คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บันทึกบทที่ 2 Valentine Of ‘SWORD & BOMB’ [8059] Part 2 100%
บันทึกบทที่ 2 Valentine Of ‘SWORD & BOMB’ [8059] Part 2
“แล้วทำไมแกถึงได้มาที่ห้องฉันด้วยล่ะห๊ะ เจ้าบ้าเบสบอล” ร่างเพรียวหันไปจิกสายตาใส่ร่างสูงที่ตัวเราะอย่างอารมณ์ดี
“น่าๆ ไม่เห็นจะเป็นไรเลยนี่นา โกคุเดระคุง ยามาโมโตะเองก็แค่มาเที่ยวเอง แล้วเดี๋ยวก็กลับแล้วด้วย เพราะยังไงพรุ่งนี้ก็ต้องไปซ้อมเตรียมแข่งอยู่ดีนี่นา” ร่างบางที่ตัวเล็กที่สุดบอกแล้วยกมือห้ามศึกที่อาจจะเกิดขึ้นได้
“ชิ... ถ้ารุ่นที่สิบว่าแบบนั้นก็ได้ครับ” โกคุเดระอุบอิบเล็กน้อย ใจจริงแล้วแค่ไม่อยากให้ร่างสูง (ที่สูงกว่าตัวเองอย่างไม่น่าให้อภัย) มาเห็นว่าตัวเองกำลังตั้งใจจะทำอะไรอยู่ต่างหาก
ร่างเพรียวที่ไม่รู้จะทำไงได้แต่ฟึดฟัดอย่างหงุดหงิด มองหน้าเจ้าคนอารมณ์ดีที่หัวเราะอยู่กับรุ่นที่สิบแล้วมันฉุนพิกล... ไม่หรอกน่า ก็แค่หงุดหงิดที่เจ้าบ้านี่ดันมาทำตัวสนิทสนมกับรุ่นที่สิบเท่านั้นเอง ไม่ได้หึงเลยนะ... เชื่อหน่อยเถอะ
โกคุเดระถึงกับสะดุ้งเมื่อเห็นคนที่ตัวเองเคารพมองมาที่ตัวเองแล้วหัวเราะนิดๆ ราวกับจะยั่วให้เขาอารมณ์ขึ้น... และมันก็ได้ผลด้วย อย่างกับว่าอีกฝ่ายสนุกสนานมากที่ได้คุยกับยามาโมโตะ
ร่างเพรียวพยายามสูดลมหายใจเข้าออกยาวๆ เพื่อสงบสติอารมณ์... ไม่มีอะไรหรอกน่า รุ่นที่สิบน่ะมีไอ้เจ้าฮิบาริอยู่แล้ว แถมยังสวีตกันจนน่าโมโหด้วย ไม่มีทางที่รุ่นที่สิบจะมาสนใจไอ้เจ้ายามาโมโตะนี่หรอก... ไอ้... ไอ้... ไอ้เจ้าคนน่าหงุดหงิดเอ๊ย~!
“โกคุเดระคุง ตกลงมั้ย?” เสียงหวานๆ ของสึนะดังขึ้นทำให้โกคุเดระต้องสะดุ้งอีกรอบเพราะเผลอตัวเหม่อไป “ว่าไง?”
“เอ๋? เออ... ครับ ตกลงครับ”
...ตกลงอะไรฟ่ะ?
“งั้นก็เอาตามนี้นะยามาโมโตะ คิก~” สึนะหัวเราะอยู่อย่างหยุดไม่อยู่
“อือ” ร่างสูงที่น่าหงุดหงิดก็ไม่แพ้กัน ยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันครบสามสิบสอง เล่นเอาคนที่ไม่รู้เรื่องอยู่คนเดียวชักยั๊วะ
โกคุเดระมองหน้าอีกฝ่ายอย่างหงุดหงิดก่อนจะกระชากเจ้าตัวต้นเหตุแห่งอารมณ์หงุดหงิดออกไปคุยกันข้างนอก
“ตกลงอะไรกันฟ่ะ?” โกคุเดระกระชากคอเสื้อถามอย่างโมโห ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งโมโห... ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย~! นี่ไม่รู้เลยใช่มั้ยว่าเขากำลังหงุดหงิดเรื่องอะไรเนี้ย~!
