คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ll b a b y...d o n ' t...c r y ll chapter 13 ( nc )
No relationship is perfect, ever.
but the love we have for each other
is bigger than these small differences.
ไม่เยมีวามรัใที่สมบูร์แบบ
แ่วามรัที่นสอน่ามอบให้ันนั้น
ยิ่ให่ว่าวามแ่าเล็ ๆ เหล่านั้น
..............................................................................................
“ไม่นะ อะ...ออไป ออไป “
“พวนาย้อารอะไร เินหรอ เอาไปิ ันให้”
“รี๊ ปล่อยัน ฮึ...ฮือๆๆ”
“ฮึ...ปล่อยันนนนนนน”เสสิ้าไ้แ่ร้อไห้พร่ำบอำพูเิมๆ้ำไป้ำมา แ่พวมันลับไม่สน
“ไ..ฮือ...อิน ่วยัน้วย”
“เรียใรหละ๊ะ น้อสาว ที่รนี้ไม่มีใรหรอ มีแ่เรา ฮ่ะๆๆๆ”ายพวนั้นหัวเราะอบใ ่อนะลมือลวนลามเธอ นสำเร็วามไร่ไปหนึ่
“รี๊”
“เสสิ้า ื่นิ สิ้า”ายหนุ่มเย่าัวเธอไปมาเบาๆ เพื่อเรียให้เธอื่นาฝันร้าย ฝันร้ายที่ัวเาเป็น้นเหุ
“....ะ....ไ”ทันทีที่ลืมาื่นึ้นมา เธอ็รีบโผเ้าออินแน่น อ้อมอที่สั่นเทา และเ็มไป้วยวามหวาลัว อินอปลอบเสสิ้า พลาลูบหัวไปมาอย่าอ่อนโยน เหมือนที่เาเยทำแบบนี้ในเมื่อ่อน เวลาที่เสสิ้ามีเรื่อทุ์ใ เาะอปลอบเธอ้วยอที่อบอุ่นเสมอ
“พวนั้นมันทำร้ายัน...มันทำร้ายัน มัน....”
“พอแล้วสิ้า พอแล้ว...เลิพูเรื่อนั้นนะ ลืมมันไปให้หม”
“มันยาเินะลืมริๆ ไ...”
“ผมผิเอที่มา้า ผมผิไปแล้วริๆ ผมอโทษนะ...ผม”
“พอแล้ว...แ่นายมามัน็เินพอแล้ว”เธอ็เป็นแบบนี้อยู่เสมอไม่ว่าะผ่านมาี่ปี เวลาที่เาทำผิ เธอ็มัะหาเรื่อมาพูใหู้เหมือนัวเาถูเสมอ
เพราะแบบนี้ เาเลยรัผู้หินนี้มา...มาะนไม่อยาเสียเธอให้ใรไปทั้นั้น...
“แม่...ทำอาหารให้พ่อินหน่อยิ”
แม่? เสสิ้าไ้แ่มออิน้วยวามแปลใ สรรพนามแบบนี้ เาเยเรียเมื่ออนสมัยยับันอยู่ที่อเมริา
และัวเธอเอ ็มัะเรีย อินว่า...
“พ่อ...รอแปบนึนะ”ูเหมือนสิ่ที่ำลัพยายามะไ้ผล เสสิ้าเธอลี่ยิ้มออมาบาๆ มันทำให้เา้อยิ้มามรอยยิ้มนั้น
หวัว่าวิธีนี้ ะพอ่วยให้เธอ ลืมเรื่อบ้าๆพวนั้นไ้บ้านะ เสสิ้า ันไม่รู้หรอว่า่อานี้เราะมีวามสุ้วยันมาแ่ไหน แ่ลอเวลาที่เราอยู่้วยัน ันะทำให้เรามีวามสุ เหมือนั่แ่่อนนะ
อโทษ...ที่ทำให้ีวิเธอ้อมืมน แ่ัน...ะพยายามพาเธอออมาาที่แห่นั้นให้ไ้
รัเธอ
We both have no idea if we're going to be together in the end.
