fic reborn sweet time ปฎิบัติการย้อนเวลาจับคู่หัวใจนายมาเฟีย

ตอนที่ 40 : กว่าจะเปิดได้=_=และคำสัญญาแห่งพรีโม่

     ประกาศจากไรเตอร์> <

อะแฮ่มๆ(จับไมค์) สวีดัดชาวรีดเดอรืทั้งหลายครับผม^^ มาๆเข้าเรื่องๆ คือว่าคงจะมีคนคิดสินะ

ครับว่าอีกไม่ช้าไม่นานเรื่องนี้ก็จะจบและเซโยนาระจากพวกyouไปแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แต่ว่านะ

ครับใครที่กำลังคิดแบบนี้อยู่ผมขอบอกว่า  คุณ-คิด-ผิด เพราะผมตั้งเป้าไว้ว่า 100 ตอนเป็นอย่าง

ต่ำครับหรือบางทีผมอาจจะทำเป็นหลายๆภาคในเรื่องเดียวน่ะครับ หวังว่าพวกคุณคงจะเข้าใจ

are you ok?

------------------------------------------------------------------------------------

เช้าวันต่อมา...

สมุดบันทึกบทความประจำวันเล่มหน้าหนาปึก ฝุ่นเครอะ กระดาษเหลือง แลดูขลัง= =^ของวอง

โกเล่พรีโม่ก็มาวางอยู่บนที่นอนของอาสึนะซึ่งวันนี้ อาสึนะลาโรงเรียนเพื่อมาศึกษาหาวิธีเปิดไอ้

นี่โดยเฉพาะโดยมีลูกมือคือไคโตะ คู่หูคู่ฮาของนางนั้นแล= = และวางอยู่คู่กับสมุดบันทึกประจำ

วันหรือ diary ที่มีสภาพไม่ต่างกันนักของฟาร์ฟาร่าพรีโม่ซึงมีความแตกต่างกันที่... สภาพ

ไดอารี่ของฟาร์ฟาร่าพรีโม่จะดูดีกว่าและดูได้รับการดูแลมาอย่างดี ก็งี้แหละ ผู้หญิงโบราณดูแล

รักษาของของตัวเองมากกว่าผู้ชายสมัยโบราณจริงๆ= = ช่างต่างกันราวฟ้ากับเหว ดอกฟ้ากับ

หมาวัด ขาวกับดำ(?) หญิงกับชาย ใจดีใจร้าย ใกล้ตายใกล้เกิด(?) ชนบทกับในเมือง และ

บลาๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(มิทราบว่ามันเกี่ยวอัลไลกัน= =) ต่อๆๆๆๆๆๆๆๆ(ต่อมาก็ชิ้งสิ จะให้ต่อมันต่อย

ตายเรอะ=[]=)ซึ่งที่จริงแล้ว.... เวลามันผ่านมา 3 เดือนจากวันนั้นแล้วนะครับท่านผู้

โชมมมมมมมม-0-

แต่ 2 ศรียังไม่อาจช่วยกันเปิดมันอ่านได้เลย=0= ด้วยความเหลืออดและความจนปัญญาของอาสึ

นะและไคโตะ จึงทำให้  2 ศรีต้องเดินทางข้ามทวีปไปยังแดนรองเท้าบูธโดยได้โทรประสานงาน

กับทางรุ่นที่ 9 แล้วเรียบร้อย=w= และตอนนี้ทั้งคู่ก็กำลังนั่งจ้องมองไดอารี่ทั้ง 2 เล่มอย่างใช้

ความคิดอยู่บนเครื่องบินเจ็ทความเร็วสูงของรุ่นที่ 9 

"ทำยังไงมันจะเปิดได้นะ- -;;;a"อาสึนะพึมพำออกมา

"นั่นดิครับ เราพยายามมาตั้ง  3 เดือนแล้วนะ ยังเปิดเจ้าหนังสือ  2 เล่มนี้ไม่ได้เลยอ่ะ หรือเราจะ

ถอดใจกับมันดี"ไคโตะบ่นตาม

"จะเลิกไม่ได้เชียวนะ ไคโตะ ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องเปิดมันออกมาให้ได้ เข้าใจ๊?"อาสึนะยืนค่อม

และจับไหล่ไคโตะกดลงไปกับเก้าอี้แน่น ไคโตะเริ่มออกอาการหน้าแดงนิดๆเมื่อเห็็นหน้าอาสึนะ

