ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ยืนขาเดียว(เปลี่ยวใจ)
เวลาประมาณบ่ายโมงของวันที่อากาศกำลังอบอุ่นพอดีไม่ร้อนจนเกินไปและก็ไม่หนาวจนเกินไป  ประกอบกับ
สายลมอันพัดพริ้วให้สรรพสิ่งปลิวไหวล่องลอยไปในอากาศ  มันไม่ยากเลยที่จะทำให้ใครคนหนึ่งเผลอหลับตา
ในขณะที่ครูผู้สอนยังส่งเสียงก้องขณะสอนหนังสืออยู่
“ อริศรา ”  เสียงเตือนครั้งที่หนึ่งเกิดขึ้นด้วยระดับเสียงไม่ดังและไม่เบาจนเกินไปนัก
ปฎิกิริยาของนักเรียนหญิงคนดังกล่าว  เธอชื่อว่า “อริศรา” ก็ยังคงหลับพริ้มไปกับโต๊ะราวกับเธอกำลังฝัน
หวานอยู่นั่นเอง
“ อริศรา ” เสียงเตือนครั้งที่สองเริ่มเพิ่มระดับควาดังขึ้นมาอีก
แต่ราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ที่โต๊ะตัวนั้น  เด็กสาวยังคงหลับอยู่อย่างสบายใจ
“ อริศรา....... ” เสียงเตือนครั้งที่สามดังขึ้นอีก  คราวนี้มันดังกว่าสองครั้งแรกมาก  นักเรียนหลายๆคนในห้องเริ่ม
รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ  และสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในบ่ายวันสบายๆนี้ก็กำลังจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะ
คุณครูท่าทางเหมือนป้าคนหนึ่ง  เธอดัดผมซะจนตุ๊กตาบาร์บี้มาเห็นแล้วยังอายเลย    แว่นตาสีดำกรอบสีเหลี่ยม
นั้นดูน่ากลัวในสายตาของเด็กๆทุกคน  และเป็นที่ทราบกันดีของนักเรียนชั้นม.5ห้องนี้ว่าจะไม่มีใครกล้าหลับใน
วิชาคณิตศาสตร์เป็นอันขาด
คุณครูเลขเดินอย่างแช่มช้าแต่ดูน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก  เธอกำลังเดือนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  เรื่อยๆ  เรื่อยๆ  และ
เมื่อเธอมาหยุดอยู่ตรงโต๊ะหนึ่งด้านทิศตะวันออกของห้องใกล้ๆกับประตูนั้น  นักเรียนหญิงคนนั้นกำลังหลับ
สบาย  เธอวางใบหน้าซบลงไปบนแขนขาวๆของเธอทั้งสองเหมือนกับว่ามันเป็นหมอนให้เธอหนุนนอนในคาบ
เลขวันนี้ 
คุณครูค่อยยกไม้เรียวในมือขึ้นสูง............  จนถึงระดับเหนือศีรษะและจากนั้นเธอก็ฟาดมันลงโต๊ะเสียงดัง
“ ฟึบ!!!!!”
“ค่ะๆ  ข้อไหนค่ะ  แปบนะค่ะ  เดี๋ยวขอหนูคิดก่อน”  อริศราพูดออกมาราวกับว่าเธอละเมออยู่ทั้งๆที่เธอเพิ่งลืม
ตาที่แดงก่ำเพราะถูกปลุกด้วยเสียงไม้เรียวที่ดังสนั่นของคุณครูคนนี้
“ ฮะ ฮะ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ” และแล้วทั้งห้องเรียนก็ประสานเสียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เหมือนกับว่าพวกเขาเพิ่งดูโชว์ของตลกคาเฟ่ไปหมาดๆ
อริศรายิ้มเจื่อนๆ  ก่อนที่แก้มสีขาวอมชมพูของเธอจะแดงระเรื่อ  และก้มหน้าก้มตาเพราะเขินทุกคนนั่นเอง
“อดนอนมาละซิ  เมื่อคืนมัวทำอะไรอยู่” เสียงอันน่ากลัวดังขึ้นอีกครั้งจากปากคุณครูผู้ใจดี(มีอยู่น้อยนิด)
หญิงสาวเกาหัวอย่างเก้ๆกังๆ ผมเปียสองหางของเธอที่ผูกโบว์สีชมพูอยู่นั้นดูมันจะกระเซิงซะแล้ว....
