คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : EP 34 100%
34
“เข้าใจล่ะ เจ้าคิดจะหาทางให้เจ้าเด็กนี่ได้ความจำคืนให้เร็วที่สุดงั้นเหรอ?” เนอเรียสที่ยังคงพักอยู่ที่นี่พูดตอนที่ร่างสูงมาอธิบายสาเหตุให้ฟังในตอนที่ร่างบางกำลังหลับปุ๋ยอยู่ที่ห้อง
“ก็ใช่น่ะสิ พี่เนอเรียส ปวดหัวชะมัดเลย ข้าพยายามหาหนังสือทุกเล่มแล้วนะ แต่ว่ามันมีแต่เกี่ยวกับปีศาจน่ะ ไม่มีเกี่ยวกับพวกเทพสักเท่าไหร่เลย” เสียงทุ้มของร่างสูง (เพียส) พูดอย่างเจ็บใจเล็กๆ
“ก็อ่ะนะ พวกเทพน่ะ รังเกียจปีศาจอย่างเราๆ มาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วนี่ แล้วจะไปมีเรื่องเกี่ยวกับเทพในที่ๆ เทพไม่อยากจะยุ่งด้วยได้ยังไงล่ะ?”
“ข้าอยากให้พี่ช่วยคิดนะ ไม่ได้อยากให้มาช่วยซ้ำเติม” ดวงตาของเพียสตวัดมองหน้าลูกพี่ลูกน้องของตัวเองอย่างเคืองๆ
“เอาน่า ข้าเองก็ใช่จะรู้อะไรมากมาย” เนอเรียสยักไหล่แล้วนั่งลงบนโซฟาอย่างไม่สนใจ
“แหงสิ อะไรที่ไม่ใช่สิ่งที่ครูยัดเข้ามาในหัว พี่ไม่คิดจะสนเลยใช่มั้ยล่ะ?” เพียสแควะเข้าให้แต่คนอายุมากกว่ากลับแสยะยิ้มออกมา
“ใครบอกล่ะ ข้ามีสิ่งที่สนใจมากๆ ในตอนนี้แล้วล่ะนะ” เนอเรียสแสยะยิ้มอย่างที่คนอายุน้อยกว่าได้แต่ไว้อาลัยให้กับผู้โชคร้าย หรือแม้แต่สิ่งโชคร้าย สิ่งนั้น
“เอาเถอะๆ จะเป็นอะไรก็เป็นไปเหอะ ขอแค่อย่าเป็นยูนก็พอแล้ว” เพียสมองอย่างจับผิดทำให้คนโดนมองแบบนั้นต้องหัวเราะออกมาอย่างนึกสนุก
...ถ้าจะเล่นกับเจ้าเด็กนั่นมันก็โอเคอยู่หรอกนะ แต่ว่าสิ่งที่เขาสนใจตอนนี้มันน่าสนใจมากกว่านั้นเยอะแยะเลยนี่สิ
“ไม่ล่ะ คนของเจ้า ข้าไม่ยุ่ง เจ้าเองก็อย่ามายุ่งตอนที่ข้าเล่นกับของของข้าล่ะกันนะ”
คำพูดนั้นทำให้ร่างสูงนึกไว้อาลัยให้กับผู้เป็นเหยื่ออีกรอบ
...อาเมน
ตกกลางคืน
ภายในห้องทรงหรูแนวยุโรปอันเป็นสัญลักษณ์ประจำของแวมไพร์ผู้สืบทอดมีสองร่างประคองกอดกันอย่างน่าอิจฉา เมื่อร่างบอบบางที่แสนจะน่าทะนุถนอมซุกตัวเข้าหาไออุ่นจากร่างหนาข้างๆ ที่โอบเอวบางแนบชิดตัวเอง ดวงตาของทั้งคู่หลับพริ้ม
ก่อนที่คิ้วเรียวสวยของร่างบางจะขมวดมุ่น พร้อมกับอาการทรมานจนลำตัวบางถึงกับกระตุกวูบ เรือนร่างบางเปล่งแสงสีขาวแสบตาออกมาจางๆ ก่อนจะค่อยแตกสลายไปท่ามกลางความมืดยามราตรี
“อึก... เพียส...” เสียงหวานละเมอออกมาก่อนจะสะดุ้งพรวดตื่นขึ้นอย่างรวดเร็ว “แฮ่ก... แฮ่ก... นั่นมัน... บ้าอะไรน่ะ”
มือบางกุมหน้าด้านหนึ่งของตัวเองไว้อย่างตื่นตระหนก เหงื่อไหลซึมทั่วร่างกายจนเปียกชุ่ม ดวงตาใสฉายแววหวาดกลัว ริมฝีปากบางซีดเผือดแถมยังโดนฟันขาวกัดเม้มจนเลือดซึม
“อืม...” เสียงทุ้มครางละเมอออกมาทำให้ร่างบางสะดุ้งแกล้งล้มตัวลงนอนต่อทันทีอย่างตกใจ
ง่า... จะให้รู้เรื่องความฝันนั่นดีรึเปล่านะ? มันเป็น... ลางร้าย...
