คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : [100%] ถึงคุณ II 💌 Expensive Smile
♦️2U♦️
II
♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️
No amount of tears in these eyes that I won't cry for ya
มวลน้ำตารินไหลออกมามากเพียงไหน ก็ร้องออกมาได้เพื่อเธอ
♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️
RRrrrr°~°~
ระหว่างที่ร่างบางกำลังยืนรอพี่จีมินรับสายอยู่นั้น ก็ไม่รู้ตัวเลยว่า..ตอนนี้กำลังมีอะไรบางอย่างค่อยๆคืบคลานมาจากข้างหลัง
"คนสวยย~"
"!!!!"
ร่างบางถึงกับชะงักไปชั่วขณะ เมื่อรู้ว่าคนที่เรียกตนไม่ใช่ใครที่ไหนเลย ว่าแต่ทำไมอีกคนถึงอยู่ในสภาพนี้ได้ล่ะ?
"พี่จีมิน!!"
"ครับพี่เอง..ขอโทษนะที่มารับช้า"
"ไม่เป็นไรค่ะ แต่ว่าเลือดที่มุมปาก.."
คนตัวเล็กพูดพลางชี้ไปที่มุมปากของคนเป็นพี่ที่มีเลือดติดอยู่นิดหน่อย และมีรอยช้ำอยู่เต็มทั่วใบหน้า เหมือนไปชกต่อยกับใครมา
"อ้อ..ไม่มีอะไรหรอกครับ พี่ล้มน่ะ"
"ทำไมถึงดูแลตัวเองไม่ดีแบบนี้ล่ะคะ!!"
เพี๊ยะ!!
เสียงฝ่ามือเล็กฟาดลงที่ต้นแขนมีมัดกล้ามของร่างสูงอย่างแรง คนตัวเล็กตีเสร็จก็หัวเราะคิกคักอย่างสนุกที่ได้แกล้งคนเป็นพี่
"55แกล้งพี่แบบนี้ไม่ดีนะ..รู้มั้ย?"
"พี่จีมิน..นั่นมัน.."
"ครับ?"
จีมินมองคนตัวเล็กพูดพลางชี้มือบางมาที่แขนและหน้าท้องของเขาสลับกันไปมาด้วยสีหน้าซีดเผือด ว่าแต่..ทำไมรู้สึกแสบแปลกๆนะ?
"เลือด!? ช่วยด้วยค่ะ..ช่วยด้วย!!"
"ห๊ะ?"
ร่างสูงทำหน้าตกใจก่อนจะมองลงมา ที่แขนและลำตัวของเขากำลังมีของเหลวสีแดงเข้มไหลออกมาอย่างไม่หยุด
"555ก็แค่..น้ำแดงหก"
ฟุ่บ!
"พี่จีมิน!!"
ร่างทั้งร่างแทบทรุดลงกับพื้น เมื่อเห็นคนเป็นพี่ล้มลงไปจมกองเลือดต่อหน้าต่อตา ร่างกายแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก พยายามตะโกนเรียกคนในระแวกใกล้เคียง แต่ก็ไม่มีใครเลย..
"พี่จีมินอย่าพึ่งหลับนะ ลืมตาสิคะ..ลืมตาขึ้นมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!"
"เด็กน้อย..อย่าร้องไห้ ^^"
"ฮึก..อึก.. ฮืออ~"
คนตัวเล็กรีบใช้นิ้วมือกดลงในเบอร์โทรศัพท์อย่างลนๆเมื่อนึกถึงคนที่พึ่งเจอกันได้
RRrrrr°~°~
(ฮัลโหลครับ นี่ใคร?)
"พี่ม่อนคะ..หนูเองยูจอง ช่วยหนูด้วย"
(เกิดอะไรขึ้น?!)
"พี่ม่อนรีบขับรถออกมาหาหนูหน่อยได้มั้ยคะ? มันจะไม่ทันแล้ว"
(ยูจองตอนนี้เราอยู่ไหน?)
"ห่างจากร้านพี่จินมานิดนึงนะค่ะ"
(รอพี่ก่อนนะ พี่จะรีบไปครับ)
ติ้ด
หลังจากที่กดวางสายไป ใบหน้าก็หันกลับมามองร่างของชายตรงหน้า ที่ตอนนี้เลือดยังคงไหลอยู่ไม่หยุด ต้องรีบทำอะไรสักอย่างแล้ว!!
แควก!!
เสื้อคลุมตัวบางที่คนตัวเล็กใส่ไว้เพราะอากาศตอนเย็นค่อนข้างหนาวนิดๆ ถูกฉีกขาดโดยเจ้าของเองอย่างไม่ใยดี เพราะคนตรงหน้าสำคัญกว่าเสื้อตัวนี้เยอะ
"ต้องรีบห้ามเลือดสินะ"
ตึก ตึก
เท้าคู่หนึ่งหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของหญิงสาวและร่างที่นอนอยู่บนพื้น ตากลมโตเงยหน้าไปมองก็พบกับบุคคลที่ไม่น่าเชื่อว่าจะเจอกัน
"ย่าส์! ยูจอง..นี่เธอมอมเหล้าเขาหรอ?"
"ฮึก..อึก.. ฮืออ~"
จองกุกมองการกระทำของคนตรงหน้างงๆ เพราะอยู่ๆเธอก็ร้องไห้ออกมาไม่อายใครเลย
"จองกุก..ช่วยเขาด้วย เขาจะตายแล้ว"
แควก!!
