ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    Love Online ~ รักนี้มีลุ้น

    ลำดับตอนที่ #1 : ยืนขาเดียว(เปลี่ยวใจ)

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 58
      0
      29 มี.ค. 48

    เวลาประมาณบ่ายโมงของวันที่อากาศกำลังอบอุ่นพอดีไม่ร้อนจนเกินไปและก็ไม่หนาวจนเกินไป  ประกอบกับ



    สายลมอันพัดพริ้วให้สรรพสิ่งปลิวไหวล่องลอยไปในอากาศ   มันไม่ยากเลยที่จะทำให้ใครคนหนึ่งเผลอหลับตา



    ในขณะที่ครูผู้สอนยังส่งเสียงก้องขณะสอนหนังสืออยู่



    “ อริศรา ”  เสียงเตือนครั้งที่หนึ่งเกิดขึ้นด้วยระดับเสียงไม่ดังและไม่เบาจนเกินไปนัก



    ปฎิกิริยาของนักเรียนหญิงคนดังกล่าว   เธอชื่อว่า “อริศรา” ก็ยังคงหลับพริ้มไปกับโต๊ะราวกับเธอกำลังฝัน



    หวานอยู่นั่นเอง



    “ อริศรา ” เสียงเตือนครั้งที่สองเริ่มเพิ่มระดับควาดังขึ้นมาอีก



    แต่ราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ที่โต๊ะตัวนั้น  เด็กสาวยังคงหลับอยู่อย่างสบายใจ



    “ อริศรา....... ” เสียงเตือนครั้งที่สามดังขึ้นอีก  คราวนี้มันดังกว่าสองครั้งแรกมาก  นักเรียนหลายๆคนในห้องเริ่ม



    รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ  และสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในบ่ายวันสบายๆนี้ก็กำลังจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะ



    คุณครูท่าทางเหมือนป้าคนหนึ่ง   เธอดัดผมซะจนตุ๊กตาบาร์บี้มาเห็นแล้วยังอายเลย    แว่นตาสีดำกรอบสีเหลี่ยม



    นั้นดูน่ากลัวในสายตาของเด็กๆทุกคน   และเป็นที่ทราบกันดีของนักเรียนชั้นม.5ห้องนี้ว่าจะไม่มีใครกล้าหลับใน



    วิชาคณิตศาสตร์เป็นอันขาด



    คุณครูเลขเดินอย่างแช่มช้าแต่ดูน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก  เธอกำลังเดือนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ   เรื่อยๆ  เรื่อยๆ  และ



    เมื่อเธอมาหยุดอยู่ตรงโต๊ะหนึ่งด้านทิศตะวันออกของห้องใกล้ๆกับประตูนั้น   นักเรียนหญิงคนนั้นกำลังหลับ



    สบาย  เธอวางใบหน้าซบลงไปบนแขนขาวๆของเธอทั้งสองเหมือนกับว่ามันเป็นหมอนให้เธอหนุนนอนในคาบ



    เลขวันนี้  



    คุณครูค่อยยกไม้เรียวในมือขึ้นสูง............   จนถึงระดับเหนือศีรษะและจากนั้นเธอก็ฟาดมันลงโต๊ะเสียงดัง



    “ ฟึบ!!!!!”



    “ค่ะๆ  ข้อไหนค่ะ   แปบนะค่ะ  เดี๋ยวขอหนูคิดก่อน”  อริศราพูดออกมาราวกับว่าเธอละเมออยู่ทั้งๆที่เธอเพิ่งลืม



    ตาที่แดงก่ำเพราะถูกปลุกด้วยเสียงไม้เรียวที่ดังสนั่นของคุณครูคนนี้



    “ ฮะ ฮะ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ” และแล้วทั้งห้องเรียนก็ประสานเสียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย



    เหมือนกับว่าพวกเขาเพิ่งดูโชว์ของตลกคาเฟ่ไปหมาดๆ



    อริศรายิ้มเจื่อนๆ  ก่อนที่แก้มสีขาวอมชมพูของเธอจะแดงระเรื่อ  และก้มหน้าก้มตาเพราะเขินทุกคนนั่นเอง



    “อดนอนมาละซิ  เมื่อคืนมัวทำอะไรอยู่” เสียงอันน่ากลัวดังขึ้นอีกครั้งจากปากคุณครูผู้ใจดี(มีอยู่น้อยนิด)



    หญิงสาวเกาหัวอย่างเก้ๆกังๆ ผมเปียสองหางของเธอที่ผูกโบว์สีชมพูอยู่นั้นดูมันจะกระเซิงซะแล้ว....



