ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2 >>> Start Game
13 Hunted : เกมล่าวิญญาณ
Chapter 2 >>> สตาร์ทเกม
เกมเริ่มเวลา 01.09 นาที
เมื่อเฮลิคอปเตอร์ทั้งสิบสามลำบินหายลับตาไป ผืนป่าก็กลับสู่ห้วงความมืดอีกครั้ง ไคที่กำลังมึนๆเพราะลมจะใส่หลังจากฟังกติกา เขาอยากจะเดินไปถามแต่ละคนว่า..
“ไอ้ภารกิจที่ว่า...มันคืออะไร”
แต่ทุกคนกลับกระจายตัว และเดินกันไปคนละทิศคนละทาง
“คุณครับๆ ไม่ทราบว่าจะไปไหน”
แม้จะมืดมิดสักเท่าไหร่ แต่ไคก็เริ่มชินกับมันและพยามยามเพ่งมองจนเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้รางๆ
ผมเธอยาวสลวยปลิวไปตามแรงลมจากป่ายามค่ำคืน หญิงสาวยิ้มที่มุมปากหลังจากเงียบไปนาน ทำให้ไคมีความหวังมากขึ้นว่าจะได้คุยกับเธอ
“ออกไปให้พ้นทาง ฉันยังไม่อยากกระทุ้งไส้นายออกมาตอนนี้”
คำพูดดุดันของเธอเล่นเอาไคขนลุกขึ้นมาทันที ชายหนุ่มจึงหลบทางให้และเธอก็เดินจากไป
“หญิงอะไรวะร้ายชิบ...จะชวนนอนด้วยกันซะหน่อย อดเลยตู”
( โธ่เอ้ย...ที่แท้ตาไคก็คิดลามกนี่เอง....ถึงว่า >.< )
“มืดๆแบบนี้ไม่รู้จะเดินไปไหน นอนมันใกล้ๆนี่แหละวะ”
ไคเดินสำรวจรอบๆบริเวณ เขาพบกับพื้นหญ้าที่มีที่กว้างพอสำหรับแมวดิ้นตายได้หนึ่งตัว ไคเปิดเป้ของเขาเอาถุงนอนออกมา เขาจะนอนตรงนี้แหละ
“ว้าว....ใช้ได้แหะ”
ไคค้นสิ่งต่างๆที่ถูกจัดใหม่ในเป้เขาพบ ปาล์ม ไฟฉาย อาหารกึ่งสำเร็จรูป น้ำดื่ม และอาวุธปืน
ไคหยิบปืนสั้นขึ้นมาพิจารณา มันเป็นปืนสั้นขนาดพกพาบรรจุกระสุนได้ครั้งละ 15 นัด แถมยังมีลูกกระสุนสำรองให้อีกหนึ่งกล่อง และไคหยิบอีกสิ่งหนึ่งขึ้นมาซึ่งเขาไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร
“อะไรวะเนี่ย....เหมือนรอยตีนหมาตอนเหยียบปูนไม่แห้งเลย”
หลังจากพิจารณาไอ้เจ้าสิ่งนั้นอยู่นาน ไคก็เพิ่งจะรู้ว่ามันสามารถสวมนิ้วมือทั้งห้าเข้าไปได้อย่างพอดิบพอดี ซึ่งมันก็บอกให้เขารู้ทันทีว่ามันคือ...
“สนับมือ”
ไคเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างรวมถึงอาวุธเข้าในเป้และเขาก็เผลอหลับไปจนรุ่งเช้า
“ ติ๊ด.........ติ๊ด..........ติ๊ด ”
เสียงสัญญาณจากปาล์มดังขึ้น มันปลุกให้ไคตื่นขึ้น เขาลุกนั่งอย่างงัวเงียก่อนจะขยี้ตาและเปิดเป้เพื่อหยิบปาล์มขึ้นมาดู
หน้าจอหลักตอนนี้คือแผนที่ แสดงตำแหน่งที่ไคอยู่ที่พิกัด ( 132 , 75 ) มีสัญญาณเตือนข้อความเข้ามา ไคกดรับและข้อมูลก็ปรากฏขึ้น....
