ยายเซ่อซ่ากับซุปตาหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #3 : ประกาศสงคราม

“นาย ไม่เป็นไรใช่ไหม” จอนวูถาม

จุนซาหันหน้ามองจอนวูก่อนจะพยักหน้า “ไม่เป็นไร ฉันโอเคร”

หลังจากที่แถลงข่าวคอนเสิร์ตเสร็จ ทางจุนซาก็เปิดให้นักข่าวได้ซักถาม นักข่าวก็พยายามจะโจมตีเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืน

“เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อคืนคนในรูปคือผมจริงๆครับ แต่เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นมันไม่ใช่แค่นั้นครับ ผมคิดว่าคงมีคนตั้งใจจะแกล้งผมถึงได้ตามสะกดรอยตามผมไป เค้าต้องเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด แต่ไม่ยอมจับภาพตอนที่มีเรื่องเกิดขึ้น แต่ดันมาจับตอนที่เหลือแค่ผมกับผู้หญิงในรูปเท่านั้น” จุนซาอธิบาย แล้วก็กวาดสายตาไปทั่ว ก่อนจะไปหยุดที่อึนซอกที่กำลังยืนมองมาที่เค้า ก่อนจะพูดต่อไป

“จริงๆแล้วผมแค่เข้าไปช่วยเธอ เพราะเธอกำลังถูกพวกวัยรุ่นทำร้ายก็เท่านั้น

“แล้วคุณไปทำอะไรแถวนั้นตอนดึกๆ” อึนซอกถาม

“ผมแค่ไปเดินเล่น เพราะแถวนั้นอยู่ไม่ไกลจากบ้านของผม ที่สำคัญผมจากเกาหลีไปนาน ก็แค่อยากลองสัมผัสอากาศตอนกลางคืนของเกาหลีดูบ้าง” จุนซาอธิบาย

“แล้วคุณไม่คิดว่ามันเป็นข้อแก้ตัวของคุณหรอ” อึนซอกถามอีกครั้ง นักข่าวพากันลุกฮือ เพื่ออยากรู้คำตอบ

“ผมก็แค่พูดตามความจริง พวกคุณจะเชื่อหรือไม่ นั่นมันเรื่องของพวกคุณ แต่ผมเชื่อว่าแฟนคลับของผมจะเชื่อในตัวผม” จุนซาพูดจบก็รีบเดินลงจากเวที

“แล้วเราจะเชื่อคุณได้ยังไง” นักข่าวมากมายส่งเสียงถามจุนซา

“งั้นพวกเราต้องไปตามหาผู้หญิงคนนั้นให้เจอกันเถอะ” นักข่าวอีกคนนึงเอ่ยขึ้น

“โทษนะครับ คุณจุนซาก็ได้ตอบคำถามไปแล้วเค้าก็บอกว่าคนในรูปคือเค้าแต่ความจริงมันไม่ได้เป็นเหมือนในรูปพวกคุณก็น่าจะเข้าใจได้แล้วนะครับ” จอนวูตอบแทน ส่วนตอนนี้จุนซาได้เดินกลับห้องแต่งตัวไปแล้ว

“ทุกอย่างที่นายพูดมันคือความจริงใช่ไหม?” ผจก.ลีถาม

“นี่คุณก็ไม่เชื่อผมหรอ” จุนซาถามกลับ

“ฉันก็ต้องเชื่อนายสิแต่พวกนักข่าวล่ะ ดูท่าทางเค้าจะไม่เชื่อง่ายๆ ถ้าเราไม่มีหลักฐาน พวกนั้นก็จะต้องลงข่าวโจมตีนาย แล้วก็จะมีผลกระทบต่อแฟนคลับแล้วก็คอนเสิร์ตด้วยนะ” ผจก.ลีพยายามอธิบาย

“แล้วถ้าพวกนั้นเจอตัวผู้หญิงคนนั้นล่ะ?” ผจก.ลีถามต่อ

“คุณไม่ต้องห่วงหรอก ถึงเค้าจะเจอผู้หญิงคนนั้นยังไงเธอก็ต้องตอบตามความจริงอยู่แล้ว” จุนซาบอก

“นายไม่กลัวนักข่าวอยากจะจ้างให้เธอพูดเพื่อทำลายนายหรอ” ผจก.ลียังคงสงสัย

“ไม่มีทางที่เธอจะทำแบบนั้นแน่นอน” จุนซาพูดจบก็ก้มมองดูตุ๊กตาหุ่นยนต์ในมือเค้า ผจก.ลีก็ได้แต่มองหน้าจุนซางงๆ

