คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 9 ความทรงจำ...? (Re.1)
Up lode : 02/05/2016
Re Write No.1 : 16/05/2016
บทที่ 9
ความทรงจำ...?
“โอ๊ยยยย พอสักทีมนุษย์!”
“ฮ่าๆ นายยอมแพ้แล้วเหรอพาไพรัส”
“ไม่ใช่!!”
พาไพรัสว่าแล้วล้มตัวลงนั่งบนพื้นหิมะพลางหอบจนตัวโยน
ฉันยืนมองเขาอยู่ห่างๆ แล้วหัวเราะออกมาเสียงดัง เอาเป็นว่าตอนนี้ฉันไม่ได้รู้สึกกลัวหรืออะไรกับพาไพรัสเลยสักนิด
ฉันเห็นเขาเป็นเหมือน...
เหมือนเพื่อน... เพื่อนคนหนึ่ง!
“ฉันก็แค่... ฉันก็แค่จะปล่อยแกไป!”
“หือ?”
“แฮก... แฮ่ก...”
พาไพรัสหอบและฉันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะท่าทางของเขา...
ฮ่าๆๆๆ!! โอ๊ยตาย พาไพรัสสส
“นี่เป็นโอกาสของแกแล้วนะที่จะรับความเมตตาจากฉัน! แฮ่กกกก”
โพละ!
“ตกลง ฉันจะรับไว้ ฮ่าๆ”
“มนุษย์!!”
“ฮ่าๆๆ”
พาไพรัสปาดเอาหิมะที่ฉันเขวี้ยงใส่เขาเมื่อครู่ออกจากหน้าลวกๆ
ฉันได้แต่ยืนหัวเราะกับการกระทำนั้น เอาเป็นว่าฉันรู้สึกสนุกเวลาฉันอยู่กับเขานะ!
แต่ฉันไม่ได้หมายความว่าฉันจะรู้สึกกับเขาในแบบที่แซนส์อยากให้เป็น
ถ้าฉันเลือกเพื่อนสนิทได้...
พาไพรัสคงเป็นคนที่ฉันสนิทที่สุดในหมู่นั้นล่ะมั้ง! ฮ่าๆ
“แต่ว่านะ...”
“...”
“อันไดน์จะต้องผิดหวังในตัวฉันมากแน่ๆ และฉันคงไม่ได้เข้าร่วมเป็นราชองครักษ์”
พาไพรัสพูดแล้วทำหน้าหงอย ฉันหยิบหิมะขึ้นมาปั้นเป็นก้อนอีกรอบก่อนจะเขวี้ยงใส่หน้าเขาเต็มแรง! พาไพรัสปัดหิมะก้อนเมื่อกี้ออกแล้วเงยหน้าขึ้นมามองฉันด้วยใบหน้าที่แสดงออกว่าอยากจะเขวี้ยงหิมะใส่หน้าฉันคืนบ้าง แต่สิ่งที่ฉันพูดทำให้เขาชะงักและเงียบไป...
“ขี้แพ้!”
“...”
“แค่นี้นายก็จะยอมแพ้แล้วเหรอ! อันไดน์จะผิดหวังในตัวนายงั้นเหรอ?
ตลกสิ้นดี!”
“...”
“ฉันจะเป็นเพื่อนกับนายเอง!”
พาไพรัสมองหน้าฉัน
พลันวินาทีนั้นก็เกิดรอยยิ้มปรากฏขึ้นมาบนใบหน้าเขา... พาไพรัสส่งสายตาเป็นประกายวิปวับมาให้ฉันที่ยืนเต๊ะท่าแบบเท่ๆ
อยู่ที่เดิม
หุหุ คำพูดฉันสวยใช่ไหมล่ะ!
“จริงเหรอ! เธอจะเป็นเพื่อนกับฉันจริงๆ เหรอ
*-*”
“ใช่แล้วพาไพรัส!
ถึงแม้นายจะเป็นแค่โครงกระดูกนิสัยประหลาดก็เถอะ!!”
“ฉันว่าฉันเกือบจะรู้สึกดีแล้วเชียวนะ ( -_-)”
“ฮ่าๆ”
“จะว่าไป! นี่เรายังไม่ได้ไปเดทกันเลยนี่นา!!”
ฉันชะงัก... ชะงักทั้งๆ
ที่ยืนเต๊ะท่าทำเท่นั่นแหละ!! เดี๋ยวๆ นี่เขายังไม่ลืมเรื่องด่ง
เดทอะไรนั่นอีกเรอะ!!
“เอิ่ม... พาไพรัส คือว่าฉัน … -_-;”
“เธอสอนอะไรหลายๆ อย่างกับฉัน
ดังนั้นฉันคิดว่าฉันจะไม่จับเธอ!”
