คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ct. 02 - อลหม่าน วันค้างคืน~ (100%)
“=_=;” ฉันนั่งจ้องคนตรงหน้าที่กินข้าวอยู่โดยไม่สนใจชาวโลกรอบข้าง เจ้าซาสึเกะมาหาฉันตั้งแต่เช้า เขามีกระเป๋าแค่ใบเดียว แต่ฉันนี่สิมีตั้งสองใบ! O_o (ไปค้างแค่คืนเดียว)
“ทำไมเอากระเป๋าไปเยอะขนาดนั้น ย้ายบ้านรึไง”
“แหม~ ผู้หญิงก็ต้องเตรียมของเยอะขนาดนี้แหละ ทั้งเสื้อผ้า ครีมบำรุงบลาๆ อย่าบ่นเลยน่า”
“เออชั่งเถอะ รีบกินแล้วไปโรงเรียน” เขาว่าพลางลุกขึ้นไปล้างจาน
“ซากุระ แม่ว่าเดี๋ยวแม่เอากระเป๋าไปส่งที่ห้องพักดีกว่านะ จะได้ไม่ลำบากถือไปถือมา”
“เอางั้นหรอคะ โอเคหนูไปก่อนนะ บาย~”
“สวัสดีครับ”
“จ้ะ โชคดีนะ” แม่โบกมือให้หน้าบ้านก่อนที่ฉันกับซาสึกะจะเดินไปโรงเรียน
(‘ ‘)
ฉันแอบเหลือบมองซาสึเกะ อย่างที่แม่บอกนั่นแหละ เขาโตขึ้นและหน้าตาดีเอามากๆ ถึงตอนเด็กเขาจะยิ้มเก่งกว่านี้ก็เถอะ(=_=) ทั้งจมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากอมชมพูเป็นธรรมชาติ ดวงตาคมสีรัตติกาลที่น่าหลงใหลไม่อยากจะละสายตา อะ...เอ้ย! แล้วฉันจะมาวิจารณ์ใบหน้าเขาทำไมเนี่ย =O=////
“=_=+ จ้องซะขนาดนั้น มีเม็ดข้าวติดอยู่ที่หน้าฉันรึไง”
“เห้ย!!” ฉันสะดุ้งออกจากภวังค์ตัวเองก่อนจะปรับสายตา เขารู้ตัวแล้วหรอ -_-;
“อะไรของเธอเนี่ยยัยเหม่ง เหม่อตั้งแต่เช้า” ซาสึเกะโบกมือไปมาตรงหน้าฉันเพื่อดูว่าฉันตื่นดีรึยัง
“หม่ง..เหม่ออะไรล่ะ มีเม็ดข้าวจริงนี่ ดูสิๆๆ” ฉันทำท่าปัดเม็ดข้าวบนหน้าซาสึเกะ ทีจริงมันไม่มีหรอกนะ -_- ถ้าไม่แก้ตัวหมอนั่นต้องคิดว่าฉันหลับค้างแน่ๆ
“=_=+”
“อ่ะ...อะไร! รีบไปเซ่!!” ฉันเดินนำลิ่วๆก่อนที่หมอนั่นจะจับผิดได้
20.26 น.
ตอนนี้ฉันกับซาสึเกะยืนอยู่หน้าห้องพัก(โคตร)หรู ที่ซาสึเกะกำลังใช้คีย์การ์ดเปิดอยู่ ความจริงเราเลิกเรียนตั้งแต่เที่ยงแล้ว แต่ก็เที่ยวตามประสาเพื่อนกลับจนมืดค่ำ อิโนะลากร้านท็อปปิ้งเพราะพลาดจากเมื่อวาน =_=
“กระเป๋าเธอยังไม่มาเลยหนิ”
“เดี๋ยวแม่ก็คงส่งมา” ฉันเดินตามซาสึเกะที่เดินเข้าไปในห้อง ห้องหรูถูกตกแต่งสไตล์โมเดิร์นแนวดาร์คๆตามสไตล์ซาสึเกะนั่นแหละ ทั้งโซฟา ผนัง บลาๆ ฉันมองซาสึเกะที่เดินเข้าไปในห้องนอน แล้วโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้น
ติ๊ดๆ
“ไงคะแม่”
(เอ่อ...ซากุระจัง~)
“=_=” เสียงแบบนี้เกิดเรื่องไม่ได้ชัวร์
(แม่ติดธุระด่วน คงเอากระเป๋าไปส่งลูกไม่ได้นะ)
“หะ!”