“ภารกิจแรกของวันที่หนึ่งได้เริ่มขึ้นแล้วมีชื่อภารกิจว่า....ตามล่าแอปเปิ้ลเขียว”
“มีเวลาจำกัดหลังจากนี้หนึ่งชั่วโมง ปาล์มของคุณจะแสดงตำแหน่งของแอปเปิ้ลเขียวทั้ง 12 ลูกพร้อมทั้งพิกัด รีบๆไปให้ทันก่อนจะหมดนะ ขืนช้าคุณอาจจะเป็นผู้แพ้ได้”
หลังจากอ่านข้อความเสร็จ ตัวเลขสีแดงกะพริบก็ปรากฏที่หน้าจอปาล์มทันที มันคือเลขบอกเวลา
0 : 59 : 59
มันกำลังนับถอยหลัง
ไคตบหน้าตบเองสองสามทีเพื่อที่จะให้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เขารีบเก็บถุงนอนและอุปกรณ์ต่างๆ มีเพียงสองอย่างเท่านั้นที่เอาออกมาจากเป้ คือ ปาล์มและปืนพก
ไคพิจารณาหน้าจอปาล์มพร้อมเสียงเตือนถี่ๆที่ดังขึ้นตลอดเวลา ไคกดเข้าไปที่หน้าแผนที่หลัก จุดแดงกะพริบทั้งสิบสองจุดกำลังมีบางจุดหายไป นั่นแสดงว่า ใครบางคนได้เก็บเอาแอปเปิ้ลเขียวไปแล้ว
เมื่อดูที่แผนที่พบว่าจุดแดงแต่ละแห่งห่างจากจุดที่ไคยืนไม่ต่ำกว่าสิบกิโลเมตรทั้งนั้น จะมีเพียงสองจุดที่อยู่ติดกันและใกล้เขามากที่สุด คือระยะทางเกือบเจ็ดกิโลเมตร ที่ป่าสนริมลำธาร พิกัดห่างจากไคไปทางทิศตะวันออกหกจุดแปดกิโลเมตร
ไม่รีรอไครีบออกวิ่งไปในทันที
ไม่ต่างอะไรจากการแข่งวิ่งมาราธอนในโอลิมปิกเกมเลย เหลือระยะทางอีกเพียงห้าร้อยเมตรไคก็จะถึงที่หมายแล้ว ในขณะที่เวลากระชั้นเข้ามาทุกที
0 : 10 : 25
“ ซวยแล้วตู แฮ่กๆๆๆๆ ” ไม่มีเวลาแล้ว ไม่มีแม้กระทั่งเวลาหยุดหอบ ไควิ่งลัดเลาะตัดผ่านสุมทุมพุ่มไม้ไปในทันที
และแล้วเขาก้มาถึงที่หมายจนได้ กับเวลาที่เหลืออยู่อีกแค่ห้านาที
“ แฮ่กๆๆๆๆ ” ไคยืนหอบอยู่ข้างลำธาร เบื่องหน้าเขาคือน้ำตกเล็กๆ ฝั่งตรงข้ามกับที่เขายืนคือป่าสนล้านปี ซึ่งต้นสนแต่ละต้นสูงชะลูดเทียมฟ้า ไม่รอช้าไควิ่งฝ่ากระแสน้ำเอื่อยๆและตื้นเขินในลำธารไปยังอีกฝากทันที
“ แอปเปิ้ลเขียวรอก่อน....ผมมาแล้ว”
เมื่อข้ามมาอีกฝาก ไคก็อยู่ในบริเวณป่าสนโดยสมบูรณ์ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นสนสูงลิบไปหมด แต่มันไม่มีร่องรอยแอปเปิ้ลเขียวเลย
ไคหยิบปาล์มขึ้นมาดูอีกครั้ง จุดแดงยังอยู่และพิกัดของมันคือรัศมีรอบตัวเขาไม่เกินร้อยเมตร ไคพยายามเพ่งมองหาให้ทั่ว เขาหมุนตัวหนึ่งรอบอย่างช้าๆและในที่สุดก็พบสิ่งที่เขาต้องการ
ไม้ยืนต้นสูงราวไม่เกินสามเมตรมีใบปกคลุมหนาแน่น ต่างจากต้นสนโดยรอบอย่างเห็นได้ชัด วินาทีนั้นสายตาของไคก็พบกับผลสีเขียวของต้นไม้นี้ ใช่แล้ว....มันคือแอปเปิ้ลเขียวนั่นเอง
ไควิ่งเข้าหาต้นไม้นั้นทันที เขาวิ่งใกล้เข้าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ .........
