คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [OS]นอกสายตา (DaeUp)
“พี่แดฮยอนฮะ วันนี้ว่างไหม พี่ไปส่งผมที่บ้านหน่อยสิ”เสียงหวานของร่างบางเอ่ยออดอ้อนแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ข้างกายพรางกอดแขนคนเป็นแฟนแน่นพร้อมกับเอาหัวถูไถที่ต้นแขนแกร่ง มันช่างเป็นภาพที่แสนน่ารักสำหรับผู้คนที่มองอยู่แถวนั้น
“วันนี้พี่ไม่ว่างน่ะ ติดธุระ”แต่งเสียงทุ้มที่ตอบกับมาช่างแตกต่างกับเสียงหวานเหลือเกิน ทั้งนิ่งและเย็นชา...
“ง่ะ อีกแล้วหรอ เมื่อไหร่พี่จะว่างซะทีเนี่ย ผมอยากให้พี่ไปส่งผมที่บ้านบ้าง วันนี้พี่แวะไปส่งผมแปปเดียวไม่ได้หรอ”เสียงเล็กบ่นงุ้งงิ้งตามนิสัยที่ดูเด็กของเขา
“ไม่ได้”เอ่ยออกมาเพียงสั้นๆทำเอาคนตัวเล็กหน้าบูดบึ้งทันทีเมื่อคนข้างายตอบกลับ
“งั้นส่งที่ป้ายรถประจำทางก็ได้”ถึงคนตัวเล็กจะงอนคนข้างกาย แต่ยังไงเขาก็ยังอยากให้แฟนตัวเองไปส่งอยู่ดี
“บอกว่าไม่ได้ก็ไม่ได้ไง ฟังไม่รู้เรื่องรึไงจงออบ อย่ามาทำตัวงี่เง่าน่ารำค่ญแบบนี้นะ!”เสียงทุ้มเอ่ยอย่างหงุดหงิดเมื่อคนตัวเล็กตื้อเขาไม่เลิก
“ผมขอโทษ ผมเข้าใจแล้วฮะ”คนตัวเล็กเอ่ยอย่างแผ่วเบาก่อนจะลุกออกจากที่นั่งข้างๆร่างสูง
-หลังเลิกเรียน-
Daehyun Part
“ยองแจจจ รอผมนานมั้ย”หลังจากเสียงออดบอกเวลาเลิกเรียน ผมก็รีบวิ่งไปหายองแจที่หลังโรงเรียนทันที ผมไม่อยากให้ยองแจรอนาน เพราะยองแจเป็นคนสำคัญของผม
“ไม่นานหรอก วันนี้ฉันไปนอนกับนายนะ”เสียงหวานของยองแจเอ่ยตอบกลับมาเรียบๆ
“โอเค วันนี้ทะเลาะกับเจลโล่อีกแล้วใช่มั้ยล่ะ เดี๋ยวก่อนกลับผมพายองแจไปกินไอศกรีมด้วยนะ ไอศกรีมเย็นๆยองแจกินแล้วจะได้ใจไง”ผมบอกยองแจ
“อื้อ”ยองแจตอบกลับมาเพียงสั้นๆ แต่ก็ไม่เป็นไรหรอก แค่ได้ยินเสียงของยองแจ ผมก็ดีใจมากแล้ว
Jongup Part
อันยองครับรีดเดอร์ ผมมุน จงออบ อายุ 16 ปี กำลังศึกษาอยู่มัธยมปลายปี1 โรงเรียนB.A.P High Schoolครับ สถานะตอนนี้ก็ไม่โสดนะครับ แต่ว่าก็เหมือนโสดอยู่ดี ผมมีแฟนชื่อจอง แดฮยอนครับ อายุ 17 ปี ศึกษาอยู่มัธยมปลายปี2 โรงเรียนเดียวกับผม พี่เขามักเย็นชากับผมเสมอ จนบางทีผมก็คิดว่าพี่เขาอาจจะไม่ได้รักผมก็ได้ ที่พี่เขาคบกับผมคงเป็นเพราะอยากให้ผมเป็นตัวแทนของพี่ยองแจ คนที่พี่แดฮยอนแอบรักมาโดยตลอด... เฮ้ออออ ยิ่งคิดผมก็ยิ่งเจ็บ ผมอยากจะเลิกรักพี่แดฮยอนซะที จะได้ไม่ต้องมาเจ็บอยู่แบบนี้ แต่ผมก็ทำไมได้
“จงออบ ยังไม่กลับหรอ”เสียงของพี่ฮิมชานดังขึ้นขณะที่ผมอยู่ในห้วงความคิดของตัวเอง
“กำลังจะกลับฮะ”ผมตอบกลับพร้อมกับยิ้มบางๆให้พี่ฮิมชาน
“กลับบ้านคนเดียวทุกวันเลย ทำไมแดฮยอนไม่ไปส่งจงออบบ้างนะ”พี่ฮิมชานเอ่ยอย่างสงสัย
“พี่แดฮยอนติดธุระฮะ”
“ธุระ? ธุระอะไร เมื่อกี้พี่ยังเห็นแดฮยอนนั่งกินไอศกรีมกับยองแจอยู่ในร้านหน้ารงเรียนอยู่เลย”พี่ฮิมชานบอกผม
“จริงหรอฮะ พี่ฮิมชานพาผมไปดูหน่อยได้มั๊ย”
“ได้สิ”พี่ฮิมชานตอบกลับพน้อมกลับเดินจับมือผมไปที่ร้านไอศกรีมที่หน้าโรงเรียน พอเดินมาถึงร้านผมก็เข้าใจทันทีว่าธุระของพี่แดฮยอนคืออะไร... ผมล่ะสมเพชตัวเองจริงๆ รู้ทั้งรู้ว่าพี่แดฮยอนรักพี่ยองแจก็ยังดันทุรังไปรักพี่เขาอีก รู้ทั้งรู้ว่าพี่แดฮยอนไม่มีทางรักเขาก็ยังจะฝืนไปคบและยื้อความสัมพันธ์บ้าๆระหว่างเขากับพี่แดฮยอนไว้อีก แต่ตอนนี้คงหมดเวลายื้อและหยุดความสัมพันธ์บ้าๆนี้สักที
“พี่แดฮยอน”ผมเอ่ยเรียกพี่แดฮยอนอย่างแผ่วเบาเมื่อก้าวเข้ามาหาพี่แดฮยอนในร้าน
“จงออบ... ยังไม่กลับบ้านอีกหรอ”พี่แดฮยอนดูอึ้งนิดๆที่เห็นผมยืนอยู่ตรงหน้า
“ยังครับ ถ้าผมกลับผมจะได้เห็นอะไรดีๆแบบนี้หรอ”ผมตอบกลับด้วยน้เสียงสั่นๆ
“...”
