คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP 1 100%
ท้องฟ้าสีฟ้า…
ท้องทะเลสีคราม...
ทุ่งหญ้าสีเขียว...
ภูเขาสีเทา...
ดวงอาทิตย์สีทอง...
ทุกสิ่งทุกอย่าง... ล้วนเป็นความจริง... ใช่ไหม...?
ท่ามกลางทุ่งหญ้าที่แสนกว้างขวาง ข้างหน้าเป็นภูเขา ข้างซ้ายเป็นทะเล ข้างขวาเป็นทุ่งหญ้าที่ดูเหมือนว่าจะไม่มีวันสิ้นสุด ท่ามกลางสิ่งที่ดูเคว้งคว้างขนาดนี้มีสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆ ยืนอยู่อย่างโดดเดี่ยว
...ลูกแกะตัวน้อยที่ยังไม่อย่านม...
ทำยังไงดี... ทำยังไงดี... เขาโดนสาปซะแล้ว โดนสาปแล้ว... ทั้งๆ ที่เป็นเทพดีๆ แท้ๆ แต่กลับ... ทำไมนะ... ทั้งๆ ที่เขาไม่ได้ทำความผิดอะไรเลย... โดนป้ายความผิดอีกต่างหาก... แต่ทำไม... คนรับเคราะห์ทั้งหมดต้องเป็นเขา... เขาตลอดเลย...
หยาดน้ำตาบริสุทธิ์ไหลรินลงบนใบหน้าของแกะตัวน้อย โดดเดี่ยวอีกครั้ง... แต่ทำไม... ทำไมต้องให้เขาอยู่คนเดียว... ทำไมเขาต้องเดียวดายอยู่ตลอดเวลา... เขาไม่เคยได้อะไรดีเลย... ไม่เคยเลยสักครั้ง... พ่อ... แม่... เขาก็ไม่รู้จัก... แต่... ทำไมนะ... เพราะอะไร... ทำไมเขาถึงได้รู้สึกทรมาน... เพียงเพราะอยู่คนเดียว... เพียงเพราะไม่มีเพื่อน... เพียงเพราะ... เขา... เป็นลูกครึ่ง...
ลูกครึ่งเทพกับปีศาจอย่างเขา... ทุกคนถึงได้จงเกลียดจงชังกัน... เพราะอะไร... ถ้าหากเกิดแล้วต้องเป็นแบบนี้... ไม่ต้องให้เขาเลยไม่ดีกว่ารึไง... เขาเกลียด... เกลียดตัวเองที่ทำอะไรไม่ได้... เกลียดตัวเอง... ที่ไม่สามารถรักใครได้เลย...
แวบ...
แสงสีทองสาดสองออกจากร่างน้อยๆ ความรู้สึกร้อนแล่นพล่านไปทั่วทั้งกาย ร้อนจนอยากจะร้องออกไปดังๆ ด้วยความทรมาน ก่อนที่ร่างของลูกแกะตัวน้อยจะหายไป...
ปรากฏร่างเด็กหนุ่มขึ้นแทนที่... เด็กหนุ่มร่างบาง... ใบหน้าหวานสวย... บริสุทธิ์... ถูกคลุมร่างกายนั้นไว้ด้วยเสื้อขนแกะสีขาวพันรอบเอว และเสื้อกั๊กตัวเล็กเท่านั้น (ถ้านึกไม่ออกให้นึกถึงโคงะในเรื่องอินุยาฉะ ประมาณนั้นแหละ แต่ต่างกันนิดหน่อย) ร่างกายเล็กที่แสนจะบอบบางขนาดนั้น บริสุทธิ์ซะจนไม่อยากจะทำลาย...
“หยุดร้องเถอะ...” เสียงทุ้มของชายวัยกลางคนดังขึ้นใกล้ๆ ตัวทำให้ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองทันที
“ท่าน...”
“เจ้าไม่มีที่ไปใช่หรือไม่?” ชายวัยกลางคนเอ่ยถามอีกครั้ง
“ใช่... ข้าไม่มีที่ไป...” ร่างบางก้มหน้ามองพื้นด้วยความรู้สึกใหม่ๆ ที่ตอนเป็นเทพไม่เคยรู้จัก แต่พอถูกสาปให้มาเป็นสัตว์ปีศาจแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้... มันคืออะไรนะ? ทำไมถึงได้รู้สึกอึดอัดตรงหัวใจจังเลย...
