ยายเซ่อซ่ากับซุปตาหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #4 : ละลึกความหลัง

ที่บ้านจุนซา

“นี่เมื่อกี้นายคุยอะไรกับหมอนั่น ทำไมดูอารมณ์เสีย” จอนวูถามเมื่อถึงบ้าน

“แค่นิดหน่อยน่ะ หมอนั่นมันประกาศสงครามกับฉัน” จุนซาบอก

“สงคราม??” จอนวูตกใจ

“หมอนั่นยังไม่ลืมเรื่องเมื่อ 2 ปีที่แล้วอีกหรอ” จอนวูถามต่อ

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันเจอหน้าฉันหมอนั่นก็พูดแต่เรื่อง 2 ปีที่แล้ว” จุนซาบ่นเซงๆ

“งั้นฉันว่านายปล่อยให้หมอนั่นบ้าไปคนเดียวเถอะอย่าไปสนใจเลย” จอนวูบอก

จุนซาพยักหน้าก่อนจะเดินขึ้นห้องไป พอถึงที่ห้องเขาก็ทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อยทำให้คิดย้อนกลับไปเมื่อ 2 ปี ก่อน

“นี่ จุนซา นายทำอย่างนี้กับฉันได้ยังไง” อึนซอกรีบเดินมาต่อว่าจุนซา

“ฉันทำอะไร ฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ ” จุนซาถาม

“นี่นายไม่รู้หรือแกล้งไม่รู้กันแน่ว่าฉันกับยูมิเป็นแฟนกัน” อึนซอกถาม

จุนซาช๊อกไปชั่วขณะ

“เธอไม่เคยบอกฉันนะว่าเป็นแฟนกับนาย” จุนซาพูด เพราะเค้าไม่รู้จริงๆ

“นี่นาย จะโทษยูมิหรอ ใครก็รู้กันทั่วว่านายมันเจ้าชู้แค่ไหน ใช่สินายมันซุปเปอร์สตาร์นี่จะทำอะไรก็ได้ ใช่ไหม” อึนซอกพูดพร้อมกระชากคอเสื้อจุนซา

“นายใจเย็นๆก่อนนะ ฉันไม่รู้จริงๆว่ายูมิกับนายเป็นแฟนกัน ใช่ฉันเข้าไปจีบเธอเพราะฉันชอบเธอตั้งแต่สมัยเรียนแล้ว แต่เธอก็ไม่ได้บอกฉันนะว่ามีแฟนแล้ว นายก็ไม่เคยบอกฉันว่านายเป็นแฟนกับเธอ” จุนซาพยายามอธิบาย

“ผล๊วะ” เสียงจุนซาโดนอึนซอกต่อยลงไปกองกับพื้น

จุนซาพยายามระงับอารมณ์แต่พอโดนต่อยก็ทำให้เค้าโมโหลุกขึ้นไปต่อยอึนซอกคืน จอนวูเข้ามาเห็นเลยรีบเข้าไปห้ามทั้งคู่

“หยุดนะ พวกนายเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย” จอนวูตะโกนถามทั้งคู่

“นายก็ถามอึนซอกสิ มันกำลังบ้าฉันบอกว่าฉันไม่รู้เรื่องที่ยูมิมีแฟนแล้วมันก็ไม่เชื่อ” จุนซาบอกจอนวู

“นายจะให้ฉันเชื่อได้ยังไง ตั้งแต่เราเรียนด้วยกันมาจนมหาลัย พวกนายก็เห็นนี่ว่าฉันชอบยูมิแค่ไหน พอฉันได้เป็นแฟนกับเธอ นายก็มาแย่งเธอไป” อึนซอกฟูมฟาย

“แต่นายก็ไม่เคยบอกนะว่านายเป็นแฟนกับยูมิ” จอนวูบอก

“นี่นายก็เข้าข้างจุนซาใช่ไหม?” อึนซอกถาม

“ฉันไม่ได้เข้าข้างใครนะแต่ถ้านายเป็นแฟนกับยูมิจริงๆก็น่าจะบอกพวกเราให้รู้สิ เพราะจุนซาก็ชอบยูมิเหมือนกัน ” จอนวูพยายามอธิบาย

“ได้พวกนายจะเอาอย่างนี้ใช่ไหม โอเคร ฉันเป็นคนผิดฉันผิดเองที่ไว้ใจเพื่อนอย่างพวกนาย” อึนซอกพูดจบก็เดินจากไป

