ยายเซ่อซ่ากับซุปตาหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #6 : ความรู้สึกบางอย่าง

ทั้งนาบีและจุนซาต่างก็มองไปที่อึนซอกที่กำลังเดินเข้ามา อึนซอกยิ้มให้นาบี ก่อนที่จะหันไปมองหน้าจุนซาแบบกวนๆ

“สองคนนี้ทำอะไรกันอยู่หรอครับ” อึนซอกถาม

“อ้อ พอดีฉันเดินไม่ดู ก็เลยเกือบโดนรถของจุนซาอุปป้าชนเข้า   อุปป้าก็เลยมาช่วยเก็บของอ่ะค่ะ”

“อ้อ เดี๋ยวนี้นายมีน้ำใจกับคนอื่นด้วยนะเนี่ย” อึนซอกพูดกวนๆ

“ฉันไปล่ะ” จุนซาหันไปบอกกับนาบี แล้วก็กำลังจะเดินไปที่รถ

“จะรีบไปล่ะ นายจะไปโดยไม่ลาฉันสักคำเลยหรอ” อึนซอกยั่ว

จุนซาไม่พูดอะไรก่อนจะรีบเดินไปที่รถ

อึนซอกมองตามหลังจุนซา แล้วยิ้มเยาะๆ ก่อนหันไปหานาบี

“แล้วนี่คุณเป็นอะไรหรือเปล่าครับ”

“ไม่ค่ะไม่เป็นอะไรค่ะ” นาบีตอบแต่สายตาเธอก็มองตามหลังจุนซาไปด้วยสายตาเศร้าๆ

“ของคุณเยอะมากเลย งั้นเดี๋ยวผมช่วยถือไปส่งนะครับ” อึนซอกเสนอตัว

นาบีก็ได้แต่พยักหน้าก่อนยื่นของให้อึนซอกช่วยถือ

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ด้านจุนซาเดินมาขึ้นรถก็ปิดประตูอย่างดัง

“นี่นาย เป็นอะไรเนี่ย” จอนวูถาม

“ทำไมหมอนั่นมันต้องอยู่ไปซะทุกที่ ที่ฉันไปนะ” จุนซาบ่น

“นายหมายถึงใคร” จอนวูงง

“ก็อึนซอกไง เมื่อกี้ฉันก็เจอหมอนั่นอีก” จุนซาบอกเซ็งๆ

“เฮ้ย แล้วหมอนั่นมันแชะภาพนายกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า” จอนวูถามด้วยความตกใจ

จุนซาส่ายหัว ก่อนพูดต่อ “ผู้หญิงคนนั้นเค้าชื่อนาบี เค้าคือคนคนเดียวกันกับผู้หญิงในรูปคืนนั้น”

“จริงอ่ะ” จอนวูถามเสียงดัง

“งั้นนายก็รู้สิว่าเป็นผู้หญิงคนนั้นนายเลยลงไปช่วย” จอนวูถามอีก

จุนซาพยักหน้า ก่อนจะมองไปนอกหน้าต่างเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

ด้านอึนซอกก็มาส่งนาบีที่บ้าน

“ช่วงนี้เราเจอกันบ่อยนะครับ” อึนซอกพูดยิ้มๆ

นาบียิ้มตอบ

“หรือว่าจะเป็นเพราะพรหมลิขิต?? ” อึนซอกหยอดทันที

นาบีหัวเราะขึ้นมาถามด้วยหน้าเหวอๆ “พรหมลิขิตหรอคะ คงไม่ใช่หรอกนะคะ ว่าแต่คุณอึนซอกกับจุนซาอุปป้านี่สนิทกันมากหรอคะ”

อึนซอกยิ้มก่อนตอบ “ใช่ครับ แต่ก่อนเราสนิทกันมากแต่เดี๋ยวนี้.....” อึนซอกบอกแค่ไหน นาบีได้แต่ทำหน้าสงสัย

