คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Confess love
“แอ๊ แอ๊” 2 เดือนหลังจากหนูน้อยนางิสะลืมตาดูโลก เธอก็กลายเป็นที่รักของคนในหมู่บ้านเพราะ ความสดใส น่ารักเกินเด็กทารกทั่วไป ทำให้มารีน่าเริ่มรู้สึกว่า นางิสะน่าดูจะมีนิสัยคล้ายๆสึซาคุมากกว่าเธอซะอีก แต่ว่าเธอไม่เคยเอาเก็บไปคิดเลยสักครั้ง เพราะ เธอมีแค่นางิสะที่เป็นแก้วตาดวงใจของเธอคนเดียวก็พอแล้ว
“ว่าไงค่ะ เจ้าตัวเล็กของแม่” มารีน่าเดินไปดูนางิสะที่กำลังนอนอ้อแอ้อยู่ในเปลเด็กอ่อน แต่ว่า นางิสะไม่ค่อยชอบสักเท่าไร เจ้าตัวเล็กมักจะชอบนอนบนเตียงข้างๆมารีน่ามากจนเธอต้องพยายามให้นางิสะนอนในเปลเด็กอ่อน เวลาที่เธอไม่อยู่บนห้องเพราะ ไม่อยากให้เกิดอันตรายกับเจ้าตัวเล็ก
“แอ้ แอ้” นางิสะดึงปรอยของผมมารีน่าเล่นแล้วหัวเราะอย่างสนุกสนาน
“ฮ่า ฮ่า ไงค่ะ ตอนแม่ไม่อยู่นอนหลับสบายรึเปล่า” มารีน่าเกาจมูกนางิสะเบาๆและดูเหมือนนางิสะจะชอบมากๆด้วย
“มารีน่าจ๊ะ ท่านคาเรนมาหาน่ะ” อาเรียเดินเข้ามาในห้อง
“ไงมารีน่า นางิสะเป็นไงบ้างล่ะ” คาเรนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับข้าวของเครื่องใช้สำหรับเด็กอ่อน
“เพิ่งจะตื่นนอนน่ะ รู้สึกว่า นางิสะค่อนข้างจะตื่นง่าย แต่หลับยากนิดหน่อยแถมจะนอนได้ต้องให้ฉันเป็นคนกล่อมเท่านั้นน่ะ”
“ท่าทางจะติดเธอมากเลยนะ” คาเรนเข้าไปเล่นกับนางิสะที่กำลังอารมณ์ดีอยู่
“แล้วจีโน่ล่ะ ไม่มากับเธอรึไง” มารีน่าถามถึงจีโน่ที่มักจะตามคาเรนตลอด แถมตั้งแต่โดยเธอว่า เรื่องที่ไปบอกความจริงกับสึซาคุถึงแม้จะไม่หมดก็เถอะ แต่เธอก็รู้ว่า ที่จีโน่ทำไปก็เพื่อเธอทั้งนั้นน่ะ
“มาแต่.....อยู่ข้างล่างน่ะ”
“ทำไม ไม่ขึ้นมาล่ะ นางิสะก็ไม่กลัวจีโน่แล้วนินา” มารีน่าพูด เพราะว่า ตอนนางิสะเพิ่งเกิดดูจะกลัวจีโน่เป็นพิเศษ พอจีโน่จะเข้ามาอุ้มก็จะร้องไห้ทันที มารีน่าเลยแก้ปัญหาโดยให้จีโน่พยายามช่วยเธอดูแลนางิสะทั้งวันจนกว่าเจ้าตัวเล็กจะหายกลัวและรู้สึกว่ามันจะได้ผลอย่างมากเหมือนกัน
“นี้พวกเธอคิดจะนินทา........ฉันน่ะ ให้มันเบาๆกว่านี้ได้มั้ยล่ะ” จีโน่เดินเข้ามาในห้องพร้อมกับใคร......คนหนึ่งที่มารีน่ารู้จักดีและรักมากเธอที่สุด
“ทำไมล่ะ จีโน่ ฉันจะนินทานาย......ไม่ไ........อ๊ะ!!” มารีน่าตกใจเมื่อเห็นว่า จีโน่อุ้มใครมาด้วย
“ท่านพี่ค่ะ ท่านพี่ยังไม่ตายจริงๆด้วยสินะค่ะ” น้ำตาของนานาลีทันทีเมื่อเธอเห็นมารีน่า เธอรู้สึกดีใจที่มารีน่ามีชีวิตแถมตอนนี้มารีน่าก็ให้กำเนิดหลานสาวตัวน้อย
“นานาลี ทำไมน้องถึงได้......” มารีน่าถามขณะที่จีโน่วางนานาลีบนเก้าอี้
“พวกคุณคาเรนเป็นคนบอกหนูเองค่ะ แล้วก็ที่หนูมาที่นี้ก็เป็นความตั้งใจของหนูเองเช่นกันค่ะ”
“แล้วสึซาคุไม่สงสัยหรือไงกันว่า น้องมาที่นี้หมอนั้นยิ่งฉลาดแบบแปลกๆอยู่ด้วยนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ เพราะ ฉันเป็นคนขอออกไปข้างนอกพร้อมกับพวกคุณคาเรน”
“งั้นเหรอ แต่ดีแล้วล่ะที่ไม่มีใครมาเห็นเธอ ในที่แบบนี้.....”
