คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Present 10 - Return Memory
หลังจากที่เราฉลองงานวันเกิดของอิโนะเสร็จก็ปาเข้าไปตีหนึ่งจ้า ^O^;
แต่อยู่ๆพ่อก็โทรมาบอกว่าจะกลับญี่ปุ่นพรุ่งนี้ พรุ่งนี้ฉันคงต้องลาเรียนเพื่ออยู่กับพวกเขาแล้วล่ะ ถึงจะรู้สึกแปลกๆที่เขาทั้งสองบอกว่าจะอยู่ด้วยหนึ่งวันเต็มๆ แต่ก็นะ...เวลาแบบนี้ไม่ค่อยจะมี ขออยู่ด้วยให้เต็มอิ่มละกัน
“ฝันดีนะ” ซาสึเกะก้มลงจูบบนหน้าผากฉัน ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถให้ฉันลง
“ฝันดีนะ ^^////” ฉันยิ้มอายๆ
“แค่นี้หรอ ฉันอุส่าจูบเธอนะ” หมอนั่นทำหน้าหงอยๆ
“เดี๋ยวนี้อ้อนเป็นแล้วหรอ สาวไหนสอนมาเนี่ย O_o?”
“ยัยเทมาริ =_=” ทำหน้าตายเหมือนเดิมและ
“งั้น.... จุ๊บ!” ฉันเขย่งเท้าไปจุ๊บแก้มขวาของซาสึเกะ
“แค่ข้างเดียวหรอ :(“
“แล้วนายจูบหน้าผากฉันสองข้างรึไง -_-^”
“เหม่งเธอออกจะกว้าง ฉันยังสงสัยเลยว่านั่นหน้าผากหรือทางด่วน จูบแค่ครั้งเดียวก็พอแล้ว
-/////-“
“แรงค่ะ!! ไม่คุยด้วยแล้ว! ไปไหนก็ไปเลยไป!!” ฉันไล่
“ไม่เอาน่า ฉันแค่ล้อเล่นเอง อีกข้างนะ” ซาสึเกะทำแก้มข้างซ้ายป่องก่อนจะยื่นมาใกล้หน้าฉัน เอ่อ...ใครทำให้มันเปลี่ยนได้ขนาดนี้วะ -O-! (เธอไงเธอ!)
“ก็ได้... จุ๊บ!” ฉันจุ๊บบนแก้มซ้ายเขา ซาสึเกะหันมามองก่อนจะจูบลงที่ริมฝีปากฉันเบาๆ แล้วผละออก
“สองครั้งเท่ากันแล้วนะ ^^”
“ขะ...ขี้โกงนี่หว่า! >O<////”
“หรือเธอจะจูบปากฉันคืนล่ะ” ยิ้มเจ้าเล่ห์
“จะไปไหนก็ไปเลย ไล่จริงแล้ว!!” ฉันรีบเดินเข้าบ้านเพื่อหลบดวงตานั้น
“จะเข้าทางหลังบ้านหรอ”
“เอ่อ... -O-////” นี่เครื่องรวนจนมองหน้าประตูหน้าไม่เจอรึไง ยัยซากุระบ้าเอ๊ย >_<////
“บายครับ ^^” ซาสึเกะที่ยืนพิงรถโบกมือให้ท่าทางสบายๆ
ตรงนี้แหละประตูหน้าบ้าน เข้าไปเลยตรงเลย!! อย่าหันกลับไปมองน้า T_T/////
ตอนเช้า....
