คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : EP 3 100%
3
ใบหน้าที่หล่อเหลาได้รูป แม้จะยังเทียบกับความหล่อขั้นเทพของเพียสแต่ก็ถือได้ว่าเป็นคนที่หน้าตาดีมากๆ คนหนึ่งเลย ยูนจ้องเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายที่มองมาที่เขาอย่างสงสัย ความทรงจำทั้งหมดของอีกฝ่ายยูนได้รับรู้หมด รวมทั้งความรู้สึกของอีกฝ่ายด้วย
"คิกๆ เข้ามาสิ" ยูนดันหลังอีกฝ่ายให้เดินเข้ามาอย่างเหวอๆ คนเป็นพ่อบ้านมองหน้าเจ้านายด้วยความแปลกใจ เพียสยักไหล่อย่างคนไม่รู้จะตอบอะไรดี ยูนหยิบถ้วยน้ำชาของเพียสขึ้นมาดื่มก่อนจะนั่งลงบนเตียงใกล้ๆ กับเพียส
"อะ... เออ..." คนเป็นพ่อบ้านงุนงงมากๆ
"นายเป็นลูกครึ่งนี่น่า ครึ่งนกครึ่งคน แหม... โชคดีจังเลยนะ ตอนที่นายเด็กๆ มีเพียสรับมาดูแลเนี้ย แต่นายนี่ก็แย่หน่อยนะ ถึงแม้ว่าทุกๆ อย่างจะเหมือนๆ กับปีศาจทั่วๆ ไปก็เถอะ แต่ว่าอายุขัยสั่นกว่านี่นา สักสองสามเท่าของมนุษย์ล่ะมั่งนะ" ยูนพูดจบแล้วก็จิบชานิดๆ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ใบหน้าเหวอๆ ของอีกฝ่าย
"คุณชายเล่าให้เขาฟัง..."
"เปล่าหรอก เดย์" เพียสบอกอย่างปลงๆ กับนิสัยขี้เล่น เอาแต่ใจเป็นลูกคุณหนูแบบนี้ "หมอนี่เป็นสัตว์เทพ"
"ใช่ๆ ฉันเป็นสัตว์เทพนะ แต่มันก็ไม่ได้สำคัญอะไรเท่าไหร่นี่นาเนอะ" ยูนยิ้มให้อีกฝ่ายอย่างร่าเริง
"พอแล้วน่า ยูน อยากไปเที่ยวไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวพรุ่งนี้จะพาไปนะ รวดซื้อเสื้อผ้าให้เลยด้วย" เพียสบอกก่อนจะหยิบจากเค้กชิ้นเล็กๆ ขึ้นมา ยูนหันมามองทันทีก่อนจะกระพริบตาปริบๆ มองหน้าเขาที่กำลังจะเอาเค้กที่ตักมาเป็นชิ้นเล็กๆ พอดีคำเข้าปาก
".........." ยูนมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง กระพริบตาปริบๆ เพียสถอนหายใจนิดๆ ก่อนจะเปลี่ยนทิศทางช้อนไปจ่อที่ปากเล็กๆ ของอีกฝ่าย ทำให้ยูนยิ้มร่าอย่างถูกใจก่อนจะงาบเอาขนมเค้กเข้าปากไป
"อ้ำ อร่อยจังเลย เดย์ทำเค้กเก่งจังเลยนะ" ยูนยิ้มแป้น
"ขะ... ขอบคุณครับ" เดย์รับคำอย่างงงๆ แต่เพียสกินเค้กไปได้แค่คำเดียวก็ถูกยูนแย่งเอาช้อนไปซะแล้ว ก่อนที่ใครจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ยูนก็ตักเค้กชิ้นพอดีคำยื่นไปที่หน้าริมฝีปากของเดย์
"อ๊ะ เอ๋?!" ทั้งเดย์ทั้งเพียสมองอย่างงงๆ
"กินสิ ถ้าไม่กินฉันจะโกรธนะ" ยูนพูดคำประกาศิต ไม่มีใครเคยขัดใจยูนมาก่อน ยกเว้นพระเจ้าคนเดียวนี่แหละ
"อ๊ะ ครับ" เดย์ค่อยๆ กินเข้าไปก่อนจะรีบดึงปากออกพร้อมกับเคี้ยวของในปากช้าๆ เขาเหลือบมองสายตาของคุณชายของตัวเองอย่างหวาดๆ เพราะสายตานั้นมันทั้งโกรธ ทั้งงง ทั้งอิจฉา เขาจะโดนจับเฉือดรึเปล่าเนี้ย
"อร่อยใช่ม้า" ยูนยิ้ม ทำให้อีกฝ่ายต้องยิ้มตาม
"คะ... ครับ แต่ว่าผมไม่ได้ทำรสนี้นี่น่า" เดย์ตอบอย่างงงๆ
"แน่นอนสิ ก็ฉันเปลี่ยนรสชาติมันนี่นา รสชาติของเดย์อร่อยดี ฉันได้กินแล้ว แต่ว่าฉันชอบสตอเบอร์รี่มากกว่านี่ คราวหน้าทำรสสตรอเบอร์รี่นะ" ยูนพูดเรื่อยๆ โดยที่ไม่ได้สังเกตสีหน้าคนฟัง แล้วอยู่ๆ ยูนก็หันขวับมาที่เพียสทันที "เพียสชอบรสไหนล่ะ?"