“ค่ะ เออ.....ฉันขอดู....เจ้าตัวเล็กหน่อย.....ได้มั้ยค่ะ”
“ได้สิ นางิสะ นี้คือน้าของหนูนะ” มารีน่าอุ้มนางิสะมาให้นานาลี
“เด็กคนนี้ดูคล้ายๆคุณสึซาคุจังนะค่ะ ยกเว้นแค่สีผมอ่อนกว่ากับสีตาที่เหมือนท่านพี่แบบนี้”
“ใครๆก็บอกอย่างนั้นกันหมด นั้นแหละนะ เพราะว่า เป็นลูกของสึซาคุก็เลยดูเหมือนพ่อล่ะมั่งนะ”
“ฮ่า ฮ่า ก็เหมือนกันจริงๆนิน่า” จีโน่พูดเสริม
“จีโน่ แผลที่หน้านั้นคืออะไรน่ะ” มารีน่าสังเกตพลาสเตอร์ที่แปะอยู่บนหน้าจีโน่ก็เลยเดินเข้าไปลูบที่แผลเบาๆ สร้างความตกใจกับจีโน่เป็นอย่างมาก
“บะ แบบว่า มีเรื่องกับสึซาคุนิดหน่อยน่ะ ไม่เป็นไรมากเหรอ”
“นายกับสึซาคุรู้สึกว่า หมู่นี้จะมีเรื่องกันบ่อยนะ หัดดูแลตัวเองให้ดีๆหน่อยสิ” มารีน่าบ่นทำให้จีโน่ถูกกับซึมไปทันที คาเรนแอบขำในใจที่เห็นแบบนั้นเพราะ มันเหมือนกับแม่ดุลูกมากกว่าที่จะเป็นเพื่อนสาวบ่นกับเพื่อนชายซะอีก
“แอ้ แอ้ แง!!~” จู่ๆนางิสะก็ร้องไห้ขึ้นมา
“เจ้าตัวเล็กเป็นอะไรไปน่ะ” จีโน่ถาม
“สงสัยจะหิวนมล่ะมั่ง คาเรนช่วยทีสิ.........”
“ได้เสมอ มารีน่า จีโน่เหมือนเดิมนายออกไปรอข้างนอก.....” คาเรนกวักมือไล่จีโน่ออกไป
“ใจร้ายจัง ก็ฉันอยากเห็นนิ”
“นายเป็นผู้ชายอย่าลืมซะล่ะ” พอจีโน่ออกไปแล้วคาเรนปิดประตูห้องปุบและล็อกห้องทันที แล้วหันกลับไปดูมารีน่าที่กำลังจะให้นมนางิสะอยู่พอดี เจ้าตัวเล็กค่อยๆดูดนมอย่างมีความสุข
“น่ารักจังน่ะค่ะ พอมาเห็นท่านพี่เป็นแบบนี้น่ะค่ะ” พอผ่านไปสักพักก็พบว่า เจ้าตัวเล็กนอนหลับปุ๋ยไปแล้ว มารีน่าจึงพานางิสะไปนอนในเปลเด็กอ่อน
“แอ้ แอ้” นางิสะรู้สึกไม่สบายตัวก็เลยคิดจะร้องไห้อีกรอบหนึ่ง แต่ว่า............