*เค้านั่งอยู่ในห้องแล้วก็หยิบกล่องที่นาบีให้เค้าที่สนามบินมาเปิดดู ข้างในกล่องมีพวงกุญแจเป็นตุ๊กตาหุ่นยนต์ แล้วก็มีกระดาษโน้ตเล็กๆอยู่ด้านล่างของกล่อง

“ฉันชื่อนาบี อุปป้าฉันรู้ว่าอุปป้ามีแฟนคลับเยอะมากจนจำไม่ได้ว่าใครชื่ออะไรหน้าตาเป็นยังไง แต่อย่างน้อยก็ขอให้อุปป้าจำชื่อฉันได้ก็พอ ตุ๊กตานั่นสงสัยใช่ไหมคะว่าทำไมถึงต้องเป็นหุ่นยนต์ก็เพราะถึงอุปป้าจะพยายามยิ้มแค่ไหนมันก็ยังดูแข็งๆเหมือนหุ่นยนต์อยู่ดี แต่นั่นแหละคือจุดเด่นของอุปป้าที่ทำให้ฉันปลื้มมากๆ ฉันจะอยู่เป็นกำลังใจให้อุปป้าตลอดไปนะคะ อุปป้าสู้ๆ รอดูคอนเสิร์ตของอุปป้าอยู่นะคะ นาบี”*

“นี่นาย !!! นั่งยิ้มอะไรอยู่กลับได้แล้วป่านนี้นักข่าวคงไปหมดแล้วล่ะ” จอนวูทักขึ้นหลังจากที่เห็นจุนซานั่งยิ้มอยู่คนเดียว จุนซาสะดุ้งทันทีก่อนจะยิ้มแก้เก้อ

“อ่อ อ่อ ไปสิ ผู้จัดการลีล่ะ” จุนซาถาม

“รออยู่ที่รถแล้ว” จอนวู พูดจบก็เดินออกจากห้องไป

“นี่ทำไงดี นักข่าวพวกนั้นไม่เชื่ออุปป้าแน่ๆ” นาบีเริ่มกังวล

“เธอน่าจะกังวลตัวเองมากกว่านะตอนนี้ เพราะพวกนักข่าวต้องตามหาเธอเพื่อไปพูดความจริง” ยองเอบอก

“ฉันจะกลัวทำไมในเมื่อที่อุปป้าพูดเป็นเรื่องจริงถ้าเค้ามาถามฉันก็จะตอบตามความจริง” นาบีบอกอย่างหนักแน่น

ยองเอมองหน้านาบีแล้วก็ส่ายหน้าแบบเบื่อเพื่อนตัวเองมาก

“งั้นฉันกลับบ้านก่อนนะ”  นาบีพูดจบก็รีบเดินไปหยิบกระเป๋า

“บ๊าย บาย คุณเพื่อน พรุ่งนี้เจอกันนะ” นาบีโบกมือให้ยองเอก่อนจะเดินออกไป

ระหว่างทางกลับบ้านนาบีกำลังเดินกินขนมแล้วก็คิดถึงจุนซาอยู่

“โอ๊ย” นาบีร้อง

“โอ๊ะ ขอโทษนะครับเป็นไรมากไหม” อึนซอกพูดพร้อมกับเข้าไปพยุงนาบีขึ้นมา

“ไม่เป็นไรค่ะ ฉันเดินไม่ระวังเอง ปกติฉันก็เป็นแบบนี้อยู่บ่อยๆ” นาบีพูดแบบงงๆ กับตัวเอง

อึนซอกมองหน้านาบีก็จำได้ว่าคือคนในรูปแต่เค้าก็ทำเป็นไม่สนใจ

“ผมต้องขอโทษคุณอีกทีนะครับ ว่าแต่คุณชื่อ......?” อึนซอกถาม

“อ้อ ฉันชื่อนาบีค่ะ” นาบีตอบ

อึนซอกมองยิ้มๆ “ชื่อน่ารักดีนะครับ บ้านอยู่แถวนี้หรอครับ”

นาบีพยักหน้า

“งั้นให้ผมเดินช่วยถือของไปส่งได้ไหมครับถือว่าเป็นการไถ่โทษที่เดินชนคุณ” อึนซอกถาม

