คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : EP 2 100%
“เอาล่ะนะ พวกข้าอยู่กันในถ้ำแบบนี้แหละตั้งแต่ที่พวกข้าหนีออกจากฝูงมาอ่ะนะ พวกข้าได้ขุดทำเป็นห้องๆ ไว้แล้วนะ มีห้องหน้าหนึ่ง (ห้องรับรอง ห้องนั่งเล่น ห้องกินข้าว รวมหมดเลย) ห้องนอนสองนะ (เพราะไม่ได้คิดว่าจะเจอแกะน้อยกลอยใจเลยไม่ได้ขุดเผื่อไว้) ห้องน้ำรวมห้องอาบน้ำหนึ่ง (มีไว้เพื่อ??) ห้องนอนไม่มีปัญหาอะไรมากนักหรอกนนะ เจ้านอนห้องหนึ่ง เดี๋ยวพวกข้าจะนอนด้วยกันเอง” ไลน์อธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบๆ
“เฮ้ยๆ ถ้าจะแบ่งกันนอนแบบนั้นก็ให้ข้านอนกับชิพสิเฟ้ย” ฟอกซ์เถียง ทำให้คนถูกกล่าวถึงยืนหน้าแดงจนไม่รู้จะแดงยังไงอยู่ใกล้ๆ
“ไม่ได้หรอก เดี๋ยวนายจะไปทำอะไรชิพอีก อย่าลืมที่เราสัญญากับไอ้หมอดูกำมะลอนั่นดิ”
“เออ... ถ้าเขาเป็นหมอดูกำมะลอแล้วทำไมพวกท่านถึงได้เชื่อเขาจะครับ?” ชิพถามเสียงเบา แต่เพราะเป็นถ้ำเสียงเลยก้องกว่าปกติ
“อ้อ เพราะว่าไอ้หมอดูนี่ดันแต่งตัวพิลึกไม่เหมือนหมอดู แต่ดันแม่นแบบที่เรียกว่าดูหมอ 100 ครั้ง ก็ถูก 100 ครั้งน่ะสิ” จิ้งจอกหนุ่มอธิบายแล้วมือเรียวก็ค่อยๆ โอบเอวบางช้าๆ แต่ก็ต้องชักออกทันทีเพราะไลน์ตีมือร่างโปร่งทันที
“อย่าแม้แต่จะคิด ฟอกซ์” ไลน์ดุ
“เออ... แล้วทำไมถึงได้มั่นใจนักล่ะครับ ว่าเป็นข้า...” ชิพถามเสียงอ่อย
“ก็พอเห็นปุ๊บ ความรู้สึกมันก็...” ทั้งสองคนเงียบไปทันที ก่อนจะเบือนหน้าหนีด้วยความรู้สึกวูบๆ วาบๆ ภายในตัว
‘เป็นแบบที่ในคำทำนายเลยน่ะสิ ทั้งใจเต้นผิดจังหวะ รุนแรง มือไม้พาลสั่นไปหมด แถมยัง... หน้ายังร้อนวูบวาบแบบที่ไม่เคยเกิดมาก่อนเลยด้วย อีกอย่าง... แค่เห็นก็รู้สึกอยากจับกิน (กด) แล้ว!’
“เออ... มีอะไรรึเปล่าครับ”
“เปล่า! เปล่า ไม่มีอะไร” ไลน์ปฏิเสธเสียงดังก่อนจะลดระดับเสียงลงเมื่ออีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก “งั้นข้าจะพาไปดูห้องนอนนะ แล้วจะได้ให้เจ้าสำรวจภายในถ้ำด้วย”
“ครับ”
“ปกติเจ้ากินอะไรเป็นอาหารรึ?” ไลน์ถามด้วยความสงสัย เพราะเดี๋ยวเขากับฟอกซ์จะออกไปล่าเอาปลามากิน จะจับสัตว์บกก็ไม่กล้า เกรงใจแกะน้อยว่าจะกลัวจนหนีไป
...พวกเขาคงทนไม่ได้...