“เอ่ เอ้~ ไม่เป็นไรแล้วน่า นางิสะ แม่อยู่นี้แล้ว” มารีน่าลูบหัวและจูบที่หน้าผากเบาๆ นานาลียิ้มอย่างมีความสุขเมื่อเห็นว่า พี่สาวของเธอนั้นเป็นคุณแม่เต็มตัวแล้วและก็ภาวนาขอให้ สึซาคุหรือไม่ก็จีโน่ทำให้พี่ของเธอมีความสุขมากๆด้วยเช่นกัน
ใช้เวลาหลายนาทีกว่าจะกล่อมนางิสะให้หลับได้เช่นเดียว กับที่คาเรนและนานาลีออกไปรอข้างนอก แล้วให้จีโน่เข้ามาในห้องแทน มารีน่าเองก็รู้แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรเพราะ เธอมัวสนใจเจ้าตัวเล็กที่กำลังหลับอยู่ จีโน่มองมารีน่าจากด้านหลังหัวใจของเขาเริ่มเต้นแรงอีกครั้ง ภาพผู้หญิงที่กำลังมองลูกน้อยอย่างมีความสุขแล้วมีเขาที่ยืนมองอยู่แบบนี้ มันทำให้เขารู้สึกถึงคำว่า “ครอบครัว” พ่อ ผู้ที่คอยปกป้องและดูแลครอบครัว แม่ ผู้ที่คอยดูแลฟูมฝักอย่างทะนุถนอม และลูก ผู้ที่เป็นเหมือนสายใยที่เป็นสิ่งยืนยันถึงความรักของคนทั้งคู่ เป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพวกเขา
หมับ!!
“จะ จีโน่....นายทำอะไรน่ะ!” จีโน่เดินเข้ามากอดมารีน่าจากด้านหลังและเอาหน้าซุกไปที่คอขาวๆของเธอ กลิ่นหอมอ่อนของนางิสะติดมากับเส้นผมสีดำยาวนี้ทำให้เขาแทบจะอดใจไม่ได้ เพราะอะไรกันเขาก็ไม่รู้แต่อาจเป็นเพราะ ความรักที่เขาให้กับมารีน่าทั้งหมดจากใจของเขาก็ได้
“ขอให้ฉัน.....อยู่แบบนี้...สักพักเถอะนะ” ไม่มีเสียงพูดจากมารีน่า ทำให้เขารู้ว่า เธอไม่ได้ปฏิเสธการกระทำของเขาแบบนี้
“ฉันอยากจะ......ช่วยเธอเลี้ยงดู...นางิสะ....” เป็นครั้งแรกตั้งแต่นางิสะเกิด ที่จีโน่ยอมเอ่ยชื่อของเจ้าตัวเล็ก
“ขอบคุณน่ะ แต่ว่า แค่นี้เธอก็ช่วยฉันมาเยอะแล้ว.....”
“ฉันอยากจะ.....ช่วยเธอจริงๆมารีน่า........แต่งงานกับฉันได้มั้ย...”
“นะ นายพูดอะไรออกมา จีโน่!”
“ฉันอยากช่วยเธอ เลี้ยงดูนางิสะให้เหมือนลูกของฉันเอง....”
“ไม่ได้หรอก เพราะ พวกเราเป็นเพื่อนกันน่ะอย่าลืมสิ”
“แต่ว่า....ฉัน”
“จีโน่ นายรู้นิว่า พ่อจริงๆของนางิสะคือ........”