“ยูน...” มือหนาขยี้ตาตัวเองก่อนที่คิ้วเข้มจะขมวดมุ่นอย่างจับผิด
จมูกของร่างสูงจับกลิ่นเลือดของร่างบางที่เขาจำได้ไม่มีวันลืมได้แม่น ดวงตาคมจับจ้องที่ริมฝีปากบางเล่นเอาร่างบางเกร็งสุดฤทธิ์ เพียสอดขำกับท่าทีแบบนั้นไม่ได้ก่อนจะแกล้งทำเป็นล้มตัวหลับเหมือนเดิมราวกับไม่รู้เรื่องอะไร
แค่ต้องการรอ... รอสักวันที่ร่างบางพร้อมจะบอกเรื่องที่กังวลให้เขาได้รับรู้
“เพียส...” เสียงหวานดังฝ่าอากาศก่อนจะลุกขึ้นมาอีกครั้ง แล้วลูบไล้ใบหน้าหล่อเหลาอย่างรักใคร่ “เพียส...”
วูบ...
ร่างบางกระตุกสั้นๆ ทีหนึ่งก่อนที่เสียงหวานจะเปลี่ยนไปเป็นเสียงใสๆ แสนร่าเริงขี้อ้อน ติดจะร้ายนิดๆ อย่างก่อนจะความจำเสื่อม...
“เพียสง่า~ ตื่นมาก่อนสิ! ฉันอยากกินเพียส เอ๊ย! เค้กอ๊า~” เสียงหวานดังง้องแง้งที่ริมใบหูอย่างออดอ้อนทำให้ร่างสูงลุกพรวดขึ้นมาทันที
กึก!
ราวกับร่างบอบบางกระตุกเบาๆ อีกทีหนึ่งก่อนที่ดวงตาจะเปลี่ยนกลับเป็นผู้ที่ความจำเสื่อมเหมือนเดิม ทำหน้างงมองหน้าร่างสูง
“เอ๊ะ พะ... เพียสตื่นเมื่อไหร่น่ะ? แล้ว... เมื่อกี้ฉันทำอะไร?” ร่างบางพึมพำราวกับไม่แน่ใจเมื่อความทรงจำขาดหายไปช่วงสั้นๆ ช่วงหนึ่ง
“เปล่า... เปล่า... ไม่มีอะไร” ร่างสูงยิ้มเอ็นดูพลางลูบหัวร่างบางเบาๆ ก่อนจะดึงเอาร่างบางมานอนบนเตียงอย่างเดิม “หลับดีกว่านะ เดี๋ยวเช้าแล้วจะเพลีย”
“อือ”
เมื่อร่างบางหลับใหลลงไปอีกครั้ง มือบอบบางก็ค่อยๆ กำแน่นจนเล็บจิกลงไปบนมือบางจนช้ำแต่ก็ยังไม่คลายมือออก คิ้วได้รูปขมวดมุ่นอย่างทรมาน ร่างบอบบางดิ้นพล่านอย่างทรมาน แผ่นอกบางแอ่นขึ้นราวกับกำลังมีอะไรจะทะลุออกมาจากอกบาง ริมฝีปากเม้มแน่น แต่ดวงตากลับปิดแน่นไม่ยอมเปิด
“อย่า...”
