คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Good bye
ตลอด 9 เดือนที่ฉันอยู่กับนาย สึซาคุ นายเคยรักฉันจริงๆสักครั้งมั้ย?
5 เดือนหลังจากที่สึซาคุของมารีน่าแต่งงาน
“ผมกลับมาแล้ว!! มารีน่า” สึซาคุเดินเข้าไปโอบกอดมารีน่าจากด้านหลัง
“หนวกหูน่า เจ้าคนบ้าพลัง” มารีน่ากระแทกซอกเข้าที่ท้องของสึซาคุเต็มแรง
“เจ็บน่า~ นี่เธอทำกับสามีตัวเองอย่างนี้ได้ยังไงกัน”สึซาคุกอดมารีน่าหลวมๆพร้อมกับหอมแก้มมารีน่าทีหนึ่งเพื่อเป็นการลงโทษ
“หึ! เจ้าคนเห่อลูก คราวนี้ซื้ออะไรมาให้ลูกอีกล่ะ” มารีน่านึกถึงเรื่องราวตั้งแต่สึซาคุรู้เรื่อง ลูก ก็เร่งรีบจัดเตรียมห้องเด็กอ่อนทันทีทั้งที่เธอยังท้องได้แค่ 3 เดือนเท่านั้น แถมหมู่นี้ยังสรรหาของเล่นเด็กต่างๆเตรียมให้พร้อมเสร็จสรรพ จนเธออดแอบขำกับท่าทีเห่อลูกของสึซาคุไม่ได้
“ก็แค่ซื้อตุ๊กตาไม่กี่ตัว อย่าคิดมากไปน่า”
“แต่ฉันว่าพอได้แล้วนะ อยากให้ลูกนอนตายคากองของเล่นรึไงกัน”
“เธอนิเป็นคุณแม่ที่ไม่น่ารักเลยนะ ถ้าลูกได้ยินคงเสียใจแย่เลย” สึซาคุเอาแนบหูที่ท้องของมารีน่าเหมือนกับอยากฟังความรู้สึกของหนึ่งชีวิตที่อยู่ภายในท้อง
“ฉันก็แค่พูดเท่านั้น นายน่ะคิดไปเองคนเดียวนะ”
“ใจร้ายจัง มารีน่า”
“ว่าแต่สึซาคุ ช่วยเอาของขึ้นไปเก็บในห้องเด็กอ่อนก่อนเถอะ”
“ก็ได้ ว่าแต่วันนี้เธอทำอะไรมั่งล่ะ”
“ก็แค่นั่งถักถุงเท้าของเจ้าตัวเล็กกับอ่านหนังสือคู่มือการเลี้ยงลูกเท่านั้น”
“มารีน่านี่ ดูเป็นคุณแม่จังน่า”
“ก็ฉันกำลังจะเป็นแม่แล้วนิ นายเองก็กำลังเป็นพ่อเหมือนกัน” มารีน่ายิ้มอย่างมีความสุขพร้อมกับเอามือลูบท้องไปพร่างๆ แล้วลองนึกภาพเด็กตัวเล็กๆกำลังวิ่งเล่นกับสึซาคุอย่างมีความสุข ส่วนตัวเธอเองก็มองพวกเขาอย่างความสุข คอยดูแลอยู่ข้างๆด้วยความรักและความห่วงใย ช่างเป็นภาพที่ทำให้เธอมีความสุขที่สุด
“นั้นสินะ ผมขอตัวไปจัดห้องลูกก่อนล่ะกัน”
“จะให้ฉันไปช่วยมั้ย สึซาคุ ฉันไม่อยากให้นายทำห้องลูกเละก่อนลูกคลอด”
“เธอนิ ทั้งใจร้ายและเย็นชาไม่เปลี่ยนเลยนะ”
“มันก็ช่วยไม่ได้จริงๆนิ ไปจัดห้องได้แล้วเดี๋ยวฉันจะตามไปช่วย”
ห้องเด็กอ่อน
“ฉันขอเข้าไปนะ สึซาคุ” มารีน่าเดินเข้าไปในห้องเด็กอ่อน โดยที่ผนังห้องถูกทาเป็นสีชา ภายในห้องมีทั้งเปลเด็กอ่อน ของเครื่องใช้สำหรับทารก ของเล่น ตุ๊กตา และหนังสือเด็กโดยที่สามีเธอ คุรุรุกิ สึซาคุ เป็นคนจัดการหามาทั้งหมด แต่พอเธอลองมองที่พื้นในตอนนี้ก็รู้สึกขึ้นมาหงุดหงิดเพราะ มีสึซาคุที่กำลังนอนท่ามกลางกองตุ๊กตานับสิบอยู่
กลางห้อง