“เล่นเอ็ม  เอ๊ยยยยยยยยยยยยย” เธอพลั้งปากพูดความจริงออกไป  ทั้งๆที่มันอาจจะนำภัยอย่างร้ายแรงมาสู้เธอได้
“อะไรนะ....” คุณครู ขอเรียกว่าคุณป้าละกัน  เธอขยับแว่นตานั้น  เหมือนกับว่าจะดูให้ชัดๆ ถึงใบหน้าของเด็กที่
ตอบคำถามเมื่อกี้
โชคยังดีอยู่บ้าง  ที่คุณป้าฟังไม่ถนัด  อริศราจึงรอดตัวมาได้จากสถานการณ์เมื่อครู่
“ อ๋อ ทำการบ้านเคมนะค่ะ  เอ่อ เคมีนะค่ะ ”  เธอตอบพร้อมสายตาบ๊องแบ๊วอย่างกับเด็กไร้เดียงสา
“ ออกไปยืนขาเดียวข้างนอกห้องและคาบไม้บรรทัดไว้  ห้ามเลิกจนกว่าชั้นจะอนุญาต ”  คุณป้าสั่งเสียงดุ
“ค่ะ....” เป็นคำตอบอย่างเศร้าๆของหญิงสาว    ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องพร้อมกับไม้บรรทัดในมือที่เธอ
ต้องคาบ  เพื่อนสาวโต๊ะข้างๆติดกับเธอก็กล่าวพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆว่า...
“ โชคดีนะแป้ง ” 
ก่อนที่เธอจะเดินออกมานอกประตูห้องพร้อมทั้งยืนขาเดียวกางแขนทั้งสองข้างออกและคาบไม้บรรทัดไว้ในปาก
“ เอาะอายอนเอียวเอยอี่อำให้อั้นอ้องเอ็นแอบอี้อายเอน ” ( เพราะนายคนเดียวที่ทำให้ชั้นต้องเป็นแบบนี้.... นาย
เคน)
แป้งพูดอย่างขมุบขมิบทั้งๆที่ปากยังคาบไม้บรรทัดอยู่
และแล้วเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาก็กำลังจะฉายซ้ำในหัวแป้งราวกับดูหนังเรื่องนี้เป็นครั้งที่สอง...
คืนวาน เวลา 21.30 น.
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จและใช้ไดร์เป่าผมให้แห้งแล้ว    แป้งก็ลงมานั่งหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ประจำตัวใน
ห้องนอนของเธอ
เสียงเปิดเครื่องดังขึ้นไม่นานและหน้าจอสีสันสดใสก็ปรากฏออกมา
ขั้นตอนแรกสุดเลยนั้น  เธอทำการต่อสายโทรศัพท์  เมื่ออินเทอร์เน็ตความเร็ว 52 เม็กกะไบท์ติด  ระบบออนไลน์ก็
เริ่มทำงานพร้อมกับหน้าจอของโปรแกรมเอ็มเอสเอนแมสเซนเจอร์ที่เด้งขึ้นมา...
