คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Past 05 - มันเป็นเมื่อนานมาแล้ว (100%)
เรากลับโคโนะฮะแล้ว ต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน ตอนนี้เวลาตีสองกว่า ตาฉันแทบจะลืมไม่ขึ้น แต่ต้องถ่างตาเพื่อบอกทางกลับบ้านให้ซาสึเกะ
คฤหาสน์ฮารุโนะ....
“ขอบใจที่มาส่ง ฮ้าววว >O<” ฉันอ้าปากหาวอย่างไม่เกรงใจซาสึเกะ
“อืม ไปนอนได้แล้วไป” ฉันลงจากรถ ก่อนจะเดินเซไปเซมา
“ม่ายหวายแล้ว @_@” ฉันกำลังจะทิ้งตัวลงพื้นหน้าบ้านเพราะไม่มีแรงจะเดินเข้าบ้านด้วยซ้ำ
“อย่ามานอนแถวนี้สิ” ซาสึเกะที่มาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้พยุงตัวฉันไว้
“นายไม่ง่วงเลยรึไง นี่ฝากเอาไปไว้ที่ห้องด้วยนะ หลับแล้ว Zzz”
“นะ...นี่!” เขามองหญิงสาวที่หลับตาพริ้มในอ้อมแขนเขา
“ยัยบ้าเอ๊ย! ยิ่งอยากอยู่ให้ห่างเธอยิ่งเข้ามาใกล้ ถ้าฉันห้ามไม่ไหวจริงๆอย่าหาว่าไม่เตือนล่ะ!” เขาแอบยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินไปกดกริ่งหน้าบ้าน แล้วให้แม่บ้านพาเธอไปนอน
ต่อจ้าาาารีดเดอร์....
ตั้งแต่วันที่เราฉลองกันที่ซึนะ ก็ผ่านมาแล้วหนึ่งเดือน มันเร็วจริงๆเลยนะ เวลาที่มีความสุขของฉันเนี่ย ไม่เหมือนอยู่ที่อเมริกา ที่ต้องไปไหนคนเดียว แต่ตอนนี้ไม่แล้วล่ะ ฉันมีเพื่อน...เราไปไหนมาไหนด้วยกันเสมอ ช่วงนี้เลี้ยงฉลองกันบ่อยมากกก (บอกเลยว่าเกือบทุกคืน ยกเว้นวันที่มีการบ้านท่วมหัวจริงๆ แต่ก็นัดกันออกมาทำด้วยกันอีกนั่นแหละ) ฉันทิ้งอีกสองคนไว้ข้างหลัง แล้วกลับมาใช้ชีวิตของวัยรุ่นให้เต็มที่
“ยัยซากุระ! จะกินข้าวมั้ยเนี่ย ตอนบ่ายว่างนะรู้มั้ย!” เสียงแว้ดๆของอิโนะดังข้างหู
“แล้วเจ้านี่จะปลุกยังไงล่ะ” เทมาริมองอีกคนที่นั่งหลับข้างฉัน
“ฉันขอผ่านนะ -O-!” เท็นเท็นโบกมือลาไปแล้ว
“ฉะ...ฉันก็มิบังอาจเหมือนกันค่ะ” ฮินาตะถอยไปอยู่ข้างเท็นเท็น
“ฉันจัดการเอง!!” เสียงนารูโตะดังมากจากหน้าห้อง ก่อนที่หมอนี่จะกระโดดมายืนข้างซาสึเกะแล้วเขย่าเขา
“เฮ้ยๆ ซาสึเกะตื่นดิวะ” เขย่าๆๆ
“......”
“ไอ้ซาสึเกะโว้ยยย!” ฉันได้ยินเสียงนารูโตะโวยวายก็ลืมตาขึ้นมา ก็พบเพื่อนๆยืนล้อมฉันกับซาสึเกะอยู่
"ทำอะไรกันน่ะ” ฉันถามงงๆ
“ปลุกไปกินข้าว ตอนบ่ายว่างน่ะครับ” ซาอิตอบ
“แล้วนารูโตะกำลังทำอะไรน่ะ” ฉันมองผู้ชายผมส้มที่ขึ้นคร่อมและกำลังจะจิกหัวของซาสึเกะ
“ปลุก -_-“ เนจิ
“น่ารำคาญชะมัด ฉันออกไปรอหน้าห้องนะ” ชิกามารุถอยทัพ
“ซาสึเกะ!!!” นี่เรียกปลุกจริงๆหรอ ไม่ใช่ว่ากำลังต่อสู้กับคนนอนหลับอยู่หรอกนะ -_-;
“อะไรนักหนาวะ”
ผลั๊วะ!!
กำปั้นขาวๆเสยเข้าคางนารูโตะเต็มแรง หมอนั่นลอยออกไปหน้าห้องเพราะฝีมือของซาสึเกะ
“อะไรวะ ไอ้นารูโตะลอยมาได้ไง” ชิกามารุที่โดนนารูโตะทับอยู่โวยวาย
“เป็นเรื่องที่ปัญญาอ่อนที่สุดคือการปลุกซาสึเกะด้วยวิธีแบบนั้น” ฉันมองซาสึเกะที่กลับไปหลับอีกแล้ว -O-! ฉันไม่ขี้เซาขนาดนั้นนะ
“ไหนๆเธอก็ตื่นแล้ว ช่วยลองปลุกเขาหน่อยสิ”
“อะ...อะไรนะ =[]=!”
