คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [BangDae] BAP ร้านหนังสือสื่อรัก นิยายรักสื่อหัวใจ Intro
[BangDae]
ท่ามกลางท้องฟ้าที่มืดครึ้ม ได้มีชายวัน 19 กำลังยืนอย่างไม่มีจุดหมาย อยู่ที่ใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง วันนี้เขารู้สึกเพลียเป็นอย่างมาก เนื่องจากเขาได้หางานทำมาตลอดทั้งวัน แต่ก็ไม่มีที่ไหนรับสักแห่ง ตอนนี้เขารู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมาก และรู้สึกว่าไม่มีทางไป เขาบอกกับตัวเองไว้ว่า ถ้าหางานไม่ได้ภายในวันนี้ เขาจะไม่มีวันหลับบ้านแน่นอน เขามีความใฝ่ฝันที่จะมีร้านหนังสือหรือสำนักพิมพ์เป็นของตัวเองมาตั้งแต่เด็ก เขารู้สึกว่าตนเองมีความสุขเสมอที่ได้อ่าน และเห็นหนังสือมากมายอยู่ตรงหน้า โดยเฉพาะนิยาย เขาเป็นคนที่ชอบอ่านนิยายเป็นอย่างมาก แต่ตอนนี้เขาคงไม่รวยพอที่จะไปเปิดร้านหนังสือเป็นของตัวเอง เขาได้แต่คิดว่า ขอแค่ได้เป็นแค่พนักงานร้านหนังสือก็พอใจแล้ว แต่ตอนนี้กลับไม่มีที่ไหนให้เขาเลือกอีกแล้ว เขาได้แต่ยืนสิ้นหวังอยู่กับที่ แต่ในที่สุด เขาก็รู้สึกว่าฟ้าประทานพรให้ เมื่อเขาหันไปเจอกับป้าย ‘รับสมัครพนักงาน’ และที่ทำให้เขารู้สึกดีใจมากกว่านั้นก็คือ ร้านนั้น เป็นร้านหนังสือที่เขาต้องการ
‘ในที่สุด เขาก็จะได้เป็นพนักงานร้านหนังสือและคลุกคลีอยู่กับหนังสือแล้วสินะ’ เขาคิดในใจ
ก่อนที่จะมุ่งหน้าเดินเข้าไปในร้านนั้นทันทีด้วยหัวใจที่เบิกบานขึ้นมากะทันหัน เมื่อเขาได้ไปก็รู้สึกได้เลยว่า ร้านนี้มีอะไรที่พิเศษกว่าร้านหนังสือทั่วไป เพราะนอกจากจะมีหนังสืออย่างที่เขาหวังแล้ว ยังมีร้านกาแฟข้างไหน อย่างที่เขาเคยคิดอยากจะเปิดไว้เสียด้วย ภายในร้านตกแต่งโทนหวานเย็นน่ารัก สดใส หนังสือถูกวางเรียงเป็นระเบียบตามชั้นวางและแผงหนังสือต่างๆ พร้อมทั้งมีกลิ่นหอมกรุ่นจากกาแฟอ่อนๆ คลอไปกับเพลงที่ถูกเปิดเบาๆ ให้รู้สึกผ่อนคลายยามที่ได้เข้าร้านนี้ และเท่าที่เขาดู ร้านนี้ดูเป็นร้านหนังสือที่ใหญ่พอสมควร มีพื้นที่ที่กว้างขวาง และเหมือนจะมีหนังสือทุกแนวสำหรับลูกค้าทุกวัย รวมถึงแฟนฟิคมากมายไว้ให้คนที่ชอบดารานักร้อง ได้อ่านกัน เขาได้แต่เดินชมร้านไปทั่ว จนแทบลืมจุดประสงค์ที่เขาเข้ามาในร้านนี้ไปเสียสนิท
“ขอโทษนะครับ คุณต้องการหนังสือแนวไหนเป็นพิเศษไหมครับ เผื่อผมจะช่วยคุณได้”
“อ๊ะ เอ่อ คือผมจะมาสมัครงานครับ ไม่ทราบว่ารับอยู่หรือเปล่าครับ?”