เมื่อใส่อีเมลล์และพาสเวิร์ดลงไปเรียบร้อยระบบก็เริ่มทำงาน  เข้าสู่ขั้นตอนไซน์อิน ( sign in ) และเมื่อเข้า
โปรแกรมสำเร็จหน้าจอหลักก็ปรากฏออกมาพร้อมกับรายชื่อและอีเมลล์ต่างๆนั่นเอง
ยังไม่ทันที่จะทำอะไรก็มีข้อความจากระบบส่งมาถึงเครื่องแป้ง    มันเป็นกรอบสีเทาที่มีใครบางคนทำการแอดอี
เมลล์เธอมา
แป้งพิจารณาอีเมลล์นั้นซึ่งมันไม่คุ้นตาเธอเลย  ก่อนที่จะตัดสินใจคลิ้กส์ที่ปุ่มโอเคและข้อมูลของเค้าคนนั้นก็เด้ง
ขึ้นมาแสดงสถานะว่า “ออนไลน์” อยู่
แป้งยังไม่ได้สนใจกับอีเมลล์ที่แอดเธอมาใหม่นั้น  เธอเริ่มคุยกับเพื่อนๆของเธอไปเรื่อยๆ  ก่อนที่กรอบสีส้มจะ
ปรากฏขึ้นมาที่จอด้านล่างพร้อมกับเสียงเตือนว่ามีคนเค้ากำลังอยากพูดด้วย...
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง)  : ดีค่ะ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ (แป้ง)  :  :(
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง)  :  นายเป็นคนแอดเรามาเองนะ  ไม่ใช่เราซะหน่อย  มั่วแระ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  เหรอค่ะ
l
............................................
.............................................
...........................................ผ่านไปเกือบสิบนาที
l
..............................................
..............................................
.............................................และก็ผ่านไปอีกเกือบสิบนาที
l
( แป้งส่ายหน้าอย่างขำๆ  อารายมานจะขนาดนั้น  เธอเพิ่งรู้ซึ้งถึงการแกล้งงอนคนว่ามันสนุกอย่างนี้นี่เอง  จนเธอไม่อยากจะเลิกเลย  แต่ก็กลัวเวรกรรมจะตามทันเธอบ้าง)
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะจ (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  อืม  มีรายจะพูดละ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ชื่อเดียวกะนายมั้ง
l
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    บร้า......  นายชื่อหมาดำเหรอ  ตลกดีนะ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    แป้งค่ะ
l
.............................................................
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  บายนะ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  เหรอ  แล้วนายอ่ะเป็นใคร  เอาเมลล์เราได้ยังไง
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  โรงเรียนอะไร ?
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  นายเป็นใครนะ  อยู่ห้องไหน?
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    เหรอ  แล้วห้องไหนละ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  : จะคุยอะไรก็ว่ามา ไม่งั้นชั้นจะไปนอนแล้วนะ
l
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  : อืม  ขอบใจนะ
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ไม่มีไรแล้วใช่มะ  ไม่มีชั้นไปละนะ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ก็ไม่รู้จะคุยอารายอ่ะ  ที่สำคัญเราไม่อยากคุยกับนาย
l
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  กล้าดียังไงมาว่าเราใจร้ายอ่ะ
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  :@
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  นายส่งมาก่อนดิ
l
ว่าแล้วกรอบรูปสี่เหลี่ยมเล็กๆก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอสนทนา ข้อความเตือนว่าระวังไวรัสปรากฎขึ้น แป้งกดรับมันและมันก็กำลังจะโหลดเพื่อลงในเครื่องเธอ ..
ขณะที่รอรูปอยู่นั้นแป้งก็กดก๊อปรูปของเธอและกดส่งไปเช่นกัน  อีกฝ่ายรีบกดรับอย่างทันที  ตอนนี้หน้าจอสนทนากำลังปรากฏการโหลดภาพอยู่ถึงสองภาพ
และแล้วภาพที่แป้งโหลดมันก็เสร็จสิ้น  แป้งกดดับเบิ้ลคลิกส์ที่คำว่าเปิดหลังจากที่นาฬิกาทรายปรากฏขึ้นและภาพนั้นก็ปรากฏขึ้นมา..................
เป็นรูปของชายคนหนึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาว  เป็นภาพถ่ายครึ่งตัว  แต่ที่ส่วนที่ควรจะเป็นใบหน้านั้น..........
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    ไอ้บร้า  แกใส่หน้ากากสไปเดอร์แมนแบบนี้แล้วชั้นจารู้มั้ยเนี่ยว่าหน้าตาแกเป็นยังงัย  ทุเรศ
l
l
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    บร้า  นายฟังที่เราพูดมั้ยเนี่ย  นายขี้โกงนี่นา..........
