*+.. ปฏิบัติการเอาคืนของคุณหนูตัวร้าย กับ ผู้ชายอันตราย ..+*

ลำดับตอนที่ #1 : กลับเมืองไทยตามคำบัญชา

นิวยอร์ก , สหรัฐอเมริกา

กริ๊ง.......  กริ๊ง......

 zzzZZZZ...

กริ๊ง......   กริ๊ง.......

โอ๊ยยย หยุดดังซะทีได้มั๊ย คนจะหลับจะนอน

กริ๊ง...... กริ๊ง.........

โว้ย ใครโทรมาวะเนี่ย ไม่รู้จักเวล่ำเวลาเลย เห้ย หงุดหงิด 

“Hello!!!”

ฮัลโหล

(Benign!!!)

บีนายน์

“Yeah, Benign talking. Who’s that?”

ใช่ ฉันบีนายน์พูดอยู่ นั่นใคร

“นี่ลูกเลอะเลือนไปแล้วรึไง”

“อ่อ My mom นี่เอง แม่จะโทรมาทำไมแต่เช้า รู้มั๊ยว่าหนูเพิ่งนอนได้ไม่ถึง 2 ชั่วโมง” - -^^^

“รู้จ้ะ”

“แม่รู้?? แล้วแม่จะโทรมาแกล้งหนูทำไมเนี่ยยยย” ฉันเริ่มโวยวายแม่ รู้มั๊ยว่ามันหงุดหงิดแค่ไหนที่เพิ่งได้นอนแล้วต้องตื่นเนี่ย

“แม่มีเรื่องสำคัญจะบอกลูก”

“...”

“ฟังอยู่รึเปล่า”

“ฟังๆ แม่มีไรรีบๆพูด หนูจะไปนอนแล้ว”

“เห้อ.. แม่คงคิดผิดจริงๆที่ส่งลูกไปอยู่อเมริกาคนเดียว"

“แม่ หนูจะรีบไปนอน”

“แม่จะให้ลูกกลับมาเรียนเมืองไทย”

“ว่าไงนะ 0_0!!!”

“ลูกไม่ต้องดีใจขนาดนั้นก็ได้”

“หนูไม่กลับ”

“ฮะ ว่าไงนะ”

“แม่อย่าพูดเลียนแบบหนู”

“โอเค ทำไมลูกถึงไม่กลับ ก็เมื่อ 6 ปีที่แล้ว ลูกยังบอกแม่ว่าไม่อยากไปเรียนที่อเมริกา อยากเรียนที่เมืองไทย แล้วตอนนี้ทำไม..”

“แม่!! นั่นมันเมื่อ 6 ปีที่แล้ว แต่ตอนนี้แม่ฟังหนูดีดีนะ หนู ไม่ อยาก กลับ เมือง ไทย” ฉันเน้นประโยคหลังเต็มที่ ทีตอนนั้นฉันไม่อยากมา ก็ขับไสไล่ส่งฉันมา พอตอนนี้ ฉันไม่อยากกลับ ก็จะมาบังคับให้ฉันกลับ แม่นี่จะขวางฉันไปถึงไหน

“แต่ ลูก ต้อง กลับ แล้วคงไม่ต้องถามแม่ใช่มั๊ยว่าทำไม”

“ทำไมแม่ชอบบังคับจิตใจหนู”

“กลับมาเมืองไทยค่อยคุยกัน โรงเรียนลูกเปิดเทอมอาทิตย์หน้า จะกลับมาเมื่อไหร่ก็คิดเอาเอง”

“ถ้าให้หนูคิด ก็คงอีกซัก 10 ปี”

“ถ้าลูกอยู่ได้โดยไม่มีเงินซักดอลก็เอา แม่ไม่ว่าอะไรลูกอยู่แล้ว”

ปิ๊บ....

“แม่.. แม่.. แม่!!!!”

เห้ย อีกแล้ว ฉันไม่เคยชนะแม่ฉันซักที ทำไมว้า เกิดบ้าอะไรขึ้นอีกเนี่ย เซ็ง!!!!

