คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บบที่ 6 สปาเก็ตตี้ของพาไพรัส (Re.1)
Up lode : 30/04/2016
Re Write No.1 : 16/05/2016
บทที่ 6
สปาเก็ตตี้ของพาไพรัส
ฉันกับแซนส์เดินด้วยกันมาเรื่อยๆ ทั้งที่มือของฉันยังซุกอยู่ในกระเป๋าเสื้อของเขาอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ ความรู้สึกอบอุ่นอันแสนคุ้นเคยแล่นเข้ามาในสมองและทำให้ในหัวพยายามคิดทบทวนว่าเป็นเพราะอะไร? เราสองคนเดินทักทายเจ้าของร้านขายขนมหวานที่เรียกว่า 'ไนซ์ครีม' ด้วยรอยยิ้ม (และฉันที่เขินอายเล็กน้อย) ก่อนที่แซนส์จะขอตัวไปยืนคุยกับปิศาจสุนัขคู่รักที่มีชื่อว่าโดกามี่และโดกาเรสซ่า
โดยทิ้งให้ฉันยืนรออยู่ไม่ไกล -_- ด้วยความไม่มีอะไรทำฉันจึงเดินไปเตะก้อนน้ำแข็งบนลานหิมะกว้างเพื่อรอเขา หลังจาเตะลงหลุมไปหลายลูกก็ยังไม่มีท่าทีว่าแซนส์จะคุยเสร็จสักทีฉันจึงเริ่มหงุดหงิดและหยิบหิมะมาปาเล่นแก้เซ็ง!
แต่ก็เล่นได้ไม่นาน...
พลั่ก!
"ว้าย! แซนส์!!"
มือปริศนาของใครบางคนผลักฉันเบาๆ แต่มันทำให้ฉันเสียหลักล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้นน้ำแข็งเสียงดังลั่น เจ้าของมือปริศนายืนกุมท้องหัวเราะตัวงออยู่ทางด้านหลัง เจ้าของเสื้อฮู้ดสีฟ้าทำให้ฉันอยากจะเขวี้ยงก้อนหิมะในมือใส่หน้าเขาแรงๆ เพื่อเป็นการแก้แค้นจริงๆ !!
อีตานิสัยไม่ดี!
“ว่าไงเด็กน้อย ฮ่าๆ”
"นายทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง!"
"ฉันเปล่าทำสักหน่อยนะ ฮ่าๆ!!"
“อีตาบ้า! ฉันจะฆ่านาย!!”
กึก...
ประโยคนั้นทำให้แซนส์ชะงักไปนิดหน่อย ความรู้สึกผิดแล่นปลาบเข้าไปถึงขั้วหัวใจแต่เขาก็กลับมาหัวเราะแบบเดิมได้โดยใช้เวลาเพียงไม่นาน ส่วนฉันที่ยังคงนั่งอยู่บนลานน้ำแข็งก็ยังไม่มีทีท่าว่าความรู้สึกผิดนี้จะหายไปจากใจ
“ฮะๆ เธอนี่แกล้งนิดแกล้งหน่อยไม่ได้เลยนะ”
ฉันเบ้หน้า
แซนส์หัวเราะร่วนก่อนจะพาฉันเดินออกจากลานน้ำแข็งไปยังอีกเส้นทางหนึ่ง
มือที่กุมมือของฉันไว้กระชับแน่นขึ้นเรื่อยๆ อย่างไร้เหตุผล แผ่นหลังของเขาที่เดินนำหน้าฉันไปดูเยือกเย็นผิดกับเมื่อสักครู่ลิบลับ
นี่ฉัน... ทำอะไรผิดไปรึเปล่า?
“ซะ...”
“เอาล่ะ
ตรงนี้ฉันคิดว่าเธอควรเดินออกไปคนเดียวและฉันก็ควรไปสมทบกับพาไพรัสนะ”
แซนส์กล่าวโดยไม่หันหน้ามามองฉัน เขาดึงมือของฉันให้เดินนำไปข้างหน้า
นั่นทำให้ฉันไม่ทันได้เห็นว่าเขากำลังทำสีหน้าแบบไหนในตอนนี้...
“แล้วเจอกัน...”