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    ไอ้บร้า  ชั้นไม่ใช่โรคจิตอย่างแกนะ  ทุเรศ  ติ๊งต๊องที่สุด
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    :(
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    นายได้เครียดแน่ขืนถ้าหากยังไม่ยอมส่งรูปมาให้ชั้นดูอีก......
แป้งเริ่มยื่นคำขาด
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    ไม่...............
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :      แล้วจาให้ชั้นเชื่อได้ยังงัย
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  :(
l
แป้งมองไปยังตัวเลขด้านล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์และมันบอกว่าเป็นเวลา 01.19
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  นายคนเดียวเลย  นายเคน  ทำให้ชั้นนอนดึกเลย  พรุ่งนี้ชั้นมีเรียนเลขกะคุณป้าด้วย
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ไม่คุยแร้วนอนดีกว่า  เสียเวลาด้วย  คนไรก้อไม่รู้ ขี้โกง กวนประสาทด้วย
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    บายย่ะ
l
“แหวะ” แป้งทำท่าจะอาเจียนก่อนที่เธอจะทำการ “ ไซน์เอ้าท์ (sign out)  ออกมา”  และปิดเครื่องคอมของเธอซะก่อนที่จะปิดไฟตามเป็นอย่างที่สองและ....................
****************************************************************************************
“ โครมมมมมมมมมมมมมมม ”
“ โอ๊ย ”
ใครคนหนึ่งวิ่งมาชนแป้งในขณะที่เธอยืนขาเดียวและกางแขงอยู่เข้าอย่างจัง  เท่านั้นยังไม่พอนอกจากจะล้มลง
ก้นกระแทกพื้นและใครคนนั้นยังล้มใส่ตัวเธออีก
“ขอโทษครับๆ”  นักเรียนชายคนที่มาชนกล่าว
แป้งปัดเนื้อตัวก่อนที่จะยันตัวให้ลุกขึ้น
“มาผมช่วย” นักเรียนชายคนนั้นทำท่าจะเข้ามาประครอง
“ไม่ต้องย่ะ  นี่ชนคนอื่นแล้วยังมีน่าจะมายืนยิ้มอีกเหรอ”  แป้งกล่าวพร้อมกับที่เธอลุกขึ้นยืนและประจันหน้ากับ
นักเรียนชายคนนั้น  จนเธอเพิ่งสังเกตเห็นใบหน้าใสๆของเขาและพบว่าเขาก็หล่อเหลาดีเหมือนกัน
“เสียงเอะอะอะไรกันข้างนอกนะ” เสียงของคุณป้าแผดขึ้นจากข้างในห้อง
“อืม  ขอโทษอีกครั้งนะครับ  ผมต้องรีบไปแล้วละ” ว่าแล้วนักเรียนชายคนนั้นก็กำลังจะรีบวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง
ก่อนที่คุณป้าจะมาพบเข้า  แต่เขาหันหลังกลับมาและยิ้มให้แป้งพร้อมกับพูดว่า............