“น่าๆ เดี๋ยววันพรุ่งนี้ก็รู้เองแหละน่า”
“ทำไมต้องรอให้วันพรุ่งนี้ด้วยฟ่ะ” โกคุเดระปล่อยมือก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกด้านราวกับไม่อยากจะมองหน้า
“น่า~ เดี๋ยวก็รู้”
พอเย็นร่างสูงก็ขอตัวกลับบ้านก่อนทิ้งไว้เพียงบรรยากาศที่แสนอึดอัดสำหรับโกคุเดระที่ถูกสายตาสีน้ำตาลสวยของคนตรงหน้าอย่างรู้ทันทำเอาโกคุเดระทำอะไรไม่ถูก จะโวยวายอีกฝ่ายก็รุ่นที่สิบ จะนั่งเฉยๆ ก็อึดอัดสิ้นดี
“คือ... รุ่นที่สิบครับ” ร่างเพรียวเรียกทำให้รอยยิ้มของร่างบางยิ่งกว้างมากขึ้นไปอีก
“หือ? มีอะไรงั้นเหรอโกคุเดระคุง”
...ทำไมรุ่นที่สิบเปี๊ยนไป๊~ หรือว่าเป็นเพราะไอ้เจ้าฮิบารินั่น~! แย้ก~!
“คือว่า... ช่วย... (ช่วยเลิกทำหน้าแบบนั้นก่อนได้มั้ยคร้าบ~)” ร่างเพรียวอึกอักกับสีหน้าแบบนั้นเล่นเอาสึนะขำก๊าก
“ฮ่าๆๆ โกคุเดระคุงนี่ก็ตลกเหมือนกันนะ” ร่างบางหัวเราะท้องคัดท้องแข็งจนน้ำตาคลอ
“รุ่นที่สิบคร้าบ~ ผมมีเรื่องจะปรึกษานะครับ จริงจังด้วย~” โกคุเดระครางออกมาอย่างสุดจะทน
“โอเคๆ คึๆ ว่ามาสิ โกคุเดระคุง” สึนะพยายามสะกดอาการขำอย่างสุดความสามารถ
“คือว่า... เมื่อวานนี้...” โกคุเดระชะงักไปนิดหนึ่งก่อนที่จะเปลี่ยนเรื่องที่คิดจะคุยตอนแรกเป็นอีกเรื่องแทน “เออ... ไม่สิ ผมกำลังคิดอยู่ว่าอยากจะให้รุ่นที่สิบช่วยชิมช็อกโกแล็ตให้หน่อยน่ะครับว่ารสชาติเป็นยังไงบ้าง...”
“หือ? ไม่ได้หรอกนะ โกคุเดระคุง” ร่างบางทำเสียงเหมือนจะดุเบาๆ “ช็อกโกแล็ตวาเลนไทน์น่ะ... ต้องให้ตัวเองกับคนที่รักกินเท่านั้นนะ”
“มะ...” ไม่ช่าย~ ไม่ใช่ช็อกโกแล็ตวาเลนไทน์น้าคร้าบ~!
ร่างเพรียวทำท่าจะปฏิเสธแต่ก็พูดอะไรไม่ออกได้แต่หน้าแดงอึกอักก่อนจะก้มหน้างุดๆ หลบใบหน้าล้อเลียนของร่างบางที่ดูเหมือนจะรู้ทันเขาไปซะหมด
“เอ้าๆ นอนกันเถอะโกคุเดระคุง เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้เหนื่อยกันอีกนะ” ร่างบางบอกแล้วทำท่าจะนอนลงที่พื้น
“แว้ก~ รุ่นที่สิบคร้าบ~ นอนเตียงเถอะครับ” โกคุเดระให้ร่างบางนอนบนเตียงตัวเองแล้วย้ายไปนอนข้างเตียงแทน สึนะที่ตอนแรกจะปฏิเสธก็เปลี่ยนใจ
“ราตรีสวัสดิ์นะ โกคุเดระคุง”
ยามเช้าเมื่อแสงส่องผ่านผ้าม่านผืนบางเข้ามากระทบกับเปลือกตาสวยของร่างเพรียวที่นอนข้างล่างกับร่างบางที่นอนด้านบน ทำให้โกคุเดระตื่นขึ้นทันทีอย่างเป็นปกติ แต่ว่าอีกคนกลับพลิกหันหลังให้กับแสงอย่างเป็นปกติเช่นกัน
“โกคุเดระ~ เฮ้~”
เสียงเรียกดังจากทางระเบียงบ้านทำให้ร่างเพรียวที่ใส่ชุดนอนเป็นเสื้อกล้ามตัวบางกับกางเกงขายาว (ปกติใส่บ๊อกเซอร์แต่วันนี้รุ่นที่สิบนอนด้วยก็เลยต้องเป็นกางเกงขายาว) ลุกขึ้นอย่างงัวเงียแล้วเดินไปที่ระเบียงก่อน
“ใครฟ่ะ?” ร่างเพรียวเดินออกไปนอกระเบียงแบบไม่อายก่อนจะสะดุ้งเมื่อเห็นร่างสูงที่อารมณ์ดีอยู่เป็นนิจหัวเราะแล้วเรียกเขาอยู่ข้างนอก
“เฮ้~ วันนี้นายเห็นฉันเป็นคนแรกรึเปล่า?” ยามาโมโตะตะโกนถามเล่นเอาร่างเพรียวแยกเขี้ยวใส่เพราะว่าที่เขาอยู่นี่เป็นคอนโด... เจ้าบ้าเอ๊ย! อยากจะโดนกะละมังขว้างหัวรึไงฟ่ะ!?
