*+.. ปฏิบัติการเอาคืนของคุณหนูตัวร้าย กับ ผู้ชายอันตราย ..+*

ลำดับตอนที่ #3 : ข้อตกลงที่ฉันโคตรเสียเปรียบ

“ฉันชื่อผิง อยู่ห้องเดียวกับเธอจ้ะ อืมม แล้วเธอชื่ออะไรเหรอ”

“ฉันชื่อบีนายน์”

“ที่แปลว่าอ่อนโยนใช่รึเปล่า”

“อืม”

“เรามาเป็นเพื่อนกันนะ *^* ”

“ฉันไม่อยากมีเพื่อน - -^^ ”

“ทำไมล่ะ T-T เธอรังเกียจฉันเหรอ”

เนี่ยแหละ บทสนทนาก่อนที่ยัยเตาผิงจะมาตามตอแยฉันเช้าเย็น

“นี่เธอจะตามฉันไปถึงไหนเนี่ย??” ฉันหงุดหงิดเล็กน้อย

“ก็เราเป็นเพื่อนกันไง ^^ ”

“เว้ย ฉันบอกแล้วไง ฉันไม่อยากมีเพื่อน”

“ก็ฉันอยากเป็นเพื่อนกับเธอนี่ T-T ” เห้ย อย่ามาทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ตลอดเวลาได้มั๊ย น่ารำคาญจริงๆ

“แล้วบีนายน์ เธอมาที่นี่ทำไมเหรอ” ยัยเตาผิงที่เดินติดหนึบตามฉันมาถาม ฉันไม่ได้ตอบอะไร แล้วหยิบบุหรี่ออกจากซอง จุดไฟแช็ก

“บีนายน์ 0_0!!! เธอสูบบุหรี่!!!”

“อืมม เห็นแล้วใช่มั๊ย ว่าฉันไม่ใช่คนดีอย่างที่เธอคิด คราวนี้ก็เลิกยุ่งกับฉันได้แล้ว” ยัยเตาผิงอึ้งไปซักพัก แล้วยัยนั่นก็ยิ้มออกมา -*- เธอเพี้ยนไปแล้วรึไงฮะ

“ ^^ ถ้าฉันบอกว่าฉันรับได้ล่ะ เธอจะยอมเป็นเพื่อนกับฉันรึเปล่า” - -^^ ตื๊อไม่เลิกจริงๆ เห้อะ

“ถ้าเธอรับได้ งั้นก็ตามใจ”

“เย่ ฉันรักเธอน้าา” แล้วยัยเตาผิงก็กระโดดกอดฉันเต้นเหยงๆ เหอะๆ เดี๋ยวก็ได้โดนบุหรี่มันจี้เข้าให้หรอก - -^^

แชะ..

เสียงถ่ายรูป!!! ฉันลุกขึ้นหันไปมองตามเสียง

“ยัยเนี่ยแหละ ตัวแสบ ทำเรากระเป๋าแห้ง”

“อ๋อ นายแหยนี่เอง”

“เธอว่าใครแหยฮะ” นายหน้าขาวที่มันได้ชดใช้กรรมไปเมื่อวันก่อนเต้นผาง ส่วนคนข้างๆมัน เป็นคนที่ถ่ายรูปฉัน แล้วข้างหลังมันสองคนก็เป็นไอไก่อ่อนที่ดูต้นทางและผู้ชายอีก 5-6 คนที่เหมือนเป็นพวกพลพรรครักความโง่ เห้อ..

“แล้วมาหาฉัน มีอะไรเหรอ หรือว่าจะให้ฉันชี้ทางบุญให้อีก??” ฉันโยนบุหรี่ลงพื้นแล้วเหยียบให้มันดับ ทุกคนมองตามบุหรี่ที่ฉันเหยียบ มองทำไม ไม่เคยเห็นบุหรี่กันรึไง - -^^

“แต่โทษทีนะ พอดีวันนี้ฉันไม่ว่าง” ฉันดึงมือยัยเตาผิงที่ยืนตัวแข็งทื่อออกมาด้วยกัน

“เดี๋ยว!!!” ไอคนที่มันถ่ายรูปฉันดึงแขนฉันไว้ ฉันมองลงมาตรงแขนตัวเองที่โดนมันคว้า นายนั่นถึงปล่อยแขนฉัน

“ถ้าไม่อยากให้รูปพวกนี้ถึงมือแม่เธอ เลิกเรียนเย็นนี้ มาหาฉันที่สนามบอล”

“หึ ขู่ฉันเหรอ??” มันทำท่าไม่รู้ไม่ชี้แล้วโชว์รูปที่ฉันยืนดูดบุหรี่ขึ้นอย่างเป็นต่อ ส่วนไอหน้าขาวยิ้มชอบใจ

“จะบอกอะไรให้นะคะ เรื่องพวกเนี้ย แม่ฉันรู้ตั้งแต่ 3 ปีที่แล้วแล้วล่ะ ^^ ” แหม สมาคมคนโง่ทั้งหลาย จะเอาคืนฉันก็ให้มันมีเล่ห์หน่อยดิ

“เอาไงต่อ” ไอหน้าขาวหน้าเหวอเป็นที่เรียบร้อย แต่ไอนั่นมันยังยิ้มอยู่ ยิ้มไรวะ

“ฉันนึกแล้วว่าเธอต้องพูดแบบนี้ เพราะงั้น เปลี่ยนจากมือแม่ เป็นหน้าหนังสือพิมพ์ดีกว่า” เกิดอาการช็อกเล็กๆ - -

“ก็แค่เด็กนักเรียนสูบบุหรี่ ใครจะไปสนใจฮะ” ฉันพยายามไหลต่อ

“นั่นสิเนอะ เห้ยแม็กซ์ หนังสือพิมพ์ไทยนิวส์มันเบอร์อะไรวะ”

“เห้ย..” ฉันสบถออกมาอย่างหงุดหงิด เออ ยกนี้มันของพวกมัน ปล่อยไป แล้วอย่าให้ถึงตาฉันมั่งละกัน จะบีบให้หายใจไม่ออกเลย เห้อะ..

