คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Party
“ว่าแต่เป็นยังบ้างล่ะ มารีน่า หายไปตั้งหลายปีพอกลับมาอีกครั้งหน้าเธอยังดูเด็กเหมือนเดิมเลยนะ ฮ่า ฮ่า” มิเรย์พูดขึ้น
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ ประธาน” มารีน่ายิ้มแห้งๆให้มิเรย์ก่อนหันไปมองทารกฝาแฝดชาย-หญิงวัยประมาณเกือบๆ 5 เดือนที่กำลังจ้องหน้าเธอตาใสแป๋วทั้งคู่เลย
“คงจะรู้เรื่องหมดแล้วสินะจ๊ะ ไรมี่เป็นน้องชาย ส่วนมาริเบลเป็นพี่สาวจ๊ะ” มิเรย์อุ้มไรมี่ให้มารีน่าส่วนตัวเธอเองก็อุ้มมาริเบลไว้อยู่ เธอสังเกตเห็นว่า มาริเบลมีผมสีเหลืองทองเหมือนมิเรย์ส่วนไรมี่นั้นมีผมสีดำสนิท
“น่ารักจังเลยนะค่ะ....” มารีน่าเกาจมูกของไรมี่เบาๆ ทำให้เจ้าตัวเล็กในอ้อมกอดของเธอถึงกับหัวเราะคิกคักเบาๆ
“แล้วตัวเธอล่ะ มารีน่า เธอสละโสดรึยังล่ะ” รีวัลที่นั่งข้างๆผู้เป็นภรรยาถามขึ้น
“เรื่องนั้นน่ะเดี๋ยวค่อยพูดอีกทีดีกว่านะ แล้วนีน่าเป็นยังไงบ้างล่ะยังช่วยทำวิจัยกับคุณลอยย์กับคุณเซซิลอยู่รึเปล่า....”
“ก็ยังเหมือนเดิมทุกอย่างล่ะ แต่ว่า ตอนนี้อาจารย์ลอยย์คิดจะสร้างแลนสก็อตขึ้นมาอีกครั้งน่ะสิแถมยังจะพัฒนาให้แข็งแกร่งกว่าเก่าอีก โครงการนี้พวกขุนนางชั้นสูงหลายคนไม่ค่อยเห็นด้วย ยกเว้นแต่เซโร่เท่านั้นที่สนับสนุนน่ะ” นีน่าพูดด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเหนื่อยใจนิดๆ
“เซโร่เนี่ยนะ จะสนับสนุนเรื่องแบบนี้” รีวัลถามขึ้นด้วยสีหน้าตกใจ
“ไม่เห็นเป็นไรเลยนิ รีวัล เซโร่ เขาคงจะอยากมีไนท์แมร์เป็นของตัวเองล่ะมั้งนะ ฮ่า ฮ่า” มารีน่าพูด
“คงจะอย่างนั้นล่ะมั้ง ว่าแต่ประธานค่ะ พวกเด็กเป็นอะไรไปค่ะ” นีน่ามองดูทารกทั้ง2ที่ส่งเสียงอ้อแอ้พร้อมกับชูมือเล็กทั้ง2ข้างขึ้น
“สงสัยจะหิวนมล่ะมั้งค่ะ ประธาน ฉันจำได้ว่า เก็บข้าวของของเจ้าตัวเล็กไว้ในห้องครัวแล้วก็ชงนมเตรียมเอาไว้ให้แล้วค่ะ” มารีน่าอธิบายอย่างคล่องแคล่วเพราะว่า ยังไงเธอก็เลี้ยงนางิสะด้วยตัวเธอเพียงคนเดียวมาตลอดเวลา5ปีที่ผ่านมา
“อ๊ะ! จริงๆด้วยสิ รีวัลช่วยไปหยิบขวดนมให้หน่อยสิ” มิเรย์รีบสั่งรีวัลทันทีก่อนจะหันไปมองมารีน่าที่กำลังยื่นนิ้วของเธอให้ไรมี่ดูดเล่นไปพร่างๆ
