คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : [BangDae] BAP ร้านหนังสือสื่อรัก นิยายรักสื่อหัวใจ 2
B.A.P ร้านหนังสือสื่อรัก นิยายรักสื่อหัวใจ
หลังจากที่แดฮยอนได้แยกตัวมาจากทั้งสองคนที่กำลังจะทำศึกกันแล้ว แดฮยอนก็เดินมาที่มุมร้านกาแฟแทน แล้วก็ได้พบพนักงานอีกคนหนึ่งของร้าน ที่ทำอยู่แผนกร้านกาแฟ เขาจึงเดินเข้าไปทักทาย ในฐานะสมาชิกใหม่ของร้าน
“เอ่อ สวัสดีครับ ผม จอง แดฮยอน เพิ่งมาเป็นพนักงานใหม่ของที่นี่ ฝากตัวด้วยนะครับ”
“อ่ะ เอ่อ ผมก็เพิ่งมาเป็นพนักงานใหม่ ชื่อ มุน จงออบยังไงก็ฝากตัวด้วยเช่นกันนะครับ”
“ออ ครับ”
กรุ๊ง กริ๊ง
หลังจากที่ทั้งคู่เพิ่งแนะนำตัวให้อีกฝ่ายได้รู้ชื่อเรียบร้อยแล้ว เสียงกระดิ่งหน้าร้านก็ดังขึ้นอีกครั้ง เป็นสัญญาณว่าได้มีลูกค้าคนแรกของวันนี้เข้ามาในร้านแล้ว แดฮยอนดีใจเป็นอย่างมาก จึงรีบวิ่งที่หน้าร้านเพื่อต้อนรับลูกค้าอย่างร้อนรนและดีใจ
แต่ด้วยความไม่ระมัดระวัง ในขณะที่กำลังวิ่งไปนั้นแดฮยอนพยายามจะเบรกก่อนที่จะถึงตัวลูกค้าที่เข้ามาใหม่หน้าร้าน แต่เนื่องจากพื้นร้านเป็นพื้นไม้ที่ถูกขัดด้วยแว็กซ์จนเงาวับ จึงทำให้มันลื่นกว่าปกติ แดฮยอนที่ไม่ค่อยระมัดระวังตัว จึงได้เบรกไม่อยู่ แล้วชนกับลูกค้าที่เข้ามาใหม่เข้าอย่างจัง
พลั่ก!! โครม!!
“อะ โอ๊ย”
เสียงของทั้งคู่ร้องโอดครวญขึ้นมาพร้อมกันด้วยอาการเจ็บที่ล้มก้นกระแทกพื้นด้วยกันทั้งคู่ และด้วยแรงชนและเสียงร้องของทั้งคู่ จึงเป็นจุดสนใจให้ทุกคนภายในร้าน ไม่ว่าจะเป็น ยงกุก ยองแจ หรือแม้กระทั่งจงออบ ก็ต้องเดินออกมาดูด้วยความสงสัย
“แดฮยอน!!”
เมื่อยงกุกเดินเข้ามาเห็น ก็รีบพุ่งเข้าไปพยุงตัวแดฮยอนให้ลุกขึ้นทันที พร้อมเช็คสภาพร่างกายให้แดฮยอนอย่างถี่ถ้วน โดยมียองแจที่เดินเข้าไปดูลูกค้าที่เข้ามาใหม่ พร้อมทั้งจับพยุงให้ลุกขึ้นด้วยเช่นกัน
“แดฮยอนนายไม่เป็นไรนะ”ยงกุกถามด้วยความเป็นห่วง
“ครับ ผมไม่เป็นไร ว่าแต่คุณไม่เป็นไรใช่ไหมครับ คือผมขอโทษที่ไม่ได้ระวัง จนทำให้วิ่งชนคุณเข้า ผมขอโทษจริงๆครับ”
แดฮยอนหันไปตอบคำถามของยงกุก ก่อนที่จะหันมาโค้งตัวขอโทษลูกค้าที่ตนนั้นชนไปเมื่อครู่อย่างรู้สึกผิด แดฮยอนรู้สึกกลัว ทั้งๆที่นี่เป็นการทำงานวันแรกของเขา แต่ก็เกิดเรื่องวุ่นๆขึ้นมามากมาย จึงทำให้น้ำตาน้ำเอ่อล้นดวงตาสวยขึ้นมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ
“ผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ เรื่องแค่นี้เอง อย่าร้องไห้เลยครับ เรื่องแค่นี้ อย่าทำให้ใบหน้าของคุณเปื้อนน้ำตาสิ มันไม่เหมาะกับคุณเลยนะ”
ลูกค้าคนนั้นเมื่อเห็นว่าแดฮยอนน้ำตาเริ่มรินไหลลงมาเป็นสายจากดวงตาสวยแล้ว เขาจึงได้เอื้อมมือมาจับโครงหน้าหวาน พร้อมทั้งปาดน้ำตาให้ และไม่ลืมที่จะส่งยิ้มหวานให้เพื่อให้อีกฝ่ายรู้สึกสบายใจ และรู้ว่าตนไม่ได้เป็นอะไรมากเลย
“แต่นี่เป็นการทำงานวันแรกของผม แต่มันกับเกิดเรื่อง ผมขอโทษ ขอโทษทุกคนจริงๆครับ ฮึก”
“เอาน่า คนเรามีผิดด้วยกันเสมอนะ ไม่มีใครถูกตลอดไปหรอก หยุดร้องไห้ได้แล้ว”
ลูกค้าคนนั้นไม่พูดเปล่า นอกจากมือทั้งสองข้างที่จับแก้มของแดฮยอนไว้พร้อมปาดน้ำตาให้แล้ว เขายังเลื่อนใบหน้าของเขาเข้ามาใกล้ใบหน้าของแดฮยอนมากขึ้น จนหน้าผากของทั้งสองชนกัน สายตาของทั้งคู่สบกัน โดยที่แดฮยอนรู้สึกตกใจเล็กน้อย
“ขอโทษครับ! นี่พนักงานของผม เดี๋ยวผมปลอบเอง เชิญคุณลูกค้าเดินดูของเถอะครับ”
หลังจากที่ยืนดูอยู่นาน ยงกุกก็ทนไม่ไหว กับพฤติกรรมของอีกฝ่ายที่ทำใส่แดฮยอนเมื่อครู่นี้ เขาจึงกระชากแขนแดฮยอนให้มายืนอยู่ข้างๆตน ก่อนที่จะเอ่ยบอกให้ลูกค้าเดินดูของ และยงกุกก็รู้ตัวเองดีว่าเขาเป็นอะไร ถ้าไม่ใช่อาการ ‘หึง’
“นี่ แดฮยอนนายอย่าร้องไห้ให้ใครเห็นอีกนะ รู้ไหม? ฉันไม่โกรธ ไม่หักเงินเดือน ไม่ไล่นายออกหรอกนะ หยุดร้องไห้เถอะ นี่เป็นร้านที่นายฝัน นี่เป็นงานที่นายชอบ และนี่เป็นงานวันแรกของนาย นายจงภูมิใจ และดีใจไปกับมันสิ อย่าร้องไห้อีกเลย คนดีของพี่”
ยงกุกพูดจบก็ดึงร่างบางของอีกฝ่ายเข้ามาสู่อ้อมกอด เพื่อกอดปลอบอีกฝ่ายให้หายร้องไห้ ทั้งคู่ยืนกอดกันอยู่หน้าร้าน จนแดฮยอนหยุดร้องไห้แล้ว แต่ยงกุกก็ยังไม่ยอมปล่อย จนลูกค้าที่ชนกับแดฮยอนเดินมาหาพวกเขาอีกครั้ง
“นี่คุณครับ ให้ผมมาเดินดูของ แล้วกอดปลอบพนักงานแบบนี้ มันไม่เห็นแก่ตัวไปหน่อยหรอ?”
เสียงนั้นทำให้ทั้งคู่ต้องผละออกจากกัน แล้วหันไปหาเจ้าของคำพูดนั้นที่ยืนอยู่ด้านหลัง ซึ่งนั่นก็ไม่ใช่ใครเลย นอกจากลูกค้าคนเมื่อกี้นี้
“แล้วมันเกี่ยวอะไรกัน นี่พนักงานของผม ผมดูแลเอง ไม่เกี่ยวกับคุณที่เป็นแค่ลูกค้า ไม่จำเป็นต้องมาปลอบพนักงานของผม”
“แต่ถ้าผมไม่เดินเข้ามา คุณคนนั้นก็คงไม่เดินมาชนผม แล้วรู้สึกผิดแบบนี้หรอก เพราะฉะนั้นผมมีสิทธิที่จะปลอบเขาที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้เขารู้สึกผิด”
“แต่นี่มันลูกน้องฉัน ฉันปลอบเองได้”
“แต่ผมเป็นต้นเหตุ เพราะฉะนั้นผมมีสิทธิ์”
“แต่ฉัน..”