สภาพฉันตอนนี้ไม่ต่างจากหมีแพนด้าเท่าไหร่เลย ตื่นขึ้นมาส่งกระจกเกือบช็อกกับหน้าตัวเอง เมื่อวานกลับถึงบ้านก็ตีหนึ่งครึ่ง กว่าจะได้นอนก็ปาไปตีห้าจ้า -O-! ไม่ใช่เพราะใครที่ไหนเลย เจ้าซาสึเกะนั่นแหละ ทำให้ตาค้างนอนไม่หลับ แล้วนี่ยังรู้สึกตัวตอนเจ็ดโมงแล้วหลับต่อไม่ลง T_T แต่วันนี้ไม่ไปโรงเรียนก็ไม่ซีเรียสเท่าไหร่หรอก
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“คุณท่านกับคุณหญิงกลับมาถึงแล้วค่ะ” แม่นมเดินขึ้นมาบอกฉันที่ห้อง ฉันรีบแต่งตัวก่อนจะลงไปต้อนรับพวกเขา
“พ่อคะ แม่คะ”
“ซากุระลูกแม่ T_T” แม่ที่เห็นฉันวิ่งลงมาจากบันได ทิ้งกระเป๋าแล้ววิ่งมากอดฉันเลย
“คิดถึงลูกจัง” พ่อพูดยิ้มๆ
“เหมือนกันค่ะ”
“เป็นยังไงบ้างที่โรงเรียน สนุกรึเปล่า” แม่
“สนุกค่ะ สุดๆไปเลยด้วย ไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อน ^__^”
“ดีแล้วล่ะ ^^”
“ไปกินข้าวเช้ากัน พ่อยังไม่ได้กินอะไรมาเลยเนี่ย หิวจะแย่แล้ว”
“พ่อนี่กินเท่าไหร่ก็ไม่อ้วน หนูล่ะอยากเป็นแบบพ่อจัง ฮ่าๆ” ฉันพูดติดตลก
“เชิญทางนี้ค่ะ ดิฉันจัดทำไว้แล้วค่ะ” แม่นมพูดก่อนจะพาเราไปห้องอาหาร
ฉันมองอาหารบนโต๊ะที่เรียงสวยน่ากิน แต่รู้สึกไม่อยากอาหารกยังไงก็ไม่รู้ ถึงเราจะอยู่พร้อมหน้าแล้ว แต่ฉันยังไม่มีความสุขเท่ากับตอนที่พวกเพื่อนๆเราไปฉลองกัน เที่ยวด้วยกัน ความรู้สึกมันต่างกันโดยสิ้นเชิง เพราะอะไรนะ...?
“อร่อยรึเปล่าจ้ะ” แม่ถาม
“ฝีมือแม่นมไม่ทำให้ผิดหวังเสมอแหละ” พ่อ
“แล้วทำไมไม่กลับมากินบ่อยๆละคะ” ฉันทำเสียงเรียบ แล้วนึกภาพในวันที่พวกเขาปล่อยให้ฉันกินข้าวคนเดียวมาเป็นปีๆ
“......” ทั้งสองไม่พูดต่อ ก่อนจะก้มลงสนใจอาหารของตัวเอง
เราทั้งสามอิ่มท้องกันแล้วก็มานั่งเล่นหลังบ้าน
“วันนี้พ่อซื้อของมาให้ด้วยล่ะ” พ่อเอากล่องสีครีมมาวางตรงหน้าฉัน
“ทายซิอะไรเอ่ยยย?”
“ไม่รู้สิคะ ^^”
“งั้นก็....”
“เดี๋ยวค่ะคุณ รอของแม่ก่อนสิ เปิดพร้อมกัน”
“จะเปิดแล้วนะ” ฉันเปิดฝากล่องทั้งสองออก ก็พบ....!!
“เซ็ทหนังสือที่ลูกชอบไงจ้ะ ^_^”
“ของพ่อก็...การ์ดวีไอพีคลับ ซื้อไม่อั้น”
“เป็นไงบ้างจ้ะ!”
“ขอบคุณมากนะคะ ^^” ฉันส่งยิ้มไปให้ทั้งสอง ไม่ต้องการอะไรมากมาย แค่บอกรักฉัน ให้ความรักฉันเหมือนกับคนอื่นๆที่ทำกับลูกตัวเอง หรืออยู่กับฉันนานๆก็ได้
ติ๊ดๆๆ
โทรศัพท์พ่อดังขึ้น
“สวัสดีครับ....!....จะไปเดี๋ยวนี้แหละ!!” พ่อตัดสายก่อนจะทำหน้าเศร้าๆ
“ขอโทษนะที่พ่ออยู่ด้วยเต็มวันอย่างที่บอกไม่ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ ^^” ฉันฝืนยิ้มสุดชีวิต
พ่อขับรถออกไปจากบ้านอย่างรวดเร็ว ทิ้งไว้เพียงความเงียบ จนแม่เป็นคนเริ่มพูดขึ้นก่อน
“เดี๋ยวแม่ไปเอาขนมให้นะ” แม่ยิ้มบางๆ
“รบกวนด้วยนะคะ” ฉันยิ้มตอบ ซักพักเสียงรถอีกคันก็ดังขึ้นหน้าบ้าน ก่อนจะได้ยินเสียงฝีเท้าของใครบางคนวิ่งมาทางนี้
“เท็นเท็น!”