“ยืนขาเดียวเปลี่ยวใจ”
“นาย.........................” แป้งจะร้องเรียกแต่นักเรียนชายคนนั้นก้วิ่งไปไกลซะแล้ว
*****************************************************************************************
เปนงายบ้างอ่าเพื่อนๆ  อ่าแล้วช่วยติชมด้วยนะ  สนุกมั้ยอ่า  เราอยากจะลงอีมูชั้นแบบในเอ็มจริงๆจัง  จาได้อารมณ์กว่านี้เนอะว่ามะ : p
แก้ไขเรื่องเว้นบรรทัดให้แล้วน้า เชิญอ่านตามสบายแล้วกาน เราแก้ไขในบางส่วนที่พิมพ์ผิดด้วยอ่ะ
สายลมอันพัดพริ้วให้สรรพสิ่งปลิวไหวล่องลอยไปในอากาศ  มันไม่ยากเลยที่จะทำให้ใครคนหนึ่งเผลอหลับตา
ในขณะที่ครูผู้สอนยังส่งเสียงก้องขณะสอนหนังสืออยู่
“ อริศรา ”  เสียงเตือนครั้งที่หนึ่งเกิดขึ้นด้วยระดับเสียงไม่ดังและไม่เบาจนเกินไปนัก
ปฎิกิริยาของนักเรียนหญิงคนดังกล่าว  เธอชื่อว่า “อริศรา” ก็ยังคงหลับพริ้มไปกับโต๊ะราวกับเธอกำลังฝัน
หวานอยู่นั่นเอง
“ อริศรา ” เสียงเตือนครั้งที่สองเริ่มเพิ่มระดับควาดังขึ้นมาอีก
แต่ราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น  ที่โต๊ะตัวนั้น  เด็กสาวยังคงหลับอยู่อย่างสบายใจ
“ อริศรา....... ” เสียงเตือนครั้งที่สามดังขึ้นอีก  คราวนี้มันดังกว่าสองครั้งแรกมาก  นักเรียนหลายๆคนในห้องเริ่ม
รู้สึกถึงบรรยากาศแปลกๆ  และสิ่งที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นในบ่ายวันสบายๆนี้ก็กำลังจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอนเพราะ
คุณครูท่าทางเหมือนป้าคนหนึ่ง  เธอดัดผมซะจนตุ๊กตาบาร์บี้มาเห็นแล้วยังอายเลย    แว่นตาสีดำกรอบสีเหลี่ยม
นั้นดูน่ากลัวในสายตาของเด็กๆทุกคน  และเป็นที่ทราบกันดีของนักเรียนชั้นม.5ห้องนี้ว่าจะไม่มีใครกล้าหลับใน
วิชาคณิตศาสตร์เป็นอันขาด
คุณครูเลขเดินอย่างแช่มช้าแต่ดูน่าเกรงขามอย่างบอกไม่ถูก  เธอกำลังเดือนใกล้เข้ามาเรื่อยๆ  เรื่อยๆ  เรื่อยๆ  และ
เมื่อเธอมาหยุดอยู่ตรงโต๊ะหนึ่งด้านทิศตะวันออกของห้องใกล้ๆกับประตูนั้น  นักเรียนหญิงคนนั้นกำลังหลับ
สบาย  เธอวางใบหน้าซบลงไปบนแขนขาวๆของเธอทั้งสองเหมือนกับว่ามันเป็นหมอนให้เธอหนุนนอนในคาบ
เลขวันนี้ 
คุณครูค่อยยกไม้เรียวในมือขึ้นสูง............  จนถึงระดับเหนือศีรษะและจากนั้นเธอก็ฟาดมันลงโต๊ะเสียงดัง
“ ฟึบ!!!!!”
“ค่ะๆ  ข้อไหนค่ะ  แปบนะค่ะ  เดี๋ยวขอหนูคิดก่อน”  อริศราพูดออกมาราวกับว่าเธอละเมออยู่ทั้งๆที่เธอเพิ่งลืม
ตาที่แดงก่ำเพราะถูกปลุกด้วยเสียงไม้เรียวที่ดังสนั่นของคุณครูคนนี้
“ ฮะ ฮะ ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ” และแล้วทั้งห้องเรียนก็ประสานเสียงกันโดยไม่ได้นัดหมาย
เหมือนกับว่าพวกเขาเพิ่งดูโชว์ของตลกคาเฟ่ไปหมาดๆ
อริศรายิ้มเจื่อนๆ  ก่อนที่แก้มสีขาวอมชมพูของเธอจะแดงระเรื่อ  และก้มหน้าก้มตาเพราะเขินทุกคนนั่นเอง
“อดนอนมาละซิ  เมื่อคืนมัวทำอะไรอยู่” เสียงอันน่ากลัวดังขึ้นอีกครั้งจากปากคุณครูผู้ใจดี(มีอยู่น้อยนิด)
หญิงสาวเกาหัวอย่างเก้ๆกังๆ ผมเปียสองหางของเธอที่ผูกโบว์สีชมพูอยู่นั้นดูมันจะกระเซิงซะแล้ว....
