คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Drama scene รักของฉันคล้ายละคร [Kyuhyeon-Seohyeon]:: 2 [100%]
ตอนนี้ฉันกำลังหั่นผักชี ล้าลัลลา ... ~
“ยัยตัวแสบบบ” อะจ๊ากกก ตกใจหมดเลย
“ว๊ายยยย” อยู่ดี ๆ ผักชีในมือของฉัน ก็ไปอยู่บนหัวคุณคยู (มันลอยไปตอนไหนค่ะ คุณผักชี)
“เธอทำอะไรของเธอ”
“หั่นผักชีค่ะ”
“ฉันรู้แล้ว เอาผักชีของเธอออกจากหัวฉัน เดี๋ยวนี้ !!” ไม่เห็นต้องตะคอกเลย ฉันไม่ได้พิการทางหูสักหน่อย ชิส์ O.O
“ค่ะ ๆ” ฉันค่อย ๆ เก็บทีละชิ้น ทีละชิ้น
“เร็ว ๆ ด้วย” จะเร่งทำไมนักหนา
“เสร็จแล้วค่ะ” เฮ้ออ !! หมดซักที
“เธอทำให้ฉันต้องไปทำงานสาย”
“เกี่ยวกับฉันด้วยหรอคะ”
“เกี่ยวสิ ถ้าเธอไม่ฉีดน้ำใส่ฉัน ฉันก็ไปทำงานทัน”
“แต่ถ้าคุณหลบคุณก็ไม่เปียกนี่คะ”
“เธอนี่มัน.....”
“คุณคยูคะ คุณยูริมาหาค่ะ”เสียงแม่บ้านที่อยู่หน้าบ้าน บอกคุณคยู
“เดี๋ยวฉันไป เรายังไม่จบกันแค่นี้แน่” แบร่ ๆ
“คุณมีธุระอะไร”
“นี่หรอ คือคำทักทายของว่าที่เจ้าบ่าว”
“มีธุระอะไรก็ว่ามา ฉันไม่มีเวลามาก”
“พ่อแม่ ของยูริให้มาทานข้าวเย็นที่นี่ค่ะ”
“แค่นี้ใช่มั๊ย”
“ยังค่ะ พ่อแม่ของยูริให้มาตกลงเรื่องหมั้น”
“ผมบอกแล้วไงว่าผมยังไม่พร้อม”
“แล้วเมื่อไหร่คุณจะพร้อมล่ะคะ !!”
“เดี๋ยวผมจะบอกคุณเอง”
“อาหารเย็น พร้อมแล้วค่ะ”เสียงแม่บ้านเรียก
“เชิญ”คยูเชิญยูริ
ในที่สุดฉันก็ทำอาหารเสร็จ เย้ ๆ ๆ
“คุณซอคะ เสริฟอาหารค่ะ”แม่บ้านเรียกฉันไปเสริฟอาหาร
“ได้ค่ะ”
ฉันยกอาหารไปวางที่โต๊ะโดยมีคุณคยูกับคุณยูริ มองเหมือนไม่เคยเห็น
“ฮันนี่ !! อันนี้ก็อร่อยนะคะ เดี๋ยวยูริตักให้ค่ะ” ทำอย่างกับคุณคยูไม่มีแขนงั้นแหละ ตักเอา ๆ
“ผมว่ามันเยอะไปแล้วนะ”
“ถ้าคุณไม่ทาน เดี๋ยวยูริป้อนให้นะคะ”
“แค่ก ๆ” เป็นไงล่ะ คุณคยูสำลักซะงั้น
“ยัยหน้าจืด ฉันขอน้ำหน่อยสิ”
“ฉันชื่อ ซอฮยอน ไม่ใช่ ยัยหน้าจืดนะคะ”
“ฉันขอน้ำหน่อย”
“ได้ค่ะ”
“เร็ว ๆ ด้วย”
“ได้แล้วค่ะ” ว๊ายตาย ...!!