“เถอะน่า ไม่งั้นเราไม่ได้กินข้าวแหง” ถึงจะเคยปลุกให้ตื่นก็เถอะ แต่ตอนนี้มันเอากระเป๋าฟาดหัวเลยนะเฟร้ยยย -O-!
“นี่ซาสึเกะ! เพื่อนเขารอนายไปกินข้าวด้วยน่ะ”
“Zzz”
“ซาสึเกะ....” เริ่มหมดความอดทนแล้วนะ
“....”
“ซา...สึ...เกะ!!!” ฉันหมดความอดทนแล้วนะเฟร้ย!!
ผลั๊วะ!
O[]O!! << สีหน้าของทุกคน
ฉันเอากระเป๋าฟาดลงหลังเขาเต็มๆเลย
“หืม?”
“ตื่นแล้วไปกินข้าวเดี๋ยวนี้!!” ฉันขึ้นเสียงเด็ดขาดก่อนจะชี้ออกไปนอกห้อง ทุกคนที่ยืนอยู่ตรงทางที่ฉันชี้ไปหลบกันเป็นแถบ
“อืม” หน้าตาดูเหมือนยังนอนไม่ค่อยอิ่ม แต่เขาก็ลุกไปแต่โดยดี
“กะ...แก ไม่กลัวรึไง” ยัยอิโนะพูดเสียงสั่น
“ไม่เคยมีใครขึ้นเสียงกับคุณซาสึเกะเลยนะคะ T^T” ฮินาตะ
“เธอนี่มันยอดไปเลย!” นารูโตะกระโดดกอดคอฉันแล้วเอาหัวมาดันหัวฉัน
“แล้วเมื่อไหร่จะลงมาไม่ทราบ! มัวแต่ดันหัวกันอยู่นั่นแหละ =_=++” สายตาเพชฌฆาตของ
ซาสึเกะมองมาที่ฉันกับนารูโตะ
“ไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันรีบผละนารูโตะออก ก่อนจะรีบเดินตามเขาไป โดยมาเพื่อนๆเดินตามหลัง ต่างพากันซุบซิบหัวเราะคิกคัก
“นี่ๆนายว่ามั้ย สองคนนั้นเหมาะกันดีนะ” เท็นเท็นหันไปพูดกับเนจิ
“นั่นน่ะสิ เหมือนเธอกับฉันเลย”
“หะ...หา -O-?”
“เปล่าไม่มีอะไร รีบลงไปเถอะ” เนจิเปลี่ยนเรื่องทันที
“ฉันว่ามีซากุระคนเดียวแหละที่กล้าขึ้นเสียงและปลุกซาสึเกะได้” อิโนะหันไปพูดกับซาอิ
“นั่นสินะครับ :)” หันมายิ้มให้
“ปะ...ไป รีบไปกินข้าวกันดีกว่า =/////=”
“นารูโตะคุง เมื่อกี้เจ็บรึเปล่า”
“นิดหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันว่าเธออย่าไปยุ่งกับหมอนั่นเลย อันตรายเป็นบ้า ฉันเป็นห่วง”
“นะ...นารูโตะ O////O”
ตึ้ง!!
"ฮินาตะ -o-" เป็นลมไปแล้วจ้า -o-!
“ชิกามารุ!! อย่าเอาซองขนมมาไว้ใต้โต๊ะฉันสิยะ!” เทมาริตะโกนลั่น
“ใครทำ ฉันเปล่าหนิ” ตอบหน้าตาย
“จะมีใครอีกหะ! ที่กินขนมพิลึกกึกกือแบบนาย!”
“เปล่าน้า -3-“
“เอากลับไปคืนนนน!!” ยัยเทมาริวิ่งออกไปหน้าห้อง
“ไม่ได้เอาไปไว้เฟร้ยยยย!!” ชิกามารุวิ่งหนีออกนอกห้องไปแล้ว ส่วนยัยนั่นก็วิ่งตาม
หึ!
ฉันยิ้มขำกับคู่แต่ละคน ชั่งเหมาะสมกันจริงๆเลย ฉันมองผู้ชายผมเคลือบน้ำเงินที่เดินควักกระเป๋ากางเกงลิ่วๆไปไกลแล้ว ฉันเลยวิ่งตาม
“อย่าเดินเร็วนักสิ” ฉันกระโดดเกาะไหล่เขา จนเจ้าตัวสะดุ้ง
“เปล่านี่” แล้วหันมาทำหน้าตายใส่ ฉันหัวเราะขำๆกับท่าทางของซาสึเกะ จนเขาขมวดคิ้ว
อะไรแบบนี้ก็ดีเหมือนกันนะ และรู้สึกว่าไม่ได้พึ่งแต่จะเป็น เหมือนมันเป็นแบบนี้มาตั้งนานแล้ว.... :)
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
แวะมาอัพจบแล้วจ้าร้อยเปอร์ เสียงตอบรับจากรีดเดอร์ทุกคนทำให้ไรท์มีเชื้อเพลิงมากมายเลยค่ะ ฮรือๆ
กระซิกๆ แต่ไรท์จะบอกอะไรให้อย่าง....ความสุขพวกนี้มันกำลังจะจบลงเพียงเท่านี้แหละค่ะ! หึหึหึ
ความคิดเห็น