คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : EP 6 100%
ร่างบางยืนเม้มปากมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างตกใจ เขาไม่เคยเห็นสองคนนี้ทะเลาะกันรุนแรงขนาดนี้มาก่อน ไม่เคยเลยจริงๆ
“เจ้าจะมายุ่งอะไรกับชีวิตของข้านักหนา!” ฟอกซ์ตะคอกใส่อย่างหัวเสีย
“เจ้านั้นแหละ คิดจะทำอะไรกันแน่!” ร่างสูงถามเสียงดังอย่างไม่เข้าใจในตัวอีกฝ่าย
“เจ้า... เจ้าชักจะยุ่งกับชีวิตข้ามากเกินไปแล้วนะ! ข้าจะทำอะไรมันก็เรื่องของข้า! ไม่เกี่ยวกับเจ้าสักนิด! ไม่เลย!”
“ไม่เกี่ยวงั้นเรอะ! ข้าไม่เกี่ยวกับเจ้าเลยงั้นเรอะ! เจ้าพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน! หา! ฟอกซ์! เจ้าพูดแบบนี้ได้ยังไงกัน!”
“เจ้าคิดจะแย่งชิพไปจากข้ารึไงกัน! ข้าไม่ยอมหรอกนะ! ชิพเป็นของข้า!” ฟอกซ์ตะโกนเสียงดังลั่น
“ของเจ้างั้นเรอะ! ไม่! คนเจอก่อนคนแรกคือข้า! ชิพเป็นของข้าต่างหาก!” ไลน์เองก็ตะโกนเสียงดังไม่แพ้กัน
“ชิพรักข้า! ไม่ได้รักเจ้า! ไม่! ไม่เลยสักนิด!”
“ข้าต่างหาก! เจ้าไม่คู่ควรกับชิพ! ไม่เลยสักนิด!”
“ข้าไม่ใช่สิ่งของนะครับ!!!” ร่างบางตะโกนด้วยเสียงดังก้องยิ่งกว่าที่ทั้งสองคนตะโกนเถียงกันเสียอีก
คนที่พึ่งเถียงกันชะงักกึก หันไปมองร่างบางที่ตะโกนดังลั่นขนาดนั้นอย่างอึ้งๆ ระคนตกตะลึงไปเหมือนกัน เสียงตะโกนขนาดนั้น... ถ้าไม่ใช่โมโหสุดๆ ร่างบอบบางขนาดนี้ไม่มีวันทำได้! แล้วยังเสียงสะอึกสะอื้นนั้นอีก... ทำเอาคนฟังใจจะขาด
“ฮึก! ข้าไม่ใช่สิ่ง... ฮือ... สิ่งของนะครับ...” ร่างบางเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนน้ำตาที่คาดว่าต้องร้องไห้ตั้งแต่ที่สองคนเริ่มทะเลาะกันแน่ๆ “ข้าไม่ใช่ของที่จะยกให้ใครได้ง่ายๆ! หรือจะเรียกกลับมาเป็นเจ้าของเองได้นะครับ! ข้าเองก็มีจิตใจเหมือนกัน!!”
ร่างบางร้องไห้แล้ววิ่งหนีไปในทิศทางที่ไม่ใช่บ้าน (ถ้ำ) ของพวกเขา ทั้งร่างสูงและร่างโปร่งรีบวิ่งตามทันที ระหว่างที่วิ่งตามนั้นก็ยังไม่วายเถียงกันฉอดๆๆ ต่ออีกยก
“เพราะเจ้านั้นแหละ ทำให้ชิพร้องไห้เลย เห็นมั้ย” ฟอกซ์โยนความผิด
“อ้าว? เลวแล้วไงเจ้า เราก็ผิดมันทั้งคู่นั้นแหละ เห็นเมื่อกี้มั้ยล่ะ ตาบวมขนาดนั้น มองเห็นทางได้ยังไงนะ”
“เจ้านี่... เฮ้อ~ ข้าแค่อยากนอนกับชิพแค่สองคน... แค่อยากลองดูเท่านั้นเอง”
“อ้าว ก็ข้าไม่เข้าใจความหมายของเจ้านี่นา ข้าก็หลงนึกว่าเจ้าจะผิดสัญญา”
“เห็นข้าเป็นคนแบบนั้นรึไง”
“เออ!” ไลน์ตอบกลับอย่างมั่นใจทำให้อีกฝ่ายเกิดอาการคันเท้ากะทันหัน อยากถีบอีกฝ่ายขึ้นมาทันที
“ชิชะ! เออ ข้าผิดด้วยก็ได้!” ฟอกซ์ยอมรับด้วยน้ำเสียงที่บอกว่าไม่เต็มใจสักนิด
“ก็เจ้ามันชอบทำตัวเด็ก”
“เจ้าเองก็เหมือนกันแหละน่า คิดอะไรก็ไม่ยอมบอกข้าสักอย่าง”
“เออๆ เรื่องนี้ข้าก็ผิด โทษทีๆ” ไลน์ยกมือแบบขอไปที “ว่าแต่... เจ้าพอจะนึกออกมั้ยว่าชิพจะไปที่ไหน”
“นั้นสิ ข้านึกมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว แต่ภาพที่เจ้านั่นร้องไห้ยังติดตาข้าอยู่เลย มันรบกวนหัวสมองของข้าจนคิดอะไรไม่ออกแล้วเนี้ย!”
