คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [100%] ถึงคุณ I 💌 Sweet Love Letter
Writer : my_daya
♣️ 2U ♣️
I
♣️♣️♣️♣️♣️♣️♣️♣️♣️
No limit in the sky that I won't fly for ya
ถ้าจะให้บิน ฉันก็จะบินไปหาเธออย่างไร้ขีดจำกัด
♣️♣️♣️♣️♣️♣️♣️♣️♣️
RRrrrr~°~°
เสียงโทรศัพท์ไอโฟนราคาไม่แพงมากดังขึ้น ส่งผลให้ร่างบางบนเตียงงัวเงีย ส่งเสียงอื้ออึงในลำคอเล็กน้อยก่อนที่จะกดรับสายอย่างไม่ค่อยสบอารมณ์นัก
"อื้อ~ ฮัลโหล มีอะไรล่ะแก?"
(เสียงแบบนี้อย่าบอกนะยูจองว่านี่พึ่งตื่น!!)
"โว้ยย~ อย่าโวยวายได้มั้ยเนี่ยแก"
(งั้นก็เชิญเสด็จค่ะ วันนี้ปัจฉิมอีโง่!!)
ตาเปิดโพลงความพร้อมกับความง่วงที่หายไปอย่างน่าเหลือเชื่อ ร่างเล็กรีบยันตัวลุกออกจากเตียง คว้าผ้าขนหนูสับขาเข้าห้องน้ำอย่างไว
7:30 น.
หลังจากที่ทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้ว ฉันก็รีบวิ่งลงไปที่ชั้นล่างของบ้าน เจอขนมปังหนึ่งชิ้นวางอยู่บนโต๊ะ เสร็จฉันแน่เจ้าขนมปัง..
"แม่คะ! หนูไปแล้วนะ"
"นั่งกินก่อนสิลูก~"
"งั้นเดี๋ยวหนูไปปัจฉิมไม่ทันนะ"
"งั้นหนูก็ให้พี่จีมินขับรถไปส่งสิ"
"ไม่เอา..หนูไม่อยากไปรบกวนพี่จี-"
"พี่มาแล้วคร้าบ~ ไหนวันนี้ปัจฉิมของใคร?"
"พี่จีมิน~"
"หยิบขนมปังแล้วขึ้นรถพี่เลยครับน้อง"
"โอเคค่ะ ^^"
หลังจากขึ้นรถมาแล้วเด็กน้อยก็ไม่ยอมเปิดปากพูดอะไรกับเขา เอาแต่นั่งกินขนมปังเหมือนหนูตัวเล็กๆ น่ารักที่สุด..
"พี่จีมินรู้ได้ไงคะว่าวันนี้หนูปัจฉิม?"
"ก็เมื่อวานเรายังชวนพี่ไปอยู่เลย"
"อ่า..จริงด้วย หนูนี่ขี้ลืมแฮะ"
"หึ เด็กน้อย ^^"
8:00 น.
เอี๊ยด..
เสียงรถBMWสีเหลืองจอดลงหน้าโรงเรียนแห่งหนึ่ง สายตาของผู้คนจับจ้องมองผู้มาใหม่ที่กำลังจะลงมาจากรถหรู
"ครูคะ..ครู! อย่าพึ่งปิดค่ะ หนูมาแล้ว"
"เธอมาสาย ชื่ออะไร? ห้องไหน?"
"ฉันคิม ยูจอง ห้อง 6/10 ค่ะ"
"จะจบแล้วนี่นา ยังจะมาสายอีกนะ"
"....."
"กรุณาเปิดประตูให้น้องสาวผมเข้าไปด้วยครับคุณครู"
"ค คุณจีมิน.."
ครูทำท่าอ้ำอึ้งเล็กน้อย ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้นักเรียนที่มาสายอย่างกล้าๆกลัว
"บ๊ายบายนะคะพี่จีมิน"
"เจอกันตอนเย็นครับเด็กน้อย ^^"
ตอนนี้ฉันเข้ามาในโรงเรียนแล้วค่ะ เข้ามาทีไรก็เป็นแบบนี้ทุกที เสียงซุบซิบนินทาที่ฉันได้ยินชื่อฉันอยู่ในนั้น มันกลับกลายเป็นเรื่องปกติไปเสียแล้ว
"นั่นไง..คนนั้นน่ะ ที่มากับพี่จีมินเดือนนิเทศ"
"ใช่หรอ? ฉันเห็นว่าหล่อนมีแฟนแล้วนะ"
"คิม แทฮยอง ห้อง11 ฮอตพอตัวเลย"
"ไม่นะ! ฉันเล็งเขาอยู่"
ไม่ต้องห่วงหรอกนะ ชีวิตนี้มีอะไรที่น่าสนใจกว่านี้ตั้งเยอะ ฉันไม่แคร์คำพูดของคนอื่นแบบที่ทุกคนคิดหรอกนะคะ ฉันไปหาแฟนฉันดีกว่า โอ๊ะ! เจอแล้ว นั่นไงแฟนฉัน..
"แทฮยองอ่า~" กอดจากข้างหลัง
"ทำไมวันนี้ตัวดื้อถึงมาสาย"
"เพราะแทไม่โทรไปปลุกเค้า"
"ย่าห์! มาโยนความผิดแบบนี้ได้ไง"
"หงึก-_-"
"55ไป..เข้างานกันนะครับ"
11:50 น.
"ยูจอง! เหม่ออะไรของเธอเนี่ย"
"ฉันเหม่อหรอ?"
