คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Ct. 01 - เรื่องเพื่อนๆ
“ซาสึเกะคูงงงงง~” เสียงแสบแก้วหูดังเข้าโซตประสาทเมื่อเดินมาถึงห้องของซาสึเกะ
3 – A
ฉันมองผู้หญิงผมยาวที่เดินออกมาจากห้องเรียนของซาสึเกะ
“ไงซากุระ~” แถมหล่อนยังหันมาทักทายฉันหน้าตาเฉย รู้จักกันด้วยหรอวะ?
“งั้นฉันไปล่ะนะ เจอกันตอนเที่ยง” ฉันโบกมือลาซาสึเกะก่อนที่จะเดินไปที่ห้องตัวเอง
3 – C
ฉันกับซาสึเกะน่ะเป็นเพื่อนกันมานานมากกกก เรารู้จักกันตั้งแต่อายุแปดขวบ(ณ ตอนนี้อายุสิบแปด) และอยู่ด้วยกันตั้งแต่นั้นมา ตอนนี้พ่อแม่ของหมอนั่นไปทำงานต่างประเทศเลยต้องอยู่หอพักคนเดียว แต่ก็มาที่บ้านฉันบ่อยๆ ถึงจะเป็นซี้ปึกขนาดไหนฉันก็ยังต่างกับเขามาก -_-; หมอนั่นเรียนโคตรเก่ง ฉันเรียนโคตรกาก หมอนั่นเล่นกีฬาเทพที่สุด ฉันนี่แค่วิ่งรอบสนามยังไม่ไหวเลย หมอนั่นเล่นดนตรีเพราะมากและได้หลายอย่าง ฉันเป่าใบไม้ยังไม่มีเสียงเลย หมอนั่นมีเจ๋งไง แม่ก็เข้าข้างแต่เขาจนฉันหมั่นไส้ ก็ฉันมันไม่เอาถ่านนี่หว่า ถึงยังไงซาสึเกะก็เป็นที่พึ่งให้ฉันได้ตลอดแหละ ทั้งติวข้อสอบ ลอกการบ้าน ฮุฮุ
“ซากุระ!”
“หะ...หา?” ฉันยังไม่ได้ก้าวเข้าไปในห้องประตูก็เป็นพรวด พร้อมการปรากฏตัวของเพื่อนสนิทอีกคน(แต่ไม่เท่าซาสึเกะ)
“เมื่อกี้ฉันเห็นนะจ้ะ~” เสียงหวานเยิ้มของอิโนะทำให้ฉันขนลุกเกรียว
“อะไรของแกอีก คิดอะไรไม่เข้าท่าอยู่ล่ะสิ =_=+”
“มาโรงเรียนพร้อมกันซะด้วยย ให้เดานะ...ซาสึเกะไปรับใช่มั้ยล่ะ *O*” ไอ้หน้าแบบนั้นมันหมายความว่าไงวะ
“ยังไม่ชินอีกรึไง ก็มาด้วยกันทุกวันแหละ” ฉันทำหน้าเอือมๆก่อนจะเดินเข้าไปในห้อง
“เออนี่ซากุระ...”
“หืม?”
“โรงเรียนเราก็เรียนแค่ครึ่งวัน ไปเที่ยวกันหน่อยมั้ย”
“เอางั้นหรอ ที่ไหนดีล่ะ”
“อืมมม...”
“เย็นนี้ฉันมีนัดกับซาสึเกะด้วย แกจะไปด้วยมั้ย”
“อุ๊ยๆ คงมิบังอาจขัดขวางหรอกจ้า ฉันจะย่องตามไปดูทำอะไรกันบ้าง >O<”
“ยัยอิโนะ หยุดคิดอะไรปัญญาอ่อนได้แล้วน่า!” บทสนทนาไร้สาระจบลงเมื่อคุณครูเข้าห้อง เริ่มการเรียนที่แสนน่าเบื่อแล้วหรอ อยากโดดชะมัด -_-‘
กริ๊งงงงง~!