    “เล่นเอ็ม  เอ๊ยยยยยยยยยยยยย” เธอพลั้งปากพูดความจริงออกไป  ทั้งๆที่มันอาจจะนำภัยอย่างร้ายแรงมาสู้เธอได้



    “อะไรนะ....” คุณครู ขอเรียกว่าคุณป้าละกัน  เธอขยับแว่นตานั้น  เหมือนกับว่าจะดูให้ชัดๆ ถึงใบหน้าของเด็กที่



    ตอบคำถามเมื่อกี้



    โชคยังดีอยู่บ้าง  ที่คุณป้าฟังไม่ถนัด  อริศราจึงรอดตัวมาได้จากสถานการณ์เมื่อครู่



    “ อ๋อ ทำการบ้านเคมนะค่ะ  เอ่อ เคมีนะค่ะ ”  เธอตอบพร้อมสายตาบ๊องแบ๊วอย่างกับเด็กไร้เดียงสา



    “ ออกไปยืนขาเดียวข้างนอกห้องและคาบไม้บรรทัดไว้  ห้ามเลิกจนกว่าชั้นจะอนุญาต ”  คุณป้าสั่งเสียงดุ



    “ค่ะ....” เป็นคำตอบอย่างเศร้าๆของหญิงสาว    ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องพร้อมกับไม้บรรทัดในมือที่เธอ



    ต้องคาบ   เพื่อนสาวโต๊ะข้างๆติดกับเธอก็กล่าวพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆว่า...



    “ โชคดีนะแป้ง ”  



    ก่อนที่เธอจะเดินออกมานอกประตูห้องพร้อมทั้งยืนขาเดียวกางแขนทั้งสองข้างออกและคาบไม้บรรทัดไว้ในปาก



    “ เอาะอายอนเอียวเอยอี่อำให้อั้นอ้องเอ็นแอบอี้อายเอน ” ( เพราะนายคนเดียวที่ทำให้ชั้นต้องเป็นแบบนี้.... นาย

    เคน)



    แป้งพูดอย่างขมุบขมิบทั้งๆที่ปากยังคาบไม้บรรทัดอยู่



    และแล้วเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาก็กำลังจะฉายซ้ำในหัวแป้งราวกับดูหนังเรื่องนี้เป็นครั้งที่สอง...



    คืนวาน เวลา 21.30 น.



    หลังจากที่อาบน้ำเสร็จและใช้ไดร์เป่าผมให้แห้งแล้ว    แป้งก็ลงมานั่งหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ประจำตัวใน



    ห้องนอนของเธอ

    เสียงเปิดเครื่องดังขึ้นไม่นานและหน้าจอสีสันสดใสก็ปรากฏออกมา



    ขั้นตอนแรกสุดเลยนั้น  เธอทำการต่อสายโทรศัพท์  เมื่ออินเทอร์เน็ตความเร็ว 52 เม็กกะไบท์ติด  ระบบออนไลน์ก็



    เริ่มทำงานพร้อมกับหน้าจอของโปรแกรมเอ็มเอสเอนแมสเซนเจอร์ที่เด้งขึ้นมา...



