คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บันทึกบทที่ 1 Valentine Of ‘ICE & MOE’ [1827] Part 1 [100%]
7 กุมภาพันธ์...
“เออ... โทษทีนะ เคียวโกะจัง” เด็กหนุ่มร่างบางเดินเข้าไปใกล้เด็กสาวคนหนึ่งที่หันมามองพร้อมรอยยิ้ม
“มีอะไรเหรอ? สึนะคุง” หญิงสาวถามเมื่อเห็นใบหน้าที่ขึ้นสีระเรื่อของอีกฝ่าย
“ขอ... ขอปรึกษาอะไรหน่อยสิ” เสียงหวานๆ สั่นพลางหลบตาอีกฝ่ายก่อนจะค่อยๆ ช้อนตามองอย่างคาดหวังเล็กน้อย
“เออ... ขอโทษนะ วันนี้คงไม่ว่าง เอาเป็นวันพรุ่งนี้มาที่บ้านฉันสิ” หญิงสาวบอกก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินจากไปพร้อมกับหญิงสาวผมดำยาวเพื่อนเธอ
“พรุ่งนี้... วันเสาร์...” สึนะพึมพำกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่ใบหน้าหวานจะแย้มรอยยิ้มออกมา “จะได้ไปบ้านเคียวโกะจัง~!”
“รุ่นที่ 10 คร้าบ~! พรุ่งนี้ว่างรึเปล่าครับ? ไปสวนสนุกกันเถอะ” คนๆ เดียวที่เรียกร่างบางด้วยสรรพนามแบบนี้วิ่งเข้ามาหาแล้วมองดวงตาใสของร่างบางอย่างคาดหวัง
...ทำเอาร่างบางได้แต่หัวเราะแหะๆ กลับไปอย่างหนักใจเท่านั้นเอง
“ขอโทษนะ โกคุเดระคุง พรุ่งนี้ฉันมีนัดน่ะ” เสียงหวานตอบกลับทำเอาใบหน้าของคนที่คาดหวังห่อเหี่ยวได้ในพริบตา
“เหรอครับ...”
“เออ... คือ... ขอโทษจริงๆ นะ” ร่างบางเลิกลักเมื่อเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายหมองลง
“อะไร? สึนะจะไปเดทเหรอ?” คนที่อารมณ์ดีอยู่เป็นนิจเดินเข้ามาแล้วถามกึ่งแซวด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างไม่คิดอะไร
“เอ๋? เปล่าหรอก ไม่ใช่หรอก” สึนะปฏิเสธทันทีก่อนจะหยิบกระเป๋าตัวเองขึ้นมา “กลับบ้านกันดีกว่านะ ท่าทางอากาศจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่ด้วย”
“ก็นะ นี่มันหน้าหนาว” ยามาโมโตะมองหิมะที่ค่อยๆ โปรยปรายลงมาช้าๆ ก่อนจะหยิบกระเป๋าขึ้นมาบ้าง “เอ่อ! นี่ สึนะ นายคิดว่าฮิบาริจะยังอยู่ในโรงเรียนรึเปล่า?”
“ไหงถามอย่างนั้นล่ะ?” ร่างบางร้องเสียงหลงรีบซ่อนใบหน้าที่ชักจะขึ้นสีระเรื่อ “ปกติไม่ถามนี่นา”
“อ้อ ก็... เปล่านี่ ไม่มีอะไรหรอก แค่สงสัยเฉยๆ น่ะ” ยามาโมโตะยักไหล่ก่อนจะก้าวเดินออกนอกประตูไปก่อน
“ถามเฉยๆ หมายความว่ายังไงกันฟ่ะ! อย่ามารวนรุ่นที่ 10 นะเฟ้ย!” โกคุเดระโวยวายทำท่าจะอัดอีกฝ่ายถ้าไม่ติดว่าสึนะยังยืนขวางอยู่ล่ะก็... เสร็จ!