“โอ้วว! เสียงสวรรค์!!” อิโนะผู้หญิงที่ไร้ยางอาย(=_=) ลุกขึ้นจากเก้าอี้ก่อนใครเพื่อนแล้วเดินออกไปนอกห้องทันที
=_=
ฉันและเพื่อนคนอื่นมองเธอ ภาพแบบนี้เกิดขึ้นแทบทุกวันจนคนอื่นไม่อยากจะพูดอะไรแล้ว ฉันส่ายหน้าก่อนจะเดินตามอิโนะไป
“อะ...อ้าวว =O=?” นี่ซาสึเกะเลิกเรียนก่อนฉันหรอเนี่ย ถึงมายืนรอหน้าห้องแบบนี้
“แฮ่ม! ไปกินข้าวกันเถอะ” อิโนะกระแอมไอเมื่อฉันจ้องหน้าซาสึเกะนานเกินไป อะไรล่ะ แค่มองหน้าไม่เห็นแปลก =_=;
เราสามคนเดินออกจากโรงเรียนแล้วตรงไปที่ร้านอาหารในเมือง มีแต่ร้านน่ากินๆทั้งนั้นเลย ทั้งบ่ายนี้ฉันจะตระเวนล่าอาหารจนท้องแตกไปเลย หึหึหึ
@Chick & Chill
“จะเที่ยวไหนต่อดีน้า” หลังจากที่อาหารมาเสิร์ฟ อิโนะก็เอาแต่พูดเรื่องไปเที่ยว ฉันได้แค่ยักไหล่ให้ซาสึเกะเพื่อบอกว่าแล้วแต่เธอ
“เอาเป็นว่ากินก่อนแล้วกัน ฉันหิวจะแย่” ฉันตัดบทเพื่อให้อิโนะเริ่มลงมืออาหารตรงหน้า เรากินไปคุยไปตามประสาเพื่อนที่ออกเที่ยวด้วยกันบ่อยๆ ไม่แปลกหรอกที่ฉันจะมีเพื่อนน้อย เพราะคนที่ฉันจะคบด้วยมีแต่เลิศเลออลังการ =o=
เรากินข้าวมื้อเที่ยงเสร็จเรียบร้อยก็เดินออกมาจากร้าน ใช้เวลาในร้านนี้เป็นชั่วโมงเลยแฮะ ตอนนี้บ่ายสองแล้วสิ เร็วเป็นบ้า
“งั้น...”
ติ๊ดๆ
เสียงโทรศัพท์ขัดคำพูดของอิโนะ ยัยนั่นกดรับก่อนจะส่งยิ้มแหยๆมาให้พวกเรา
“ฉันมีนัดน่ะ ไว้คราวหน้าไปเที่ยวด้วยกัน วันนี้เธอก็ไปกันสองคนละกัน” ยิ้มแหยนั่นเปลี่ยนมาเป็นยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนที่อิโนะจะผลักซาสึเกะเบาๆใส่ฉัน
“ฝากดูแลซากุระด้วยน้า~ บายยยยย~ ^3^” ยัยนั่นพูดจีบปากจีบคอก่อนจะหายตัวไปในซอกตึก เน้นนะซอกตึก นั่นทางไปนัดของเธอเรอะ =_=; ฉันหันหน้ามามองซาสึเกะ ไม่รู้จะไปไหนต่อดี
“เอาไงล่ะทีนี้ ฉันไม่ค่อยชอบนำทางด้วยสิ” ฉันเกาหัวแกรกๆเพราะว่าเป็นตัวดีนำหลง
“งั้นไปร้านท็อปปิ้งเถอะ”
“เข้าท่าแฮะ!” ฉันยิ้มก่อนจะเดินไปตามถนนโดยมาซาสึเกะเดินข้างๆ ถนนมีผู้คนพุ่งพล่าน ร้านท็อปปิ้งอยู่อีกฝั่งองถนนสายที่เรา ฉันเงยหน้ามองซาสึเกะที่ตัวสูงกว่าฉันมาก ความจริงหมอนี่ก็ไม่ได้เป็นคนพูดมากอะไร แต่บางครั้งก็พูดมากแถมกวนประสาท ตามอารมณ์ไม่ค่อยทันเท่าไหร่ ฉันก้มมองมือตัวเองที่มีมือซาสึเกะอยู่ข้างๆ ใกล้กันมากมือเขาดูเหมือนจะเกร็ง ไม่รู้เพราะอะไร แต่ฉันรู้สึกได้เลยแหละ =_=? เราเดินมาถึงทางม้าลาย ฉันไม่ชอบข้ามถนนเท่าไรและซาสึเกะก็รู้ตัวดี ทุกครั้งเขามักจะพาฉันข้ามเสมอเหมือนเด็กๆเลย =O=; แต่ตอนนี้เขากลับยืนนิ่งแล้วหันมามองฉัน ฉันก็ได้แต่มองกลับอย่างงงๆ