    เมื่อใส่อีเมลล์และพาสเวิร์ดลงไปเรียบร้อยระบบก็เริ่มทำงาน  เข้าสู่ขั้นตอนไซน์อิน ( sign in ) และเมื่อเข้า



    โปรแกรมสำเร็จหน้าจอหลักก็ปรากฏออกมาพร้อมกับรายชื่อและอีเมลล์ต่างๆนั่นเอง



    ยังไม่ทันที่จะทำอะไรก็มีข้อความจากระบบส่งมาถึงเครื่องแป้ง    มันเป็นกรอบสีเทาที่มีใครบางคนทำการแอดอี



    เมลล์เธอมา



    แป้งพิจารณาอีเมลล์นั้นซึ่งมันไม่คุ้นตาเธอเลย   ก่อนที่จะตัดสินใจคลิ้กส์ที่ปุ่มโอเคและข้อมูลของเค้าคนนั้นก็เด้ง



    ขึ้นมาแสดงสถานะว่า “ออนไลน์” อยู่



    แป้งยังไม่ได้สนใจกับอีเมลล์ที่แอดเธอมาใหม่นั้น  เธอเริ่มคุยกับเพื่อนๆของเธอไปเรื่อยๆ   ก่อนที่กรอบสีส้มจะ



    ปรากฏขึ้นมาที่จอด้านล่างพร้อมกับเสียงเตือนว่ามีคนเค้ากำลังอยากพูดด้วย...



    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง)  : ดีค่ะ

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ (แป้ง)  :  :(

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง)  :  นายเป็นคนแอดเรามาเองนะ  ไม่ใช่เราซะหน่อย  มั่วแระ

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  เหรอค่ะ

    l
    ............................................

    .............................................

    ...........................................ผ่านไปเกือบสิบนาที

    l
    ..............................................

    ..............................................

    .............................................และก็ผ่านไปอีกเกือบสิบนาที

    l
    ( แป้งส่ายหน้าอย่างขำๆ  อารายมานจะขนาดนั้น  เธอเพิ่งรู้ซึ้งถึงการแกล้งงอนคนว่ามันสนุกอย่างนี้นี่เอง  จนเธอไม่อยากจะเลิกเลย  แต่ก็กลัวเวรกรรมจะตามทันเธอบ้าง)

    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะจ (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :   อืม   มีรายจะพูดละ

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :   ชื่อเดียวกะนายมั้ง

    l
    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    บร้า......   นายชื่อหมาดำเหรอ   ตลกดีนะ

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    แป้งค่ะ

    l
    .............................................................

    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  บายนะ

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  เหรอ  แล้วนายอ่ะเป็นใคร  เอาเมลล์เราได้ยังไง

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :   โรงเรียนอะไร ?

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :   นายเป็นใครนะ  อยู่ห้องไหน?

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    เหรอ  แล้วห้องไหนละ

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  : จะคุยอะไรก็ว่ามา ไม่งั้นชั้นจะไปนอนแล้วนะ

    l
    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  : อืม  ขอบใจนะ

    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ไม่มีไรแล้วใช่มะ  ไม่มีชั้นไปละนะ

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ก็ไม่รู้จะคุยอารายอ่ะ  ที่สำคัญเราไม่อยากคุยกับนาย

    l
    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  กล้าดียังไงมาว่าเราใจร้ายอ่ะ

    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  :@

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :   นายส่งมาก่อนดิ

    l
    ว่าแล้วกรอบรูปสี่เหลี่ยมเล็กๆก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอสนทนา ข้อความเตือนว่าระวังไวรัสปรากฎขึ้น แป้งกดรับมันและมันก็กำลังจะโหลดเพื่อลงในเครื่องเธอ………..

    ขณะที่รอรูปอยู่นั้นแป้งก็กดก๊อปรูปของเธอและกดส่งไปเช่นกัน   อีกฝ่ายรีบกดรับอย่างทันที   ตอนนี้หน้าจอสนทนากำลังปรากฏการโหลดภาพอยู่ถึงสองภาพ

    และแล้วภาพที่แป้งโหลดมันก็เสร็จสิ้น  แป้งกดดับเบิ้ลคลิกส์ที่คำว่าเปิดหลังจากที่นาฬิกาทรายปรากฏขึ้นและภาพนั้นก็ปรากฏขึ้นมา..................

    เป็นรูปของชายคนหนึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาว  เป็นภาพถ่ายครึ่งตัว   แต่ที่ส่วนที่ควรจะเป็นใบหน้านั้น..........