“งั้นเจ้าก็เป็นสมาชิกฝูงของข้าแล้ว... เจ้าชื่ออะไร?” ชายวัยกลางคนถามขึ้นอีก
“ข้า... ชิพ โนเอลล์” ร่างบางตอบ
“โอเค ชิพ ตามข้ามา ข้าจะแนะนำเจ้าให้คนในฝูงข้ารู้จัก...”
เสียงในความฝันค่อยๆ จางหายไปช้าๆ ความฝันที่ตามหลอกหลอนเขาถึงสิบแปดปี ในความฝัน... เขาอายุไม่ถึง 2 ขวบดีเลย แต่ขณะนี้... เขาอายุ 19 ปีแล้ว
เขามันไม่สมควรได้รับสิ่งดีๆ จริงๆ สินะ... พอเขาเข้าไปในฝูงนั้น... หลังจากที่เขาอย่านมได้เพียง 3 วันเท่านั้น... ทุกสิ่งทุกอย่างก็พังทลายหายไปอีกครั้ง... ฝูงของเขาโดน ‘โมสาร์ท’ ที่ได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ปีศาจที่อำมหิตที่สุดในดินแดนแห่งนี้ เขาเกลียดหมอนี่... หมอนี่เป็นคนพรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากเขา... ครอบครัวที่เขารู้จักเป็นครั้งแรก... โดนฆ่าตายหมด... โดยลูกน้องของโมสาร์ทที่ชื่อว่า ‘โคนาล’ เขาเกลียดพวกนั้น... เกลียด... เกลียดมาก...
เขานั่งอยู่คนเดียว... เหมือนทุกๆ วัน... แต่วันนี้ต่างจากทุกวัน... ท้องฟ้าเริ่มส่งเสียงน่ากลัว... ใช่ น่ากลัว เป็นอารมณ์อย่างหนึ่งที่เขาได้เรียนรู้ เกลียดด้วย... ท้องนภาเริ่มเป็นสีเทา ความรู้สึกเหมือนว่าฝน... น้ำตาของท้องฟ้า... กำลังจะตกลงมา...
เขาเกลียดฝน... เขาเกลียดแสงแดด... เขาเกลียดทุ่งหญ้า... เกลียดทุกอย่างที่ทำให้เขาคิดถึงพ่อบุญธรรม... หัวหน้าของฝูงแกะนั้น... กลายมาเป็นพ่อบุญธรรมที่เขารักมาก... รักจนสามารถตายแทนได้... จนบัดนี้... ยังคงคิดทบทวนอยู่เรื่อยไป... ว่า... ทำไม... ทำไมไม่เป็นเขาที่ต้องตาย... ทำไมต้องเป็นคนที่เขารักมาก... ทุกที...
แล้วแบบนี้... เขาจะรักใครได้... ถ้ารักไปแล้ว... เขากลัว... กลัวว่าจะสูญเสียไปอีก...
ร่างบางค่อยๆ แปล่งแสงสีทองออกช้าๆ จนร่างบางหายไป แทนที่ด้วยแกะน้อยตัวเล็ก ขนปุย น่ารักจนรู้สึกไม่อยากจะทำร้าย
แกะน้อยเดินลงไปที่ทุ่งหญ้าเพื่อหาอะไรก็ได้ที่พอจะกินได้ กินเข้าไปประทังชีวิตที่เหมือนไม่มีชีวิตนี้ เขาอยากจะตาย... ตายอย่างไม่ทรมาน...
งับ... งับ...
เขาค่อยๆ เคี้ยวหญ้าอย่างไม่เร่งรีบ เพราะที่แถวนี้เขาอยู่มานาน ถ้าจะตาย ก็คงตายไปตั้งนานแล้ว ทั้งๆ ที่ตอนที่กินหญ้าเหล่านี้กับพ่อคนนั้น... มันแสนจะหวาน... อร่อยมากขนาดนั้นแท้ๆ แต่เพราะอะไรกัน... ตั้งแต่ท่านเดินจากไป หญ้าพวกนี้ก็ดูเหมือนจะไร้รสชาติไปทันที...