สติฉันได้คืนหลังจากที่จอยตะโกนเรียกชื่อฉันดังๆ ทำเอาลิซ่ากับโรเซ่2คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะเดียวกันเงยหน้ามองฉันด้วยความสงสัย
"อย่าบอกนะว่าคิดเรื่องที่แทไปนั่งกินข้าวที่โต๊ะของพวกสาวๆน่ะ"
"มีส่วนนะ ใช่มั้ย•~•"
โรเซ่เอ่ยขึ้นมาคุยกับจอยพลางเอามือลูบกลุ่มผมเพื่อนสาวอย่างปลอบประโลม
"อ่า..เปล่านะ ฉันเชื่อใจเขา มีแฟนเป็นคนฮอตก็งี้แหละ"
"-_-/-_-" ทำหน้าเบื่อคนขี้อวด
"แล้วเราจะถ่ายรูปกันได้รึยังอ่าา"
"เหมือนฉันจะลืมกล้องไว้บนห้องน่ะ"
"งั้นฉัน2คน ส่องผู้รอข้างล่างนะ"
"โอเค เดี๋ยวลงมา"
หลังจากที่สรุปกันได้ว่าเดี๋ยวโรเซ่และจอยจะรออยู่ข้างล่าง ส่วนฉันและลิซ่าจะขึ้นไปเอากล้องถ่ายรูปที่ลืมเอาไว้บนห้อง
ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของทั้งสองสาวหยุดลงหน้าห้องที่มีป้ายติดอยู่บนประตูว่า ม.6/10 ลิซ่ายิ้มพลางชี้ไปที่ประตูให้ความหมายว่าเปิดเข้าไปเลยนะ ยิ้มตอบก่อนที่มือเล็กจะหมุนลูกบิดประตูเข้าไป ภายในห้องไม่มีใครทำให้บรรยากาศหวิวๆ
"แฮ่!! จ๊ะเอ๋~"
"กรี้ดดดดดดดด!!"
"5555ดูหน้าตัวเองสิลิซ่า โคตรเหวอเลย"
"อย่าแกล้งแบบนี้ยูจองตกใจหมด"
"โอเคๆไปหยิบกล้องแล้ว ^^"
คนขี้แกล้งยิ้มเสร็จก็มุ่งไปที่โต๊ะของตัวเอง ใช้มือควานหากล้องใต้โต๊ะแต่ก็เจอของอย่างอื่นติดมาด้วยนี่สิ
"ยูจองหาไม่เจอหรอ?"
"เปล่า หาเจอ.."
"แล้วมันมีอะร- ช็อกโกแลตของใครน่ะ?!"
"ฉ ฉันไม่รู้"
"เอามาดูหน่อย เผื่อเธอจำเป็นที่จะต้องบอกแทฮยอง"
"อื้อ เข้าใจแล้ว"
ร่างเล็กว่าพลางยื่นห่อช็อกโกแลตให้เพื่อนสาวเอาไปดู ลิซ่าใช้สายตากวาดดูลายมือในซองจดหมายที่ติดมาด้วยก็ทำหน้าตกใจ
"ยูจอง...นี่มัน.."
"อะไรหรอ?"
"นี่มันจดหมายรัก..ยูจองกรี้ดดดดด!!"
"แล้วใครจะเอามาให้ฉันล่ะ?"
"ไม่รู้หรอก แต่ว่านะเก็บช็อกโกแลตไว้ด้วยแล้วกัน เดี๋ยวคนให้เขาจะเสียใจเอา"
"แล้วสรุปต้องบอกแทฮยองมั้ยอะ?"
"เรื่องนั้นเธอเป็นแฟนแทฮยอง ก็ต้องคิดเองสิ ฉันไม่ได้ไปเป็นแฟนกับแทฮยองด้วยซะหน่อย"
"อือ งั้นไปกันเถอะ"
พรึ่บ!
หลังจากที่เสียงฝีเท้าของทั้งสองหายไป คนที่ซ่อนอยู่ใต้โต๊ะตัวหนึ่งภายในห้องก็ลุกขึ้นมา ถ้าเขาไม่ซ่อนก็คงไม่ได้รู้เรื่องช็อกโกแลตกับจดหมายรักนี่หรอก..
"ยูจอง? ช็อกโกแลตกับจดหมายรัก? แฟนแทฮยอง? สารภาพรัก? ในแบบจดหมายเนี่ยนะ หึ! คนทำแบบนี้ก็คงมีอยู่คนเดียว:)"
ตึก ตึก
เสียงวิ่งมาของสองสาวทำเอาอีกสองสาวในสนามหันมามอง ก่อนจะยืนขึ้นเพื่อให้เพื่อนเห็นว่าตนอยู่ตรงนี้
"ทำไมไปนานจังอะ?"
"นี่ฉันนั่งจนจะไม่มีผู้ชายให้ดูแล้วนะ"
โรเซ่กับจอยทำท่างอแง พลางบ่นไปด้วยเล็กน้อยที่พวกเราลงมาช้า
"ก็ที่พาช้าก็เพราะยัยยูจองอะแหละ"
"ทำไมๆมีอะไรกัน?"
"ไม่ๆมันไม่มีอะไรซะหน่อย"
"เดี๋ยวฉันเล่าให้ฟังเอามั้ย?"
"ย่าห์! ลิซ่า!"
"เอาสิ เล่ามาเลย"
ถึงฉันจะพยายามยังไง ก็คงหยุดคนอย่างลิซ่าไม่ได้หรอก บวกกับที่เพื่อนๆเรียกร้องกันขนาดนั้น สุดท้ายก็เล่าเรื่องนั้นให้ฟังจนได้
"หูยย ยูจองน่าอิจฉาอ่าา"
"ใช่มั้ยล่ะ? ตอนนี้ยูจองของพวกเราฮอตแล้วสินะ"
"55ฉันน่ะเล่าสนุกที่สุดแล้ว"
"แล้วไม่คิดจะเล่าให้ฟังกันหน่อยหรอ?"
เสียงของผู้มาใหม่จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากคิมแทฮยองแฟนของเธอเอง ที่กำลังยืนจ้องเธอตาแข็ง ผมเป็นแฟนเธอผมย่อมมีสิทธิ์หวงเธอ
"แทฮยองอ่า..มันไม่มีอะไรเลยนะ"
"ไม่มีใครชอบเห็นแฟนตัวเองโดนคนอื่นบอกชอบหรอกนะ"
"แท..เขาอาจจะแกล้ง อยากให้เราทะเลาะกันเฉยๆก็ได้นะ"
"มันเป็นใคร? แทจะไปจัดการมันด้วยตัวเองเดี๋ยวนี้แหละ!!"
"แท!! ฟังก่อนได้มั้ย? เราจะจบกันแล้ว เราไม่อยากให้แทมีเรื่อง ประวัติพฤติกรรมของแทมันจะไม่ดีนะ!!"
แทฮยองเงียบไม่ตอบอะไร แต่ยืนมองหน้าจ้องตาเธอนิ่งๆเหมือนคิดอะไรอยู่ 'ถ้าทำอะไรมันไม่ได้ ก็ต้องแสดงความเป็นเจ้าของหน่อย' เมื่อประโยคนี้ลั่นเข้ามาในหัว แทฮยองยิ้มหวานก่อนจะเลื่อนมือไปกุมข้อมือเล็ก
"ถ้ายูจองไม่ให้ทำ แทก็จะไม่ทำครับ"
"จริงนะ?"