But one thing is for sure, I'll do everything I can to make it happen.
เราสอน่าไม่รู้ว่าเราะเินไป้วยันนถึปลายทาหรือไม่
แ่สิ่เียวที่ันแน่ใ ือ ันะทำทุอย่าให้มันเป็นริ
................................................................
บริษัทระูลั
๊อๆๆๆ
“เ้ามาิ”เสียอรอประธานบริษัทเอยพูึ้น เมื่อมีนมาเาะประู ่อนประูะเปิออพร้อมับผู้มาเยือน
“แบ.........”หิสาวที่เินเ้ามา ทำหน้ายิ้มๆ ่อนะหุบยิ้มละทันหัน เมื่อเอนที่ไม่อยาะเอ
“ยูริ”เสียอแทยอนเอยพูออมาอย่าไม่พอใ ยูริมานั่ป้อนนู้นนี้นั้นให้แบฮยอนทานอยู่ ยัยบ้านี่
“ไ่ะ แทยอน”ยูริเอยทัพลาส่ยิ้มมาให้เธอ เสแสร้ัๆอ่ะ ็ี ะไ้ทำมั้ แทยอนส่ยิ้มลับมาให้ยูริ แบฮยอนเอ็มอสอนนี้แบบแปลๆ เพราะรู้มาบ้า ว่าสอนนี้ไม่่อยถูัน ทั้ๆที่เมื่อ่อน ็เป็นเพื่อนันีๆ
“แบฮยอน่ะ วันนี้อนเย็นุว่ามั๊ย่ะ”แทยอนเอยถาม พลาเินเ้ามานั่รที่วาแนเ้าอี้อแบฮยอน แบฮยอน็ไ้แ่มอแบบ ๆ
แทยอนไม่เยเป็นแบบนี้หนิ
ถ้าไม่ิว่า แแ่านับแบฮยอนไปแล้วหละ็ ันะระาแออมาเี๋ยวนี้แหละ แทยอน
“ือว่า....”แบฮยอนอึอัที่ะอบ ะอบยัไีหละ ว่ายูริเพิ่นัเาไปเมื่อี้เอ
“ือว่าอะไร่ะ”แทยอนถาม่อ
“แบฮยอนเานัับันแล้ว ว่าเาะพาันไปื้ออวัให้เพื่อนอันหนะ...เสียใะ....”
“ริหรอ่ะ แย่ัเลย ุพ่อุแม่ให้ันมาวนุไปทาน้าวเย็นที่บ้านหนะ่ะุแม่เป็นนลมือทำอาหารเอ้วย”แทยอนทำหน้าแบบเสียายๆหน่อย
“ั้น ันไปทาน้าวที่บ้านเธอ็ไ้”แบฮยอนหันมาพูับแทยอนพลายยิ้มบาๆให้ แทยอน็ยิ้มลับ ่อนะหันไปมอหน้ายูริ ที่สีหน้าไม่พอใอย่าแร แ่ะให้ทำไไ้หละ เธอ้อสวมบทนาเออยู่ในอนนี้
“เอาไว้ราวหน้า็ไ้่ะ”ยูริพูึ้น
“ราวหน้า็...อาะนานหน่อยนะยูริ เพราะว่าแบฮยอนหนะแ่านแล้ว ไปไหนมาไหนับนอื่นเนี่ย...ใรเห็นะมอไม่ี”แทยอนหันมายิ้มหัยับยูริ แ่สายาอเธอหนะ ิัเ็มที่
ยูริพยายาม่มอารม์โรธเอาไว้ ่อนะเสร้ทำเป็นยิ้ม
“นั้นิ่ะ...ลืมนึไปเลย แ่ัน็ไม่มีเพื่อนที่ไหนนั ุไม่ใร้ายนานั้นใ่มั๊ย่ะแบฮยอน”ยูริหันไปมอแบฮยอน แสสีหน้าใหู้เศร้าๆ และน่าสสาร