“รีบไปเถอะจะได้เที่ยวต่อ” มือซาสึเกะที่เคยอยู่ข้างๆยกขึ้นมาพาดไหล่ฉัน เขากอดคอฉันนั่นเอง ก่อนจะลากฉันข้ามถนน
“เมื่อเช้านายบอกว่าจะเลี้ยงนะ อย่าลืมเด็ดขาด!” ฉันเตือนความจำเขา ทำให้คนตัวสูงผลักหัวฉันอย่างหมั่นไส้
@Topping
กริ๊งๆ
กระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเมื่อเปิดประตูเข้ามา บรรยากาศของร้านน่ารักมาก เก้าอี้ ผนังและการตกแต่งออกแนววินเทจ มันโดนใจซากุระสุดๆ >_<
“วันนี้นายเลี้ยง ฉันจะกินอันที่แพงที่สุดเลย ^O^” เรานั่งโต๊ะคู่ติดหน้าต่าง ฉันจัดแจ้งสั่งไอศครีม(โคตร)แพงที่สุดของร้าน ก่อนจะนั่งทำหน้าระรื่นชื่นบาน แต่อีกคนกลับจ้องหน้าฉันเขม็ง
“กินไม่หมดฉันเก็บเงินกับเธอนะ”
“อะไรล่ะ ไอศกรีมนะไม่ใช่อาหารบุพเฟ่ที่ชั่งกิโลคืนน่ะ =_=;”
“ไม่รู้ล่ะ เธอนี่พึ่งจะกินข้าวมาเอง กระเพาะทำด้วยอะไรหะ หะ! หะ! หะ!” ซาสึเกะชี้หน้าฉัน นิ้วจะจิ้มตาอยู่แล้วเว้ย!
“พอๆ ไอศกรีมมาแล้ว” ฉันรับไอศกรีมถ้วยใหญ่จากเด็กเสิร์ฟ ก่อนจะเตรียมสังหาร แต่ตาก็ไปสะดุดเข้ากับอะไรแปลกๆตรงมุมร้าน คนๆนั้นใช้หนังสือพิมพ์ปิดหน้าอย่างมีพิรุธ เธอใส่หมวกปีกกว้างใบใหญ่สีครีม เสื้อผ้าหรูเริดจนเตะตาฉัน และไอ้ผมหย็องๆสีม่วงนั่นด้วย แต่ฉันมองไม่เห็นหน้าเธอเลย ฉันเลิกสนใจคนตรงนั้นหันกลับมาสนใจไอศกรีมตรงหน้าแทน
“เฮ้ๆ เดี๋ยวก่อนนั่นช้อนฉัน!” ฉันหยุดการเคลื่อนไหวของซาสึเกะก่อนที่เขาจะตักไอศกรีมที่ฉันรอมานาน(มั้ง)
“อะไรล่ะ ฉันหยิบก่อน” ซาสึเกะเอาช้อนหลบมือฉันก่อนจะตักไอศกรีมเข้าปาก
“นายจะเลี้ยงฉัน ทำไมมากินเอง ไปสั่งใหม่เด่!! T_T” ฉันโอดครวญก่อนจะเดินไปหยิบช้อนที่เคาน์เตอร์
=_=+
คราวนี้นายกินไม่ทันฉันหรอก หึหึหึ
“มัวแต่ทำหน้าโรคจิต ฉันกินหมดก่อนนะ~” น้ำเสียงยียวนกับใบหน้ากวนประสาทนั่นทำให้ฉันเดือดปุดๆ
“ไปสั่งใหม่เด่!!! ฉันจะกินอันนี้เอามานี่” ฉันคว้าถ้วยไอศกรีมยักษ์จากซาสึเกะ
“ฉันขี้เกียจ แย่งเธอกินนี่แหละอร่อยดี” ซาสึเกะดึงถ้วยไอศครีมกลับไป
ขวับ!