“งั้นผมไปก่อนนะครับ” อึนซอกโบกมือให้นาบีก่อนจะเดินจากไป

“เค้าทะเลาะกันหรอ 2 คนนั้นอ่ะ ไมสีหน้าที่อุปป้าเจอคุณอึนซอกถึงดูแปลกถึงขนาดไม่ทักกันด้วย” นาบีคิดกับตัวเองก่อนจะเดินเข้าบ้านไป

/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////

จุนซาพอถึงบ้านก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าทันทีแล้วก็ปลอมตัวเหมือนเมื่อวานพอลงมาเจอจอนวูที่กำลังจะไปออกกำลังกายพอดี

“อ้าวไหนว่าเหนื่อยจะนอนพัก แล้วจะไปไหนเนี่ย” จอนวูถาม

“จะออกไปเดินเล่นน่ะ” จุนซาตอบพร้อมกับกำลังจะเดินออกไปแต่จอนวูเดินมาขวางไว้

“นายชอบเดินเล่นหรือ นายชอบอะไรกันแน่” จอนวูเค้น

“ชอบอะไรของนาย ฉันชอบไปเดินเล่นเวลานี้เพราะคนไม่เยอะอากาศดี” จุนซาพยายามอธิบาย

“ฉันไม่รู้นะว่าหมู่นี้นายเป็นอะไรชอบทำตัวแปลกๆ แต่ระวังตัวไว้หน่อยแล้วกัน” จอนวูเตือน

จุนซาได้แต่พยักหน้ารับรู้แล้วก็รีบเดินออกไป จอนวูได้แต่ส่ายหน้า “หมอนั่นชอบทำตัวแปลกๆไม่เปลี่ยนเลยนะ”

ที่หน้าบ้านนาบี จุนซาเดินวนอยู่นานมากจะกดออดก็ไม่กดสักที

ในที่สุดเค้าก็กดมันจนได้... “ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง”

“มาแล้วค่า” เสียงนาบีดังมาจากในบ้าน

พอเปิดประตูมาถึงกับผละงะ เมื่อเห็นจุนซายืนอยู่ที่หน้าบ้าน

“อุปป้า รู้จักบ้านฉันได้ไงคะ” นาบีถาม ทั้งๆที่ยังช๊อกอยู่

“ฉันก็มีปากนะ ฉันก็ถามคนแถวนี้แหละ” จุนซายังคงตอบกวนเหมือนเดิม

จุนซาเห็น นาบียืนยิ้มแก้มปริอยู่

“ยิ้มอะไรของเธอนักหนาเนี่ย” จุนซาถาม

“แล้วไม่คิดจะเชิญแขกเข้าบ้านหรอ ฉันยืนจนเมื่อยแล้วนะ” จุนซาถามอีก

“เข้าบ้าน อุปป้าจะเข้ามาในบ้านฉัน ฉันว่ามันไม่ดีมั้งคะ” นาบีรีบปฏิเสธ

“ทำไมล่ะ?” จุนซาถาม

“ก็บ้านฉันมันเล็กเกินไปอีกอย่างมันรกมากด้วยมันไม่ค่อยเหมาะกับอุปป้าเลยนะคะ” นาบีอธิบาย

“ไม่เป็นไรหรอกน่า” พูดจบจุนซาก็ถือวิสาสะเดินเข้าไปเองเลย โดยมีนาบีวิ่งตามไป

“อุปป้า คะฉันบอกว่าไม่ได้จริงๆนะคะ เดี๋ยวฉันไปหาร้านสบายๆให้นั่งไหมคะ” นาบีพยายามยืนขวาง

“หนวกหูน่าฉันเมื่อยมากอยากนั่งพักดื่มอะไรเย็นๆกับทานของว่างแล้ว”

จุนซาจับตัวนาบีหลบก่อนจะเดินเข้าไปในบ้าน พอเข้ามาถึงตัวบ้านก็ต้องตกใจ เมื่อภายในบ้านเต็มไปด้วยโปสเตอร์รูปตัวเองติดเต็มบ้านไปหมด ในกรอบรูปก็ยังมีแต่รูปของจุนซา จุนซาเลยหันไปมองหน้านาบี ที่ตอนนี้ยืนตัวแข็งยิ้มให้แบบเขิลๆ

