คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บันทึกบทที่ 2 Valentine Of ‘SWORD & BOMB’ [8059] Part 1 100%
Memory Of Vongola บันทึกรักฉบับวองโกเล่ [Yaoi] [All Couple]
บันทึกบทที่ 2 Valentine Of ‘SWORD & BOMB’ [8059] Part 1
13 กุมภาพันธ์
“ปีนี้หิมะตกหนักเนอะ ว่ามั้ย?” เสียงของสึนะดังขึ้นทำให้ร่างเพรียวรีบหันกลับไปหาคนพูดแล้วพยักหน้าอย่างเห็นดีเห็นงามที่สุด
“จริงด้วยครับ ปี้นี้หิมะตกหนักจริงๆ ด้วยครับ รุ่นที่ 10!!”
ท่าทีของร่างเพรียวทำให้ยามาโมโตะต้องมองแล้วอดขมวดคิ้วไม่ได้ นี่...อีกฝ่ายลืมไปแล้วรึไงนะว่าพรุ่งนี้เป็นวันอะไร
ออด...
เสียงออดบอกพักเที่ยงทำให้โกคุเดระลุกพรวดขึ้นก่อนจะเอ่ยชวนคนที่นั่งอยู่
“รุ่นที่สิบคร้าบ~ ไปกินข้าวกันเถอะครับ” คำชวนนี้ทำให้สึนะโยชิ เจ้าห่วยประจำห้องต้องพยักหน้ารับก่อนจะหยิบข้าวกล่องขึ้นมา “วันนี้ห่ออะไรมาเหรอครับ? รุ่นที่สิบ!”
“ไข่ม้วนน่ะ”
“น่ากินจังเลยนะครับ ไข่ม้วนเนี้ย!” โกคุเดระยิ้มให้แล้วเดินออกจากห้องไปพร้อมกัน ให้ยามาโมโตะต้องเดินตามอยู่คนเดียว
“ของฉันก็ไข่ม้วนนา~ กินของฉันมั้ยล่ะโกคุเดระ” ยามาโมโตะเนียนไปคล้องคอร่างเพรียวบางแล้วดึงเข้ามาใกล้ ทำให้ใบหน้าของโกคุเดระต้องแยกเขี้ยวใส่พร้อมกับเบือนหน้าที่ขึ้นสีนิดๆ ไปหารุ่นที่สิบที่รักและเคารพ (ดีกว่า)
“แกจะบ้ารึไงหา! ฉันจะกินของรุ่นที่สิบเฟ้ย!” เสียงหวานโวยลั่นทำเอาสึนะต้องห้ามศึก
“น่าๆ โกคุเดระคุง กินของฉันก็ได้ ของยามาโมโตะก็น่าอร่อยเหมือนกันนั่นแหละนะ” จอมห่วยบอกทำให้โกคุเดระจิ๊ปากอย่างขัดใจ
“ถ้ารุ่นที่สิบว่ายังงั้นล่ะก็...”
พอทั้งสามคนขึ้นมาถึงดาดฟ้าและตั้งท่าจะเริ่มกินกัน โกคุเดระก็อึกอักทำท่าจะถามอะไรบางอย่างกับสึนะแต่ก็เหมือนกับไม่กล้า
“เฮ้ย! ยามาโมโตะ มานี่แป๊บหนึ่งดิ! เรื่องการแข่งที่จะถึงวันอาทิตย์นี้น่ะ” รุ่นพี่ที่ชมรมเบสบอลมาเรียกทำให้ร่างสูงจอมเนียนรับคำกลั้วหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปคุยข้างล่างกับรุ่นพี่
“เออ... รุ่นที่สิบครับ! วาเลนไทน์เนี้ย... ส่วนใหญ่เขาให้อะไรกันเหรอครับ?” โกคุเดระถามเสียงเบาเพื่อที่จะไม่ให้ไอ้คนที่พึ่งออกไปได้ยิน
“วาเลนไทน์ก็คงจะเป็นช็อคโกแล็ตน่ะ” สึนะตอบก่อนทำท่าจะลงมือกินข้าวเที่ยง
“เออ... คือว่า... แล้วช็อกโกแล็ตเนี้ย... มันต้องเป็นแบบไหนคนรับถึงจะดีใจล่ะครับ” โกคุเดระยังถามอีกทำให้สึนะต้องหยุดการจะเริ่มกินก่อน เงยหน้าขึ้นมาตอบคนตรงหน้าให้เสร็จก่อน