“เอาน่าๆ โกคุเดระคุง ยามาโมโตะก็ด้วย” ร่างบางหันไปยิ้มให้ทันสองคนก่อนจะชวนกลับบ้าน “กลับกันดีกว่านะ เดี๋ยวหิมะจะตกหนักกว่านี้แล้วจะแย่”
“นั่นสินะครับ รุ่นที่ 10” โกคุเดระเอ่ยเห็นด้วยพร้อมกับแววตาเลื่อมใสอย่างถึงที่สุด
“อ่า... แฮะๆๆ”
...ทำไมรู้สึกหนักใจพิลึกนะ...
8 กุมภาพันธ์…
ติ๊งหน่อง...
“ค่า~!” เสียงของเคียวโกะดังขึ้นหลังจากที่ร่างบางกดกริ่งหน้าบ้านของหญิงสาวเบาๆ
แกร๊ก...
“อ้อ สึนะคุงเองเหรอ? เข้ามาก่อนสิ” เด็กสาวเชิญเข้าบ้าน
“เออ... แล้วคุณพี่...” ร่างบางเหลือบไปมองด้านหลังของหญิงสาวที่เหมือนกับว่าบ้านนี้ไม่มีใครเลยสักคน
“พี่น่ะเหรอ? พี่เขาซ้อมมวยอยู่บนห้องนู้นแหละ” หญิงสาวบอกก่อนจะถอยหลังนิดหนึ่งให้ร่างบางก้าวเข้ามาในบ้าน “มาทางนี้นะ”
“อืม” สึนะรับคำอย่างประหม่าเดินตามหญิงสาวเข้าไปจนถึงห้องครัว
“รอตรงนี้ก่อนนะ เดี๋ยวจะหยิบชากับเค้กมาให้” หญิงสาวบอกเสียงนุ่ม
“โอ้~! ซาวาดะ! มาบ้านฉันงั้นเหรอ อยากมาซ้อมมวยแบบสุดขั้วแล้วใช่มั้ย!?” ดวงตาของเรียวเฮเป็นประกายซะจนใบหน้าหวานต้องเหวอกินเผลอถอยหลังไปอย่างตกใจ
“โธ่ พี่ก็... อย่าทำให้สึนะคุงลำบากใจสิ” คนเป็นน้องสาวเอ็ดใส่เบาๆ ก่อนจะวางชาและขนมไว้บนโต๊ะ “นั่งสิ สึนะคุง”
“อือ” ร่างบางนั่งลงบนเก้าอี้ช้าๆ มือบางจับแก้วน้ำชาที่ทำให้มือเย็นๆ ของร่างบางอบอุ่นขึ้นมาทันที “คือว่านะ... เคียวโกะจัง...”
“อะไรเหรอจ๊ะ?”
“ของขวัญเนี้ย... เป็นของแบบไหนคนที่รับถึงจะดีใจเหรอ?” เสียงหวานถามสั่นๆ อย่างไม่มั่นใจในตัวเอง
“โอ้~! ซาวาดะ! นายจะหาของขวัญให้แฟนงั้นเรอะ! เอาให้มันสุดขั้วไปเล้ย~!!” คุณพี่ว่าก่อนที่ดวงตา (และฉากหลัง) จะมีไฟลุกท่วมอยู่ในนั้น
“อ่ะ... เออ...” ร่างบางชะงักไปทันที
“พี่ล่ะก็...” เคียวโกะส่ายหัวเบาๆ อย่างเหนื่อยหน่ายใจ “จะเอาให้คนแบบไหนเหรอจ๊ะ? แล้วก็... อืม... เนื่องในโอกาสอะไรล่ะ?”
“คือว่า...” ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีระเรื่อ “ถะ... ถ้าสมมตินะ! สมมตินะเคียวโกะจัง ถ้าสมมติว่าฉันเอาของขวัญให้เคียวโกะจังในวันวาเลนไทน์ เคียวโกะจังอยากได้ของขวัญแบบไหนเหรอ?”