“ซะ...ซากุระ!!” เธอหายใจถี่เร็ว และเหงื่อออกเต็มหน้า
“O_O!?”
“ไปกับฉัน!!” เท็นเท็นคว้าข้อมือฉันแล้วดึงให้ลุก
“กะ...เกิดอะไรขึ้น O_O”
“ซาสึเกะ! กะ...กำลังจะสู้กับกาอาระ!!”
“หะ!! O[]O!” นี่มันเรื่องอะไรกันเนี่ย
“ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่รีบไปกับฉันเถอะ!!” ฉันรีบขึ้นรถไปกับเท็นเท็น เธอเหยียบสุด เร่งความเร็วเหมือนไม่ใช่แค่การต่อสู้ธรรมดา...
หนึ่งชั่วโมงที่แล้ว....
ซาสึเกะเดินไปเดินมาอยู่หน้าห้อง ซึ่งเพื่อนลงไปทำกิจกรรมกันหมดแล้ว
“คุยหน่อยสิ” เสียงเรียบดังมาจากในห้อง
“.....”
“เรื่องซากุระ” กาอาระเดินมาประชันหน้ากับซาสึเกะ
“มีอะไร”
“นายคบกับซากุระทำไม”
“แล้วมันเป็นเรื่องของนายตรงส่วนไหนไม่ทราบ” ซาสึเกะเริ่มกวนอารมณ์
“หึ! นายก็รู้ดีหนิว่าเมื่อก่อนทำอะไรไว้กับยัยนั่นบ้าง”
“แล้วไงล่ะ ตอนนี้ซากุระจำฉัน...และนาย!! ไม่ได้ด้วยซ้ำ”
“คิดอย่างนั้นก็หมายความว่า นายจะขโมยของของฉันไปสินะ”
“ขโมย? หมายความว่าไง!”
“ยัยนั่นเป็นคู่หมั้นฉัน!”
“แต่...เธอกลับมาสารภาพรักกับฉันเนี่ยนะ หึ! จะพูดให้ตัวเองดูหน้าสมเพชทำไม”
“หน็อยยย!!” กาอาระกำหมัดแน่น
“แล้วอีกอย่าง อดีตมันจบไปแล้ว จะรื้อฟื้นขึ้นมาทำไม เพราะตอนนี้เธอรักฉัน เธอรักฉัน!!”
“ต้องมีซักวันที่ความทรงจำเธอจะกลับมา แล้วเธอจะเกลียดนาย!!”
“ไม่มีทางมีวันนั้นแน่” ซาสึเกะตัดสินใจเดินออกมา ก่อนที่เขาจะปล่อยหมัดใส่หน้ากาอาระซะ!
“ฉันรู้เหตุผลที่เธอจำไม่ได้ และฉันจะบอกเธอ หึ!” กาอาระหัวเราะอย่างสะใจ
“ว่าไงนะ!!” ได้ยินอย่างนั้นซาสึเกะก็เดินกลับมากระชากคอเสื้อกาอาระทันที
“ก็อย่างที่พูดนั่นแหละ นอกจากนายจะล้มฉันให้ได้ แล้วฉันจะเป็นฝ่ายเดินออกไปเอง แล้วปล่อยให้เรื่องของนายกับซากุระเป็นเรื่องจอมปลอมต่อไป”
“ไม่ใช่จอมปลอมอะไรทั้งนั้น!! หุบปาก! แล้วเจอกันนอกโรงเรียน” ซาสึเกะผลักอกกาอาระจนแผ่นหลังเขาติดประตู ก่อนจะเดินออกไปอย่างหัวเสีย แต่อีกคนกลับยิ้มอย่างสะใจ
ปันจุบัน....