“ข้าก็เหมือนกันแหละน่า!”
ร่างสูงกับร่างโปร่งมองหน้ากันอย่างพร้อมเพรียงก่อนจะโวยลั่นทุ่งหญ้า
“โว้ย!” ร่างโปร่งดึงทึ้งหัวอย่างคนนึกไม่ออก ทำให้ร่างสูงที่ยืนดูอยู่ชักสงสารหนังศีรษะของเพื่อนรักขึ้นมาต้องเข้าไปห้าม
“เฮ้ยๆ ทำแบบนี้แล้วใช่ว่าจะเจอชิพซะเมื่อไหร่เล่า มาช่วยกันนึกดีกว่า”
ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งกับพื้นทันที ไลน์พอเห็นเพื่อนทำแบบนั้นก็นั่งลงบ้าง ก่อนจะนั่งทำใจให้สงบก่อนแล้วค่อยนึก
“บ้านเก่า! / บ้านเก่า!” เสียงตะโกนของทั้งคู่ดังขึ้นพร้อมฝุ่นตลบอบอวนเพราะทั้งสองตนออกวิ่งทันทีที่นึกได้
พอมาถึงทั้งสองตนก็เห็นร่างบอบบางกำลังนอนอยู่นิ่งๆ จนเผลอคิดไปว่าอีกฝ่ายอาจจะบาดเจ็บก็ได้ ถ้ำทั้งหมดแทบจะเป็นสีแดงฉานเพราะเลือด มันกระจัดกระจายจนน่ากลัว สภาพของร่างบางทำเอาคนทั้งสองใจหายวูบ
น้ำตาที่ไหลอาบแก้มลงมาไม่หยุด... เสียงสะอื้นที่ดังก้องไปทั้งถ้ำ... คราบเลือดที่แปดเปื้อนตามร่างบอบบางนั้น... ดวงตาของร่างบางที่เลื่อนลอยไม่มีที่สิ้นสุด…
“ชิพ! / ชิพ!” เสียงเรียกร่างบางดังลั่นไปทั้งถ้ำแต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับจากร่างนั้นเลยแม้แต่น้อย
“ฮึก! ฮือ...” เสียงร้องไห้ของร่างบางดังสะท้อนทำให้ร่างทั้งสองแทบจะขยับไม่ได้ ไม่ใช่ไม่อยากจะขยับ แต่เรี่ยวแรงเหมือนโดนสูบหายไปหมด
“ชิพ...” เสียงเรียกชื่อร่างบางเบาแสนเบาจนน่าตกใจ เสียงที่ผ่านริมฝีปากของร่างทั้งสองนั้นช่างแหบแห้ง ลำพังแค่การวิ่งมาที่นี่ไม่มีวันทำให้เขาเหนื่อยจนถึงขนาดนี้ได้แน่นอน แต่เพียงแค่เห็นร่างบางเพียงแค่นี้... ก็เจ็บปวดเจียนตาย...
“เจ็บ...” เสียงร้องเบาๆ ทำให้ร่างทั้งสองแทบจะถลาเข้าไปหาด้วยความเป็นห่วง
“เจ้าเจ็บตรงไหน บอกข้าสิ” ไลน์พยุงอีกฝ่ายให้นั่งพิงตัวเขา ดวงตาใสของอีกฝ่ายไม่ได้จ้องมองที่ไหนเลย มองออกไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
“เลือดพวกนี้มาจากไหนกัน?” ฟอกซ์ขมวดคิ้วอย่างสงสัยมองไล่จากเลือดที่กองอยู่บนพื้นที่ยังไม่แห้งดีแล้วไล่ดูไปเรื่อยๆ จนถึงข้อมือบาง “เฮ้ย! เจ้า!”