คนโดนถามนั่งอึ้งอยู่ในที ก่อนจะสะดุ้งเมื่อโดนอีกฝ่ายจิ้มๆ เข้าที่แขน
"อ๊ะ อ๋อ ชอบรสช็อคโกแล็ตน่ะ" เพียสตอบอย่างงงๆ ยูนขยับยิ้มขึ้นทันที
"งั้นเหรอ" ยูนไม่ได้ว่าอะไรเพียงแค่มองเหม่อไปข้างนอกเท่านั้นเอง แต่แล้วอยู่ๆ ยูนก็สะดุ้งเฮือกแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไปทันที เพียสมองตามอย่างงงๆ ก่อนจะหันมามองหน้าพ่อบ้านหนุ่มหล่อของตน
"ยูนเป็นอะไรไปน่ะ?"
"เฮ้อ~ เพราะอย่างนี้ไง ผมถึงอยากให้ท่านอ่านหนังสือเยอะๆ" เดย์บอกอย่างตำหนิแต่ก็ยอมตอบแต่โดยดี "คนๆ นั้นคงจะเป็นยูนิคอร์นสินะครับ เพียงแต่เด็กคนนั้นเป็นยูนิคอร์นสายพันธ์พิเศษ โดยปกติแล้วพวกยูนิคอร์นจะสามารถอ่านจิตใจของคนได้โดยการสัมผัสตัวเท่านั้น แต่เด็กคนนั้นดูเหมือนว่าจะสามารถอ่านจิตใจคนได้โดยตามองตา สัมผัสตัวก็ด้วยทำให้รู้อะไรหลายอย่างมาก แต่ก็นั่นแหละครับ มันทำให้มีแต่อะไรไม่รู้ในหัวเดี๋ยวคนนู้นคิดแบบนู้นคนนี้คิดแบบนี้ คนนู้นคิดร้าย คนนี้คิดดี มันจะมาสุมอยู่ในหัวของเขา ทำให้บางทีก็รู้สึกเหมือนหัวจะระเบิดเลยล่ะครับ"
พอเดย์อธิบายจบปุ๊บร่างของแวมไพร์หนุ่มก็พุ่งเข้าไปในห้องน้ำตามยูนไปทันที พอเข้าไปก็เห็นยูนนั่งเอามือกุมหัวอย่างทรมานอยู่ข้างอ่างอาบน้ำ พอเพียสเดินเข้าไปใกล้อีกฝ่ายก็สะดุ้งแล้วพยายามเบียดตัวเองเข้ากับกำแพงทันที
"ไม่ อย่าเข้ามานะ ฮือ... ฮึก!" เสียงสะอื้นเล็ดลอดออกมาให้เพียสได้ยิน ทำเอาคนฟังนิ่งค้างทันที
ไอ้หมอนี่มันนิสัยคุณหนูชัดๆ เอาแต่ใจตัวเอง ขี้กลัว แต่... ทำไมถึงได้รู้สึกชอบไอ้นิสัยแบบนี้ขึ้นมาซะเฉยๆ นะ
เพียสมองยูนนิ่งก่อนจะค่อยๆ ขยับเข้าไปใกล้ แล้วเอ่ย "ยูน ข้าเองนะ เพียสไงล่ะ เงยหน้าขึ้นมาก่อนสิ"
ยูนค่อยๆ คลายอ้อมแขนออกแล้วเงยหน้าขึ้นมองอีกฝ่ายอย่างช้าๆ ดวงตาที่แดงก่ำชุ่มหยาดน้ำตา แก้มที่เปียกและติดจะแดงนิดๆ ทำเอาเพียสใจอ่อนฮวบฮาบทันที เขาถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะเขยิบเข้าไปใกล้แล้วโอบอีกฝ่ายไว้
"มีอะไรงั้นเหรอ? บอกกันได้นะ ข้าไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย กังวลอะไรอยู่ก็บอก ข้ายินดีรับฟัง" เพียสพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนอย่างที่ใครก็ไม่เคยได้ยิน ยูนเงยหน้าขึ้นมองเพียส ก่อนจะยิ้มแบบฝืนๆ