“แล้วแต่คนน่ะ สำหรับฉันนะ แบบไหนก็ได้แหละ... ถ้าเป็นคนที่ฉันรักเอาให้ฉันดีใจหมดแหละ” สึนะยิ้มให้ก่อนจะทำท่าลงมือกินอีกครั้งหนึ่ง นึกในใจว่าถ้าใครมาขัดครั้งนี้อีกพ่อจะดับเครื่องชนซะเลย
แอ๊ด~
“เฮ้! ซาวาดะ! คุณฮิบาริเรียกแน่ะ!” เพื่อนร่วมห้องคนหนึ่งโผล่พรวดเข้ามาพร้อมกับสภาพที่ไม่ค่อยจะปกตินัก เพราะชายเสื้อหลุดลุ่ย ทำเอาร่างบางพอจะเดาได้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“เฮ้อ... ก็ไหนบอกว่าวันนี้ไม่ว่างไง” เสียงหวานบ่นอุบอิบก่อนที่จะสบตาของร่างเพรียวเล็กน้อย “โกคุเดระคุง กินกับยามาโมโตะไปก่อนนะ วันนี้คงจะต้องไปกินที่ห้องของคุณฮิบาริน่ะ อ้อ... แล้วก็... อย่าทำท่าทะเลาะเพื่อกลบเกลื่อนอาการอายนักล่ะ เดี๋ยวจะ ‘รุนแรง’ กันเกินไป”
“อ่า... รุ่นที่สิบครับ!!!” โกคุเดระตะโกนเสียงดังกับใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อทำให้สึนะต้องหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเก็บข้าวของเดินลงจากดาดฟ้าไป
“อ้าว? สึนะ จะไปไหนน่ะ?” ยามาโมโตะถามเมื่อเห็นว่าร่างบางถือข้าวกล่องเดินสวนกับตัวเองออกไป
“พอดีคุณฮิบาริเรียกน่ะ” สึนะยิ้มให้บางๆ ก่อนจะเดินลงบันไดไปทิ้งไว้แค่เพียงร่างเพรียวบางกับคนที่พึ่งออกปากถามไปเมื่อครู่ไว้เบื้องหลัง
“ช่วงนี้นี่เรียกบ่อยจังแฮะ” ยามาโมโตะพึมพำก่อนที่จะหันไปมองร่างเพรียวที่ทำไม่รู้ไม่ชี้กินข้าวให้เร็วที่สุด... กลบเกลือนใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อกับคำพูดของร่างบางที่เดินออกไปเรียบร้อยแล้วที่ยังคงดังก้องในหัวไม่หยุด
“...อย่าทำท่าทะเลาะเพื่อกลบเกลื่อนอาการอายนักล่ะ เดี๋ยวจะ ‘รุนแรง’ กันเกินไป”
รุ่นที่สิบนี่ล่ะก็...
ตอนบ่าย...
“เออ... รุ่นที่สิบครับ วันนี้ตอนเย็นพอจะว่างมั้ยครับ?” โกคุเดระเอ่ยถามเมื่อเห็นว่าในห้องเรียนปลอดคนแล้ว เหลือแค่ตัวร่างเพรียวเองกับคนที่ตนเคารพ
“เอ๋? อืม... ก็พอจะว่างอยู่นะ มีอะไรเหรอ?” สึนะถามครับอย่างงงๆ พลางเอียงหน้าเล็กน้อย
“อ๋อ... คือ... ช่วยมาค้างที่ห้องพักของผมหน่อยได้รึเปล่าครับ? เออ...” ร่างเพรียวอึกอักเล็กน้อยทำให้อีกฝ่ายงงไปเลย
“อืม ได้สิ ก็พรุ่งนี้วันหยุดพอดีอยู่แล้วนี่นา” สึนะรับคำแบบไม่อะไรมานักก่อนจะพูดขึ้นอีกครั้ง “แต่ยังไงก็ต้องแวะที่บ้านก่อนนะ จะได้บอกคุณแม่แล้วก็รีบอร์นด้วยว่าจะไปค้างบ้านโกคุเดระคุงน่ะ”
“ครับๆ ยังไงก็ได้ครับ” ใบหน้าหวานเปื้อนรอยยิ้มทันที
โวว~ รุ่นที่สิบจะไปค้างที่บ้าน~ วิปปี้~!!!