เข้ามาใกล้จนแทบจะจูบกันอยู่แล้ว!!!!! ทั้งที่ตัวเองเป็นคนปฏิเสธเขาแท้ๆแต่กลับจะมาจูบเขาเนี่ย

นะ!!!= =

"อ๊ะ อ่า...ครับ-////- และถ้าเป็นไปได้ช่วยเอาหน้า(หวานๆนั่น)ของอาสึนะจังออกไปจากหน้า

ของผมด้วยครับ=////="ไคโตะเริ่มหันหน้าหนีอาสึนะ แต่อาสึนะไปยอมจับหน้าไคโตะหันมาหา

ตัวเองพร้อมเอาเข่าล็อกขาไคโตะเอาไว้ให้อยู่กับที่ ไคโตะเริ่มหน้าแดงเป็นมะเขือเทศอาสึนะ

เองก็เหมือนกันแต่ก็เก็บอาการไว้

"เข้าใจ๊- -^"อาสึนะเริ่มอารมณ์เสีย

"ข...เข้าใจแล้วครับ!!!!!! แต่ตอนนี้กรุณาเอาหน้าของyouออกไปจาก me เถอะครับ me ขอร้องงง

งงงงงงงงT//[]//T"ไคโตะเริ่มโวย

"ชิส์ กะจะให้จูบแรกสักหน่อย-3-"อาสึนะยอมถอยออกมาแต่โดยดีพร้อมบ่นพึมพำ

"เฮ้อ~ จริงๆเลยนะครับอาสึนะจังเนี่ย=////="ไคโตะบ่นให้อาสึนะ

"จ้าๆ- -;;;"ว่าแล้วอาสึนะก็หยิบสมุดทั้ง 2  เล่มขึ้นมาจ้องมองอย่างใช้ความคิดต่อ

ผ่านไป 3 ชั่วโมง... ณ สนามบินหอยเชล

"เอิ่ม..."อาสึนะมองไปด้านหน้าตัวเองซึ่ง...แบบว่า....เอิ่ม....ไม่ทำแบบนี้มันจะตาย

หรอT[]Tบรรยายภาพที่อาสึนะเห็นอยู่ตรงหน้าอย่างเลี่ยงไม่ได้คือ!!!!! มีชายร่างสูงใหญ่วัยหนุ่ม

และวัยกลางคนที่พอมองดูดีๆแล้วมันเหมือนกับนายแบบถ่ายโฆษณากางเกงใน(ที่อาสึนะกับไค

โตะเห็นจนชินตา)ที่เรียกได้ว่า หล่อมากถึงมากที่สุด กำลังยืนหันหน้ามาทางอาสึนะและเรียง

แถวกันอย่างเป็นระเบียบ อาสึนะกับไคโตะถึงกับพูดไม่ออก+อึ้ง+เหวอไปโดยปริยายและมีคนวิ่ง

มาทางอาสึนะกับไคโตะพร้อมบอกว่า

"เชิญครับ ท่านรุ่นที่ 9 รอท่านทั้ง 2 นานแล้ว"เมื่อได้ยินดังนั้นอาสึนะก็รีบจ้ามอ้าวเดินบนพรม

แดงเลือดหมูที่ปูเอาไว้อย่างรวดเร็วเพื่อไปยังรถรีมูซี่นที่จอดอยู่สุดพรมแดง และสิ่งที่อาสึนะกลัว

ที่สุดคือ ปา-ปา-รา-ซี่!!!!! โชคดีที่อาสึนะใส่มวกแก็บ แว่นดำ เสื้อคลุมสีดำ กางเกงขาสั้นสีดำ

ร้องเท้าบูธหนังแท้สีดำเตรียมจะหนีได้ทุกเมื่อและปกปิดใบหน้าได้บางส่วนดีใช่ได้ ส่วนไคโตะก็

แต่งตัวคล้ายๆักันแล้วเดินตามอาสึนะไป

บนรถ

อาสึนะเดินขึ้นรถมาโดยมีนักข่าววิ่งกรูขึ้นมาหมายจะติดรถไปด้วย แต่ชั่งเป็นโชคเสียนี่กระไร

เหล่าชายชุดดำแห่งวองโกเล่สกัดพวกนักข่าวออกไปได้ ส่วนพวกอาสึนะก็รีบวิ่งขึ้นรถมาได้โดย

ที่ไม่ขาดอากาศหายใจตายซะก่อน(แต่...2คนนี้มันก็ไม่ตายอยู่แล้วนี่หว่า=w=)

