คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : [OS] Around 8 : Blanket
Blanket
“ฮยอ”
เสียนั่น...
“ฮยอรับ”
เสียอยอแ…
“ผมรัฮยอนะ”
แม้ว่าเสียที่ระิบ้าหูผมะเบามาเพียใ
แ่มัน็ไม่ทำให้วามัเนในหัวในั้นลน้อยลไปเลย เสียแหบพร่าที่ยับริมฝีปาอวบอิ่มเพียแผ่วเบาเอื้อนเอ่ยออมาเป็นำพูบอวามในใ
อาไม่ใ่รั้แรที่ไ้ยิน แ่ื้นใทุรั้ที่ฟัเสมอ
มือาววาพาผ่านเอวอผม
สันมูแทรเ้ามาบริเวลำอพยายามเบียร่าัวเอเพื่อ้อารวานหาวามอบอุ่นาร่าายส่ผ่านไปยัอีน
ลิ่นหอมออลาเวนเอร์อ่อนๆ าแมพูบนเส้นผมลอยเะมู
เสียหายใเ้าออเป็นัหวะเท่าัน
แม้มีวามมืเ้าปลุมแ่็สามารถเาไ้ว่าน้าๆ
นั้นเ้าสู่ห้วนิทราเรียบร้อยแล้ว
ฟูนาไม่ว้านั เหมาะสำหรับารนอนเพียนเียวถูนำมาใ้เป็นเียนาย่อมในห้อนอนที่มัะมีสภาพอาาศแปรปรวนบ่อยๆ
อาาศหนาวมาแ่ไหน็สามารถร้อนไ้เหมือนอยู่ในเทะเลทราย
หรืออย่าเ่นวันนี้ในหน้าร้อน
ที่สมวระเป็นฤูแห่ารเปิเรื่อปรับอาาศให้วามเย็นแ่ห้อ
แ่ไม่สามารถใ้มันไ้เพราะอาาศในห้ออนนี้เหมือนำลัอยู่ในฤูเหมัน์แห่วามหนาวนั้นเ้ามาเยือนเสียยิ่ว่า
แ่ระนั้น ฟูผืนนี้็ใ้เป็นที่สำหรับผมับเวยอแนอนันสอน
เนื่อ้วยวามแบอห้อนอนทำให้ไม่สามารถยัที่นอนนาให่เ้ามาไ้เพราะะทำให้ไม่มีที่เหลือสำหรับวาอ
เราึัสินใใ้ฟูนาเล็ ่วแรๆ ็มีวามรู้สึไม่สบายัวบ้า
แ่พอนานวันเ้านัวเล็็ินิสัยารนอนอเป็นิวัรไปเสียแล้ว
และเป็นที่ัวผม็อบเผลอนอนอเาเป็นุ๊าหมีเอ้วย
ผ้าห่มผืนเียวเท่านั้นถูใ้เป็นเรื่อให้วามอบอุ่นแ่ผมและเา
เรานอน้วยันใ้ผืนผ้าห่มผืนนี้ทุืน
สัมผัสาร่าายและไออุ่นที่ส่มอบให้แ่ัน
ทำให้เราทั้สอมีวามรู้สึที่พิเศษ่อัน ในทุๆ
ืนผมะไ้ยินำบอรัเป็นอวั่อนนอนเสมอ ถึแม้ะไ้ยินบ่อยรั้นิน
แ่็ไม่เยมีวามรู้สึเบื่อเลยแม้แ่น้อย ลับอบและอบมาึ้นทุวัน้วย้ำไป
“ัน็รันาย”
วามี้ลาอผมเอ
และวามทระนัวิว่าัวเอเป็นพี่าย ้อูแลให้ีเหมือนน้อายแท้ๆ
ไม่เยที่ะบอรัน้าายให้ไ้ยิน่อหน้าเลยแม้สัรั้
อยาะลอแสวามล้าัวเอบ้าสัรั้หนึ่
ไม่รู้ว่าะมีวันไหนไ้แสวามล้าอัวเอไปบอรัเหมือนที่ยอแทำับผมบ้า
“ร้อนอะ”
ยอแนั่อยู่ับพื้นแล้วับเสื้อยืสะบัไปมาเพื่อระบายวามร้อนออาร่าาย
“ทนหน่อย” ผมบอไปแบบนั้น
แ่วามริแล้วัวผมเอ็มีวามรู้สึร้อนมาไม่่าายอแเลย เหื่อเริ่มึมแผ่นหลัทะลุออาเสื้อเป็นรอยเปียเ็มไปหม
“ไม่ไหวแล้วอะฮยอ
นอนไม่ไ้แน่ๆ แบบนี้”
ผมไม่อบอะไรลับไป
ไ้แ่นั่อยู่ที่อีมุมห้ออ่านหนัสือ่อไป แ่เริ่มไม่มีสมาธิอ่านัวอัษรบนหนัสือแล้ว
“แบอมฮยอ...”
