ซาตานร้ายซ่อนรัก

ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 3

“ปล่อยนะไม่งั้นฉันจะร้องจริงๆด้วย” เสียงของหล่อนสั้นเหมือนกระซิบ และนั้นมันทำให้ชายหนุ่มอดใจไม่ไหวจนต้องฉกริมฝีปากปิดปากสวยได้รูปของหล่อนอย่างกระหายหิวเหมือนเจอของที่ถูกใจเข้าให้ หญิงสาวตกตะลึงไม่นึกว่าเขาจะทำกับหล่อนอย่างนี้ กว่าจะรู้ตัวว่าตัวเองตอบสนองเขาก็มารู้สึกเหมือนเขาจะดึงหล่อนให้เข้าไปในห้องน้ำกับเขา

หญิงสาวขืนตัวและพลักเขาจนหลุดจากนั้นก็รีบหันหลังให้เขาแล้วติดกระดุดเสื้อจนมือไม้สั้น ชายหนุ่มหมายจะช่วยแต่ก็โดนหญิงสาวทำตาขวางใส่จนเสร็จหมายจะวิ่งหนีเขาแต่ก็ทำไม่ได้เพราะชายหนุ่มยึดแขนหล่อนเอาไว้

“ปล่อยนะยังต้องการอะไรอีก”

หญิงสาวสะกดกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้มันไหลออกมาให้เขาเห็นว่าหล่อนกลัว กลัวใจตัวเองว่าจะกระโดดเข้าไปหาเขาแท้ที่จะวิ่งหนี

“คุณยังไปไหนไม่ได้ตอนนี้ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

“เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน”

“มีสิ มากด้วย”

“ไม่ เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน คุณเป็นใครฉันยังไม่รู้จัก”

“แน่ใจเหรอที่คุณไม่รู้จักผม ซึ่งเป็นสามีคุณ”

หญิงสาวสะอึกพูดอะไรไม่ออก ซึ่งบอกให้รู้ว่าเขาจำหล่อนได้ และเขาก็พิสูจน์แล้วว่าหล่อนมีปานแดงที่หน้าอกข้างซ้ายถ้ามองดีๆ จะเห็นซึ้งนอกจากครอบครัวแล้วไม่มีใครรู้เลย

หล่อนก้มหน้าลงเมื่อจนมุมจนพูดอะไรไม่ออกแล้วหล่อนจะทำอย่างไรดีล่ะให้เขารับผิดชอบเหรอ เขาจะยอมเหรอในเมื่อพวกผู้ชายไม่ชอบของผูกมัด แต่เขาก็ยอมรับว่าเขาเป็นสามีของหล่อน หรือเขาต้องการอะไรกันแน่

“ต้องให้พิสูจน์ไหมคุณถึงจะยอมรับ”

“ไม่อย่า.....”

หญิงสาวพูดขึ้นทันทีพร้อมขืนตัวจากเขาเมื่อเขาจะฉุดหล่อนให้ไปกับเขา

“งั้นคุณก็ยอมรับแล้วสินะ”

“ฉัน.....”

รินลดาพูดไม่ออก หล่อนจะทำไงดี

“คุณรู้ไหมว่าผมตามหาคุณแทบแย่ ตื่นขึ้นมาก็มองไม่เห็นคุณ คุณรู้ไหมว่าผมอยากจะคุยกับคุณหลายเรื่อง”

เห็นไหมผู้ชายถ้าไม่คุยเรื่องคืนนั้นให้เราจบไปก็กลัวว่าผู้หญิงจะตามตื้อให้มารับผิดชอบ

“ถ้าจะคุยถึงเรื่องนั้นฉันว่าขอให้มันจบๆ ไปดีกว่า คุณไม่ต้องรับผิดชอบและไม่ต้องกลัวว่าฉันจะตื้อคุณจนทำให้ชีวิตการเป็นโสดของคุณหมดไป แค่นี้พอใจแล้วใช่ไหม ฉันขอตัวและหวังว่าเราคงจะไม่ได้พบกันอีก”

หญิงสาวพูดจนก็วิ่งหนีออกไปเสียแล้ว

“ไม่เดี๋ยว ผมไม่ได้ต้องการแบบนั้น” เตชินท์ถอนหายใจเมื่อไม่สามารถรั้งหญิงสาวไว้ได้ แต่ที่เขาไม่ตามหล่อนไปนั้นเพราะเขารู้แล้วว่าเขาจะตามหล่อนได้จากใคร

            เมื่อเขากลับมาที่ห้องอาหารเขาก็ไม่เห็นหล่อนแล้ว ผู้หญิงนี่เข้าใจยากจริงๆ ไอ้เราก็นึกว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ต้องการความรับผิดชอบเมื่อต้องเสียพรหมจรรย์ให้กับชายคนแรก เขาไม่รู้จริงๆ ว่าหล่อนต้องการหรือไม่ต้องการกันแน่ แต่ดูท่าทางลักษณะของหล่อนแล้วไม่ใช่คนแบบนั้น หล่อนแตกต่างจากผู้หญิงพวกนั้น ไม่รู้สิความรู้สึกของเขามันบอกอย่างนั้น