“เอ่อ ผมว่าเราไปนั่งคุยกันตรงโน้นดีกว่านะครับ ตรงนี้เป็นหน้าร้าน คงจะไม่ดี ถ้าจะมายืนคุยกัน”
ยองแจที่เริ่มเห็นท่าจะไม่ค่อยดี จึงเสนอให้ทุกคนเดินไปนั่งที่มุมร้านกาแฟก่อน เพราะเท่าที่ดู ไม่ว่าจะแดฮยอน จงออบหรือเขาเองนั้น ก็อึ้งที่เกิดเรื่องไม่เป็นเรื่องแบบนี้ขึ้น ต่างก็พูดไม่ออกกันหมด ยกเว้นเขาสองคน ที่ไม่รู้จะเถียงกันเอาอะไร กับการแค่ได้ปลอบ ‘แดฮยอน’ เท่านั้น
“งั้นผมจะไม่รบกวนคุณ เชิญคุณปลอบตามสบาย แต่ผมจะขอนั่งทำงานอยู่ที่นี่จนกว่าร้านจะปิด”
“นี่นาย ร้านฉันไม่ใช่ออฟฟิตนะ”
สถานการณ์ยิ่งดูแย่เข้าไปใหญ่ เมื่อสรรพนามที่ใช้เรียกกันเริ่มเปลี่ยนไปเรื่อยๆแบบนี้ แดฮยอนเองก็รู้สึกไม่ดี ที่เป็นต้นเหตุของเรื่องทั้งหมด จึงได้ขอตัวไปทำงานต่อ ปล่อยให้ทั้งคู่เถียงกันจนกว่าจะพอใจ
“นี่ร้านก็ใกล้จะปิดแล้ว มันไม่คิดจะไปไหนเลยหรือไงกัน!!”
ยงกุกเดินมาระบายกับยองแจที่หน้าเคาเตอร์อย่างอารมณ์เสีย พร้อมกับมองไปที่ร่างของลูกค้าคนนั้นที่มองแดฮยอนอยู่จนร่างของแดฮยอนแทบจะพรุนเพราะสายตาของเขาอยู่แล้ว
“ฉันไม่ชอบมันเลย ดูแววตาที่มันมองแดฮยอนสิ หน้าหมั่นไส้ชะมัด!”
“นี่พี่ยงกุกจะกลัวอะไร ถ้าเขาจะจีบแดฮยอนจริงๆน่ะนะ ก็ช่างเขาปะไร ถ้าแดฮยอนไม่ได้ชอบเขา มันก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี”
“แต่ฉันกลัวว่าสักวันแดฮยอนจะอ่อนไหวน่ะสิ”
“ขนาดพี่ยังไม่เชื่อใจแดฮยอนเลย แล้วจะให้ใครเขามาเชื่อใจพี่กัน อีกอย่าง พี่ดูแดฮยอนสิ ดูซื่อ(บื้อ)จะตายไป เคยรักใครหรือเปล่าก็ไม่รู้ เหมือนคนที่ไม่รู้เรื่อง เรื่องความรักเลยด้วยซ้ำ”
“ก็จริงของนาย ไปๆๆ แยกย้ายไปทำงานได้แล้ว”
หลังจากที่ยืนคุยปรึกษาปัญหาหัวใจของยงกุกเรียบร้อยแล้ว ทั้งคู่ก็ต่างแยกย้ายไปทำหน้าที่ของตน ยองแจก็เดินไปช่วยจงออบเสิร์ฟน้ำ ส่วนเขายงกุก ก็มาทำหน้าที่คิดเงินอยู่หน้าเคาเตอร์ และช่วงเวลาแบบนี้ เป็นช่วงที่ลูกค้าจะเยอะเป็นพิเศษ จึงไม่ทันได้สังเกตอีกสองคนที่อยู่ภายในร้าน
เมื่อลูกค้าคนนั้นสบโอกาส เห็นว่ายงกุกและพนักงานคนอื่นๆไม่ว่างแล้ว เขาจึงใช้โอกาสนั้นเดินเข้าไปหาแดฮยอนที่ยืนเรียงหนังสืออยู่คนเดียวด้านใน โดยถือแก้วกาแฟไปด้วย
“นี่คุณแดฮยอนสินะครับ”
“คะ ครับ อ๊ะ!”
