คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : บทที่ 7 น้องชายฉันเจ๋งใช่ไหมล่ะ (Re.1)
Up lode : 01/05/2016
Re Write No.1 : 16/05/2016
บทที่ 7
น้องชายฉันเจ๋งใช่ไหมล่ะ
“นั่นอะไรน่ะแซนส์! ทำไมนายเดินมากับ... มากับมนุษย์!!”
“ก็ฉันเห็นยัยนี่บอกว่าชอบสปาเก็ตตี้น่ะ
ฉันก็เลยพามาหานาย”
หลังจากถูกแซนส์แกล้งด้วยความสนุกสนานอยู่พักใหญ่ เราสองคนก็เดินมาจนถึงเมืองสโนว์ดินจนได้ เมื่อเดินมาถึงฉันก็มองเห็นพาไพรัสยืนอยู่หน้าป้ายยินดีต้อนรับของเมืองและทำท่าโวยวายใส่แซนส์ทันทีที่เห็นฉัน -_-;
แต่เดี๋ยวก่อนนะ... เมื่อกี้แซนส์บอกว่าใครชอบสปาเก็ตตี้!?
“ว่าไงนะ!? จริงเหรอมนุษย์!!”
พาไพรัสมองข้ามหัวแซนส์มาสบตาฉันที่ยืนอยู่ด้านหลัง ด้วยความสูงเฉลี่ยที่ดูยังไงฉันก็คนแคระดีๆ นี่แหละทำให้ฉันจำต้องเงยหน้าขึ้นมามองพาไพรัสที่สูงกว่าร้อยเก้าสิบเซนติเมนตร ดวงตาประกายวิปวับที่เขาส่งมาให้ฉันอย่างจริงใจทำให้ฉันรู้สึกขนลุกซู่และไม่รู้จะพูดตอบไปว่าอย่างไร...
ในเมื่อฉันไม่ได้แตะสปาเก็ตตี้นั่นสักคำ!
“เอ่อ... คือ มันก็อร่อยดีน่ะนะ -_-;”
“จริงเหรอ *O*” ดวงตาของพาไพรัสดูเป็นประกายยิ่งกว่าเดิม
“เธอรู้มั้ยว่าที่ผ่านมาไม่เคยมีใครกินมันเลยสักครั้ง
T^T “
ฉันเองก็ไม่ได้แตะมันสักนิดเหมือนกัน -_-;
“เธอคงชอบมันสินะ! เหมือนที่ฉันชอบบบ
ขอบใจมากนะมนุษย์!”
“เอ่อ... อื้ม!” ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มให้พาไพรัส (ที่พูดเองเออเองเสร็จสรรพ) โครงกระดูกร่างสูงยิ้มกว้างแล้วเดินออกไปจากตรงนั้นด้วยท่าทางอารมณ์ดี แซนส์หันมาทางฉันโดยที่ดวงตายังคงมองไปที่น้องชายตัวเองที่เพิ่งจะเดินออกไป
“ฉันว่านั่นมันดีสำหรับเธอนะ”
“นายบังคับให้ฉันโกหกเนี่ยนะ -_-^ มันดีตรงไหนไม่ทราบยะ”
“เดี๋ยวก็รู้เองล่ะน่า... ไปกันเถอะ”
แซนส์ว่าแล้วดึงมือฉันให้เดินตามเขาเข้าไปในหมู่บ้านสโนว์ดิน ภายในหมู่บ้านค่อนข้างครึกครื้นและเต็มไปด้วยเหล่าปิศาจมากมายกำลังเฉลิมฉลองเทศกาลบางอย่างกันอยู่
ทุกคนหันมาทางเราทั้งคู่และปิศาจเหล่านั้นไม่มีตนไหนเลยที่เราเดินผ่านแล้วเขาจะไม่ทักทายแซนส์
ดูท่าว่าเขาจะค่อนข้างเป็นคนดังในหมู่บ้านนี้เลยทีเดียว...
"หวัดดีแซนส์"
"โย่ว แซนส์"
"ไง แซนซี่"
จนบางครั้งชื่อที่พวกเขาเรียกแซนส์ทำให้ฉันอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ แซนซี่งั้นเหรอ? เจ้านั่นคิดชื่อนี้ได้ยังไงน่ะ ตลกเป็นบ้าเลย ฮ่าๆ
“เดี๋ยวอีกสักพักเธอจะเป็นที่รู้จักของคนในหมู่บ้านนี้แล้วล่ะ”
แซนส์พูดในขณะที่เขาพาฉันเดินเข้าไปในร้านอาหารที่มีชื่อว่า
‘Gliblys Restaurant’ เขาพาฉันทักทายเหล่าปิศาจที่นั่งอยู่ในที่นั้นอย่างอารมณ์ดี
และนั่นทำให้ฉันได้รู้ว่าบางทีที่ที่มีปิศาจอยู่มันอาจจะไม่ได้อันตรายสำหรับมนุษย์ไปซะทีเดียว...