ดวงตาในเป็นประกายระยับอย่างอยากรู้ แต่คำถามนี้ทำเอาไฟสุดขั้วในดวงตาของเรียวเฮต้องลุกพรึ่บอีกครั้ง
“ขัดขวางอย่างสุดขั้ว!!! ถึงจะเป็นนายก็เถอะนะ ซาวาดะ!! ฉันไม่ยอมให้น้องสาวที่น่ารักและมีคนเดียวในโลกแบบนี้ให้กับนายเด็ดขาด~!!!” ว่าแล้วก็ตะโกนลั่น
“เออ... ได้ข่าวว่าผมพูดว่าสมมตินะครับ คุณพี่” สึนะบอกพลางปาดเหงื่อจากความร้อนแรงของคุณพี่ที่คึกไม่เว้นแม้แต่หน้าหนาวแบบนี้
“นั่นสิ สึนะคุงแค่สมมติเองนะ” เคียวโกะพูดขึ้นยิ้มๆ ก่อนจะพูดออกมา “ถ้าเป็นวันวาเลนไทน์ปกติก็จะให้เป็นช็อคโกแล็ตนะ คนส่วนใหญ่อาจจะซื้อมาให้ แต่ฉันว่าทำเองดีกว่า รู้สึกจริงใจดีนะ”
หญิงสาวพูดพร้อมรอยยิ้มสดใส
“งั้น... ช่วย... ช่วยสอนฉันทำหน่อยสิ!” ร่างบางพูดขึ้นทำให้เคียวโกะถึงกับงงๆ
“คือว่า... ขอโทษนะ สึนะคุง แต่เรื่องแบบนี้ฉันไม่เก่งจริงๆ ถ้าจะให้สอนก็... อืม... ให้ฮารุจังสอนสิจ๊ะ”
“งั้นเหรอ? ขอบคุณมากๆ เลยนะเคียวโกะจัง!” ว่าแล้วก็คว้ามือเล็กของหญิงสาวมาเขย่าๆ แล้ววิ่งพรวดพราดออกจากบ้านซาซางาวะไปอย่างรวดเร็ว
“ซาวาดะจับมือน้องสาวที่น่ารักของฉัน! โกรธสุดขั้ว~!!!”
“ถ้าเป็นตอนนี้... แฮ่กๆ ฮารุจะไปอยู่ที่ไหนนะ?” ร่างบางไปหอบไปแต่ก็ยังไม่หยุดพัก เขาวิ่งไปเรื่อยๆ เพื่อตามหาเด็กผู้หญิงที่เขาอยากจะเจอตัวตอนนี้เป็นที่สุด
โดยที่ไม่รู้ตัว... ร่างบางโดนจับจ้องด้วยดวงตาใสดำสนิทนิ่งเรียบแฝงแววหงุดหงิดอยู่
โครม!
“โอ๊ย~! / อูย...” เสียงอุทานดังขึ้นพร้อมกันเมื่อทั้งสองชนกันเข้าอย่างจัง
ร่างบางปัดเนื้อปัดตัวเล็กน้อยก่อนจะลุกพรวดขึ้นอย่างเร่งรีบ เตรียมตัวขอโทษอีกฝ่ายเต็มที่ก่อนที่ดวงตาใสจะเบิกกว้างอย่างตกใจ
“ฮารุ...!” เสียงเรียกชื่อทำให้หญิงสาวที่ตอนนี้ก้นจ้ำเบ้ากับพื้นเงยหน้าขึ้นมามอง
“คุณสึนะ!? คุณสึนะนี่เอง แหม... ฮารุตามหาตั้งนานแน่ะค่ะ” เด็กหญิงว่าแล้วลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวเล็กน้อยก่อนจะแย้มรอยยิ้มให้อีกฝ่ายแบบ... ปิ๊งๆ “เคียวโกะจังโทรมาบอกว่าคุณสึนะมีเรื่องจะปรึกษา... เรื่องอะไรเหรอคะ?”