"!!!?"
จองกุกแทบจะหยุดหายใจ เมื่อเห็นคนตรงหน้าฉีกเสื้อของตัวเองต่อหน้าผู้ชายอย่างเขา ถ้าเขามีอารมณ์ขึ้นมาคงจะฉุดเธอไปแล้ว
"เธอทำอะไรเนี่ย?!"
"ห้ามเลือดไง มันไม่มีผ้าแล้ว"
"ไม่ต้องฉีกแล้วยูจอง.."
"เลือดยังไม่หยุด ฉันต้องใช้ผ้าอีก.."
แควก!!
"!!!?"
"หยุดไหลสิ หยุดไหล"
"ให้ฉันช่วยเธอนะ.."
"มันยังไม่หยุดไหลเลยจองกุก.."
"....."
"ฉันจะต้องฉี-"
พรึ่บ
เป็นครั้งที่สองแล้วที่เขาดึงเธอเข้ามากอด ถ้าเขาไม่ทำอย่างนี้ เธอคงฉีกจนไม่เหลืออะไรใส่แล้วแน่ๆ
เอี๊ยด!!
เสียงรถจอดลงข้างทาง เท้าที่สวมรองเท้าราคาแพงก้าวลงมาจากประตูรถ สายตามองดูคนที่เสื้อผ้าหลุดหลุ่ยอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายอีกคนผ่านเลนส์แว่น
"ยูจอง.."
"ฮึก.. ฮืออ~"
"เดี๋ยวผมจะไปส่งเธอเอง"
"แต่ว่-"
"ไม่ต้องห่วง คุณพาเขาไปโรงพยาบาลเถอะ ส่วนเธอผมจะดูแลเอง"
"อืม เข้าใจแล้ว"
หลังจากที่รถหรูขับจนไกลออกไป เขาก็ยันตัวลุกขึ้นยากพื้นพร้อมกับประคองร่างเล็กมาด้วยอย่างระมัดระวัง
พรึ่บ
ร่างหนาถอดเสื้อคลุมหนังของตนเองออกก่อนที่จะสวมมันให้กับคนตัวเล็กที่ร่างกายกำลังสั่นเทาด้วยความกลัว
"มันไม่มีอะไรแล้ว.."
"....."
"เขาจะต้องรอด โอเคมั้ย?"
"อือ"
ฟุ่บ
"ขี่หลังฉันมาเร็ว!"
คนตัวเล็กทำตามอย่างว่าง่าย โดยการขี้นไปบนหลังหนาของร่างสูง ใบหน้าซีดเผือดกลับกลายเป็นใบหน้าริ้วขึ้นสีแทน
"กอดฉันไว้แน่นๆนะ เดี๋ยวตกขึ้นมาไม่รู้ด้วย"
"รู้แล้วน่าา"
แขนเล็กกระชับอ้อมกอดที่โอบเอาไว้รอบคอของอีกคน แล้วเอาหน้าซบไปกับหลังแกร่ง ตัวเขาหอมชะมัดเลย ทำไมทำให้ฉันเคลิ้มได้ขนาดนี้กัน?
"ถ้าง่วงก็นอนได้เลยนะ"
สิ้นเสียงนุ่มคนบนหลังก็ไม่ตอบอะไร ซึ่งได้คำตอบแล้วว่าคนตัวเล็กได้ฟุบหน้าเข้าสู่ห้วงนิทราไปเรียบร้อยแล้ว
19:00 น.
[Jungkook]
ตอนนี้ผมก็เดินมาถึงรถของผมแล้วครับ แต่ผมก็พึ่งนึกขึ้นได้ ว่ารถของผมมันนั่งได้แค่2คน แล้วที่นั่งข้างคนขับของผมมันก็เป็นจอยเกมส์อันใหม่ที่ผมพึ่งซื้อมาซะด้วยสิ ผมจะเอาเธอไปไว้ไหนดีเนี่ย..
"เคยนั่งตักมาแล้วครั้งนึง นั่งอีกครั้งก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?"
นั่นแหละคือคำตอบว่าจะเอาเธอไปไว้ไหน แถมเธอหลับแบบนี้ผมถึงต้องขับรถช้าๆเพราะผมกลัวว่าเธอจะตื่น แต่เธอหลับลึกมากไม่ยอมตื่นหรือสะดุ้งเลยตอนผมเร่งเครื่อง เธอเอาแต่มุดหน้าเข้ามาในอกผมแทน
19:30 น.
เอี๊ยด!
รถคันหรูถูกจอดเข้าที่ในลานจอดรถของสถานที่ที่นึงที่เรียกว่าบ้านหลังนึงแต่ดันใหญ่เท่าคฤหาสน์หลายหลังเลยก็ว่าได้..
"ว๊ายย! ตาเถร นี่ลูกไปอุ้มใครมาเขาบ้าน?"