บัดนี้ลูกแอปเปิ้ลเขียมอยู่ห่างจากเขาเพียงเอื้อมมือเท่านั้น ไคย่อตัวลงเขาสะสมแรงไว้ที่ข้อเท้าเพื่อสปริงตัวขึ้นไปหยิบแอบเปิ้ลเขียวนั้น และวินาทีที่มือของเขาอยู่กลางอากาศนั่นเอง...
“ ฟับ บ บ บ บ ......... ”
ดาบซามูไรสีเงินตัดผ่านอากาศ เฉียดมือไคไปไม่ถึงหนึ่งเซน พร้อมกับลูกแอปเปิ้ลที่หายวับไป...
“ ไง....สงสัยนายจะช้าไปแล้วล่ะ ”
น้ำเสียงนี้บอกให้ไครู้ทันทีว่าเธอคือสาวน้อยที่เขาได้คุยเมื่อคืนนั่นเอง...
ไคพิจารณาเธอตั้งแต่หน้าตาและรูปร่าง... เธอเป็นคนผิวขาวใส ปากสีชมพู สวยใช้ได้ในความคิดของเขา แถมยังหุ่นดีเหมือนนางแบบอีกต่างหาก เธอสวมแจ๊คเก็ตยีนทับสายเดี่ยวข้างใน ใส่กระโปรงผ้าสีขาว และสวมรองเท้าบู๊ตครึ่งเข่าสีน้ำตาล หญิงสาวยืนโชว์หุ่นเซ็กซี่ของเธอใกล้แค่เอื้อม มือขวาเธอยังถือดาบซามูไร ส่วนมือซ้ายถือแอปเปิ้ลเขียว
ไคน้ำลายยืดโดยไม่รู้ตัว นั่นเป็นเพราะเขากำลังจินตนาการถึงเธอผู้นี้อยู่... ไคตาค้างอยู่นาน จนเธอทนไม่ไหวเอ่ยปากขึ้นในที่สุด
“ นี่นาย....จะจ้องฉันอีกนานมั๊ย”
“เดี๋ยวแอปเปิ้ลเขียวอีกลูกที่เหลือก็ชวดหรอก”
น้ำเสียงหญิงสาวยังดุดันเช่นเคย มันเรียกสติไคคืนมา เขาละสายตาจากเธอ(แม้ว่าไม่อยากทำ)ไปยังแอปเปิ้ลเขียวอีกลูกซึ่งอยู่ใกล้ๆกับตำแหน่งเดิม
ไคย่อตัวลงอีกครั้ง เขากำลังจะทำแบบเดิม แรงสปริงจากเท้า วินาทีที่ไคกระโดดขึ้นฟ้า และ...
“ ระวัง.............”
“ ผลั๊กกกกกกกกกกกกก”
หญิงสาวกระโดดกระแทกร่างไคอย่างแรงจนทั้งคู่กระเด็นไปหลังต้นไม้
“ ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง”
เสียงปืนถี่รัว ลูกกระสุนนับสิบวิ่งผ่านจุดที่ไคและเธอยืนอยู่เมื่อครู่นี้
“เธอ...........”
ไคกำลังจะพูดต่อ แต่หญิงสาวผลักหน้าเขาให้หันไปมองอีกทาง สิ่งที่ไคเห็นทำให้เขาต้องตกตะลึง เพราะคนที่กราดยิงใส่เขาเมื่อครู่คือชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำผิวคล้ำ เขาสวมชุดสีขาวของนักเทควันโด้ที่เอวคาดสายสีดำ ที่สำคัญในมือเขามีปืนกลอยู่ด้วย
ไม่ได้การแล้ว ไคพิจารณาปืนสันในมือเขา มันไม่มีทางเทียบได้กับปืนกลชั้นดีกว่า อย่างมากก็ทำได้แค่ยิงตอบโต้ เพื่อให้เขาอยู่ระยะไกล เพราะถ้าให้ชายคนนั้นเข้ามาใกล้ มีหวังไม่รอดแน่..........