ยอแเินมานัุ่เ่าเอามือสอ้าเท้าับพื้นลรหน้าผมและทำสีหน้าเหมือนมีอะไรบาอย่าที่อยาะบอ
“หืม”
ผมเยหน้าึ้นไปถาม้วยวามสสัย
“ผมว่านะ...”
“...”
“ผมว่า...”
“...”
“ผมว่านะ...”
“มีอะไระบอ็พูมายอแ” ผมเริ่มใ้น้ำเสียแ็เพื่อเ้นให้ยอแพูสิ่ที่อยู่ในใออมา
ยอแทำสีหน้าอึอัเล็น้อย่อนะอบออมา
“ผมว่าเรา...น่าะออไปนอน้านอ” ยอแพูและเผลอเม้มัปาัวเอ
เรามอหน้าันเป็นเวลานาน
ไม่มีใรไ้พูอะไรออมา
เรารู้ีว่าารออไปนอน้านอนั่นหมายวามว่าเราะไม่สามารถไ้นอนใล้ิันเหมือนอนนอนอยู่ที่ห้อนี้
ไม่มีใรรู้ถึวามสัมพันธ์พิเศษอเราสอน
“ถ้าเป็นวาม้อารอนาย ัน็ะไม่ั”
เป็นประโยที่แสถึารแสวามไม่ัใามที่อีฝ่าย้อาร
แ่นรหน้าลับทำสีหน้าบูบึ้ใส่เหมือนับไม่้อารไ้ยินประโยนี้ออาปา
“ถ้าฮยอไม่ั
ผม็ะไปนอน้านอามที่ฮยอ้อาร!” น้ำเสียระแทในอนท้ายบ่บอไ้ีว่านัวเล็มีอาารไม่พอใ
เปลี่ยนท่านั่เป็นัสมาธิเอามือออัวเอ
“นี่
โรธอะไร นาย้อารเอไม่ใ่หรอ”
ผมปิหนัสือลแล้ว้อมอไปยันที่ำลันั่ออัวเอแล้วทำปาพอลมามอบนแสวามเอาแ่ใสุฤทธิ์
“ฮยอ็รู้ว่าไปนอน้านอเราะไม่ไ้นอนอัน แ่ฮยอ็ไม่ห้ามเลย”
“เอ้า
็นายเป็นนพูเอ”
“็นั่นแหละ
ฮยออบลทำไมหล่ะ”
ยอแเป็นน้อเล็อบ้าน
พอเ้ามาในว็เป็นน้อเล็สุในวารารเป็นนัร้อ
ทำให้ทุนูะประบประหมนัวเล็ไปเสียหม ไม่ว่าะยอแะทำอะไร็ถูเสมอ
ผมเอที่เอลูอ้อนอเาไป็ทำให้เผลอามใอยู่บ่อยๆ อนนี้เริ่มมีวามรู้สึอยาย้อนลับไปไม่ใีเหมือนแ่่อนเสียแล้ว
เพราะยอแเอาแ่ใัวเอเสียเหลือเิน
แ่็อที่ะามใไม่ไ้ทุที
ผมับอัวปัหาอเรื่อมาให้มานั่ล้าๆ
มีอาารัืนเล็น้อยแ่สุท้าย็ยอมำนน่อพละำลัที่มาว่า
แ่ระนั้น็ยัไม่ยอมหันมาเผิหน้ารๆ ยัออทำปาพอลม่อไปไม่รู้สึเหน็เหนื่อย
“พี่รู้หน่า นายอยานอนอพี่เหมือนทุืนใ่ไหมหล่ะ” ผมพูออไปรๆ
ทำให้น้าๆ เริ่มหูแ
“นอนออะไรัน
ป่าวเล้ยย” เสียประโยอนท้ายแหลมึ้นอย่าผิวิสัย
“หึ
ๆ”
ผมหัวเราะในลำอัวเอ่อนะเอามูเ้าไปฝัที่เส้นผมอนน้อและยี้ไปมาอย่าหมั่นเี้ยว
“ฮยอ
อย่าหน่า ัี้ ื้อ”
นัวเล็หอลและพยายามยับหนีผมเพราะถูผมเย้าแหย่นเิอาารัี้ึ้นมา
“ไม่หยุหรอ”
ผมแล้นัวเล็่อไป