เลิกเรียน ตอนเย็น

“บีนายน์ เธอจะไปหาพวกพี่รัญชน์จริงๆเหรอ”

“แล้วฉันมีตัวเลือกอื่นมั๊ยล่ะยัยเงอะ โอ๊ย หงุดหงิดเว้ย” ว่าแล้ว ฉันก็เขวี้ยงปากกาออกไปนอกหน้าต่าง

“โอ๊ยยยย ใครวะ!!!” อ้าว กรรม โดนหัวคนซะงั้น ไหน ดูหน่อยดิ๊ ใครเป็นผู้โชคดีเอ่ย

“พี่รัญชน์!!” เหอะ ไม่ใช่เสียงฉันนะ เสียงยัยเตาผิงต่างหาก อย่างฉันอ่ะนะ ไม่เรียกมันว่าพี่หรอก แสลงปากตาย -,.-

“เธอ!!!” นายรัญชน์อะไรนั่นเอามือลูบหัว ยืนทำหน้าเหมือนหมาบ้าอยู่ ส่วนฉันที่อยู่บนชั้น 3 ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ^^ ฮ่าฮ่า รู้สึกดีจัง

“บีนายน์พอเถอะ เดี๋ยวพี่รัญชน์โมโหทีจะเรื่องใหญ่นะ” ยัยเตาผิงลากฉันหลบออกจากหน้าต่าง อะไรกันนักหนาฮะยัยเงอะ ฉันขอมีความสุขหน่อยก็ไม่ได้

“ฮ่าฮ่า เมื่อกี้เธอว่าไงนะยัยเตาผิง หมาบ้าจะโมโหเหรอ ฮ่าฮ่า จริงด้วย เรื่องใหญ่จริงๆ ฮ่าฮ่า”

“เธอว่าใครเป็นหมาบ้าฮะ” โห แค่โดนปากกาเขวี้ยงหัว ยกกันมาทั้งสมาพันธ์ แต่มาเยอะๆก็ดี อบอุ่นดี ^^

“ว้าว พูดถึงก็มาเลย ตายยากจริงๆ” ฉันยิ้มมีความสุข ส่วนหมาบ้านั่น กำลังพยายามข่มอารมณ์ตัวเองอยู่ ฮ่าฮ่า ข่มไป ฉันก็จะยั่วโมโหนายอย่างนี้ไปเรื่อยๆล่ะ ช่วยไม่ได้ ก็นายอยากมายุ่งกับฉันก่อนเองนี่นา

“โอ๊ยย” หมาบ้าผลักฉันเข้าห้องเรียนแล้วปิดประตูห้อง แล้วยัยเงอะล่ะ ยัยเงอะอยู่ข้างนอกคนเดียว อยู่กับไอพวกสมาพันคนธ์ป่าเถื่อนเนี่ยนะ

“นี่ เพื่อนฉันอยู่ข้างนอกคนเดียว”

“คนอยู่ข้างนอกเยอะแยะ เธอไม่ต้องมาฟอร์ม”

“เห้ย.. งั้นรีบๆว่ามา จะเอาไง”

“ตอนแรก ฉันก็กะว่าจะให้เธอไปดูบอลเป็นเพื่อน แล้วเดี๋ยวจะลบรูปนั้นให้ แต่ตอนนี้ ฉันเปลี่ยนใจ..”

“ไม่ต้องมีบทนำ”

“แค่ทำตัวให้น่ารักเหมือนผู้หญิงคนอื่นๆตอนอยู่กับฉัน”

“เหอะ งั้นคงยาก”  อี๊ ทำตัวน่ารัก แหวะ ใครจะไปทำฮะ

“ไม่รู้ล่ะ ถ้าเธอทำไม่ได้ รูปนี้ก็คง..”

“เออๆ ไม่ต้องมาย้ำ ฉันรู้แล้ว ฉันจะพยายาม โอเคยัง??” เว่ย หงุดหงิดๆๆๆๆๆๆ

“ก็เท่านั้น เอ้อ แล้วเรื่องนี้ รู้แค่ฉันกับเธอนะ” แล้วมันก็เดินอารมณ์ดีออกจากห้องไป

“หึ่ย.... เห่ย” ฉันหงุดหงิด คิ้วผูกกัน จนพูดไม่ออก จะเล่าให้ยัยเตาผิงฟังก็ไม่ได้ อะไรก็ไม่ได้ โว้ยย จะให้ฉันประสาทตายรึไง คอยดูเหอะ ได้โอกาสเมื่อไหร่ มือถือนาย ฉันจะโยนลงน้ำให้มันพังไปเลย