คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Present 13 - มาดาระ
ฉันขับรถมาที่บ้านซาสึเกะ ตอนนี้คนขับกลับไปแล้ว ดูแล้วไม่น่าจะใช่บ้านนะ แต่เป็นคฤหาสน์ซะมากกว่า -O- ใหญ่กว่าบ้านฉันอีกนะเนี่ย ไม่เปลี่ยนไปเลยนะอุจิวะ
ติ๊งง!
ซักพักก็มาผู้ชายท่าทางน่าเกรงขาม เดินออกมาเปิดประตู
“เธอคือ..? O_O!” ผู้ชายผมยาวสีเดียวกับผมซาสึเกะเบิกตากว้าง
“ซากุระค่ะ ฉันเป็นเพื่อนของซาสึเกะ คุณคือ...มาดาระใช่มั้ย”
“ซากุระ!” เขาเดินเข้ามากอดฉันแน่น
“เอ่อ... -O-!” สมัยเด็กเคยสนิทกันน่ะ เขาเป็นพี่ที่ดีมากเลย T^T
“เธอไหนมา ฉันขาดการติดต่อกับเธอไปตั้งหกปี”
“เอ่อ...พี่มาดาระ ไม่ต้องทำหน้าเหมือนจะร้องก็ได้นะ -O-!”
“โทษที ก็มันตกใจนี่นา ไม่คิดว่าเหตุการณ์ครั้งนั้นทำให้เธอเสียใจ แล้วเธอจะกลับมาที่นี่อีก”
“มันผ่านไปแล้วล่ะค่ะ ฉันก็มีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ปล่อยให้อดีตมันจบไปเถอะ”
“แล้วนี่มา...?”
“มาหาซาสึเกะ เขาอยู่รึเปล่า”
“เจ้านั่นออกไปตั้งแต่สามวันที่แล้ว ยังไม่กลับมาเลย”
“ไปไหนคะ!” ชิ! หนีเที่ยวรึเปล่าเนี่ย (บ่นในใจ)
“ไม่รู้เหมือนกัน มันคงจะ...”
บรืนนน!
ลัมโบกินีสีดำที่คุ้นตาจอดอยู่ตรงหน้าเราสองคน และคนที่ฉันรออยู่ก็ออกมา
“O_o!” เขาชะงักเล็กน้อย
“ซะ...ซาสึเกะ!”
“เธอมาที่นี่ได้ยังไง กาอาระบอกว่าเธอกลับบ้านไม่ใช่หรอ”
“นาย...ไปซึนะมาหรอ”
“เอ่อ...คือ” เขาอึกอัก อยู่ๆหน้าก็แดงระเรื่อ
“นายรู้ใช่มั้ยว่าฉันจะย้ายไปซึนะ เลยตามไปที่นั่น”
“.....”
“นายไม่ปล่อยฉันไปใช่มั้ย ถ้าฉันจะไปจริงๆ”
“.....”
“ตอบมาสิ! ฉันคนเดิมกลับมาแล้วนะซาสึเกะ! ฉันไม่รู้อะไรซักอย่างนอกจากสิ่งที่นายทำไว้ในอดีต!”
“......”
“ตอบสิ่งสิ!! นายจะไม่....”
หมับ!
O_O!
ซาสึเกะดึงฉันไปกอดแน่น พี่มาดาระยืนมองซักพักก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
“ฉันจะไม่...ปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว” เสียงกระซิบข้างหู แค่นั้นมันก็ทำให้ฉันล่องลอย น้ำเสียงที่อบอุ่นนั้น พอได้ฟังแล้วเหมือนอยู่ในเกราะที่คอยดูแลฉันเสมอ ฉันไม่เคยลืมนายหรือหยุดรักนายเลยนะซาสึเกะ
“ฉัน...ฮึก!” อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมาดื้อๆเลย
“ฉันรักเธอนะ...ซากุระ” ฉันเงยหน้ามองคนตัวสูงที่ผละตัวฉันออก
“ฉันก็...รักนายเหมือนกัน รักนายไม่เปลี่ยนเลย ฮือออ T^T” ในที่สุดฉันก็ปล่อยโฮออกมาจนได้
“อย่าร้องสิยัยบ้า!” เขาก้มหน้าลงมาจูบที่แก้มฉัน
“T^T”
“ฉันจะเป็นคนเช็ดน้ำตาให้เธอเอง” เขาดึงฉันไปกอดอีกครั้ง ก่อนจะจุมพิตที่ผมของฉัน เวลานี้แหละคือสิ่งที่ฉันรอมานาน หยุดเวลาไว้ตรงนี้ได้มั้ย
หลังจากที่ไปหาซึเกะที่บ้าน ฉันก็หอบสังขารที่อ่อนปวกเปือกของตัวเองกลับบ้าน โดยมีซาสึเกะเป็นคนขับรถมาส่ง
“พรุ่งนี้ฉันจะมารับเธอนะ”
“อื้อ”
“ดีมาก” เขาขยี้หัวฉันจนฟู ทำไมชอบทำหัวฉันเสียทรงจังหะ =_=
“ไปนะ”
“:(“
“ไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นเลย”
“:(“
“หยุดทำเดี๋ยวนี้นะซาสึเกะ! พรุ่งนี้นายก็จะมารับฉันนี่นา”
“อีกตั้งหลายชั่วโมง ไม่อยากห่างเธอเลย เดี๋ยวเธอหนีฉันไปอีก” เอาเข้าไป ผู้ชายขี้ระแวง -_-^
“ไม่หนีหรอกน่า เดี๋ยวโทรหาก็ได้”
“สัญญานะ” เขาทำหน้าอ้อนๆ จนฉันแทบกลั้นขำไม่อยู่ ใครสอนมาเนี่ย O_o!