“ข้ากินหญ้าเป็นอาหารครับ เดี๋ยวกินรอบๆ นี้ก็ได้ครับ ไม่ยากเท่าไหร่” ชิพตอบด้วยน้ำเสียงเรื่อยๆ ที่อีกฝ่ายจะไปหาเนื้อกิน รู้สึกว่าอีกฝ่ายจะยังไม่รู้ว่าเขาเคยเป็นครึ่งเทพมาก่อน เห็นพวกเทพกินซะจนชินตา
พวกเทพที่เป็นเลือดบริสุทธิ์แต่กลับไม่ได้ทำตัวให้เป็นเทพบริสุทธิ์... กฎของเทพคือห้ามกินเนื้อ... เขาไม่เคยกินและไม่คิดจะกิน แต่พวกเทพนั่น... กลับกินอย่างสบายใจเฉิบซะน่าหมั่นไส้ และก็เป็นพวกนั้นแหละ ที่ทำให้เขาต้องมาตกอยู่ในชะตากรรมแบบนี้!
แต่จะว่าไป... มันก็ไม่เลวเท่าไหร่เลยที่ต้องอยู่กับสองตนนี้
“ไม่ได้นะ! ถ้าแบบนั้นอาจจะอันตรายก็ได้” ฟอกซ์ค้านเสียงแข็ง ไลน์เองก็พยักหน้าอย่างเห็นด้วยกับความคิดของฟอกซ์ “เดี๋ยวไปกับพวกข้าล่ะกัน ตอนพวกข้าหาอาหารอยู่ เจ้าก็กินหญ้าแถวๆ นั้นไปนะ”
“จะดีเหรอครับ ข้าจะไปเป็นภาระรึเปล่า...” ชิพถามเสียงอ่อย
“โว้ย! เจ้านี่ก็กลัวไม่เข้าเรื่อง” ฟอกซ์ว่าใส่อย่างเหลืออด
“ขอโทษครับ ข้าขอโทษครับ” ชิพรีบพูดด้วยความเคยชิน
“เจ้ามัน... เอาอย่างนี้ล่ะกัน พวกข้าจะไปหาอาหารกัน เจ้าก็อยู่แถวนั้นด้วย แล้ว! แล้วเล่าเรื่องของเจ้า อย่างล่ะเอียดนะ! เล่ามาให้หมด!”
“ครับ... ได้ครับ”
ชิพก้มหน้าลงเล็กน้อย ดวงตาเริ่มเป็นประกายที่เห็นอีกฝ่ายเข้มแข็งอย่างนี้ เขาเองก็อยากเป็นแบบนี้ แต่... แต่ว่า... ถ้าเขาลองพยายามดู... คง... เขาเองก็ต้องเข้มแข็งได้เหมือนกันแหละน่า!
รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าหวานทำให้คนที่กำลังยืนมองการตัดสินใจของร่างบางเงียบๆ ต้องเบือนหน้าหนีไปเพราะใบหน้าแบบนั้น... มันทำให้เขารู้สึกร้อนวูบตรงใบหน้าตัวเอง!
“ขอบคุณมากๆ เลยนะครับ ข้า... อยากเข้มแข็งเหมือนท่านทั้งสองคนจังเลยครับ” ชิพพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ไม่มีน้ำเสียงปนเศร้าสร้อยอีกแล้ว มีแต่น้ำเสียงร่าเริงชวนสนุก ฟังแล้วสบายหู
“งั้น... ขอรางวัลที่ทำให้เจ้าสบายใจหน่อยสิ” ชิพฟังคำนั้นก็ต้องเอียงหน้าอย่างสงสัย
“อ๊ะ...!”
ร่างบางถูกกระชากไปอยู่ในอ้อมกอดของร่างโปร่ง ก่อนที่ริมฝีปากจะได้ถามว่าอะไรเป็นอะไรก็ต้องถูกปิดซะก่อน ทำเอาร่างบางเบิกตากว้าง ก่อนที่จะค่อยๆ เปลี่ยนเป็นหลับตาพริ้มรับสัมผัสที่แสนคุ้นเคยนั้น
หวานจัง...
“อะ อือ!” เมื่อลิ้นอีกฝ่ายเริ่มลุกล้ำก็ทำให้ร่างบางดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขน
“เฮ้ยๆ” ไลน์ดึงเอาชิพออกจากอ้อมกอดของร่างโปร่งทันที ฟอกซ์ได้แต่เลียริมฝีปากด้วยความเสียดาย มันหวานมากจนไม่อยากละจากร่างบางๆ นี้ ชิพซบไหล่ร่างสูงด้วยอาการหอบเพราะร่างโปร่งไม่ได้เว้นให้เขาหายใจเลยแม้แต่น้อย
“แฮ่ก... แฮ่ก...” เมื่อลมหายใจเริ่มเป็นปกติร่างบางก็พยุงตัวเองให้ยืนอย่างปกติ “เมื่อกี้ท่านทำอะไรน่ะครับ? หวานจังเลย”
บึ้ม!