"อย่าพึ่งถามเลยครับแม่"
เมื่อตอบคนเป็นแม่เสร็จไปอย่างส่งๆไม่คิดอะไร ก็หันไปออกคำสั่งกับป้าคนรับใช้ของบ้านอย่างวางมาดทันที
"ซอนมี!! เตรียมน้ำอุ่นสำหรับเช็ดตัวไว้ให้ฉันในห้องด้วย"
"ค่ะๆคุณหนู ป้าจะรีบทำให้นะคะ"
พูดจบสองขาก็ก้าวขึ้นบ้านมุ่งหน้าไปที่ห้องนอนของตนเองทันทีเพื่อไม่ให้เสียเวลายืนนานและกันคนในอ้อมแขนจะตื่น
กริ๊ก!
มือหนากดล็อกกลอนประตูเพื่อกันใครเข้ามารบกวนคนบนเตียงที่เขาพึ่งวางลงจากแขนเมื่อกี้นี้อย่างอ่อนโยน
20:00 น.
คนตัวสูงเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยเสื้อคลุมตัวเดียว ขายาวก้าวเข้าไปนั่งบนเตียงที่มีคนนึงนอนอยู่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาพาคนอื่นเขาห้อง เพราะคนอื่นจะเข้ามาเองเสียมากกว่า สายตาเหล่มองไปที่ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่น่าลิ้มลอง แต่เก็บไว้ก่อนดีกว่า
จุ๊บ!
เขาเลือกที่จะจุมพิตที่หน้าผากของคนตรงหน้าแทนที่จะจุมพิตลงบนปาก เพราะว่าถ้าเลือกได้
เขาเองก็ไม่อยากทำตอนที่เธอหลับหรอกนะ..
"กอด..กอดหน่อย.."
"อืม"
ร่างหนาสอดตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่มพร้อมกับอีกมือที่ยื่นไปปิดไฟตรงหัวเตียง แล้วเขาก็หันกลับมาโอบกอดคนตัวเล็กที่ซุกอยู่ในอกของเขา หัวใจพองโตเมื่อปลายจมูกของอีกคนกำลังเขี่ยไปมากลางอกแกร่ง แต่เขาพยายามไม่ใส่ใจและกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้น แล้วเข้าสู้ห้วงนิทราตามอีกคน..
6:30 น.
"อื้ออ~"
คนตัวเล็กงัวเงียตื่นขึ้นมา ตาเรียวสวยกวาดมองสิ่งของรอบข้างในห้องนอนสีดำสนิทแต่ก็ยังมีสีแดงเล็กน้อยที่มันช่างไม่คุ้นตาเสียเหลือเกิน แต่อย่างน้อยมันก็ยังมีอยู่สิ่งหนึ่งที่คุ้นตาพอที่จะทำให้สะดุดตาและหยุดมองไม่ได้..
"จองกุก.."
"ตื่นแล้วหรอ?"
จองกุกในชุดอยู่บ้านสบายๆเงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือเล่มหนา นัยตาจ้องมองมายังคนที่ยังนอนอยู่บนเตียงของเขา
"ทำไมฉันมาอยู่ในห้องของนายล่ะ?"
"ขี้เกียจเล่า"
"....."
"ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำ ตัวเหม็น"
"อาบน้ำ?"
"เห้ออ~"
สายตาดุมองมาหาอีกคนที่ยังดูงงๆอย่างอารมณ์เสีย ยูจองมองร่างหนากดอะไรยิกๆในโทรศัพท์ ก่อนที่จะมีเสียงเคาะประตูหน้าห้อง..
"คุณหนูคะ ดิฉันมารับใช้ค่ะ"
"คุณหนู.. คือฉันหรอ?
"ออกไปสิ"
"อื้อ"
ตึง! คาตุก!
หลังจากเสียงประตูดังขึ้นก็มีแจ้งเตือนจากโทรศัพท์เครื่องหรูของจองกุกดังต่อมาติดๆทันทีที่ยูจองเดินออกไป
ซอนมี : ดิฉันขออนุญาตให้เจนนี่ดูแลต่อนะคะ 6:35
6:36 ทำไม? : จองกุก
ซอนมี : ดิฉันจะเตรียมอาหารเช้าให้คุณหนูค่ะ 6:36
6:37 อืม : จองกุก
มือหนาวางโทรศัพท์ลง ก่อนที่จะตั้งหน้าและให้ความสนใจกับหนังสือในมือต่อ อย่างไม่ใส่ใจข้อความก่อนหน้านี้มากนัก
คาตุก!
"อะไรอีกว่ะเนี่ย?"
เจนนี่ : ให้ฉันปรนนิบัติกับยัยนี่ยังไงคะ? 6:39
7:00 รู้ใช่มั้ย?ว่าทำไม่ดีจะเป็นยังไง? : จองกุก
เจนนี่ : เธอเป็นใครคะจองกุก 7:00
7:01 เรียกคนของฉันว่าคุณหนู : จองกุก
7:01 เป็นใคร? เธอไม่จำเป็นต้องรู้ : จองกุก
เจนนี่ : ค่ะ 7:02
7:02
[Jenny]
เธอเป็นใครกันแน่ยูจอง? ทำไมถึงเรียกร้องความสนใจจากจองกุกได้ขนาดนี้ อย่าหวังว่าจะได้เชิดหน้าชูตาได้อย่างมีความสุขเลย ยัยนรก!
"นี่เธอจะยืนงงอีกนานมั้ย?!"
"ฉันหรอ?"
"ก็ตรงนี้มีแต่เธอมั้ยล่ะ จะให้ฉันคุยกับกำแพงหรือไง?!"
"...."
