คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #23 : leave me paralyzed, leave me hypnotized, love
Leave me paralyzed, love
ุนฮเวำลัมอฮยอที่นอนหลับอยู่้าๆ
เา
็แ่มออยู่แบบนั้น
แ่นอนะแ้า เท้าแนบนเีย…และมอ ลมหายใอฮยอแผ่วเบาทว่าเป็นัหวะ
ุนฮเวพยายามบัับารหายใอเาให้เป็นไปพร้อมๆ ับฮยอในอนแร
และไม่นานพวเา็หายใเป็นัหวะเียวัน มันสร้าวามพึพอใอย่าแปลประหลาให้ับุนฮเวนเาหัวเราะในลำอเบาๆ
ับัวเอ
เสียหัวเราะนั้นทำให้เปลือาอฮยอยับ
ุนฮเวมอนรหน้าึผ้าห่มึ้นไปอ่อนะ่อยๆ ลืมาึ้นมามอเา
“มอันนอนมานานแ่ไหนแล้ว”
ฮยอถามอย่าสะลึมสะลือ
“ั้แ่ื่น”
“เป็นโริหรอ”
“เปล่า แ่ิถึ”
ฮยอหลับาลอีรั้ะที่ยิ้ม
เารู้สึ่ว และ็สสัยว่าทำไมุนฮเวถึูไม่่วทั้ๆ
ที่เป็นนที่เพิ่ลับมาถึเมื่อืนแท้ๆ
แ่ในะที่ิอยู่นั้นเา็นึอะไรไ้ึ้นมา
“ุนเน่”
“รับ”
“ใน้อวามนายบอว่าฝันถึัน
ฝันว่าอะไรหรอ”
ฮยอไ้ยินเสียุนฮเวหัวเราะในลำอึลืมาึ้นไปมอ
มุมปาอนรหน้าโ้เป็นรอยยิ้มเ้าเล่ห์
“อยารู้ริๆ หรอ”
“ไม่อยารู้ะถามทำไม”
“ั้นเอาหน้ามาใล้ๆ”
ฮยอับัวไป้าหน้า
“ใล้อี”
ฮยอส่เสียราอย่าหุหิแ่็ยับเ้าไปอีามำสั่
ร่าสูยิ้มอย่าพอใ่อนะ้มหน้าลมา หน้าผาอเานับหน้าผาฮยอ
มูเบียิัน
“ัน…”
“ฝัน…”
“ว่านาย…”
“อยู่บนัวัน”
ุนฮเวพูออมา่ายๆ
พร้อมเอาปลายมูลาไปทั่วใบหน้าฮยอ
“สนใ่วยทำให้ฝันเป็นริมั้ย”
ฮยอหัวเราะเสียเบาพร้อมับพยายามผลัุนฮเวออไป
“ไม่”
ุนฮเวถอนใบหน้าออมา
สายาสำรวใบหน้าอฮยออย่าพิารา แ้มอฮยอใสนเห็นเส้นเลือฝาบาๆ
และมัน็ทำให้เามูเาลไปบนนั้น
“นี่ิมฮยอ” ุนฮเวเรีย “บอว่าไม่แ่ลับมอัน้วยสายาแบบนั้น
มันไม่ใร้ายไปหน่อยหรอ”
ฮยอไม่ไ้อบ เายันัวเอึ้น
ันใหุ้นฮเวนอนราบไปับเีย ่อนะึ้นไปนั่ที่ลาลำัวออีน
รู้สึถึมืออุนฮเวที่เลื่อนมาวาที่าทั้สอ้าอเา
“วันนี้วันหยุ” ฮยอพูอนที่เา้มหน้าล มือทั้สอ้า้ำอยู่ที่เีย “เราวรออไป้านอบ้า”
“ทำไม” ุนฮเวถาม
“เพราะว่าเราะอยู่แบบนี้ไม่ไ้”
“แบบนี้นี่มันแบบไหน”
“แบบที่ลุอยู่แ่ในห้อแบบนี้…แล้ว็ทำแบบนี้”
“ทำไมะไม่ไ้”
ุนฮเวเถียอย่าื้อ้านและฮยอ็ยอมแพ้
เาูบเ้าที่แ้มุนฮเว่อนะฟุบหน้าลบนออน้านล่าอย่าหมแร
นอนทับอยู่แบบนั้น เาไม่รู้ว่าทำไมเาถึ่วนานี้
“โอเ
นี่ไม่ใ่ารอยู่้าบนที่ันหมายถึ” ุนฮเวบ่นพลาึผ้าห่มมาลุมบนัวฮยอ
านั้น็ยมือไปลูบหัวนที่นอนอยู่บนัวเาและอไว้แบบนั้น “แ่แบบนี้็ไ้”
ฮยอส่เสีย อือ
อย่าพอใ แ้มถูไปไปมาบนัวุนฮเว
“นี่ อถามอะไรหน่อย” ุนฮเวพูึ้นมา
“่ว”
“ำถามเียว”
ฮยอเียบไป
และุนฮเวถือว่านั่นือารอบล
“นายยิ้มอนที่นายหลับอยู่”
ุนฮเวพูึ้นมาอี
“หรอ”
“ใ่ ทำไมถึยิ้ม”
“ทำไมันถึยิ้มน่ะหรอ” ฮยอยันอนอยู่แบบเิม ไม่ไ้เยหน้าึ้นมา “เพราะันมีวามสุล่ะมั้”
เสียหัวใุนฮเวเ้นเร็วึ้น ฮยอิพลาเี่ยหูฟั
“เพราะนาย…เพราะเรา…เพราะวามรู้สึเียวันับเวลาที่อันอยู่แบบนี้…”
ุนฮเวระับวแนอเารอบัวฮยอแน่นึ้น
“เพราะทั้หมนั่น ันเลยมีวามสุ”
ราวนี้เป็นุนฮเวที่เียบ
แ่ฮยอไม่ไ้เยหน้าไปมอ มันไม่มีวามำเป็น เาแ่ปล่อยใหุ้นฮเวอเา
ปล่อยให้ัวเอหลอมละลายและปลอภัยอยู่ภายใ้อ้อมอนั้น
ฟัเสียหัวใเ้นออีน ไม่ไ้สนใอะไรอี่อไป เาำลัะหลับลไปอีรั้
และเมื่อื่นมาเาะเอับุนฮเว
เ่นเียวับในวัน่อไป
“ออีำถามนึ หมายันอยู่ไหน”
“ทำไม”
“ะเอาไปเผา”
ฮยอหัวเราะออมา
และุนฮเว็หัวเราะาม
ความคิดเห็น