(ขอโทษนะจ้ะ พ่อก็กลับแล้วไม่มีใครเอาไปส่งลูกเลย)
“=O=”
(แต่พรุ่งนี้ลูกก็หยุดเรียนนี่นา ยืมเสื้อผ้าซาสึเกะก่อนก็ได้ เดี๋ยวแม่คุยให้)
“ค่ะๆ” ฉันถือสายไปหาซาสึเกะในห้องอย่างหมดอาลัย ก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้เขา เจ้าตัวทำหน้างงแต่ก็รับแต่โดยดี
“ครับ...อ่อ...ไม่มีปัญหาครับ...สวัสดีครับ” เขายื่นโทรศัพท์ให้ฉัน ก่อนจะเดินไปรื้อตู้เสื้อผ้าแล้วเอาเสื้อเชิ้ตกับกางเกงขาสั้น(ที่ฉันใส่แล้วมันยาว)มาให้
“ไปอาบน้ำก่อนฉัน” เขาโยนผ้าขนหนูใส่หน้าฉันก่อนจะชิ่งออกจากห้อง =_=^ ดีนะที่พกแปรงกับโฟมล้างหน้าติดกระเป๋านักเรียนมา แต่รายงานของฉันนี่เซ่! ติดกระเป๋านักเรียนไว้รึเปล่านะ ฉันรีบเข้าไปอาบน้ำให้เสร็จอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบออกไปรื้อกระเป๋า เฮ้อออ~ โชคดีที่เอามา T_T ว่าแต่ตัวเขาก็โตขึ้นมากเลยนะ ดูจากเสื้อที่ใส่ ตอนฉันเด็กๆยังใส่ได้พอดีเลย ตอนนี้ชายเสื้อยาวไปเกือบถึงเข่า =O=;
“อาบเสร็จแล้วสินะ กินอะไรก็ไปหยิบในตู้ละกัน” ซาสึเกะที่เดินเข้ามาในห้องพูดก่อนจะหายเข้าไปในห้องน้ำ ฉันอิ่มจนจุกแล้ว เลยทิ้งตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆของซาสึเกะ ขี้เกียจทำรายงานจัง ~o~
“ฉันยืมแปรงเธอนะ!” เสียงแว่วๆดังมาจากในห้องน้ำ ตอนแรกฉันเกือบขานรับว่าได้ แต่พอประมวลผลออกมาแล้วฉันให้ฉันเด้งตัวจากเตียงไปทุบประตูห้องน้ำทันที
ปัง! ปัง! ปัง!
“เฮ้ย! นายจะบ้าหรอ แปรงตัวเองไม่มีรึไง!!” ฉันโวยวายอยู่หน้าห้องน้ำ ที่ด้านในเงียบฉี่เหมือนไม่มีคนอยู่ ฉันยืนกอดอกรออย่างเอาเรื่อง
แอ๊ดด~
=_=^
“อุบาทว์!” คำแรกที่ฉันบ่นใส่หน้าเขา ซาสึเกะในชุดลำลองสบายๆแต่ทำให้เขาดูเท่สุดๆ แต่นี่ไม่ใช่เวลามาวิจารณ์แฟชั่น มันเอาแปรงสีฟันฉันไปใช้ >O<!!
“อะไร ก็ขอยืมแล้ว”
“นายนี่มัน...ใช้ไปได้ไงวะ!! ขอตัวเองไม่มีรึไง!!”