“ฮ่าๆๆๆ
พอแล้วๆ ฮ่าๆๆ”
นนัวเล็หัวเราะไปมาอย่าบ้าลั่และิ้นัอยู่้าๆ
ผมอย่าทรมารเพราะทนวามัี้ไม่ไหวนเหนื่อย
“เหนื่อยแล้วอ่า
แฮ่ ๆ”
ผมลายอ้อมอออและปล่อยให้ยอแสูอาาศเ้าปอัวเอให้เ็มที่ ลิ้นเล็ๆ
ที่แลบออมาและท่าทาผมฟูฟ่อับับใบหน้าาวีทำใหู้น่ารัยิ่ว่าไหนๆ
ผม้อมอยอแแบบนั้นอยู่เป็นเวลานาน
ถ้าให้เล่าว่ายอแมีอะไรทำไมผมถึไ้อบและรัเ็นิสัยแบบนี้
อาะเป็นเพราะวามใล้ิ ที่ไ้เห็นิริยาท่าทาที่น่ารั่าๆ
ที่แ่าานอื่นๆ ไม่ว่าะยับัวหรือำพู่าๆ นานาที่ออาปาเ็นนี้มันทำให้ผมใสั่นึ้นมาอย่าไม่มีสาเหุ
และวามอออ้อนอเาที่ทำให้ผมรู้สึเหมือนเป็นผู้แพ้ลอเวลา
ผมที่เป็นหัวหน้าว
ผู้ที่มีหน้าที่อยวบุมนอื่น เป็นนที่อยออำสั่นอื่นอยู่ลอ แ่ลับยอมำนนให้ับนที่ำลันั่หอบอยู่อนนี้
นที่ถูเรียว่าเป็นรูมเมท เป็นน้อายที่ผม้ออยูแล นนนี้...เวยอแ
ผมรัเา
ยอแหอบหายใไ้สัพันหายเหนื่อย็ยับัวเ้ามานั่พิำแพเหมือนผมอยู่้าๆ
และเอาศีรษะเอนลมาพิไหล่ผมเหมือนที่เยอบทำเป็นประำ
“สบายั”
ลมหายใหอบเป็นัหวะถี่เท่าัน
ยอแหายเหนื่อยแล้ว ผมับหัวยอแยับไปมาให้เ้าที่เพื่อให้รู้สึสบายมาึ้น
ลิ่นหอมอเส้นผมยัไม่าหาย ผมอบลิ่นนี้เพราะเมื่อเวลาไ้มมันทำให้ผมรู้สึผ่อนลายมาึ้นและยิ่มาอยู่บนร่าายอยอแแล้ว
ผมรู้สึีมาึ้นไปอี
ถึอาาศในห้อะร้อน
แ่วามรู้สึอผมอนนี้ลับรู้สึเย็นื่นใเหลือเิน
“ฮยอ”
ยอแเรียผม้วยเสียแผ่วเบา
“หืม”
“ผมไม่อยาไปนอน้านอเลย”
ยอแพูออมาร ๆ
“...”
ผมฟัเาพูพลาอ่านหนัสือเรื่อโปรที่อยู่ในมือ่อไป
“ผมพูวามริแล้วนะ”
“อืม”
ผมรู้เรื่อนั้นี
“ถึ้านอมันะเย็น
แ่มัน็สู้นอนในห้อที่มีฮยอ้วยไม่ไ้หรอ แม้ว่ามันะร้อนแรไปหน่อย็เถอะนะ” ผมเบิาี่อัวเอเมื่อยอแพูประโยที่ผมไม่ิว่าะไ้ยินออมาาปาเ็นนี้
รีบลืนน้ำลายอึให่เรียสิ
“ันะรีบโทรไปบอเ้าอหอให้มาูฮีเอร์ที่ห้อ็แล้วัน”
“รีบโทรเลยนะฮยอ
ผมไม่อยาไปนอน้านอนาน”
“ไ้”
“สัานะ”
ยอแเลิพิไหล่ผม ลุึ้นมาเี่ยว้อยเพื่อผูสัา
“อืม
ันสัา”
บับเ็็แบบนี้แหละนะ
สิ่ที่ไม่ิว่าะทำ็้อทำ
อย่าารเี่ยว้อยแล้วเอานิ้วโป้แปะเ้าหาันที่ำลัทำอยู่อนนี้