พาไพรัสพูดต่อโดยไม่สนใจฉันที่กำลังจะเอ่ยขัดขึ้นมาเลยสักนิด
-_-^
“และฉันจะบอกทางกับเธอเอง”
“เอ่อ... พาไพรัสสส”
“เธอต้องเดินไปจนกว่าจะสุดทาง
เมื่อเธอไปถึงเมืองหลวงเธอจะเห็นบาเรียที่กักขังพวกเราเอาไว้ใต้นี้”
เขายังคงไม่สนใจฉันแล้วพูดต่อ -_-^ โอเค...
ฉันไม่พูดแล้วก็ได้! รอเขาพูดจบก่อนก็แล้วกัน!
“ทุกสิ่งทุกอย่างน่ะผ่านมันเข้ามาที่นี่ได้นะ
แต่ไม่มีอะไรที่จะผ่านมันออกไปได้ ยกเว้นคนที่มีพลังมากๆ เท่านั้น”
“...”
“เพราะแบบนั้น พระราชาถึงอยากได้ตัวแกไงล่ะ!
เขาอยากจะทำลายบาเรียนั่นด้วยพลังแห่งจิตวิญญาณ และนั่นจะทำให้ปิศาจอย่างเราๆ
สามารถออกไปยังโลกภายนอกได้”
“...”
“อ้อ... แล้วฉันก็ลืมบอกไปอีกอย่าง”
อยู่ๆ เมื่อพาไพรัสพูดประโยคนี้บรรยากาศรอบๆ
ก็เปลี่ยนแปลงไป
สีหน้าเขาดูจริงจังขึ้นและดูเหมือนว่าสิ่งที่เขากำลังพูดนั้นเป็นเรื่องซีเรียส...
มาก!
“การที่จะไปถึงทางออก แกจะต้องผ่าน ‘ปราสาทของพระราชาแห่งปิศาจทั้งมวล’
”
คำพูดของพาไพรัสทำให้ฉันจำต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่...
มันฟังดูน่าเกรงขามและน่ากลัวในเวลาเดียวกัน
“เขาน่ะ... เอ...”
พาไพรัสทำหน้านึกแต่นั่นทำให้ฉันรู้สึกเกร็งอย่างบอกไม่ถูก...
“เขาก็เป็นคนอ้วนตัวใหญ่ที่โคตรใจอ่อนคนหนึ่งเท่านั้นแหละ”
ผ่าง!!
มีฉาบไหม? ใครก็ได้ขอสักอันหนึ่งเถอะ!!
หลังจากพาไพรัสพูดประโยคเมื่อครู่จบบรรยากาศน่ากดดันเมื่อครู่ได้หายไปราวกับถูกพายุพัดกระจุย!
“ฉันว่านะ! แค่เธอลองไปอ้อนเขาว่า ‘ขอโทษนะคะ คุณดรีเมอร์ขา... ขอให้หนูกลับบ้านหน่อยได้ไหมคะ!’ ฉันว่าเขาน่าจะพาเธอผ่านบาเรียไปด้วยตัวเองเลยล่ะ!!”
เอิ่ม... พาไพรัส...
นั่นเป็นแนวคิดประเภทไหนของนายยะ!
“ฮ่าๆ!! งั้นต่อไป เราไปเดทกันเถอะ!!”
“หะ! ดะ เดี๋ยววว พาไพรัสสสส”
คำพูดของฉันเหมือนจะไม่เป็นผลและไม่มีความหมายกับพาไพรัสเลย
เขาก้าวฉับๆ มาดึงมือฉันลากกลับไปยังหมู่บ้านสโนว์ดินในทันที! เดี๋ยวสิเดี๋ยววว พาไพรัสสสส!!
ไม่ใช่ฉันไม่อยากจะไปเดทนะแต่ว่าแซนส์...
เดี๋ยว... แซนส์ทำไม? ทำไมแซนส์?
ฉันจะต้องไปสนใจทำไมในเมื่อเมื่อวานนี้เขายังจะยุให้ฉันชอบพาไพรัสอยู่เลยนี่!
“ฉันจะพาเธอไปสถานที่ๆ
ฉันชอบใช้เวลาอยู่กับมันมากๆ เลยล่ะ”
พาไพรัสว่าพลางยิ้มแล้วจูงมือฉันเดินผ่านบ้านหลังนั้นหลังนี้ไปเรื่อยๆ
แล้วเดินวนกลับมาหยุดอยู่ที่... หน้าบ้านของเขา!!
ฉันก็ไม่ได้แปลกใจอะไรเท่าไหร่นะ
แต่มันผิดคาดฉันไปนิดหน่อยคือฉันนึกว่าเขาจะชอบอยู่กับที่ที่มีปริศนาซะอีก...