แซนส์ปล่อยมือและดันหลังฉันให้เดินนำไป
แต่เพียงไม่กี่วินาทีที่ฉันละสายตาไปจากเขา เมื่อหันกลับไปมอง
แซนส์ก็ไม่ได้ยืนอยู่ตรงนั้นเสียแล้ว...
แล้วเมื่อกี้... มันคือ?
“โอ้ว นั่นมนุษย์!”
โฟกัสกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้าอีกครั้ง ฉันมองเห็นพาไพรัสยืนอยู่ไกลลิบๆ
ฉันจึงเดินเข้าไปหาเขา ก่อนจะพบกับแซนส์ยืนอยู่ข้างๆ
กับพาไพรัสและใบหน้าของเขาก็ยังเต็มไปด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม
แซนส์หันมามองฉันแล้วยิ้มให้ราวกับไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้น
หรือว่าฉันคิดไปเอง?
“นี่มนุษย์ ฉันหวังว่าแกจะพร้อมสำหรับ...”
“...”
“แซนส์!! ปริศนาอยู่ไหน???”
พาไพรัสหันหน้าไปมองแซนส์ที่ยืนยิ้มอยู่ข้างๆ แซนส์เลิกคิ้ว (มีคิ้ว???) แล้วเหล่ตาไปยังกระดาษใบเล็กที่วางอยู่บนพื้นหิมะ
“นั่นไง อยู่บนพื้นนั่น
เชื่อสิว่าเขาไม่มีทางข้ามมันมาได้หรอก”
แซนส์ทำท่าเหมือนจะบอกว่าไม่มีปัญหาใส่พาไพรัสก่อนที่เขาจะกวักมือเรียกฉันให้เดินเข้าไปโดยไม่ให้พาไพรัสเห็น
-_-; ฉันเดินเข้าไปตามที่แซนส์เรียกพร้อมกับพาไพรัสที่จ้องมองตลอดทุกฝีก้าวที่ฉันเดิน
และฉันก็เดินข้ามไอ้กระดาษใบเล็กนั่นมาจนถึงตัวพวกเขาทั้งสองคนแล้วด้วย -_-
“แซนส์!! เขาไม่มองมันด้วยซ้ำนะ!”
พาไพรัสหันหน้ากลับไปโวยวายใส่แซนส์อีกครั้งจนเขาต้องยกมือขึ้นยอมแพ้
“อุ๊บส์ ฉันคิดว่าที่จริงฉันน่าจะใช้คอสเวิร์ดแทน”
“อะไรนะ!?
ฉันไม่คิดเลยว่านายจะพูดแบบนั้นออกมา”
“ฉันก็ไม่คิดเหมือนกันว่าฉันจะพูด -..-”
“แซนส์!!”
“ใจเย็นนนนน”
พาไพรัสทำท่าจะฆ่าแซนส์อีกรอบ ฉันยืนหัวเราะกับการกระทำของพวกเขาทั้งสองคนเบาๆ ด้วยความเกรงว่าพาไพรัสจะไม่พอใจ และมันก็จริง เมื่อเขาหันมาสังเกตเห็นฉันที่ยืนปิดปากหัวเราะอยู่ไม่ห่าง พาไพรัสก็ทำเสียงไม่พอใจใส่ฉันทันที!
“มนุษย์! แกหัวเราะอะไรน่ะ!!”
“ปละ เปล่าสักหน่อย ฮ่าๆ”
และแล้วฉันก็หลุดหัวเราะออกมาใส่หน้าพาไพรัสชุดใหญ่
เขาทำหน้าไม่พอใจเสียยกใหญ่เพราะดูท่าว่าจะไม่มีอะไรได้ดั่งใจพาไพรัสเลยสักอย่าง ไม่ว่าจะเป็นเเซนส์ที่คิดปริศนากวนประสาทเขาหรือว่าจะเป็นฉันที่ไม่มีท่าทีกลัวเขาเลยแม้แต่น้อย
แถมนี่ยังมาหัวเราะใส่อีก ถ้าเป็นฉันคงชกหน้าหงายไปแล้ว -..-
“จำไว้นะมนุษย์! ฉันจะต้องจับแกให้ได้!!”
พาไพรัสยกมือขึ้นมาชี้หน้าฉันที่พยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้อีกครั้งก่อนจะสะบัดหน้าเดินหนีไป
“โอ้ว!