เรายฟูที่อยู่ในห้อออมาวาาไว้ที่ลาห้อนั่เล่น
รวมถึผ้านวมผืนเียวที่ำลัใ้อยู่้วย แ่้านอเย็นว่า้าในห้อมา
ทำให้ผม้อยผ้านวมอีผืนออมานอน้วย หมอนสอใบถูวาิันเหมือนเิม
่าันแ่เรานอนผ้านวมนละผืน
ผมโทรไปหาเ้าอหอแล้ว
แ่ลับเป็นนอื่นที่รับโทรศัพท์แทน
พร้อมบอวามิัที่ไม่สามารถเ้ามาูฮีเอร์ที่ห้อพัไ้ เ้าอหออนนี้อยู่ที่่าประเทศ
อีนานหลายเือนว่าะลับมา ผมไม่ล้าที่ะบอยอแอนนี้
เพราะลัวเาะโวยวายและอแเลยไ้แ่เ็บเียบไว้เผื่อว่ายอแะลืมและำมันไม่ไ้
เป็นวามิที่โ่เลามา
นัวเล็ะลืมไ้ยัไ ยิ่เป็นวาม้อารอย่ามาอเาแล้ว
ารไ้ลับไปนอนที่ห้อเิมเร็วเท่าไหร่ยิ่ี ผมถูเาถามแบบนี้หลายรั้
วันนี้็เ่นัน
“ฮยอ
เมื่อไหร่เ้าอหอะมาูฮีเอร์อ่า”
ยอแเรียผมเสียยานเพราะวามเบื่อหน่ายาารนอน้านอห้อ
และไม่ไ้นอนอผมนานแล้ว
ส่วนผมำลันั่ทำานเรียมัวเพื่อานแฟนมีิ้รบรอบสอปีที่ใล้ะถึเ้ามาอีไม่ี่วันแล้ว
มือำลัถือปาาแท่หนึ่เรียมเียน้อวามในใ่อสมาิทุนในว และอนนี้ผมำลัิ้าอยู่ับใบอยอแ
ผมไม่รู้ว่าะเียนลไปยัไ เพื่อไม่ใหู้แ็ทื่อหรือเหมือนนรัมาเินไป
“พี่โทรไปหาเ้าแล้วไ”
“แล้วเ้าว่ายัไบ้าอ่า”
เลือลิ้ัวเอไปมาบนฟู
มือปาที่นอนเล่นไปมาเหมือนเ็ำลัเรียร้ออะไรบาอย่า
“ใล้แล้วแหละ”
“อะไรัน”
ยอแพรวพราีัวึ้นมา “ราวที่แล้ว็บอแบบนี้”
ยอแเริ่มทำสีหน้ามอ้อนใส่ผม
ผมไ้แ่เอี้ยวอไปมอนิ่ๆ
แล้วหันมา่ออยู่ับระาษรหน้า่อ
“ฮยอ!” ยอแเรียผม
“อะไร”
“บอวามริมานะ
ลว่าเมื่อไหร่เ้าอหอะมา่อมฮีเอร์” ยอแ้อเม็มาที่ผม
เหมือนมี้อนเมสีำำลัเลื่อนเ้ามาปลุมห้อนั่เล่นให้มืมิ ผมำลันมุม
“ใล้แล้วไ”
“ใล้แล้วอฮยอือใล้รไหน
ผมถามฮยอมาหลายเือนแล้วนะ!” ยอแเริ่มะโนเสียัใส่
ผมไ้แ่เียบอึอัไม่ล้าพูออไป
ผมไม่ไ้ลัวยอแนะ
ผมแ่เรใเา
แล้วทำไมอยู่ีๆ ปาาที่อยู่ในมือผม็เิสั่นึ้นมานะ
มีแผ่นินไหวในห้อหรอ
“ไม่โหยอแ
พูวามริออมา”
ยอแเสียล่ำและ้อเม็มาที่ผมมาว่าเิมเหมือนำลัสะิใเ้นให้ผมพูวามริออมา
“ือ...”
“...”
วาุร้ายเหมือนเสือที่ำลั้อเมือบเหยื่อที่ยอแำลัทำอยู่อนนี้
ทำผมใอ่อนพูวามริออมา
“เ้าอยู่่าประเทศอะ
ยัลับมาูฮีเอร์ให้ไมไ้”
“ห้ะ!!!!!”