“มันหักเมื่อวาน ว่าจะซื้อใหม่แต่ร้านข้างล่างมันปิด” ซาสึเกะตอบหน้าตายอย่างไม่เดือดไม่ร้อน
“มันมีร้านขายแปรงอันเดียวรึงายยย แปรงขัดส้วมนั่นก็แปรงไปเด้!!!” ฉันแทบจะพ่นไฟใส่หน้านิ่งๆของเขาแล้ว อ้ากกก!! TOT
“ห้องน้ำฉันไม่มีที่ขัดส้วม เพราะแม่บ้านจะเข้ามาทำความสะอาดทุกเช้าเย็น =_=”
“ไอ้บ้า ไอ้อุบาทว์ ทุเรศที่สุด!! =O=”
“แค่ยืมแปรงไม่ได้ เหอะ! ซื้อให้ใหม่พรุ่งนี้ก็ได้ ไม่เห็นต้องโวยวาย”
“เออไม่ได้! แล้วต้องซื้อใหม่อยู่แล้วแหละ”
“ทีเธอยังยืมเสื้อกับกางเกงฉันใส่เลย”
“จะทวงบุญคุณหรอ =_=+”
“เออดิ ไหนจะกองรายงานตรงนั้นอีก” เขาลากสายตาไปที่กองรายงานกองใหญ่บนโต๊ะเล็กในห้อง
“ยอม...ยอมก็ได้ =_=;” ฉันถอนหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนกับการเถียง แต่ความเดือดก็ยังไม่ลดละ ซาสึเกะเดินหนีจากฉันแล้วเดินที่กองรายงาน
ฟิ้วว~
ปุ!
หมอนอิงที่โซฟาใกล้ๆฉันลอยไปอัดเข้าที่หัวซาสึเกะเต็ม...โดยฝีมือฉันเอง เหอะๆ ^O^
ขวับ!
“( =_=+)” รังสีอัมหิตแผ่กระจายเต็มห้อง ฉันรับรู้ถึงลางรายของตัวเองจึงรีบวิ่งไปคว้าหมอที่เตียงมากอดไว้ ซาสึเกะหยิบหมอนที่ตกอยู่ข้างๆมาปาใส่ฉัน
ปุ!
เต็มหน้าซากุระเลยจ้า นายจะเริ่มสงครามหมอนใช่มั้ย ฉันไม่แพ้แน่!! และนั่นคือการเปิดสงครามหมอนวันนี้
ฟิ้ววว~
ปุ!
ฟิ้วว~
ปุ!
ฟิ้ววว~
ปุ!
ฉันกับซาสึเกะปาหมอนใส่กันอย่างเมามันส์ เขตฉันอยู่ที่โซฟา เขตเขาอยู่ที่เตียง ไอ้บ้านั่นเปิดตู้ก่อนจะเอากระสุนหมอนห้าหกใบออกมาวางกองไว้ อะ..ไอ้ขี้โกงง!! =O=;
“ขี้โกง...เอามาแบ่งกะ... ปุ!” =_= ฉันจะฆ่ามานนนนนน!! ฉันลุกขึ้นจากป้อมปราการ ก่อนจะลุยไปที่ฐานทัพของซาสึเกะ เป็นไงเป็นกัน ไปตายดาบหน้าเว้ย!! (พูดเหมือนจะไปรบจริงๆ)
“ไม่ให้!” ซาสึเกะทำหน้ายียวนกวนประสาท
“ขี้โกง... ปุ!!”
“บุกทัพคนอื่น คิดว่าเจ๋งหรอ!!”
“เอามะ..ปุ!!” ฉันรีบวิ่งไปที่เตียงที่เขาหลบซ่อนอยู่แล้วชิงหมอนที่มีทั้งหมดมา ก่อนจะปาใส่ซาสึเกะรวดเดียว
ปุ! ปุ! ปุ!