"เฮ้อ~ รอดแล้วๆ-0-"อาสึนะถอดหมวกแก๊บ เสื้อคลุม และแว่นดำออกพร้อมถอนหายใจอย่าง

รอดตาย

"นั่้นสิครับ เออ นี่อาสึนะจัง ไดอารี่ล่ะครับ"ไคโตะถามอาสึนะที่นั่งอยู่ข้างๆ

"อ๋อ...อยู่นี่น่ะ หนังชะมัด-^-"อาสึนะบ่นพร้อมเอาไดอารี่ทั้งสองเล่มออกมา

"แฮะๆ ก็หนาซะขนาดเนี่ย ไม่หนักก็ไม่รู้จะว่ายังไงแล้วล่ะครับ^^;;;;"ไคโตะมองได้อารี่ทั้งสอง

เล่ม

"อื้ม = = "

ณ ปราสาทวองโกเล่

"อ้าว มากันแล้วหรอเด็กๆ"รุ่นที่ 9 ที่ยืนรออย่างใจจดใจจ่ออยู่แล้วเอ่ยถาม

"ก็นะคะ แต่ว่า...ไม่เห็นต้องทำงั้นเลยนี่นา= ="อาสึนะบ่นให้

"ก็แหม่...พวกเธอน่ะ มาด้วยเครื่องบินของฉันนะ ฉะนั้นถ้าฉันไม่ทำแบบนั้นพวกเธอ 2 คนคงขาด

อากาศหายใจตายกันก่อนพอดีสิ^^"คนชราบอกแบบนั้น ส่วน 2 คนเด็กก็ได้แต่ทำหน้าไม่พอใจ

แล้วเดินเข้าปราสาทไป อาสึนะมาที่ห้องใต้ดินของปราสาทวองโกเล่โดยไม่รู้ตัวโดยมีไคโตะ

ตามเข้ามาด้วยอาการงงๆ

"อาสึนะจังจะไปไหนหรอครับ"ไคโตะถาม

"ไม่รู้"อาสึนะตอบ เพราะตั้งแต่เธอเข้ามาในปราสาทพร้อมเอาเจ้าไดอารี่ทั้ง 2 เล่มเข้ามาเธอก็

เริ่มรู้สึกแปลกๆและควบคุมตัวเองไม่ได้

"เราจะพาเจ้าไปยังที่ๆสามารถทำให้เจ้าเปิดมันได้..."เสียงของชายหนุ่มกระซิบข้างหูของอาสึนะ

อาสึนะหันซ้ายหันขวามองหาเจ้าของเสียงนั่นแต่ก็พบแต่ไคโตะที่เดินตามมา และเป็นไปไม่ได้

เลยที่ไคโตะจะดัดเสียงให้เป็นแบบนี้ได้เพราะเสียงไคโตะนั้นยังเด็กอยู่ และไม่ได้สัญญาณของ

เครื่องดัดเสียงด้วยอาสึนะหลับตาลงอย่างผ่อนคลายทั้งที่ยังคงเดินอยู่ต่อไป

"(เอาล่ะ ถ้าท่านมีอยู่จริงขอให้เราเห็นด้วยเถอะ)"อาสึนะยังคงหลับตาต่อไป ทันใดนั้นร่างของ

วองโกเล่พรีโม่ก็ปรากฎขึ้นต่อหน้าต่อตาอาสึนะที่กำลังหลับตาอยู่และเดินเข้ามาจับมืออาสึนะให้

เดินตามไป อาสึนะเดินไปเรื่อยๆโดยที่ยังคงมีไคโตะเดินตามไปอย่างไม่ลดละ เส้นทางเริ่ม

อันตรายมากขึ้นเรื่อยๆจนมาถึงห้องห้องหนึ่ง อาสึนะผลักประตูออกไปปรากฎเป็นภาพทุ่งหญ้า

ที่มีดอกไม้นานาพันธุ์ปลูกเอาไว้อย่างถนุถนอมและดูแลเป็นอย่างดี

"ความทรงจำของเรากับฟรานเดียร์เริ่มกันที่นี่"พอพูดจบก็ปรากฎรูปของวองโกเล่พรีโม่และ

ฟาร์ฟาร่าพรีโม่(ฟรานเดียร์)ก็เริ่มฉายออกมาเป็นฉากๆ ฟรานเดียร์กับจีอ็อตโต้เป็นเพื่อนกันมา

