คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : EP 32 100%
32
ภายในหัวของร่างบางที่ถูกแช่แข็งควรจะมีแต่ความว่างเปล่า... แต่บัดนี้... กลับเต็มไปด้วยใบหน้าหล่อเหลาของใครบางคนที่แทรกเข้ามาภายในความทรงจำ
ใครกัน... คนๆ นั้นคือใคร...
ร่างบางที่เปล่งเสียงไม่ได้เอาแต่คิดภายในหัว เขาพอจะรู้ว่าความทรงจำนั้นถูกพระเจ้าลบไป... เพื่อความสงบในการจำศีลของสัตว์เทพ
แต่ทว่ากลับมีใครบางคนมารบกวนความสงบของเขา...
เปรี๊ยะ! เพล้ง!
พระเจ้าสะดุ้งสุดตัวหันขวับไปทิศทางที่เขาแช่แข็งยูนเอาไว้ ใบหน้าหวานสวยของพระเจ้าซีดเผือดก่อนจะถลาออกนอกห้องไปทันที
ตุ้บ! โครม!
“พะ... พระเจ้า!” น้องชายตกใจเมื่อพระเจ้าพรวดพราดออกมาจากห้องจนชนเขาเข้าเต็มเปา ก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นใบหน้าที่ซีดจนน่ากลัวของอีกฝ่าย “เป็นอะไรไปครับ?”
“แย่แล้ว! แย่แล้ว! เด็กคนนั้นแย่แน่ๆ” พระเจ้าพูดแทบไม่เป็นภาษาก่อนจะลุกพรวดขึ้นแล้วดึงเอาเด็กหนุ่มวิ่งตามกันไปอีก
“พระเจ้า! แล้วนี่จะไปไหนเนี้ยครับ?!” คนอายุน้อยกว่าถามขึ้นก่อนจะเหลือบเห็นหยาดน้ำตาที่ไหลอาบแก้มของพระเจ้าที่เข้มแข็งเสมอ ทำเอาเด็กหนุ่มพูดไม่ออก “..........”
“ฮึก! ไม่ได้... ต้องช่วย... ต้องช่วย...” ราวกับพระเจ้าไม่มีสติหลงเหลืออยู่แล้ว
เอี๊ยด~
พระเจ้าหยุดกึกทันทีทำเอาคนวิ่งตามต้องชนหลังของพระเจ้าล้มลงไปกองกับพื้น
“อูย... เจ็บ” เด็กหนุ่มโอดครวญก่อนจะเหลือบมองรอบกาย ดูคุ้นกายอย่างประหลาด... เหมือนกับ... ที่ๆ พี่เขาโดนจำแช่แข็ง... “ที่นี่...”
“เป็นยังไงบ้าง?!” พระเจ้าไม่สนใจเด็กที่อยู่ด้านหลัง แต่วิ่งไปหาคนด้านหน้าแทน พระเจ้าโอบประคองร่างบางที่บัดนี้สลบไสลนอนกองอยู่บนพื้น “เฮ้อ... อย่างน้อยก็ไม่ผิดปกติอะไร แต่ยังไงก็ต้องพาไปตรวจก่อน”
ว่าแล้วก็อุ้มยูนที่สลบอยู่ขึ้น (เป็นผู้หญิงแล้วไปเอาแรงมาจากไหน๊~!) พระเจ้าเดินไปทันทีทิ้งไว้เพียงเด็กหนุ่มยืนมองตามอย่างไม่เข้าใจ (ปนเป็นห่วง) เท่านั้น
ที่ทำงานพระเจ้า... (???)