1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3
2 l3 E C o n t i N u E
Chapter 2 >>> สตาร์ทเกม
เกมเริ่มเวลา 01.09 นาที
เมื่อเฮลิคอปเตอร์ทั้งสิบสามลำบินหายลับตาไป ผืนป่าก็กลับสู่ห้วงความมืดอีกครั้ง ไคที่กำลังมึนๆเพราะลมจะใส่หลังจากฟังกติกา เขาอยากจะเดินไปถามแต่ละคนว่า..
“ไอ้ภารกิจที่ว่า...มันคืออะไร”
แต่ทุกคนกลับกระจายตัว และเดินกันไปคนละทิศคนละทาง
“คุณครับๆ ไม่ทราบว่าจะไปไหน”
แม้จะมืดมิดสักเท่าไหร่ แต่ไคก็เริ่มชินกับมันและพยามยามเพ่งมองจนเห็นใบหน้าของผู้หญิงคนนี้รางๆ
ผมเธอยาวสลวยปลิวไปตามแรงลมจากป่ายามค่ำคืน หญิงสาวยิ้มที่มุมปากหลังจากเงียบไปนาน ทำให้ไคมีความหวังมากขึ้นว่าจะได้คุยกับเธอ
“ออกไปให้พ้นทาง ฉันยังไม่อยากกระทุ้งไส้นายออกมาตอนนี้”
คำพูดดุดันของเธอเล่นเอาไคขนลุกขึ้นมาทันที ชายหนุ่มจึงหลบทางให้และเธอก็เดินจากไป
“หญิงอะไรวะร้ายชิบ...จะชวนนอนด้วยกันซะหน่อย อดเลยตู”
( โธ่เอ้ย...ที่แท้ตาไคก็คิดลามกนี่เอง....ถึงว่า >.< )
“มืดๆแบบนี้ไม่รู้จะเดินไปไหน นอนมันใกล้ๆนี่แหละวะ”
ไคเดินสำรวจรอบๆบริเวณ เขาพบกับพื้นหญ้าที่มีที่กว้างพอสำหรับแมวดิ้นตายได้หนึ่งตัว ไคเปิดเป้ของเขาเอาถุงนอนออกมา เขาจะนอนตรงนี้แหละ
“ว้าว....ใช้ได้แหะ”
ไคค้นสิ่งต่างๆที่ถูกจัดใหม่ในเป้เขาพบ ปาล์ม ไฟฉาย อาหารกึ่งสำเร็จรูป น้ำดื่ม และอาวุธปืน
ไคหยิบปืนสั้นขึ้นมาพิจารณา มันเป็นปืนสั้นขนาดพกพาบรรจุกระสุนได้ครั้งละ 15 นัด แถมยังมีลูกกระสุนสำรองให้อีกหนึ่งกล่อง และไคหยิบอีกสิ่งหนึ่งขึ้นมาซึ่งเขาไม่แน่ใจว่ามันคืออะไร
“อะไรวะเนี่ย....เหมือนรอยตีนหมาตอนเหยียบปูนไม่แห้งเลย”
หลังจากพิจารณาไอ้เจ้าสิ่งนั้นอยู่นาน ไคก็เพิ่งจะรู้ว่ามันสามารถสวมนิ้วมือทั้งห้าเข้าไปได้อย่างพอดิบพอดี ซึ่งมันก็บอกให้เขารู้ทันทีว่ามันคือ...
“สนับมือ”
ไคเก็บอุปกรณ์ทุกอย่างรวมถึงอาวุธเข้าในเป้และเขาก็เผลอหลับไปจนรุ่งเช้า
“ ติ๊ด.........ติ๊ด..........ติ๊ด ”
เสียงสัญญาณจากปาล์มดังขึ้น มันปลุกให้ไคตื่นขึ้น เขาลุกนั่งอย่างงัวเงียก่อนจะขยี้ตาและเปิดเป้เพื่อหยิบปาล์มขึ้นมาดู
หน้าจอหลักตอนนี้คือแผนที่ แสดงตำแหน่งที่ไคอยู่ที่พิกัด ( 132 , 75 ) มีสัญญาณเตือนข้อความเข้ามา ไคกดรับและข้อมูลก็ปรากฏขึ้น....