“ฟอกซ์ อะไร?” ไลน์ถามด้วยน้ำเสียงดุนิดๆ ที่อีกฝ่ายทำท่าจะโวยวายอีกแล้ว
“ก็... ข้อมือ ข้อมือชิพ!” ฟอกซ์บอกด้วยอาการร้อนรนเมื่อเลือดเริ่มจะไหลมากขึ้นอีกแล้ว
“หา?” ร่างสูงมองอย่างไม่เข้าใจก่อนจะลดสายตาลงไปที่ข้อมือบาง “เฮ้ย! ใครวะ!”
ไลน์สบถหยาบคายออกมาเป็นชุดในขณะที่ฉีกเศษผ้าจากเสื้อตัวเองมารัดที่ข้อมือบางไว้เพื่อไม่ให้เลือดไหลออกไปมากกว่านี้อีก
“ไปหาหมอก่อนดีกว่า แต่... หมอเทวดามันไปซุกหัวอยู่ที่ไหนฟ่ะ!” ฟอกซ์ขยี้หัวตัวเองอย่างเหลืออด “เพราะเจ้านั้นแหละไลน์! ไม่รู้จักตามหาที่อยู่ของหมอเทวดาเอาไว้!”
“ข้าผิด?” ไลน์ถามแบบไม่อยากจะเชื่อหูตัวเอง
“เออ! เจ้านั่นแหละ ไม่ต้องมาทำหน้าเป็นสิงโตงงเลย! ตอนนั้นข้าบอกเจ้าแล้วว่าขอวิธีติดต่อเผื่อไว้ก่อน! บอกแล้ว! แต่เจ้ากลับไม่เอา!” ฟอกซ์โยนความผิด
“ข้าเนี้ยนะ! แต่เท่าที่ข้าจำได้ไอ้คำพวกนั้นเจ้าเป็นคนพูดเองนะ อย่ามามั่ว” ไลน์ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ ก่อนจะตัดสินใจพูด “ลองไปหาพวกเงือกดูดีกว่า ข้าเคยได้ยินว่าพวกเงือกมีหญ้าพิเศษที่จะทำให้รักษาบาดแผลอะไรก็ได้”
“แล้วก็ไม่บอก! ไปเร็วๆ สิ! โอ้เอ้อยู่ได้!” ฟอกซ์ว่าทำเอาไลน์งง เพราะไอ้คนที่มัวแต่ยืนโวยวายนั่นน่ะ... มันฟอกซ์ไม่ใช่รึไง??
ร่างสูงและร่างโปร่งเร่งเดินมาทางแม่น้ำอย่างรวดเร็วแต่พวกเขากลับนึกขึ้นได้ว่าไม่รู้วิธีเรียกเงือกแบบที่ชิพสามารถเรียกได้ ร่างสูงถอนหายใจอย่างหนักอกก่อนจะค่อยๆ วางร่างบางลงข้างๆ แม่น้ำช้าๆ ล้างข้อมือที่เปื้อนเลือดออก ฟอกซ์ยืนมองด้วยความรู้สึกที่หลากหลายปะปนกันไปหมด นี่เขาเป็นอะไรไปกันแน่นะ...
“นี่ หาทางช่วยชิพเร็วๆ เข้าสิ! ไลน์! หาสักวิธีสิ” ฟอกซ์โวยวายทั้งๆ ที่ตัวเองก็ยังนึกอะไรไม่ออก
“ใจเย็นๆ สิฟอกซ์ เจ้าน่ะ... รีบร้อนมากเกินไป ตอนนี้ข้าว่าชิพไม่เป็นไรแล้ว เพราะว่าเรามาทัน ชิพเสียเลือดไม่มากหรอก” ไลน์พยายามอธิบายให้อีกฝ่ายรับฟังแต่ดูเหมือนจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่
“แต่ว่า! ชิพน่ะ บอบบางขนาดนั้น แค่หกล้มจะตายรึเปล่ายังไม่รู้เลย” ฟอกซ์มีขยี้หัวด้วยอารมณ์หงุดหงิด
“เวอร์ล่ะ อ๊ะ!” ไลน์ร้องอย่างสะดุ้งเมื่อมีอะไรหนืดๆ มาแตะที่ข้อมือของตนที่กำลังล้างน้ำที่ข้อมือให้ชิพอยู่ “เธอ!”