"จริงสิครับ ไปถ่ายรูปกันนะ ^^"
"เอาสิ ^^"
มือหนาเลื่อนจากข้อมือมาประสานมือเข้าด้วยกัน ก่อนจะออกแรงนิดหน่อยเพราะกลัวคนตัวเล็กจะเจ็บเอา แล้วทั้งสองก็พากันจูงมือเข้าไปถ่ายรูปในงาน
"แทๆตรงนี้ๆ"
"ตรงนี้หรอครับ?"
"อื้ม ตรงนี้แหละ"
พอพูดจบแทฮยองก็ทำท่าจะหยิบกล้องออกจากมือของคนตัวเล็ก แต่คนตัวเล็กกลับหันหลังถอยออกไปหาคนที่อยู่แถวนั้นแล้วยื่นกล้องให้
"เราต้องถ่ายรูปด้วยกันสิ นะ.."
"ครับ ขยับมาใกล้ๆแทหน่อยสิครับ"
"เฮือก!"
คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจเล็กน้อย เมื่อมือหนาที่เคยกุมมือเอาไว้ เปลี่ยนมาโอบเอวเล็กของเธอแทน ฝ่ามือหนาลูบไปมารอบเอวเธอเล็กน้อย แต่เธอก็ยอมแต่โดยดี
"1 2 3" แชะ!!
"ขอบคุณนะครับ/ขอบคุณนะคะ"
"เขาถ่ายรูปสวยมากเลยเนอะ ดูสิ!"
"เพราะเธอสวยอยู่แล้วมากกว่า"
"-///- ไปถ่ายรูปต่อกันเถอะ"
18:15 น.
พอคนสองคนที่เดินถ่ายรูปจนมาถึงตรงนี้ ก็ชวนกันทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ไม้ตัวยาวตัวหนึ่ง เอามือซับเหงื่อกันเล็กน้อยเนื่องจากอากาศค่อนข้างร้อนเลยพอสมควร
"ยูจอง..ถ้าเราไม่ได้เจอกันเธอจะคิดถึงฉันบ้างมั้ย?"
"ฉันก็คงคิดถึงนายมากๆแน่ๆ"
"ก่อนจากกันฉันขออะไรหน่อยสิ"
"อะไรล่ะ? ว่ามาสิ"
"เอาหูมานี่สิ"
แทฮยองว่าพลางกระดิกนิ้วเชิงเรียกให้เอียงหูไปหาเหมือนจะกระซิบ ก่อนจะยิ้มร้ายขึ้นเมื่อหญิงสาวกำลังจะติดกับของพ่อเสือ
"ขอ..จูบหน่อย:)" ฟอดด
"ย่าห์ มาแอบหอมแก้มแบบนี้ได้ยังไง?"
"แต่คราวนี้ไม่แอบ เอาจริงละนะ"
มือหนาค่อยๆประคองใบหน้าของหญิงสาวตรงหน้าอย่างเบามือ ส่วนอีกคนก็หลับตาพริ้มรอรับสัมผัส แทฮยองเห็นก็คงอดยิ้มไม่ได้ ค่อยๆเอียงใบหน้าให้ได้องศา แล้วกดริมฝีปากลงในอวัยวะเดียวกันกับคนตรงหน้า เป็นเพียงการแตะและดูดดึงริมฝีปากเบาๆไม่รุนแรง แค่ใช้ลิ้นนิดหน่อย แล้วจุ๊บส่งท้ายก่อนจะถอนริมฝีปากออก
"อื้ออ~ อื้ออ.."
"อื้มมม..จุ๊บ"
"หวานมาก..หวานที่สุดเลยครับคนนี้:)"
"-///- พอได้แล้วน่า"
RRrrrr~°~°
เสียงโทรศัพท์เครื่องหรูดังขึ้นพร้อมกับหน้าจอขึ้นชื่อที่คุ้นเคยดี คนตัวเล็กคลี่ยิ้มเล็กน้อยก่อนจะตัดสินใจกดรับ
"ฮัลโหลค่ะ พี่จีมิน.."
(ยูจองออกมาจากโรงเรียนหรือยังครับ? พี่ขับรถมารอถึงหน้าโรงเรียนเราแล้วนะ)
"พี่จีมินรอหนูแปปนึงนะคะ หนูจะรีบเก็บของออกไปแล้วค่ะ"
(ครับ พี่รอได้นะครับ เด็กน้อยไม่ต้องรีบก็ได้ เดี๋ยวถ้าเด็กล้มขึ้นมาพี่ต้องโทษตัวเองแน่ๆเลย)
"พี่จีมินหนูโตแล้วนะคะ เจอกันข้างนอกค่ะ"
(ครับ เด็กน้อย~)
ติ้ด
"พี่จีมินของเธอมาแล้วล่ะสิ ชิ!"
"อะไรๆนี่พี่แทฮยองกำลังงอนหนูหรอคะ?"
"เรียกอีกสิ.."
"เรียกอะไรล่ะ?"
"เรียกฉันว่าพี่แทฮยองไง"
"อยากแก่ก็ไม่บอกนะคนนี้-_-"
"ย่าห์ ตัวดื้อ!!"
แทฮยองว่าคนตัวเล็ก แล้วใช้มือหนายีผมคนตรงหน้าอย่างหมั่นไส้ คนตัวเล็กทำหน้าไม่สบอารมณ์ แทฮยองจึงง้อโดยใช้ให้มือลูบกลุ่มผมนุ่มอย่างเอ็นดู
"พอแล้วๆ ผมยุ่งหมดเลย"
"ขอโทษคร้าบ ให้ไปส่งหน้าโรงเรียนมั้ย?"
"ไปสิ ^^"
"ป่ะ! มาเลยครับเจ้าหญิงของแท"
มือเล็กวางมือลงบนมือหนาที่แทฮยองยื่นออกมาอย่างไม่ลังเล แล้วเดินจับมือกันจนไปส่งถึงรถของจีมิน
"ส่งแฟนผมให้ถึงบ้านด้วยนะครับ ^^"
"ส่งถึงเตียงพร้อมกู้ดไนท์คิสเลยมั้ยครับ?"
"เป็นคนขี้เล่นสินะครับ.."