"ตามมา!!"
[Yujong]
เธอเป็นคนรับใช้ไม่ใช่หรอ? ทำไมถึงได้มีกิริยามารยาทต่ำทรามขนาดนี้ ฉันไปทำอะไรให้เธอไม่พอใจเข้าละแน่เนี่ย?!
"ออกไปเถอะ ฉันอาบเองได้"
"แต่ฉันจะทำให้"
"ฉันโตแล้ว"
แต่ไม่วาย คนตรงหน้าก็ยังคงดื้อด้านจะทำให้ได้ ถึงขั้นตัดสินใจเอ่ยชื่อจองกุกมาขู่ คิดว่ากลัวหรือไงกัน?
"คุณจองกุกสั่งมา เธอกล้าขัดหรอ?"
"กล้า ฝากบอกจองกุกด้วยว่า-"
"ทำตัวน่ารำคาญ?!"
พลั่ก!
เจนนี่ออกแรงผลักจนฉันเข้าไปล้มในห้องน้ำอย่างแรง ฉันพยายามลุกขึ้นแต่ก็สู้แรงเธอไม่ไหว แรงเธอเยอะมากจนน่าตกใจ
"โอ้ยย! ผลักฉันทำไม?"
"เลิกเรียกร้องความสนใจสักที!!"
เพี๊ยะ!!
เป็นครั้งแรกเลยที่ฉันโดนตบ ฉันยอมรับว่ามันเจ็บมากจริงๆ มือบางจิกผมฉันให้เงยหน้าขึ้นมา สายตาอาฆาตมองฉันไม่เลิก
"ขอหน่อยเถอะ หมั่นไส้มานานแล้ว"
ใครก็ได้.. ช่วยฉันที.. เจ็บเหลือเกิน..
7:36
[Jungkook]
ตึง!
"ทำไมไปนานจังล่ะ? ขัดผิวไปถึงรูขุมขนเลยหรือยังไง? พวกผู้หญิงนี่นะ"
"อึก.."
ผมมองยูจองที่มีท่าทีแปลกๆตั้งแต่เข้ามาในห้องผม ลุกลี้ลุกลนแปลกๆ ทำไมถึงได้ตัวสั่นเหมือนกลัวอะไรขนาดนั้นนะ
"เธอหิวหรือยัง?"
"อยากกลับบ้าน"
"กินข้าวเช้าก่อนสิ มันสำคัญนะยัยโง่"
"ไม่ อยากกลับบ้านจองกุกฉันอยากกลับแล้ว พาฉันกลับบ้านนะ"
"...."
"จองกุก.."
"ฉันกินข้าวก่อน ส่วนเธอรอในห้อง อย่าดื้ออย่าซนละ เข้าใจใช่มั้ย?"
ใบหน้าสวยขยับขึ้นลงเป็นคำตอบ จองกุกเห็นว่าเธอไม่ดื้อด้านก็โอเค ก่อนจะสาวเท้าออกไปจากห้อง
ตึก ตึก
แต่คิดหรอว่าคนอย่างจองกุกจะดูไม่ออกว่าคนตัวเล็กทำท่าทีแปลกไปเหมือนกับว่าจะไปเจออะไรสะเทือนใจมา เขาก็แค่จะหลอกให้ร่างบางเชื่อว่าเขาจะไปกินข้าว ทั้งที่ความจริงแล้วเขายังคงยืนอยู่หน้าห้องรอจังหวะที่เหมาะสมต่างหาก..
[Yujong]
"ออกไปแล้วใช่มั้ยนะ?"
ร่างบางเดินไปหยุดอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ แล้วค่อยๆดึงเสื้อลงมาให้เห็นหัวไหล่ รอยแดงช้ำมันชัดจนต้องหาเสื้อที่ปิดมิดมาใส่ แต่นี่ยังไม่รวมรอยช้ำที่จุดอื่น และรอยปากแตกที่เจนนี่ทำไว้ แต่เจนนี่บังคับให้เอารองพื้นของเธอเองกลบไว้จองกุกจะได้ไม่รู้ถึงการกระทำอันก้าวร้าวของเธอ
แต่ก็น่าเสียดายที่เธอคิดผิด จองกุกรู้และดูออกตั้งแต่แรกแล้ว ใบหน้าที่สวยธรรมชาติแบบนั้นไม่จำเป็นต้องแต่งหน้าหรอก เพราะฉะนั้นรองพื้นน่ะจะใช้ไปทำไมกัน เขาเองก็ไม่อยากจะเชื่อเลยว่ายูจองเป็นคนขี้ยอมคนแบบนี้
"ใครทำ?"
"จองกุก?! ไหนบอกว่าจะไปกินข้าวไง!"
"ถ้าเธอไม่กิน ฉันก็กินไม่ลงหรอก"
เธอไม่รู้เลยว่าจองกุกมาตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้ตัวอีกทีขายาวก็ก้าวมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ ร่างเล็กเงยหน้าไปสบตากับคนตัวสูงที่ตอนนี้ก้มลงมามองเธอเขม่งจากข้างบน
"ขอดูหน่อยได้มั้ย?"
"ดูอะไร?"
"เธอเจ็บตรงไหน ฉันก็จะดูตรงนั้น"
น้ำเสียงทุ่มที่ฟังแล้วอ่อนนุ่มและอ่อนโยน ดังเบาๆเมื่อเจ้าของเสียงก้มลงมากระซิบข้างใบหู ฟังแล้วโคตรเคลิ้มตามเลยจะบอกให้
"อื้อ.."