“ก็คือ สึซาคุ แต่ว่า ฉันน่ะที่ทำแบบนี้ไปเพราะว่า ฉัน.........รักเธอ มารีน่า”
“จีโน่ นายโกหกฉันใช่มั้ย”
“ฉันไม่ได้โกหกเธอ ฉัน.......รักเธอจริงๆ....รักมาตั้งแต่วันแรกที่....ฉันได้พบกับเธอ” มารีน่าหันมามองหน้าจีโน่ เธอสัมผัสได้ว่า คำพูดของเขาคือ คำพูดที่มาจากใจเขาจริง
“จีโน่..........ตอนนี้ฉันน่ะ...มีนางิสะอยู่นะ....แล้วนายยังจะ...มารักผู้หญิงอย่างฉันทำไมกัน”
“เพราะ ฉัน...ไม่อยากเห็นเธอ...ต้องร้องไห้อีกแล้ว ฉันอยากจะเป็นคนที่มาดูแลหัวใจของเธอกับนางิสะ....”
“จีโน่ แต่ว่า.....ฉัน”
“แต่งงานกับฉันน่ะ มารีน่าเธอไม่อยากให้นางิสะมีพ่อคอยอยู่เคียงข้างรึไงกัน”
“นายกำลัง.....พูดขู่ฉันใช่มั้ย จีโน่”
“เปล่าสักหน่อย ตอนนี้ฉันกำลังใช้เหตุผลกับเธอ....” มารีน่าเงียบไปสักพัก จีโน่ไม่รู้จะทำยังไงก็เลยจูบไปที่หน้าฉากของเธออย่างนิ่มนวล แต่ว่าจู่ๆน้ำตาของมารีน่าไหลอาบแก้มของเธอ ทำให้จีโน่รู้ว่า เธอกำลังสับสนว่า เธอยังรักสึซาคุหรือจะรับรักเขากันแน่ จีโน่ได้แต่มองหน้าเธออยู่เงียบๆแล้วดึงตัวเธอเข้ามากอดเพื่อจะปลอบโยนเธอ
“ไม่เป็นไร ถ้าเธอยังคิดไม่ได้ตอนนี้....ฉันรู้เพราะว่า มันปุบปับเกินไปสำหรับเธอ....”
“.................................”
“ฉันน่ะ ถ้าฉันสามารถทำอะไรได้บ้าง ฉันก็อยากจะปกป้องเธอไว้พร้อมกับนางิสะ” จีโน่ค่อยๆใช้นิ้วของเขาปาดน้ำตาบนแก้มของมารีน่า แต่ว่า......มารีน่ากลับ
“ขอโทษนะ จีโน่” มารีน่าดึงมือของจีโน่ลงเบาๆ
“เอ๋!! ทำไมกันล่ะ มารีน่า”
“แต่ผู้ชายที่ฉันรักก็คือ สึซาคุ คนเดียวเท่านั้น.....”
“ทำไมล่ะ! ทั้งที่สึซาคุก็ทำให้เธอต้องร้องไห้ ทำให้เธอต้องเจ็บตั้งหลายครั้งแล้วนะ.....”
“มันก็อาจจะใช่.....แต่ว่ายังไงฉันก็ยังรักหมอนั้น เพราะถึงว่าฉันจะโกรธหรือเกลียด สึซาคุมากขนาดไหน แต่พอนึกถึงวันที่หมอนั้นได้มอบนางิสะกับฉัน ฉันก็ไม่สามารถโกรธหมอนั้นลงแล้ว”
“มารีน่า นี่เธอลืมสึซาคุไม่ได้จริงๆใช่มั้ย....”
“ขอโทษนะ จีโน่...........” มารีน่ายื่นหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของจีโน่อย่างนิ่มนวลและอ่อนโยน
“................มารีน่า.........................”
“แต่ว่า ฉันอยากให้เราเป็นเพื่อนกันแบบนี้น่ะดีแล้ว”
“ถ้าเธอต้องการแบบนั้น ก็ได้....ฉันจะไม่เสียใจที่ต้องเสียเธอไป แต่ฉันจะดีใจที่เรายังเป็นเพื่อนกัน.....” จีโน่ดึงมารีน่าเข้ามากอดเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะเดินออกจากห้องไป
ทางคาเรนที่กำลังนั่งรออยู่จีโน่
“คุณจีโน่จะเป็นอะไรรึเปล่าค่ะ” นานาลีถามคาเรนโดยที่ในสภาพของนานาลีตอนนี้เธอสวมวิกสีดำกับแว่นตาทับอีกชั้น
“ไม่เป็นหรอกมั่ง จีโน่จะต้องทำได้แน่....”