"น่าจะประมาณนั้นครับ ^^"
"พี่จีมินออกรถได้แล้วค่ะ มัวแต่คุย"
"ครับๆเด็กน้อย"
"บายครับ ตัวดื้อ ^^"
"บายนะ แทฮยอง ^^"
บรื้น~
เสียงเบิร์นยางรถBMWของจีมิน ดังไปทั่วในพื้นที่ใกล้เคียง พร้อมกับใช้ลิ้นดันกระพุ้งแก้มใส่แทฮยอง แทฮยองเองก็ยกยิ้มมุมปากรอให้รถของจีมินขับออกไป แล้วสบถคำหยาบออกมาอย่างอารมณ์เสีย
"เหอะ! คิดว่ามึงมีBMWคนเดียวหรอไอสัส!"
"พี่แทฮยองคะ?"
แต่เขาก็ต้องหลุดออกจากภวังค์แล้วมองลงมาที่รุ่นน้องที่ถือกล่องรูปหัวใจสีแดงเอาไว้อย่างงงๆ
"มีอะไรครับ?"
"พี่แทฮยองช่วยรับเอาไว้หน่อยได้มั้ยคะ?"
"ได้ครับ แต่ผมเลือกที่จะไม่รับ"
แทฮยองพูดแล้วใช้มือเขี่ยกล่องรูปหัวใจในมือของรุ่นน้องออกไปไกลๆ แล้วเดินออกไปขึ้นรถBMWสีดำของตนเองสตาร์ทรถขับออกไปทันที
"ก็ซื่อสัตย์ดี แต่..จะดีกับยูจองได้นานเท่าไหนกันนะคิมแทฮยอง:)"
แทฮยองไม่รู้เลยว่ามีคนจับตามองเขาและยูจองบนตึกชั้นบนตั้งแต่แรก เห็นทุกอย่าง เห็นทุกอย่างที่แทฮยองทำกับยูจอง ตั้งแต่จับมือ โอบเอว ยันจูบ..
"สำหรับฉันแค่เธอยิ้มมีความสุขก็พอแล้วยูจอง พอแล้ว..พอแล้วจริงๆ"
18:45 น.
ในที่สุดรถBMWก็มาจอดอยู่ตรงหน้าบ้าน คนตัวเล็กที่กำลังจะเปิดประตูรถก็โดนห้ามไว้ก่อน
"ไม่เอาๆไม่เปิดเองสิ พี่ลงไปเปิดให้นะครับ"
"ค่ะ"
คนตัวเล็กมองการกระทำของคนเป็นพี่ด้วยสีหน้าสงสัย เป็นแค่เพื่อนบ้านกันต้องดูแลกันดีขนาดนี้เลยหรอเนี่ย?
ฟึ่บ!
"มาครับ เชิญเลย"
"ค่ะ พี่จีมินก็ขับกลับบ้านดีๆนะคะ"
"บ้านก็อยู่ข้างๆกัน พี่เข็นรถไปยังได้เลย-_-"
"555อะไรก็เกิดขึ้นได้นิคะ"
"เราเองก็เดินเข้าบ้านดีๆ"
"ค่ะ บายค่ะพี่จีมิน ^^"
"บายครับเด็กน้อย ^^"
21:00 น.
"ไปนอนได้แล้ว มัวแต่ดูซีรี่ย์"
"ค่ะๆไปแล้ว"
คนเป็นแม่มองการกระทำของลูกสาวจนเดินหายลับไปตรงบรรได
ตึง!
พอเข้ามาในห้องร่างเล็กก็ตัดสินใจทิ้งตัวลงบนที่นอนทันที พยายามข่มตานอนแต่ก็ทำไม่ได้ กลัวว่าถ้าหลับไปสุดท้ายก็ตื่นขึ้นมากลางดึกอีกเหมือนเดิม
23:00 น.
ร่างเล็กบนเตียงที่หลับ อยู่ๆก็สะดุ้งขึ้นมา หอบหายใจแรง พยายามใจเย็นลงและหายใจให้ปกติ ฉันนอนไม่หลับมาหลายคืนแล้ว และคืนนี้ก็คงเป็นอีกหนึ่งคืนที่จะนอนไม่หลับ คงเป็นเพราะเรื่องจดหมายนั่นด้วยแน่ๆ
"อื้ออ~"
"นอนไม่หลับอีกแล้วสินะ"
พอนึกขึ้นได้ก็ลุกออกจากเตียงตรงไปที่กระเป๋าแล้วควานหาช็อกโกแลตกับซองจดหมายทันที
"อ่า..ช็อกโกแลตยังไม่ละลายเลย"
"งั้นก็กินเลยละกันนะ"
ไหนๆก็นอนไม่หลับแล้ว ออกไปนั่งรับลมที่ระเบียงดีกว่า พระจันทร์ตอนนี้จะสวยขนาดไหนกันนะ? ว่าแล้วก็มุ่งหน้าไปที่กระจกบานใหญ่ เปิดแล้วเดินออกไปท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดสนิท มีเพียงดาวดวงน้อยนิดหน่อยและพระจันทร์เต็มดวง ตาโตมองจดหมายในมือสลับกับพระจันทร์ไปมา
"อือ..จดหมายเขียนมาว่าอะไรกันนะ"
คนตัวเล็กยืนกินช็อกโกแลตในมือ ในขณะที่อีกมือหนึ่งคลี่จดหมายออกมาเพื่อที่จะได้อ่านได้สะดวก
'ถึงคิมยูจองผู้หญิงที่ฉันรัก ฉันอยู่กับเธอเสมอไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะทำร้ายเธอหรอกนะ เชื่อฉันได้เลยว่าฉันจะไม่มีวันทำอะไรแบบนั้น ให้ฉันขอเวลาชอบเธอวันนี้วันสุดท้าย ให้ฉันได้ทำในสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันสัญญาว่าฉันจะพยายามเลิกชอบเธอ แต่ฉันจะยังดูแลเธออยู่เสมอ'
ด้วยรักจากJKคนที่แอบชอบเธอมานาน
14/02/20**
"เจเค..แล้วเราจะได้เจอกันอีกมั้ยนะ?"
2 เดือนต่อมา
7:00 น.
"ยูจองจ๋าา เสร็จยางง?"
"หนูไปเองก็ได้นะคะพี่จีมิน"
"ปะ พี่ถือกระเป๋าให้นะ"
"-_-" ได้ฟังที่กูพูดมั้ยเนี่ย?
7:30 น.