“เล่นเอ็ม  เอ๊ยยยยยยยยยยยยย” เธอพลั้งปากพูดความจริงออกไป  ทั้งๆที่มันอาจจะนำภัยอย่างร้ายแรงมาสู้เธอได้
“อะไรนะ....” คุณครู ขอเรียกว่าคุณป้าละกัน  เธอขยับแว่นตานั้น  เหมือนกับว่าจะดูให้ชัดๆ ถึงใบหน้าของเด็กที่
ตอบคำถามเมื่อกี้
โชคยังดีอยู่บ้าง  ที่คุณป้าฟังไม่ถนัด  อริศราจึงรอดตัวมาได้จากสถานการณ์เมื่อครู่
“ อ๋อ ทำการบ้านเคมนะค่ะ  เอ่อ เคมีนะค่ะ ”  เธอตอบพร้อมสายตาบ๊องแบ๊วอย่างกับเด็กไร้เดียงสา
“ ออกไปยืนขาเดียวข้างนอกห้องและคาบไม้บรรทัดไว้  ห้ามเลิกจนกว่าชั้นจะอนุญาต ”  คุณป้าสั่งเสียงดุ
“ค่ะ....” เป็นคำตอบอย่างเศร้าๆของหญิงสาว    ก่อนที่เธอจะเดินออกไปจากห้องพร้อมกับไม้บรรทัดในมือที่เธอ
ต้องคาบ  เพื่อนสาวโต๊ะข้างๆติดกับเธอก็กล่าวพร้อมกับรอยยิ้มแห้งๆว่า...
“ โชคดีนะแป้ง ” 
ก่อนที่เธอจะเดินออกมานอกประตูห้องพร้อมทั้งยืนขาเดียวกางแขนทั้งสองข้างออกและคาบไม้บรรทัดไว้ในปาก
“ เอาะอายอนเอียวเอยอี่อำให้อั้นอ้องเอ็นแอบอี้อายเอน ” ( เพราะนายคนเดียวที่ทำให้ชั้นต้องเป็นแบบนี้.... นาย
เคน)
แป้งพูดอย่างขมุบขมิบทั้งๆที่ปากยังคาบไม้บรรทัดอยู่
และแล้วเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนที่ผ่านมาก็กำลังจะฉายซ้ำในหัวแป้งราวกับดูหนังเรื่องนี้เป็นครั้งที่สอง...
คืนวาน เวลา 21.30 น.
หลังจากที่อาบน้ำเสร็จและใช้ไดร์เป่าผมให้แห้งแล้ว    แป้งก็ลงมานั่งหน้าเครื่องคอมพิวเตอร์ประจำตัวใน
ห้องนอนของเธอ
เสียงเปิดเครื่องดังขึ้นไม่นานและหน้าจอสีสันสดใสก็ปรากฏออกมา
ขั้นตอนแรกสุดเลยนั้น  เธอทำการต่อสายโทรศัพท์  เมื่ออินเทอร์เน็ตความเร็ว 52 เม็กกะไบท์ติด  ระบบออนไลน์ก็
เริ่มทำงานพร้อมกับหน้าจอของโปรแกรมเอ็มเอสเอนแมสเซนเจอร์ที่เด้งขึ้นมา...
เมื่อใส่อีเมลล์และพาสเวิร์ดลงไปเรียบร้อยระบบก็เริ่มทำงาน  เข้าสู่ขั้นตอนไซน์อิน ( sign in ) และเมื่อเข้า
โปรแกรมสำเร็จหน้าจอหลักก็ปรากฏออกมาพร้อมกับรายชื่อและอีเมลล์ต่างๆนั่นเอง
ยังไม่ทันที่จะทำอะไรก็มีข้อความจากระบบส่งมาถึงเครื่องแป้ง    มันเป็นกรอบสีเทาที่มีใครบางคนทำการแอดอี
เมลล์เธอมา
แป้งพิจารณาอีเมลล์นั้นซึ่งมันไม่คุ้นตาเธอเลย  ก่อนที่จะตัดสินใจคลิ้กส์ที่ปุ่มโอเคและข้อมูลของเค้าคนนั้นก็เด้ง
ขึ้นมาแสดงสถานะว่า “ออนไลน์” อยู่
แป้งยังไม่ได้สนใจกับอีเมลล์ที่แอดเธอมาใหม่นั้น  เธอเริ่มคุยกับเพื่อนๆของเธอไปเรื่อยๆ  ก่อนที่กรอบสีส้มจะ
ปรากฏขึ้นมาที่จอด้านล่างพร้อมกับเสียงเตือนว่ามีคนเค้ากำลังอยากพูดด้วย...