ซ่าส์ ....!!! ฉันทำน้ำหกใส่คุณยูริ
“เธอจงใจแกล้งฉัน”
เพี๊ยะ >< ไม่จริง ฉันถูกตบ
“หยุดเดี๋ยวนี้นะยูริ” คุณคยูค่อย ๆประคองตัวฉันที่หมอบลงกับพื้น ขึ้นมา
“ไม่ค่ะ ยูริไม่หยุด ” อยู่ดี ๆ คุณยูริก็จู่โจมเข้าใส่ฉันอีกรอบ 2 แต่ยังโชคดีที่คุณคยูกันไว้
“พอสักทีเถอะยูริ”
“คุณเข้าข้างยัยนั่นหรอคะ”
“ผมไม่ได้เข้าข้างใคร แต่ทุกคนก็เห็นว่า ซอเขาไม่ได้ตั้งใจ”
“ไม่ได้ตั้งใจงั้นหรอ แล้วถ้าฉันทำแบบนี้ จะเรียกว่าไม่ได้ตั้งใจรึป่าว” คุณยูริหยิบแก้วน้ำขึ้นมา แล้วเทใส่ฉัน
จ๊ากกก !!~ เย็นจังเลย
“ยูริ นี่มันจะมากเกินไปแล้วนะ” อุ๊ยย !! หน้าคุณคยูแดงมากเลย
“มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ”
“คุณกลับไปก่อนเถอะ”
“ฉันกลับแน่” และแล้วคุณยูริก็เดินสะบัดก้นไปขึ้นรถ
“เฮ้อออ !!~ เป็นไงล่ะ เจ็บมั๊ย” ก็เจ็บสิถามได้
“ฉัน...ขอตัวกลับก่อนนะคะ บ๊ายบายย”
“เดี๋ยวก่อนสิ”
ฉันไม่สนใจคำพูดของคุณคยูเพราะตอนนี้ เป้าหมายของฉันคือ ออกจากบ้านหลังนี้ให้เร็วที่สุด
“แท็กซี่คะ ๆ ” ฉันรีบขึ้นรถแท็กซี่อย่างด่วน
“หยุดเดี๋ยวนี้นะ” จ้างให้ก็ไม่หยุดหรอก และแล้วคุณคยูก็เดินกลับเข้าบ้าน
ณ หอพัก Girls Group
ในที่สุดฉันก็มาถึงห้องฉันโดยไม่สวัสดิภาพ ทำไมพี่แทต้องมาทำงานบ้า ๆ แบบนี้ด้วย
“กลับมาแล้วหรอซอ เป็นไงบ้าง”
“สุดยอดเลยพี่”
“ดีงั้นหรอ”
”ป่าว แย่สุดยอด แล้วเมื่อไหร่พี่จะได้ไปทำงานหรอคะ”
“ประมาณ 4-5 วัน พี่ถึงจะได้ไป”
“โห !~ ตั้ง 4-5 วัน ”
“ทำไมหรอ ทำเพื่อพี่แค่นี้ไม่ได้หรอ”
“ไม่ใช่ค่ะ หนูแค่รู้สึกเหนื่อย หนูขอพักผ่อนก่อนนะคะ สรุปคือว่าพรุ่งนี้หนูต้องไปทำงานต่อ”
“ถูกต้องจ๊ะ น้องรัก”
นี่ฉันต้องไปทำงานแทนพี่แทอีกแล้วหรอเนี่ย ผมฉันยังเปียกน้ำอยู่เลย (โดนยูริเทใส่) แง ๆ ๆ นอนดีกว่า Zzz..
“พี่แท ซอไปทำงานก่อนนะคะ”
“โชคดีนะ น้องรัก”
“ค่ะ” แล้วฉันก็นั่งแท็กซี่ เหมือนเดิม
กริ๊ง !!~ กริ๊ง !!~ กริ๊ง !!~
“เชิญค่ะ” แม่บ้านต้อนรับฉัน
“มาแล้วหรอ ยัยตัวแสบ” คุณคยูเดินออกมาจากในบ้าน
“วันนี้ไม่ไปทำงานหรอคะ” หรือว่า...เขาตื่นสาย เลยไม่ไปทำงาน
“บ้านเธอไม่มีปฏิทินรึไง วันนี้วันเสาร์”
“มีอะไรให้ฉันช่วยมั๊ยคะ”
“ฉันมีแน่ พอดีว่าฉันอยากกินมะม่วงช่วยไปเอาให้ฉันหน่อยสิ”
“คุณจะให้ฉันไปซื้อหรอคะ”
“ป่าว ฉันอยากกินมะม่วงที่ฉันปลูกเองมากกว่า”
“อย่าบอกนะว่า...”