ตอนนี้ฉันก็สอบเข้ามหาลัยแล้วล่ะค่ะ สอบเข้าผ่านด้วยล่ะ เก่งใช่มั้ยล่าา
"ตั้งใจเรียนนะครับ"
"ค่ะ พี่จีมิน"
ร่างบางเดินลงมาจากรถพร้อมกับสายตาคนเกือบทั้งมหาลัยมองมาที่เธอเป็นตาเดียว
"ขนาดเข้ามหาลัยแล้วก็ยังมีคนมองเหมือนเดิมอยู่เลยหรอเนี่ย?"
คนตัวเล็กยืนหาของอย่างหนึ่งในกระเป๋าของตัวเอง นั่นก็คือ..รูปของแทฮยองคนรักที่แยกจากกันมา 2 เดือน เพราะว่าหลังจากวันนั้นเราก็ไม่ได้ติดต่อกันอีกเลย ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไร มือบางเก็บรูปแทฮยองใส่กระเป๋า ก่อนจะหยิบสิ่งๆหนึ่งออกมาแทน จดหมาย..
"หวังว่าฉันจะได้เจอนายที่นี่นะเจเค.."
"นั่นคิมยูจองใช่มั้ย? เธอน่ะ"
"อ้าว! โฮซอกหรอก?"
"โฮซอกอะไรกัน? เรียกฉันว่าเจโฮปสิ"
"โอเคๆ"
โชคดีมากที่ฉันได้เจอกับเจโฮป อย่างน้อยก็มีเพื่อนเพิ่มแล้ว ฉันกับเจโฮปเราเจอกันตอนสอบเข้าน่ะนะ เขาดูเฟรนลี่มากเลย เขาเห็นฉันทำหน้าเครียดเพราะกลัวสอบไม่ผ่านก็ซื้อน้ำมาให้ด้วยล่ะ
"งั้นเราขึ้นตึกนิเทศกันเถอะ"
"โอเคเลยย"
12:50 น.
"เหมือนโรงเรียนจะเรียกรวมตอนบ่ายที่หอประชุมใช่มั้ยนะยูจอง"
"น่าจะใช่นะ เพราะฉันเห็นคนเริ่มทยอยกันไปแล้วล่ะนะ"
"งั้นเราไปกันเถอะ"
ฉันไม่ตอบอะไรแค่พยักหน้าเชิงเข้าใจก่อนจะลุกออกจากโต๊ะแล้วเดินไปหอประชุมกับเจโฮป
"เอาล่ะค่ะนักศึกษาทุกคน ที่อาจารย์เรียกมาวันนี้เพราะอาจารย์มีเรื่องที่จะแจ้งให้ทราบนะคะ เป็นเรื่องสำหรับปี1โดยเฉพาะเลยก็ว่าได้ ปีนี้จะมีการสานสัมพันธ์กระหว่างแต่ละคณะและระหว่างปี2ด้วยนะคะ"
"ฉันคิดว่าต้องเกี่ยวกับพี่รหัสแน่เลย"
"ฉันก็ไม่รู้สิ คงงั้นมั้ง?"
ฉันหันไปตอบเจโฮปที่กำลังตั้งสันนิษฐานเกี่ยวกับสิ่งที่อาจารย์กำลังจะพูด
"น้องปี1 จะมีพี่รหัสเป็นพี่ปี2 เรื่องนี้ทราบกันดี แต่ที่จะมีชี้แจงเพิ่มเติมจะเกี่ยวกับปี1แต่ละคณะนะคะ เราจะมีคาบรายวิชาเพิ่มเติมสำหรับปี1ทุกคณะ ให้เรียนรวมกันเพื่อนสานสัมพันธ์ค่ะ"
"เชี่ยๆๆยูจอง ฉันคนนึงไม่เอาวิศวะแน่ๆ"
"อย่าพูดให้เป็นลางได้มั้ยเล่าเจโฮป"
14:00 น.
หลังจากที่อาจารย์พูดจบการประชุมเสร็จแล้ว แต่ละคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง
"รายวิชาเพิ่มสัมพันธ์เรียนกี่โมงนะโฮซอก"
"บ่ายสองสิบมั้ง?"
"นี่บ่ายสองแล้ว!!"
"ชิบหายละ..ยูจองวิ่ง!!"
14:10 น.
"จอง โฮซอกอยู่มั้ยครับ?"
"...."
"แล้วคุณคิม ยูจองล่ะ"
"...."
"ไม่อยู่เหมือนกันสินะครับ อาจารย์จะได้เช็คขาดเลยก็แล้วกันน-"
"มาครับ/มาค่ะ"
"มาสายนะครับ"
"ขอโทษครับ/ขอโทษค่ะ"
แย่แล้วไง..ที่นี่ฉันไม่ได้มีแฟนเป็นแทฮยอง แล้วก็ไม่ได้มีพี่แสนดีอย่างพี่จีมินคอยช่วยแล้วอะ ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย!?
ตึก ตึก
เสียงเท้าของผู้มาใหม่ใส่หูฟังที่กำลังก้าวเข้ามาในห้องเรียนอย่างไม่สนใจเพื่อนและอาจารย์ที่ยืนอยู่ในห้องเท่าไหร่นัก
"จะเดินเข้ามาทำไมไม่ขออนุญาติครับ"
"ต้องขอด้วยหรอครับ? คุณซื้อเอาไว้หรอ?"
คำตอบกวนบาทาของนักศึกษาผู้ชาย ทำให้เรียกร้องความสนใจอาจารย์ไปจากฉันได้อย่างดี
"คุณนักศึกษาชื่ออะไรครับ?"
"จอน จองกุก เดือนวิศวะ"
"อ๋อ..คุณคิดว่าเป็นเดือนวิศวะตั้งแต่ปี1แล้วจะทำอะไรตามใจก็ได้หรอครับ?"
"แล้วคิดว่าเป็นอาจารย์แล้วจะทำอะไรผมก็ได้งั้นหรอครับ?"
อาจารย์ทำหน้ากริ้วอย่างมาก ก่อนจะหันกลับมามองฉันและโฮซอกที่ยืนตัวแข็งถื่ออยู่กับสถานการณ์อันทำตัวไม่ถูกนี้
"เตรียมตัวโดนลงโทษทั้งหมด3คน"
"ครับ../ค่ะ../ชิส์!"