“ไอ้ขี้แย่ง =_=^” ฉันดึงกลับมา
ขวับ!!
“ยัยขี้หวง =_=+” และหมอนั่นก็ดึงกลับไป
“เออเอาไปเลย! -_-“ ฉันเอามือเท้าคางหันหน้าหนีมองไปนอกหน้าต่าง
“อะ!” ฉันหันมองช้อนที่ยื่นมาตรงหน้า จ้องหน้าเขาแล้วทำเป็นไม่เห็นสิ่งที่เขาทำ เหอะ! L
“นี่ๆล้อเล่นเอง กินดิ” ช้อนที่มีไอศกรีมเยิ้มอยู่ในนั่นยื่นมาจนจะทิ่มตาฉันอยู่แล้ว
“ไม่ นายกินไปเหอะ! =_=+”
“จะกินมั้ย ถ้าไม่กินเธอจ่ายเงินด้วย” ว่าแล้วซาสึเกะก็เอาช้อนเข้าปากตัวเองทันที พลางยักคิ้วยียวน หน็อยย~
“เออ กินก็กิน =^=” ฉันดึงถ้วยไอศกรีมมา ก่อนจะใช้ช้อนตักกินอย่างรวดเร็ว
“นี่เธอ...คิดถูกแล้วสินะที่ให้กิน ไม่งั้นเธอคงกินหัวฉันแน่ =O=” ซาสึเกะมองถ้วยไอศกรีมที่ว่างเปล่าใช้เวลาไปถึงสามวิ(เว่อร์) พลางถอนหายใจอย่างเอือมๆก่อนจะเดินไปจ่ายเงิน ฉันนั่งตบพุงอยู่กับที่ก่อนจะเหลือบไปมองคนแปลกๆนั่น และเขาก็หายไปแล้ว!?
“ไปได้รึยัง =_=” ฉันกับซาสึเกะเดินออกมาจากร้านท็อปปิ้ง ดูเหมือนเขาจะหน้าซีดลงนะ
“นายป่วยหรอ หน้าดูซีดๆ” ฉันเอื้อมไปอังหน้าผากเขา ทำให้ซาสึเกะผงักเล็กน้อย ก่อนจะหรี่ตามองฉัน
“เพราะไอศกรีมกินภายในสามวิของเธอนั่นแหละ” เขาหยิบกระเป๋าเงินโบกไปมา เหมือนมันเป็นกระดาษ
“นี่ก็สี่โมงแล้ว กลับบ้านเถอะ” ฉันดึงแขนเขาให้รีบเดิน เพราะระยะทางจากที่นี่กลับบ้านคงใช้เวลานานพอสมควร และไอศกรีมในท้องคงย่อยหมดพอดี
@บ้านฮารุโนะ
“แม่คะกลับมาแล้ว~” ฉันเปิดประตูบ้านเข้าไปข้างในพร้อมกับซาสึเกะ
“กลับมาแล้วหรอ ซาสึเกะมาด้วยไหมเอ่ย~” เสียงแม่ดังอยู่ในห้องครัว
“มาค่ะ!” ฉันเดินขึ้นไปห้องตัวเอง ซาสึเกะก็เดินตามไปก่อนจะหยุดที่ห้องข้างๆฉัน
“นายไม่ได้มาค้างที่นี่นานแล้วนี่ แต่ห้องนายแม่ก็ทำความสะอาดไว้ประจำนะ” ฉันพูดก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องตัวเอง สองปีก่อนหมอนั่นชอบมาค้างที่นี่บ่อย แต่พอพ่อแม่เขาย้ายไปทำงานก็ต้องอยู่ห้องพัก เลยไม่ค่อยมีโอกาสค้างที่บ้านฉันเท่าไร แต่แม่ชั่งเอาใจหมอนี่ซะเหลือเกินจนทำห้องให้อยู่ใหม่เพราะกลัวว่าฉันจะเบียดเขาตกเตียง =_=