“ไหนตอนแรกบอกว่า ซื้อมาไม่กี่ตัวไงล่ะ”มารีน่าบ่นแล้วทำท่าจะไปปลุกสึซาคุแต่ก็หยุดชะงักไป เพราะ เธอก็รู้ดีว่า สึซาคุในตอนนี้ต้องมาเป็นเซโร่แทนเธอและต้องมาดูแลเธอเกือบทุกอาทิตย์ซึ่งอาจจะทำให้เขาเหน็ดเหนื่อยได้เหมือนกัน มารีน่าพยายามเอาตุ๊กตาไปเก็บไว้บางส่วนก่อนจะเดินมานั่งข้างๆสึซาคุแล้วยกหัวเขาขึ้นมาวางบนตักเธออย่างเบาๆเพื่อไม่ให้สึซาคุตื่น เธอลูบหัวสึซาคุอย่างเบามือพร้อมกับอมยิ้มเล็กน้อยไปสักพัก สึซาคุก็ตื่นพอดี
“อ๊ะ! มารีน่า ผมเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไร” สึซาคุตกใจจนรีบลุกจากตักของมารีน่า
“ตื่นได้ซักทีน่ะ พ่อคนขี้เซา”
“ฮ่า ฮ่า ผมขอโทษจริงๆ”
“สึซาคุ ถ้าเหนื่อยมากก็บอกฉันได้ เดี๋ยวฉันจะจัดการเอง”
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวเธอเกิดอุบัติเหตุขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ แล้วยังไงผมก็ถนัดเรื่องงานที่ต้องใช้กำลังอยู่แล้ว”
“แต่ว่าทุกครั้งที่จัดนายชอบทำเละตลอดเลยนิ ฉันก็ต้องมาช่วยจัดให้อีกที” มารีน่าพยายามลุกขึ้นจากที่แต่เพราะท้องที่โตขึ้นทุกวันนั้นทำให้ถือเป็นเรื่องยากสำหรับเธอ
“ใจร้ายจัง แต่ว่าไม่ต้องเป็นห่วงไป แต่เธอช่วยออกไปก่อนเถอะถ้าเกิดอุบัติเหตุเหมือนอาทิตย์ที่แล้วคงจะแย่แน่” สึซาคุลองนึกถึงวันที่มารีน่าสะดุดขาตัวเอง โชคดีที่เขาอยู่ตรงนั้นพอดีจนช่วยรับไว้ทันไม่งั้นคงจะเกิดอันตรายกับลูกและมารีน่าก็ได้
“ก็ได้ แต่...ถ้าอยากให้ช่วยอะไรก็บอกล่ะ” มารีน่าเดินก้าวออกไปจากห้องแล้วยืนพิงประตูอยู่สักพัก
“ลูกแม่ แม่ขอโทษแม่ไม่รู้ว่า พ่อเขารักแม่จริงรึเปล่า” มารีน่ายืนร้องไห้อย่างเงียบๆพร้อมกับลูบท้องคราวกับต้องการฟังคำตอบของชีวิตน้อยๆในท้องของเธอ
ทางด้านสึซาคุ เขาหยิบปากกาขนนกซึ่งเป็นของดูต่างหน้าของยูฟี่มาดูอย่างเงียบๆ
“ยูฟี่ ผมขอโทษ....ผมไม่รู้ว่า ความรู้สึกที่ผมมีต่อมารีน่าคืออะไร ผมรักเธอจริงๆหรือรักเธอเพราะลูกในท้องของเธอกันแน่”
ในคืนนั้น
“ผมเข้าไปนะ มารีน่า” สึซาคุเดินเข้าไปในห้องนอนในขณะที่มารีน่ากำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่เตียง ห้องนอนของเขากับมารีน่าซึ่งซีทูเป็นคนยัดเหยียดให้นอนด้วยกัน เขาลองนึกภาพตอนที่ซีทูยัดเหยียดให้พวกเขานอนด้วยกัน “พวกเธอน่ะ ก็แต่งงานกันแล้วก็ไปนอนด้วยเลยซิ จะไปเขินอายกันทำไม ยังไงพวกเธอก็ทำอะไรมาเยอะกว่าตอนนี้มาแล้วนิ” ช่างเป็นผู้ชายที่เอาแต่ใจตามที่มารีน่าบอกไว้ไม่มีผิด
“อาบน้ำเร็วจังนะ” มารีน่าทำท่าจะลุกขึ้นไปเก็บหนังสือแต่ว่าสึซาคุก็เป็นคนอาสาเอาไปเก็บให้แทนแล้วค่อยเดินมานั่งข้างๆมารีน่าก่อนจะกอดเธอให้กระชับ
“มารีน่า ผม...ขอฟังเสียงของเจ้าตัวเล็กได้มั้ย” มารีน่าหันไปมองหน้าสึซาคุซึ่งกำลังทำท่ากระตือรือร้นจนเธออดแอบขำในใจไม่ได้
“ก็ได้ อ๊ะ!!”