    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    ไอ้บร้า  แกใส่หน้ากากสไปเดอร์แมนแบบนี้แล้วชั้นจารู้มั้ยเนี่ยว่าหน้าตาแกเป็นยังงัย   ทุเรศ

    l
    l
    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    บร้า  นายฟังที่เราพูดมั้ยเนี่ย   นายขี้โกงนี่นา..........

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    ไอ้บร้า  ชั้นไม่ใช่โรคจิตอย่างแกนะ  ทุเรศ  ติ๊งต๊องที่สุด

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    :(

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    นายได้เครียดแน่ขืนถ้าหากยังไม่ยอมส่งรูปมาให้ชั้นดูอีก......

    แป้งเริ่มยื่นคำขาด

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    ไม่...............

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :      แล้วจาให้ชั้นเชื่อได้ยังงัย

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :   :(

    l
    แป้งมองไปยังตัวเลขด้านล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์และมันบอกว่าเป็นเวลา 01.19

    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :   นายคนเดียวเลย  นายเคน  ทำให้ชั้นนอนดึกเลย  พรุ่งนี้ชั้นมีเรียนเลขกะคุณป้าด้วย

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :   ไม่คุยแร้วนอนดีกว่า  เสียเวลาด้วย  คนไรก้อไม่รู้ ขี้โกง กวนประสาทด้วย

    l
    ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    บายย่ะ

    l
    “แหวะ” แป้งทำท่าจะอาเจียนก่อนที่เธอจะทำการ “ ไซน์เอ้าท์ (sign out)  ออกมา”  และปิดเครื่องคอมของเธอซะก่อนที่จะปิดไฟตามเป็นอย่างที่สองและ....................





    ****************************************************************************************





    “ โครมมมมมมมมมมมมมมม ”



    “ โอ๊ย ”



    ใครคนหนึ่งวิ่งมาชนแป้งในขณะที่เธอยืนขาเดียวและกางแขงอยู่เข้าอย่างจัง   เท่านั้นยังไม่พอนอกจากจะล้มลง



    ก้นกระแทกพื้นและใครคนนั้นยังล้มใส่ตัวเธออีก



    “ขอโทษครับๆ”  นักเรียนชายคนที่มาชนกล่าว



    แป้งปัดเนื้อตัวก่อนที่จะยันตัวให้ลุกขึ้น



    “มาผมช่วย” นักเรียนชายคนนั้นทำท่าจะเข้ามาประครอง



    “ไม่ต้องย่ะ  นี่ชนคนอื่นแล้วยังมีน่าจะมายืนยิ้มอีกเหรอ”  แป้งกล่าวพร้อมกับที่เธอลุกขึ้นยืนและประจันหน้ากับ



    นักเรียนชายคนนั้น  จนเธอเพิ่งสังเกตเห็นใบหน้าใสๆของเขาและพบว่าเขาก็หล่อเหลาดีเหมือนกัน



    “เสียงเอะอะอะไรกันข้างนอกนะ” เสียงของคุณป้าแผดขึ้นจากข้างในห้อง



    “อืม  ขอโทษอีกครั้งนะครับ  ผมต้องรีบไปแล้วละ” ว่าแล้วนักเรียนชายคนนั้นก็กำลังจะรีบวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง



    ก่อนที่คุณป้าจะมาพบเข้า   แต่เขาหันหลังกลับมาและยิ้มให้แป้งพร้อมกับพูดว่า............



    “ยืนขาเดียวเปลี่ยวใจ”

    “นาย.........................” แป้งจะร้องเรียกแต่นักเรียนชายคนนั้นก้วิ่งไปไกลซะแล้ว







    *****************************************************************************************



    เปนงายบ้างอ่าเพื่อนๆ  อ่าแล้วช่วยติชมด้วยนะ  สนุกมั้ยอ่า  เราอยากจะลงอีมูชั้นแบบในเอ็มจริงๆจัง  จาได้อารมณ์กว่านี้เนอะว่ามะ : p

    แก้ไขเรื่องเว้นบรรทัดให้แล้วน้า เชิญอ่านตามสบายแล้วกาน เราแก้ไขในบางส่วนที่พิมพ์ผิดด้วยอ่ะ

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×