ภายในร่างบอบบางมีความทรงจำที่กำลังตีกันอย่างรุนแรงเมื่อหัวใจปรารถนาให้จดจำ หากแต่ผลกระทบจากการที่น้ำแข็งแตกกระจายจนกลายเป็นคำสาปพยายามลบเลือนให้หายไปให้หมด ความรุนแรงเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ จนร่างบางเริ่มหายใจติดขัด
“...ป่าศิลา...”
โครมๆๆ
เสียงหนังสือตั้งใหญ่ล้มทับร่างโปร่งที่กำลังช่วยกับคนรักหาหนังสือมาแก้คนของเจ้านายและเพื่อน
แคทิสหลับตาปี๋ก่อนจะค่อยๆ ลืมตาขึ้นมามองภาพตรงหน้าที่เมื่อกี้ตนกำลังจะโดนหนังสือกองเท่าภูเขาล้มทับจนอาจจะตายได้ (เว่อร์อ่ะ)
“ไม่เป็นไรนะ” เดย์ขมวดคิ้วเหมือนจะดุ “ทำไมไม่ระวังหือ? ข้าเป็นห่วงนะ ไม่รู้รึไง?”
“รู้จิ” เสียงหวานงึมงำในลำคอก่อนจะมองมือเรียวที่เมื่อครู่กระชับร่างตนเข้ามาแนบอกเพื่อหลบกองหนังสือพวกนั้น “ปล่อยเถอะ”
“ก็ได้ๆ” มือเรียวปล่อยร่างบางออกก่อนจะที่แอบขโมยหอมแก้มนุ่มไปฟอดใหญ่พลางยิ้มกริ่ม ให้ร่างบางมองอย่างงอนๆ ก่อนจะค้อนขวับ
“..........” ร่างสูงไม่พูดว่าอะไรก่อนจะดึงเอาร่างบางมาแนบอก ก่อนที่คนตัวเล็กกว่าจะได้ประท้วงอะไรริมฝีปากก็ถูกทาบทับอย่างรวดเร็วและผละออกไปด้วยความเร็วพอๆ กันราวกับจะแกล้ง
“เดย์!” เสียงหวานแห้วใส่อย่างโกรธๆ ก่อนที่ร่างบางจะร้องลั่นอีกครั้ง “อ๊า~!”
สาเหตุก็มาจากเดย์ที่ดึงเอาร่างบางมาแนบอกก่อนจะสูดกลิ่นหอมจากร่างกายบอบบางอย่างรวดเร็วแต่เนิ่นนานแบบที่ร่างบางปฏิเสธไม่ได้ เพราะริมฝีปากร้อนนั้นไล้ไปตามผิวกายนิ่มอย่างอบอุ่น
“พอ... พอแล้ว...” เสียงหวานแหบพร่าก่อนจะเอามือบางปิดปากอีกฝ่ายไว้ “อ๋า~!”
เสียงหวานได้ร้องลั่นอีกครั้งเพราะมือเรียวกระชับเอวบางให้แนบชิดแน่นกว่าเดิมแถมมือบางของร่างบางที่ปิดปากอีกฝ่ายไว้ก็โดนลิ้นร้อนๆ นั้นไล้เลีย เมื่อร่างบางเผลอดึงมือออกริมฝีปากของเดย์ก็พรมจูบจบมือบาง
“พอเดี๋ยวนี้เลยนะ!” เสียงหวานแว๊ดใส่ก่อนจะแสดงสีหน้าโกรธให้เดย์ได้ดูเป็นที่ชื่นใจว่าแม้แต่หน้าตอนโกรธก็ยังน่ารักน่าฟัด “เรามาช่วยกันหาเรื่องของยูนนะ! ไม่ใช่มาเล่น!”
“จ้าๆ” เดย์ยอมอย่างเสียไม่ได้
คืนนี้ก็เสร็จ...
ริมฝีปากของเดย์แสยะยิ้มที่ทำเอาร่างบางคนลุกพรึ่บ
“อ๋า~” เสียงหวานร้องลั่นอีกครั้งทำให้ร่างโปร่งร้อนตัวรีบปฏิเสธทันที
“ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเจ้าเลยนะ!”