ทำไมเขาถึงไม่ตายๆ ไปซะนะ...
“ครือ...” เสียงสัตว์ร้ายที่เขาไม่เคยได้ยินดังขึ้นไม่ไกลจากตัวเองนัก แต่ชิพเองไม่คิดจะใส่ใจ ในเมื่อ... เขาตายไปซะ... ก็เป็นเรื่องที่ดีเหมือนกัน
“..........” ชิพก็ยังคงกินหญ้าอย่างช้าๆ ไม่ทุกข์ไม่ร้อน แม้อีกฝ่ายจะเข้ามาใกล้จนสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่รดอยู่ใกล้ๆ นี่แล้วก็ตาม
“ครือ... โฮ...” สิงโตหนุ่มคำรามเสียงดังเมื่ออีกฝ่ายไม่มีท่าทางหวาดกลัวตนเลยแม้แต่น้อย
ตึกๆๆๆ
เสียงฝีเท้าดังอย่างรวดเร็วเข้ามาอีกฝั่งหนึ่งของชิพ แกะน้อยเองก็พอจะรู้ว่าข้างซ้ายตนนั้นเป็นสิงโตหนุ่มที่กำลังคึก ส่วนข้างขวานั้นเป็นสุนัขจิ้งจอกที่กำลังต้องการเอาชนะสิงโตที่อยู่ข้างซ้าย
“ครือ...” สิงโตส่งเสียงครั้งสุดท้ายก่อนที่ร่างของสิงโตหนุ่มและจิ้งจอกหนุ่มจะกลายเป็นมนุษย์ ชิพพึ่งจะรู้ว่าอีกฝ่ายเป็นสัตว์ปีศาจเหมือนกัน!
“ไหนบอกว่าใครเอาเจ้านี่เป็นเหยื่อได้จะชนะไง แล้วทำไมเจ้าหยุดซะก่อนล่ะ” จิ้งจอกหนุ่มถามสิงโตหนุ่มด้วยความสงสัย
“แปลกมาก เจ้าแกะตัวนี้ไม่มีท่าทีจะกลัวข้าเลยแม้แต่น้อย เจ้าไม่ได้สังเกตรึ?” สิงโตหนุ่มถามกลับ ทำเอาจิ้งจอกหนุ่มที่พึ่งคิดได้พยักหน้าตาม
ร่างของแกะน้อยค่อยๆ แปล่งแสงช้าๆ ก่อนที่จะกลายเป็นเด็กหนุ่มใบหน้าหวานที่ทำให้ทั้งจิ้งจอกและสิงโตชะงักไปทั้งคู่
“เจ้า...” สิงโตหนุ่มไล่สายตาลงมาถึงเอวคอดก่อนที่ใบหน้าจะเริ่มขึ้นสี ละสายตาขึ้นไปมองใบหน้าอีกฝ่ายตามเดิม “เจ้าเป็นสัตว์ปีศาจ”
“ใช่ครับ ข้าเป็นสัตว์ปีศาจ” ชิพบอกเบาๆ
“งั้นดีเลย ข้าขอถามอะไรสักอย่างสิ” จิ้งจอกเริ่มพูดเรื่องที่ตนและเพื่อนสงสัย “ทำไมเจ้าถึงไม่มีท่าทีกลัวพวกเราเลย ทั้งๆ ที่พวกเราจะตะปบเจ้าอยู่แล้ว”
“เพราะ...” ร่างบางพูดด้วยเสียงเบามากจนอีกสองคน เอ๊ย ตัวไม่ได้ยิน
“อะไรนะ?”
“เพราะถึงยังไงชีวิตของข้าก็ไม่มีอะไรดีอยู่แล้วครับ ถ้าข้าตายๆ ไปซะโลกนี้อาจจะเบาขึ้นอีกเยอะแยะเลยล่ะครับ”
“เจ้านี่... ทำไมถึงได้คิดอย่างนั้นกันเล่า?!” สิงโตหนุ่มตวาดด้วยเสียงดังอย่างโมโหที่มีคนสิ้นคิดแบบนี้อยู่บนโลกใบนี้
“พวกท่านทั้งสอง... ไม่รู้สิ่งใดเกี่ยวกับข้า... ข้อร้อง ถ้าหากไม่คิดจะฆ่าข้าก็ปล่อยข้าไป ไม่อยากนั้นก็ฆ่าข้าเสียเถอะ” ชิพพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
ทั้งสิงโตหนุ่มและจิ้งจอกหนุ่มมองหน้ากันก่อนจะตัดสินใจอะไรบางอย่าง แล้วพูดขึ้นพร้อมกัน
“พวกข้าไม่มีวันทิ้งเจ้าแน่!”