“มารีน่า ทำไมเธอดูรู้เรื่องการเลี้ยงเด็กทารกมากจังเลยล่ะ” มิเรย์ถามขึ้นในขณะที่มารีน่ากำลังป้อนนมให้ไรมี่อย่างคล่องแคล่วผิดกับรีวัลที่ยังเก๋ๆกังๆอยู่บ้าง
“ก็ไม่มีอะไรมากค่ะ พอดีบ้านที่ฉันไปพักด้วยเขาเลี้ยงเด็กอ่อนอยู่ก็เลยไปช่วยเขาเลี้ยงเท่านั้นน่ะค่ะ....” มารีน่าพยายามไม่พูดเรื่องของตัวเองเพราะ เธอรู้สึกว่า พวกมิเรย์ยังไม่รู้เรื่องที่มารีน่ามีลูกสาวแล้ว
“พวกฉันชงนมมาเพิ่มตามที่เธอบอกแล้วล่ะ มารีน่า” คาเรนกับจีโน่เดินมาพร้อมยกชากับของว่างมาให้พวกมารีน่า
“ขอบใจจ๊ะ อุ่นกำลังดีเลยล่ะ” มารีน่าช่วยมิเรย์กับรีวัลดูแลไรมี่กับมาริเบลอย่างที่พวกมิเรย์ถึงกับอึ่งไป ส่วนคาเรนกับจีโน่นั้นพวกเขาเห็นมาบ่อยแล้วจึงรู้สึกเฉยๆ
“มารีน่า เธอแต่งงานแล้วรึยังน่ะ” นีน่าถามในขณะที่มารีน่าฝากให้เธอช่วยอุ้มมาริเบล
“เอ๋!! เรื่องนั้นน่ะ.........ยังเลยจ๊ะ” มารีน่าอ่ำๆอึ่งๆไปสักพักก่อนที่จะตอบออกไปแต่ว่า ยังไม่ทันที่พวกมิเรย์จะเลิกสงสัยในตัวของมารีน่า เสียงร้องไห้เจ้ากรรมของนางิสะก็ดังขึ้นจากชั้นบนอีกรอบ
“แง!!! แม่ค่ะ แม่อยู่ไหน!!!” มารีน่ายิ้มแห้งให้พวกมิเรย์ก่อนจะส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากจีโน่และคาเรน
“เสียงเด็กที่ไหนน่ะ มารีน่า” นีน่าถามขึ้น
“ไม่รู้เหมือนกัน นีน่า” แต่แทนที่เธอจะรอดจากสถานการณ์นี้ สึซาคุกลับเดินลงมาพร้อมอุ้มนางิสะที่ยังร้องไห้ไม่เลิก
“แม่ค่ะ ฮือ ฮือ” นางิสะพยายามจะไปหาผู้เป็นแม่ติดอยู่ว่า สึซาคุกำลังอุ้มเธออยู่แถมเขายังเจ็บหลังไม่หายอีกด้วย
“นางิสะ......” มารีน่ารีบเดินเข้าไปหาลูกสาวเพราะ เห็นว่านางิสะกำลังจะให้สึซาคุวางตัวเธอลง
“แม่ค่ะ อึก แม่หายไปไหนมา หนูกลัว......” นางิสะรีบกอดคอของผู้เป็นแม่ทันที มารีน่ามองสึซาคุเหมือนกับจะถามว่า อาการเจ็บหายรึยัง สึซาคุแค่ยิ้มแห้งๆให้เธอเท่านั้น
“แม่ก็อยู่ข้างล่างนี่ไงล่ะค่ะกำลังเตรียมของว่างให้หนูอยู่นี่ไงเห็นมั้ยค่ะ” มารีน่าชี้ไปของว่างที่วางอยู่บนโต๊ะก่อนหอมแก้มลูกสาวทีหนึ่งแล้วพาไปแนะนำกับพวกมิเรย์ที่กำลังนั่งอ้าปากค้างอยู่