นาบีทำหน้างงๆ เหมือนจะไม่ไว้ใจ แต่ก็ตอบไปว่า

“ได้ค่ะ”

อึนซอกยิ้มหวานให้

“จริงๆแล้วเค้าก็หน้าตาดีเหมือนกันนะเนี่ย” นาบีคิดในใจก่อนจะยิ้มออกมาไม่รู้ตัว

“คุณยิ้มอะไรหรอครับ” อึนซอกถามอีก

“อ้อ อ้อ เปล่าๆ ค่ะ ไม่มีอะไรคุณ.......” นาบีหยุดแค่นั้น

“ผม อึนซอกครับ” อึนซอกบอกชื่อเค้าพร้อมกับยิ้มหวานให้

นาบีถึงกับจะเคลิ้มเลย ก่อนจะเรียกสติกลับมา

“เป็นอะไรของเธอเนี่ย เธอมีแค่จุนซาอุปป้าคนเดียวนะ” นาบีพูดกับตัวเอง

อึนซอกเดินมาส่งนาบีที่บ้าน

“ขอบคุณมากนะคะ” นาบีบอก

“ไม่เป็นไรครับ ก็ผมเป็นคนผิดยังไงผมก็ต้องทำอะไรตอบแทนบ้าง” อึนซอกพูด

“งั้นผมไปก่อนนะครับ ถ้าโชคดีคงได้พบกันอีก” อึนซอกพูดต่อก่อนจะเดินกลับไป

นาบีได้แต่มองตามอึนซอก “เค้าทำไมสุภาพจังเลยนะ” เธอยังคงเพ้อกับตัวเอง

อึนซอกกำลังเดินกลับก็เหลือบไปเห็นรถของจุนซาที่ขับผ่านมาพอดีจุนซาก็เห็นเค้าเช่นกันแต่บอกให้จอนวูไม่ต้องจอดรถ แต่อึนซอกก็เดินไปขวางรถไว้ จอนวูถึงกับทุบพววงมาลัยด้วยความโมโห

“นี่นายอยากตายหรือไง” จอนวูเปิดกระจกถามด้วยความโมโห

จุนซาเดินลงจากรถ

“นายมาทำอะไรแถวนี้” จุนซาถาม

อึนซอกได้แต่ยิ้มด้วยใบหน้ากวนๆ รอยยิ้มตอนนี้กับตอนที่ยิ้มให้นาบีมันช่างแตกต่างกันเหลือเกิน

“ฉันมาเดินเล่น แล้วนายล่ะ” อึนซอกถามกับ

“บ้านฉันอยู่แถวนี้ฉันก็เลยให้จอนวูขับรถเล่นก่อนจะเลยเข้าบ้าน” จุนซาตอบ

“อืม หรอ ฉันคิดว่านายมาหาผู้หญิงในรูปซะอีก” อึนซอกถาม

“นี่นาย” จุนซาเดินเข้าไปจ้องหน้าอึนซอก

“ฉันจะบอกว่าฉันเจอเธอแล้วนะ แต่เธอดูไม่น่าใช่สเปคนายนะแถมเปิ่นๆ บ๊องๆ สงสัยที่นายพูดคงจะจริงแล้วล่ะ” อึนซอกบอกยิ้มๆ

“อ้อๆ นายไม่ต้องกังวลนะ เดี๋ยวฉันจะช่วยแก้ข่าวให้” อึนซอกพูดอีก

“นี่นาย กำลังคิดจะทำอะไร เรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นก็เป็นเพราะนายไม่ใช่หรอ” จุนซาถาม

“นี่นายคิดว่าฉันทำหรอ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฉันไม่ว่างขนาดนั้นหรอกนะที่สำคัญถ้าฉันจะเล่นงานนาย ฉันไม่ทำแค่นี้หรอก” อึนซอกพูดเสียงเข้ม

“นายก็รอดูต่อไปแล้วกันว่าฉันทำอะไรได้มากแค่ไหน ต่อไปนี้มันเป็นสงครามระหว่างนายกับฉันล้วนๆ อ้อแต่เรื่องผู้หญิงคนนั้นฉันจะช่วยแก้ข่าวให้แล้วกันนะ ถ้าให้นายจบตอนนี้สงครามมันคงไม่สนุกแน่ๆ” อึนซอกพูดจบก็เดินชนจุนซาแล้วหันมายิ้มให้กวนๆอีกครั้ง

จุนซาก็ได้แต่ยืนกำหมัดแน่น