เสแสร้ัๆ
“เอาไวุ้อยาไปไหน ถ้าผมว่าผมะพาไป็ไ้นะ”แบฮยอนเอยพูึ้น ึ่มัทำให้ยูริพอใ แ่แทยอนนี่ิ หันไปมอแบบไม่เ้าใแบฮยอนเลยสันิ
“อัว่อนนะ่ะ...แทยอนไม่พอใเท่าไหร่ ที่ันอยู่ับุ นานๆ”ยูริเน้นำท้าย ่อนะิามอแทยอน ่อนะหันมายิ้มให้แบฮยอน แล้วหยิบระเป๋นลุเินไป
“เี๋ยวันไปส่ยูริ่อนนะ่ะ”แทยอนยิ้มให้แบฮยอน ่อนะเินามยูริออไป
“เี๋ยวิ ยูริ”แทยอนเอยเรีย ยูริที่ำลัยืนรอลิฟอยู่็หันมามอ พลายยิ้มให้
“ว่าไ แทยอน”
“แบฮยอนไม่ไ้อยู่รนี้ ไม่้อเสแร้็ไ้มั้”แทยอนเอยพู ่อนะออมอยูริหน้านิ่ แ่ยูริ็ยัยิ้มให้แทยอนอยู่
“นั้นินะ...เอาไว้เสแสร้อนอยู่ับแบฮยอน สอ่อสอ็พอ”ยูริหยุยิ้ม่อนะมอแทยอนหน้านิ่เ่นัน
“หน้าหนาไม่เปลี่ยนินะ รู้ทั้รู้ว่าแบฮยอนมีภรรยาแล้ว แ่็ยับาหน้ามาอส่วนบุ เินไปหน่อยมั้”ยูริมอแทยอนอย่าไม่พอใ แ่็พยายาม่มอารม์เอาไว้ ไม่ให้วีนแรนี้
“ส่วนบุอเธอ ัน็เยไ้มาแล้วนี่ ไ้มาั้แ่สมัยเรียนแล้ว้วย”ยูริอบลับ แทยอนถึับำมือแน่น่มอารม์เอาไว้
“มันเป็นเพราะันไว้ใเธอาหาหละถึไม่ทันิ ว่านที่ันวาใและนับเป็นเพื่อน ะทรยศหัหลัันไ้นานี้...แ่่อานี้ มันะไม่เิเหุาร์แบบนั้นอีแน่”
ิ๊ เสียลิฟที่ึ้นมายัั้นที่ยูริ ่อยๆเปิออ
“อยู่อไปแล้วันนะ”ยูริยิ้มเยาะ ่อนะเินเ้าลิฟไป ประูลิฟ่อยๆปิลนในที่สุ ลิฟ็เลื่อนลั้นอื่น
“เหอะ ะเป็นแม่สื่อให้ แ่ัวเอลับมาแย่ไปหน้า้านๆ...อมปลอม เสแสร้ ไม่หน้าไว้ใเอเลย ยูริ”แทยอนเินลับเ้าห้อทำานอแบฮยอนแบบอารม์ไม่ี ็แน่หละ เอแบบนี้ ใรมันะอารม์ีหละ
อยาะรู้ริเียว ว่าทำไมยูริ ถึอยาไ้แบฮยอนนั ทั้ๆที่หน้าา็ี านะทาบ้าน็ไม่ไ้แย่ ทำไมไม่ไปหานอื่น
You never know how much you love someone
until the thought of them being with another person
is enough to break your heart.
ุไม่มีวันรู้ว่าุรัใรมาเท่าไร
นว่าะรู้สึเ็บปวเพียแ่นึภาพเาไปับใรนอื่น
.......................................................................................