ใบหน้าของร่างโปร่งแดงด้วยความรู้สึกเขินแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ไม่นึกว่าจะมีคนที่ไม่รู้จักแม้กระทั่งการจูบด้วย!
“แล้ว... เจ้าชอบมั้ยล่ะ?” ไลน์ถามกระซิบข้างหูเบาๆ ทำเอาขนร่างบางลุกเกรียว
“ชอบ...ครับ” ร่างบางตอบด้วยสีหน้าที่แดงขึ้นนิดๆ
“นั่นเขาเรียกว่า ‘จูบ’ เป็นการแสดงความ... เออ... น่ะนะ” สิงโตหนุ่มเองก็ไม่กล้าจะพูดว่ารัก เพราะถ้าพูดไปอีกฝ่ายต้องไม่เชื่อแน่ๆ ที่เขาหลงรักอีกฝ่ายด้วยเวลาไม่นานขนาดนี้
“จูบเหรอครับ?”
“ใช่ ถ้าอยากได้อีกล่ะก็ มาหาข้า...” ฟอกซ์พูดไม่ทันจบไลน์ก็แสยะยิ้มอย่างน่ากลัว
“ข้าทำให้ก็ได้” พูดจบก็ประกบปากร่างบางอย่างรวดเร็ว
ความรู้สึกหวาน... แต่หวานต่างจากเมื่อสักครู่ ความรู้สึกที่เกิดจากฟอกซ์เป็นความรู้สึกหวานที่ทำให้รุ่มร้อน แต่คนนี้... ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น หวานจนไม่อยากละออกไป...
“อืม...” ร่างบางครางเสียงหวาน ร่างกายเริ่มไร้เรี่ยวแรงจนต้องเกาะอีกฝ่ายเอาไว้
“เฮ้ยๆ พอเฟ้ยๆ เดี๋ยวข้าขาดทุนกันพอดี”
พอร่างสูงละริมฝีปากออกร่างบางถึงกับทรุดลงกับพูด มือบางจับปากตัวเองด้วยความรู้สึกแปลกๆ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นตั้งแต่เห็นหน้าสองคนนี้...
...รัก...
“เอาล่ะๆ ไปหาอะไรกินก่อนดีกว่านะ เดี๋ยวจะค่ำมืดไปกว่านี้ ปลาเข้านอนกันพอดี” พอฟอกซ์พูดแบบนั้นก็ทำให้ชิพสะดุ้งออกจากภวังค์ก่อนจะหัวเราะคิกคัก
ปลาเข้านอนเหรอ? พึ่งได้ยินคำพูดแปลกๆ แบบนี้ครั้งแรกแหะ จะว่าไป... เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปลานอนด้วย แล้วนอนยังไงล่ะนั้น เหมือนที่เขานอนรึเปล่า?
ชิพค่อยๆ ลุกขึ้นยืนด้วยความไม่มั่นใจว่าขาตัวเองมีแรงรึยัง แต่ก็ยืนได้สบาย ไม่มีอะไรมาก พวกเขาเดินไปกันที่แม้น้ำทางทิศเหนือ
ชิพวิ่งลงไปในน้ำทันทีที่เห็นเหมือนกับว่าไม่เคยเห็นอะไรที่สวยขนาดนี้มาก่อนเลย ร่างเริง... เด็ก... ไร้เดียงสา... บริสุทธิ์...