            “เฮ้..ไอ้เต แกไปไหนมาวะ ฉันเห็นคุณเลขาคนสวยของแกกลับไปเมื่อกี้ ฉันก็นึกว่าแกกลับไปเสียแล้วก็กะว่าจะโทรหาแกพอดีแกก็โผล่มา”

            นทีเมื่อเห็นว่าเตชินทร์มาแล้วก็เก็บโทรศัพท์ แล้วมองอาการเหม่อของชายหนุ่ม เขาหมดอารมณ์กับอาหารตรงหน้าเพราะทนไม่ไหวที่จะต้องรู้ให้ได้ว่าเพื่อนของเขาเป็นอะไร

            “แกเป็นอะไรว่ะไอ้เต ฉันเห็นแกนั่งเหม่อตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะเว้ย อาหารสั่งมาแกก็ไม่เห็นจะกินนึกว่ารวยนักหรือไงว่ะไอ้หล่อรวย ไอ้สเต็กตรงหน้าแกถ้ามันพูดได้มันคงด่าแกไปนานแล้ว”

            “เอ่อก็แกด่าแทนมันแล้วไง”

            “นี้มันยังน้อยไปนะเว้ย อารายว่ะไอ้เราอุตสาห์พามาเปลี่ยนบรรยากาศจะได้หายเครียดแต่แกกับทำให้มันเครียดเข้าไปอีก”

       “โทษทีว่ะพอดีมีเรื่องอะไรต้องคิดนิดหน่อย”

            “คงไม่พ้นไอ้เจ้าของแหวนวงนั้นอีกล่ะสิ”

            “อืม”

            เขาไม่เคยปิดบังอะไรกับนทีเลยแม้แต่เรื่องของหญิงสาวเจ้าของแหวนแต่เขาไม่ได้บอกว่าเจ้าหล่อนเป็นของเขาแล้วเพราะเขากลัวว่าหล่อนจะเสียชื่อเสียงหากว่าหล่อนมีหน้ามีตาในสังคม เขาอยากปรับความเข้าใจกับหล่อนเสียก่อนที่จะประกาศใครต่อใครว่าหล่อนเป็นของเขาแล้ว

            “เอ่อจริงสิผู้หญิงที่แกคุยอยู่เมื่อกี้ใคร”

            “อ้อรินนะเหรอ”

            “ใครนะ”

            “เขาชื่อรินลดาเป็นเจ้าของบริษัทผลิตภัณฑ์วัสดุก่อสร้างที่เราต้องเกื้อกุลกันอยู่ตั้งแต่รุ่นพ่อแล้ว”

            “อ้าวนายก็รู้จักหล่อนมานานแล้วสิ”

            “ก็นานอยู่แต่ก็มาห่างเมื่อรินเขาไปเรียนนอกจนอยู่ทำงานที่นั้นไม่ถึงปีก็ถูกเรียกตัวกลับมารับช่วงต่อจากพ่อไม่เท่าไหร่พ่อของรินก็ตาย แถมยังโดนใส่ความว่ายักยอกเงินบริษัทจนคนรักที่กำลังจะแต่งงานมาทิ้งอีก นี้ถ้าไม่ได้พ่อฉันช่วยไว้ไม่รู้ว่าจะเป็นไง”

            “ทำไม หล่อนจะฆ่าตัวตายเหรอ”

            “ก็เกือบล่ะ มีอยู่วันหนึ่งรินเขาหายตัวไปตามหาซะทั่วกลับมาอีกทีก็เช้าอีกวัน สภาพนี้ดูไม่ได้เอาเลยร้องไห้ฟูมฟายถามอะไรก็ไม่ตอบก็เลยปล่อยให้อยู่คนเดียวสักพักเผื่อว่าจะสบายใจขึ้น ที่ไหนได้กลับกินยานอนหลับตั้งสิบกว่าเม็ด ถ้าวันนั้นฉันไม่ไปหาคงได้กลายเป็นศพ” 

            ติ๊ดๆๆๆ ติ๊ดๆๆๆ

            “เฮ้ยไอ้เต แกรอแป๊บนะ คุณพัดโทรมา” นทีพูดเสร็จก็รีบเดินออกไปรับโทรศัพท์ทันที

            นี้นะเหรอสิ่งที่หล่อนต้องการที่จะไม่ให้เขารับผิดชอบถึงขนาดจะฆ่าตัวตาย และมันทำให้เขาได้รู้อีกอย่างหนึ่งว่าหล่อนได้เสียคนที่รักไปถึงสองคน ถึงว่าคืนนั้นเมาไม่ได้ศัพท์ ไอ้เราก็นึกว่าหล่อนเป็นสาวประเภทล่าผู้ชายตอนกลางคืนที่ได้ไม่ประสีประสาแม้กระทั่งจูบ ไอ้ผู้ชายคนนั้นคงบ้าไม่แม้กระทั่งจะจูบแฟน หรือไม่หล่อนเป็นประเภทหัวโบราณจนหมอนั่นทนไม่ไหวแต่อย่างไรเสียเขาก็ภูมิใจที่เขาเป็นคนแรกของหล่อน