“ฮ่าๆ ได้ค่ะได้”
“ครับ ^_^”
“งั้น...ไปละนะ” ฉันหันหลังให้เขา แล้วกำลังเดินเข้าบ้าน
“เดี๋ยว!”
“หืม?” ฉันหันกลับมาหาเขาอีกครั้ง และ....
จุ๊บ!
“OxO” หมอนั่นจุ๊บที่ปากฉัน ก่อนจะหนีขึ้นรถแล้วขับไปอย่างกับโดนตำรวจไล่จับ =O=!
ไอ้บ้า! >/////< ไม่โทรหาแล้วโว้ยยยย
“คะ...คุณหนู!” แม่นมเดินออกมาหาฉัน
“แม่นม ฉันกลับมาแล้ว” ฉันวิ่งไปกอดเธอ
“คะ...คุณหนูของแม่นม T^T”
“เข้าบ้านเถอะค่ะ นี่ก็ใกล้จะมืดแล้วด้วย” ฉันพาเธอเข้าไปในบ้าน
“ทำไมไม่ชวนให้แฟนคุณหนูอยู่ทานข้าวด้วยกันล่ะคะ วันนี้ดิฉันจัดทำอาหารชุดใหญ่เลย”
“วันนี้ไม่ให้หมอนั่นเข้าบ้านเด็ดขาด ไว้โอกาสหลังนะคะ =__=”
“งั้นพรุ่งนี้นะคะ พาเพื่อนๆของคุณหนูมาที่นี่ด้วย”
“ความคิดดีนะคะ ฮ่าๆ” แล้วเราสองคนช่วยกันทำอาหาร พาพวกเมท พ่อบ้านและคนอื่นๆในบ้านมาร่วมโต๊ะด้วย บรรยากาศแบบนี้สิ ถึงจะเรียกว่าโต๊ะอาหาร :)
“คุณอย่ากินไอ้นั่นมากสิคะ เดี๋ยวฉันกินแทน”
“ไม่ให้หรอกนะเมกะ ของโปรดฉานนน >O<!” และศึกแย่งชิงของฉันกับเมทอีกประมาณสิบคน -O-!
“งั้นอันนี้ได้ใช่มั้ยคะ”
“ไม่ได้ๆเลยริน อันนั้นฉันจองไว้นานแล้ว”
“อันนี้ดิฉันขอนะคะ”
“แม่นม T^T พวกนี้อย่ารุมฉันสิ”
“ฮ่าๆๆ”
หลังจากที่เราเก็บโต๊ะเรียบร้อย ก็ขึ้นไปอาบน้ำ
(ไม่ได้รับ 21 สาย)
ใครโทรหาเนี่ย ทำไมสายมันกองขนาดนี้ =_=;
ซาสึเกะ (11)
เท็นเท็น (3)
อิโนะ (3)
เทมาริ (4)
จะโทรหาใครก่อนละเนี่ย -O-!
ครืด!
แล้วโทรศัพท์ก็สั่นขึ้นอีก เป็นสายของซาสึเกะ
“ไง”
(โทรไปทำไมไม่รับ)
“กินข้าวอยู่ แม่นมบอกว่าวันหลังให้ชวนนายมากินข้าวด้วย เขาบอกว่าฉันเป็นแฟนนาย -3-////”
(ก็เป็นจริงๆนี่)
“ยังไม่ได้บอกเลย อย่าพูดเองเออเองดิ”
(เธอเคยบอกแล้ว เราคบกันแล้ว)
“ตอนนั้นฉันจำไม่ได้”
(=_=)
“งั้น...ตอนนี้เป็นแฟนด้วยก็ได้ -3-“
(มันต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว) แกมบังคับนะเนี่ย -_-
“งั้นแค่นี้นะ ฉันต้องโทรหาเพื่อนอีก”
(อืม)
ตู๊ดๆ
หลังจากฉันวางสายเขาไป ก็โทรหาทุกคน จนคนสุดท้ายก็ต้องวนกลับมาหาเขาอีก -O-
คุยจนเผลอหลับไปเลยแหละ Zzz
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วจ้ารีดเดอร์! ไรท์เปิดเทอมแล้วเลยไม่มีเวลามาอัพ การบ้านท่วมหัว เวลาที่จะอัพได้มีแค่เสาร์อาทิตย์นี่แหละจ้าา
ขอบคุณที่ติดตามฟิคของไรท์อยุ่นะคะ แล้วไรท์จะพยายามอัพต่อนะ เวลาว่างไม่ค่อยมี เดี๋ยวก็จะทำให้มันมีด้วยมือของไรท์เองฮิฮิ ฝากติดตามด้วยจ้า <3
ความคิดเห็น