ยายเซ่อซ่ากับซุปตาหน้าหล่อ

ลำดับตอนที่ #11 : มั่นใจในความรู้สึก

เช้าวันต่อมา จุนซาเดินฮัมเพลงลงมาข้างล่างอย่างมีความสุขแล้วก็มานั่งลงข้างๆจอนวู จนจอนวูเองก็แปลกใจ

“นี่ผีเข้านายหรือเปล่าเนี่ย” จอนวูถาม

“ผีเข้า นายถามอะไรเนี่ย” จุนซาพูดแล้วก็ส่ายหัวแบบขำๆ ก่อนจะหยิบรีโมททีวีกดเปลี่ยนช่องไปเรื่อย

“ก็เมื่อวานตอนเย็นฉันยังเห็นนายดูซึมๆอยู่เลย ไปอารมณ์ดีอะไรมาเนี่ย?” จอนวูถามด้วยความสงสัย

“เอ๊ะ หรือว่าเมื่อคืนนายไปได้ยาแก้เซงมา ห๊ะ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะว่าความสัมพันธ์ของนายกับแฟนคลับคนนั้นมันยังไงกันแน่” จอนวูพูดจบก็ลุกเอาหน้ามายื่นถามจุนซาแบบใกล้มากๆ

“นี่นาย จะมาใกล้ฉันอะไรขนาดนี้เนี่ยถอยไปเลยฉันไม่ได้ชอบผู้ชายนะ” จุนซาพูดแล้วก็เอามือผลักหน้าจอนวูออก

“งั้นนายก็บอกมาสิ ว่ามันยังไง เมื่อคืนก่อนออกไปกับตอนนี้นายเหมือนเป็นคนละคนเลยนะ บอกมา บอกมาเลย” จอนวูพยายามเซ้าซี้ให้จุนซาบอก

จุนซาถอนหายใจก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา แล้วหันหน้ากลับมาหาจอนวู

“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ ตอนแรกฉันก็ไม่ได้คิดอะไร แต่ทำไมพอฉันเห็นอึนซอกจับมือนาบีแล้วฉันต้องรู้สึกอารมณ์เสียแบบมากๆด้วยก็ไม่รู้ แล้วทำไมฉันต้องอยากเจอเธอก่อนนอนทุกคืนก็ไม่รู้” จุนซาพยายามอธิบายความรู้สึกของเค้า

จอนวูทำหน้าคิด ก่อนถามต่อ “แล้วนายรู้สึกยังไงอีก”

“ฉันก็แค่รู้สึก...... ไม่รู้สิไม่รู้แล้ว ฉันไม่รู้อะไรแล้ว” จุนซารีบบอก

“ความรู้สึกแบบนี้ เหมือนนายกำลังชอบแฟนคลับคนนั้นนะ” จอนวูตั้งสันนิษฐาน

“ใครชอบใครหรอคะ แฟนคลับอะไรกัน กำลังคุยอะไรกันอยู่คะ” ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ อยู่ดีๆก็มีเสียง ของยูมิดังขึ้น

“อ้าวยูมิ นี่เธอมาทำอะไรแต่เช้าเนี่ย” จอนวูรีบถาม

“พอดีฉันผ่านมาแถวนี้แล้ววันนี้ฉันก็ไม่มีคิวงาน เลยซื้อของกินมาฝากนายกับจุนซา” ยูมิบอกแต่สายตาก็มองไปทางจุนซา

เหมือนจอนวูจะรู้สึกบางอย่างได้เลยรีบบอก “งั้นเอาของมาเดี๋ยวฉันไปใส่จานให้ เธอสองคนไปนั่งรอที่โต๊ะเลยนะ” พูดจบจอนวูก็เดินถือของเข้าไปในครัว

“สวัสดีตอนเช้าครับ” จุนซาทักทาย

ยูมิยิ้มๆ

“วันนี้คุณไม่ได้ไปซ้อมแล้วใช่ไหมคะ” ยูมิถาม

“ใช่ครับ พอดีได้พัก ก่อนจะซ้อมใหญ่ครับ” จุนซาบอก

“แล้ววันนี้คุณว่างไหม” ยูมิถามอีก

“ยูมิมีอะไรหรือเปล่าครับ” จุนซาถามกลับ

“อ้อ พอดีฉันอยากจะชวนคุณไปข้างนอก ถ้าเกิดคุณว่าง” ยูมิเอ่ยชวน

จุนซาทำหน้าอึกอักเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ แล้วยูมิก็เอ่ยต่อ