เสียงหวานถูกปล่อยออกมาจากลำคอ มือหนาค่อยๆดึงเสื้ออีกคนลงมาจนเห็นไหล่ ไหล่เล็กที่มีรอยช้ำเต็มไปหมด
"หันหลังให้หน่อย"
หลังเล็กค่อยๆหันหลังให้จองกุก ถึงจะไม่รู้ว่าทำไมจองกุกถึงบอกให้หันหลังให้ก็เถอะ ก็ฉันไม่อยากโดนจองกุกดุนี่นา
พรึ่บ!
"อ๊ะ! จองกุก"
"แปปเดียว ขอดูหน่อย"
จองกุกเลิกเสื้อขึ้นมา คิ้วขมวดผูกกันจนเป็นปม หลังที่ควรจะขาวเนียนกลับมีรอยแดงและรอยช้ำเข้ามาแทนที่ จองกุกกัดฟันกรอด กำมือที่สั่นไปหมด พยายามควบคุมอารมณ์โมโหอย่างสุดความสามารถที่จะคุมได้
ใคร.. ใครกันที่ทำให้ของของเขาเสียหาย
ใครกันที่ทำให้มันเป็นรอย
ใครกันที่ทำให้เธอเจ็บ
มันจะอยู่ไม่สุขแน่..
"จองกุก.."
"...."
"จองกุกอ่า.."
"ห๊ะ.. มีอะไร?"
จองกุกถูกดึงเอาสติกลับมาโดยเสียงเรียกของอีกคนที่ตอนนี่หน้าเป็นริ้วสีแดง เหมือนจองกุกจะลืมนะว่าเลิกเสื้อของอีกคนขึ้นมาอยู่
"ดูพอแล้วหรือยัง?"
"อือ พอแล้ว แค่นี้ฉันก็รู้แล้วละว่าใครทำ?"
"จองกุกคือว่า..-"
"ลงไปรอที่รถเถอะ เดี๋ยวไปกินข้าวข้างนอก"
"อื้อ รีบๆ..ตามมาด้วยนะ.."
จองกุกมองตามแผ่นหลังบางที่ค่อยๆหายไปตรงประตู เมื่อแน่ใจแล้วว่าอีกคนจะไม่มาเห็นเข้า ก็รีบยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อโทรหาใครสักคนที่ต้องการคุยด้วยในทันที
"ฮัลโหล"
(ครับ คุณจองกุก)
"จับเจนนี่ไปขังไว้ที่ห้องใต้ดิน ให้อดอาหารไป 3 วันเต็ม ถ้ามึงเงี่ยนก็จับเยเลยก็ได้ จะดีมาก"
(เอ่อ..)
"ทำให้ทรมานที่สุด เช้าวันที่ 4 ฉันจะเข้าไป"
(รับทราบครับ คุณจองกุก)
ติ้ด
หลังจากกดวางสาย จองกุกก็คว้ากุญแจรถแล้วรีบเดินออกไปหาอีกคนที่รออยู่ข้างนอก แดดร้อนแบบนี้ถ้ายูจองเป็นลมขึ้นมาจองกุกคงอารมณ์เสียหนักกว่าเดิมแน่ๆ
[Yujong]
8:15 น.
จองกุกขับรถออกมาโดยเลือกที่จะใช้แรมโบกีนี่สีแดงสด ที่ถ้าขับออกไปต้องเป็นที่จับตามองและคงเรียกร้องความสนใจได้ดีเป็นแน่ ส่วนฉันก็นั่งอยู่เงียบๆเพราะกลัวจองกุกจะรำคาญ...
"อยากฟังเพลงมั้ย?"
และในที่สุดก็เป็นจองกุกที่ทำลายสถานการณ์น่าอึดอัดแบบนี้ลงได้ด้วยการชวนฟังเพลง ถึงจะแปลกๆแต่ก็อย่างน้อยก็ไม่อึดอัดเหมือนตอนแรก
"อือ เอาสิ"
"อยากฟังเพลงอะไรล่ะ?"
"ตามใจนายเลย"
จองกุกกดเข้าเพลย์ลิสเพลงในโทรศัพท์ ฉันเห็นเขาขมวดคิ้วจนติดกัน ซึ่งฉันเองก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงขมวดคิ้วแบบนั้น..
"เห้อออ"
"....."
อยู่ๆจองกุกก็ถอนหายใจออกมา ฉันมองเขาที่กำลังจะกดเปิดเพลงอย่างลุ้นๆ ว่ามันจะเป็นเพลงอะไร แต่มันไม่น่าเชื่อเลยนะว่าจองกุกจะฟังเพลงแบบนี้จริงๆ
No limit in the sky that I won't fly for ya
ถ้าจะให้ฉันบิน ฉันก็จะบินไปหาเธอได้อย่างไร้ขีดจำกัด
No amount of tears in these eyes that I won't cry for ya
มวลน้ำตาไหลรินมากเพียงไหน ก็ร้องไห้ออกมาได้เพื่อเธอ
ก็แค่เพลงอกหักอ่ะนะ5555 ฉันไม่ค่อยแปลกใจหรอกจริงๆนะ แต่คนอย่างจองกุกเนี่ยนะฟังเพลงแบบนี้ เอาจริงดิ.. เขาอาจจะกดผิดเพลงก็ได้ แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ผิดนะ...