"ไม่รู้สินะ เพียส ฉันน่ะเป็นพวกที่ชาวเทพเรียกว่า 'ทีเนียส' คือพวกที่มีความรู้สึกต่างๆ อ่อนไหวกว่าเทพปกติทั่วไป" ยูนส่ายหน้าเหมือนจะบอกว่ามันช่วยไม่ได้ "ฉันอ่านเพียสไม่ออกจริงๆ แต่ว่าจะแบ่งความทรงจำคงจะได้อยู่ล่ะมั่ง"
แล้วยูนก็ค่อยวางมือลงบนหน้าผากของเพียสที่ค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ
"พร้อมนะ?" ยูนถามเบาๆ
"อืม"
แล้วความทรงจำความรู้สึกของยูนเมื่อสักครู่ก็ถ่ายถอดเข้าไปในหัวของเพียสทั้งหมด พอยูนยกมือออกเพียสก็เหงื่อตก หายใจหอบระรัวทันที เขามองหน้ายูนอย่างอึ้งๆ
"เจ้าต้องทนความรู้สึกแบบนี้อยู่บ่อยๆ รึไง?" เพียสถาม "ถ้าเป็นข้าคงจะบ้าตายแน่ๆ"
"นายแค่ไม่ชินเท่านั้นเอง ฉันต้องอยู่กับความรู้สึกพวกนี้มาตั้งแต่เกิด ตอนนี้ก็ชินๆ ไปบ้างแล้วล่ะ แล้วเมื่อกี้นี้มันเป็นแค่ระดับปานกลางนะ ระดับรุนแรงน่ะ แย่กว่านี้หลายเท่าตัวเลยล่ะ" ยูนบอกแล้วถอนหายใจเฮือก "ไม่เป็นไรใช่มั้ย? จะรับความรู้สึกแบบนั้นน่ะ มันหนักหนาเหมือนกันนะ"
"ไม่ ไม่เท่าไหร่" เพียสทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นด้วยท่าทางเหนื่อยอ่อน แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไรมากนัก "แต่ไอ้นกบ้านั่น! บังอาจมาก! คิดจะจับเจ้ากิน! เหอะ!"
"ฮะๆ ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา ถึงนกนั่นจะอยากกินฉันแต่ก็กินไม่ได้อยู่ดี เพราะฉันจะอยู่กับเพียสตลอดเวลาเลยล่ะ!" ยูนพูดแล้วหัวเราะคิกๆ คักๆ กับความคิดของตัวเอง
"เอาสิ ข้าก็อยากจะรู้นักว่าเจ้าจะตามติดข้าได้ขนาดไหนกัน" เพียสพูดอย่างเจ้าเล่ห์ทำเอา 'ยูน' ต้องเบ้หน้าด้วยความหมั่นไส้
เหอะ ไม่ชอบนิสัยของอีตานี่เลยจริงๆ แต่ทำไมนะ... ทำไมหัวใจถึงได้เต้นแรงขนาดนี้กัน ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่นะ
"เพียส..." ยูนเริ่มพูดอีกครั้งด้วยน้ำเสียงอ้อนๆ พร้อมกับขยับตัวเข้าหาคนที่ตนเรียก มือบางค่อยๆ ยกขึ้นลูกแก้มอีกฝ่ายอย่างแผ่วเบา แต่หารู้ไม่ว่าอีกฝ่ายนั้นกำลังเขินอย่างหนักแค่ไหน!