“แม่ค่ะ คุณลุงคนนี้เป็นใครกันเหรอค่ะ” นางิสะชี้ไปที่รีวัลก่อนจะรีบซุกหน้าที่อกของมารีน่า
“เพื่อนของแม่เองจ๊ะ นางิสะหนูลองทักทายพวกเขาสิจ๊ะ” นางิสะหันหน้าไปมองรีวัลสักพักแล้วรีบหันหน้าหนีอีกรอบ
“นางิสะจัง ไม่ต้องกลัวนะพวกเขาเป็นเพื่อนของผมเหมือนกัน” สึซาคุเห็นท่าไม่ดีเลยลูบหัวของลูกสาวเบาๆเพื่อให้เธอผ่อนคลายลงเล็กน้อย
“จริงๆเหรอค่ะ น้าเซโร่” สึซาคุพยักหน้าเบาๆก่อนจะอุ้มนางิสะมานั่งตัก
“มะ มารีน่า เด็กคนนี้ใครกันน่ะ” มิเรย์ถาม
“หนูชื่อ นางิสะค่ะ เป็นลูกสาวของคุณแม่มารีน่า ส่วนคุณพ่อยังไม่เคยเห็นหน้าค่ะ” นางิสะแนะนำตัวเองแบบน่ารักตามประสาเด็กๆ แต่ว่ากลับทำเอาพวกมิเรย์ถึงกับอึ่งไปตั้งแต่บอกว่า เป็นลูกสาวของมารีน่าแล้ว
“ลูกของเธอเหรอ มารีน่า” นีน่าถามต่อ มารีน่าหัวเราะเบาๆพร้อมพยักหน้าเล็กน้อย
“น่ารักชะมัดเลยนะ ยัยหนูนี่”
“หนูน่ารักเหมือนคุณแม่ ทุกคนก็ชอบบอกแบบนี้กันหมดรวมถึงน้าเซโร่ก็ด้วย” นางิสะทำหน้าสงสัยก่อนจะเอียงคอเล็กน้อยทำให้ดูน่ารักน่าชังในสายตาผู้ใหญ่ที่กำลังนั่งอยู่ตรงหน้าเธอ
“น่ารักจริงๆด้วยสิ ว่าแต่น้าเซโร่เนี่ย....หมายถึง...สึซ....อุ๊บ!!” ไม่ทันที่มิเรย์จะพูดจบ ก็โดนคาเรนที่รีบเข้าไปปิดปากของเธอไว้ส่วนมารีน่ากับสึซาคุก็ช่วยกันพยายามเรียกความสนใจของนางิสะไปทางพวกเขา
“คุณมิเรย์ค่ะ....แล้วก็พวกรีวัลด้วย ช่วยอย่าเรียกชื่อของสึซาคุต่อหน้านางิสะจังทีนะค่ะ” คาเรนพูดเบาๆ
“ทำไมล่ะจ๊ะหรือว่า มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า”
“แบบว่า อันที่จริงแล้วสึซาคุเป็นพ่อแท้ๆของนางิสะแต่ว่าทั้งคู่เกิดทะเลาะกันมารีน่าเลยหนีออกมาทั้งๆที่กำลังท้องนางิสะอยู่น่ะ.....” จีโน่อธิบายแทนคาเรนที่กำลังปวดหัวแบบสุดๆ
“แล้วตอนนี้ล่ะ ทำไมถึงมาอยู่ด้วยกันรึว่าคืนดีกันแล้วแต่น่าจะให้นางิสะรู้เรื่องได้แล้วนะ” รีวัลถาม
“ใครว่าล่ะ ตอนนี้สึซาคุกำลังตามง้ออยู่แถมนางิสะยังติดสึซาคุเอามากๆจนจะทิ้งพ่อตัวเองแล้วให้สึซาคุมาเป็นพ่อแทนแล้ว ทั้งที่พ่อตัวเองก็อยู่ตรงหน้าแท้ๆ”
“แบบนี้ก็แย่นะสิ นางิสะไม่เคยสงสัยเรื่องนี้เลยเหรอ” นีน่าถามต่อ
