คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : บันทึกบทที่ 1 Valentine Of ‘ICE & MOE’ [1827] Part 2 100%
บันทึกบทที่ 1 Valentine Of ‘ICE & MOE’ [1827] Part 2
14 กุมภาพันธ์
วันนี้เป็นวันหยุด... เพราะว่าหิมะตกหนักจนอาจารย์ใหญ่ประกาศหยุดเรียนชั่วคราวหนึ่งวัน ทำให้สาวๆ หลายคนถึงกับร้องครางอย่างเสียดาย เพราะไม่ได้เจอคนที่ตั้งใจจะเอาช็อคโกแล็ตให้ที่โรงเรียน
“อือ...” เสียงหวานครางเบาๆ ก่อนจะซุกหน้าเข้ากับผ้าห่มอีก “มีความสุขจังเลย... วันหยุด”
“แล้วนี่แกไม่คิดจะตื่นขึ้นมาทำตัวให้มันสมกับวันหน่อยเลยเรอะ” รีบอร์นถามเสียงห้วนๆ ก่อนจะกระโดดหลบระเบิดที่แรมโบ้คว้างมา ซึ่งระเบิดนั่นก็กระทบกระจกแล้วเด้งคืนไปที่ไอ้คนขว้าง...
ตูม!
“แค่กๆ” เสียงหวานไอค่อกแค่กเพราะควันจากระเบิด ดวงตาใสเหลือบมองแรมโบ้ที่บัดนี้ดำเป็นตอตะโก “แรมโบ้! ทำอะไรน่ะ! นายก็เหมือนกันนะ รีบอร์น แรมโบ้น่ะ...”
“หุบปากไปซะไอ้ห่วย!” คำประกาศทำให้ร่างบางไม่กล้าเถียง เดินเลี่ยงลงไปอาบน้ำข้างล่างแทนทันที
ซ่า~
“นี่ฉัน... ห่วยขนาดนั้นเลยเหรอ?” เสียงหวานพึมพำแผ่วเบาขณะกำลังอาบน้ำอย่างเร่งรีบ “เดี๋ยวแวะไปที่โรงเรียนหน่อยดีกว่า”
“ซือคุง~ เพื่อนมาหาแน่ะลูก!” เสียงแม่ตะโกนดังขึ้นทำเอาร่างบางเผลอกระแทกลมหายใจอย่างหน่ายๆ ขึ้นมา
“คร้าบ~” เสียงหวานตอบกลับก่อนจะเร่งมือแล้วเปิดประตูห้องน้ำเมื่ออาบน้ำและแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย
แอ๊ด...
“รุ่นที่ 10 ครับ!” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นทำเอาร่างบางผงะถอยหลังอย่างตกใจทันที
“เหวอ~” เสียงหวานอุทานลั่นเมื่อตัวเองถอยอย่างตกใจไป ซึ่งข้างหลังก็เป็นห้องน้ำที่ยังไม่แห้งดี แล้วมันก็ยังลื้นอยู่ ทำให้ร่างบางล้มก้นจ้ำเบ้าทันที
โครม!
“เจ็บ...” เสียงหวานดังขึ้นอ่อยๆ พร้อมกับใบหน้าเหยเกทำเอาโกคุเดระเป็นเดือดเป็นร้อน
“รุ่นที่สิบครับ ขอโทษจริงๆ นะครับ ผมนี่แย่จริงๆ!” เขาว่าพลางโวยวายดังลั่น... แต่ไม่ยักกะจะคิดช่วยดึงให้ร่างบางลุกขึ้นสักที
“เอาน่าๆ โกคุเดระ ว่าแต่ช่วยสึนะก่อนไม่ดีกว่าเหรอ?” เสียงยามาโมโตะดังขึ้นทำให้คนที่กำลังโวยวายรู้สึกตัวแล้วรีบขอโทษขอโพยพร้อมกับพยุงให้เขาลุกขึ้น
นึกว่าจะไม่ช่วยซะแล้ววันนี้...