“เป็นอะไรไปน่ะ!!”
“ฮ่า ฮ่า เปล่าเหรอ เจ้าตัวเล็กแค่ดิ้นเท่านั้นเอง สงสัยวันนี้จะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ” มารีน่าดึงมือของสึซาคุมาวางตรงที่เจ้าตัวเล็กดิ้น
“ดะ ดิ้นจริงด้วย ฮ่า ฮ่า ท่าทางเจ้าตัวเล็กจะแข็งแรงดีนะ” สึซาคุยิ้มอย่างมีความสุขพร้อมเอาหูแนบที่ท้องเพื่อฟังเสียงของเจ้าตัวเล็ก
“6 เดือนแล้วสินะ อีกไม่นานพวกเราจะได้เจอกันแล้ว ทั้งผม เธอ แล้วก็เจ้าตัวเล็ก”
“ใช่แล้วล่ะ นี้สึซาคุนายอยากให้เจ้าตัวเล็กเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงดีล่ะ”
“ไม่รู้สิ ถ้าเป็นผู้ชายอาจจะมองโลกในแง่ดี แข็งแรงเหมือนผมก็ได้ แต่ถ้าเป็นผู้หญิงอาจจะสวยแล้วก็ฉลาดเหมือนแม่” มารีน่าหน้าแดงก่ำด้วยความอาย เมื่อเห็นสึซาคุพูดออกมาแบบไม่อายปากตัวเอง
“บะ บ้า!! แต่สำหรับฉันเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายไม่สำคัญหรอก แต่ว่าถ้าเกิดเจ้าตัวเล็กมีนิสัยเหมือนนายที่บ้าพลัง ป้ำๆเป๋อๆไปวันๆ แล้วมองโลกในแง่ดีเกินเหตุแบบนั้นคงแย่กว่าอีกนะ” มารีน่ายิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ตามแบบฉบับของเธอพร้อมทั้งกำลังสนุกกับการได้แกล้งสึซาคุ
“ได้ไงกันล่ะ!! เธอใจร้ายชะมัดเลย” สึซาคุทำหน้ามุ้ยใส่จนมารีน่าแอบหัวเราะในใจแต่เรื่องที่เธอจะหยุดแกล้งสึซาคุได้ล่ะ
“งั้น....ถ้าเกิดเจ้าตัวเล็กเกิดรักฉันมากกว่านาย...จะทำยังไงดีล่ะ”
“ไม่เอาด้วยหรอก!! เธอนิทำไมชอบแกล้งคนอื่นเขาอยู่เรื่อยเลยล่ะ”
“ก็นายชอบทำหน้าอยากให้ฉันแกล้งประจำเองนิ แล้วก็สึซาคุนายเลิกทำหน้าเหมือนหมาหงอยสักทีสิ”
“เธอนี่ชอบแกล้งสามีตัวเองแบบนี้ สงสัยต้องลงโทษหน่อยแล้ว” สึซาคุดึงตัวมารีน่ามาหอมแก้มและจูบเธออยู่ 2-3 ครั้งก่อนจะดันตัวเธอให้นอนราบกับเตียง
“ดะ เดี๋ยวสิ สึซาคุ!!” มารีน่าร้องห้าม แต่จะมีเหรอที่คนอย่างสึซาคุจะฟัง ร่างของมารีน่าที่นอนราบไปกับเตียง แสงจันทร์ที่ส่องผ่านร่างของเธอมันช่างสวยงามเหมือนวันที่เขาได้พบกับเธออีกครั้ง แต่ว่าจู่ๆภาพของยูฟี่ก็ทับซ้อนร่างของมารีน่าไปชั่วขณะ สึซาคุถึงกับอึ่งไป
“สึซาคุ เป็นอะไรไปรึเปล่า”
“ผม...ขอโทษ”
“อะ เอ๋!!”