"ขออนุญาตครับอาจารย์"
เสียงของอีกบุคคลหนึ่งที่เคาะประตูแล้วเปิดเข้ามา ใส่ชุดคลุมมีมาดและใส่แว่นสี่เหลี่ยม เอ๊ะ!หน้าตาคุ้นๆ ใช่!ใช่แล้วนี่มันพี่ชายแทฮยองนิ
"อ่า..คุณคิมนัมจุน"
"คือว่าเอกสารที่อาจารย์ส่งมาให้ผมมันผิดพลาดนิดหน่อยน่ะนะ"
"เดี๋ยวผมจะรีบแก้ไขให้ครับ"
"พี่ม่อน.."
อยู่ๆฉันก็เผลอปล่อยเสียงเรียกออกไปอย่างลืมตัว ทุกคนในห้องถึงกับมองฉันเป็นตาเดียวที่อยู่ๆก็เปล่งเสียงอะไรออกมา
"อ้าว! ยูจองเธอเรียนอยู่ห้องนี้ด้วยหรอ?"
"ค่ะพี่"
"เรียกพี่มีอะไรหรือเปล่าครับ?"
"พี่เห็นแทฮยองบ้างมั้ยคะ? คือเขาไม่ได้ติดต่อหนูมาเลย"
"แทฮยองยังไม่ได้บอกหรอว่าไปเรียนต่อที่อเมริกา คงคิดถึงล่ะสิท่า ^^"
"นิดหน่อยค่ะ ^^"
ตึง!
เสียงเก้าอี้ตัวหนึ่งกลางห้องล้มลงเพราะฝีมือจอนจองกุก เจ้าชายเจ้าอารมณ์ที่เหมือนกำลังจะอารมณ์เสียอยู่ไม่น้อย
"ไม่มีมารยาท!!"
อาจารย์ถึงกับตวาดลั่นเมื่อเห็นว่าจอนจองกุกเตะเก้าอี้จนล้มลงไปกับพื้น โดยที่อาจารย์อยู่ในห้องแสดงกิริยาเหมือนกับไม่ให้เกียรติ
"ไม่เคยมีอยู่แล้ว!!"
ตึก ตึก
พอจองกุกพูดจบลุกออกจากเก้าอี้แล้วเดินออกมา จนมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน ชิบหายแล้วเขาอารมณ์เสียแล้วจะต่อยฉันไหมเนี่ย?
หมับ! ตุ้บ!
"อ่ะ! เจ็บ"
จ้องตากันอยู่ซักพักก็เสียท่าโดนเขาคว้าเข้าที่ข้อมืออย่างแรง ออกแรงบีบค่อนข้างเยอะพอสมควรจนรู้สึกเจ็บข้อมือไปหมด เขาออกแรงกระชากจนคนตัวเล็กกระแทกเข้ากับแผงอกแกร่ง
"กรุณาอย่าพาลคนอื่นสิครับ"
"ยูจองเดินมาหาพี่ครับ"
ขาที่กำลังจะก้าวกับมือที่กำลังจะสบัดออกอย่างเต็มแรงชะงักทันที เมื่อได้ยินน้ำเสียงแหบพล่าข้างหู ทำให้ตัวแข็งจนขยับไปไหนไม่ได้ เขากระซิบมาเบาๆด้วยเสียงแหบๆว่า..
'อย่าเดินออกไปจากฉัน ถ้าฉันไม่อนุญาต..'
หมับ! หมับ!
"อึก!"
ฉันถึงกับต้องกลืนน้ำลายเฮือกใหญ่ลงคอ เมื่ออีกสองคน โฮซอกและพี่ม่อนก็คว้ามือของฉันอีกข้างไปจับไว้พร้อมกัน
"ปล่อยครับ/ปล่อยเธอ"
"หึ! ไม่ปล่อย:)"
มือจองกุกที่ตอนนี้จับข้อมือบางแน่นจนคนถูกจับรู้สึกเจ็บกลับกลายเป็นมือของจองกุกกำลังประสานมากับมือเล็กๆของร่างบางจนมันอุ่นแปลกๆ
พรึ่บ!
"กรี๊ดดดดดด!! จองกุกปล่อยฉันนะ!!"
จองกุกใช้กลยุทธ์ในการดึงให้คนตัวเล็กออกจากทั้งสองโดยการใช้ทีเผลอ เมื่อทั้งสองคนนั้นเผลอ..จองกุกก็จัดการอุ้มคนตัวเล็กในท่าเจ้าสาวแล้วเดินออกไปอย่างไม่สนใจใคร
"เห้ย! ไอเหี้ยจองกุกเอาเธอคืนม-"
"ไม่ต้อง! ปล่อยไปก่อน"
"...."
โฮซอกยืนนิ่งเมื่อได้ยินที่คิมนัมจุนพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ ทำไมถึงยอมปล่อยให้ผู้หญิงตัวเล็กๆไปกับผู้ชายอย่างจอนจองกุกได้กัน
"เรื่องนี้เดี๋ยวผมจะจัดการเองครับ เชิญอาจารย์สอนต่อได้เลย ผมมาเพราะมีธุระแค่นี้ครับ"
"ครับคุณนัมจุน"
เมื่อร่างสูงโปร่งเดินออกไปข้างนอก ผู้เป็นอาจารย์ก็หันมามองนักเรียนที่ต้องโดนลงโทษเพียงคนเดียว
"นาย..ไปนั่งที่ซะ ฉันจะสอนแล้ว"
"ครับ..อาจารย์"
โฮซอกนั่งลงบนเก้าอี้อย่างไม่มีกะจิตกะใจจะเรียนซักเท่าไหร่ เพราะอีกใจนึงก็เอาแต่หวงยูจองว่าจะเป็นอะไรไปตอนอยู่กับจองกุก
[Kim Yoojung]
หลังจากที่วิ่งมาจนพ้นตึกเรียนได้สักพักจองกุกก็เหนื่อยพอสมควร ร่างกำยำนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวยาวที่อยู่ภายในมหาวิทยาลัย โดยที่ยังไม่ปล่อยยูจองที่อุ้มมาในท่าเจ้าสาว แสดงว่าตอนนี้ท่าที่จองกุกนั่งอยู่ก็คงมีคนตัวเล็กนั่งอยู่บนตักเป็นแน่
"จอนจองกุก..ฉันว่าปล่อยฉันได้แล้วนะ"
"เธอก็ลุกออกไปสิ มานั่งตักฉันทำไม?"