“นี่เธอ... ชอบฉันมากขนาดนี้เลยหรอ?” จุนซาถาม

นาบีพยักแบบอายๆ

จุนซามองหน้านาบีแล้วก็ยิ้มมุมปากนิดนึงก่อนจะพูดต่อไปอีก

“ฉันขออะไรเย็นๆหน่อยสิ” พูดแล้วก็เดินไปนั่งที่โซฟา

“ได้ค่ะๆ” นาบีพูดแล้วก็รีบเดินไปที่ห้องครัว พอนาบีหันหลังให้จุนซาก็แอบยิ้มให้เธอ แล้วก็มองไปรอบห้องเค้ารู้สึกว่าตัวเองทรงอิทธิพลมากๆ ก่อนจะแอบหัวเราะนิดๆ

“มาแล้วค่า” นาบีมาพร้อมกับชามะนาวแล้วก็กุ๊กกี้อีกหนึ่งจาน

“นี่เธอชงเองหรอ” จุนซาถามพร้อมกับหยิบแก้วขึ้นมา

“ใช่ค่ะ” นาบียิ้มอย่างภูมิใจ

“ทำไมยิ้มหน้าบานล่ะ ก็แค่ชามะนาว” จุนซาพูดขำๆ

“โถ่อุปป้า ฉันทำอะไรได้มากกว่านี้อีกนะคะถ้าอุปป้ามาอีกฉันจะทำให้ทาน” นาบีรีบเสนอทันที

“แล้วทำไมฉันต้องมาอีกล่ะ? นี่เธอต้องรู้สึกเป็นเกียรติอย่างมากนะ เพราะไม่มีซุปเปอร์สตาร์คนไหนมาเยี่ยมบ้านแฟนคลับหรอก” จุนซายังคงกวนเหมือนเดิม

“นั่นสิคะ อุปป้าจะมาอีกทำไมฉันมันก็แค่แฟนคลับคนนึงแค่นี้ก็ดีแล้วจริงไหมคะ?” นาบีก้มหน้าพูดแบบเจียมตัวเองสุดๆ จุนซาก็แอบยิ้มให้นาบีแบบขำๆ

“อุปป้ายิ้มทำไมคะ” นาบีเงยหน้ามาเห็นตอนจุนซายิ้มพอดี

“ใครยิ้ม ฉันไม่ได้ยิ้มซะหน่อย” จุนซารีบปฏิเสธแก้เก้อ นี่เธอลองเล่าให้ฟังหน่อยสิทำไมถึงชอบฉันจนมีรูปโปสเตอร์เต็มบ้านไปหมด

“ได้สิคะ เรื่องที่ชอบอุปป้าเนี่ยยาวมากๆเลยนะคะ” นาบีบอกแล้วก็นั่งเล่าทั้งหมดให้จุนซาฟัง จุนซาฟังแล้วก็นั่งมองดูท่าทางของนาบีไปยิ้มไป เค้าทั้งคู่นั่งคุยกันอยู่นาน

“ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง ติ๊งต่อง” มีเสียงออดดังมาจากหน้าบ้าน

“ใครมา” จุนซาถาม

“ไม่น่าจะมีคนมาตอนนี้แล้วนะคะ อุปป้าไปแอบก่อนเดี๋ยวฉันไปเปิดประตู” นาบีรีบบอก

พอมาถึงหน้าบ้านนาบีก็ต้องตกใจเมื่อเห็นอึนซอกยืนยิ้มให้อยู่หน้าบ้าน

“คุณอึนซอกมาทำอะไรดึกๆแบบนี้คะ” นาบีถาม

“พอดีผมผ่านมาแถวนี้เลยรู้สึกแปลกๆ เลยแวะมาหาคุณน่ะครับ” อึนซอกบอก

“หาฉัน” นาบีถาม

อึนซอกพยักหน้า “ให้ผมเข้าไปในบ้านหน่อยได้ไหมครับ”