“อ่า... ขอบคุณนะ” เสียงหวานกล่าวเมื่อตัวเองอยู่ในสภาพปกติแล้ว ใบหน้าหวานยิ้มแห้งๆ ให้กับเพื่อนสองคนตรงหน้านี้
“รุ่นที่ 10 ครับ! ผมตั้งใจจะมาชวนรุ่นที่ 10 ไปเล่นปาหิมะน่ะครับ!” โกคุเดระยิ้มกว้างจนแทบจะเห็นฟันหมดทั้งปาก
“อ้าว? งั้นก็จุดประสงค์เดียวกันสินะ?” ยามาโมโตะพูดยิ้มๆ แล้วหันมามองหน้าของสีนะ “ว่าไง สึนะ จะไปรึเปล่า?”
“เออ... ขอโทษจริงๆ นะ พอดีว่าวันนี้ฉันติดธุระน่ะ” ร่างบางตอบเสียงอึกอักไม่เต็มเสียงทำให้ยามาโมโตะเลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมาดังลั่น
“ฮ่าๆๆ” ยังไม่ยอมหยุด... “อ๋อ~ ที่นายจะไปเดทน่ะนะ!”
ใบหน้าหวานถึงกับอึ้งค้างตอบไม่ได้ ไม่ใช่เพราะว่าตัวเองไปเดทจริงๆ แต่เป็นเพราะไม่อยากจะเชื่อว่าอีกฝ่ายจะคิดได้แบบนี้ต่างหาก
“จริงเหรอครับ!?” โกคุเดระถามขึ้นเสียงดังอย่างตกใจ
“เออ... ก็เปล่า” ใบหน้าหวานเบือนหนีก่อนจะดันหลังเพื่อนสองคนให้ออกจากบ้านอย่างด่วนทันที “ยังไงก็... ช่วยกลับไปก่อนก็แล้วกันนะ แหะๆ”
พอเพื่อนผู้หวังดีสองคนได้จากไปเรียบร้อยแล้วร่างบางก็เตรียมตัวออกจากบ้านทันที ทำเอารีบอร์นที่ไม่ได้ตั้งใจจะสังเกตต้องเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ
“จะไปไหนน่ะ? สึนะ” รีบอร์นถามอย่างสงสัยก่อนที่มือขวาจะคว้าเอาระเบิดของแรมโบ้ได้แล้วขว้างคืนไปให้ทันที
ตูม~
“ธุระ ‘ส่วนตัว’ นิดหน่อยน่ะ” ร่างบางแต่งตัวอย่างเร่งรีบก่อนจะวิ่งพรวดออกจากห้อง และออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็วทิ้งไว้เพียงสายตาสงสัยจากรีบอร์นที่ยืนมองทางหน้าต่างเท่านั้น...
“ถึงแล้ว~” ร่างบางหอบหายใจเบาๆ มองกำแพงรั้วสูงอย่างชั่งใจ ก่อนจะค่อยๆ มุดรูเล็กๆ ที่พอแค่ให้เด็กลอดได้... แต่ทำไมเขาถึงได้ลอดมันได้นะ... เศร้าใจ~
พอลอดผ่านเข้ามาใน ‘โรงเรียน’ ได้ร่างบางก็รีบตรงไปที่ห้องคหกรรมทันที โดยที่พยายามแอบๆ ลอบๆ เข้ามาเหมือน... โจร...
ไม่อยากจะเชื่อว่าวองโกเล่รุ่นที่สิบจะเป็นโจร... เหอๆ
เคร้งๆ พรึ่บ~ กึกๆๆๆ ปิ๊บ!
เสียงดังโครมครามจากห้องครัวของคหกรรมทำเอาร่างสูงผมดำและดวงตาคมสีเดียวกันต้องมองอย่างโกรธๆ
ใครหน้าไหนบังอาจมาทำอะไรในโรงเรียน ‘ของ’ เขา!!!