แอ๊ดด~
ประตูห้องฉันเปิดออกด้วยฝีมือคนที่ฉันคิด(ถึง)อยู่
“ห้องยังรกเหมือนเดิมนะ” เข้ามาไม่ถึงนาทีก็บ่นแล้ว เป็นผู้ชายที่ขี้บ่นจริงๆ
“ยังไม่ชินอีกรึไง รอฉันเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน” ซาสึเกะวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะเล็ก ก่อนจะนั่งลงบนพื้นแล้วหยิบนั่นหยิบนี่ดู ส่วนฉันก็เดินเข้าไปเปลี่ยนชุดอย่างรวดเร็ว
“เออนี่ พรุ่งนี้ฉันต้องทำรายงาน ช่วยหน่อยดิ ^_^” ฉันยิ้มหน้าชื่อตาบานใส่ซาสึเกะ ที่จ้องฉันเขม็ง
“=_=+”
“แหม~ นายก็นะ...ทั้งเก่ง ทั้งฉลาด แค่ช่วยเพื่อนรักแค่นี้ไม่ได้หรออ~” ฉันเดินไปกอดคอเขาที่นั่งอยู่บนพื้น หมอนั่นถอนหายใจอย่างเอือมระอาเต็มทน เพราะยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้อยู่ดี เหอะๆ มีเพื่อนเก่งก็งี้แหละ ^O^
“ลูกๆลงมากินข้าวได้แล้ว” แม่เรียกจากด้านล่างทำให้ฉันกับซาสึเกะเคลื่อนที่ออกจากห้อง
“แม่คะ...พรุ่งนี้หนูจะค้างบ้านซาสึเกะนะ จะทำรายงาน ( ‘)O(‘ )” ฉันพูดไปพลางเคี้ยวข้าว (เด็กไม่ควรเอาแบบอย่าง)
“จ้ะๆ เคี้ยวให้หมดก่อนคอยพูดดีกว่านะ” แม่ยิ้มขำๆ ก่อนจะเลื่อนสายตาไปทางซาสึเกะ
“เธอยังจะกินได้อีกหรอ ไอศกรีมย่อยหมดแล้วรึไง =O=” เขาพูดอย่างอึ้งๆ ก่อนจะหยิบคุกกี้เข้าปาก
“นายคิดว่าระยะทางที่เดินกลับบ้านเนี่ยมันใกล้ขนาดนั้นหรอ ย่อยมาตลอดทางนั่นแหละ”
“ละ...”
ก๊อกๆ
แม่กำลังจะพูดอะไรบางอย่างก็ถูกเสียงขัดขึ้น
“เดี๋ยวแม่ไปดูเอง” แม่วางจานขนมก่อนจะเดินไปหน้าบ้าน ใครมานะ ดึกดื่นป่านนี้ (ขณะนี้เวลา 20.47 น.)
ฉันนั่งมองหน้าซาสึเกะ ก่อนจะได้ยินเสียงแม่คุยกับใครบางคน แขกที่ฉันคิดถึงอยู่เดินเข้ามา ทำให้ฉันยิ้มออกมา
“พ่อ!?”
“อ้าวไงลูก ไงซาสึเกะ...” พ่อยกมือทักทายเราสองคน เขายิ้มพลางขยับไทน์ให้หลวม ก่อนจะเดินมาจับไหล่ซาสึเกะ
“สวัสดีครับ” ซาสึเกะเอ่ยทักอย่างคุ้นเคย
“ไม่ได้เจอกันนาน โตขึ้นมากเลยนะเรา”
“คุณลุงก็ยังหนุ่มอยู่เหมือนกันครับ ฮ่าๆ” ไอ้ขี้ประจบ หึ!