"นี่! แล้วใครใช้ให้อุ้มฉันออกมาเล่า ไม่ได้อยากมาซะหน่อย"
"แต่เธอก็ชอบนี่นา ตอนอุ้มเธอมาหัวใจเต้นแรงมากเลยนะ"
"ย่าห์! ก็คนมันตกใจ..นายจะให้หัวใจฉันไม่เต้นรึไงกันล่ะ?"
"ทำไมเธอถึงพูดมากขนาดนี้?"
ฟุ่บ!
"ก็ฉั- เห้ย! ลุกออกไปเลยนะจองกุก!!"
"เงียบหน่อย..ฉันง่วง"
14:30 น.
คนตัวเล็กที่ทำอะไรทำอะไรไม่ได้ ก็ได้แต่นั่งแล้วยอมให้คนตัวสูงนอนตักอย่างสบายใจ หลังจากที่คนที่นอนอยู่กลับไปได้สักพัก คนตัวเล็กก็หาอะไรทำเพลินๆไป และอย่างหนึ่งที่เป็นของเล่นของคนตัวเล็กก็คงจะเป็น จอน จองกุก
"เอ..ดูใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรนี่สิ ถ้าเป็นแทฮยองหน้าตาต้องเป็นมิตรมากกว่านี้แน่ๆ"
"....."
"ดูสันกรามนี่สิ.."
"....."
คนตัวเล็กพูดพลางใช้นิ้วเรียวยาวเขี่ยตรงสันกรามของร่างบนตัก ค่อยๆลูบไปเรื่อยๆจนไปถึงริมฝีปากอวบอิ่ม
"ถ้าเป็นแทฮยอง.."
หมับ!
"อ่ะ!"
คนตัวเล็กสะดุ้งเล็กน้อยเมื่ออยู่ๆคนบนตักก็ลืมตาขึ้นมามองเธอด้วยสายตาเขม่งแล้วคว้าข้อมือบางเอาไปกุมไว้แน่น
"ทีหลังอย่าเอาฉันไปเปรียบเทียบกับคนอื่น"
"...."
"ฉันไม่เหมือนแทฮยองของเธอ จำไว้ด้วย"
"...."
"เงียบทำไมเนี่ย?!"
จองกุกมองคนตัวเล็กเขม่งกว่าเดิมเมื่อคนตัวเล็กไม่ยอมตอบเขา แถมยังก้มแล้วเอามือปิดหน้า แสงก็ส่องไปไม่ถึงหน้าของคนตรงหน้าอีก มันทำให้จองกุกมองหน้าเธอไม่เห็น เขาอารมณ์เสียกว่าเดิมเสียอีกตอนนี้
"เอามือออกมา..จะปิดหน้าทำไม?"
"ไม่เอา.."
"เอามือออก..อยากให้ฉันดุหรอยูจอง?"
มือบางไม่อยากเปิดหน้า เพราะกลัวว่าจองกุกจะเห็นน้ำตาของเธอ เธอร้องไห้..เพราะคิดถึงแทฮยองมากเหลือเกิน
"ร้องไห้หรอ?"
"อึก..ฮึก..ป เปล่านะ"
"เปล่าเหี้ยไร! ก็มึงร้องอยู่เนี่ย"
ร่างหนารีบยันตัวลุกออกจากตักของคนตัวเล็กพลางมองใบหน้าของคนตรงหน้าที่มีน้ำตาอย่างไม่เข้าใจ น้ำตาเธอมันกำลังทำให้เขาใจสั่น..
"อึก..ขอโทษนะที่เอานายไปเปรียบเทียบ"
"อือ ไม่ได้โกรธขนาดนั้น"
"แต่ฉันคิดถึงเขา คิดถึงมากจริงๆ"
น้ำตาเธอมันไหลออกมาอีกแล้ว มันไหลออกมาเยอะขึ้น เขาไม่ชอบมันเลย
"ฮึก..ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ"
"...."
ตุ้บ!
มือหนาจับข้อมือของเธอที่กำลังจะเดินออกไปเอาไว้ กระตุกออกแรงดึงจนร่างบางเซล้มลงไปซบกับอกแกร่ง พอเธอเงยหน้าขึ้นมาจะดุคนตัวสูงก็เจอเข้ากับสายตาอ่อนโยน มันมีผลต่อเธอจริงๆ..
"ร้องออกมาเลย อยู่กับฉันเธอเป็นคนอ่อนแอได้อยู่แล้ว"
"...."
"แต่อยู่กับฉัน..ต้องไม่คิดถึงคนอื่น"
"ฮึก..อึก..ฮืออ~"
"ตอนนี้คิดถึงแค่ฉันคนเดียวก็พอแล้ว"
"อื้อ! อึก..เข้าใจแล้ว ฮึก..ฮืออ~"
ร่างหนาใช้แขนแกร่งโอบกอดเธอเอาไว้ พยายามจะเอาความอบอุ่นจากตัวเองไปให้คนตรงหน้า แล้วก็เผยรอยยิ้มที่มุมปากของตัวเอง เมื่อเห็นคนตรงหน้าตอบรับความอบอุ่นของเขาด้วยการกอดเขากลับมา
14:50 น.
"สบายใจขึ้นมามั้ย?"
"อือ ดีขึ้นเยอะแล้วล่ะ"
คนตัวสูงถามร่างบางพลางยื่นมือลูบหัวอย่างปลอบประโลมไปด้วย ส่วนร่างบางเองก็ตอบเขากลับไปทั้งๆที่ยังซบอยู่ตรงไหล่กว้าง
"อีกสิบนาทีก็ถึงเวลากลับบ้านของฉันแล้ว"
"แล้วไง?"
"ฉันก็จะไปแล้วไงล่ะ"
ร่างหนาหันหน้าเข้ามาซบตากับร่างบางที่ตายังแดงไม่หาย เพราะพึ่งร้องไห้เสร็จไปได้ไม่นาน
"กลับเองไหวมั้ย?"
"ฉันมีคนมารับน่ะ"
"แฟนหรอ?"
"พี่ชายข้างบ้านน่ะ เขาใจดีมากเลย"
คิ้วหนาขมวดเข้าเป็นปมเมื่อได้ยินเสียงร่างเล็กที่กำลังอวยคนอื่นต่อหน้าเขาอยู่
"ฉันไปแล้วนะ"
"อืม"
"นายก็กลับบ้านดีๆล่ะ อย่าขับรถเร็ว"
"รู้ด้วยหรอว่าฉันมีรถ?"