"อะไร? มองหน้าฉันทำไม?"
"นายฟังเพลงแบบนี้ด้วยหรอ?"
"ไม่รู้เหมือนกัน.."
"นายจะไม่รู้ได้ไง? ตัวนายเองอะนะ"
"ก็ฉันคนเก่าชอบฟังอะไรแบบนี้"
"นายคนเก่าเป็นแบบไหนหรอ?"
"ไม่รู้สิ ขนาดตัวฉันเองยังจำไม่ได้เลย"
และในที่สุดมันก็เข้าสู่โหมดเดดแอร์อีกเป็นครั้งที่สอง ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาเจออะไรมา อย่างน้อยถ้าได้ให้กำลังใจเขาสักนิดนึงก็น่าจะดี
หมับ..
ฉันยื่นมือไปกุมมือข้างหนึ่งของจองกุกเบาๆเป็นการปลอบใจ ส่วนจองกุกเองก็มองลงไปที่มือของฉันก่อนที่จะหันมาทำหน้าดุใส่ฉันอย่างไม่เข้าใจ
"เธอทำอะไร?"
"สีหน้านายไม่ดี ฉันไม่รู้ว่านายเจออะไรมา.."
"....."
"ฉันเคยอ่านเจอในหนังสือเล่มนึง มันบอกว่าการจับมือมันเป็นการสร้างความอบอุ่นแล้วก็ให้กำลังใจแทนการกอดได้เหมือนกัน ตอนนี้นายรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือเปล่า?"
พรึ่บ..
จองกุกไม่ตอบอะไรแต่กลับมองไปที่มือของฉันที่ยังกุมมือของเขาอยู่สลับกับมองหน้าฉัน แต่สิ่งที่ทำให้ฉันตกใจก็คือการที่จองกุกพลิกฝ่ามือจากหลังมือเป็นหน้ามือ แล้วค่อยๆสอดนิ้วเข้ามา จนตอนนี้กลายเป็นว่าเรากำลังจับมือกันอยู่
"ขออยู่แบบนี้แปปนึงได้หรือเปล่า?"
"ถ้ามันทำให้นายดีขึ้น ก็ได้อยู่แล้ว"
"ขอบคุณนะ"
จองกุกยิ้มมุมปากเล็กน้อย แต่มันกลับกลายเป็นการกระทำที่ทำให้อีกคนใจสั่นอย่างไม่น่าเชื่อ รอยยิ้มของเขาหวานมากจริงๆ ว่าแล้วทำไมจองกุกถึงไม่ค่อยยิ้ม รอยยิ้มเขาน่ะเป็นดั่งของราคาแพงที่ไม่ใช่ใครจะได้เห็นง่ายๆ
เอี๊ยด.. พรึ่บ..
จองกุกจอดรถลงข้างทาง ในขนาดที่ฉันยังคงงุนงงว่าเกิดอะไรขึ้น เขาหันมายิ้มให้ฉันอีกครั้งก่อนที่จะดึงตัวฉันเข้าไปใกล้ๆ ใกล้จนกลายเป็นว่าฉันเอียงไปพิงไหล่ของเขา ก่อนที่จะหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องหรูขึ้นมาถ่ายรูปมือของเรา
"สวยมั้ย?"
"สวย.."
"เพราะมือเธอสวยมากกว่า"
ทำไมเขาถึงต้องพูดเหมือนที่แทฮยองเคยพูดกับฉันขนาดนั้นนะ เกือบจะลืมและไม่นึกถึงได้แล้วเชียว พูดมาแบบนี้ฉันก็ไปต่อไม่ถูกสิ...
บรื้น..
จองกุกเก็บโทรศัพท์เข้ากระเป๋าก่อนจะเร่งเครื่องเพื่อออกรถอีกครั้ง แต่แล้วเขาก็หันมาทำหน้าดุใส่ฉันอีกแล้ว อะไรกันเมื่อกี้ยังยิ้มหวานอยู่เลย
"มือ.."
"ห๊ะ?! มืออะไรล่ะ"
"มือเธอนั่นแหละ เอาออกจากมือฉันทำไม?"
ก็นี่มันมือฉัน ฉันก็ต้องดึงมือกลับมันผิดตรงไหนละ นั่นไง! ทำหน้าเหมือนกระต่ายโดนแย่งแครอทซะแล้ว...
"ก็นายปล่อยมือฉันนี่ ไม่ได้จับมือกันแล้วฉันก็ต้องเอามือออกไม่ใช่หรือไง?"
"ไม่ใช่ เธอต้องเอามือวางไว้ที่ขาฉัน"
"วางไว้ทำไมเล่า?"
"ฉันจะได้จับมือเธออีกได้ไง"
ถ้าจะพูดมาขนาดนี้แล้วไม่เขินมันก็ยังไงๆอยู่นะ ยอมรับตรงๆเลยเขินมาก แต่ฉันต้องคีพลุคผู้หญิงเย็นชาก่อน
"ย่าห์! นี่มันมือฉันนะ"
"มือเธอก็เหมือนมือฉัน"
"ไม่เหมือนนะ!!"