อฮยอนะเ้อมอไปยัถนน รออยใรบานมาเธอโทรให้มารับ ่วนี้ไม่่อยไ้เอเาสัเท่าไหร่ เพราะเธอเอ็มีเรื่อให้ทำ้อมามาย ไหนะริสที่อบมาหาเธอบ่อยๆ เธอ็้ออยูุ่ย แล้วไหนะอิาบ้าเฮุน ที่เี๋ยวนี้อบเ้ามา่อวามวุ่นวายให้เอไม่บไม่สิ้นอี ทำให้ไม่่อยไ้เอเพื่อนายที่แสนสนิทอย่าานยอลเลย โทรศัพท์็พั ยัไม่ไ้ื้อใหม่ เินเือนยัไม่ออ แล้ว็ไม่อยารบวนพี่สาว
รอ่อนนะโทรศัพท์ เี๋ยวะถอยมาใหม่สัสิบเรื่อไป (ประ)
บรื้นนนนนน
รถัรยานยน์สุหรูอานยอล แล่นมาอรหน้าออฮยอน ่อนเ้าัวะถอหมวันน็อออแล้วยิ้มให้อฮยอน
“นึว่าหลรุโลไปแล้วะอี”อฮยอนทัึ้น ่อนะยิ้มให้
“ฮ่ะๆๆ รอนานเลยินะ รถิหนะ”านยอลพูึ้น ่อนะส่หมวันน็อให้ออยอน เธอรับมา่อนะพยายามใส่มัน แ่้วยที่ว่า อที่เธอหิ้วมานี่ิ พะรุพะรัเียว
“มานี้ เี๋ยวใส่ให้”านยอลึหมวันน็อที่อฮยอน ่อนะใส่หมวให้เธอ
“^^”
“เสร็แล้ว ึ้นมาเลย”อฮยอนยิ้มให้านยอล ่อนะ้าวาึ้นรถ ีนะที่วันนี้ใส่าเมา าเยีนาสั้น เสื้อยือลมสีเทา รอเท้าหุ้มส้น แบบสบายๆ เพราะวันนี้เธอแ่มาทำธุระที่โรพยาบาล ไม่ไ้มาทำาน และอนนี้เธอ็ำลัไปร้านอไม้อเธอ
“ไปละนะ”านยอลพูึ้น ่อนสายาันไปเห็นรถสปอร์สุหรูที่ำลัแล่นมาอ่อท้ายรถมอร์ไ์อานยอล
“เฮุน”
“ฮะ...อะไรไรออ”
“เปล่าๆ รีบับไปเถอะ อเร็วๆนะ มันสนุี”านยอลพยัหน้ารับ ่อนะสาร์ทมอร์ไ์ แล้วเร่ันเร่
“ับีๆนะ”านยอละโนึ้น อฮยอนที่นั่้อนท้ายอยู่ ็อเอวานยอลไว้แน่น นานยอลเอ็ยัแปลใ แ่็ไม่ไ้ว่าอะไร แถม ยินีะ้วย้ำ
บรึ้นนนนนนนนนน
แล้วรถ็แล่นนอไป
ไม่รู้ว่าอฮยอนะรู้มั๊ย ว่ามีสายาู่หนึ่ ที่ำลัับ้ออยู่และูท่าว่าะไม่พอใเอามาๆเลยะ้วย
“บ้าริ แ่ัวแบบนั้นแล้ว้อนท้ายผู้าย เหอะ”เฮุนพูออมาแบบไม่พอใ ่อนะรีบับรถามไป อย่าเร็ว
านยอลับรถเร็วไปามที่อฮยอนนั้นบอ แู่เหมือนว่านที่บอให้ทำ ะนั่เียบและยัอเอวเาแน่นมาึ้น ปิ อฮยอนไม่เยบอให้เาับรถเร็วแถมห้าม้วย้ำ วันนี้มาแปล
“อฮยอนนนนนนนน”ายอละโนเรีย
“ว่าไ”
“ลัวหรออออออออ”
“ลัววววว านยอลับรถไปนั่เล่นแถวนัมานัน”
“ห่ะ...อะไรนะ”านยอลผ่อนันเร่ล
“ไปนัมานันมั๊ย”
“เธออยาไปหรอ ไ้ิ”านยอล่อยๆเลี้ยวลับไปยัถนนอีเส้นนึ เพราะเป็นมอร์ไ์ถ้าไ้ัหวะีๆ็เลี้ยว่าย ไม่้อรอไปเลี้ยวรทาลับรถหรอ
แ่รถยน์นี่ิ ที่นึอยาะเลี้ยวมัน็เลี้ยวไม่ไ้ มีหวั รถนายพอี
“เลี้ยวไปไหนว่ะ”เฮุนพูึ้นอย่าหุหิ เพราะัวเอะเลี้ยวรนี้เลยไม่ไ้ ้อับไปอีหน่อย แล้วไปเลี้ยวทาลับรถ แ่ว่าะับไปถึ ว่าะไ้เลี้ยว รถอานอล็หายไปไหนแล้วไม่รู้
“พลานไ้...เว้ยยยยย”เฮุนทุบพวมาลัยรถระบายอารม์ออมา ่อนะับ่อไป
“แล้วทีนี้ะไปทาไหนหว่ะ”เฮุนหัน้ายหันวาับทาแย แล้ว็ัสินใเลี้ยว้าย ไหนๆ็ามไม่เอแล้ว ไปัรอที่บ้าน็แล้วัน
20.00น.