“ถ้าคุณไม่ว่างก็ไม่เป็นไรนะคะ” ยูมิเริ่มเอ่ยเสียงอ่อยๆ

จนจุนซารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังผิด เลยตอบอย่าเสียไม่ได้

“ก็ได้ครับ วันนี้ผมว่างว่าแต่ยูมิคุณจะไปที่ไหนหรอครับ”

“ฉันอยากจะชวนคุณไปเดินเล่นแล้วก็ดูหนังค่ะ” ยูมิพูดยิ้มๆ

“โอเครงั้นเดี๋ยวทานอาหารเช้าเสร็จเราค่อยออกไปนะครับ” จุนซาบอก

“อ้าวเสร็จแล้วครับ เชิญมารับประทานได้แล้ว” เสียงจอนวูดังมาจากในครัว

จุนซาและยูมิหันมามองหน้ากันยิ้มๆก่อนจะเดินเข้าไปในครัว

ด้านนาบีเช้านี้เธอมาสอนหนังสืออย่างอารมณ์ดีเป็นพิเศษจนเพื่อนๆของเธอถึงกับแปลกใจ

“คุณครูคะ ทำไมวันนี้คุณครูอารมณ์ดีจังคะ” เด็กนักเรียนตัวน้อยๆคนนึงเดินมาถามนาบี

นาบียิ้มหวาน ก่อนจะเอามือลูบหัวเด็กน้อยแล้วตอบกลับไป “เมื่อคืนคุณครูฝันดีจ่ะ”

“หนูนึกว่าคุณครูมีแฟนแล้วซะอีก” พูดจบเด็กน้อยก็หัวเราะร่วนแล้วก็วิ่งหนีไป ปล่อยให้นาบียืนเขิลหน้าแดง แล้วก็บ่นกับตัวเองงงๆ

“เด็กอนุบาลรู้จักเรื่องแฟนแล้วหรอเนี่ย”

วันนี้นาบีเลิกสอนเร็วจึงกลับมาบ้านไวพอมาถึงบ้านก็เห็นอึนซอกยืนรออยู่ที่หน้าบ้าน

“อ้าวคุณอึนซอกมานานยังคะ” นาบีถาม

“มาได้สักพักแล้วครับ พอดีวันนี้ผมเคลียรงานเสร็จไวก็เลยว่าจะชวนคุณนาบีออกไปข้างนอกครับไม่ทราบว่าคุณนาบีว่างไหม” อึนซอกถาม

“อ้อ อ้อ ว่างค่ะ” นาบีตอบแบบตะกุกตะกัก

“งั้นดีเลยครับ วันนี้มีหนังเข้าใหม่เราดูหนังกันด้วยนะครับ” อึนซอกเสนอ

“อ้อ ได้ค่ะ” นาบีตอบแบบยังงงๆอยู่

/

/

/

ส่วนจุนซาและยูมิที่วันนี้ออกมาเที่ยวกันทั้งวันก็ตัดสินใจดูหนังรอบเย็นเหมือนกัน ระหว่างที่ทั้งคู่เดินรอรอบหนังนั้นจุนซาก็ดันเห็นนาบีเดินอยู่กับอึนซอกพอดี

“คุณอึนซอกคะเดี๋ยวฉันไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” นาบีบอก

“ได้ครับ เร็วๆนะครับหนังจะเข้าแล้ว” อึนซอกพูดยิ้มๆ

“ได้ค่ะ เดี๋ยวฉันจะรีบมานะคะ” นาบีบอกแล้วก็รีบเดินไปเข้าห้องน้ำเช่นกัน

“ทำไมมันบังเอิญอย่างนี้เนี่ย” จุนซาพูดกับตัวเอง

“เป็นอะไรหรือเปล่าคะจุนซา” ยูมิถาม

“ไม่มีอะไรครับเดี๋ยวผมขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับแล้วคุณไปรอที่หน้าโรงหนังก่อนเลย” จุนซาบอก

แล้วจุนซาก็เดินไปเข้าห้องน้ำแต่จริงๆแล้วเค้าเห็นนาบีเดินออกมาจากอึนซอกแล้วต่างหาก แล้วเค้าก็จงใจเดินไปชนกับนาบีเต็มๆ

“โอ๊ย ขอโทษนะคะ ขอโทษจริงๆค่ะ” นาบีรีบขอโทษขอโพยเป็นการใหญ่ แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงของอีกฝ่ายนาบีเลยเงยหน้าขึ้นมามองก็ต้องตกใจอีกครั้ง เมื่อเห็นจุนซาใส่หมวกและแว่นดำยืนมองเธออยู่