ปัง!
“แกเป็น...” เสียงทุ้มชะงักไปทันทีเมื่อเห็นร่างบางทำสีหน้าตกใจหันมามองเขาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่มือบางจะพรวดมาปิดตาของเขา
“คะ... คุณฮิบาริครับ คือว่า...” เสียงหวานสั่นนิดๆ ก่อนจะพยายามดันอีกฝ่ายให้ออกจากห้องคหกรรมไป “ช่วย... ออกไปหน่อยได้รึเปล่าครับ?”
“เจ้าสัตว์กินพืชมาทำอะไรในห้องคหกรรม!” เสียงทุ้มตวาดอย่างโมโหทำเอาร่างบางสะดุ้งเฮือก จนฮิบาริรู้สึกได้
ทำไม่ต้องมาทำอะไรให้ผู้หญิงคนอื่นในที่ของเขาด้วยนะ! มันหึงนะ!
“คือว่า...” ร่างบางอึกอัก ก่อนจะตัดสินใจตอบออกไป “ช็อคโกแล็ตครับ”
มาทำช็อคโกแล็ตให้ผู้หญิงอื่นที่โรงเรียนของเขา
“ก็วันนี้เป็นวันวาเลนไทน์นี่ครับ” ร่างบางตอบเสียงอ่อยก่อนจะช้อนตามองสีหน้าที่ยังติดจะโกรธของอีกฝ่ายอยู่
ทำช็อคโกแล็ตว่าเลนไทน์ให้ผู้หญิงอื่นในที่ของเขา!
“ทำบ้าอะไรของเธอน่ะ!” มือหนาคว้าเอาแขนบางกระชากแล้วเขย่าอย่างบ้าคลั่งทำเอาสึนะถึงกับตกใจทำอะไรไม่ถูกเพราะไม่เคยเห็นท่าทีแบบนี้ของคนตรงหน้า
ตึง!
“โอ๊ย!” เสียงหวานร้องขึ้นเมื่อโดนพลักไปชิดพนัง ใบหน้าหวานเริ่มกลัวอารมณ์คนตรงหน้าอย่างเห็นได้ชัด ยิ่งทำให้ฮิบาริหงุดหงิดเข้าไปใหญ่
บอกตามตรงว่ามันฉุนพิกล! ความรู้สึกมันตีกันมั่วไปหมดจนสับสนตัวเอง!
“นั่นน่ะ... ของ...” ร่างสูงกัดฟันพูดเพราะพอจะเดาออกว่าร่างบางตรงหน้านี้ชอบใคร... ก็คนๆ นี้อยู่ในสายตาเขามานาน
“ของคุณฮิบาริครับ” เสียงหวานตอบกลับทำเอาร่างสูงชะงักไป
ของ... เขา...
“ของคุณฮิบาริครับ” ร่างบางย้ำคำอีกครั้งด้วยใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อเมื่อร่างสูงมีท่าทีไม่เชื่อ “จริงๆ ครับ”
ร่างสูงนิ่งไปทำเอาร่างบางเริ่มใจเสียเมื่อคิดว่าอีกฝ่ายคงจะไม่ได้คิดอะไรแบบตัวเอง... มันน่ากลัวไม่หยอก...
“ก็... คุณฮิบาริ... ก็คือ... ผม...” ร่างบางไม่กล้าพูดก่อนจะก้มหน้างุดๆ ตัดสินใจบอกไป...
ความจริงแล้วก็ตั้งใจจะบอกตอนให้ช็อคโกแล็ตที่เสร็จแล้วแท้ๆ เลย...
“ผมชอบคุณฮิบาริครับ!” ร่างบางพูดเสียงดัง หลับตาปี๋ ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่ายเลย “ผมชอบมาตลอดเลย...”