“เอ๋? นายหมายความว่าไง”
“ก็เพราะฉันล่ะมั้ง ฮ่าๆ” แซนส์หัวเราะเสียงดังก่อนที่เขาจะดันให้ฉันขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้ทรงสูง
“เอาเป็นว่าเธอรออยู่ตรงนี้นะ เดี๋ยวฉันมา”
“อ้าว เดี๋ยวสิ...!”
“เฮ้กริลบี้! เบอร์เกอร์สองที่”
แซนส์หันไปสั่งมาสเตอร์มอนเตอร์ที่เป็นปิศาจไฟใส่แว่นสวมชุดบาร์เทนเดอร์ด้วยท่าทางอารมณ์ดี เขาพยักหน้าเล็กน้อยแต่ก่อนที่แซนส์จะเดินออกไปจากตรงนั้น กริลบี้ก็เรียกเขาไว้เสียก่อน
“หวังว่ารอบนี้คงจะมีเงินจ่ายฉันนะแซนส์”
“เอิ่ม... เอาไว้ไปเก็บเงินที่พาไพรัสก็แล้วกันนะ!”
ว่าจบแซนส์ก็เดินออกจากร้านไปทิ้งฉันให้นั่งมองหน้ากริลบี้ที่เหมือนจะทำท่าหนักใจก่อนจะเดินเข้าไปที่หลังร้าน
-_-;
ฉันไม่ยักกะรู้เลยนะว่าเป็นปิศาจก็สามารถติดเงินกันได้ด้วย?
10 นาทีผ่านไป...
“โอ้ว สวัสดีกริลบี้!
เมื่อกี้แซนส์บอกว่าเขาสั่งเบอร์เกอร์เอาไว้ให้ฉันใช่ไหม?”
“คงใช่ล่ะมั้ง”
หลังจากนั่งโง่ๆ อยู่ที่เดิมไปได้สักพัก เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นข้างหูพร้อมกับเจ้าของร่างสูงสวมผ้าพันคอสีแดงดูคุ้นตา... เดี๋ยวนะ!
“อ้าว! หวัดดีมนุษย์
แกเองเหรอที่แซนส์บอกว่ากำลังรอฉันอยู่นะ”
เมื่อหันไปมองฉันก็ต้องตกใจเมื่อเจ้าของเสียงนั้นก็คือพาไพรัส โครงกระดูกร่างสูงน้องชายของแซนส์นั่นเอง เจ้าของผ้าพันคอสีแดงหันมาเลิกคิ้วตั้งคำถามใส่ฉันราวกับว่ามีใครบางคนบอกว่าฉันกำลังรอเขาอยู่ที่นี่ ตรงนี้...
และคนๆ นั้นก็คือแซนส์!
“หวัดดีพาไพรัส...”
“เธอรู้มั้ย พี่ชายฉันน่ะ
เขาเริ่มสะสมถุงเท้ามากขึ้นจนแทบจะล้นห้องแล้วในช่วงนี้”
ยังไม่ทันได้พูดอะไร พาไพรัสก็พูดแทรกฉันขึ้นมาเสียก่อนในขณะที่กริลบี้เอาเบอร์เกอร์มาเสิร์ฟให้กับเราทั้งสองคน ฉันชะงักคำพูดไว้ก่อนแล้วนั่งฟังสิ่งที่พาไพรัสพูดอย่างเงียบๆ โดยหยิบแฮมเบอร์เกอร์มากัดบ้างเล็กน้อยให้พอเป็นมารยาท
“มันน่าเศร้าชะมัด...
บางครั้งฉันก็ยังนึกสงสัยอยู่นะว่าเขาจะทำยังไง ถ้าเกิดไม่มีคนเจ๋งๆ
อย่างฉันคอยดูแลเขาน่ะ”
พาไพรัสว่าแล้วหยิบเบอร์เกอร์ขึ้นมากินอย่างเอร็ดอร่อย
นั่นทำให้ฉันที่นั่งมองอยู่เงียบๆ เกิดคำถามขึ้นมาในใจ...
ข้อแรก
ฉันคิดว่าแซนส์ต่างหากที่เป็นคนดูแลพาไพรัส -_-;
ข้อสอง
โครงกระดูกไม่มีกระเพาะแล้วเขากินมันลงไปได้ยังไง!?
“นี่มนุษย์!”
“หะ หะ?”
