คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : EP 1 100%
1
ภายในเมืองหลวงอันยิ่งใหญ่ของอังกฤษ ถนนทุกหนแห่งต่างเต็มไปด้วยผู้คนที่เดินกันอย่างขวักไขว่ เด็กหนุ่มเหม่อมองแสงสีเหล่านั้นอย่างเบื่อหน่าย โดยปกติผู้คนก็เยอะอยู่แล้ว แต่นี่.. พอพรุ่งนี้จะถึงวันคริสต์มาสอีฟ ผู้คนต่างก็ออกมาจับจ่ายใช้สอยกันอย่างล้นหลามมากยิ่งขึ้น เขาไม่ชอบที่ๆ มีเสียงอึกทึกหรือที่ที่มีเสียงดังมากนัก ออกจะรำคาญเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้แสดงออกอะไรไปเท่าไหร่ เพราะเขากำลังทำงานอยู่ และมันก็กำลังจะเสร็จแล้วด้วย
"นี่ พ่อหนุ่ม วันนี้เสร็จแล้วล่ะ พรุ่งนี้ไม่ต้องมานะ แล้วรีบๆ กลับล่ะ วันนี้มันอันตราย" คุณป้าที่เป็นคนดูแลเด็กอนุบาลในโรงเรียนเด็กอนุบาลโดยเฉพาะพูดกับเขา ทำให้เขายิ้มรับกลับไป
"ครับ แต่ผมเป็นผู้ชายนี่นา ข่าวที่ออกมามีแต่ผู้หญิงโดนซะด้วยนี่ครับ" เขาบอกกลับอย่างใจเย็น
"แหม... แต่เธอหน้าหวานหยดซะอย่างกับผู้หญิงแบบนั้น แล้วดันมาไว้ผมอยากอีกต่างหาก ไม่ให้คิดว่าเป็นผู้หญิงได้ยังไงกันล่ะ" คุณป้าคนเดิมพูดแล้วหัวเราะคิกๆ อย่างอารมณ์ดี "เขาว่าจะจับไปเฉพาะหญิงสาวที่ยังวัยรุ่นอยู่ แถมยังมีแต่หน้าตาสวยๆ ทั้งนั้นนี่นา"
"ยังไงผมก็ยืนยันว่าผมเป็นผู้ชายครับ"
"อืม เธอก็ทำงานที่นี่มาได้เดือนกว่าแล้วนะ คนอื่นๆ บอกว่าเธอไม่มีชื่อเหรอ" คุณป้าถามอย่างใจดี
"ครับ ผมไม่รู้หรอกครับว่าผมชื่ออะไร"
"ทำไมไม่ตั้งชื่อให้ตัวเองล่ะ จะได้จำกันได้ง่ายๆ ไง" คำพูดของอีกฝ่ายทำให้เขาส่ายหน้าเบาๆ
"ไม่ล่ะครับ ผมไม่อยากตั้งชื่อให้ตัวเอง ผมกลัวว่าจะตั้งชื่อให้ตัวเองไม่เหมือนกับแม่ที่เสียไปแล้วตั้งให้ น่ะ ครับ" เด็กหนุ่มบอกด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่ามันเต็มไปด้วยความรักมากมาย
"อืมๆ งั้นก็ไม่เป็นไร ยังไงวันนี้ก็กลับกันเถอะ พวกเด็กๆ ครอบครัวเขาก็เอากลับบ้านกันหมดแล้ว จะได้ไปฉลองวันคริสต์มาสกัน อ๋อ จริงสิ แล้วเธอล่ะ พ่อหนุ่ม จะไปฉลองวันคริสต์มาสกับใคร"
เด็กหนุ่มยิ้มบางๆ กับความใจดีของผู้หญิงตรงหน้า ก่อนจะตอบเต็มน้ำเสียงว่า "ไม่ล่ะครับ ผมไม่ฉลองหรอก ผมไม่มีครอบครัว"
"เอ๋!" คุณป้าร้องเสียงหลง ทำเอาเด็กหนุ่มพลอยสะดุ้งเฮือกไปด้วย "ไม่ได้นะๆ ยังไงก็ต้องฉลองสิ งั้นมาที่บ้านป้าก็ได้ ครอบครัวป้าใจดีนะ มีป้ากับลุงเขาอีกคนน่ะ"
"คนที่ผมสีทองๆ ตาสีฟ้า ชอบทำหน้าดุๆ ใช่ไหมครับ" เด็กหนุ่มถาม
"ใช่ๆ ว่าแต่เธอรู้ได้ยังไงล่ะ ไม่เคยเห็นไม่ใช่เหรอ" คำตอบกลับมาทำให้เด็กหนุ่มหัวเราะในลำคอเบาๆ
"ก็คุณลุงของคุณป้ากำลังยืนอยู่ด้านหลังคุณป้าน่ะสิครับ"
"อ้าว??" ป้าร้องอย่างงงๆ ก่อนจะหันกลับไปมองข้างหลังตัวเอง ก็พบกับชายชาวอังกฤษ "คุณมาได้ยังไงเนี่ย?"