กรุงเทพ , ประเทศไทย

“ท่านประธานคะ อีก 3 วันจะเปิดเทอมแล้วนะคะ รายงานจากสนามบินบอกว่า ยังไม่มีชื่อคุณหนูบินเข้าประเทศเลยนะคะ”

“’งั้นอีก 3 วัน เธอระงับบัตรเครดิตยัยบีนายน์ให้หมดทุกใบ เอ้อ เอทีเอ็มด้วยนะ”

“เอ่อ จะดีเหรอคะท่านประธาน”

“ฉันสั่งอะไรก็ทำๆไปเถอะ”

“ค่ะท่านประธาน”

ฉันเป็นแม่ของบีนายน์ นางเอกของเรื่องนั่นแหละ ฉันมันตัดสินใจผิดพลาดไปจริงๆ ที่ส่งยัยลูกสาวตัวดีของฉันไปใช้ชีวิตอย่างอิสระมา 6 ปีเต็มๆ ตอนนี้ บีนายน์ทั้งก้าวร้าว เกเร ไม่เชื่อฟังฉันซักนิด แถมลูกน้องที่ฉันส่งไปแอบดูความประพฤติคุณลูกสาว ก็รายงานมาว่ายัยบีนายน์ทั้งโดดเรียน เที่ยวกลางคืน สูบบุหรี่ กินเหล้า แล้วก็ยังคบเพื่อนแย่ๆอีก แต่ละอย่าง ดีดีทั้งนั้น แล้วทีนี้ พวกคุณคงรู้กันแล้วใช่มั๊ยว่าทำไมฉันถึงต้องลากบีนายน์กลับเมืองไทย

ก๊อก ก๊อก ก๊อก..

“ท่านประธานคะ ทางสนามบินรายงานมาใหม่ว่าคุณหนูจองตั๋วกลับเมืองไทยแล้วค่ะ” ยัยนุชรดี เลขาฉันรายงานอย่างดีอกดีใจ เธอมันก็พวกยัยบีนายน์อีกคน ไม่รู้ว่าแม่ลูกสาวตัวดีของฉัน มันไปตีซี้กับนุชรดีตั้งแต่เมื่อไหร่ เห้อ.. คิดแล้วกลุ้ม ถ้าบีนายน์รู้จักทำตัวดีๆแบบลูกคนอื่นเค้าบ้างก็คงดีสินะ

สนามบินสุวรรณภูมิ
 

“ขอให้ท่านผู้โดยสารทุกท่าน ตรวจสอบสัมภาระให้เรียบร้อยด้วยนะคะ ขอบคุณที่ใช้บริการสายการบินบางกอกแอร์ไลน์ค่ะ” คุณแอร์โฮสเตสคนสวยกล่าวอำลาผู้โดยสาร อืมม สนามบินใหม่ ใช้ได้ นึกว่าจะต้องบินวนรอบกรุงเทพเพื่อรอ Runway ว่างซะอีก -,.-

ถึงแล้ว.. เมืองไทย

“เปลี่ยนไปเยอะ” ฉันพึมพำกะตัวเองเบาๆ เอ้ะ นั่น มีพนักงานโชว์ป้ายชื่อฉันอยู่

‘รัญชิดา อดิศรธรางกูร’

“คุณรัญชิดารึเปล่าคะ” พนักงานสนามบินในเครื่องแบบ รีบเรียกฉันทันที อุตส่าห์คิดว่าจะหลบซะหน่อย เบื่อจริงๆ

“อืม”

“เชิญทางนี้เลยค่ะ”

แล้วฉันก็ออกจากสนามบินได้อย่างรวดเร็ว ก็สัจธรรมของโลกไง คนมีตังค์มักทำอะไรๆได้สะดวกกว่าคนไม่มีตังค์เสมอ  -,.-

กรุงเทพนี่เปลี่ยนไปเยอะจริงๆด้วยสิ ตึกสูงๆขึ้นกันเต็มไปหมด แล้วบ้านฉันจะเป็นยังไงบ้างนะ

“เชิญครับคุณหนู”

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านค่ะคุณหนู” ทันทีที่ฉันก้าวลงจากรถ คนรับใช้มากหน้าหลายตาก็ยืนเรียงแถวต้อนรับฉัน และคนที่ยืนอยู่ตรงกลางของทุกคน ก็.. แม่ฉันไง

“ว้าว บีนายน์ของแม่ โตขึ้นเยอะนะลูก”

“ก็แน่ล่ะสิคะ แม่ไม่ไปหาหนูตั้งแต่ 2 ปีที่แล้ว”

“ก็แม่..”