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง)  : ดีค่ะ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ (แป้ง)  :  :(
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง)  :  นายเป็นคนแอดเรามาเองนะ  ไม่ใช่เราซะหน่อย  มั่วแระ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  เหรอค่ะ
l
............................................
.............................................
...........................................ผ่านไปเกือบสิบนาที
l
..............................................
..............................................
.............................................และก็ผ่านไปอีกเกือบสิบนาที
l
( แป้งส่ายหน้าอย่างขำๆ  อารายมานจะขนาดนั้น  เธอเพิ่งรู้ซึ้งถึงการแกล้งงอนคนว่ามันสนุกอย่างนี้นี่เอง  จนเธอไม่อยากจะเลิกเลย  แต่ก็กลัวเวรกรรมจะตามทันเธอบ้าง)
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะจ (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  อืม  มีรายจะพูดละ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ชื่อเดียวกะนายมั้ง
l
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    บร้า......  นายชื่อหมาดำเหรอ  ตลกดีนะ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    แป้งค่ะ
l
.............................................................
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  บายนะ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  เหรอ  แล้วนายอ่ะเป็นใคร  เอาเมลล์เราได้ยังไง
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  โรงเรียนอะไร ?
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  นายเป็นใครนะ  อยู่ห้องไหน?
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    เหรอ  แล้วห้องไหนละ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  : จะคุยอะไรก็ว่ามา ไม่งั้นชั้นจะไปนอนแล้วนะ
l
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  : อืม  ขอบใจนะ
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ไม่มีไรแล้วใช่มะ  ไม่มีชั้นไปละนะ
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ก็ไม่รู้จะคุยอารายอ่ะ  ที่สำคัญเราไม่อยากคุยกับนาย
l
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  กล้าดียังไงมาว่าเราใจร้ายอ่ะ
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  :@
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  นายส่งมาก่อนดิ
l
ว่าแล้วกรอบรูปสี่เหลี่ยมเล็กๆก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอสนทนา ข้อความเตือนว่าระวังไวรัสปรากฎขึ้น แป้งกดรับมันและมันก็กำลังจะโหลดเพื่อลงในเครื่องเธอ ..
ขณะที่รอรูปอยู่นั้นแป้งก็กดก๊อปรูปของเธอและกดส่งไปเช่นกัน  อีกฝ่ายรีบกดรับอย่างทันที  ตอนนี้หน้าจอสนทนากำลังปรากฏการโหลดภาพอยู่ถึงสองภาพ
และแล้วภาพที่แป้งโหลดมันก็เสร็จสิ้น  แป้งกดดับเบิ้ลคลิกส์ที่คำว่าเปิดหลังจากที่นาฬิกาทรายปรากฏขึ้นและภาพนั้นก็ปรากฏขึ้นมา..................
เป็นรูปของชายคนหนึ่งอยู่ในชุดเสื้อยืดสีขาว  เป็นภาพถ่ายครึ่งตัว  แต่ที่ส่วนที่ควรจะเป็นใบหน้านั้น..........
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    ไอ้บร้า  แกใส่หน้ากากสไปเดอร์แมนแบบนี้แล้วชั้นจารู้มั้ยเนี่ยว่าหน้าตาแกเป็นยังงัย  ทุเรศ
l
l
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    บร้า  นายฟังที่เราพูดมั้ยเนี่ย  นายขี้โกงนี่นา..........