“หลายครั้งแล้วล่ะ แต่พวกฉันช่วยกันทำให้รอดมาได้นะสิ”
“กำลังคุยอะไรกันอยู่เหรอค่ะ......” นางิสะถามขึ้นทำเอาพวกมิเรย์แยกตัวแทบไม่ทัน
“ปะ เปล่าจ๊ะ ว่าแต่นางิสะจังตอนนี้อายุเท่าไรแล้วล่ะจ๊ะ”
“5 ขวบค่ะ คุณป้า” มิเรย์ถึงกับหน้าเสียทันที มารีน่าแอบหัวเราะเบาๆแต่ก็ต้องเงียบลงเพราะ สายตาที่กินเลือดกินเนื้อของมิเรย์
“พูดไม่ดีแบบนี้เหมือนใครก็ไม่รู้เนอะ มารีน่า” มิเรย์พูดกัดมารีน่า
“คงจะเหมือนกับแม่รึไม่ก็พ่อล่ะมั้งค่ะ ประธาน”
“งั้นก็แล้วไป แต่ว่า นางิสะจังอายุ5ขวบแล้วจริงๆเหรอ ตัวโตเร็วจังนะจ๊ะ”
“ก็คุณแม่เลี้ยงและดูแลหนูอย่างดีเลยนิค่ะ” นางิสะพูดอย่างภูมิใจก่อนหันไปกอดมารีน่าแบบออดอ้อน
“ขอบคุณนะค่ะ ลูกสาวของแม่ เดี๋ยวหนูไปเดินเล่นดูทะเลกับน้าคาเรนแล้วก็น้าจีโน่ก่อนมั้ยค่ะ เดี๋ยวคุณแม่ทำของโปรดไว้ให้โอเคมั้ยค่ะ” มารีน่าหอมแก้มนางิสะทีหนึ่งก่อนจะลูบหัวลูกสาวเบาๆ
“ได้ค่ะ น้าคาเรนไปกันเถอะค่ะ” นางิสะกระโดดลงจากโซฟาแล้ววิ่งไปลากแขนของคาเรนทันที
“นางิสะจัง แกดูร่าเริงดีจังนะ”
“ก็นางิสะมีนิสัยเหมือนกับพ่อเกือบหมดเลยนิค่ะ ประธาน”
“มันก็จริงนะ เพราะ ถ้ามองดีๆนางิสะดูคล้ายๆกับสึซาคุชะมัดเลยนะ” รีวัลพูดขึ้น
“แต่ฉันว่า พวกเธอช่วยพูดเบาๆหน่อยดีกว่ามั้งเพราะ ลูกของมิเรย์หลับไปแล้ว”
“น่ารักทั้งคู่เลยนะครับ คุณมิเรย์” สึซาคุพูดขึ้นโดยเอามือโอบเอวของมารีน่าไว้
“ขอบใจจ๊ะ ว่าแต่ พวกเธอคืนดีกันรึยังล่ะ”
“สำหรับตอนนี้คงจะใกล้คืนดีกันล่ะครับ”
“อะไร ฉันไปคืนดีกับนายตอนไหนกัน สึซาคุ” มารีน่าพูดหน้านิ่งๆ
“นี้เธอจะไม่คืนดีกับผมจริงๆใช่มั้ย มารีน่า”
“ทำไม...หรือว่า ไม่อยากคืนดีกับฉันใช่มั้ยล่ะ ก็ดีฉันจะได้หาพ่อใหม่ให้นางิสะซะทีนะ” มารีน่าพูดแหย่จนเล่นเอาคนถูกแหย่ถึงกับหน้าเสีย
“ใครว่าล่ะ!! ผมมีแค่เธอคนเดียวนะ มารีน่า”
“พวกเธอนี่ขนาดงอนกันอยู่ก็ออกหวานซะแบบนี้แล้ว ถ้ารักกันจริงไม่ใช่ว่ามีลูกเพิ่มอีกคนรึไงกันน่ะ” รีวัลถาม
“คงจะอย่างงั้นล่ะมั้ง รีวัล”
“แต่ฉันไม่เอาด้วยนะ แค่ตอนคลอดนางิสะฉันก็อยากจะฆ่าคนทำแล้ว”
“ใจร้ายชะมัด นี่คิดจะฆ่าสามีตัวเองจริงๆเลยรึไงกันน่ะ”