“แต่ว่า.........ท่านพี่ดูจะยังรักคุณสึซาคุอยู่นะค่ะ”
“นั้นสินะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆก็อยากให้จีโน่ทำใจได้ก็พอแล้ว.....”
“ใครว่า จะทำใจไม่ได้ล่ะ” เสียงของจีโน่ดังมาจากบันได
“เป็นไงบ้างค่ะ คุณจีโน่”
“แหะ แหะ รู้สึกว่า จะถูกปฏิเสธน่ะ เพราะว่า มารีน่ายังรักสึซาคุอยู่” จีโน่ยิ้มอย่างมีความสุขแต่จริงๆแล้วไม่ใช้อย่างนั้นเลย เขากำลังเสียใจที่ไม่อาจจะเปลี่ยนใจคนที่เขารักได้
“แล้วนายพูดอะไรกับมารีน่าบ้างล่ะ....”
“ก็แค่บอกว่า เป็นเพื่อนกันแบบนี้น่ะดีแล้วล่ะ”
“ยังงั้นเหรอค่ะ แต่ก็ดีแล้วล่ะค่ะที่เป็นแบบนี้.....”
“จะทำยังไงต่อล่ะ จะกลับไปที่เมืองหลวงเลยรึเปล่า”
“จะกลับกันแล้วเหรอ คาเรน......” มารีน่าเดินลงมาจากห้อง
“ใช่แล้ว จริงด้วยสิ ซีทูกับเจเรเมียฝากของมาให้เธอกับนางิสะ” คาเรนยื่นตุ๊กตาที่เหมือนชีสคุงแต่ว่าเป็นผู้หญิงให้กับกล่องส้มและชาส้มที่มารีน่าชอบดื่มที่สุดในตอนนี้
“ขอบคุณนะ คาเรน ว่างๆก็อย่าลืมมาหากันบ้างล่ะ”
“ได้เสมอ มารีน่ายังไงเราก็เป็นเพื่อนกันนะ”
“โชคดีล่ะ คาเรน จีโน่”
“แล้วหนูจะมาหาอีกนะค่ะ ท่านพี่”
“ไม่ได้หรอกนะ นานาลีตอนนี้น้องเป็นจักรพรรดินีนะอย่าลืมสิ.....”
“ขอโทษค่ะ แต่ว่าหนูน่ะ.....”
“ไม่เป็น ให้คาเรนกับจีโน่มาแทนก็ได้.....”
“ค่ะ หนูไปแล้วนะค่ะ”
“โชคดีล่ะ อย่าให้สึซาคุจับได้ล่ะ” จีโน่อุ้มนานาลีแล้วพาไปขึ้นรถของพวกเขา
ในระหว่างทางกลับ
“จีโน่ ถ้านายจะร้องไห้ก็ร้องออกมาเลยสิ.....”
“ฉะ ฉันไม่ได้ร้อง...ไห้สักหน่อย....อึก” เสียงสะอึกสะอื้นของจีโน่ทำให้คาเรนถึงกับส่ายหน้า
“ทำให้ต้องฝืนทำตัวว่า ไม่เป็นอะไรต่อหน้ามารีน่าด้วยล่ะ”
“มันเป็นเพราะว่า ฉันไม่อยากให้มารีน่าเป็นห่วงน่ะสิ” จีโน่นึกถึงเหตุการณ์ก่อนที่จะมาหามารีน่าในวันนี้ เขาบอกว่า สึซาคุตัดใจจากมารีน่า แต่ว่า สึซาคุกลับตอบเขาว่า
“ผู้หญิงที่ฉันรักในตอนนี้ ก็คือ มารีน่าเท่านั้นถึงฉันจะยังคงคิดถึงยูฟี่อยู่ แต่ว่าตอนนี้ฉันรักมารีน่าเพียงคนเดียว”
กับวันนี้ที่เขาถูกมารีน่าปฏิเสธ ทำให้จีโน่เห็นว่า เขาไม่อาจจะไปทำลายความรักของทั้งคู่ได้เลยสักนิด ถึงแม้ตอนนี้พวกเขาจะอยู่ห่างกันแต่ว่าใจของทั้งคู่กลับยังคงนึกอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา.......................................