คำพูดแบบนั้นทำเอาร่างบางต้องหรี่ตามองอย่างจับผิด เมื่อคนรักตัวเองร้อนตัว... เหมือนคิดอะไรชั่วๆ อยู่ในใจ
“ไม่ใช่สักหน่อย! นั่นไงๆ” นิ้วของร่างบางชี้ไปยังหนังสือที่เมื่อครู่ตกลงมาแล้วทำให้เปิดตรงหน้ากลางๆ “หนังสือเล่มนั้นอ่ะ”
“หือ?” มือเรียวแทนที่จะคว้าเอาหนังสือแต่กลับคว้าเอวบางมากอดไว้ ก่อนที่จะหยิบเอาหนังสือเล่มนั้นมาดู “ ‘วิธีแก้คำสาป 1000 ชนิดที่คุณอาจไม่รู้’ งั้นเหรอ?”
“ใช่ม้าๆ” ร่างบางแย่งเอาหนังสือมาแล้วพลิกๆ ไปที่หน้าที่มันเปิดอย่างบังเอิญเมื่อครู่ “มันบอกว่า ‘หนึ่งในคำสาป 1000 ชนิดที่คุณอาจไม่รู้คือคำสาปจากการที่การแช่แข็งของเทพถูกทำลาย ตัวผู้เขียนเองไม่ได้พบเจอเองโดยตรงแต่ว่าได้รับการบอกเล่ามาอีกทีหนึ่ง เพื่อให้เขียนเรื่องนี้ลงเป็นหนังสือ สำหรับผู้ที่จะมาเปลี่ยนแปลงโลกปีศาจ...
’การที่เทพถูกคำสาปดังกล่านี้จะมีอาการทรมานยามนอนหลับ และเมื่อตื่นอยู่จะมีความทรงจำเดิมโผล่มาเป็นพักๆ และจะหายไปอย่างรวดเร็วเช่นกัน
’ในการแก้ไขคำสาปนั้น ได้มีการบอกเล่ากันมาหลายรูปแบบเช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นการอาบน้ำศักดิ์สิทธ์ในบ่อน้ำแข็ง (แล้วจะแช่ยังไง??) ใจกลางภูเขาไฟ (หา???) หรือแม้แต่การอาบแสงจันทร์เพ็ญ 13 ราตรีก็ตาม แต่ข้อเท็จจริงทั้งหมด คนที่บอกให้ข้าพเจ้าเขียนบอกว่า... ให้ไปถามกับแม่เฒ่าแห่งกาลเวลา’ จบแล้ว!”
ใบหน้าหวานๆ ของแคทิสเบ้ลงอย่างขัดใจแต่เดย์กลับยิ้มกริ่มแล้วคว้าเอวบางมากอดแน่น หอมแก้มนุ่มฟอดใหญ่
“เจ้าได้ของสำคัญมากเลยนะ แคทิส เจ้านี่น่ารักจริงๆ เลย คืนนี้ข้าจะให้รางวัลนะ!” ว่าแล้วก็ดึงเอาร่างบางออกจากห้องไปท่ามกลางเสียงประท้วงว่าไม่ต้องการรางวัลตอนกลางคืนนั่น!
เอ๊ะ... หรืออยากได้ตอนกลางวัน อยากเปลี่ยนบรรยากาศก็ไม่บอกนะแคทิสที่รัก
“คุณชายครับ!” เดย์เปิดประตูห้องทำงานที่ร่างสูงน่าจะมาแอบสัปหงกที่นี่อย่างรุนแรงและไร้มารยาทอย่างถึงที่สุด
เพล้ง!
“ง่ะ...” เดย์ดึงตัวแคทิสหลบทันทีเมื่อแจกันถูกเหวี่ยงมาจนเฉียดหน้าคนรักของเขาไปนิดเดียว ถ้าดึงไม่ทันล่ะก็... ไม่อยากจะคิด
“ขอโทษนะ!” เสียงหวานร้องขึ้นอย่างตกใจเมื่อมีคนนอกเข้ามาทั้งที่สภาพของตัวเองไม่ก็ไม่ห่างจะคำว่า ไม่ปลอดภัย สักเท่าไหร่นัก
เมื่อร่างสูงคร่อมร่างบางอยู่และทำท่าจะทำกิจกรรมตั้งแต่กลางวันแสกๆ ด้วย!
ความคิดเห็น