“ช่วย... เออ...” ใบหน้าหวานหันซ้ายหันขวาอย่างไม่มั่นใจก่อนจะขยับตัวเข้าใกล้แล้วกระซิบที่ข้างหูพร้อมกับใบหน้าที่ขึ้นสีน้อยๆ “ช่วยสอนทำช็อคโกแล็ตหน่อยสิ”
“คุณสึนะ!” เสียงฮารุอุทานดังลั่น “คุณสึนะจะทำให้ฮารุเหรอคะ?! ดึใจจังเลยค่ะ จะตั้งใจสอนสุดชีวิตเลยค่ะ ป๊ะ! ไปกันเถอะค่ะ ไปเรียนที่บ้านคุณสึนะนะคะ”
“อา... อืม”
9 กุมภาพันธ์
“ห่วย!” คำพูดแบบไม่เกรงใจของรีบอร์นทำให้ใบหน้าหวานๆ หมองลงอย่างเห็นได้ชัด “ทำไมแกถึงได้คิดจะทำขึ้นมาฮะ! ก็รู้อยู่ว่าตัวเองฝีมือห่วยแค่ไหน อ้อ... ไม่สิ แกมันก็ห่วยไปทุกเรื่องนั่นแหละ”
ตื่นเช้ามาก็ด่าห่วยไปเรียบร้อยสามรอบเต็มๆ...ขอโทษที่เกิดมาห่วย ฮึ!
10 กุมภาพันธ์
“ดีขึ้นนิดหนึ่ง... แต่ก็ยังห่วยเหมือนเดิม!” รีบอร์นว่าอย่างไม่เกรงใจก่อนจะเอาช็อคโกแล็ตนั่นยัดเข้าปากแรมโบ้ที่เล่นอะไรบ้าๆ อยู่ไม่ไกลนัก “ดีกว่าของเบียงกี้หน่อยนึง”
...มันถือเป็นคำชมรึเปล่านะ??
“รุ่นที่ 10 คร้าบ~! ผมมารับแล้วคร้าบ~!” แล้วเสียงโกคุเดระดังขึ้นเมื่อได้เวลาไปโรงเรียนแล้ว
เฮ้อ...
11 กุมภาพันธ์
“รุ่นที่ 10 คร้าบ~!” เสียงโกคุเดระตะโกนเรียกชื่อตั้งแต่เช้าทำให้ร่างบางจำใจต้องตื่นขึ้นมาแต่เช้า
ร่างบางไม่คิดจะทำช็อคโกแล็ตตอนนี้หรอก เอาไว้ตอนเย็นค่อยกลับมาทันคงจะดีกว่า...
“ไม่ว่าแกจะทำตอนเช้า หรือตอนเย็นมันก็ห่วยเหมือนเดิม” พอกัดเข้าไปได้หน่อยรีบอร์นก็พูดขึ้นแล้วเอาส่วนที่เหลือยัดปากแรมโบ้เหมือนอย่างทุกวัน
ดูท่าความคิดนี้คงจะไม่เวิร์คสักเท่าไหร่...
12 - 13 กุมภาพันธ์
รีบอร์นต้องเลิกคิ้วอย่างไม่เข้าใจเล็กน้อย เมื่อไอ้ห่วยที่ทำช็อคโกแล็ตได้ดีขึ้นๆ ทุกวันมีท่าทีที่จะล้มเลิกทำช็อคโกแล็ตแล้วหันมานอนเล่นหลังจากกลับจากโรงเรียนอย่างเก่าแล้ว
“เจ้าห่วย... ยังไงก็เป็นเจ้าห่วยสินะ” รีบอร์นพึมพำเล็กน้อย ก่อนจะเผลอส่ายหน้าอย่างหน่ายใจกับการยอมแพ้อะไรง่ายๆ ของร่างบาง
ว่าแต่...มันจะฝึกทำช็อคโกแล็ตไปทำไม...
เพราะว่าข้าน้อยห่างหายไปนานมากถึงมากที่สุด ก็เลยเอาไปเลยหนึ่งตอนเต็มๆ
แล้วจะไม่หายไปนานๆ อีกแล้วค่ะ _/\_ (แต่สั้นๆ ก็ไม่แน่นะ)
ความคิดเห็น