"ก็คุณเป็นคนบอกให้ผมมารับไม่ใช่รึไงฮึ แล้วเจ้าหนูนี่ใครกันล่ะ" เด็กหนุ่มที่ถูกเรียกว่าเจ้าหนูหัวเราะให้ลำคออย่างขบขันที่ลุงมาหึงป้ากับเขาซะอย่างนั้น เด็กหนุ่มสายหน้าเบาๆ ก่อนจะเอ่ยลาคุณป้า
"งั้นผมไปก่อนนะครับ สวัสดีครับคุณป้า คุณลุง" เด็กหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่ายซึ่งคุณป้าก็ยิ้มตอบกลับมา แต่คุณลุงนั้นแค่พยักหน้าให้เท่านั้น
เด็กหนุ่มเดินไปข้างหน้าอย่างคนที่มีจุดหมายในใจอยู่แล้ว เพราะว่าเขาไม่จำเป็นต้องนอน เด็กหนุ่มวาดมือเป็นวงกลม แล้วเขียนสัญลักษณ์ไปในวงกลมที่อยู่กลางอากาศนั้น ก่อนจะมีแสงสีฟ้าสว่างเรืองขึ้นแล้วขนมปังใส่เนยก็หล่นลงมาอยู่ในมือ เขาเดินไปมองท้องฟ้าไปอย่างคาดหวังว่าพระเจ้าจะยกโทษให้เขาสักที
ร่างเดิมของเขาคือยูนิคอร์น แต่เป็นยูนิคอร์นที่ค่อนข้างแปลกสักหน่อย เพราะว่าหากถึงเวลาที่สมควรแล้วเขาจะมีปีกเพิ่มขึ้นมา ซึ่งยูนิคอร์นตัวอื่นๆ จะยังไม่มี อาจะเพราะว่าเขาศึกษาตำราที่ยูนิคอร์นหรือเทพคนอื่นๆ ศึกษากันใช่เวลาร่วม 200 ปี แต่เขาใช้เวลาศึกษาแค่ 2 ปีเท่านั้น มันทำให้เขาได้รับฉายาว่าเป็นอัจฉริยะ
แต่ว่านั่นไม่ได้ทำให้เขารู้สึกดีสักนิด เพราะหลังจากนั้นก็มีแต่ความเบื่อหน่ายมาเยือน เขาทำอะไรไม่ได้เลยนอกจากรอ รอให้ถึงเวลาที่ปีกแห่งเทพจะงอกออกมาตามที่คนที่ถูกเลือกจะโดน ใช่แล้ว เขาเป็นคนที่ถูกเลือก (อย่าพึ่งไปนึกถึงเรื่องแฮ์รี่ พอตเตอร์เข้าล่ะ) ถูกเลือกให้เป็นราชาแห่งแสงคนต่อไป
แต่ว่าราชาแห่งแสงคนปัจจุบันก็ยังอยู่ถึงแม้จะแก่มากแล้วเพราะมีอายุมากกว่าหมื่นไป ไม่รู้พี่ท่านอยู่ไปได้ยังไงหมื่นกว่าปี สำหรับเขาแค่อายุเขาตอนนี้ก็ประมาณ 2000 ปี ก็เบื่อจะตายอยู่แล้ว อยู่โลกสวรรค์ซะ 1852 ปี ที่เหลือก็ถูกทำโทษ ถูกถีบลงมาอยู่โลกมนุษย์อย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้