เสียยอแัสั่นสะเทือนออนอหน้า่า “ทำไมไม่บอผมั้แ่แรห้ะ!!!” ผมเริ่มอุหู
“อโทษ้า”
ผมไม่สามารถหาำพูไหนมาอธิบายไ้อีเลยไ้แ่บออโทษออไป
“ฮือออ
แ เมื่อไหร่ะไ้ลับห้อ” ยอแเบะปาและเริ่มทำสีหน้าร้อไห้และโวยวายออมา
แถมลไปนอนัิ้นัอเหมือนเ็ะเอาอ
“ถ้าเ้าอหอลับมา
ฮยอะรีบไปบอเ้าเลยนะ ยอแทนหน่อยนะ”
ผมำลัแสิริยาเารพ่อบุลที่มีอิทธิพล่อิใผม
ผมผิเอที่ไม่ยอมบอยอแแ่แรเหมือนให้นัวเล็มีวามหวัมาลอ
ราวหลัะไม่ทำอีแล้ว
“ฮยอโหผม
ฮยอะ้อโนทำโทษ ห้ามหอมแ้มหนึ่อาทิย์!”
ยอแลุึ้นมาบอสิ่ที่ะทำโทษผมแล้วลับลไปนอนที่ฟูลุมโปมิศีรษะนมิ
โนทำโทษนไ้
“ไม่เอาน่ายอแ”
“โป้”
เสียอู้อี้ัลอออมาาผ้าห่ม ูท่าะไม่หายอน่ายๆ แน่
ไว้พรุ่นี้อารม์ีึ้น่อย้อแล้วัน...
ไม่นานนั็ไ้ยินเสียรนเบาๆ
ออมาายอแ เ้าัวเผลอหลับไป
ผมเปิผ้าห่มให้ศีรษะโผล่พ้นผ้ามาเพื่อให้หายใไ้สะวมาึ้น และัารัผ้าห่มให้ใหม่เพื่อให้นัวเล็นอนสบาย
“ฝันีนะ”
ผมพูเสียเบาพร้อม้มลไปหอมหน้าผายอแเบาๆ หนึ่ที
หอมอนื่นไมไ้
แ่็แอบหอมอนนอนไ้อยู่ี
ผมหันลับมานั่ทำานที่ยั้าอยู่ให้เสร็
เริ่มนึอะไรบาอย่าออ สิ่ที่อยาบอยอแแ่เพราะผมไม่ไ้เป็นพวนปาหวานพูอะไรที่ทำให้รู้สึหวานื่นในีวิมานั
ารเียนลไปในระาษนี้็ะีเหมือนัน
ไม่นานนั
ผม็เริ่มรปลายปาาเียนวามรู้สึในใที่มี่อยอแลในระาษอย่าประี
เมื่อนายเห็นมัน
ันหวัว่านายะอบ
หมายาแบอมถึยอแ
♥
นที่เยนอนใ้ผ้าห่มผืนเียวันับัน
ยอแที่เป็นเหมือนน้อายแท้ๆ
ไม่้อมีอะไรพูมา
ันอบุมานายมาริๆ
ที่ไ้มาอยู่บนเวทีเียวัน
ไ้ร้อเพล้วยันแบบนี้
เ้น้วยันแบบนี้
อบุนาายา้นบึ้อหัวใที่นายทำให้สมาิทุนไ้ยินเสียัและสใสอนาย
ันรันายนะยอแ
(เริา @_106917)
________________________________
สวัสี้า ไม่ไ้มาอัพนานเลย ิปีใหม่แล้ว็มีโปรเในเทอมสุท้าย้วย แ
แอบส่ฟิรวมับมิไนท์ทูแไป ส่อนเที่ยืนสิบห้านาทีพอ ฮ่าๆ
นั่ิพลอมารึ่เือน แ่แ่ไม่ไ้สัที ือใอยาะส่มา แ่มันมีหัว้อที่ำัเลยทำให้หัวเราไม่ไป
แ่็พยายามแ่นเสร็นไ้ ฝาิาม้วยนะะ ื่อเรื่อว่า Moon Glow เป็นแนวุเบี่าภาพับุยอแนายแบบประมานั้น
ไม่่อยไ้แ่เรื่อแนวนั้นเลย เ้าเรียแนวอะไร ส่วนมาเราะแ่แนวอิาเรื่อริ ูไ้าหลายๆ อน แล้ว็มีมีเี่ยวับแฟนาี(?) อีอนนึ นอนั้น็ไม่มีอะไรแล้ว
รับฟัิมอะไรยัไไ้ามสะวเลย้า ะพันาารแ่ให้ียิ่ๆึ้นไปนะเ้อะ
อบุหลายๆ นที่อ่านฟิอส้มนะะ เทอมสออาะมีเวลาว่าแ่ฟิมาึ้น (โปรเไม่ทำแล้วหรอ) 555555
ใอยาแ่prisoner่อมาเลยแ่ว่าแบบว่า ฮือแ ใไปแ่มือไม่ไปอ่า
ยาวไปละ ไว้เอันอนหน้า่า :)
#Around2jae
ความคิดเห็น