“เออ! เห็นคนแรกเลย!” ร่างบางตอบก่อนจะงึมงำๆ พูดกับตัวเอง “เลยต้องได้อารมณ์เสียแต่เช้าเลย ชิ!”
ทั้งที่ใบหน้ายังคงขึ้นสีน้อยๆ อย่างที่ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายรู้รึเปล่าถึงความหมายของการทำแบบนี้
...โกคุเดระ จำคำพี่สาวคนนี้ไว้นะ ในวันวาเลนไทน์น่ะ คนๆ แรกที่เห็นตามความเชื่อของเราแล้วจะถือว่าเป็นเนื้อคู่นะ เพราะฉะนั้น...ถ้าเห็นใครก็อย่าปล่อยให้คนๆ นั้นหลุดมือไปนะจ๊ะ...
คนๆ นั้นได้บอกเขาไว้... คนที่เป็นแม่ของเขา...
ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย! ไอ้หมอนี่มัน... มัน... อ้ากกกก~!!!
ร่างบางหัวฟัดหัวเหวี่ยงเดินเข้ามาในห้องก่อนจะชะงักกึก กับร่างบางที่ยังคงหลับอยู่อย่างปกติแต่ว่ากลับมีใครบางคนที่เขาหมั่นไส้กำลังอุ้มร่างบางอย่างทะนุถนอมก่อนจะหันหน้ามามองเขานิดๆ แล้วอุ้มร่างบางออกจากห้องทันทีแบบไม่รอฟังคำด่าแม้แต่น้อย
“อ้ากกกกก ฮิบาริ แก๊~! จะเอารุ่นที่สิบไปไหน~!!”
“เฮ้” เสียงเรียกที่ไม่ดังนักทำให้สติร่างบางที่แทบจะหลุดไปกับรุ่นที่สิบแล้วโดนดึงกลับเข้าร่างใหม่แล้วร่างเพรียวก็ต้องหันควับกลับไปมองยังคนที่เข้าห้องมาแบบเนียนๆ
“แก... เข้ามาได้ยังไงห๊ะ! ยามาโมโตะ!” เสียงหวานทุ้มๆ แว้ดใส่เอาจนคนที่เนียนเข้ามาก็ต้องเนียนเข้าใกล้อีกนิดส์
ฟุบ~
“อะ...” เสียงหวานทุ้มชะงักกึก
“ไม่ว่าอะไรต่อแล้วเหรอ?” ร่างสูงถามเสียงเบาเมื่อใบหน้าตนกับอีกฝ่ายห่างกันไม่ถึงเซ็นต์ทำเอาร่างบางชะงัก ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีระเรื่อ มือแกร่งก็โอบเอวบางไว้แนบชิดจนแทบจะไม่มีอะไรลอดผ่านได้เลยทีเดียวเพื่อกันร่างบางจะหนีไปไหน แต่ว่าร่างบางกลับรู้สึกว่ามันแนบชิดไปทุกสัดส่วน... ไอ้เนี๊ยนนนนน~ แกจะทำให้ฉันหัวใจวายนะโว้ย~!!!