ดวงตาสวยเบิกกว้างด้วยความตกใจที่ร่างของตัวเองถูกกระชากเข้าสู่อ้อมแขนของร่างสูงอย่างสิงโตหนุ่มที่กลายเป็นหนุ่มหล่อที่มีใบหน้าหล่อเหลาและดูอบอุ่น ตรงกันข้ามกับจิ้งจอกหนุ่มที่หล่อแต่กลับดูทั้งกะล่อนและเจ้าเล่ห์ในเวลาเดียวกัน
แต่ทำไมกันนะ... ทั้งสองคนกลับทำให้หัวใจที่น่าจะหยุดเต้นไปนานแล้ว กลับเต้นทั้งแรง เร็ว ระรัวจนกลัวว่าอีกสองคนจะได้ยิน
มือบางกุมที่หัวใจตัวเองด้วยความเผลอไผล เพราะไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี้กับตัวเองมาก่อน ทำให้หวาดกลัวขึ้นมาว่าตัวเองจะเป็นอะไรมากรึเปล่า
“เจ้าเป็นอะไรไป? เหตุใดใบหน้าเจ้าถึงแดงนัก? ไม่สบายรึเปล่า?” สิงโตหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วงแล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้หวังจะวัดไข้แต่อีกฝ่ายกลับสะดุ้งแล้วหดคอหนีทันที แต่ก็ใช่ว่ามันจะพ้นเพราะมือของอีกฝ่ายกำลังกุมมือของเขาอยู่
“เฮ้ๆ ไลน์ เจ้าจะแกล้งชิพอีกนานมั้ย?” จิ้งจอกหนุ่มถามขึ้นแล้วดึงแกะน้อยเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน
“เหอะ ดูสีหน้าตัวเองรึเปล่าล่ะ ฟอกซ์ เจ้านั่นแหละ สีหน้าบอกเต็มที่เลยนี่นาว่าอยากจะแกล้งเต็มทนแล้ว แต่กลัวชิพจะรู้นิสัยจริงๆ ล่ะสิ หึๆ” ไลน์ย้อนกลับทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้กเฮือก
โดนรู้ทันจนได้!
“เออ... ขอโทษนะครับ แต่ว่า... ข้าว่า...” ชิพตั้งใจจะถามชื่อของทั้งสองคน ตอนแรกลืมถามไปเพราะความตกใจของตัวเองแท้ๆ จนกระทั่งมาเกือบถึงที่พักแล้วด้วยซ้ำ
“เงียบก่อนน่า!” ทั้งสองคนว่าใส่พร้อมกันทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือก สีหน้าหวาดกลัวปรากฏให้เห็นเป็นครั้งแรก
ทั้งสิงโตและจิ้งจอกหนุ่มมองสีหน้าแบบนั้นด้วยความรู้สึกแปลกๆ ที่อยู่ๆ ในอกก็รู้สึกกลัวขึ้นมา กลัวอีกฝ่ายจะกลัวพวกเขาจนหนีไป... ไม่มีทางแน่ๆ! เขาไม่ยอมปล่อยให้คนในชะตาลิขิตของพวกเขาหายไปไหนแน่นอน!
“ขอโทษครับ...” ชิพพูดเสียงอ่อย
“เฮ้อ... พวกข้าต่างหากที่ต้องขอโทษน่ะ แต่ว่านะ เจ้ารู้รึเปล่าว่าทำไมพวกข้าถึงได้ต้องการตัวเจ้านัก หืม?” จิ้งจอกหนุ่มทำสีหน้าเจ้าเล่ห์แล้วยื่นหน้าเข้าใกล้อีกฝ่าย
“เออ... ไม่ทราบครับ”
“เพราะ...
ความคิดเห็น