“ลับบ้านันเหอะานยอล”อฮยอนพูึ้น วันนี้ใ่เวลาทั้วันหลบหน้าเฮุน ป่านี้ลับบ้านไปแล้วหรือไม่็ ไปมั่วหิที่ไหนเหอะ
“อฮยอน...ถามอะไรหน่อยไ้มั๊ย”านยอลพูึ้น อฮยอนพยัหน้าอบแทน
“เธอ...รู้สึยัไับเฮุนหรอ”อฮยอนมอานยอลอย่าแปลใ ว่าู่ๆทำไมถึถามออมาแบบนี้ แ่ะให้อบทำถามานยอล ำอบ็มีอย่าเียวนั้นแหละ
“ันเลียเาะายานยอล อิาบ้านั้นแล้ันสารพัเลยนะ อบแล้พี่เสอี”อฮยอนเอยอบออไป านยอลยิ้มให้าๆ แล้วพยัหน้า
“ว่าแ่ ถามทำไมหละ”
“แ่อยารู้หนะ...อ ันมีเรื่ออยาะบอเธอ”น้ำเสียานยอลทำไมฟัูแปลๆ อฮยอนไ้แ่เอ๊ะใ แ่็ไม่ไ้ิอะไรมา
“ว่ามาิ...”
“.......”
“ว่าไ มีเรื่ออะไรหรอ”
“ัน...ันอบเธอนะ”
อบัน ั้นหรอ
อฮยอนรีบหันหน้าไปทาอื่น ไม่เยอยู่ับานยอลแล้วรู้สึันนานี้เลย แล้วทีนี้ะทำยัไีหละ วามรู้สึที่มีับานยอล มันือวามรู้สึแบบเพื่อน
แ่เพื่อนเท่านั้นริๆ.....
“อย่าโรธันนะอ ันไม่ไ้ให้เธอมารับรััน ันแ่อยาบอให้เธอรู้เยๆหนะ”
“านยอล...ือ...ัน”อฮยอนเอยพู แ่็ไม่ไ้หันมามอหน้าานยอลแ่อย่าใ เวลานี้มันทำอะไรไม่ถูริๆ
“ทำไมทำหน้าเรียหละ ฮ่ะๆๆ ูทำหน้าเ้าิ อย่าิมาหน่า ิะว่า ันไม่เยพูแล้วันนะ”านยอลยี้หัวอฮยอนไปมา พลายยิ้มให้”ลับบ้านันเถอะ ึแล้ว”พูบานยอล็รีบลุเินออไปทันที
านยอลรอบถอนหายใ ่อนะทำหน้าแบบเ็บใ ปานะปา ไม่หน้าพูออไปแบบนั้นเลย แล้วทีนี้ะทำยัไ่อ ถ้าหาอฮยอนเปลี่ยนไป
ไม่หน้าโ่เลย
ระหว่าทาลับบ้าน ทัู้่ไม่ไ้พูาใๆ ทุอย่าเียบะนหน้าอึอั านยอล็ับรถไปเลื่อยๆ
านยอลเป็นเพื่อนที่ีออฮยอนมาลอ แ่พอิทบทวน นานวันเ้า วามรู้สึมัน็ัเนว่าเธอไม่ไ้รู้สึเินเลยับเา แ่มันยิ่ัเนึ้น เมื่อเา เ้ามาในีวิ
อโทษนะ านยอล เพื่อนรั
รถอานยอลแล่นมาอรหน้าบ้านออฮยอน หน้าบ้านหลัเ่า ที่เาำไ้ี อฮยอนลารถ ่อนะวาอแล้วถอหมวให้านยอล
“เอออ พรุ่นี้ันะไปทำานที่นิวีแลน์แล้วนะ”านยอลพูึ้น ้วยน้ำเสียปิ เหมือนทีุ่ยับเธอในทุๆวัน แ่เธอรู้ ว่าานยอลำลัปปิ