“เข้าไปกันเถอะ!”
พาไพรัสไม่รอให้ฉันได้ตอบอะไร
เขาเปิดประตูบ้านแล้วดึงฉันเข้าไปข้างในนั้นทันที!
ภายในบ้านหลังนั้นมีของเพียงไม่กี่อย่างตั้งอยู่
มีห้องครัวเล็กๆ
สำหรับทำอาหารซึ่งฉันเดาว่ามันจะต้องเต็มไปด้วยเครื่องเคียงในการทำสปาเก็ตตี้อย่างแน่นอน
-_-; ฉันเดินไปนั่งบันโซฟาสีเขียวพลางใช้มือลูบเบาะนั่งไปมา...
ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า...
ฉันเคยอยู่ที่นี่มาก่อนยังไงอย่างนั้นแหละ...
วูบ...
‘อ่านอะไรอยู่น่ะ...’
มือสีขาวขุ่นเอื้อมมาดึงหนังสืออกจากมือของหญิงสาวไปพลางทำหน้าแหยะเมื่อเห็นว่าหนังสือเล่มนั้นเป็นหนังสือสอนทำอาหารสูตรรวบรัด
ดูท่าว่าเขาจะไม่ค่อยชอบมันสักเท่าไหร่นัก
‘เรื่องนี้ปล่อยให้พาไพรัสทำไปคนเดียวเถอะน่า’
‘นะ นี่!
ฉันเองก็ต้องทำหน้าที่เป็นภรรยาที่ดีบ้างสิ!’
‘หน้าที่ของเธอคือนี่ต่างหาก’
เจ้าของเสียงว่าแล้วกระโดดขึ้นมานอนบนโซฟาแล้วเลื่อนหัวมาวางบนตักของหญิงสาวโดยไม่ขออนุญาต! แต่ตัวเธอนั้นกลับไม่เอ่ยคำต่อว่าใดๆ
ออกมานอกจากยิ้มและหัวเราะท่าทางของเขา ชายหนุ่มที่นอนหนุนตักยิ้มแป้นก่อนจะดึงใบหน้าของเธอเข้าไปใกล้
ดวงตาของทั้งสองสอดประสานเป็นหนึ่งเดียวกันราวกับว่าโลกใบนี้ทั้งใบมีเพียงแค่เขาทั้งสองเท่านั้น...
แต่เพียงไม่กี่วินาทีภาพของดวงตาแสนอบอุ่นนั่นก็เปลี่ยนไปกลายเป็นดวงตาแข็งกร้าว
รอบกายเปลี่ยนไปจากบ้านที่แสนอบอุ่นเป็นอีกที่ที่ไม่รู้จัก คนตรงหน้าแสยะยิ้มน่ากลัวก่อนจะพุ่งเข้ามา...
‘ไปตายซะ!!’
“เฮ้มนุษย์! บ้านฉันสวยใช่ไหมล่ะ”
เฮือก!
ฉันสะดุ้งเฮือกและหลุดจากภวังค์ทันทีที่ได้ยินเสียงพาไพรัส
นั่นมัน... อะไรกัน? คนที่อยู่ในความทรงจำนั่น... คือใครกันแน่...
“เอ่อ... ชะ ใช่! มันสวยมากเลยล่ะ ฮะๆ” ฉันยิ้มแหยๆ
ใส่พาไพรัส
“เอ้านี่ ของขวัญของเธอ
เดี๋ยวฉันไปเตรียมอาหารก่อน! เข้าไปเปลี่ยนในห้องฉันสิ”
พาไพรัสว่าแล้ววางกล่องของขวัญลงบนตักฉันก่อนจะหยิบผ้ากันเปื้อนขึ้นมาสวม
เดี๋ยว... เปลี่ยน? หมายความว่า...
“ชุดนั่นสวยมากเลยนะ ห้องฉันอยู่ตรงข้ามบันไดน่ะ”
“ดะ เดี๋ยวสิพาไพรัส...”
“ฉันไม่ได้ล็อก เข้าไปได้เลยตามสบายนะ!”
พาไพรัสไม่สนใจที่ฉันพูด (อีกแล้ว!) เขาเดินฮัมเพลงเข้าไปในห้องครัวอย่างสบายใจเฉิบ...
ฉันมองกล่องของขวัญในมือก่อนจะถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วถือมันเดินขึ้นไปยังห้องขอพาไพรัสโดยไม่พูดอะไรต่อ
ก็แน่ล่ะ!พูดไปก็ไม่เห็นจะฟังเลย TT.TT
“หือ...”
วูบ...
‘ฉันมั่นใจเลยว่าห้องนี้จะต้องดีสำหรับเด็กๆ
อย่างแน่นอน!’