“ก็คิดไว้อยู่เหมือนกัน”
“เอาล่ะๆ พอก่อนเถอะนะ มารีน่าเองเธอก็ควรจะปรับนิสัยตัวเองได้แล้วนะ” นีน่าพูดห้ามทั้งคู่ก่อนหันมาดุมารีน่าในฐานะรุ่นพี่
“โทษทีจ๊ะ ฉันลืมไปว่า ไม่ได้อยู่คนเดียวอีกแล้ว”
“เธอนี่ล่ะน่า ตอนนี้ฉันเราช่วยกันขนของไปเก็บที่ห้องพักก่อนเถอะ ฉันชักเริ่มหิวแล้วสิ” รีวัลพูดก่อนยกกระเป๋าขึ้นไปข้างบน สึซาคุเองก็จะไปช่วยแต่ถูกมารีนารั้งไว้ก่อน
“หายเจ็บหลังรึยัง สึซาคุ” มารีน่าถามด้วยสีหน้าเป็นห่วง
“ไม่เป็นไร ผมสบายดีอยู่แล้ว” สึซาคุจูบที่หน้าผากของมารีน่าเบาๆก่อนจะเดินเข้าไปช่วยรีวัลยกของ ทิ้งให้มารีน่านั่งหน้าแดงโดยที่มิเรย์คอยหยอกล้อไม่หยุด
“หวานเกินไปแล้วนะพวกเธอน่ะ”
“ปะ ประธานก็พูดอะไรก็ไม่รู้ ฉะ ฉันขอตัวไปเตรียมอาหารเย็นทุกคนก่อนนะค่ะ” มารีน่าตัดบทพูดแล้วเดินไปที่ห้องครัว
“เดี๋ยวฉันเข้าไปช่วยนะจ๊ะ!!” มิเรย์ตะโกนไล่หลังมา
“จะแกล้งมารีน่าจริงๆเหรอ มิเรย์จัง” นีน่าถามด้วยสีหน้าที่บ่งบอกว่า คืนนี้คงจะเจออะไรอีกแน่เลย
“ก็นิดหน่อยน่ะ นีน่า ไม่ต้องคิดมากไปหรอกน่า”
“นั้นแหละที่ฉันกลัวน่ะ”
“ฮ่า ฮ่า เอาน่าๆยังไงเราก็ไม่ค่อยได้เจอกันอยู่แล้ว คืนนี้ก็ถือว่า จัดงานเลี้ยงต้อนรับการกลับมาของมารีน่าล่ะกันนะ ส่วนเรื่องแผนงานฉันเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วจ๊ะ อยู่ที่หลังรถของจีโน่คุงน่ะ ฮ่า ฮ่า”
“รู้สึกว่า เตรียมการมาพร้อมเลยนะ มิเรย์จัง” นีน่ายิ้มแห้งๆให้กับรอยยิ้มที่ร่าเริงแบบน่ากลัวของมิเรย์
“ของมันแน่อยู่แล้วล่ะจ๊ะ อิ อิ”
2 ชั่วโมงต่อมา
“นางิสะ ช่วยแม่จัดโต๊ะหน่อยนะ” มารีน่ายื่นจานจำนวนหนึ่งให้กับลูกสาวที่พร้อมช่วยเหลือเธอทุกเมื่อ
“สึซาคุ ลูกสาวนายนี่ขยันจังนะ ช่วยงานแม่ทุกอย่างเลย” รีวัลคุยกับสึซาคุตามประสาคนเป็นพ่อ
“แม่เค้าสอนมาดีก็งี้แหละ รีวีล” สึซาคุยิ้มอย่างภูมิใจเล็กน้อย
“นั้นสินะ ทางฉันไม่รู้เลยว่า โตขึ้นลูกๆจะมีนิสัยแบบไหนกันแน่ ถ้าเป็นแบบของนายก็ดีสินะ น่ารักเหมือนกับแม่แล้วยังสดใสร่าเริงเหมือนกับพ่อแบบนี้”
“พูดสั้นๆก็คือ นางิสะได้ดีเอ็นเอของผมกับมารีน่าคนล่ะครึ่งน่ะสินะ”
“ถูกต้องเลยล่ะ....”