“ว่าไปนั่น ว่าแต่พ่อแม่เราสบายดีนะ”
“สบายดีครับ อีกไม่นานก็กลับมาแล้ว”
“ดีแล้วล่ะ งั้นลุงขึ้นอาบน้ำก่อนนะ กินให้อิ่มล่ะ” แล้วพ่อก็ชิ่งขึ้นบ้าน พ่อนี่! กลับมาทั้งทีสนใจลูกสาวคนนี้บ้างเซ่! บ้ายอไอ้คนขี้ประจบเข้าให้ล่ะสิ ฮึ่ย! =_=+
“ทำหน้าอย่างกับจะงาบหัวฉันนั่นแหละ =_=”
“เออดิไอ้คนขี้ประจบ =_=^”
“ยัยขี้อิจฉา =_=+”
“ไม่ทะเลาะกันเวลากินของว่างสิ” แม่เข้ามาห้ามทัพก่อนจะมีกระทะลอยซะก่อน
“ผมขอตัวก่อนนะครับ ขอบคุณสำหรับของว่าง” ซาสึเกะโค้งให้แม่ก่อนจะเดินออกไปจากห้องครัว แต่ก็ถูกแม่เรียกไว้ก่อน
“ดึกแล้วนะ ทำไมไม่ค้างที่นี่ล่ะ” =_=^
“พอดีผมไม่ได้เตรียมชุดมาเปลี่ยนไว้คราวหน้านะครับ” ซาสึเกะยิ้มบางๆก่อนจะเหลือบมองฉันแล้วยักคิ้วให้ หน็อยยย~ ถ้านายค้างที่นี่ ฉันจะฆาตกรรมมัน =O=;
“เดี๋ยวลุงไปส่ง นี่ก็ดึกมากแล้ว”
“ไม่เป็นไรครับ รบกวนคุณลุงเปล่าๆ”
“เป็นสิ ก็เรามารับมาส่งซากุระเป็นประจำ และลุงเองก็อยากไปดูห้องของเราด้วยว่าอยู่สบายดีมั้ย”
“เอ่อ...ครับ” ซาสึเกะพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะเดินออกไปจากบ้านพร้อมพ่อ
“พอโตขึ้นแล้ว ก็ดูเป็นผู้ใหญ่มากเลยนะ ทั้งท่าทางและหน้าตา” อยู่ๆแม่ก็พูดขึ้นก่อนจะมองฉันอย่างมีความนัย
“อะไรแม่ อย่ามามองแบบนี้นะ =_= คิดอะไรไม่ดีอยู่ใช่มั้ย” ฉันกอดอกพลางมองคนเป็นแม่ที่นั่งลงตรงหน้าฉัน
“ซาสึเกะโตขึ้นแล้วน่ารักมากเลยน้า~”
“ก็งั้นๆแหละ เห็นจนเบื่อ” ฉันพูดเอือมๆ ทำเป็นไม่สนใจ
“หรอ ว่าแต่เขามีแฟนยังล่ะ”
“โหยยย~ คนอย่างหมอนั่นน่ะ ถ้ามีแฟนจะฆ่าให้ดูเลย!!”
“อุ๊บ! OXO” แม่ทำท่าปิดปากเบิกตากว้างเหมือนได้ยินสิ่งที่ร้ายแรงที่สุดในโลกออกจากปากฉัน
“มะ...หมายถึง ถ้ามีแฟนแล้วทิ้งเพื่อน จะฆ่าทิ้ง....แม่คิดอะไรเนี่ย =O=;”
“นี่แม่จะบอกอะไรให้...” แม่ปรับสีหน้าเป็นจริงจังแล้วจ้องหน้าฉันเขม็ง เปลี่ยนอารมณ์เร็วเจรงงง
“.....”
“อายุจนป่านนี้แล้ว ยังไม่มีแฟนแถมไม่สนใจใครแบบนี้น่ะ...”
“อะไร ไม่เห็นเข้าใจเลย”
“ฟังแม่...”
“=_=”
“ผู้หญิงกับผู้ชายเป็นเพื่อนกันไม่ได้หรอก...” คำพูดของแม่ทำให้ใจฉันกระตุกวูบ ทำไมต้องมาพูดอะไรแบบนี้ด้วย
“อะไรล่ะแม่ พูดอะไรเนี่ย หนูก็เป็นเพื่อนกับซาสึเกะมาเป็นสิบปีแล้ว ไม่เห็นจะเป็นไรเลย” ฉันพยายามแย้ง
“มันไม่ใช่เมื่อก่อนและตอนนี้ แต่มันต่อจากนี้ต่างหากล่ะ” แม่ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้ในห้องนี้ ก่อนจะเดินหายออกไปเฉยเลย
T_T
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนแรกมาแล้วนะเออ ห่างไปนานกลัวรีดเดอร์จะลบเฟป ฮือๆ ยังไงก็ฝากติดตาม คอมเม้นเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ^O^
ความคิดเห็น