“ไปเก็บมะม่วงบนต้นไม้หลังบ้านให้ฉันหน่อยสิ”
“คือ...”
“เดี๋ยวนี้”
“หลังบ้านไปทางไหนคะ”
“เดี๋ยวฉันพาไป”
ตึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ
“ถึงแล้ว”
“นี่หรอต้นมะม่วง”
“เธอเห็นเป็นต้นมะขามรึไง” เหอะ ก็นึกว่าจะสูงเท่าตึกใบหยก ที่ไหนได้เล็กเท่าต้นมะยม เรื่องหมู ๆ
“จะให้ฉันปีนจริงหรอคะ”
“ก็ใช่สิ เร็ว ๆ ด้วย ฉันหิว”
“ค่ะ ๆ”
อะฮึ่บ ๆ กระดึ๊บ ๆ มองลงไปข้างล่างสูงจังเลย คุณคยูก็มองฉันอยู่ได้
“เอาลูกนี้ใช่มั๊ยคะ”
“เออ”
“รับนะ” ลูกมะม่วงหล่นลงไปแล้ว คุณคยูก็รับได้ด้วย แม่นจริง ๆ
“สวยดีหนิ”
“ฉันหรอคะ”
“ป่าว มะม่วง” -*- เดี๋ยวตีปากเลยนี่!!
“แล้วฉันจะลงยังไงเนี่ย” บัยไดก็ไม่มีให้ลงอีก
“ก็ลงทางขึ้นไง ฉันไปล่ะ” แกร่ก ๆ เสียงอะไรเนี่ย
ว๊ายยยยยยยย ต้นไม้หัก
------------------------50%------------------------------------------
ตุ้บบบบ ฉันหลับตาปี๋เลยย
ทำไมฉันไม่เจ็บเลย
“ซุ่มซ่ามจริง ๆ เลย” เสียงใครคุ้น ๆ ฉันค่อย ๆลืมตาดู
“ขอบคุณค่ะ” คุณคยูอุ้มฉันอยู่นี่
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด” ฉันกับคุณคยูหันไปหาต้นเสียง นั่นคือ คุณยูริ
คุณคยูตกใจจึงค่อย ๆวางฉันลง
“ฮันนี่ มันเกิดอะไรขึ้น ทำไม กรี๊ดดดดด”
“เอ่อ ...คือ”
“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลยค่ะ ที่คุณเข้าข้างมันเพราะคุณชอบมันใช่มั๊ย”
“ผมอธิบายได้”
“ฉันไม่ฟัง มานี่เลยนังหน้าด้าน”
คุณยูริวิ่งเข้ามาใส่ฉันแต่คุณคยูจับแขนเขาไว้
“ฟังผมก่อน”
“จะให้ฉันฟังอะไรอีกคะ หลักฐานก็เห็นกันอยู่ว่า คุณอุ้มมันอยู่”
“มันเป็นอุบัติเหตุ”
“อุบัติเหตุงั้นหรอ งั้นเราเลิกกันค่ะ” คุณยูริก็เดินจากคุณคยูไป
“มันเกิดอะไรขึ้นกับฉัน บอกฉันที”
“คุณยูริบอกเลิกคุณค่ะ”
“ฉันรู้แล้ว เธอเลิกกวนประสาทฉันได้มั๊ย เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันก็เพราะเธอ”
“แต่ถ้าคุณไม่สั่งให้ฉันไปเก็บมะม่วงฉันก็ไม่ตกลงมา”
“ฮึ่ยยย” อยู่ดี ๆ คุณคยูก็เดินจากฉันไป ฉันผิดหรอ ถ้าไม่ติดว่าคุณเป็นผู้ชาย ฉันจะคิดว่าคุณประจำเดือนไม่มาแน่ๆ
ฉันจึงรีบเดินเข้าบ้านไปสับมะม่วง บอกว่าอยากกิน ถ้าไม่กินซอฮยอนคนนี้จะเชือดคอตายเลย!!