"มือเธอเป็นของฉันคนเดียวแล้วนะ"
"อะไรเนี่ย?! นายพูดอะไรก็ไม่รู้"
"เธอชักช้าจังอะ"
หมับ!
จองกุกคว้าเข้าที่มือฉันอย่างจัง ก่อนที่จะหันมายิ้มเยาะให้ฉันเหมือนเดิม เปลี่ยนมาเป็นคนเอาแต่ใจตั้งแต่เมื่อไหร่กันเนี่ย แต่ว่าก็นะมือจองกุกอุ่นขนาดนี้ ถ้าฉันได้จับมันแค่คนเดียวก็ดีสิ
"นายจะพาฉันไปไหนหรอ?"
"กุกไม่บอกหรอกคับ^^"
กรี้ดดดดด แทนตัวเองว่ากุกแล้วก็การตอบแบบกวนบาทาแต่ทำหน้าทำตาให้น่ารักน่าเอ็นดูแบบนี้ทำได้ยังไง?! แล้วฉากโรแมนติกแบบนี้คืออะไรกันนะ เหมือนว่าตอนนี้เราเป็นแฟนกันเลย เสียงเพลงที่จองกุกเปิดมันกำลังทำให้ฉันเคลิ้ม...
Watch me speak from my heart
ช่วยมองผมคนนี้ที่พูดออกมาจากใจจริงเถอะนะ
When it comes to you, comes to you
เมื่อมันมาถึงเธอ
[Jungkook]
8:30 น.
ผมก็ขับรถมาถึงร้านอาหารที่ต้องการแล้ว ผมปล่อยมือเธอก่อนที่เราจะแยกกันลงจากรถไปคนละทาง ร้านอาหารสุดหรูที่ผมกินเป็นประจำตอนนี้ได้มาอยู่ตรงหน้าผมแล้ว
"เธอสั่งได้เลยนะ ฉันจ่ายเอง"
"ป๊าจังเลยอะ"
"หึ! มันก็แน่นอนอยู่แล้วมั้ย?"
8:45 น.
ตอนนี้พวกเรากำลังกินข้าวกันอยู่ ดูคนตรงหน้าผมสิ ก็บอกว่าให้กินข้าวที่บ้านผมแต่ดื้อจะกลับบ้าน ตอนนี้คงหิวมากเลยถึงได้กินเยอะขนาดนี้
"มองอะไรจองกุก ไม่เคยเห็นคนหิวหรือไง?"
"แต่เธอสั่งมาเต็มโต๊ะแล้วนะ"
"ทำไม? ไม่มีปัญญาจ่ายหรือไง?"
"เลี้ยงได้ทั้งชีวิต"
"งั้นก็ดี ฉันจะได้ไปกินของหวานต่อคิคิ"
เอาจริงๆกินแบบนี้มันควรจะอ้วนได้แล้วนะ นี่ยังผอมอยู่เลย เอวบาง ตัวก็เล็กนิดเดียว สงสัยผมต้องขุนให้อ้วนไปเลยซะแล้ว
8:59 น.
อ่า..ยัยนี่ลากผมไปมั่วหมดเลย แล้วทำไมเธอถึงไม่ซื้อเองล่ะเนี่ย ผมดันกลายร่างไปเป็นกระเป๋าตังค์เคลื่อนที่ให้เธอไปซะแล้ว
"จองกุกของหวานต้องร้านนี้เท่านั้นล่ะ"
"เร็วๆเถอะ เดี๋ยวฉันอารมณ์ไม่ดีแล้วจะไม่จ่ายให้เธอก็ไม่รู้ด้วยนะ"
"นายก็เดินเร็วๆสิ"
กริ่ง..
เสียงกระดิ่งดังขึ้น เพื่อเป็นสัญญาณบอกให้รู้ว่าตอนนี้มีลูกค้าเข้าร้านมาเรียบร้อยแล้ว เจ้าของร้านก็รีบกล่าวคำทักทายเพื่อสร้างความประทับใจให้กับลูกค้าทันที
"สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับครับ"
"สวัสดีค่ะพี่จิน^^"
"อ้าว! น้องยูจองนี่เอง^^"
พนักงานหน้าตาดียื่นมือออกมากล่าวทักทายกับยูจองที่ยืนอยู่ข้างๆเขา และเธอกำลังจะยื่นมือออกไปจับมือกับพนักงานของร้าน ถามจริง..นี่เธอลืมไปแล้วจริงดิที่ฉันเคยบอกเธอไว้ว่า
"มือเธอเป็นของฉันคนเดียว.."
จองกุกพูดแล้วปัดมือของจินออกอย่างไม่ใยดี ก่อนที่จะส่งสายตาเฉือดเฉือนให้จินและยูจองอีกคนด้วยความหงุดหงิด
"เอ่อ..ขอโทษครับ ยูจองนั่งตรงนั้นเลยนะ"
"อ้อ โอเคค่ะพี่จิน^^"
"ครับ^^"
เราเดินมานั่งที่โต๊ะตัวหนึ่งในร้าน ยูจองมองผมแล้วก็เบะปาก ทำท่างอนแบบนั้น มันหมายถึงอะไร ผมทำอะไรผิดอะ..
"ไปปัดมือพี่จินแบบนั้นได้ยังไง?"