หลังจากที่ได้สติแล้ว เขาก็รีบบอกจุดประสงค์ที่เขาเข้ามากับชายคนนั้นทันที เขาเป็นพนักงานร้านที่มีรูปร่างสูง และรอยยิ้มที่มีเสน่ห์เป็นอย่างมาก จนเขารู้สึกได้ว่า เขาผู้นี้ไม่มีพิษมีภัยอะไรเลย
“ครับ ยังรับอยู่ครับ เชิญกรอกใบสมัครได้ที่นี่เลยครับ”
หลังจากที่กรอกใบสมัครเสร็จแล้วเรียบร้อยแล้ว เขาก็ช่วยกันปิดร้าน ก่อนที่จะมานั่งคุยกันที่โต๊ะกาแฟก่อน เพราะตอนนี้ข้างนอกฝนตกหนักมาก เขาจึงไม่กล้าที่จะเสี่ยงที่จะหนีฝนกลับบ้าน จึงขออยู่ที่ร้านนี่ก่อน จนกว่าฝนจะหยุด ทั้งคู่จึงมานั่งคุยกัน เพื่อต้อนรับพนักงานร้านคนใหม่ อย่างเขา ‘แดฮยอน’
“นายชื่อแดฮยอนสินะ เท่าที่ดูจากใบสมัคร”
“ครับ”
“ฉันชื่อยงกุกนะ ยินดีที่ได้รู้จักนาย แดฮยอน”
ยกกุกส่งรอยยิ้มอย่างที่เขายิ้มเป็นประจำ แต่มีอะไรที่ลึกซึ้งยิ่งกว่านั้น ไปให้แดฮยอนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกับเขา ซึ่งกำลังมองไรอบๆร้าน ด้วยความชื่นชมคนออกแบบร้าน ที่ออกแบบมาได้สมบูรณ์และสวยงามมาก จนไม่ได้มองหน้าฝ่ายตรงข้ามที่มองตนมาเลย
“นายคงชอบร้านนี้สินะ เห็นนายมองแต่ร้าน จนไม่สนใจที่จะมองหน้าฉันเลย”
ยกกุกพูดขึ้นอย่างน้อยใจ ที่แดฮยอนไม่หันมามองตนเลย เอาแต่มองไปรอบๆร้านแล้วก็ยิ้ม ราวกับได้เจอดาราคนโปรดยืนอยู่รอบๆเสียอย่างนั้น
“ขอโทษทีครับ พอดีผมไม่เคยเห็นร้านหนังสือที่ไหนออกแบบสวยและลงตัวแบบนี้มาก่อน ผมรู้สึกชอบร้านนี้มาก และรู้สึกดีใจที่ได้เป็นพนักงานร้านหนังสือแห่งนี้ ถ้าผมได้เจอคนออกแบบผมอยากจะกระโดดกอดเขาแน่นๆจังเลย อยากขอบคุณที่สร้างร้านหนังสือสวยๆแบบนี้มาให้ผมได้ทำงาน”
แดฮยอนพูดออกมาจากใจจริง พร้อมทั้งยิ้มไปด้วยยามพูดซึ่งทำให้อีกฝ่ายที่ได้ยินถึงกับยิ้มไม่หุบเช่นเดียวกัน
“ฉันนี่แหล่ะคนออกแบบที่นี่”
ยงกุกพูดขึ้น จนทำให้แดฮยอนหน้าเจื่อนไปเล็กน้อย เพราะแดฮยอนไม่คิดมาก่อนเลย ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าจะออกแบบร้านมาได้สวยหวาน และน่ารักขนาดนี้ จนทำให้เขารู้สึกเขินเป็นอย่างมากกับสิ่งที่เขาได้พูดออกไปก่อนหน้านั้น จนเอ่ยแก้ตัวแทบไม่ทัน
“คะ คือที่พูดไปเมื่อกี้ขอโทษนะครับ ผมไม่รู้จริงๆว่าคุณเป็นคนออกแบบ เลยพูดออกไปแบบนั้น ขอโทษจริงๆครับ”
แดฮยอนพูดอย่างรู้สึกผิดเป็นอย่างมาก พร้อมทั้งลุกขึ้นยืนแล้วโค้งตัวลงขอโทษอีกฝ่ายเป็นการใหญ่ จนอีกฝ่ายต้องลุกขึ้นยืนจับอีกฝ่ายให้หยุดโค้งตัวให้เขาได้แล้ว
“ไม่เป็นไรหรอกน่า ไม่เห็นเป็นไรเลย แต่นายก็รู้แล้วนี่ว่าใครคือคนออกแบบ ทำไมไม่กอดอย่างที่นายบอกจะทำล่ะ?”
แดฮยอนรู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก จึงเงยหน้าขึ้นมามองยงกุกโดยไม่รู้เลยว่าอีกฝ่ายนั้นมองตนอยู่ก่อนแล้ว จึงทำให้สายตาของทั้งคู่สบตากันโดยบังเอิญ แล้วเขาก็ต้องเป็นคนที่หลบตานั่นเสียเอง เขาไม่คิดว่ายงกุกจะพูดแบบนั้น แล้วมองผมด้วยสายตาที่ยากจะมองออกแบบนั้น จึงทำให้เขารู้สึกเขินเป็นอย่างมากที่ได้เห็นสายตานั้นของยงกุก
“ฮ่าๆๆ ฉันล้อเล่นน่า”
ยงกุกหัวเราะร่าเมื่อเห็นอีกฝ่ายเขินและหลบสายตาตนแบบนั้น
“อย่าเล่นแบบนี้สิครับ ผมใจหายหมด”
“ขอโทษๆๆ แต่ถ้าอยากกอดก็ไม่ว่าหรอกนะ”
แต่ถึงอย่างนั้นยกกุกก็ไม่วายที่จะแกล้งหยอกอีกฝ่ายเล่น เพราะรู้สึกว่ายามที่ได้เห็นอีกฝ่ายทำท่าทางเขิน เขารู้สึกเหมือนโลกสดใสขึ้นมาทันตา ดูทุกอย่างหน้ามองไปเสียหมด
“เอ่อ คะ คือฝนหยุดตกแล้ว งั้นผมขอตัวนะครับ พรุ่งนี้ผมจะมาทำงานแต่เช้า”
ว่าจบแดฮยอนก็เดินออกไปจากร้านทันที ทิ้งไว้แต่ยงกุกที่ยืนยิ้มอยู่ภายในร้านคนเดียว
‘นายนี่ยังคงรักหนังสือ และน่ารักไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ แดฮยอน..’
ความคิดเห็น