“รีบนอนเถอะ คืนนี้อากาศหนาวเดี๋ยวผมจะนอนใกล้หน้าต่างแทนล่ะกัน” สึซาคุตัดบทพร้อมกับสลัดภาพในหัวอีกทั้งยังพยายามให้มารีน่าเข้านอนทันที
เช้าวันรุ่งขึ้น
สึซาคุลุกขึ้นมาทำธุระส่วนตัวก่อนที่กลายเป็นวีรบุรุษนามว่า เซโร่ อีกครั้ง สึซาคุหันไปมองที่เตียงซึ่งมารีน่ากำลังนอนหลับอย่างสนิทอยู่ เขาเข้ามาห่มผ้าให้เธอก่อนจะนอนฟังเสียงของเจ้าตัวเล็กอีกครั้ง
“พ่อขอโทษจริงๆลูก แต่ว่าตอนนี้พ่อไม่รู้ว่าใจของพ่อยังอยู่ที่แม่อีกมั้ย แล้วที่พ่อรักแม่เป็นเพราะ การที่มีลูกเข้ามาในชีวิตของพ่อแม่รึเปล่า” สึซาคุพึมพำเบาๆเพื่อไม่ให้มารีน่าได้ยิน เขาลุกขึ้นจากเตียงอีกครั้งแล้วก้าวเดินออกไปจากห้องแต่เขาต้องหยุดเมื่อเห็นว่า ซีทูกำลังยืนคอยอยู่หน้าห้องแล้ว
“ต้องการอะไร” สึซาคุถาม
“เปล่านิ ฉันแค่ต้องการมาถามนายตรงๆว่า นายคิดยังไงกับมารีน่า....”
“ผมก็ต้องรักเธออยู่แล้วสิ”
“แล้วนายรักยัยหนูนั้นจริงๆรึเปล่า รึรักเพราะลูกในท้องของยัยหนูนั้นกันแน่”
“ผมรักมารีน่า...เพราะ...”
“จริงๆด้วยสินะ นายไม่ได้รักมารีน่า นายแค่รักลูกในท้องกับเจ้าหญิงฆาตกรยูเฟเมียเท่านั้น”
“ไม่ใช่!! ผมรักเธอจริงๆ”
“แล้วการที่นายใส่ใจแต่ลูกของนาย จนนายลืมมารีน่าไปนั้นมันหมายความว่ายังไงกัน”
“ผม...ผม....”
“มารีน่ายอมทำทุกสิ่งทุกอย่างเพื่อน้องสาวและนาย แล้วนายล่ะทำอะไรเพื่อยัยนั้นบ้าง” สึซาคุยืนนิ่งไปสักพัก แล้วลองคิดทบทวนตามที่ซีทูพูด ถูกต้องเขาไม่เคยทำอะไรเพื่อมารีน่าเลย ที่ผ่านมาเขาทำเพื่อตัวเองทั้งหมด เขายอมขายมารีน่าเพื่อตำแหน่งไนท์ออฟราวด์และเขาก็ไม่เคยเสียใจสักครั้งที่ขายเธอไป
“นายน่ะ ไปได้แล้วมีงานไม่ใช่เหรอ”
“ผม....ขอตัวก่อน”
“นายควรรีบค้นหาใจของนายให้เจอก่อน...ที่นายจะสูญเสียทุกอย่างไป” ซีทูพูดในขณะที่สึซาคุเดินผ่านตัวเขาไป เขามองสึซาคุที่เดินออกไปสักพัก
“ออกไปได้แล้ว มารีน่า ฉันรู้ว่าเธอแอบฟังอยู่” มารีน่าเดินออกไปจากห้อง สีหน้าของเธอแทบจะร้องไห้ ซีทูถึงกับถอดหายใจเมื่อเธอว่า มารีน่าเริ่มเป็นเหมือนเมื่อเดือนที่แล้ว ที่เธอมักจะแอบร้องไห้อยู่คนเดียวเวลาไม่มีใคร
“ทำไมต้องพูดออกไปแบบนั้นด้วยล่ะ ซีทู”
“ฉันแค่ช่วยเธอเท่านั้น เธอไม่ยอมพูดกับเจ้าหนูนั้นตรงๆเองนิ”
“แต่ว่า.....”