“ซาซางาวะ เคียวโกะ...” ชื่อที่ร่างสูงพูดขึ้นทำเอาร่างบางถึงกับงง เสียงทุ้มจึงต่อคำถามให้จบ “เธอน่ะชอบซาซางาวะ เคียวโกะไม่ใช่รึไง?”
“เปล่าครับ... เออ... ก็ใช่ครับ คือว่า... เคียวโกะจัง... เหมือน... คุณแม่น่ะครับ แหะๆ” ร่างบางหัวเราะแหะๆ กลบเกลื่อน ความจริงไม่ได้อยากให้อีกฝ่ายรู้ว่าตัวเองเป็นคนติดแม่แท้ๆ แต่ว่าดันมาถามแบบนี้ซะได้...
“แต่ว่าเธอ...”
“ก็... เคียวโกะจังเหมือนจะรู้ทันว่าผม... ชอบ... คุณฮิบาริ ก็เลยอดเขินไม่ได้” พูดไปก็พยายามก้มหน้างุดให้ต่ำที่สุด เพื่อที่อีกฝ่ายจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าแดงๆ ของตัวเอง
ร่างบางรู้ได้เลยว่าใบหน้าตัวเองตอนนี้ร้อนผะผ่าวแค่ไหน จนต้องเผลอยกมือขึ้นแตะแก้มตัวเอง ดวงตาใสหลับปี๋ อยากจะวิ่งหนีออกไปจากตรงนี้จริงๆ
หมับ!
“อะ.. เอ๋?” เสียงหวานร้องอย่างสงสัยเมื่ออยู่ๆ เขาก็หลุดเข้าไปในอ้อมแขนแกร่งแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย...
“ชอบ...”
“หา...??” ร่างบางร้องขึ้นก่อนใบหน้าจะร้อนขึ้นจนแทบจะกลายเป็นโหมดดับเครื่องชน (?)
“ชอบนะ...”
“..........” ร่างบางถึงกับพูดอะไรไม่ออก กว่าจะรู้ตัวก็ถูกอีกฝ่ายเชยคางมนขึ้นแล้วทาบทับริมฝีปากร้อนผ่าวลงมา
ความรู้สึกร้อนวาบแล่นเข้ามาในร่างกายเมื่อปลายลิ้นร้อนของอีกฝ่ายแทรกเข้ามาในโพรงปากบาง ด้วยความไม่คุ้นเคยทำให้ร่างบางเผลอสะดุ้งแล้วดันร่างสูงออก แต่ว่ามือหนากลับกดท้ายทอยร่างบางไว้แล้วสอดแทรกให้ล้ำลึกมากขึ้น...
“แฮ่ก... แฮ่ก...” เสียงหวานหอบระรัวอย่างคนหายใจไม่ทันเมื่อร่างบางสูงให้ริมฝีปากบางเป็นอิสระ ร่างบางพยายามเก็บออกซิเจนเข้าปอดให้ได้มากที่สุดทดแทนส่วนที่หายไปเมื่อครู่
“น่า... ขย้ำ...” เสียงทุ้มพูดขึ้นทำเอาร่างบางหดตัวกลับทันที
น่าขย้ำ...
เป็นคำพูดที่ทำเอาร่างบางถึงกับสยองเมื่อนึกสภาพว่าตัวเองเป็นเหมือนกับเหยื่อของคนตรงหน้าที่ต้องเข้าโรงพยาบาลทั้งหลาย
“น่าขย้ำให้ลุกไม่ได้... บนเตียง”
แต่คำพูดถัดมาเล่นเอาร่างบางถึงกับหน้าแดงก่ำกับคำพูดที่สื่อออกมาแบบนั้น>///< อ่าเนอะ
เม้นหน่อยน้า~
ปล. ลืมเปลี่ยนเป็น 100% อีกแล้วแฮะ
ความคิดเห็น