“เฮ้ๆ อย่างพึ่งเหม่อดิ” ฟอกซ์เรียกเพื่อนสนิทด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังเพ้อ
“เจ้าก็เหมือนกันนั้นแหละน่า แค่ฟังเสียงข้าก็รู้ว่าเจ้าเองก็กำลังอึ้งใช่มั้ยล่ะ” ไลน์สวนกลับด้วยน้ำเสียงที่ไม่ได้ต่างกันมากนัก
“เอ้าๆ หาข้าวหาปลาเร็วเข้า ไม่งั้นคืนนี้ได้ท้องร้องจ๊อกๆ แน่เลย” ชิพตะโกนขึ้นมาทำให้ทั้งสองตนได้สติแล้วเริ่มหาปลาทันที
เวลาผ่านไปไม่นานทั้งฟอกซ์และไลน์ได้ปลาพอกินและพอเก็บไว้เป็นเสบียงไว้กินพรุ่งนี้เช้าด้วย แต่ดูเหมือนชิพจะไม่ยอมขึ้นจากน้ำเลย แถมยังเล่นในร่างมนุษย์แบบนั้นซะด้วย
“ฮ่าๆๆๆ อย่าสิๆ จั๊กจี้นะ คิกๆ” เสียงหัวเราะคิกคักเรียกความสนใจให้หันไปมองได้ชะงักนัก
“เฮ้ยๆ นั่นมันตัวอะไรน่ะ” ฟอกซ์ร้องลั่นทันทีที่เห็นชิพกำลังเล่นกับหญิงสาวที่มีตัวเป็นมนุษย์แต่มีขา เอ๊ะ ไม่ใช่สิ มีหางต่างหาก ยัยนี่มีขาเป็นปลา!
“รู้สึกเขาจะเรียกกันว่า ‘เงือก’ นะ” ไลน์ตอบในขณะที่กำลังสำรวจอยู่ว่าเจ้าเงือกตนนี้จะทำอันตรายร่างบางได้รึเปล่า แต่ก็ไม่เห็นมีอะไรจะทำร้ายร่างบางได้ ก็แค่ผู้หญิงคนเดียว
“เฮ้ๆ ชิพ กำลังเล่นน้ำกับใครน่ะ?!” ฟอกซ์ตะโกนด้วยอารมณ์หงุดหงิด เขารู้สึกไม่อยากให้ปลาประหลาดนั่นแตะตัวชิพ ‘ของเขา’ เลยแม้แต่น้อย
“อ๊ะ ฟอกซ์ ข้าได้เพื่อนใหม่ล่ะครับ เธอชื่อว่า ‘ฟิช’ ครับ ห้ามกินเธอนะครับ” ชิพพูดติดตลกแต่เงือกน้อยไม่ตลดด้วยเพราะสีหน้าของอีกฝ่ายเหมือนกำลังโมโหเธออยู่ ทำเอาเธอเกิดอาการกลัวขึ้นมากะทันหัน
“พอเลยๆ เป็น ‘เพื่อน’ นะเป็นได้ แต่ห้ามเกินเลยกว่านั้น! แล้วก็ขึ้นได้แล้วนะ พวกข้าหาอาหารเสร็จแล้วจะกลับแล้วด้วย!” ฟอกซ์พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปลี่ยนไปจากเดิม
“ทราบแล้วครับ” ชิพรับเสียงอ่อย ทั้งๆ ที่เขาอยากจะเล่นอยู่กับฟิชแท้ๆ แต่ว่า... เขาอยากอยู่กับฟอกซ์และไลน์มากกว่า “ฟิช แล้วเจอกันใหม่นะ สักวัน”
“ได้ ข้าจะคิดถึงเจ้านะ” เงือกน้อยยิ้มหวานก่อนจะมุดลงน้ำไปดังเดิม
“ข้า... จะคิดถึงเจ้าเหมือนกันนะ” ชิพพูดเสียงเบา กังวาน ให้เพื่อนคนแรกของตัวเองได้ยิน
“ฮึ่ย! เจ้านี่อัธยาศัยดีจริงนะ”
“เธอเป็นเพื่อนคนแรกของข้านะครับ” ชิพพูดเสียงหวาน ติดจะอ้อนๆ หน่อยๆ เลยด้วยซ้ำ
“แล้ว... พวกข้าไม่ใช่เพื่อนเจ้ารึไงกัน?”
“ครับ ไม่ใช่เพื่อนข้าหรอกครับ เพราะพวกท่านเป็นมากกว่านั้น...” ชิพพูดแล้วก็เงียบไป ความรู้สึกอายที่ได้รู้จักครั้งแรกถาโถมเข้ามาอย่างกะทันหัน
“มากกว่านั้น...??”
“ผมหมายถึง... เออ...”
“..........”
“ครอบครัวน่ะครับ”
แก้ไขคำเรียบร้อยแล้วเน้อ
จะได้อ่านสบายๆ กันเนาะ
คุคุ
ความคิดเห็น