สาเหตุที่เขาถูกลงโทษนั้นเป็นเพราะว่าเขาไปทำผิดกฎยูนิคอร์นข้อที่ 1832 ที่สั่งห้ามไม่ให้ยูนิคอร์นไปที่โบสถ์ แต่ว่าเขาแค่ไปเที่ยวเล่นเพราะเบื่ออยู่ดีๆ รู้ตัวอีกทีก็มายืนหน้าโบสถ์ซะแล้ว แถมยังมีทหารเทพมายืนล้อมเขาไว้อีกต่างหาก
แล้วหลังจากนั้นก็ก็โดนลงโทษให้มาอยู่โลกมนุษย์นี่แหละ ถึงแม้มันจะไม่ลำบากอะไรนักเพราะพลังเทพก็ไม่ได้ถูกริบ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ลำบากเลย 168 ปีที่ผ่านมานี้เขาย้ายเมืองมาเป็นสิบ
แถมยังมีเรื่องแย่ๆ ที่ว่าเที่ยงคืนบางครั้งก็จะมีอาการที่เรี่ยวแรงของตัวเองจะหายไปหมด เป็นเฉพาะตอนเที่ยงคืนถึงตีหนึ่ง ของวันใดวันหนึ่ง เดาไม่ได้เหมือนกัน บางทีก็หายไปเป็นไป ไม่เกิดขึ้นเลย แต่บางทีก็เกิดรวดเดียวสองวันติดกัน
เด็กหนุ่มร่างบางทรุดตัวนั่งบนพื้นที่สวนสาธารณะ
บรื๋อ~ หนาวชะมัดเลย
เด็กหนุ่มคิดในใจก่อนจะกัดขนมปังที่เริ่มแข็งเพราะอากาศ แต่เขาไม่สนใจหรอก เพราะยังไงมันก็แค่ของกิน เอาไว้กลับขึ้นโลกแห่งเทพเมื่อไหร่เขาก็ไม่จำเป็นต้องกินอะไรอีก
เกร็ง... เกร็ง... เกร็ง...
เสียงตีบอกเวลาเที่ยงคืนดังขึ้น เขาหันไปมองอย่างสนใจ แล้วอยู่ๆ ขาของเขาก็ไม่มีแรงไปซะเฉยๆ ร่างของเขาตกลงบนพื้นหญ้านุ่มแต่เย็นยะเยือก เรี่ยวแรงที่มีหายไปหมดภายในพริบตา เขาสบถภายในใจอย่างหงุดหงิด แรงจะพูดก็หายไปด้วย ทำให้สบถได้เพียงแค่ในใจเท่านั้น ดวงตาของเขาเริ่มจะปิดลง ทั้งๆ ที่ไม่จำเป็นต้องนอน แต่พอเรี่ยวแรงหายไป แรงจะเปิดเปลือกตาก็หายไปด้วย ทั้งๆ ที่ไม่รู้สึกง่วงสักนิด
"เฮ้ย! เอาคนนี้แหละ" เสียงหนึ่งดังขึ้นไม่ไกลจากเด็กหนุ่ม
"เออๆ ผู้หญิงนี่หว่า" อีกเสียงดังขึ้น "เจ้าแบกนะ วันนี้ข้าแบกมาหลายคนแล้ว"
สรรพนามที่แปลกประหลาดทำให้ใจของเด็กหนุ่มเต้นระรัว สรรพนามแบบนี้มีแต่พวกโลกปีศาจเท่านั้นแหละ โลกมนุษย์กับโลกแห่งเทพไม่มีใครใช่สรรพนามแบบนี้กัน แล้วสัมผัสกร้านน่ารังเกียจที่ลำตัวของเขา แล้วอยู่ๆ หัวเขาก็หมุนลงกับพื้นทันที
ไอ้ปีศาจบ้านี่มันบังอาจมาแบกเขาเรอะ!
แล้วอยู่ๆ ทุกอย่างก็ดับวูบไปทันที...
ตึง! โครม!