“ภารกิจแรกของวันที่หนึ่งได้เริ่มขึ้นแล้วมีชื่อภารกิจว่า....ตามล่าแอปเปิ้ลเขียว”
“มีเวลาจำกัดหลังจากนี้หนึ่งชั่วโมง ปาล์มของคุณจะแสดงตำแหน่งของแอปเปิ้ลเขียวทั้ง 12 ลูกพร้อมทั้งพิกัด รีบๆไปให้ทันก่อนจะหมดนะ ขืนช้าคุณอาจจะเป็นผู้แพ้ได้”
หลังจากอ่านข้อความเสร็จ ตัวเลขสีแดงกะพริบก็ปรากฏที่หน้าจอปาล์มทันที มันคือเลขบอกเวลา
0 : 59 : 59
มันกำลังนับถอยหลัง
ไคตบหน้าตบเองสองสามทีเพื่อที่จะให้แน่ใจว่านี่ไม่ใช่ความฝัน เขารีบเก็บถุงนอนและอุปกรณ์ต่างๆ มีเพียงสองอย่างเท่านั้นที่เอาออกมาจากเป้ คือ ปาล์มและปืนพก
ไคพิจารณาหน้าจอปาล์มพร้อมเสียงเตือนถี่ๆที่ดังขึ้นตลอดเวลา ไคกดเข้าไปที่หน้าแผนที่หลัก จุดแดงกะพริบทั้งสิบสองจุดกำลังมีบางจุดหายไป นั่นแสดงว่า ใครบางคนได้เก็บเอาแอปเปิ้ลเขียวไปแล้ว
เมื่อดูที่แผนที่พบว่าจุดแดงแต่ละแห่งห่างจากจุดที่ไคยืนไม่ต่ำกว่าสิบกิโลเมตรทั้งนั้น จะมีเพียงสองจุดที่อยู่ติดกันและใกล้เขามากที่สุด คือระยะทางเกือบเจ็ดกิโลเมตร ที่ป่าสนริมลำธาร พิกัดห่างจากไคไปทางทิศตะวันออกหกจุดแปดกิโลเมตร
ไม่รีรอไครีบออกวิ่งไปในทันที
ไม่ต่างอะไรจากการแข่งวิ่งมาราธอนในโอลิมปิกเกมเลย เหลือระยะทางอีกเพียงห้าร้อยเมตรไคก็จะถึงที่หมายแล้ว ในขณะที่เวลากระชั้นเข้ามาทุกที
0 : 10 : 25
“ ซวยแล้วตู แฮ่กๆๆๆๆ ” ไม่มีเวลาแล้ว ไม่มีแม้กระทั่งเวลาหยุดหอบ ไควิ่งลัดเลาะตัดผ่านสุมทุมพุ่มไม้ไปในทันที
และแล้วเขาก้มาถึงที่หมายจนได้ กับเวลาที่เหลืออยู่อีกแค่ห้านาที
“ แฮ่กๆๆๆๆ ” ไคยืนหอบอยู่ข้างลำธาร เบื่องหน้าเขาคือน้ำตกเล็กๆ ฝั่งตรงข้ามกับที่เขายืนคือป่าสนล้านปี ซึ่งต้นสนแต่ละต้นสูงชะลูดเทียมฟ้า ไม่รอช้าไควิ่งฝ่ากระแสน้ำเอื่อยๆและตื้นเขินในลำธารไปยังอีกฝากทันที
“ แอปเปิ้ลเขียวรอก่อน....ผมมาแล้ว”
เมื่อข้ามมาอีกฝาก ไคก็อยู่ในบริเวณป่าสนโดยสมบูรณ์ มองไปทางไหนก็เห็นแต่ต้นสนสูงลิบไปหมด แต่มันไม่มีร่องรอยแอปเปิ้ลเขียวเลย
ไคหยิบปาล์มขึ้นมาดูอีกครั้ง จุดแดงยังอยู่และพิกัดของมันคือรัศมีรอบตัวเขาไม่เกินร้อยเมตร ไคพยายามเพ่งมองหาให้ทั่ว เขาหมุนตัวหนึ่งรอบอย่างช้าๆและในที่สุดก็พบสิ่งที่เขาต้องการ
ไม้ยืนต้นสูงราวไม่เกินสามเมตรมีใบปกคลุมหนาแน่น ต่างจากต้นสนโดยรอบอย่างเห็นได้ชัด วินาทีนั้นสายตาของไคก็พบกับผลสีเขียวของต้นไม้นี้ ใช่แล้ว....มันคือแอปเปิ้ลเขียวนั่นเอง
ไควิ่งเข้าหาต้นไม้นั้นทันที เขาวิ่งใกล้เข้าไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ .........