“แล้ว ไปนานมั๊ยอ่า”
“เือนนึหนะ ไปถ่ายแบบให้ยุนอาเา้วย แล้ว็พัผ่อน้วย”านยอลส่ยิ้มาๆไปให้อฮยอน อฮยอนเอ็ยิ้มรับ
“านยอล อโทษนะ”
“เรื่อ?”
“เรื่อนั้นหนะ ะ...”
“พอเถอะ เ้าใ”
“..............”
“อฮยอน”
“หืม”
“ออหน่อยไ้มั๊ย”านยอลเียบไปสัพั อฮยอนเอ็ไม่ลัวสบา”อหน่อยนะ...เพื่อนรั”อฮยอนหันมอานยอล ่อนะเินเ้าไปอามที่านยอลอ
“โีนะ อให้เินทาปลอภัย อย่าลืมอฝาหละ”อฮยอนลายอออ านยอลยิ้มว้า ่อนะพยัหน้ารับ
“ไปร่ะ...ลับมาแล้วเี่ยวโทรหานะ”านยอลโบมือลา อฮยอนเอ็เ่นัน ่อนานยอละับรถออไป อฮยอนหยิบถุที่วาไว้ึ้นมา ่อนะเินเ้าบ้านไป
แ่เอ๊ะ เธอล็อประูไว้ไม่ใ่หรอ
อฮยอนรีบเินเ้ามาในบ้าน แล้วเปิประูเ้าบ้านไป
อะไรัน ประูบ้าน็ไม่ไ้ล็อหรอ ี้ลืมัแหะ
เธอเินเ้าไปในบ้าน วาอลแล้วเปิไฟ ่อนะปิประู แ่็เบิาว้าและใ เมื่อู่ๆเธอ็ถูระาอย่าแร เธอเไปามแรึ ่อนริมฝีปาอเธอะถูบยี้้วยริมฝีปาอายหนุ่ม
อฮยอนพยายามทุบีไปที่อแร่อายหนุ่ม แ่เา็ไม่สนใเลยสันิ แ่เาลับรุล้ำหนัหนวว่าเิม ลิ้นหนาสอแทรเาไปในโพรปาอเธอ เ็บเี่ยววามหวานอย่าบ้าลั่
“อืออ...อือออออ”ร่าบาร้อราออมาในลำอเบาๆเพราะเหมือนะรู้สึว่าอาาศหายใไม่่อยะมี เฮุนึยอมถอริมฝีปาออ
ออยอนใ้ัหวะนี้ผลัร่าสูให้ออหา ่อนที่มือเรียวบาะยึ้น บหน้าายหนุ่ม
เพี๊ยะ
ใบหน้าหล่อมาย หันไปามแรบออฮยอน ่อนที่เ้าะหันมามอหน้าอย่าไม่พอใ
“เป็นบ้าอะไรอนาย”อฮยอนะอใส่เฮุน
“หลายใ ทำไม มีผัวนเียวไม่พอหรือไ ถึ้อเร่ไปหานนู้นที นนี้ที ห่ะ”
เพี๊ยะ
“หยุูถูันนะ เฮุน”อฮยอนะหวาลับ
“รับไม่ไ้หรือไหละ ที่ันพูวามริ”เฮุนเอ็ไม่ยอม ะอใส่หน้าอฮยอนลับ
“แล้วนายเี่ยวอะไร้วยหละ ันะเร่ไปหาใร มัน็เรื่ออัน นายไม่ใ่เ้าีวิัน”
“แ่เธอเป็นเมียันแล้วนะ”