“อุปป้า” นาบีลืมตัวจึงเอ่ยออกมาอย่างเสียงดังก่อนจะรีบเอามือปิดปากตัวเอง

“เธอนี่เซ่อซ่าตลอดเลยนะทำเดินไม่มองทางเลยเนี่ย” จุนซาแกล้งว่าทั้งๆที่ตัวเองเป็นคนตั้งใจเดินมาชนเอง ก่อนจะพูดต่อไปอีก

“แล้วเธอมาทำอะไรที่นี่หรอ”

“ฉันมาดูหนังค่ะ” นาบีตอบ

“มากับใครล่ะ” จุนซายังคงถามจี้

“กับคุณอึนซอกค่ะ” นาบีตอบเสียงอ่อยๆ

“อ้อ ก็ดีแล้วฉันก็มาดูหนังกับยูมิเหมือนกัน ขอให้ดูให้สนุกนะ” จุนซาพูดจบก็เดินไป

ด้านยูมิก็เดินมารอจุนซาหน้าโรงหนังก็มาเจอกับอึนซอกที่ยืนรอนาบีเหมือนกัน

“ยูมิ” อึนซอกทักขึ้น

ยูมิตกใจเล็กน้อย “คุณมาดูหนังเหมือนกันหรอ” ยูมิทัก

อึนซอกพยักหน้า

“มาดูกับสาวคนนั้นใช่ไหม ฉันดีใจนะที่คุณลืมฉันได้แล้ว” ยูมิเอ่ยขึ้น

“คุณจะมารู้ใจผมได้ดีกว่าผมได้ยังไงว่าผมลืมคุณแล้วหรือยัง” อึนซอกถาม

“ก็ฉันเห็นคุณกำลังคบกับเธอคนนั้นอยู่ งั้นแสดงว่าคุณก็ต้องลืมฉันได้แล้ว” ยูมิบอก

“หึ หึ หึ” อึนซอกหัวเราะในลำคอ

“คุณคงมากับจุนซาสินะ” อึนซอกถาม

“ใช่ ตอนนี้เราสองคนกำลังเริ่มความสัมพันธ์ครั้งใหม่กันอยู่” ยูมิพูดแบบภูมิใจสุดๆ

อึนซอกยิ้มเยาะๆ “แล้วคุณจะรู้ได้ไงว่าหมอนั่นยังคงรักคุณอยู่ เค้าอาจจะมีคนที่เค้าชอบคนใหม่แล้วก็ได้” อึนซอกบอกเป็นนัยๆ

“คุณหมายความว่ายังไง” ยูมิถามอึนซอกไม่ตอบก่อนจะเดินไปหานาบีที่กำลังเดินมาพอดี

“เข้าไปกันเถอะครับคุณนาบี” อึนซอกบอกพร้อมกับเดินเข้าไปในโรงหนังก่อนจะหันมามองหน้ายูมิอีกครั้ง

จุนซาเองก็เพิ่งเดินมาถึงเช่นกัน

“ทำไมไปนานจังคะ” ยูมิถาม

“พอดีทางผ่านผมแวะดูของนิดหน่อยอ่ะครับ” จุนซาตอบ

“งั้นเราเข้าไปกันเถอะค่ะ” ยูมิบอกก่อนที่ทั้งคู่จะเดินเข้าไปในโรงหนัง

ในโรงหนังทั้งสี่คนก็ดันเลือกที่นั่งมาติดกันอีก

“วันนี้มันบ้าอะไรเนี่ย” จุนซาสบถกับตัวเองเบาๆ

“ให้ฉันนั่งตรงนี้แทนไหมคะ” ยูมิเสนอ

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวผมนั่งเอง” จุนซาบอก

ก่อนจะค่อยๆนั่งลงข้างๆ นาบี นาบีเองก็แอบมองจุนซาแล้วใจเธอก็เต้นระรัววววววว

จุนซาหันมามองหน้าเธอนิดนึงก่อนจะหันไปดูที่จอต่อ อึนซอกเองก็ยิ้มๆเหมือนมีบางอย่างแปลกๆ ตลอดเวลาที่หนังฉายทั้งจุนซาและนาบีไม่ได้สนใจหนังเลยแม้แต่น้อย พวกเค้าต่างแอบมองกันเองตลอดเวลา แม้ยูมิจะไม่ทันสังเกตแต่คนที่สังเกตคืออึนซอกนั่นเองจนกระทั่งหนังจบ

ทั้งสี่ก็เดินออกมาที่หน้าโรงหนัง อึนซอกก็รีบเอ่ยขึ้นดังๆเหมือนต้องการจะให้จุนซาได้ยิน

“คุณนาบีครับเดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะครับตอนนี้ก็มืดมากแล้ว”