“มารีน่า พอเถอะ...ตอนนี้เธอควรที่จะคิดได้แล้วนะ ว่าจะต้องทำอะไรต่อไป”
“นั้นสินะ ซีทูเธอมีที่อยู่ของลอร์ดเจเรเมียรึเปล่า”
“สึซาคุ เก็บเอาไว้อยู่ จะเอาไปทำไม”
“ฉันจะไป”
“เอ๋!!”
“ฉันจะไปจากที่นี้ จนกว่าสึซาคุ....”
“พอได้แล้ว...ฉันเข้าใจ ไปเก็บของซะ ฉันจะช่วยเธออีกแรง”
“ขอบคุณ ซีทู”
“เอาไว้ตอนที่เธอออกไปจากที่นี้เถอะ แล้วก็วันนี้อยู่ที่นี้ไปก่อนถ้าไม่อยากให้สึซาคุรู้เรื่องนี้”
เย็นของวันนั้น
“มารีน่า ผมมีบางอย่างจะให้” สึซาคุพยายามทำตัวให้ตามปกติเหมือนทุกวันโดยที่เขาเข้าไปกอดมารีน่า พร้อมกับพยายามไม่คิดเรื่องที่ซีทูพูดเมื่อเช้า
“มันคืออะไร” มารีน่าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาเล็กน้อยตามแบบฉบับของเธอ
“มันเป็นสร้อยล็อกเก็ตรูปหัวใจ ผมเอามาให้เธอ”
“สึซาคุ ขอบคุณ”มารีน่าหันไปหอมแก้มแล้วพิงศีรษะไปแนบกับอกของสึซาคุ ทุกอย่างดูเงียบไปสักพัก
“สึซาคุ ขอโทษนะ....”
“เรื่องอะไร.....”
“เรื่องที่ทำให้นายต้องมาเป็นเซโร่ต่อจากฉัน มันคงจะหนักและเหนื่อยมากสำหรับนาย”
“สำหรับผมแล้วมันไม่เหนื่อยเลยสักนิด”
“ต้องเหนื่อยสิ!! นายน่ะไหนจะต้องเป็นเซโร่ ดูแลนานาลีแทนฉันแล้วก็ต้องคอยมาดูแลฉันกับลูกอีก”
“ไม่เป็นไร แค่ได้เห็นหน้าเธอกับลูก มันก็หายเหนื่อยแล้วล่ะ” มารีน่าก้มนิ่งไปสักพัก
“แต่ว่า...ยังไงก็เป็นลูกใช่มั้ยล่ะ”
“เอ๋!!”
“นายน่ะ เคยคิดที่จะสนใจฉันบ้างมั้ย!! เคยคิดบ้างมั้ยว่าฉันรู้สึกยังไง!! เคยถามสักครั้งมั้ยว่าฉันเหงารึเปล่า!!” มารีน่าระเบิดความรู้สึกที่เก็บอยู่ในใจเธอมานานเกือบเดือนพร้อมกับน้ำตา ความรู้สึกที่เหงาและโดดเดี่ยว เวลาที่เห็น สึซาคุเอาแต่สนใจเจ้าตัวเล็กจนลืมเธอไป
“ผมก็ใส่ใจเธอตลอดนิ”
“ไม่ใช่สักนิด!! คนที่นายแต่ใส่ใจก็คือ ลูก ไม่ใช่ฉัน!! สึซาคุ...ฉันถามขอหน่อย นาย...ยังรักยูฟี่อยู่ใช่มั้ย!” สึซาคุทำสีหน้าอึ่งกับคำถามของมารีน่า เธอพูดเหมือนกับว่าเขาไม่เคยรู้สึกอะไรกับเธอเลย มันทำให้สึซาคุรู้สึกโกรธขึ้นมา...
“..........”
“ตอบฉันมาสิ สึซาคุ!!”