แดฮยอนรู้สึกตกใจกับเสียงที่ถูกเรียกอย่างใกล้ชิด แถมเขาก็ยังไม่ทันได้ตั้งตัวอีก แต่พอเขาหันมามองคนที่ถูกเรียก ก็เผลอชนเข้ากับแก้วน้ำที่อีกฝ่ายถือมา อาจจะเป็นเพราะระยะห่างของพวกเขานั้นใกล้กันเกินไป จึงทำให้ชนกันแบบนี้
“อ๊ะ เปื้อนหมดเลย ขอโทษนะครับที่ผมไม่ทันได้ระวังตัว ขอโทษจริงๆครับ เดี๋ยวผมเช็ดให้นะครับ”
แดฮยอนไม่พูดเปล่า แต่กลับหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงออกมาเช็ดเสื้อให้อีกฝ่ายด้วย แต่กลับถูกอีกฝ่ายจับมือไว้เสียก่อน แดฮยอนรู้สึกงงเล็กน้อย จึงเงยหน้ามามองบุคคลที่สูงกว่าอย่างสงสัย
“ผมว่าเอาเสื้อผมไปถอดแล้วล้างมันจะไม่ง่ายกว่าหรอครับ เปรอะซะขนาดนี้”
“อ่ะ เอ่อ ครับ”
หลังจากนั้น แดฮยอนกับคุณลูกค้าก็เดินมาที่ห้องน้ำ พร้อมทั้งลูกค้าคนนั้นก็ถอดเสื้อนอกออกจนเหลือแต่เสื้อกล้ามด้านในเท่านั้น ก่อนที่จะยื่นเสื้อที่เปื้อนกาแฟให้แดฮยอนล้างออก
“เปรอะหมดเลย ผมขอโทษนะครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ถ้าคุณแดฮยอนเป็นคนทำ”
เขาไม่พูดเปล่าแต่กลับเอามือเท้าไปที่ขอบอ่างล้างมือขนาดใหญ่ของห้องน้ำในร้าน โดยมีร่างของแดฮยอนอยู่ระหว่างกลางแขนทั้งสองข้างนั้น เปรียบเสมือนแดฮยอนกำลังถูกอีกฝ่ายโอบกอดอยู่ทางด้านหลังนั่นเอง พร้อมทั้งยื่นใบหน้าลงไปใกล้ลำคอขาวเรื่อยๆ แต่แดฮยอนกลับไม่รู้ตัวเลย เพราะมัวแต่เช็ดเสื้ออยู่ ส่วนลมหายใจอุ่นๆนั้น ก็คิดแค่ว่าอีกฝ่ายคงหายใจแรงไปหน่อยเท่านั้น และทันใดนั้นเอง
“เฮ้ย! นี่ทำอะไรกันน่ะ”
ยงกุกที่เดินเข้ามาเห็น ก็รีบผลักลูกค้าคนนั้นออกจากร่างของแดฮยอนทันทีด้วยความโมโห
“นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันครับคุณยงกุก?”
“ฉันต้องถามนายมากกว่า ว่าเข้ามาทำอะไรกับไอ้หมอนี่!”
“ผมทำกาแฟหกใส่เขาเลยนำเอามาล้างให้น่ะครับ”
“โอ๊ย นายนี่จะซื่อไปไหน ส่วนแกคิดจะทำอะไรกันห๊ะ!!”
“ก็… อย่างที่เห็นนั่นแหล่ะ เดี๋ยวผมไปก่อนนะครับคุณแดฮยอน ส่วนเสื้อนั่น ฝากเอาไปซักด้วยเลยละกันนะครับ วันนี้ผมคงไม่ใส่มันแล้วล่ะครับ ผมขอตัวก่อนนะ”
ทั้งคู่ยืนเถียงกันอยู่อย่างนั้น โดยมีแดฮยอนที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลยอยู่ระหว่างกลาง และด้วยความที่เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นั่นทำให้เขางงเป็นอย่างมาก ว่าทั้งสองคนทะเลาะกันเรื่องอะไร แต่ลูกค้าคนนั้นก็เลี่ยงที่จะตอบตรงๆกับยงกุก แต่คำตอบนั้นกลับทำให้ยงกุกเลือดขึ้นหน้าได้เป็นอย่างดี และเหมือนจะก่อไฟให้ปะทุขึ้นมาแล้ว ลูกค้าคนนั้นก็ตัดบท โดยการบอกลา แต่ก็ได้ทิ้งระเบิดลูกเบ้อเร่อไว้ ด้วยการฉวยโอกาส หอมแก้มแดฮยอนที่ยืนเอ๋อไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลย จนยงกุกถึงกับลมออกหู
“และอย่าลืมชื่อผมล่ะ ผม คิม ฮิมชาน…เราคงได้เจอกันอีกนะ คนสวย…”
ความคิดเห็น