เท็นเท็นขับรถออกมาไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไหร่ มันเป็นทางเดินว่างๆลงไปมีสนามหญ้าและแม่น้ำ ฉันรีบวิ่งลงไป แต่เท็นเท็นห้ามไว้ก่อน
“อย่าพึ่งไปตอนนี้เลย”
“ทำไมล่ะ พวกนั้นจะต้องบาดเจ็บไปกันใหญ่แน่”
“ฉันอยากรู้ว่าทะเลาะกันเพราะอะไร” เทมาริที่เดินเข้ามาร่วมวง ก่อนที่เพื่อนคนอื่นๆจะเดินตามมาด้วย
“เข้ามาสิ!!” ซาสึเกะตะโกน
“หึ! แล้วนายจะได้รู้! ว่าซากุระเป็นของใครกันแน่”
O_O!! << ทุกคน
ทั้งสองวิ่งเข้าหากันอย่างรวดเร็ว แลกหมัดกันเหมือนจะให้ตายกันไปข้าง ฉันที่คิดจะเข้าไปห้ามเมื่อกี้ก้าวขาไม่ออก แทบจะล้มลงดื้อๆ
อยู่ๆก็สัมผัสได้ถึงจักระอันรุนแรง ฉันจ้องไปที่สองคนนั้น ต้องเป็นใครซักคนแน่ อยู่ๆทรายที่อยู่ในน้ำเต้าของกาอาระก็พุ่งขึ้นแล้วตรงไปที่ซาสึเกะ O_O!
แต่ซาสึเกะหลบได้ทัน ก่อนใช้เนตรวงแหวน แล้วเข้าไปปะทะกันอีกครั้ง
ปึก!!
ผลั๊วะ!!
ฟุบ!!
ดูก็รู้ว่าซาสึเกะเสียเปรียบ ทั้งอาวุธและการป้องกัน ถึงทั้งสองจะสภาพแย่ไม่ต่างกัน แต่ปล่อยไว้แบบนี้ไม่ได้หรอก ฉันตัดสินใจวิ่งเข้าไปหาทั้งสองคน
“ซากุระ!!” เพื่อนๆที่อยู่ข้างหลังเรียก แต่ไม่ทันแล้วล่ะ
ทั้งสองคนกำลังจะปล่อยจักระใส่กัน ฉันวิ่งเข้าไปอยู่ตรงกลางระหว่างทั้งสอง
“หยุดเดี๋ยวนี้!!!” สิ้นเสียงของฉัน สมองก็ปวดหนึบ ภาพตรงหน้าค่อยๆเลือนราง แล้วความมืดก็ปกคลุม....
Tenten’s Talk
ฉันมองซาสึเกะที่กำลังโวยวายอยู่หน้าห้อง...ฉุกเฉิน! เกิดอะไรขึ้นหลังจากที่ซากุระวิ่งไปน่ะหรอ... ทั้งสองคนตั้งใจจะใส่กันนัดสุดท้าย แต่ซากุระกลับไปรับไว้เต็มๆ เลยอาการสาหัส ตอนนี้พวกเรานั่งรอหมอให้ออกมาจากห้อง ดูเหมือนว่ากาอาระช็อกไปเลย เขายืนพิงเสาอยู่ห่างๆ ส่วนซาสึเกะยังไม่หยุดโวยวาย เขาแทบจะฆ่าตัวตายเลยด้วยซ้ำ เมื่อรู้ตัวว่าไปทำร้ายซากุระเข้า ส่วนฉันก็ยังใจสั่นไม่หาย
แอ๊ดดด!
“หมอครับ!” ซาสึเกะวิ่งเข้าหาหมอ
“อาการของคนไข้...สาหัสมากครับ”
“ต้องทำยังไงคะหมอ” เทมาริ
“ระ....”