เหมือนหมอนั่นจะยังไม่ละความพยายามนะ ฮ่าๆ”
แซนส์หัวเราะและมองตามพาไพรัสที่เพิ่งเดินออกไปด้วยท่าทางขบขัน เขาเดินเข้ามายืนข้างๆ ฉัน ความจริงฉันคิดว่าพาไพรัสน่าจะเป็นคนที่ดีกว่าที่คิด ถึงแม้เขาจะดูประหลาดไปหน่อยก็ตามทีเถอะ
“แต่ฉันคิดว่าเขาดูอารมณ์ดีมากกว่าเมื่อวันก่อนซะอีก”
“งั้นเหรอ นั่นถือว่าเป็นเรื่องดีใช่ไหม?”
“ใช่!”
“ฮะๆ ฉันว่าเราเดินตามเขาไปดีกว่านะ”
ฉันว่าแล้วเดินนำหน้าแซนส์ออกไปจากตรงนั้น เราสองคนเดินกันไปตามทางเรื่อยๆ โดยไม่พูดอะไรกัน จนเราเดินมาถึงลานกว้างๆ แห่งหนึ่ง ตรงกลางลานมีโต๊ะสองตัวตั้งเอาไว้ บนโต๊ะตัวแรกมีสปาเก็ตตี้แช่แข็งวางเอาไว้พร้อมกระดาษโน้ตหนึ่งใบ (และฉันก็พอจะเดาออกว่าใครเป็นเจ้าของมัน) ส่วนอีกตัวมีไมโครเวฟที่ไม่ได้เสียบปลั๊กตั้งเอาไว้ด้วย
ฉันจะไม่ถามว่าใครมาทำสปาเก็ตตี้กลางหิมะ...?
“นะ นี่มันอะไรน่ะ -_-;”
ฉันเดินไปหยิบกระดาษโน้ตที่ติดอยู่กับจานสปาเก็ตตี้ขึ้นมาอ่าน มันถูกเขียนด้วยลายมือที่หวัดจนแทบอ่านไม่ออก ในนั้นมีข้อความเขียนเอาไว้ยาวมากและระบุชื่อผู้เขียนเอาไว้ด้วยพร้อมเสร็จ แซนส์ขยับเข้ามายืนใกล้ๆ กับฉันและชะโงกหน้าเข้ามาอ่านข้อความในกระดาษนั่นเช่นกัน
มนุษย์!
จงกินสปาเก็ตตี้นี้ซะสิ กินมันและชมหิมะตกอย่างเพลิดเพลิน!
แกคงไม่รู้ล่ะสินะว่านี่น่ะมันเป็นกับดัก!
ที่ฉันสร้างมันขึ้นมาเพื่อที่จะหลอกล่อแก
แล้วแกก็จะยุ่งอยู่กับการกิน
และแกก็จะลืมไปว่าแกน่ะไม่ได้เดินหน้าต่อ!
ฮ่าๆ
แกกำลังจะถูกท่านพาไพรัสผู้ยิ่งใหญ่คนนี้หักหลัง!!
ฮ่า ฮ่า ฮ่า
- พาไพรัส
หน้าฉัน >> ( -_-; )
หน้าแซนส์ >> ( =_+; )
“ฉันว่านายควรจะพาน้องชายนายไปเช็คสมองได้แล้วนะ”
“เอ่อ... ก็นะ”
แซนส์ยักไหล่ เขามองไปยังสปาเก็ตตี้แช่แข็งแล้วทำหน้าแหยๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมามองหน้าฉันที่ยืนมองการกระทำของเขาอยู่อย่าง... เอ่อ...
แซนส์คิดจะให้ฉันกินมันรึเปล่า -_-;
“เธอคงไม่กินมันใช่ไหม?”
“ถ้ามันไม่ได้เป็นน้ำแข็ง ฉันก็คงจะกินอยู่หรอกนะ!”