“เข้าบ้านหรอคะ แต่มันดึกแล้วนะคะ” นาบีบอก

“ผมแค่อยากขอทานน้ำเย็นๆหน่อยครับ เดี๋ยวผมก็จะไปแล้ว” อึนซอกพูดแบบอ้อนสุดๆ พร้อมกับรอยยิ้มหวานละลายใจ ทำเอานาบีปฏิเสธไม่ออก

“อ้อๆ ได้ค่ะเชิญ” นาบีบอกแล้วก็พาอึนซอกเข้ามาในบ้านพออึนซอกเข้ามาในบ้านก็ต้องตกใจเมื่อเห็นรูปจุนซาติดเต็มไปหมด

“นี่คุณชอบจุนซามากเลยหรอครับ” อึนซอกถาม

“ใช่ค่ะ ฉันชอบอุปป้ามาตั้งแต่อุปป้าเข้าวงการใหม่ๆเลย” นาบีบอก

อึนซอกพยักหน้ารับรู้ นาบีเดินไปที่ตู้เย็นพร้อมกับเอาน้ำเย็นมาให้อึนซอก

“นี่คุณนาบีทานชามะนาวตอนดึกๆ หรอครับ” อึนซอกถาม

“อ้อค่ะ ฉันชอบมากเลยค่ะ” นาบีรีบบอกกลัวมีพิรุธ ด้านจุนซาที่แอบอยู่ก็ทำหน้าเซ็งสุดๆเพราะตอนนี้เค้าร้อนมาก

“ขอบคุณมากสำหรับน้ำเย็นๆแก้วนี้นะครับ ผมไปก่อนนะ” อึนซอกบอก

“เดี๋ยวฉันออกไปส่งค่ะ” นาบีพูดพร้อมกับเดินตามไป

“ไม่ต้องหรอกครับผมออกไปเองได้” อึนซอกบอกพร้อมกับหันมายิ้มให้ก่อนจะเดินออกไป

พออึนซอกเดินออกไป จุนซาก็ออกมาจากที่ซ่อน

“หมอนั่นมาทำอะไรดึกๆแบบนี้” จุนซาถามแบบลืมตัว และอารมณ์เสียสุดๆ

นาบีทำหน้างงๆกับคำถาม

“อุปป้าเป็นอะไรหรอคะ”

“อ้อ ปะ เปล่า ไม่มีอะไร ฉันแค่เห็นเธอเป็นผู้หญิงแล้วหมอนั่นเป็นผู้ชายมาหาเธอดึกๆมันไม่ดี” จุนซาแก้ตัว

“แต่.... อุปป้าก็เป็นผู้ชายเหมือนกันนะคะ” นาบีบอก

จุนซาอึ้งไปแปปกับคำพูดของนาบี

“เออ นั่นสิฉันก็เป็นผู้ชายนี่ งั้นฉันไปและ” จุนซาบอกก่อนยิ้มให้แบบเก้อๆ

“อุปป้าจะไปแล้วหรอคะ” นาบีถามอีก

“ใช่น่ะสิก็ฉันเป็นผู้ชายมาอยู่ในบ้านผู้หญิงแบบนี้มันไม่ดีนี่” ไปล่ะ ไม่ต้องออกไปส่งฉันนะ

พูดจบก็รีบเดินออกไป นาบีมองตามจุนซาที่เดินออกไป ก่อนจะกรี๊ดลั่นบ้านนนนนนนนน แล้วก็ตบหน้าตัวเอง

“นี่ฉันไม่ได้ฝันไปใช่ไหม” นาบีบอกกับตัวเอง

“ซุปเปอร์สตาร์ของฉันมาอยู่ในบ้านของฉัน” นาบียิ้มแล้วก็เพ้อกับตัวเอง

ด้านจุนซาที่กำลังเดินกลับบ้านก็เดินยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนกัน ก่อนจะหยิบหุ่นยนต์ที่นาบีให้ขึ้นมาดู

“นี่เจ้านาย ของนายก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ยแม้จะดูต๋องๆไปหน่อยก็เหอะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า” แล้วจุนซาก็เดินพูดกับหุ่นยนต์เหมือนคนบ้า