บัดนี้ลูกแอปเปิ้ลเขียมอยู่ห่างจากเขาเพียงเอื้อมมือเท่านั้น ไคย่อตัวลงเขาสะสมแรงไว้ที่ข้อเท้าเพื่อสปริงตัวขึ้นไปหยิบแอบเปิ้ลเขียวนั้น และวินาทีที่มือของเขาอยู่กลางอากาศนั่นเอง...
“ ฟับ บ บ บ บ ......... ”
ดาบซามูไรสีเงินตัดผ่านอากาศ เฉียดมือไคไปไม่ถึงหนึ่งเซน พร้อมกับลูกแอปเปิ้ลที่หายวับไป...
“ ไง....สงสัยนายจะช้าไปแล้วล่ะ ”
น้ำเสียงนี้บอกให้ไครู้ทันทีว่าเธอคือสาวน้อยที่เขาได้คุยเมื่อคืนนั่นเอง...
ไคพิจารณาเธอตั้งแต่หน้าตาและรูปร่าง... เธอเป็นคนผิวขาวใส ปากสีชมพู สวยใช้ได้ในความคิดของเขา แถมยังหุ่นดีเหมือนนางแบบอีกต่างหาก เธอสวมแจ๊คเก็ตยีนทับสายเดี่ยวข้างใน ใส่กระโปรงผ้าสีขาว และสวมรองเท้าบู๊ตครึ่งเข่าสีน้ำตาล หญิงสาวยืนโชว์หุ่นเซ็กซี่ของเธอใกล้แค่เอื้อม มือขวาเธอยังถือดาบซามูไร ส่วนมือซ้ายถือแอปเปิ้ลเขียว
ไคน้ำลายยืดโดยไม่รู้ตัว นั่นเป็นเพราะเขากำลังจินตนาการถึงเธอผู้นี้อยู่... ไคตาค้างอยู่นาน จนเธอทนไม่ไหวเอ่ยปากขึ้นในที่สุด
“ นี่นาย....จะจ้องฉันอีกนานมั๊ย”
“เดี๋ยวแอปเปิ้ลเขียวอีกลูกที่เหลือก็ชวดหรอก”
น้ำเสียงหญิงสาวยังดุดันเช่นเคย มันเรียกสติไคคืนมา เขาละสายตาจากเธอ(แม้ว่าไม่อยากทำ)ไปยังแอปเปิ้ลเขียวอีกลูกซึ่งอยู่ใกล้ๆกับตำแหน่งเดิม
ไคย่อตัวลงอีกครั้ง เขากำลังจะทำแบบเดิม แรงสปริงจากเท้า วินาทีที่ไคกระโดดขึ้นฟ้า และ...
“ ระวัง.............”
“ ผลั๊กกกกกกกกกกกกก”
หญิงสาวกระโดดกระแทกร่างไคอย่างแรงจนทั้งคู่กระเด็นไปหลังต้นไม้
“ ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง”
เสียงปืนถี่รัว ลูกกระสุนนับสิบวิ่งผ่านจุดที่ไคและเธอยืนอยู่เมื่อครู่นี้
“เธอ...........”
ไคกำลังจะพูดต่อ แต่หญิงสาวผลักหน้าเขาให้หันไปมองอีกทาง สิ่งที่ไคเห็นทำให้เขาต้องตกตะลึง เพราะคนที่กราดยิงใส่เขาเมื่อครู่คือชายวัยกลางคนรูปร่างกำยำผิวคล้ำ เขาสวมชุดสีขาวของนักเทควันโด้ที่เอวคาดสายสีดำ ที่สำคัญในมือเขามีปืนกลอยู่ด้วย
ไม่ได้การแล้ว ไคพิจารณาปืนสันในมือเขา มันไม่มีทางเทียบได้กับปืนกลชั้นดีกว่า อย่างมากก็ทำได้แค่ยิงตอบโต้ เพื่อให้เขาอยู่ระยะไกล เพราะถ้าให้ชายคนนั้นเข้ามาใกล้ มีหวังไม่รอดแน่..........
1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3 1 3
2 l3 E C o n t i N u E
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น