“แ่ันไม่ไ้อยาเป็นเมียนาย...ันเลียนาย ไ้ยินมั๊ย นายมันเลว นายมันป่าเถื่อน สู้ริสับานยอลไม่ไ้เลยสั แ่เห็นหน้านายัน็อยาะายแล้ว ไ้ยินมั๊ยเฮุน ไ้ยินัมั๊ย”อฮยอนะโนออไปอย่าเหลืออ เฮุนที่โรธนเลือึ้นหน้า ระาัวร่าบามาูบ ูบที่หนัหน่วและเร่าร้อน และเ็มไป้วยวามโรธ เฮุนบยี้ริมฝีปาอร่าบาอีรั้ มือหนารั้ท้ายถอยออฮยอน ่อนะออแรเหวี่ย แล้วันให้ร่าบา ิับฝาผนับ้าน
เพราะอบเอาแ่ใัวเอ ไม่ฟัใร ัสินใไปเอนเียว เาเห็นที่เธอับานยอลอัน แล้วทำไมไม่ถาม ว่าที่อัน มันเพราะเหุผลอะไร
ทำไม้อัสินใ ้วยารทำร้ายันแบบนี้
..................................CUT…………………………
หลัาที่แทยอนับแบฮยอน ไปทาน้าวันที่บ้านอแทยอนเสร็ ็เินทาลับบ้านทันที เพื่อมาพัผ่อน แทยอนำลัแ่ัวและหวีผมหน้าระ ส่วนแบฮยอน ็ำลัอาบน้ำอยู่
ร่าบามอัวเอผ่านระ ่อยๆบรรหวีผม้าๆ เพราะในสมออเธออนนี้ ลับิสิ่่าๆนาๆมามายเ็มไปหม
“ทำไีเนี่ยแทยอน ถ้าเราไม่มีลูับแบฮยอน แบอาะไปหายูริไ้...แ่เราเป็นผู้หิ ะรุ่อนหรือไ บ้าหน่า ไม่เหมาะสม...แล้วเราะหาวิธีไหนมัใแบฮยอนหละ...ฮันนีมูลที่่าประเทศีมั๊ยนะ ิ๊ ่วนี้ านแบฮยอน็ยุ่ๆหนิ...แล้วเราะทำไีอ่ะ”
แทยอนินหัวสมอีันมั่วไปหม ิ้วบามวันเป็นปม ่อนะถอหายใออมาเฮือให่
เฮ่อออออออ
“ถอนหายใะยาวเียว เป็นอะไร”แบฮยอนที่ออมาาห้อน้ำเมื่อไหร่็ไม่รู้ เอยถามแทยอนึ้น แทยอนสะุ้นิๆ ่อนะหันไปมอแบฮยอน
“ันแ่ลัว่ะ”
“ลัวอะไรหละ”
“ลัวว่าุะรัยูริ ลัวยูริะแยุ่ไปาัน”แทยอนัสินใพูในสิ่ที่ัวเอำลัิ เอับแบฮยอนเยุยันมาแล้ว เี่ยวับเรื่ออยูริ แบฮยอนเยบับยูริริ อนเรียน ม.ปลายปีสุท้าย แ่บันไ้ไม่ถึ เือน ็เลิ เพราะเาไม่ไ้รัเธอริๆ เาพูับแทยอนแ่นั้น แ่นั้นเธอ็ีใแล้ว แล้วอนนี้ แบฮยอน็ไม่ไ้รัยูริ แ่ยูรินี่ิ ไม่ยอมเลิราสัที
ทำไมสิ่ที่ไ้ยินมา สิ่ที่ไ้รู้มา มัน่าแ่าาวามเป็นริัเลยนะ เธอทำเหมือนว่าเธอรััน หรือมันเป็นแ่ มุหลอๆให้ันายใ เธอเป็นนยัไันแน่