“นี่พวกคุณผู้ชายที่นั่งคุย2คนนั้นน่ะ มาช่วยทำงานหน่อยสิจ๊ะ” มิเรย์ตะโกนเรียกขณะที่เธอกับคาเรนกำลังช่วยกันตกแต่งห้องนั่งเล่นเพื่อเป็นการฉลองที่ได้เจอกับมารีน่าอีกครั้ง
“ครับผม~” รีวัลรีบตรงเข้าไปช่วยผู้เป็นภรรยาทันที ส่วนทางด้านสึซาคุก็เข้าไปเตรียมของกินในห้องครัว
“มีอะไรผมช่วยมั้ยล่ะ มารีน่า”
“งั้นช่วยหยิบแก้วชั้นบนสุดให้หน่อยสิฉันเอื้อมหยิบไม่ถึง แล้วก็ช่วยเอาของว่างพวกนี้ไปวางที่โต๊ะทีนะ นางิสะ ช่วยไปเอาผ้ากันเปื้อนให้แม่ทีสิจ๊ะ” มารีน่าสั่งงานให้เป็นชุดโดยที่ไม่มีการติดขัดอะไรทั้งสิ้น จนสึซาคุอดสงสัยไม่ได้ว่า เป็นเพราะเธอทำงานในร้านอาหารรึไงกันถึงได้คล่องแคล่วแบบนี้
“น้าเซโร่ค่ะ แจกันดอกไม้พวกนี้ต้องเอาไปจัดที่โต๊ะด้วยมั้ยค่ะ” นางิสะเดินเข้ามากระตุกขากางเกงของสึซาคุพร้อมกับถือแจกันดอกไม้ในมือที่พร้อมจะตกได้ทุกเมื่อ
“ให้ผมถึงให้ดีกว่านะ นางิสะจัง เรื่องงานที่ต้องใช้กำลังเป็นเรื่องถนัดของผมอยู่แล้ว” สึซาคุช่วยถือแจกันดอกไม้แล้วเดินจูงมือนางิสะมาด้วย
“สึซา....เอ๊ย!!....เซโร่คุง มาทางนี้ทีสิจ๊ะ” มิเรย์กวักมือเรียก
“มีอะไรเหรอครับ คุณมิเรย์” สึซาคุเดินเข้ามาถามพร้อมกับอุ้มนางิสะเอาไว้
“ช่วยไปที่ห้องแต่งตัวกับรีวัลทีนะจ๊ะ พอไปถึงที่นั้นเดี๋ยวรีวัลจะเป็นคนบอกให้รู้อีกทีเองแหละนะ แล้วก็ให้นางิสะจังไปด้วยกันเลยนะจ๊ะ เพราะ ฉันอยากจะเซอร์ไพรมารีน่าหน่อยนะ”
“คะ ครับ” สึซาคุเดินไปที่ห้องแต่งตัวพร้อมกับรีวัลด้วยสีหน้าที่งงเล็กน้อย แต่พอลองอ่านสายตาของรีวัลก็พอจะรู้จุดประสงค์บางอย่างของมิเรย์ สึซาคุถอดหายใจเล็กน้อยก่อนจะกระซิบอะไรบางอย่างกับลูกสาวตัวน้อยที่กำลังขมวดคิ้วด้วยความสงสัย นางิสะพอรู้เรื่องก็หัวเราะคิกคักเบาๆกับสึซาคุกันแค่2คน
“มารีน่า จัดอาหารเสร็จรึยังจ๊ะ” มิเรย์เดินเข้าไปหามารีน่า
“เรียบร้อยแล้วค่ะ ประธาน ว่าแต่เห็นนางิสะกับสึซาคุมั้ยค่ะ”
“เดี๋ยวก็มาเองแหละจ๊ะ อิ อิ” มิเรย์ยิ้มแบบร่าเริงจนมารีน่ารู้สึกเสียวสันหลังวาบๆขึ้นมา
“มิเรย์จัง พวกอุปกรณ์เครื่องเสียงต่างๆ ฉันกับจีโน่เตรียมพร้อมแล้วล่ะนะ” นีน่าเดินเข้ามาพร้อมกับจีโน่
“คุณมิเรย์ค่ะ ของทุกอย่างก็เตรียมหมดเรียบร้อยแล้วค่ะ” คาเรนเดินเข้ามาสมทบอีกคน
“ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว จีโน่คุงไปที่ห้องแต่งตัวได้เลยนะ พวกสึซาคุคุงเข้าไปกันก่อนแล้ว ส่วนพวกสาวๆก็มากับฉันนะจ๊ะ” มิเรย์เดินนำขบวนไปโดยที่มีคาเรนกับนีน่าคอยดึงแขนของมารีน่าที่กำลังกล้าๆกลัวๆทำท่าจะไม่ยอมเดินตามไปด้วยอยู่ข้างหลัง
“น้าเซโร่ ชุดนี้มันเป็นชุดอะไรกันค่ะ” นางิสะถามเมื่อลองมองชุดเจ้าชายที่ตัวเองกำลังใส่อยู่
“มิเรย์ เธอก็เป็นแบบนี้ประจำนั้นแหละนะ ชอบหากิจกรรมแปลกๆมาให้เล่นอยู่เรื่อยเลยล่ะ” รีวัลพูดแทนสึซาคุซึ่งกำลังอยู่ในชุดนักเรียนสาวที่ตัวเขาเองไม่ได้ใส่มานานหลายปี
“ว่าแต่ชุดของลุงรีวัลก็แปลกๆเหมือนนะ หนูว่าชุดที่น้าเซโร่ใส่ดูเข้ากับน้าเซโร่เยอะเลยล่ะ” นางิสะมองชุดเมดที่รีวัลใส่แบบแปลกๆ
“ไม่เป็นไรน่า เดี๋ยวก็ชินไปเองแล้วจีโน่ล่ะเสร็จรึยัง”
“เสร็จพอดีแล้วล่ะ” จีโน่เดินของมาในชุดเจ้าหญิง นางิสะที่กำลังยืนมองถึงกับหัวเราะเสียงดังเลยทีเดียว
“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยนะ นางิสะจัง เดี๋ยวรออีกสักพักจะได้ยินใครบางคนโวยวายขึ้นมาแน่ๆเลย”
“ใครเหรอค่ะ น้าเซโร่” สิ้นเสียงของนางิสะเสียงของใครบางคนก็ดังขึ้นมาจากห้องแต่งตัวผู้หญิงซึ่งมาพร้อมกับเสียงหัวเราะของสึซาคุ
“ปล่อยฉัน เดี๋ยวนี้นะ!!!” นางิสะรีบวิ่งแจ้นไปที่ห้องแต่งตัวผู้หญิงพร้อมกับพวกสึซาคุ พอเข้าไปก็เห็นแม่ของเธอถูกจับมัดกับเก้าอี้ในชุดองค์จักรพรรดิสีขาวบริสุทธิ์
“อยู่นิ่งๆสิ มารีน่า อ้าว!! พวกเธอแต่งตัวกันเสร็จแล้วใช่มั้ยจ๊ะ” มิเรย์ถามขึ้นในชุดอัศวินสีน้ำเงิน
“คุณแม่ดูดีจังเลยในชุดนี้น่ะ” นางิสะถีบขึ้นไปนั่งบนตักของมารีน่า ทำให้ผู้เป็นแม่ที่กำลังโมโหถึงกับถอดหายใจเบาๆให้กับลูกสาว
“นางิสะจังเองก็ดูน่ารักในชุดเจ้าชายนะ” คาเรนเดินเข้ามาลูบหัวนางิสะเบาๆในชุดอัศวินแบบเดียวกับที่สึซาคุเคยใส่ในตอนนี้ที่ยูฟี่ยังมีชีวิตอยู่
“น้าคาเรนก็ดูเท่เหมือนกันนะค่ะ ฮ่า ฮ่า” นีน่าเดินเข้ามาแล้วอมยิ้มเล็กน้อยให้กับความน่ารักของนางิสะ เธออยู่ในชุดนักสืบชุดเดียวที่เธอชอบมากที่สุด