“คุณซอ คุณคยูเป็นอะไรหรอคะ?”
“โดนบอกเลิกค่ะป้า” อยากบอกจริงๆค่ะ ว่าเขาประจำเดือนไม่มา -*-
“เย้ๆ!! ป้าดีใจจังเลย ^^”
“เอ๋?” ฉันทำหน้าสงสัย
“ก็ป้าไม่ชอบคุณยูริหนิคะ ป้าชอบคุณแทกับคุณซอมากกว่า ^^” ฉันควรจะดีใจใช่มั้ย?
“งั้นเดี๋ยวซอเอามะม่วงไปให้คุณคยูก่อนนะคะ”
“จ่ะ ๆ” ฉันปล่อยให้ป้าทำงานตามเดิม และฉันก็เดินขึ้นไปข้างบน พร้อมกับมะม่วงถาดใหญ่
เก็บมาลูกเดียวแท้ๆ มันกลายเป็นถาดใหญ่ได้ไงเนี่ย
ก๊อก ๆ ๆ
“เข้ามาสิ ล๊อคประตูอยู่”
เอ๋? ล๊อคแล้วมันจะเข้าไปได้ยังไงเนี่ย!!
“ถ้าคุณล๊อคประตูแล้วหมูตัวไหนจะบินเข้าไปได้คะ ?” ฉันกวนประสาทเขากลับ
แต่ก็ยังได้ยินเสียงบ่นมาจากในห้อง ซึ่งฉันจับใจความได้ว่า ‘ยัยตัวแสบ’
ตัวฉันไม่ได้อาบพริกนี่ ฉันไม่ได้ตัวแสบนะ!
“เออ เดี๋ยวไปเปิดให้”
แกรก!
พอประตูเปิด ฉันก็รีบเข้าไปพร้อมกับวางถาดมะม่วงลง
“ถ่ายเอ็มวีหรอคะ เล่นทำหน้าซะน้ำเน่าเชียว”
“-*- ไม่ต้องรู้สักเรื่องก็ได้นะ”
“ไม่ได้อยากรู้หรอกค่ะ”
“แล้วเธอจะถามทำไมเนี่ย!”
“มันเป็นประโยคคำถาม ที่ไม่ต้องการคำตอบค่ะ”
ฉันต้องชนะให้ได้ 555 เพราะถ้าฉันชนะได้ ฉันจะได้มีอะไรต่อรองกับเขาได้ดีขึ้นไง
“เธอนี่มัน...”
“น่ารัก สวย เก่ง ฉลาด ดูดี คริคริ ^^”
“เพ้อจริงๆ -*-” และเขาก็กลับมาทำหน้าซังกะตายอีกครั้ง
“กินสิคะ อุตส่าห์เก็บมาให้” ฉันบอกคุณคยู
“เพราะไอ้มะม่วงนี่แท้ๆเลย ยูริถึงบอกเลิกฉัน” และเขาก็กลับไปอยู่ในโหมดเศร้าอีกครั้ง
“โทษมะม่วง นิสัยไม่ดี! ทำไมไม่โทษตัวเองล่ะคะ มะม่วงไม่ได้รู้เรื่องอะไรไปกับคุณด้วยเลยนะ”
พอฉันพูดจบเขาก็เงยหน้ามามองแล้วพึมพำเบาๆ แต่เท่าที่ฉันอ่านได้ เขาด่าฉันว่า’ประสาท’
มาด่ากันอย่างนี้เดี๋ยวแม่จับแล่เนื้อออกมาเป็นชิ้นๆเลย
“งั้นฉันโทษเธอ”
“โทษฉันได้ไง โทษมะม่วงสิ”
“ไหนว่าไม่ให้โทษมะม่วง”
“แต่ฉันให้แล้ว”
“โอเค ฉันยอมแพ้”
“ลืมเรื่องนั้นไปเถอะค่ะ”
ความคิดเห็น