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    ไอ้บร้า  ชั้นไม่ใช่โรคจิตอย่างแกนะ  ทุเรศ  ติ๊งต๊องที่สุด
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    :(
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    นายได้เครียดแน่ขืนถ้าหากยังไม่ยอมส่งรูปมาให้ชั้นดูอีก......
แป้งเริ่มยื่นคำขาด
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    ไม่...............
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :      แล้วจาให้ชั้นเชื่อได้ยังงัย
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  :(
l
แป้งมองไปยังตัวเลขด้านล่างของหน้าจอคอมพิวเตอร์และมันบอกว่าเป็นเวลา 01.19
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  นายคนเดียวเลย  นายเคน  ทำให้ชั้นนอนดึกเลย  พรุ่งนี้ชั้นมีเรียนเลขกะคุณป้าด้วย
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :  ไม่คุยแร้วนอนดีกว่า  เสียเวลาด้วย  คนไรก้อไม่รู้ ขี้โกง กวนประสาทด้วย
l
ชั้นไม่ใช่เจ้าหญิงในนิยายนะ  (แป้ง) ( สถานะสุดเซ็ง!!! มีพวกก่อกวน)  :    บายย่ะ
l
“แหวะ” แป้งทำท่าจะอาเจียนก่อนที่เธอจะทำการ “ ไซน์เอ้าท์ (sign out)  ออกมา”  และปิดเครื่องคอมของเธอซะก่อนที่จะปิดไฟตามเป็นอย่างที่สองและ....................
****************************************************************************************
“ โครมมมมมมมมมมมมมมม ”
“ โอ๊ย ”
ใครคนหนึ่งวิ่งมาชนแป้งในขณะที่เธอยืนขาเดียวและกางแขงอยู่เข้าอย่างจัง  เท่านั้นยังไม่พอนอกจากจะล้มลง
ก้นกระแทกพื้นและใครคนนั้นยังล้มใส่ตัวเธออีก
“ขอโทษครับๆ”  นักเรียนชายคนที่มาชนกล่าว
แป้งปัดเนื้อตัวก่อนที่จะยันตัวให้ลุกขึ้น
“มาผมช่วย” นักเรียนชายคนนั้นทำท่าจะเข้ามาประครอง
“ไม่ต้องย่ะ  นี่ชนคนอื่นแล้วยังมีน่าจะมายืนยิ้มอีกเหรอ”  แป้งกล่าวพร้อมกับที่เธอลุกขึ้นยืนและประจันหน้ากับ
นักเรียนชายคนนั้น  จนเธอเพิ่งสังเกตเห็นใบหน้าใสๆของเขาและพบว่าเขาก็หล่อเหลาดีเหมือนกัน
“เสียงเอะอะอะไรกันข้างนอกนะ” เสียงของคุณป้าแผดขึ้นจากข้างในห้อง
“อืม  ขอโทษอีกครั้งนะครับ  ผมต้องรีบไปแล้วละ” ว่าแล้วนักเรียนชายคนนั้นก็กำลังจะรีบวิ่งหนีไปอีกทางหนึ่ง
ก่อนที่คุณป้าจะมาพบเข้า  แต่เขาหันหลังกลับมาและยิ้มให้แป้งพร้อมกับพูดว่า............
“ยืนขาเดียวเปลี่ยวใจ”
“นาย.........................” แป้งจะร้องเรียกแต่นักเรียนชายคนนั้นก้วิ่งไปไกลซะแล้ว
*****************************************************************************************
เปนงายบ้างอ่าเพื่อนๆ  อ่าแล้วช่วยติชมด้วยนะ  สนุกมั้ยอ่า  เราอยากจะลงอีมูชั้นแบบในเอ็มจริงๆจัง  จาได้อารมณ์กว่านี้เนอะว่ามะ : p
แก้ไขเรื่องเว้นบรรทัดให้แล้วน้า เชิญอ่านตามสบายแล้วกาน เราแก้ไขในบางส่วนที่พิมพ์ผิดด้วยอ่ะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น