คนตัวสูงถามคนตรงหน้าที่เก็บของอยู่อย่างสงสัยเล็กน้อย พลางเลิกคิ้วขึ้นอย่างกวนๆ
"คนอย่างนายมีรถอยู่แล้วฉันว่า"
"ฉลาด.."
"งั้นฉันไปแล้วนะ ^^"
"อืม กลับดีๆ"
หลังจากที่เขามองแผ่นหลังเล็กเดินไปจนหายลับสายตาไปก็ไม่รู้ว่าตัวเองนั้นยิ้มขึ้นมาตั้งแต่เมื่อไหร่
"ก็ไม่ได้น่ารำคาญอย่างผู้หญิงคนอื่นนี่นา"
"คิม ยูจอง:)"
[Kim Yoojung]
RRrrrr°~°~
เสียงโทรศัพท์ดังไม่หยุดเพราะคนเป็นพี่ป่านนี้แล้วยังไม่มารับอีก ไม่มีวี่แววของรถเลยด้วยซ้ำไป แม้แต่ข้อความก็ไม่ส่งเข้ามา
"ทำไมไม่รับสายล่ะคะพี่จีมิน?"
15:00 น.
"ถ้าฉันเดินไปเลยจะได้มั้ยนะ?"
นี่ก็ผ่านมาสิบนาทีแล้ว แต่ก็ยังคงไม่มีวี่แววของคนเป็นพี่เหมือนเดิม ให้ตายสิ! สงสัยต้องเดินไปเองแล้วแน่ๆ
15:30 น.
ร่างเล็กเดินมาเรื่อยๆจนไปเจอเข้ากับร้านขนมเบเกอร์รี่ร้านหนึ่ง มีสีชมพูน่ารักมากเลย ใจนึงก็อยากรีบกลับบ้านเร็วๆ แต่อีกใจนึงก็อยากซื้อเค้กเหลือเกิน งั้นแวะแล้วค่อยกลับละกัน ^^
"เอาเค้กสตรอเบอรี่ 2 ชิ้นค่ะ"
"โอเคครับ แต่รอผมจัดเค้กให้คุณคนนั้นก่อนละกันนะครับ"
พนักงานขายว่าแล้วชี้ไปที่โต๊ะๆนึงภายในร้าน ทำให้ฉันพบกับคนที่ไม่คิดว่าจะเจอที่นี่..
"พี่ม่อนคะ ^^"
"อ้าว! เรามาอยู่นี่ได้ไงเนี่ย มาซื้อเค้กหรอเราป่านนี้แล้วนะ"
"ค่ะ ความหิวชนะทุกอย่างง"
"ครับๆ"
"ว่าแต่พี่ม่อนก็มาซื้อเค้กเหมือนกันหรอคะ?
"ครับ มาซื้อร้านเพื่อนตัวเองแล้วได้ส่วนลด"
"พึ่งรู้นะคะว่าพี่มีเพื่อนอยู่ร้านนี้"
"คนนั้นไงครับ"
พี่ม่อนเอ่ยบอกฉันก่อนที่จะชี้นิ้วไปที่พนักงานคนที่ฉันคุยด้วยตะกี้นี้เลย
"มันชื่อคิม ซอกจินน่ะ"
"อ้อ"
"เค้กมาแล้วคร้าบคุณเพื่อน"
"เออนี่ นี่น้องที่รู้จักคิม ยูจอง"
"ยินดีที่ได้รู้จักนะครับน้องยูจอง ^^"
เขาว่าแล้วยื่นมือมาเขย่ามือของฉัน พลางส่งยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"พี่ชื่อคิ-"
"คิม ซอกจินยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ^^"
"น้องยูจองแกล้งพี่แบบนี้ไม่ได้นะครับ"
พี่จินทำหน้าตางอนแล้วเบะปากเล็กน้อย เป็นเชิงบอกว่างอนแล้วนะ
"55พี่น่าเอ็นดูค่ะ"
16:00 น.
"เจอกันครั้งหน้านะครับยูจอง"
"ค่ะพี่จิน ^^"
หลังจากที่ฉันเดินออกมาจากร้าน พอมองขึ้นไปบนฟ้าก็เห้นว่าตอนนี้พระอาทิตย์กำลังจะตกดินแล้ว
"แล้วจะไปไหนต่อดีเนี่ย?"
สายตาพยายามกวาดมองรอบถนน แต่ก็น่าเสียดายที่เจอแต่ความว่างเปล่า จะถอยกลับก็ไม่ได้ เพราะตอนนี้ฉันก็เดินออกมาไกลจากร้านพี่จินพอสมควรแล้ว
"ไม่มีรถเลย..โทรหาพี่จีมินอีกรอบดีมั้ยนะ?"
RRrrrr°~°~
ระหว่างที่ร่างบางกำลังยืนรอพี่จีมินรับสายอยู่นั้น ก็ไม่รู้ตัวเลยว่า..ตอนนี้กำลังมีอะไรบางอย่าง ค่อยๆคืบคลานมาจากข้างหลัง
"คนสวยย~"
"!!!!!"
100%
♣️♣️♣️♣️♣️♣️♣️♣️♣️
#จองกุกถึงคุณ
Spoil next chapter
'อยู่ในล็อกเกอร์'
"เลือด!? ช่วยด้วยค่ะ..ช่วยด้วย!!"
"อยากเป็นเมียกูปะ?"
Talk
เปิดไว้นานมากในที่สุดก็ลงตอนแรกแล้วจ้า!!^0^ จะบอกว่าเรื่องนี้แต่งยากมากเพราะไรท์ค่อนข้างหัวปั่น ไม่ชอบรอฟิลมา พออยากแต่งก็แต่งให้เสร็จไปเลยง่ายดีเนอะ มีหลายครั้งที่คิดว่าขี้เกียจแต่งต่อแล้ว..
แต่ถ้ารู้ว่ามีคนรออยู่ก็จะแต่งต่อไปเรื่อยๆให้จบค่ะ เผื่ออ่านเม้นท์แล้วมีแรงให้แต่งต่อ5555 อย่าลืมกดหัวใจ กดให้ด้วยนะงับ ><
ปล.ชอบไม่ชอบยังไง เม้นท์ เม้ามอยกันได้นะงับ อ่านทุกเม้นท์
แนะนำตัวละคร
จอย
ลิซ่า
โรเซ่
แทฮยอง
จีมิน
จองกุก
เจโฮป
นัมจุน/ม่อน
จิน
ความคิดเห็น