“ยัยบ้า! ขโมยกระสุนฉัน!” ซาสึเกะเอามือป้องกันหมอน ก่อนจะกระโดดหลบไปหยิบหมอนบนเตียง ฉันรีบขวางใบนั้นไว้ ซึ่งหยิบได้พร้อมกัน
“ปล่อย! =_=” ฉันจ้องซาสึเกะเขม็ง แล้วดึงเข้าหาตัวเอง แต่ซาสึเกะก็ดึงกลับไป
“ไม่! :P”
“เอามานี่!” ฉันดึงกลับ
“ไม่ให้!” ซาสึเกะดึงไป
“เอามาเซ่!!” ฉันออกแรงดึงเฮือกสุดท้าย แต่ก็ไม่ยอมหลุดกลับเป็นว่าซาสึเกะดึงไปทำให้ฉันเซล้มลงบนเตียง
“เหวออ/เฮ้ย!” ตอนนี้ซาสึเกะคร่อมฉันอยู่(ได้ยังไง =0=) ฉันมองดวงตาสีรัตติกาลที่จ้องมองฉันอยู่ ผมที่ร่วงมาปรกหน้านั่นทำให้ใจฉันเต้นรัวผิดปกติ แถมหน้าก็ร้อนวูบวาบ
ตึก ตัก ตึก ตัก
‘ผู้หญิงกับผู้ชายเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก...’
อยู่ๆคำพูดของแม่ก็เข้ามาในหัว แล้วทำไมต้องเป็นตอนนี้ T_T ฉันรับรู้ถึงใบหน้าขาวเนียนของซาสึเกะที่เลื่อนเข้าใกล้จนสัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆของเขา
‘ผู้หญิงกับผู้ชายเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก...’
คำพูดของแม่ดังก้องในหัว ฉันยังไม่ละสายตาไปจากใบหน้านั้น เหมือนโดนสะกดและใจยิ่งเต้นแรงมากกว่าเดิมจนแทบจะระเบิดออกมา ไม่เคย...ไม่เคยเป็นกับซาสึเกะมาก่อน...นี่มันคืออะไร!!
อุบ!
>X<
ซาสึเกะเอาหมอนมาปิดหน้าฉัน ก่อนจะกดลงแรงๆ ไอ้บ้า!! ฉันจะฆ่ามัน!!
อุบ!
อั่ก!
หมอนใบนั้นคลายลงทำให้ฉันรีบปัดออกแล้วสูดหายใจเข้าปอด ก่อนจะมองซาสึเกะที่ลงไปนอนกับพื้นเพราะฉันปล่อยหมัดใส่ท้องเขาเต็มๆ บังอาจมาตลบหลังซากุระ ต้องโดนแบบนี้ ฮ่าๆ ^O^
“ฉันชนะ ฮ่าๆ” ฉันหัวเราะอย่างผู้ชนะ ซาสึเกะมองอย่างเอือมๆก่อนจะเดินไปนั่งที่โต๊ะเล็กที่มีกองรายงานกองโต
ฟุบ!
ฉันทิ้งตัวลงบนเตียงก่อนจะดิ้นไปดิ้นมา ขี้เกียจลุกขึ้นไปทำรายงานจัง ฮ้าวว~ >O^
“อย่าเอาเปรียบฉันเซ่!! ~ ยัยบ้าลุกขึ้นมาทำรายงานซะ” ฉันลืมตาขึ้นมาเล็กน้อยเพื่อดูนาฬิกา
23.58 น.
ดึกขนาดนี้แล้วหรอ~ ไม่ไหวแล้ววว (_ _) และฉันก็หลับตาลง
(60%)
>_O
งืมๆ
ฉันลืมตาขึ้นรับแสงภายนอก ก่อนจะกระพริบถี่เร็ว
โอ๊ะ! O_O
สิ่งที่เห็นตรงหน้าราวกับเห็นเลขล็อตเตอร์รี่รางวัลที่หนึ่ง
กองรายงานเมื่อคืนที่วางกระจัดกระจายกลายเป็นรูปเล่ม *O* ฉันหันไปมองซาสึเกะที่นอนสลบไม่เป็นท่าก่อนจะยิ้มอย่างมีความสุข
นายนี่มันพึ่งพาได้สุดๆเลย T^T ด้วยความซาบซึ้งบุญคุณของเพื่อนรักจึงเกิดความคิดดีๆขึ้น
ฉันลุกขึ้นจากเตียงไปล้างหน้า(แต่ไม่แปรงฟัน – เพราะมันเอาแปรงฉันไปใช้)
ก่อนจะเดินตรงไปที่ครัว
มื้อเช้าเป็นสิ่งสำคัญนายจะได้กินมื้อเช้าสุดแสนอร่อยฝีมือฉันเอง โฮะๆ ^O^
อืมมมม~
สายตาที่แหลมคมมองไปรอบห้องครัวสุดหรูที่เครื่องครัวครบครัน
ทำอะไรให้หมอนั่นกินดีนะ มาม่าดีมั้ย หรือไข่ต้ม หรือ...หมูทอดกระเทียวพริกไทยดี!