“แต่ว่า สุดท้ายแล้วคนที่จะเสียใจก็คือ นายน่ะ”
“ไม่เป็นไร แค่ฉันสามารถทำให้มารีน่ามีความสุข มันก็พอสำหรับฉันในตอนนี้แล้วล่ะนะ”
“ก็แล้วแต่นายล่ะกัน....”
กลับมาทางด้านมารีน่า
“ขอโทษน่ะ จีโน่ ถึงฉันจะรักนาย แต่ว่ายังไงฉันก็รักนายในแบบเพื่อนเท่านั้นจริงๆ” มารีน่ายืนมองรถของพวกคาเรนจากทางหน้าต่างซึ่งตอนนี้มองไม่เห็นรถของพวกเขาแล้ว
“แอ้ แอ้” นางิสะตื่นขึ้นมาเร็วกว่าปกติ จนทำให้มารีน่ารู้สึกแปลกใจ
“นางิสะ เป็นอะไรไปค่ะ ลูกแม่” มารีน่าอุ้มนางิสะมาไว้ในอ้อมกอดแล้วก็ลูบผมสีน้ำตาลอ่อนอย่างเบามือ
“แอ้ แอ้” มือน้อยของนางิสะ ดึงสายสร้อยล็อกเก็ตรูปหัวใจที่คอของเธอซึ่งเป็นสร้อยที่สึซาคุให้เธอไว้ก่อนจะเดินออกไปจากอ้อมแขนที่อบอุ่นของสึซาคุด้วย
“นางิสะ สร้อยของแม่มีอะไรรึเปล่าค่ะ” มารีน่าถอดสร้อยคอแล้วนำมาให้นางิสะ และดูเหมือนนางิสะอยากจะเปิดมันออกแล้วก็อมมันไว้ในปาก มารีน่ารู้สึกแปลกใจกับท่าทีของนางิสะ
“แง!! แง!!” มารีน่าลองเอาสร้อยคอออกจากมือนางิสะ เจ้าตัวเล็กก็แผดเสียงมาทันทีจนมารีน่าต้องเอาสร้อยคืนให้แล้วก็เขย่าตัวนางิสะเบาๆ
“นี้หนูเป็นอะไรกันแน่เนี่ย นางิสะ” มารีน่ามองนางิสะอย่างงงๆ จึงหยิบสร้อยมาใส่ที่คอของนางิสะแล้วพาเจ้าตัวเล็กไปนอนที่เตียงของเธอ แล้วลองเปิดล็อกเก็ตดูก็เห็นรูปภาพของเธอกับสึซาคุ สมัยที่เขากับเธอยังเป็นเพื่อนกันอยู่ มารีน่าสังเกตว่า นางิสะดูจะหัวเราะและยิ้มให้กับรูปของสึซาคุ
“นี่คือ สิ่งที่หนูอยากบอกแม่ใช่มั้ยค่ะ นางิสะ”
คุยนามามิวันล่ะนิด
ดีจ้า~ เจอกันอีกแล้วนะค่ะ 5555555+
ใกล้จะปิดเทอมแล้วเย้~ (สำหรับโรงเรียนของเค้าอย่างเดียวมักนะ) แต่ว่า ต้องไปเรียนซัมเมอร์ต่อทันทีนะสิ ก็โรงเรียนเค้าบังคับมา -__-"
แถมยังไปทำกิจกรรมให้น้องอีก อยากบอกว่า เหนื่อยสุดๆเลย น้องไม่ยอมฟังเค้าเลยสักคน แถมแกล้งเอาแป้งมาทาหน้าอีก แง~ TT^TT
แต่ตอนนี้ก็ยากเหมือนกัน เพราะ มันคิดไม่ออก =_=''''
พอดีกว่า มาดูรูปที่ฝากต่อดีกว่า ^o^
รูป จีน่า กับ มารีน่า ยังน่ารักไม่เปลี่ยนแปลง
รูปถ่ายที่อยู่ในล็อกเก็ตของมารีน่า
บาย บายนะค่า~ เดี๋ยวมาอัพใหม่ ^ ^
ความคิดเห็น