“อึนซอกเดี๋ยวสิ นายจะไปไหน” จอนวูตะโกนถาม

“ปล่อยมันไปเถอะเดี๋ยวเลิกบ้าก็กลับมา” จุนซาบอก

“ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงประตูดังขึ้นฉุดความคิดของจุนซาให้กลับมาสู่ปัจจุบัน

“จุนซาทำอะไรอยู่” เสียงจอนวูดังมาจากหน้าห้อง

จุนซาเดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าพร้อมกับเซทผมเรียบแปล้และหยิบแว่นสายตามาใส่ก่อนเปิดประตูออกไปเจอจอนวูยืนอยู่หน้าห้อง

จอนวูมองจุนซาตั้งแต่หัวจรดเท้า

“นายจะไปไหนเนี่ย” จอนวูถาม

“ฉันจะออกไปข้างนอกหน่อยน่ะ” จุนซาบอก

“ไปไหน นายแต่งตัวแค่นี้กลัวคนอื่นจำไม่ได้หรอ” จอนวูถามอีก

“ฉันเหมือนเด็กนักเรียนไหม” จุนซาถามขำๆ

“ฉันว่านายเหมือนอาจารย์มากกว่า” จอนวูพูดพร้อมกับหัวเราะขึ้น

“ฉันว่านายไปเติมหนวดกับไฝหน่อยถ้าจะออกไปข้างนอกจริงๆอ่ะ” จอนวูแนะนำ

“ใส่หนวดกับไฝด้วยหรอ” จุนซาถามซ้ำ

“ก็ใช่น่ะสิ นายคิดว่าแค่เอาแว่นสายตามาใส่แล้วเซทผมแบบนี้แล้วคนจะจำไม่ได้หรอ” จอนวูบอกอีก

จุนซาเลยเดินเข้าไปในห้องพร้อมกับหยิบหนวดปลอมมาติดแล้วก็เอาปากกาเขียนไฝเม็ดเล็กๆที่มุมปาก

“อื้ม ดูดีกว่าเดิมอีก” จุนซายืนยิ้มชมตัวเองอยู่หน้ากระจก ออกแนวหลงตัวเองสุดๆ

“แค่นี้ก็น่าจะพอนะ นายจำฉันได้ไหม” จุนซาถาม

“โอ้ นายเป็นใครเนี่ยมาอยู่ในห้องของจุนซาได้ยังไง” จอนวูถามและทำท่าตกใจ

“อ้อ ผมเป็นอาจารย์ของเค้าน่ะครับ” จุนซารับมุขทันทีก่อนที่ทั้งคู่จะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาพร้อมกัน เหมือนคนบ้า

ทางด้านของนาบีวันนี้แม่ของเธอไม่อยู่เพราะไปเที่ยวต่างประเทศตามประสาคนวัยเกษียน ที่บ้านจึงไม่มีอะไรกินเธอจึงต้องออกมาหาอะไรกินข้างนอกบ้าน

“กินอะไรดีนร๊า” เธอพูดกับตัวเองแล้วก็เดินมาเรื่อยๆ เป็นเวลาเดียวกันกับที่จุนซาก็กำลังเดินมาแถวบ้านเธอเช่นกัน

จุนซาเห็นเธอจากข้างหลังก็จำได้ทันทีจึงรีบวิ่งตามเธอมาข้างหลัง

“อุ๊ยใครน่ะ” นาบีตกใจก่อนจะหันไปมองแล้วก็ทำหน้างงๆปนช๊อกยืนตัวแข็งทื่อแล้วก็ยืนจ้องจุนซาอยู่นาน จุนซาเองก็ทำหน้างงกับปฏิกิริยาของนาบี

“จุนซาอุปป้า??” นาบีค่อยๆเอ่ยถามขึ้นเบาๆ เพราะกลัวคนจะได้ยิน

“นี่เธอจำฉันได้ยังไงเนี่ย” จุนซาตกใจก่อนพูดเสร็จก็เอามือเกาหัว

“นี่อุปป้าปลอมตัวทำไมคะ” นาบีเอ่ยถาม

“ก็ฉันมาเดินเล่นก็กลัวคนจำได้ก็เลยต้องปลอมตัวไงคราวที่แล้วแค่หมวกมันไม่พออ่ะ” จุนซาบอก

นาบียิ้มแหยๆ ให้ตอนนี้เธอตกอยู่ในห้วงเวลาที่ตื่นเต้นที่สุดที่เธอเคยรู้สึกมาก่อนในชีวิต เพราะคนที่เธอปลื้มมากมายกำลังยืนอยู่ตรงหน้าเธอตอนนี้เธอก็ยืนเพ้ออยู่คนเดียว