ตอนเย็น...
“ขอโทษที่ทำให้ลำบากนะครับรุ่นที่สิบ” โกคุเดระคำนับร่างบางที่หัวเราะเบาๆ เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ของวัน
“ไม่เป็นไรหรอกน่า โกคุเดระคุงนี่นา... ว่าแต่... จะไปไหนต่อล่ะ? ไปบ้านโกคุเดระคุงเลยรึเปล่า?” ร่างบางเอ่ยถาม
“คือว่า... เออ... ไปเดินเที่ยวกันก่อนดีกว่านะครับ!” คนตัวสูงกว่าพยายามทำเนียนด้วยการพูดเสียงดังแล้วลากร่างบางไปยังตลาดขายของ
“ปากแข็ง...” เสียงหวานของสึนะพึมพำเบาๆ ทำให้โกคุเดระสะดุ้งก่อนจะหันมาถามเพื่อความแน่ใจ
“เมื่อกี้รุ่นที่สิบพูดอะไรรึเปล่าครับ?”
“อ้อ... กำลังคิดว่าโกคุเดระคุงอยากจะซื้ออะไรเป็นพิเศษสำหรับคนพิเศษรึเปล่าเท่านั้นเอง” สึนะว่าพลางแสยะยิ้มหวานเล่นเอาคนถูกคิดถึงสะดุ้งเฮือกแบบไม่ได้ตั้งใจ
“อะ... อะไรกันครับ ไม่มีหรอกครับ ของพิเศษ คนพิเศษน่ะ!” ร่างเพรียวปฏิเสธเสียงดังเล่นเอาคนที่มาเดินหาซื้อของต้องหันมามองแบบกึ่งรำคาญ
“โกคุเดระคุง เบาเสียงลงหน่อยสิ” ร่างบางเอ็ดเบาๆ ก่อนจะเหลือบไปเห็นร้านที่ขายช็อกโกแลต “นี่ๆ มาทางนี้หน่อยสิ”
“อ่ะ ครับ” โกคุเดระเดินตามร่างบางที่มองไปรอบๆ อย่างตื่นเต้น
“ฮูย... โกคุเดระคุงดูดิ” สึนะพูดด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย “น่ากินชะมัดเลยอ่ะ”
“รุ่นที่สิบอยากได้เหรอครับ!?” โกคุเดระรีบถามทันทีด้วยนัยน์ตาเป็นประกายพอๆ กัน แต่ด้วยคนละเหตุผล
“ไม่อ่ะ” ร่างบางหันกลับมามองหน้าอีกฝ่ายด้วยท่าทีจริงจัง “ยังไงของที่ทำเองก็ทำให้รู้สึกดีกว่าอยู่แล้ว”
“อ่ะ...” โกคุเดระมองสีหน้าที่จริงจังของอีกฝ่ายแล้วก็นิ่งไปทันที เคะสองคนจ้องตากันนิ่งก่อนที่ร่างบอบบางของสึนะจะโดนกระชากวูบเล่นเอาร่างบางเผลอร้องลั่น
“เหวอ~”
ฟุบ~
“ทำไมเธอไม่ไปหาผมเมื่อตอนเที่ยง” ฮิบาริถามด้วยน้ำเสียงจริงจังกับคนในอ้อมแขน
“ไปหาแล้วนะครับ คุณฮิบาริต่างหากที่ไม่อยู่ที่ห้องน่ะ!” ร่างบางเถียงกลับพร้อมบอกเหตุผล ก่อนจะว่าอีกฝ่ายอย่างเอาเรื่องเหมือนกัน “เมื่อเที่ยงผมก็เลยอดกินข้าวไปเลย!”