"มือเธอเป็นของฉันแต่เธอให้เขาจับ"
"ใช่ ฉันให้เขาจับ"
"แต่ฉันไม่ให้จับ.."
ยูจองนั่งหลังตรง มองผมด้วยสายตาจริงจัง เธอมองหน้าผมสักพัก แล้วก็พูดประโยคที่มันทำให้ผมอารมณ์เสียกว่าเดิมออกมา มันน่านัก..
"ฉันไม่ใช่แฟนนาย.."
"แล้วไง?"
"แปลว่าการนายจะมาห้ามฉันทำอะไรแบบนี้ก็ไม่ได้ไง เข้าใจใช่มั้ย?"
"ไม่เข้าใจ"
"โอ้ยย~"
"อยากเป็นเมียกูปะ?"
"ย่าห์! จองกุกพูดอะไรอีกแล้วเนี่ย?"
"เค้กสตรอเบอรี่มาแล้วคร้าบบ"
บทสนทนาถูกขัดจังหวะโดยคิมซอกจิน พนักงานที่รู้จักกับยูจองก่อนหน้านี้อยู่แล้ว จองกุกเริ่มจะหมั่นไส้ไอ้หมอนี่เต็มทน
"ของโปรดของหนู จำได้ด้วยหรอคะเนี่ย?"
"อะไรที่เป็นยูจองก็สำคัญกับพี่หมดครับ"
"พูดแบบนี้หนูก็เขินสิค่ะ พูดมากี่คนแล้วล่ะ?"
"พี่พูดกับน้องยูจองคนเดียวครับ ไปแล้วนะ"
คิมซอกจินในชุดพนักงานบอกลาเพื่อขอตัวไปทำงานต่อกับยูจองเสร็จก็เดินออกไปทันที แต่ก็นะ..ทุกการกระทำของยูจองจองกุกก็เห็นหมดล่ะ
"เหอะ! จีบกันอยู่นั่นแหละ"
"เงียบไปเลย ไม่ใช่เรื่องของนาย"
9:30 น.
พอฉันกลับมาถึงบ้าน ฉันก็เตรียมแผนการแถแม่ว่าไปทำรายงานบ้านเพื่อนเรียบร้อยแล้ว แต่มันดันผิดแผน เพราะแม่ฉันไม่อยู่บ้าน แต่อย่างน้อยแม่ก็ทำโพสต์อิทบอกฉัน
'วันนี้แม่ไปทำงานอาจจะกลับค่อนข้างช้านิดหน่อยนะ แม่มีของอะไรจะให้ด้วยนะลูก มันอยู่ในล็อกเกอร์ห้องของลูกเองนะ แม่หวังว่าลูกจะชอบและดูแลมันให้ดีที่สุดเท่าที่จะทำได้'
จากแม่คนที่รักลูกเสมอ
ฉันอ่านโพสต์อิทอย่างจริงจัง ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปในห้องของตัวเอง มองหาล็อกเกอร์ แต่ล็อกเกอร์ฉันมันเปิดอยู่นี่นา ทำไมกันล่ะ?
เอี๊ยด..
ฉันค่อยๆเดินจนไปหยุดอยู่หน้าล็อกเกอร์แล้วค่อยๆแง้มออกมาเรื่อยๆ โอ้โห! ล้อกันเล่นแน่ๆ มันคือลูกหมาหน้าตาน่ารัก น่ารักชะมัดเลย..
"ตัวสีดำน้ำตาลแบบนี้จะตั้งชื่อว่าอะไรดีนะ?"
"แฮ่ก..แฮ่ก.."
"โมจิ!!"
"แฮ่ก..แฮ่ก.."
"ไม่เอางั้นหรอ?"
ฉันอุ้มมันออกมาจากล็อกเกอร์แล้วค่อยๆวางเจ้าหมาน้อยบนลงเตียง มันเดินเป็นวงกลมก่อนที่จะนอนลงไปบนเตียงของฉันอย่างน่าเอ็นดู
"ยอนทัน.."
"บ็อก!! บ็อก!!"
"ชอบชื่อนี้สินะ โอเคเลยยอนทัน!!"
"บ็อก!!"
100%
♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️♦️
#จองกุกถึงคุณ
Spoil Next Chapter
"จับตัวเธอมาให้ฉัน.."
"ฉันเกลียดนาย อย่ามาเจอกันอีกเลย"
"ยอนทัน!!/ถ่าน!!"
Talk
ตอน 2 มาแล้ว ชอบกันมั้ยอ่า ตอนแรกก็ยังไม่เข้มข้นหรอก เดี๋ยวอีกสักพักมีปม5555
อย่าลืมเม้นท์+กดใจ เพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยน้าา
Talk 2
หูยย เขินจังเลยอ่า ตอนต่อไปอะไรจะเกิดขึ้นกับเจนนี่นั้นเราก็ต้องมาลุ้นกัน ว่าแต่ว่าจองกุกก็ขี้หึงเหมือนกันนะเนี่ย ตอนนี้ไรท์ทิ้งปมไว้นะคะลองอ่านดูดีๆ แล้วก็อย่าพึ่งลืมเจเคนะคะทุกคน
อย่าลืมเม้นท์+กดใจ เพื่อเป็นกำลังใจให้นักเขียนด้วยนะคะนักอ่านทุกคน
ตัวละคร
ซอนมี
เจนนี่
ยอนทัน
ความคิดเห็น