(มีปัญญาทำแค่นี้ค่ะ =O=) และสายตาก็ไปสะดุดเข้ากับถุงขาวๆบนเคาน์เตอร์
ทำไอ้นั่นแล้วกัน!
ฉ่า~
น้ำมัน(?)ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่วห้อง
ฉันสูดเข้าปอดก่อนจะค่อยเทแป้งลงไปในชามอย่างพิถีพิถัน ผสมวัตถุดิบอย่างชำนาญ...มันคือแพนเค้กนั่นเอง!!
หมอนั่นจะต้องดีใจจนน้ำไหลวิ่งเข้ามาขอร้องให้ฉันทำเพิ่มหรือส่งออกนอกประเทศแน่ๆ
หึหึหึ! ฉันตีแป้งพลางฮัมเพลงอย่างมีความสุข
ฟุดฟิด~
ฉันได้กลิ่นทะแม่งในนี้แฮะ ใครทำอะไรไหม้หว่า
ฉันวางช้อนก่อนจะหันไปสำรวจหากลิ่นไหม้
“เฮ้ย! O_O!”
กระทะของเจ้าซาสึเกะดำปี๋เลยย ควันฟุ้งกระจายเต็มห้องครัว
ฉันใช้มือพัดควันเพื่อให้มันเบาบางลง และไม่ให้เจ้าของห้องได้กลิ่น =..=;
“คิดจะทำอะไร...วางเพลิงห้องฉันหรอ!?”
เฮือก!
=[]=;
อายุยืนยาวเป็นพันๆปีเลยนะ คิดถึงปุ๊บมาปั๊บเลย ตายแน่ยัยซากุระ
แกตายไม่เหลือซาก
“เอ่อ...แหะๆ พอดีฉันจะทำแพนเค้กให้นายกินตอนเช้าน่ะ
แต่ใส่น้ำมันแล้วแต่ยังไม่ผสมแป้ง =3=”
“ทำไม่เป็นยังอยากจะทำ....”
“ฉันเซียนแพนเค้ก ไข่ต้ม หมูทอดนะจะบอกให้! แต่แค่ทำผิดวิธีเท่านั้นเอง
T___T”
“นั่นแหละเรียกทำไม่เป็น... =_=+”
บุ้ม!
“เฮ้ย! ยังไม่ปิดไฟอีก คิดจะวางเพลิงจริงๆใช่มั้ย!” เสียงกระทะบุบดังสนั่น ฉันพุ่งเข้าไปปิดไฟอย่างรวดเร็ว =O=;
“เค้าขอโต๊ดดด T^T” ฉันยกมือขออภัยซาสึเกะสามสิบรอบ
แต่หมอนั่นยังจ้องฉันเขม็ง เฮ้ออ~
คงต้องเลิกคิดการส่งแพนเค้กออกนอกประเทศซะแล้ว(คิดมีหน้ามาคิดอีกเรอะ! : ซาสึเกะ)
“เฮ้อ~ ไปนั่งรอที่โต๊ะ เดี๋ยวฉันทำให้”
เขาถอนหายใจก่อนจะยกกระทะไหม้บุบออกแล้ววางกระทะใหม่แทน
“ให้ฉันช่วยนะ *O*”
“อยากอดข้าวเช้านักใช่มั้ย =_=+” อุ๊ย! ทำเสียงโหดแบบนี้หนูขออภัยค่ะ
“T^T” จำยอมเดินไปนั่งมองที่โต๊ะกินข้าว
ซาสึเกะผสมแป้งต่อพลางใส่เนยลงกระทะและเทแป้งตามอย่างชำนาญ
ไม่นานแพนเค้กหอมกรุ่นราดคาราเมลก็มาวางตรงหน้าฉัน
ช่างน่ากินอะไรอย่างนี้ TOT น้ำตาจะไหลลงไปราดแทนคาราเมล
“ไม่หิวหรอ นั่งมองอยู่นั่นแหละ”