“ธุระของพี่ คือการมานั่งกินไอศกรีมสองต่อสองหรอ... พี่เอาผมไปไว้ที่ไหน ผมเป็นแฟนพี่นะ”ผมจ้องพี่แดฮยอนนิ่ง
“...”
“ผมเจ็บมากนะรู้มั๊ยที่พี่เย็นชากับผม แต่กลับไปทำดีกับคนอื่น”
“ยองแจไม่ใช่คนอื่น”พี่แดฮยอนตอบกลับมาแทบจะทันที
“พี่ของแจไม่ใช่คนอื่น ผมสินะที่เป็นคนอื่น”
“...”
“พี่เคยรักผมบ้างมั๊ย”ผมถามพี่แดฮยอน
“พี่ไม่รู้”พี่แดฮยอนตอบผมกลับมาเสียงเบา
“แล้วพี่มาคบกับผมทำไม”
“แล้วจงออบตกลงทำไม”
“ผมผิดสินะ เหอะ ผมผิดมาตลอด ผิดที่ยื้อความสัมพันธ์บ้าๆระหว่างผมกับพี่”
“...”
“แต่ผมคงไม่ทำมันอีกแล้ว เลิกกันเถอะนะ ฮึก...”น้ำตาที่คลออยู่ที่เบ้าตาของผม ตอนนี้ได้ไหลลงมาแล้ว
“จงออบ...”อย่าเรียกชื่อผม...
“...”ผมยืนนิ่งโดยที่ไม่พูดอะไร เพียงแค่ปล่อยให้น้ำตาไหลลงมาช้าๆ
“ไม่เลิกได้มั๊ย นะ”เสียงทุ้มของพี่แดฮยอนสั่นราวกับจะร้องไห้
“พี่จะรั้งผมไว้ทำไมในเมื่อพี่ไม่ได้รักผม”
“พี่เจ็บที่จงออบบอกเลิก อย่าไปจากพี่เลยนะ”
“พี่เจ็บแต่ผมเจ็บกว่า ผมคบกับพี่ต่อไปไม่ได้อีกแล้ว”พอผมพูดจบผมก็หันหลังและเตรียมเดินออกจากตรงนั้นทันที ถ้าไม่ติดว่า มือหนาของพี่แดฮยอนจับมือผมไว้แน่น
“อย่าไปจากไป ได้โปรด...”น้ำเสียงอ้อนวอนที่ฟังดูแล้วเหมือนคนพูดกำลังเจ็บปวดของพี่แดฮยอนบีดรัดหัวใจผมแน่น ผมเองก็เจ็บไม่น้อยไปกว่าหรอกพี่แดฮยอน แต่...
“ลาก่อน”พอผมพูดจบผมก็ดึงมือออกจากการกอบกุมของพี่แดฮยอนและวิ่งออกไม่ทันทีโดยไม่สนใจเสียงพี่แดฮยอนที่ตะโกนเรียกชื่อผมลั่น
ผมเจ็บปวดมามากพอแล้วพี่แดฮยอน ผมไม่อยากกลับมาจมปักกลับความรู้สึกเดิมๆอีกแล้ว ลาก่อนที่รักของผม...
End
Talk:สวัสดีค่ะรีดเดอร์ทุกคนนน หายไปนานมากก ลืมกันยังเอ่ย (ไม่มีใครจำแกตั้งแต่แรกอยู่แล้ว) คือเรื่องนี้เป็นภาคต่อจากเรื่องเพื่อนไม่รักเนอะ ก็แต่งแบบอึนๆตามเดิน ถ้ารีดเดอร์ไม่เข้าใจก็ไม่ต้องถามนะคะเพราะบี้เองก็ไม่เข้าใจที่บี้แต่งเหมือนกัน 555 #โดนตบ ก็มาพูดแค่นี้แหละ ไปล้ะ บายยยย ฝากเม้นติชมด้วยนะคะ ^^
ความคิดเห็น