ฉันวางโน้ตเอาไว้ที่เดิมแล้วเดินผละออกมาโดยมีแซนส์เดินตามมาข้างหลัง ฉันนึกย้อนไปถึงตอนที่มองแผ่นหลังเขาตอนนั้น... ความรู้สึกเยือกเย็นและน่ากลัวนั่นมันทำให้ฉันเหมือนกับจะนึกอะไรบางอย่างออก อะไรบางอย่างที่ฉันจงใจที่จะลืมมันไป
อะไรบางอย่างที่... ไม่น่าจดจำ
หมับ
“เฮ้... คิดอะไรอยู่ เด็กน้อย”
แซนส์เอื้อมมือมาจับหัวฉันเบาๆ จากทางด้านหลัง ฉันเหลือบตาไปมองเขานิดหน่อย
ใบหน้าของแซนส์ยังคงยิ้มอย่างอารมณ์ดีเหมือนเดิมและฉันก็ไม่ได้รู้สึกถึงความเยือกเย็นนั่นอีกแล้ว...
“ก็เปล่า... ต่อจากนี้เราจะไปไหนกันต่อเหรอ”
“อืม... เดินไปอีกหน่อยก็ถึงเมืองสโนว์ดินแล้วล่ะ”
“งั้นเหรอ...”
“เฮ้ๆ เป็นอะไรไปน่ะ -_-; ดูไม่เหมือนตอนแรกเลยนะ”
แซนส์ว่าแล้วเดินอ้อมมาดักหน้าฉัน
ใบหน้าเปื้อนยิ้มแต่ดวงตาที่ฉายแววกังวลนั่นทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นกว่าเดิมนิดหน่อย
แซนส์เอามือทั้งสองข้างของเขามากุมไหล่ฉันเอาไว้แล้วเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ๆ...
นะ นี่เขาจะทำอะไรน่ะ -_-;
“เอ่อ... นี่นายจะทำอะไร”
“ฉันก็จะดูไงว่าเธอมีอะไรผิดปกติ”
“แล้วฉันผิดปกติตรง...”
ยืดดด...
ซะ แซนนนนนนนส์!!!
ขณะที่ฉันกำลังพูดตอบ
แซนส์ก็เลื่อนมือทั้งสองข้างจากการจับไหล่ฉัน เปลี่ยนเป้าหมายมาเป็นการดึงแก้มทั้งสองข้างของฉันจนยืด...
อ๊ากกกกกกกกกกกก!!
“อ๊ายยยย!! อ่อยอ๊ะ!”
“หะ? อะไรนะ? ฉันฟังไม่ถนัดเลย”
แซนส์ว่าพลางยื่นหน้าเข้ามาใกล้ขึ้น ฉันเอื้อมมือทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นมาดึงแขนเสื้อฮู้ดของเขาแรงๆ
เพื่อให้เขาปล่อยมือทั้งสองข้างออกจากแก้มฉันสียที!
ดวงตาของแซนส์น่ะไม่ได้ดูน่ามองเหมือนมนุษย์หรอกนะ
แต่มันกลับทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกมนตร์สะกดจนไม่อาจละสายตาไปจากมันได้
ถึงแม้มือทั้งสองข้างจะพยายามดึงมือแข็งๆ ของเขาออกจากแก้มไปด้วยก็เถอะ!!
“อั๊นออกอั้ยอ่อยยยยย”
“อะไรนะ? เธอจะอ่อยฉันงั้นเหรอ!?”
“TT^TT”
แซนนนนนนนนส์!! อีตาบ้า อีตาโครงกระดูกบ้า! อีตาโครงกระดูกยิ้ม! อีตาเสื้อฮู้ดสีฟ้าบ้า!!
“ฮ่าๆ ฉันไม่แกล้งเธอแล้วก็ได้”
“ฮึ่มมมม”
แซนส์ปล่อมมือออกจากแก้มฉันพลางทำหน้ามีความสุข
แต่รู้อะไรไหม? ตอนนี้ฉันรู้สึกอยากจะตื้บเขาใจจะขาดดดดดด! ฮึ่ยยยย!!
“ฮะๆ ฉันว่าเธอเป็นแบบนี้น่ารักกว่านะ”
แซนส์เอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆ
อีกครั้งก่อนจะเดินนำหน้าไปก่อนพลางฮัมเพลงอย่างอารมณ์ดี...
โอ๊ะ! ให้ตายเถอะ
ไอ้ความรู้สึกบ้านั่นมันกลับมาอีกแล้ว!!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
ความคิดเห็น