“ถ้าผมบอกว่า ใช่ แล้วเธอจะทำยังไง จะใช้กีอัสบังคับผมหรือสั่งผมให้กลับมารักเธอเหมือนเดิมรึไง” คำพูดที่แสนเย็นชาเริ่มมาทิ่มแทงใจของมารีน่าเรื่อยๆ เธอเริ่มรู้ตัวเองแล้วว่า ที่เธอพยายามทำเพื่อสึซาคุไปทั้งหมด มันเปล่าประโยชน์สิ้นดี
“ฉันจะไม่ใช้กีอัส แต่ฉันอยากถามว่า แล้วทำไมนายต้องมาใส่ใจคนอย่างฉันด้วย”
“ใครบอกว่า ผมจะมาใส่ใจคนอย่างเธอที่ผมทำไปเพราะเห็นว่า นานาลีไม่อยากให้เธอตายเท่านั้น”
“นี้คือ...คำตอบของนายสินะ สึซาคุ ได้...ออกไป!! ออกไปให้พ้นเลย!! ออกไป!!!” มารีน่าตะโกนไล่สึซาคุออกไปจากห้อง เธอหยิบของที่อยู่ใกล้ๆตัวเธอขว้างใส่สึซาคุทั้งหมด แต่สึซาคุก็หลบได้แล้วเดินเข้ามาใกล้ตัวเธอ
“เธอไล่ฉันไม่ได้ มารีน่า ฉันเป็นสามีเธออย่าลืมสิ” สึซาคุจับแขนทั้ง2ข้างของมารีน่าเพื่อหยุดเธอเอาไว้
“อย่ามาขู่ฉัน สึซาคุ ฉันไม่ใช่ภรรยาของนาย นายแค่ต้องการรับผิดชอบเรื่องที่ทำฉันท้องเท่านั้น”
“เธอก็รู้ตัวเธอเองดีนิ” สึซาคุดึงตัวมารีน่ามาจูบ แต่ว่า
เพี๊ยะ!!
“ฉันไม่ต้องการความรับผิดชอบของนาย ออกไป!! ไปให้พ้น!! ไปให้พ้นจากบ้านนี้ซะ!!!”
“ได้!! ฉันจะไปทันทีในตอนเช้า พอเธอตื่นขึ้นมาเธอก็จะไม่เห็นหน้าฉันอีกต่อไป!!!”
สึซาคุเดินออกไปจากห้องอย่างหัวเสีย เหลือเพียงแต่มารีน่าที่นั่งร้องไห้อยู่คนเดียว มันเป็นความรู้สึกของเธอที่ทำให้เรื่องมันเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม ส่วนสึซาคุก็เอาแต่อาละวาดห้องนั่งเล่นจนไม่มีชิ้นดี เขานั่งโกรธตัวเองกับสิ่งที่เขาได้พูดไป
กลางดึกของคืนนั้น
มารีน่าถือกระเป๋าเสื้อผ้าและของสำหรับทารกส่วนหนึ่งแล้วเดินลงมาอย่างเงียบๆ เธอหันไปมองร่างของสึซาคุที่นอนกอดตัวกลมอยู่บนโซฟา เธอหยิบผ้าห่มผืนเล็กๆมาห่มตัวของสึซาคุแล้วก็เดินออกไปทันที เธอไม่เสียใจกับสิ่งที่เธอกำลังทำ เพราะ มันเป็นสิ่งที่เธอคิดว่าดีที่สุดแล้วสำหรับตอนนี้
“ท่านมารีน่า....” เจเรเมียถึงกับตะลึงเมื่อเห็นว่า เจ้าหญิงที่เขาภักดียังมีชีวิตอยู่และตอนนี้เธอกำลังจะให้กำเนิดทายาทคนใหม่อีกไม่กี่เดือนข้างหน้า
“ขอโทษ ที่ทำให้ลำบากเจเรเมีย” คำพูดที่ฟังดูธรรมดาในสายตาคนอื่นแต่สำหรับเขาแล้วถือเป็นคำพูดที่มีค่าที่สุด
“ไม่ลำบากขอรับ ท่านมารีน่า”