“เอาล่ะ ในงานปาร์ตี้คืนนี้ก็ขอให้เป็นงานปาร์ตี้สลับขั้วต้อนรับมารีน่ากับนางิสะจัง นะจ๊ะ ยังไงก็ขอให้สนุกกันทุกคนนะ” มิเรย์ยิ้มหน้าระรื่นผิดกับบางคนที่รู้สึกเหมือนโดนแกล้งกำลังนั่งหน้ามุ้ยต่อหน้าลูกสาว
“ประธานค่ะ อย่าให้เสียงดังล่ะกันนะค่ะ ลืมไปแล้วรึไงว่า ตัวเองเอาลูกๆมาด้วยนะค่ะ”
“จ๊ะๆ ยังไงฉันก็จะไม่ทำให้เสียงดังแน่นอนตามคำสั่งของอดีตรองประธานนักเรียนนะจ๊ะ อิ อิ”
“ไม่ต้องมาพูดประชดก็ได้ค่ะ แล้วเมื่อไรจะแก้มัดฉันสักทีล่ะ”
“ลืมไปเลย โทษทีจ๊ะ เซโร่คุงช่วยหน่อยนะ” มิเรย์สั่งให้สึซาคุเป็นคนแก้มัดเชือกให้มารีน่าซึ่งมารีน่าแอบมองค้อนใส่ผู้เป็นสามีเล็กน้อยที่ชอบยอมทำอะไรแปลกๆกับพวกมิเรย์
“แม่ค่ะ เร็วๆเข้าสิค่ะ หนูหิวแล้วนะค่ะ” นางิสะกอดแขนผู้เป็นแม่ด้วยท่าทีออดอ้อนจนคาเรนต้องเป็นคนเข้ามาอุ้มเจ้าตัวยุ่งไว้แทน
“เอาล่ะ ยังไงก็ไปกันเลยดีกว่านะ ทุกคน!!” มิเรย์เดินนำขบวนไปทันที มารีน่าแอบหันไปยิ้มบางๆให้กับสึซาคุซึ่งเขายิ้มตอบกลับมาเช่นกัน
“ไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ ทุกๆคนเลย”
“ก็ที่พวกเขาทำไปก็เพื่อมารีน่าทั้งหมดนั้นแหละนะ”
“นั้นสินะ ไปกันเถอะเดี๋ยวทุกคนรอนาน”
คุยกับนามามิวันล่ะนิด
กรี๊ดดดดดดดด 555555+(-_-''')นามิบ้าไปแล้ว
ในที่สุดก็หมดวันสงกรานต์ไปพร้อมๆกับวันเกิดที่ 13 เมษา ที่ผ่านมาของเค้าด้วย ^w^ อายุ 17 แล้ว5555+
เล่นสงกรานต์มันมากๆ ตอนแรกคิดว่าจะไม่เล่นแต่ไปๆมาๆน้องมันจับลากให้ไปเล่นด้วย ทีพอเล่นเสร็จก็มาบ่นว่า เรตติ้งตก เพราะ ไม่มีใครปะแป้งให้ แต่ว่า มาปะแป้งนามิคนเดียว 555555+
ไม่ใช่ว่า เค้าภูมิใจนะ แต่ว่า เพราะ สะใจน้องตัวเอง (เป็นพี่ที่ดีมากเลยเรา -_-'')
พอๆ เดี๋ยวเข้าเรื่องเลยดีกว่า เรื่องราวกำลังสนุกเลยเนอะ ว่ามั้ย อิ อิ
แต่ว่า มีข่าวดีมาบอกอีกว่า กำลังจะแต่งฟิคใหม่รออยู่แล้ว ยังไงก็ช่วยรอลุ้นด้วยนะค่ะ ว่าจะออกมาเป็นยังไงกัน
บายๆ เดี๋ยวมาอัพต่อนะค่ะ SAYONARA BABY~ ^////^
จักรพรรดินีมารีน่า จงเจริญ!!!!
อัศวินคาเรนมาแล้ววววววว
เพิ่งรู้ว่า สึซาคุแต่งเป็นหญิงก็น่ารักเหมือนกัน แต่ลูลูซแต่งน่ารักกว่าเยอะ!!!! เน้นๆๆๆๆ เพราะ บ้าลูลูซที่สุดเลย
ป.ล. อยู่ที่โรงเรียนจะตีกับเพื่อนตาย เพราะ แย่งลูลูซคนเดียว สึซาคุทิ้งมันไปซะ
ความคิดเห็น