“เท่าไรก็ได้ สองล้าน หรือสิบล้านร้อยล้าน!! รักษาเธอให้ได้นะหมอ” ซาสึเกะเข้าไปเขย่าตัวหมอ
“ใจเย็นก่อนน่า” เนจิเข้าไปห้าม
“ผมจะพยายามให้เต็มที่นะครับ” หมอเดินไปแล้ว พวกเราก็สู่สภาวะปกติ
“ยัยซากุระ...อย่าพึ่งเป็นอะไรนะ ฉันยังไม่ได้จัดงานวันเกิดให้เธอเลย ฮึก!” อิโนะพูดกลั้วเสียงสะอื้น ตอนนี้ฮินาตะสลบไปบนไหล่ของนารูโตะแล้ว
ซากุระ...พวกเรายังรออยู่ข้างนอกนะ กลับมาสิ ฉันกำมือแน่น จนตัวสั่น อยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา
หมับ!
มือของเนจิกุมมือฉันไว้แน่น แล้ววางหัวฉันบนไหล่เขา
“ซากุระต้องกลับมาแน่” สิ้นเสียงของเขา น้ำตามากมายก็หลั่งไหลมาเหมือนเขื่อนแตก เนจิกอดฉันไว้แน่น ฉันเอาหน้าแนบอกเขาก่อนจะปล่อยโฮออกมา
Sasuke’s Talk
สามวันผ่านไป... ซากุระยังไม่ฟื้นเลย ถ้าเธอเป็นอะไรไปมากกว่านี้ ผมจะลงมือฆ่าตัวเองแน่!
ผมโกรธตัวเองมากที่ทำร้ายเธอ ผมไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธออยู่ในเหตุการณ์ ความรู้สึกตอนนี้ตีกันในใจผม ผมทำอะไรไม่ถูกเลยนอกจากนั่งข้างๆเตียงเธอแบบนี้ ส่วนกาอาระน่ะหรอ มันยืนมองผมอยู่ตรงประตูห้อง มากี่ครั้งก็เห็นแต่ยืนอยู่ตรงนั้น เพราะมันเหมือนกันนั่นแหละที่ลงมือทำร้ายเธอ!!
“อะ...อืม” มือขาวขยับเบาๆเหมือนพึ่งรู้สึกตัว ผมตกใจ O_O! ซากุระฟื้นแล้ว!
O_O! << กาอาระ
“หืม?” เธอลุกขึ้นมองหน้าผมอย่างงงๆ
“ซากุระฉันขอโทษ!!” ผมคว้าตัวเธอมากอดอย่าลืมตัว
“ดะ...เดี๋ยว!” เธอชะงักก่อนจะผลักผมออก
“ฉันขอโทษ ฉันผิดไปแล้ว” ผมขอโทษขอโพยเธอใหญ่ กาอาระเดินมายืนข้างผม
“กะ...กาอาระ O_O!” เธอพูดชื่อหมอนั่น
“ซากุระ” เขาเรียกตอบ ก่อนจะใช้มือทัดผมปรกหน้าให้เธอ
“ซะ...ซาสึเกะ O_O!!” เธอจ้องผมเหมือนเจอผี
“ซากุระฉันขอโทษ” ผมกุมมือเธอแน่น
“นะ...นายมาที่นี่ได้ยังไง”
“ฉันมาเฝ้าเธอตลอด”
“ทำไมล่ะ”
“เพราะเธอเป็นแฟนฉันไง”
“มะ...ไม่จริง! ทั้งๆที่...ฉัน...เกลียดนายจะตายไป...”
ครืด!
ประตูห้องเปิดออก ก็พบชายหญิงวัยกลางคนกำลังวิ่งร้อนรนเข้ามา
“ซากุระลูกแม่ O_O!”
“มะ...แม่! นี่หนูกลับจากอเมริกาตั้งแต่เมื่อไหร่!”
O_O!!! << ทุกคนรวมถึงผมด้วย
วันที่ผมกลัวมันมาถึงแล้วหรอ เร็วเกินไปแล้วนะ ผมยังไม่ได้ไถ่โทษเธอจากเรื่องราวในอดีตเลย...
......ความทรงจำเธอกลับมาแล้ว......
ความคิดเห็น