พระเจ้าอุ้มร่างบางให้ไปพักห้องพักรับรองแขกของที่นี่ จัดการจัดร่างบางให้นอนในท่าที่ตนคิดว่ามันสบายที่สุด ก่อนจะเดินออกจากห้องไป แต่ยังไม่วายกำชับเด็กหนุ่มนักหนาว่าให้ดูแลยูนดีๆ
แล้วพระเจ้าก็เดินหน้าเครียดไปตามทางเดินยาวเหยียดจนกระทั่งถึงห้องที่มีสัญลักษณ์มงกุฎติดปีกสีขาวหน้าห้อง
ก็อกๆ
แม้จะเคาะประตูห้องอย่างใจเย็นแต่ว่าบัดนี้จิตใจของพระเจ้ากลับร้อนรุ่ม นึกในใจอยากให้ราชินีแห่งแสงเดินมาเปิดประตูเสียที ช่างนานแสนนานกว่าราชินีแห่งแสงจะมาเปิดประตู
“มีอะไร? พระเจ้า?” คนที่พึ่งเปิดประตูเอ่ยถามก่อนจะขมวดคิ้วลงเล็กน้อยเมื่อเห็นท่าทางกระวนกระวายของอีกฝ่าย “มีเรื่องร้ายแรงเหรอ?”
“ร้ายแรง! ร้ายแรงมากๆ เลย ราชินีแห่งแสง!” พระเจ้าเขย่าแขนของอีกฝ่ายอย่างลืมตัว “เด็กคนนั้นทำให้น้ำแข็งแตกเป็นเสี่ยงๆ เลย มันยังไม่ถึงเวลา...”
พูดยังไม่ทันจบราชินีแห่งแสงก็พรวดออกจากห้องตรงไปยังห้องพักที่เธอคาดว่าพระเจ้าคงจะให้ยูนพักไว้ตรงนั้น... เพราะเป็นห้องประจำเมื่อร่างบางนึกคึกอยากจะมาพักที่นี่ก็จะได้พักที่ห้องนั้นตลอด
“เป็นยังไงบ้าง?!” ราชินีแห่งแสงตรงรี่เข้าไปดูอาการของร่างบางทันที ก่อนจะถอนหายใจอย่างโล่งอก “ร่างกายไม่ผิดปกติอะไรนี่”
“เหลือแค่รอฟื้นสินะ” พระเจ้ามีสีหน้าที่ผ่อนคลายขึ้น ราชินีแห่งแสงเคยเรียนเป็นแพทย์ตอนอยู่โลกมนุษย์มาก่อน เลยไม่แปลกที่เธอจะสามารถตรวจรู้อาการของร่างบางได้ แม้จะไม่มีเครื่องมือแต่ก็มีพลัง...
“อือ...” เสียงหวานครางอือในลำคอก่อนที่แพขนตายาวจะค่อยๆ ปรือขึ้นช้าๆ เรียกความสนใจจากคนทั้งห้องได้เป็นอย่างดี
“พี่!”
“ชูว์” พระเจ้าเอ็ดเบาๆ ก่อนจะจับจ้องปฏิกิริยาของร่างบางที่ค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาช้าๆ
ดวงตาใสฉายแววงงงวยค่อยลุกขึ้นนั่งบนเตียง จ้องมองไปรอบกายอย่างไม่เข้าใจ ไล่มองหน้าของบุคคลในห้องอย่างไม่เข้าใจ
“ฟื้นแล้วเหรอครับ! พี่!” เด็กหนุ่มตรงเข้าไปหาอย่างดีใจแต่ว่าร่างบางกลับถอยพรวดอย่างตกใจกับการกระทำของเด็กหนุ่ม “พี่...”
“..........” ดวงตาใสมองไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง
“เธอ... เธอรู้รึเปล่าว่าตัวเองเป็นใคร?” ราชินีแห่งแสงถามขึ้นเมื่อมีข้อสันนิษฐานในใจที่ไม่อยากจะให้มันเป็นจริงแม้แต่น้อย
“ฉัน...” ร่างบางเริ่มตื่นตะลึง “ฉันเป็นใคร??”
ร่างสูงที่บัดนี้ยืนอยู่ในงานวันเกิดของตัวเองรู้สึกแปลกๆ มันหวิวๆ แปลกๆ ชอบกล ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียดชักใจไม่ดี กลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับยูนของเขาขึ้น
ความรู้สึกนี้มันแปลก... เหมือนเป็นสังหรณ์... แต่ก็ราวกับว่า... ช่างมันเถอะ!