“งานยุ่ง โอเคค่ะ หนูเข้าใจ”

แล้วฉันกับแม่ก็เข้ามาในบ้าน บ้านฉันก็ยังเป็นคฤหาสน์เหมือนเดิม มีต่อเติมอีกนิดหน่อยด้วยล่ะมั้ง เห้อ เจ้านายอยู่กันสองคน อีกยี่สิบคนเป็นลูกจ้าง แหม้ ช่างสมดุลจริงๆ - -^^^

“หนูขอตัวก่อนนะแม่ หนูอยากพักผ่อน” ฉันปลีกตัวมาอยู่ห้องส่วนตัวคนเดียว

ห้องนี้แบ่งเป็น 3 โซนได้ มีโซนนั่งเล่น โซนนอนหลับ แล้วก็โซนห้องแต่งตัว สถาปนิกนี่ดีไซน์เก่งจริงๆ ฉันจำได้ว่าเมื่อ 6 ปีก่อน ห้องนี้ยังเป็นแค่ห้องนอนกับห้องน้ำเลย ฉันเดินสำรวจห้องตัวเองจนถึงตู้เสื้อผ้า

“นี่ชุดนักเรียนเหรอเนี่ย โตขนาดนี้แล้วยังต้องใส่อีก”  -,.-^^ ถ้าเป็นอเมริกา ไฮสคูลแล้ว เค้าไม่ใส่เครื่องแบบนักเรียนกันหรอก ฉันเอาเครื่องแบบมาทาบกับตัว กระโปรงจีบๆสีแดง เสื้อแขนยาวสีขาว ติดกระดุม จั้มพ์ตรงเอวกับข้อมือ ปกเสื้อเป็นปกทหารเรือ กระเป๋าเสื้อมีปักตราโรงเรียนด้วยด้ายสีขาว แล้วก็มีเนคไทน์สีแดงที่กลัดเข็มกลัดโรงเรียนไว้อีก

“เสื้อน่ะผ่าน แต่กระโปรงนี่ไม่ไหว”

ฉันเอากระโปรงทั้ง 5 ตัวที่แขวนอยู่เดินออกไปหาแม่ทันที

“อ่าว ลูกไม่พักผ่อนเหรอจ๊ะ”

“แม่คะ กระโปรงยาวขนาดนี้ กะให้หนูสะดุดกระโปรงตัวเองหัวทิ่มตายเหรอ”

“ไหนแม่ดูซิ”

แม่หยิบกระโปรงทาบกับตัวฉัน

“ก็ไม่ยาวนะลูก ครึ่งหน้าแข้ง ตามกฎโรงเรียนลูกเป๊ะเลย” - -*

“กฎโรงเรียน?? เหอะๆ ตลกแล้วค่ะแม่ ถ้าไปโรงเรียนแล้วต้องใส่กระโปรงยาวขนาดนี้ หนูก็ไม่ไปมันแล้ว แม่ให้เค้าจัดการให้ด้วยละกัน ยาวครึ่งเข่าหนูนะ” ฉันกองกระโปรงทั้งหมดไว้ตรงนั้น แล้วก็เดินขึ้นห้องต่อ โรงเรียนบ้าไรวะ กระโปรงยาวครึ่งแข้ง  - -^^

 -----------------------------------------------------------------------------------------------

ขอบคุณน้าค้าที่เข้ามาอ่าน


ถ้าไม่ลำบากเกินไป เม้นให้ด้วยนะค้า


ขอบคุณทุกคนเลย