เสียงเรียบของซาสึเกะทำให้ฉันหลุดออกจากภวังค์ของตัวเอง
“หิวสิ *___*”
“กินได้แล้ว ไม่ต้องมองมันนาน”
ฉันกับเขาลงมือกินแพนเค้กแล้วเราก็คุยเรื่องสัพเพเหระตามประสาคนช่างเมาส์มอยท์
หลังจากมื้อเช้าแสนอร่อยของเราจบลง เขาก็พาฉันไปซื้อแปรงสีฟันแล้วขึ้นมาอาบน้ำแต่งตัว(โดนที่ยังใส่เสื้อเขาเหมือนเดิม)
“วันนี้จะซื้อของเข้าตู้เย็นซักหน่อย
ไปเป็นเพื่อนด้วย” ซาสึเกะพูด
“ถือว่าตอบแทนเรื่องรายงานนะ ^_^”
หน้าชื่นตาบานไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“เออ! เรื่องรายงานอีกเรื่อง คิดจะวางเพลิงไม่พอ ยังโยนภาระของตัวเองมาให้ฉัน
บลาๆ ฉอดๆ แฉดๆ”
@_@
กว่าจะมาถึงซุปเปอร์มาร์เก็ตทำเอาหูแทบชา
ตลอดการเดินทางฟังแต่เสียงบ่นของซาสึเกะ
เริ่มใกล้จะเป็นพ่อคนที่สองของฉันแล้วเนี่ย =_=;
“เอาเนื้อสันไปด้วย...นี่ผัก...นายต้องกินผลไม้ด้วย”
“=_=+” ระหว่างการเดินเลือกของ ฉันแทบจะหยิบทุกสิ่งที่อย่างที่ร่างนี้เดินผ่านใส่รถเข็นจนหมอนั่นมองจิกนี่แหละ
ถึงวางของลงบ้าง
“ซอสบ้านนายหมดนี่
เอาไปด้วย...นั่นอีก! เอามาม่าไปด้วยเพราะมันเป็นอาหารยามฉุกเฉิน
เวลานายขี้เกียจทำของอร่อยกิน...”
“เหมาซุปเปอร์เลยมั้ยฮะ =_=;”
“^_^;” ว่าแล้วต้องพูดแบบนั้น
และเราก็ซื้อของครบผ่านไปสามชั่วโมงแต่ได้ของมาคุ้มกว่านั้น
ฉันคิดว่าถ้าเอาถุงชั่งกิโลขายคงได้ราคาแพงน่าดู(เกี่ยวหรอ?)
“ต้องไปจัดของและทำความสะอาดห้องให้ฉันด้วย”
“หา~ นี่นายคิดว่าฉันเบ้นายหรอ =_=+”
“หรือจะให้ฉันเผารายงานของเธอ”
“โหดร้าย T^T” ฉันก้มหน้างุดหอบของตามเจ้าบ้าหน้าตาก็งั้นๆกลับห้อง
แต่ถ้าต้องแลกกับรายงานกองนั้น ฉันก็ยอมนะ ^O^~ (เปลี่ยนอารมณ์เร็วจังแม่คุณ)
(100%)
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วค่าาาา สี่สิบเปอร์ที่หายสาบสูญสามสิบปี(?) ช่วงนี้ไรท์คงไม่ค่อยได้อัพนะ เนื่องจากเปิดเทอมแล้วการบ้านจ้องทำร้ายตลอด เวลาว่างนี่ขุดหาแทบไม่เจอในตารางชีวิตประจำวัน T^T แต่ยังไงก็จะพยายามหาเวลามาอัพนะคะ ฝากติดตามและติชมเรื่องนี้ด้วย ขอบคุณค่าาาา ^_^
ความคิดเห็น