“เรียกฉันว่า มารีน่า เฉยๆเถอะ ตอนนี้ฉันไม่ได้เป็นจักรพรรดินีหรือเจ้าหญิง แต่เป็นแค่เด็กสาวธรรมดาคนหนึ่งเท่านั้น”
“ที่กำลังจะกลายเป็น แม่สินะ” อาเนียพูด
“นั้นสินะ เรารีบไปกันเถอะฉันไม่อยากอยู่ที่นี้นานน่ะ” มารีน่าถือของไปในรถที่เจเรเมียเตรียมไว้ให้แล้ว ข้างๆรถนั้นซีทูเดินเข้ามาให้มารีน่า
“จะไปแล้วสินะ”
“ใช่...แล้วนายล่ะ จะอยู่ที่บ้านหลังนั้นต่อรึไง”
“ก็อาจจะ...ว่างๆฉันจะพยายามไปหาเธอ”
“ก็แล้วแต่นายสิ”
“ช่างเป็นผู้หญิงที่ยังเดาใจไม่ออกเหมือนเดิมนะ”
“มารีน่า เราเตรียมของเรียบร้อยแล้ว เราไปกันเถอะ”
“ขอบใจนะ อาเนีย โชคดีล่ะ ซีทู”
เช้าวันรุ่งขึ้น
สึซาคุตื่นขึ้นมาก็นึกแปลกใจกับผ้าห่มที่ห่มตัวเขาอยู่ เขาจึงเดินขึ้นไปที่ห้องของมารีน่าแต่ว่า เขากลับไม่พบใครอยู่เลยรวมทั้งเสื้อผ้าและของเครื่องใช้สำหรับทารกบางส่วนก็หายไป เขาพยายามตามหาเธอจนทั่วแต่ก็ไม่พบแม้แต่เงา ยกเว้นจดหมายฉบับหนึ่งที่ไว้ข้างๆโซฟาที่เขานอน
ถึง สึซาคุ
ถ้านายได้อ่านจดหมายฉบับนี้ แสดงว่า ฉันได้ออกไปจากบ้านหลังนี้เรียบร้อยแล้ว ขอโทษที่ไปโดยไม่ได้บอกแต่ว่า ฉันคงจะอยู่ที่นั้นไม่ได้ในเมื่อตอนนี้ฉันก็รู้แล้วว่า นายไม่เคยรักฉันสักนิดเดียว แต่ขอล่ะ สึซาคุถ้านายจะมีเยื่อใยให้กับฉันสักนิด ขอร้องอย่าตามหาฉันอีก นายจะโกรธจะเกลียดจะแค้นฉันยังไงก็เชิญ แต่ฉันจะบอกให้รู้เอาไว้ว่า ฉันคนนี้ยังคงรักนาย
มารีน่า
สึซาคุถึงกับทรุดเมื่ออ่านจดหมายฉบับนี้ ตัวของเขาเริ่มสั่น น้ำตาของเขาเริ่มไหลอาบแก้มทั้ง2ข้าง เขาเพิ่งจะสูญเสียสิ่งสำคัญไป นี้ก็คือ ผลของการที่เขาไม่รู้ใจของตัวเองงั้นเหรอ เขาถึงต้องสูญเสียคนที่รักทั้ง 2 คนไป
ผมขอโทษ.... สุดท้ายแล้ว คนที่เสียใจมากที่สุดก็คือ ผม ที่ไม่เคยรู้ใจตัวเอง
เพลงแกล้งรัก ของ แตง ปาริฉัตรนะจ๊ะ
Music Playlist at MixPod.com
คุยกับนามามิ วันละนิด
เย้!!!~ ดีค่า~ กลับมาเจอกันอีกแล้วเนอะ
ช่วงนี้จะอัพช้าหน่อย เพราะ ไม่รู้ว่าจะแต่งให้มันออกมาดูน่าสนใจยังไง
แต่ตอนนี้ ช่างมันเถอะเนอะ คิดมากไปเดี๋ยวไม่ดีๆ
วันนี้ก็เอาเพลงประกอบตอนนี้มาให้น่าจ๊ะ!! 55555+ พร้อมกับภาพประกอบ เย้~~~
ภาพตอนสุดท้ายที่ทั้งคู่ทะเลาะกันแล้วก็.......
ภาพตอนที่ใจของสึซาคุยังสับสนว่า เขายังรักยูเฟเมียอยู่รึป่าว
มีแค่นี้ละ บาย บาย ไปก่อนน่า~ค่า ^o^
ความคิดเห็น