“ฉันจะว่ายังไงดีล่ะ ฉันรู้สึกว่าแกก็แคร์ปริศนาพวกนั้นเหมือนที่ฉันแคร์
แกยอมกินสปาเก็ตตี้ของฉันทั้งที่ไม่เคยมีใครยอมกินมันมาก่อน”
“...”
“ฉันคิดว่าแกก็เจ๋งดีนะ!”
พาไพรัสส่งเบอร์เกอร์คำสุดท้ายเข้าไปในปากก่อนที่เขาจะหันมายิ้มให้ฉันด้วยท่าทางเป็นมิตรมากขึ้น
ฉันยิ้มตอบเขานิดหน่อย ถึงแม้ในใจฉันอยากจะเถียงพาไพรัสใจแทบขาดเลยว่าที่จริงฉันไม่ได้กินสปาเก็ตตี้ของเขาเลยแม้แต่เสี้ยวเดียวก็เถอะ -_-;
“งั้นฉันไปก่อนล่ะ กริลบี้! นี่ค่าอาหาร
เช็คบิลของแซนส์มาด้วย”
พาไพรัสจ่ายเงินแล้วเดินออกไปจากร้าน ท่าทางของเขาดูอารมณ์ดียิ่งกว่าเรื่องสปาเก็ตตี้ตอนแรกเสียอีก ฉันมองตามหลังเขาไปพลางยิ้ม ฮะๆ ฉันคิดว่าที่จริงพาไพรัสเป็นคนที่ดีนะ ถึงแม้ว่าเขาจะพยายามทำตัวอันตราย แต่เขาก็ดูใจดีถึงจะประหลาดไปหน่อยก็เถอะ
“ไง มันดีใช่ไหมล่ะ”
“เฮ้ย! แซนส์
นายมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงเนี่ย”
หลังจากนั่งเหม่อมองได้สักพัก
เมื่อฉันรู้สึกตัว แซนส์ก็โผล่มานั่งข้างๆ ฉันแทนที่พาไพรัสเสียแล้ว...
เขาเป็นตัวอะไรกันแน่เนี่ย???
“ฮ่าๆ
ฉันมาตั้งแต่เธอเอาแต่นั่งมองพาไพรัสตาเป็นมันแล้วล่ะ”
ตะ ตาเป็นมันงั้นเหรอ!?
“เป็นไงล่ะ น้องชายฉันเจ๋งใช่ไหมล่ะ?” แซนส์พูดพลางเขียนรายการอาหารส่งให้กริลบี้
“ก็... ก็คงงั้นมั้ง”
“ฉันหวังว่าเธอคงจะชอบเขานะ”
“หา?”
“ก็... ฉันคิดว่าหมอนั่นชอบเธอน่ะ”
“...”
“บางทีถ้าเธออยู่กับเขาไปสักพัก
ฉันคิดว่าเธออาจจะรู้สึกดีๆ กับหมอนั่น...”
ตึง!
ฉันตบโต๊ะแรงๆ เพื่อดันตัวให้ลุกจากที่นั่ง
แซนส์สะดุ้งโหยง
เขาวางขวดน้ำอะไรสักอย่างที่เพิ่งรับจากกริลบี้มาเมื่อครู่ลงบนโต๊ะแล้วหันมามองหน้าฉัน
ที่ตอนนี้กำลังรู้สึก...
โกรธ!
ไม่รู้ทำไม! แต่โกรธมาก!!
“ฮะ เฮ้... เธอเป็นอะไรไปน่ะ”
“ฉันขอตัวนะ”
“เฮ้ยยย เดี๋ยวสิ!!”
ฉันไม่ฟังคำทัดทานของแซนส์ก่อนจะเดินออกจากร้านมาในทันที!
อยู่ดีๆ ก็หงุดหงิดขึ้นมา...
ฉันเป็นบ้าอะไรกันเนี่ย!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
------------------------------------------------------------------
Talking To MEEEE :
ฮัลโหลลล รีดเดอร์! วันนี้ไรท์มีอะไรมาให้ดูกันด้วยยยย... อะแฮ่ม! มันคือ!!
เอิ่ม... เอาเป็นว่ายังวาดไม่เสร็จ เดี๋ยวถ้าวาดเสร็จแล้วจะสแกนให้ชัดกว่านี้นะคะ 55555
ส่วนตอนนี้ เอาเป็นว่าจะบอกไว้แค่รูปนี้มีส่วนเกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องแน่นอน
และจะไม่บอกด้วยว่าเกี่ยวข้องยังไง 55555555555555555
ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่าน... และอย่าลืมนะคะว่า...
1 คอมเมนต์ = 1 กำลังใจ ♥
ความคิดเห็น