“ชิพเป็นอะไรไปน่ะ?!” ฟิชร้องถามด้วยความตกใจ แทบจะขึ้นมาบนบกแล้วเขย่าตัวทั้งสองคนเลยทีเดียว... ถ้าไม่ติดว่าเธอขึ้นไม่ได้ล่ะก็นะ
“ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อกี้เห็นนอนอยู่ที่ถ้ำน่ะ” ไลน์พูดด้วยน้ำเสียงทุ้มกังวานแต่รู้สึกผิด “เรา... ทะเลาะกับชิพน่ะ”
“พวกเจ้า... โอ๊ย อยากจะบ้าตายสิ พวกเจ้านี่ไม่รู้อะไรจริงๆ นะ” ชิพแว้ดใส่อย่างอารมณ์เสีย ก่อนจะหายลงไปใต้น้ำอีกครั้งทำเอาไลน์หน้าชา...
“พวกเรา... ควรจะรู้อะไรงั้นเหรอ... ฟอกซ์...” ไลน์ก้มหน้าลงเล็กน้อย มองเห็นใบหน้าซีดเผือดของร่างบางที่กำลังอยู่ในอ้อมแขนของเขา
“ข้าจะรู้มั้ยล่ะ แต่... ทำไมต้องรู้สึกไม่ดีกับคำพูดของยัยนั่นด้วยวะ!” ฟอกซ์โวยวาย
“ฟอกซ์... ตอนนี้เจ้ารู้สึกเหมือนข้ารึเปล่า...”
“..........”
“รู้สึกอึดอัดจนแทบจะระเบิด... เป็นห่วงจนแทบบ้า... ถ้าเป็นไปได้... ถ้าเป็นไปได้... ข้าอยากจะโดนกรีดแทนชิพเอง... เจ้ากับข้า... เหมือนกัน... ใช่ไหม?” ไลน์เงยหน้าขึ้นมองร่างโปร่งด้วยความรู้สึกหลากหลายจนอธิบายไม่ถูก (แน่นอนว่าคนแต่งอธิบายไม่ถูกเหมือนกัน)
“เออสิวะ ข้าก็เหมือนกับเจ้านั่นแหละ ทำไมท้องของข้ามัน... รู้สึกเหมือนกับมันว่างเปล่าแบบนี้ล่ะ ทำไมถึงได้รู้สึกโหว่งๆ ท้องล่ะ ข้า... ทำอะไรให้ชิพต้องเสียใจ (ไม่รู้ตัว?) ข้าอยากขอโทษ”
ซ่า!
“คิดได้ก็ดีแล้ว! เอา ให้ชิพกินซะ หญ้าฮาร์ตเนี้ย จะช่วยสมานแผลให้” ฟิชพูดแล้วว่ายลงไปในน้ำทันทีเหมือนไม่อยากจะเสวนากับทั้งสองคน
“เดี๋ยวข้าทำให้... ได้ไหม?” ฟอกซ์ถาม “ข้า... อยากทำเพื่อชิพ...”
“ได้สิ ฟอกซ์ ได้” ไลน์พูดแล้วยื่นหญ้าให้กับฟอกซ์
ร่างโปร่งคุกเข่าลงข้างๆ ร่างบางแล้วฉีกหญ้าออกมาส่วนหนึ่ง ค่อยๆ ป้อนเข้าปากร่างบางช้าๆ แต่ชิพกลับไม่รับ ไอออกมาทั้งหมด ฟอกซ์เม้มริมฝีปากเหมือนจะสะกดอารมณ์ก่อนจะยัดเอาหญ้าเข้าปากตัวเองก่อนจะโน้มหน้าลงไปประกบริมฝีปากกับร่างบาง ไลน์ที่มองอยู่ต้องเบือนหน้าหนี ถึงแม้จะไม่รู้สึกอะไรเท่าไหร่... เพราะเป็นเพื่อนรักถึงได้ไว้ใจ... แต่จะให้ไม่รู้สึกเลย... มันเป็นไปไม่ได้แน่นอน เขาอยากเป็นคนทำหน้าที่นี้... เขาอยากช่วยร่างบางด้วยตัวเอง...
“เฮ้อ... ยอมกินสักที” ฟอกซ์ถอมริมฝีปากออกแล้วพูดด้วยสีหน้าโล่งอก ก่อนจะมองเพื่อนรักที่ตอนนี้สีหน้าไม่สู้ดีนัก
“ฮ่า...!” อยู่ๆ ร่างบางก็กระตุกขึ้นมาแล้วแพขนตายาวก็ค่อยๆ กระพริบช้าๆ
“ชิพ / ชิพ” ทั้งสองเรียกชื่อพร้อมกัน
“ท่านฟอกซ์... ท่านไลน์...”
-------
อัพครบ 10 เปอร์แล้วหนา
ช่วยเม้นด้วยนะคะ ขอบคุณค้าาาา
ความคิดเห็น