“นายไม่รััน ไม่เป็นไร...แ่ออย่าไปมีนอื่น อแ่มีันนเียวไ้มั๊ย แบฮยอน”แทยอนเินไปว้ามือแบฮยอนมาบีบแน่น อแ่เาไม่ไปมีนอื่น แ่นั้น็เินพอแล้ว
“เธอรััน...รัันใ่มั๊ย แทยอน”
“อืม...ันรันาย”แทยอนส่ยิ้มแบบเินๆไปให้แบฮยอน ไม่มีอะไรที่ะ้อปิบั ทำไมนะ ถึยอมเาไ้มานานี้ แ่รู้ว่ามีผู้หิอื่นมาอแ ็แทบะบ้าายอยู่แล้ว
แบฮยอนับเ้าที่ท้ายทอยอแทยอน ่อนะโน้มัวลไปประทับริมฝีปาบา มอบรสูบที่แสนหวาน และัวเธอเอ็เ็มใับรสูบนี้ มิหนำ้ำ ยัูบอบเาอี ถึมันะไม่ำนานแบบเา็เถอะนะ
แบฮยอน่อยๆันแทยอนให้นานราบลับเีย ่อนะประลบูบอีรั้ มือหนา่อยๆสอเ้าไปใ้เสื้อุนอนอแทยอน ลูบไล้ไปทั่วเอาอ แบฮยอนถอูบออ ่อนะหันมอหน้าแทยอนที่แ่ำ
“พร้อมใเป็นอันริๆใ่มั๊ย แทยอน”แทยอนมอหน้าแบฮยอนสัพั ่อนะหลบสายาแล้วพยัหน้าแทน เป็นำอบ แบฮยอนยิ้มออมาอย่าพอใ ่อนริมฝีปาอเา ะุไร้ออาว และีราเป็นเ้าอ รอยรัสีุหลาบนั้นที่้นอ
ไม่รู้ว่าหนทา้าหน้าะเป็นอย่าไร เราะสามารถเินไป้วยันไ้หรือเปล่า ภาวนา ว่าอย่าให้ถึวันนั้น ออย่าให้มีเรื่ออะไร ทำให้เรา้อแยาัน อีเลย.....
.............................CUT…………………
“อืมมมมมม ไ ใเย็นิ”เสียเสสิ้าร้อราออมาเบาๆ ่อนะห้ามปรามายหนุ่ม ที่ำลัุน บอมเม้มใน่วหน้าท้อ
“ิว่าะเย็นไหวมั๊ย มาถึนานี้แล้วนะ”ไพูออมา ทำหน้าเสียายนิๆ
“ันแ่รู้สึไม่ี...ันสปรมานะรู้มั๊ย”
เรื่อนั้นอีแล้วินะ
“่อใหุ้ะสปรแ่ไหน ผมะทำใหุ้สะอาเอ ผมะลบทุอย่าที่พวมันทำับุ...ผมรัุนะ สิ้า”
“ัน็รัุนะ ไ”เสสิ้ายยิ้ม
“ั้น ่อไ้แล้วใ่มั๊ย”
“เี๋ยวิ...ไม่หิวหรอ”
“หึ อนนี้ไม่อยาินอะไรทั้นั้นอ่ะ แ่เอ็อิ่มแล้ว”
“บ้า...ทะลึริเลย...อื้อ ไ”
..................................CUT………………………..
O[]O เฮ้ าัท มาทีเียว สามู่เลยหรอ 5555
อยาไ้้อเม้นนะ่ะ เม้นให้ำลัใหน่อยิ
ส่วนาัท อไ้อนหน้านะ หาแปะเมลล์ไว้ในนี้เลย ไรท์้อาลายแน่ๆ 555
เม้นิม อนนี้้วยนะ่ะ รัรีเอร์ ุ๊บเหม่ทีนึ >3<
ความคิดเห็น