“ได้ค่ะ” นาบีบอก

“แหมดูคุณสองคนจะรักกันดีจังเลยนะคะ” ยูมิแอบแซว

ส่วนจุนซาก็แกล้งทำเป็นไม่ได้ยิน ก่อนจะรีบเดินออกไป

หลังจากที่จุนซาส่งยูมิที่บ้านแล้วเค้าก็ยังไม่ได้กลับบ้านแต่เค้ากลับขับรถมาจอดอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามบ้านนาบี

“ทำไมช้าจังนะ” จุนซาบ่น

แล้วอยู่ๆรถของอึนซอกก็มาจอดที่หน้าบ้าน จุนซาก็รีบแอบดูอยู่ข้างรถทันที พออึนซอกขับรถออกไปแล้วเค้าก็รีบออกไป เห็นนาบีกำลังไขกุญแจเข้าบ้านพอดี

“นี่ยายเซ่อ” จุนซาเรียก

พอนาบีหันมาก็ถึงกับช๊อกไปชั่วขณะ

จุนซาเลยค่อยๆเข้าไปเขย่าตัว

“เธอเป็นอะไรเปล่าเนี่ย” จุนซาถามแล้วก็ก้มหน้าไปใกล้ๆ จนจมูกเกือบจะชนจมูก ทั้งสองค่อยๆสบตากัน ก่อนที่นาบีจะรู้สึกตัว

“เปล่าๆค่ะไม่เป็นอะไร” นาบีรีบถอยตัวออก พร้อมกับหน้าค่อยๆแดง

“นั่นแน่ เขิลหรอ” จุนซาแซว

“เปล่านะคะ ก็อุปป้าชอบมาแบบนี้แล้วยิ่งมืดๆด้วยฉันเกือบจะหัวใจวายตาย” นาบีรีบบอก

“ถ้าเธอตายแล้วฉันจะแกล้งใครล่ะ” จุนซายังไม่เลิกแซว

“แล้วอุปป้ามาทำอะไรอีกคะ ส่งคุณยูมิแล้วไม่กลับบ้านหรอ” นาบีถาม

“ฉันมาเพื่อจะถามอะไรบางอย่างกับเธอ” จุนซาพูดแล้วก็ก้มลงไปจ้องตานาบีอีก

“ถามอะไรหรอคะ” นาบีถามจุนซากลับแต่พยายามจะไม่สบตา จุนซาเห็นปฏิกิริยาของนาบีก็อดอมยิ้มไม่ได้

“เธอกับอึนซอกเป็นแฟนกันหรอ” จุนซาถาม

“เปล่านะคะ” นาบีรีบปฏิเสธ

“แล้วเธอชอบหมอนั่นหรอ” จุนซาถามอีก

“ก็เปล่านะคะ” นาบีก็ปฏิเสธเหมือนเดิม

จุนซาทำคิ้วขมวดเล็กน้อยก่อนถามต่อ

“แล้วทำไมชอบไปไหนมาไหนกับหมอนั่น”

“ก็ฉันไม่ได้คิดอะไร คิดเหมือนว่าไปเที่ยวกับเพื่อนก็เท่านั้น” นาบีบอก

“เธอคิดกับหมอนั่นแค่เพื่อนจริงๆหรอ” จุนซาถามซ้ำแล้วก็เอาหน้ายื่นไปใกล้กว่าเก่าอีก

“จริงค่ะแค่เพื่อน ว่าแต่อุปป้าอยากรู้ไปทำไมหรอคะ” นาบีถามกลับ

แล้วจุนซาก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเหมือนคนบ้า “ 5555+ ไม่มีอะไรหรอก ดีแล้วล่ะที่เธอคิดกับหมอนั่นแค่เพื่อน” พูดจบก็เอามือมาขยี้หัวนาบีเบาๆ

 “งั้นฉันไปแล้วนะ เข้าบ้านดีๆล่ะ” ก่อนจะหันมาพูดต่ออีก “อ้อ แล้วก็ฝันดีนะ”  พูดจบก็ขึ้นรถแล้วก็ขับรถออกไป ปล่อยให้นาบียืนนิ่ง เพราะกำลังงงกับการกระทำของจุนซา

“ทำไมหมู่นี้อุปป้าชอบทำตัวแปลกนะ” นาบีบ่นแล้วก็เดินเข้าบ้านไป

ส่วนจุนซาเองหลังจากขับรถออกมาก็ยิ้มอยู่คนเดียวเหมือนคนบ้า
"ฉันว่าฉันชอบเธอขึ้นมาจริงๆแล้วล่ะ" จุนซาบอกกับตัวเอง

เลย