"อะ... อะไร"
"ไปเที่ยววันนี้เลยไม่ได้เหรอ? ฉันไม่อยากอยู่ในชุดแบบนี้นานๆ หรอกนะ" ยูนพูดจบแล้วค่อยๆ กดริมฝีปากตัวเองเข้ากับริมฝีปากของอีกฝ่ายช้าๆ
ตึกตักๆ
ทั้งคนจูบทั้งคนถูกจูบใจเต้นแรงไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่เลย!
พอริมฝีปากแตะกันปุ๊บ ยูนก็ดึงเอาริมฝีปากตัวเองกลับทันที ตบท้ายด้วยอาการหน้าแดงๆ ที่ลามไปจนถึงใบหูเล็ก เพียสมองยูนยิ้มๆ กลบเกลือนใบหน้าที่พึ่งจะแดงก่ำใบเมื่อครู่ เปลี่ยนสีหน้าให้เป็นปกติทันที
"เอาสิ นายอ้อนฉันถึงขนาดนี้แล้วนี่นา หึๆ" เพียสหัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดี
"ฉันรู้หรอกน่า ว่าถ้าไม่ทำแบบนี้นายก็ไม่ยอมใช่มั้ยล่ะ!?" ยูนกระชากเสียงกลบเกลือนความอาย แต่ก็ทำไม่ได้มากสักเท่าไหร่หรอก
"แหมๆ รู้ใจฉันจริงนะ" แล้วเพียสก็หัวเราะอย่างเหนือกว่า "ไหนบอกว่าอ่านใจฉันไม่ได้ไงล่ะ"
"ไม่รู้เหมือนกัน แต่... รู้สึกว่า... ฉันจะรู้นะ มันติดอยู่ในหัวสมองของฉันน่ะ" ยูนทำหน้าตาบ้องแบ๊วใส่ทำเอาเพียสหมั่นเขี้ยวต้องเดินมาหยิกแก้วนุ่มๆ ของอีกฝ่ายทันที "โอ๊ย!"
"ฮ่าๆๆ"
"เพียสบ้า!"
อารมณ์เศร้า อารมณ์กลัว อารมณ์เซ็งเมื่อกี้หายไปหมด เพราะไอ้คนที่เดินกลับมาหยิกแก้มของคนตัวเล็ก
"หน็อยแน่ะ! สักวันฉันต้องแกล้งเพียสคืนแน่ๆ เลย!"
"ยูน เตรียมตัวให้ดีล่ะ วันนี้ข้าจะพาเจ้าไปพบกับท่านพ่อและท่านแม่ของข้า" เพียสเดินเข้ามาในห้องนอนที่เขาจับเอาร่างบางให้อยู่แต่ในห้องนี้! ห้ามไปไหน!
"ถ้าจะเตรียมตัวได้ก็ต้องมีเสื้อผ้า! ไหนว่าจะพาไปซื้อไงล่ะ!" ยูนพูดทวงสัญญา
"วันนี้ยังไม่พร้อม เอาไว้วันอื่นล่ะกันนะ ใส่ชุดของข้าไปก่อน..."
"ใส่ได้ที่ไหนเล่าเพียสบ้า! เสื้อนายตัวใหญ่จะตาย! ขืนฉันใส่ได้กลายเป็นตัวตลกแน่ๆ เลย!" ยูนพูดแล้วบู้ปากแบบโกรธๆ
"แล้วเจ้าจะใส่ชุดไหนล่ะ? เฮ้อ~" เพียสแอบถอนหายใจเบาๆ แต่ก็ไม่ได้ลอดพ้นสายตาของคนตัวเล็กไปได้เลย แต่ร่างบางเองก็รู้ว่านิสัยตัวเองเอาแต่ใจแค่ไหนและคนที่อยู่กับเขาต้องเหนื่อยแค่ไหน
ในโลกแห่งเทพนั้นแทบจะเรียกได้ว่าเขาเป็นคนที่เอาแต่ใจที่สุดเลยก็ว่าได้ แต่ก็ไม่มีใครมาดุด่าเขา เลยติดเป็นนิสัย (หรือสันดาน) มาจนถึงทุกวันนี้
"มีชุดผู้หญิงมั้ย?"
ความคิดเห็น