ร่างสูงเลือกที่จะปัดความรู้สึกนี้ทิ้งซะแม้ว่าความรู้สึกตงิดๆ จะพยายามปัดยังไงมันก็ไม่ยอมหายไปสักทีก็ตาม
“เออ... คุณชายครับ” เดย์เดินเข้ามาเรียกเบาๆ ทำให้ใบหน้าเครียดขึงของร่างสูง (จำใจ) หันไปมอง “ภูติสื่อสารที่ชื่อ ‘อีริค’ มาแจ้งข่าวครับ”
“งั้นรึ?” เสียงทุ้มถามกลับอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะเดินไปทางห้องรับรองที่ 3 ที่ไม่ไกลจากห้องจัดงานเลี้ยงมากนัก
ที่รู้เพราะมีภูติสื่อสารมาทีไรก็จะให้มารอห้องนี้ทุกครั้งไป... เพราะอย่างนั้นเลยไม่ต้องไปถามว่าคนที่มาเยือนอยู่ห้องไหน
แอ๊ด...
“สวัสดีครับ” อีริคยืนขึ้นแล้วก้มหัวเบาๆ ใบหน้าหล่อเหลาแฝงแววเครียดเล็กน้อย
“สวัสดีครับ” ร่างสูงทักกลับก่อนจะเดิมมานั่งแบบนิ่งๆ ฉายแววขัตติยะ (ใช่ป่ะ?) แล้วถามกลับแบบเอื่อยๆ ขอไปที “มีอะไรงั้นเหรอครับ?”
“เออ... ยังไงก็ขอให้ทำใจเย็นๆ ไว้ก่อนนะครับ” อีริคบอกก่อนจะกลืนน้ำลายเอือกใหญ่เมื่อสายตาคมของอีกฝ่ายจ้องมาแบบคาดคั้น “คือว่า... พิธีนาโชถูกล้มเลิกกลางคันครับ พิธีนาโชของท่านยูน (ของท่านน่ะ)”
“งั้นแสดงว่ายูน...!!” เสียงทุ้มชะงักไปเมื่อเห็นสีหน้าที่แฝงแววกังวลของอีกฝ่าย “เกิดอะไรขึ้นกับยูน?”
ท่าทางทรงอำนาจของอีกฝ่าย (ที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก) ทำให้อีริคนึกชมอยู่ในใจ เพราะอีกฝ่ายช่างเหมาะสมจะเป็นราชาแห่งความมืดคนต่อไป...
“คือว่า... พระเจ้าได้จัดการแช่แข็งท่านยูนเรียบร้อยแล้วครับ แต่ว่า... น้ำแข็งที่ปกติไม่มีวันร้าวจนกว่าจะครบกำหนดเวลากลับร้าวและแตกเมื่อสักครู่...” อีริคพูดพลางขมวดคิ้วมุ่น “แล้ว... ท่านยูน... ท่านยูน...”
“ยูนเป็นอะไร?!”
“ท่านยูนความทรงจำหายไปหมดเลยขอรับ!”
“ท่านยูนความทรงจำหายไปหมดเลยขอรับ!”
“ท่านยูนความทรงจำหายไปหมดเลยขอรับ!”
“ท่านยูนความทรงจำหายไปหมดเลยขอรับ!”
ราวกับเสียงอีกฝ่ายดังก้องอยู่ในหัวสมอง ร่างสูงอ้าปากค้างอย่างตกใจก่อนที่ขาจะหมดเรี่ยวแรงทรุดตัวลงกับโซฟาทันที (ถ้าล้มลงพื้นล่ะก็... ได้ฮากันแน่ๆ)
“คือ... ทำใจดีๆ ก่อนนะครับ พระเจ้าท่านแจ้งมาว่าสามารถทำให้ความทรงจำกลับมาได้อยู่ครับ แต่ว่าถ้าหากความทรงจำกลับมาครบเมื่อไหร่จะต้องให้รีบเข้าพิธีนาโชโดยด่วนเพื่อไม่ให้ท่านยูนตาย” อีริครีบอธิบายส่วนที่เหลือทันที “ช่วงที่ท่านยูนสูญเสียความทรงจำจึงจำเป็นต้องให้ท่านมาช่วยฟื้นความทรงจำให้ครับ”
“..........”
ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก... The number...
“ยะ... ยูน...” เสียงทุ้มสั่นระริกก่อนจะลุกพรวดขึ้นทันที จับจ้องใบหน้าของอีริคด้วยสายตาเขม็ง “ตอนนี้ยูนอยู่ที่ไหน!?”
เสียงทุ้มตะคอกกึ่งตวาดทำเอาอีริคถึงกับสะดุ้ง ก่อนจะลุกขึ้นทันทีอย่างคนปฏิเสธไม่ได้
“เชิญครับ ข้าจะพาไปเอง” อีริคพูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆ ที่พยายามอย่างยิ่งที่จะคุมให้มันสั่นน้อยที่สุด แต่ก็ยังไม่วายสั่นอยู่ดี ทำให้ดวงตาคมของเพียสปรายตามองเล็กน้อยก่อนจะเมินไป
“เร็วเข้า!”
“ขอโทษครับ แต่ว่าท่านพ่อกับท่านแม่ของคุณชายยังไม่อนุญาตให้ท่านไป” เดย์เดินเข้ามาบอกด้วยสีหน้าเรียบๆ กึ่งไม่พอใจ (ในตัวพ่อกับแม่ของเพียส)
“ข้าจะไป!” เสียงตวาดกลับไปแบบไม่สนใครเรียกรอยยิ้มพึงพอใจให้ปรากฏบนใบหน้าของเดย์ได้ เขาเชื่อมั่นในการตัดสินใจของคุณชายที่เขาเคารพยิ่งกว่าใครอยู่แล้ว
ไม่ว่าใครก็อย่ามาบังอาจขวางเจ้านายเพียงคนเดียวของเขา! (อ้อ แค่เจ้านายนะ ไม่ใช่เจ้าของชีวิตและหัวใจ คุคุ)
“ข้าก็แค่มาบอกเท่านั้นขอรับ” เดย์พูดด้วยสีหน้าไม่รู้ ไม่ชี้ และไม่สน พลางแอบยิ้มน้อยๆ “ข้ารับคำสั่งแค่ให้ม่าบอกท่านเท่านั้น ไม่ได้รับคำสั่งให้มาขัดขวาง...”
“หึ!” ร่างสูงกระแทกลมหายใจทีหนึ่งอย่างสมใจ เมื่อลูกน้องคนสนิทช่างรู้ใจจนน่าหมั่นไส้... แต่ก็เพราะลูกน้องคนนี้นี่แหละที่ทำให้เขาทำงานหลายๆ อย่างได้ในระดับยอดเยี่ยม “พาข้าไปเดี๋ยวนี้! อีริค!”
“คะ... ครับ” อีริคตัวสั่นสะท้าน
สำหรับคนที่เป็นสัตว์เทพประเภทสื่อสาร... ที่ยังไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ต้องตกใจเพราะว่าที่โลกเทพไม่เคยมีการสั่งด้วยน้ำเสียงแบบนี้ มันเหมือนบังคับให้ยินยอมมากกว่าให้ยินยอมพร้อมใจ
“ดีมาก...” เสียงทุ้มของเพียสช่างสะท้อนลึกเข้าไปในหัวสมองของอีริค
ชาตินี้จะไม่ขอพบเจอกับคนๆ นี้อีกแล้ว... น่ากลัว!อ่า... ครบร้อยเปอร์แล้วนะสำหรับตอนนี้
ยังไงก็ช่วยเม้นให้ด้วยน้า แล้วก็ๆๆ แฟนคลับอยู่ไหนมาอ่านด่วนจ้า~
ความคิดเห็น