‘พูดมากอยู่ได้น่าพาไพรัส! นายน่ะยกไอ้นี่ลงไปเลย!!’
หญิงสาวผมสีแดงเพลิงมัดรวบหางม้าหยิบเตียงนอนขนาดหกฟุตครึ่งขึ้นมาแล้วโยนใส่พาไพรัสที่ยืนอยู่ไม่ห่างกัน
จนทำให้เขาโดนเตียงทับและล้มไปนอนอยู่บนพื้น
ภาพนั้นทำให้ทุกคนที่อยู่ภายในห้องหัวเราะขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียง
‘ถ้ามีวันดีๆ แบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ
ก็คงดีสินะ’ เจ้าของชุดคลุมสีม่วงหันไปมองหน้าหญิงสาวในชุดคลุมท้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
‘ใช่ค่ะคุณแม่...’
‘จะว่าไป...
หนุ่มน้อยเป็นยังไงบ้างล่ะ?’
‘เห็นอัลฟี่ส์บอกว่าแข็งแรงดีนะคะ
ฮิฮิ’
‘งั้นเหรอ... ชักอยากจะเห็นหน้าไวๆ
แล้วสิ!’
เธอทำท่าทางตื่นเต้นก่อนที่ชายหนุ่มสวมเสื้อยืดสีขาวจะเดินเข้าไปหาหญิงสาวทั้งสอง
เขาเอื้อมมือไปลูบท้องของหญิงสาวเบาๆ
ก่อนจะเดินไปช่วยพาไพรัสที่ถูกเตียงทับด้วยท่าทางกระฉับกระเฉง...
ห้องของ... เด็กๆ ?
ฉันเหม่อมองเตียงนอนลายรถแข่งของพาไพรัสพลางคิดทบทวนถึงความทรงจำนั้น
แต่รู้สึกว่าพยายามคิดยังไงก็คิดไม่ออก... ฉันยืนนึกย้อนไปย้อนมาจนปวดหัวและในที่สุดฉันก็เลิกคิดถึงมัน
“ให้ตายสิ... นี่ฉันลืมอะไรไปกันแน่นะ!”
สิ่งที่ฉันลืมไปคือสิ่งที่ฉันไม่อยากนึกถึงจริงๆ
น่ะเหรอ?
ฉันล้มตัวลงนั่งบนเตียงของพาไพรัสก่อนจะเปิดกล่องของขวัญขึ้นมาและพบว่ามันเป็นชุดเดรสแขนกุดสีชมพูหวานแหวว มีโบว์ติดอยู่ที่หลังด้วย -_-; มันดูเป็นชุดที่พาไพรัสไม่น่าจะเป็นคนเลือกมันขึ้นมาได้น่ะนะ...
แต่เอาเถอะ! เปลี่ยนก็เปลี่ยน!
ปึง!
“เฮ้พาไพรัส! นายเห็นถุง...”
เมื่อฉันถอดเสื้อแขนยาวที่ใส่อยู่โยนออกไปแล้วเตรียมจะหยิบชุดเดรสมาเปลี่ยน
อยู่ๆ แซนส์ก็เปิดประตูพรวดพราดเข้ามาถามหาถุง...?
เอิ่ม...
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด!!!”
“เย้ยยยยยย!!”
ปึง!!!
ซะ แซนนนนนนนนนนนนนนนนนส์!!!!!
โปรดติดตามตอนต่อไป...
-----------------------------------------------------
Talking To MEEE :
โอ้วววว เยส! //ทำหน้าเมทาทรอน
สวัสดีค่าาาา ตอนนี้เราก็ดำเนินเรื่องกันมาถึงบทที่ 9 กันแล้ววว//ดีใจหนักมาก
ตอบ คห. 17 : คำตอบคืออออ แท่น ทะ ดะ แด่นนนน
เกือบถูกแล้วค่ะ 5555+ เอาเป็นว่ามันมีอะไรลึกซึ้งกว่านั้นอีก หุหุ
โปรดติดตามตอนต่อไป....//ไม่บอกด้วย เป็นไงล่ะ//วิ่งหนีรีดเดอร์แพร่บ
ปล. แจ้งก่อนล่วงหน้านิดหน่อย ไรท์กำลังจะต้องเอาคอมไปลงโปรแกรมใหม่
ดังนั้นถ้าหากว่ามีวันไหนที่หายเฮดไปล่ะก็อย่าเพิ่งตามไล่ฆ่าไรท์นะ T^T
ยังแต่งอยู่แน่นอนค่า... และช่วงเวลาระหว่างคอมกำลังลงโปรแกรมก็คงจะ
เอาเวลาส่วนนั้นไปวาดรูปประกอบ อิอิ แล้วเจอกันใหม่ค่าาา ( ^_^ )//
ความคิดเห็น