โกคุเดระเบิกตากว้างมองสองคนตรงหน้าอย่างตกใจก่อนที่จะได้สติก็โวยลั่น
“ว้าก~ เจ้าฮิบาริ! ปล่อยรุ่นที่สิบนะเฟ้ย! ปล่อยเดี๋ยวนี้เลย ปล่อยๆๆๆ” โกคุเดระโวยวายลั่นก่อนจะชะงักไปเมื่อเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นจากด้านหลัง
“อ้าว ไง โกคุเดระ สึนะแล้วก็ฮิบาริด้วย” อยู่ๆ คนที่ทำให้ใจเต้นโผล่มาข้างหลังก็เล่นเอาโกคุเดระสะดุ้งเฮือกก่อนจะหันไปโวยใส่ไอ้คนที่ทำให้เขาตกใจ
“แก~ ไอ้เจ้าบ้าเบสบอล จะโผล่มาก็ให้ซุ่มให้เสียงซะบ้างสิ! หัวใจจะวายตาย!”
“ฮะฮะ~ โทษทีนะ”
“ฮึ่ย~” โกคุเดระฟึดฟัดก่อนที่จะหันกลับไปสนใจรุ่นที่สิบที่เคารพในอ้อมแขนของกรรมการคุมกฎจอมเฮียบแทน “แกก็เหมือนกัน ฮิบาริ! ปล่อยรุ่นที่สิบสักทีสิเฟ้ย!”
“น่าๆ โกคุเดระคุงนี่ล่ะก็...” ร่างบางพยายามเคลียก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามคนที่โอบตัวเองเอาไว้หลวมๆ “ว่าแต่คุณฮิบาริมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ?”
“อ๋อ มาดูว่ามีใครทำอะไรผิดกฎรึเปล่าน่ะ” ฮิบาริว่าพลางเหลือบมองยามาโมโตะที่ชักเหงื่อตกเล็กน้อยก่อนจะพูดด้วยสายตาจิกๆ ต่อ “ยังไงก็ปล่อยให้ ‘เจ้านั่น’ แพร่ออกไปไม่ได้”
“เจ้านั่นเหรอครับ?” สึนะทวนคำอย่างงงๆ “มันคืออะไรเหรอครับ?”
“ไม่ต้องรู้หรอก แต่ว่าคืนนี้เธอจะมานอนห้องผมรึเปล่า?” ฮิบาริถามหน้าตาเฉยเล่นเอาสึนะแอบแยกเขี้ยวในใจก่อนจะตอบปฏิเสธกลับ
“ไม่ได้หรอกครับ ผมจะไปนอนบ้านโกคุเดระคุง”
“ไม่อนุญาต” คำตอบกลับทันทีเล่นเอาสึนะชะงักค้าง
“แล้วทำไมรุ่นที่สิบต้องให้แกอนุญาติก่อนด้วยห๊า~!!!” โกคุเดระโวยวายลั่นแทบจะถลันไปต่อยเจ้าคนเอาแต่ใจนั่น
“แล้วจะทำไม?” ฮิบาริสวนกลับอย่างไม่กลัวแถมยังมีแววว่าจะสนุกด้วยซ้ำ
“คืนนี้รุ่นที่สิบนอนบ้านฉันเฟ้ย!” โกคุเดระโวยก่อนจะดึงเอาร่างบางที่ไม่ได้ปฏิเสธอ้อมแขนแกร่งออกจากเจ้าคนที่ไม่เคยอนุญาตอะไรมายืนอยู่ใกล้ๆ เขา
“..........” ทั้งสึนะทั้งยามาโมโตะที่ไม่รู้จะพูดว่าอะไรดีก็ได้แต่มองคนสองคนที่เถียงกัน... ไม่สิ คนหนึ่งเถียง อีกคนก็เอาแต่นิ่งแล้วจ้องหน้าสึนะแบบไม่โต้ตอบเลยต่างหาก
“ซาวาดะ”
“คะ... ครับ!” ร่างบางรับคำอย่างตกใจก่อนจะหันไปสบกับดวงตาสีดำสนิท “แหะๆ คือว่าผมสัญญากับโกคุเดระคุงไว้แล้วน่ะครับว่าคืนนี้จะไปค้างที่บ้าน”
“งั้นรึ?” ฮิบาริจ้องมองร่างบางก่อนจะเดินจากไปทิ้งไว้แต่คำว่า “แต่ถึงยังไงพรุ่งนี้เธอก็ต้องมาพักบ้านผมอยู่ดี”
ไอ้เจ้าฮิบาริโว้ย~ (เสียงโวยวายจากใจของโกคุเดระที่แทบจะอาละวาทแต่ก็ทำอะไรไม่ได้)
ความคิดเห็น