“อะ... ไอ้บ้านี่! ปล่อยนะเฟ้ย!” ร่างบางหน้าแดงก่ำตะโกนด่าแทบไม่เป็นคำพูดทำเอาจอมเนียนหัวเราะในลำคอหึๆ (ยามะดาร์กอ่ะ)
“งั้น... ก็ต้องแลกอะไรมาก่อนสิ ฉันถึงจะปล่อยนะ โกคุเดระ” ร่างสูงเน้นชื่ออีกฝ่ายด้วยการกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูพร้อมกับเป่าเบาๆ เล่นเอาร่างเพรียวขนลุกซู่ บอกไม่ถูกว่าจะเป็นเขินหรือแหยงกันแน่... แต่ที่แน่ๆ คือใบหูของร่างบางแดงเถือกแถมด้วยลามไปจนถึงลำคอ
“จะ... จะเอาอะไร?” ร่างบางกัดฟันถามกลับ เพราะรู้ดีว่าถึงดิ้นให้ตายถ้าไอ้จอมเนียนนี่จะไม่ปล่อยล่ะ... เขาไม่รอดหรอก
“หือ? นายก็น่าจะรู้นะ” พอใบหน้าหล่อเหลาเลื่อนเข้ามาใกล้อีกจนริมฝีปากแตะกันนิดๆ แล้วร่างบางก็ถึงบางอ้อทันที... แต่ก็ยังแกล้งเบือนหน้าหนีเป็นข้าไม่รู้ ข้าไม่สน ต่อไป
“อะไรเล่า? ก็... ก็บอกมาเลยสิ” ร่างบางเริ่มตะกุกตะกักเบือนหน้าหนีแต่ว่าลมหายใจอุ่นๆ ก็ยังตามมาหลอกหลอนเล่นเอาร่างบางทำอะไรต่อไม่ถูก คำพูดที่คิดว่าจะเอาไว้เถียงกลับหายไปไหนหมดแล้วก็ไม่รู้
แต่ว่า... ถ้าเนียนไม่เท่าจอมเนียนก็อย่าเนียนเลย ก๊ก~
ร่างบางถึงกับสะดุ้งเมื่อรู้ตัวอีกทีก็คือแผ่นหลังสัมผัสกับเตียงนุ่มๆ ของตัวเอง แล้วก็ต้องเฮือกอีกครั้งเมื่อริมฝีปากของอีกฝ่ายบดเบียดลงบนปากตัวเองแทบจะทันทีที่กดร่างเพรียวลงบนเตียงได้
“อะ... อือ...” ร่างเพรียวได้แต่ครางอือในลำคอเท่านั้นเพราะอีกฝ่ายยอมละริมฝีปากออกให้แม้แต่หายใจเลย จนร่างบางแทบจะขาดอากาศหายใจตายต้องทุบเบาๆ บนอกแกร่งทำให้ยามาโมโตะต้องถอนริมฝีปากออกอย่างอ่อยอิ่ง
“วันนี้ก็หวาน...”
“อะ... ไอ้เจ้าบ้าเอ๊ย!” ร่างบางว่าเสียงดังกลบความเขินที่พุ่งริ้วๆ จนแทบฉุดไม่อยู่ ทำให้ร่างสูงหัวเราะร่าก่อนจะช่วยดึงอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นนั่งตามปกติ
“นี่... วันนี้วันวาเลนไทน์นะ” ร่างสูงเริ่มเกริ่นขึ้นมาก่อนทำให้ร่างเพรียวชักเริ่มรู้แล้วว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร แต่ว่า...
“วันอะไรล่ะ?” ร่างเพรียวเบือนหน้าหนีบ่งบอกว่าตูไม่รู้ไม่ชี้อะไรทั้งนั้นแหละ
“..........” ยามาโมโตะโหมดธรรมดาเริ่มทำตาละห้อยเป็นเชิงอ้อนก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ “ไม่รู้จริงเหรอ?”
“เออ...” ร่างเพรียวที่เริ่มจะเห็นหน้าตาที่เหมือนลูกหมาของอีกฝ่ายไม่ได้ ก็เลยต้องถอนหายใจก่อนจะลุกพรวดขึ้น “เดี๋ยวมา”
ผ่านไปได้ไม่นานเสียงร้องของร่างบางก็ดังลั่นขึ้นก่อนจะวิ่งพรวดๆ ขึ้นมาบนห้องพร้อมกับห่อของอะไรบางอย่าง
“นี่มัน... นี่... อย่าบอกนะว่าแก...”
“หือ? อ้อ ช็อกโกแล็ตนั่นอ่ะนะ” ยามาโมโตะหัวเราะเบาๆ ในลำคอ “กินไปแล้วล่ะ
เนียนจริงๆ ด้วย...
ปล. ถ้าเกิดอยากให้ไรเตอร์เขียนเรื่องของคู่ไหนให้แจ้งด้วยนะคะ
ปลล. ความจริงไรเตอร์ไม่รู้ว่าจะเขียนคู่ไหนให้ถูกใจคนอ่านต่างหากอ่ะ แหะๆ >///<~
ความคิดเห็น