"อย่าเข้าไปนะ! ที่นี่ห้ามเข้านะ!" เสียงตะโกนโหวกเหวกอย่างน่ากลัวทำให้เด็กหนุ่มสะดุ้งตื่นขึ้นมา
เขามองไปรอบตัว ทั้งๆ ที่มีแต่ความมืดเท่านั้นทำให้เขามองอะไรไม่เห็น ได้ยินเพียงเสียงโครมครามที่ดังมาจากข้างนอก และตอนนี้ก็ค่อนข้างจะอยู่ไกลพอสมควร พอสายตาเริ่มปรับได้ เพราะเสียงข้างนอกเริ่มเบาลงเหลือเพียงเสียงคนคุยกันงึมงำๆ เท่านั้น เขามองไปรอบๆ ก็ต้องเลิกคิ้วอย่างแปลกใจ
คุณป้าทักไว้แล้วแท้ๆ เชียวน้า!
รอบตัวเขามีแต่หญิงสาววัยรุ่นหน้าตาสวยๆ น่ารักๆ ทั้งนั้น แสดงว่านี่เขาโดนพวกโจรนั่นลักพาตัวมาเพราะคิดว่าเขาเป็นผู้หญิง (น่าหนักใจสุดๆ) แถมไอ้พวกโจรนั่นก็ดันกลายเป็นปีศาจอีกต่างหาก เขายังจำกลิ่นที่น่าสะอิดสะเอียนของปีศาจตอนที่มันอุ้มเขาได้
ปึง!
"พวกเจ้าอย่ามาขวาง!" เสียงตะโกนที่ไม่คุ้นดังขึ้นตามด้วยเสียงโครมครามที่เริ่มใกล้เข้ามาแล้ว เด็กหนุ่มพยายามเบียดร่างตัวเองกับตู้ตอนเทนเนอร์ที่เขาถูกขังอยู่ภายใน หัวใจเขาเต้นแรงอย่างหวาดกลัวแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
เขากำลังอยู่ในโลกปีศาจงั้นเหรอ?
เขาถูกจับตัวมางั้นเหรอ?
ถ้าพวกนั้นรู้ว่าเขาเป็นเทพ ไอ้พวกนั้นมันจะทำอะไรเขาบ้างล่ะเนี้ย
"เจ้าชาย! ท่านไม่มีสิทธินะพ่ะย่ะค่ะ!" เสียงตะโกนดังขึ้น แต่นั่นไม่ได้เข้าหูเขาแม้แต่น้อย หัวสมองของเขาตอนนี้กำลังตีกันอย่างยุ่งเหยิง
ปึง!
"อย่ามาขวางข้า!" เสียงตะโกนเริ่มใกล้เขามาทำให้เด็กหนุ่มแทบจะร้องไห้ด้วยความหวาดกลัว
ปีศาจกับเทพเป็นศัตรูกันมาช้านาน สำหรับพวกชั้นต่ำ แต่ถ้าเป็นชั้นสูงจะไม่ยุ่งต่อกัน แต่ก็ใช่ว่าจะทรมานเขาเล่นไม่ได้ ไม่ได้มีกฎว่าห้ามทรมานเทพ มีกฎแค่ว่าห้ามฆ่าเทพเท่านั้นเอง
ปัง!
เสียงดังขึ้นข้างหน้าเขานี่เอง เขาพยายามหาที่หลบซ่อนตัวเอง แต่ว่ามันไม่มีที่ไหนเลยด้วยซ้ำ มันเป็นแค่ตู้คอนเทนเนอร์ว่างๆ ที่เต็มไปด้วยร่างของหญิงสาวเท่านั้นเอง
"ถอยไปเดี๋ยวนี้!" เสียงดังขึ้นหน้าตู้คอนเทนเนอร์ที่เขาอยู่
เขามองไปที่ประตูอย่างหวาดกลัว เสียงดังอึกทึกที่หน้าประตูมันทำให้เขาหวาดกลัวมากยิ่งขึ้น ทำไมเขาต้องตื่นอยู่คนเดียวในขณะที่คนอื่นๆ ยังสลบกันอยู่ด้วย
ปัง!
----------------------------
อ่านตอนแรกแล้วงงๆ มั้ย??
ความคิดเห็น