“นี่ เธอๆ” จุนซาสะกิดนาบี

“ยืนยิ้มอยู่ได้ไม่กลัวคนอื่นคิดว่าบ้าหรอ” จุนซาถามก่อนจะหัวเราะ

นาบีสะดุ้งตื่นมาจากห้วงความเพ้อของเธออีกครั้ง

“อ้อ ปะ เปล่าค่ะ” นาบีบอกตะกุกตะกัก

“เปล่าอะไร ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลย” จุนซาบอก

นาบีพยายามเรียกสติอีกครั้ง

“คือฉันแค่รู้สึกตื่นเต้นนิดหน่อยอ่ะค่ะ ที่อยู่ๆก็ได้เจออุปป้าแถวนี้ อ้อขอถ่ายรูปหน่อยได้ไหมคะ” นาบีบอก

“ไม่ได้....... ฉันหิวแล้วพาไปหาอะไรกินหน่อยสิ” จุนซาตัดบทก่อนจะเดินเอามือล้วงกระเป๋านำหน้าเธอไป

“เดี๋ยวสิคะ” นาบีพูดแล้ววิ่งตามไปสะดุดของที่อยู่ใกล้ๆอีก สุดแสนจะเซ่อซ่าจริงๆ

“อุปป้าอยากทานอะไรคะ” นาบีวิ่งตามมาถามด้วยเสียงหอบๆ “แล้วก็นึกในใจทำไมเดินไวจังนะ”

“อะไรก็ได้ง่ายๆ แต่... ห้ามทำให้คนเค้าสงสัยว่าฉันเป็นใครนะขอร้านเงียบๆคนน้อยๆ อาหารอร่อยๆ” จุนซาสั่งมาซะยาวเหยียด นาบีได้แต่ถอนใจ

“แล้วฉันจะไปหาร้านแบบนี้ได้ที่ไหนเนี่ย” นาบีบ่นกับตัวเอง

ก่อนจะเดินตามไปอีก

“นี่เธอเดินเร็วๆหน่อยสิ” จุนซาสั่ง นาบีก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินตาม

“เอาร้านนี้ดีกว่า” จุนซาเดินมาหยุดที่หน้าร้านเล็กๆร้านนึง

“อ้อ อุปป้าอยากกินพีบิมบับหรอคะ” นาบีถาม

จุนซาพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าร้านไปพิสูจน์ว่าจะมีคนจำได้ไหม

“เชิญครับๆ มากี่ท่านครับ” เด็กเสริฟถาม

จุนซาชูนิ้วว่า 2 คน ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะอย่างเก๊กๆตามฟอร์ม โดยมีนาบีเดินตามมานั่งทีหลัง

“อุปป้าคะ ฉันแนะนำอะไรคุณอย่างนึงได้ไหมคะ” นาบีค่อยๆพูด

จุนซาพยักหน้า

“คือถ้าอุปป้าจะไม่อยากให้คนสงสัยหรือจำได้ก็เลิกทำท่าเก็กแบบนั้นได้ไหมคะ” นาบีพูดพร้อมกับยิ้มให้แบบแหยๆ

“นี่เธอ” จุนซาลืมตัวจึงส่งเสียงดังก่อนจะค่อยๆหันมาพูดกับนาบีอีกครั้ง

“แล้วจะให้ฉันทำยังไงล่ะ” จุนซาถาม

“ก็ทำแบบที่คนธรรมดาเค้าทำกัน น่ะค่ะ” นาบีพูดจบก็พยายามชี้ให้จุนซามองดูคนที่เดินเข้ามาในร้าน

“แค่นั้นเอง ฉันก็ทำได้น่า สั่งอาหารได้แล้วฉันหิว” จุนซาสั่งอีก

หลังจากที่ทั้งคู่กำลังทานอาหารอยู่ อยู่ๆ อึนซอกก็เดินเข้ามาในร้าน จุนซาเหลือบไปเห็นพอดี

“ฉันไปก่อนนะ จ่ายค่าอาหารด้วยพอดีฉันธุระ” จุนซาค่อยๆกระซิบนาบี

“อุปป้าคุณยังทานไม่อิ่มเลยนะคะ จะไปแล้วหรอ” นาบีถามอีก

“ไม่ต้องห่วงค่าอาหารนะ คราวหน้าฉันจะเลี้ยงเอง” จุนซาพูดจบก่อนจะรีบเดินออกไปทางหลังร้าน

“อะไรของอุปป้านะ แต่แค่นี้ฉันก็ฟินไปทั้งคืนแล้วล่ะ แต่ก็แปลกคนจริงๆ” นาบีบ่นแบบเซ็งๆ

//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////