ตั้งแต่เด็กนั่นไง สิ่งที่เธอต้องการออกมาแล้ว

"นี่ ฟรานเดียร์"จีอ็อตโต้ในวัยเด็กวิ่งมา

"อะไรหรอจ๊ะ"สาวน้อยฟรานเดียร์ถาม

"นี่ๆ เราคิดอะไรดีๆออกแล้วล่ะ"จีอ็อตโต้บอก

"เอ๋...อะไรหรอจ๊ะ"ฟรานเดียร์ท่าทางสงสัย

"นี่ไง"จีอ็อตโต้ยื่นบางอย่างมาให้ฟรานเดียร์ฟรานเดียร์จ้องมองมันอยู่ครู่นึง

"นี่มัน ทะเบียนสมรสนี่ เธอไปเอามันมาจากไหนน่ะ"ฟรานเดียร์หยิบมันขึ้นมา่อ่าน

"หึหึ เอาจากไหนไม่สำคัญ แต่งงานกันเถอะ"จีอ็อตโต้จับมือฟรานเดียร์แล้วเตรียมตัวจะวิ่งไป

แต่... ฟรานเดียร์เอามือของจีอ็อตโต้ออกแล้วบอกว่า...

"คือ...ฉัน...ตกลงแต่งงานกับคนอื่นไปแล้วน่ะจ่ะ"ฟรานเดียร์ก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด"และตอนนี้

ฉันกำลังท้องลูกของเขาอยู่ด้วย"ฟรานเดียร์บอกกับจีอ็อตโต้ จีอ็อตโต้ช็อกค้างไปครู่นึงก่อนจะ

ยิ้มเจืองๆให้ฟรานเดียร์ก่อนจะบอกว่า...

"5555 ไม่เป็นไรหรอกน่า... เอางี้มั้ย!? ถ้าเรามีลูกสาวหรือลูกชายแล้วเราเอามาแต่งงานกันดี

มั้ย?"จีอ็อตโต้เสนอ

"ว้าว ถ้าแบบนั้นก็ยอดไปเลยสิจ๊ะ จีอ็อตโต้^^"ฟรานเดียร์บอก

"งั้น...เดี๋ยวอีก 7 วันมาเซนสัญญาเพื่อยืนยันเรื่องนี้กันนะ^^"จีอ็อตโต้บอก

"จ่ะ"แล้วทั้ง 2 ก็แยกกันไป

7 วันต่อมา

ทั้งสองมาปรากฎตัวในห้องหรูของโรงแรมชื่อดังแห่งหนึ่งเพื่อเซนสัญญาเรื่องที่คุยเอาไว้เมื่อ 7

วันก่อน

"อ่ะ นี่ฟรานเดียร์"จีอ็อตโต้ยื่นเอกสารให้กับฟรานเดียร์ ฟรานเดียร์เซนในเอกสารใบนั้นด้วย

ปากกาขนนกแบบดั่งเดิมที่ชั่งแลดูขลังและคลาสสิคยิ่งนัก ส่วนจีอ็อตโต้ก็เซนเอกสารที่อยู่หน้า

ตัวเองด้วยปากกาแบบเดียวกัน

"เอาล่ะ เราได้ลงนามสัญญากันแล้วนะ ว่าเมื่อเรามีทายาทเราจะให้ทั้งคู่แต่งงานกัน"จีอ็อตโต้

บอก"และเพื่อไม่ให้มันหายเราจะเก็บใส่ไดอารีโอของเราทั้งสองคนเอาไว้"จีอ็อตโต้บอก

พร้อมเอาเอกสารที่ลงนามของทั้ง 2 เรียบร้อยแล้วเก็บไว้ในไดอารีโอของตัวเอง

"เดี๋ยวนะ จีอ็อตโต้"ฟรานเดียร์เอาไดอารี่ของตัวเองกับจีอ็อตโต้มาวางไว้ข้างๆกันก่อนที่จะราย

มนตร์บางอย่าง

"ถ้าหากเจ้าของไดอารี่พวกนี่ตายไป ไดอารีโอเอ๋ย เจ้าจงปิดตายจนกว่าจะถึงวันที่เหล่าลูก

หลานของเรามีบุตรที่มีมนตราพอที่จะเปิดพวกเจ้าออกได้ พวกเจ้าจงยอมให้นางเปิดออกและ

พวกเจ้าจงรักนางเหมือนนายอีกคนนึงของเจ้า"เมื่อพูดจบได้อารีโอทั้งสองก็มีล็อกอย่างสมบูรณ์

แบบ จีอ็อตโต้มองมันก่อนจะลองเปิดออก มันเปิดได้ แต่ว่ามนตร์ของฟรานเดียร์บอกว่าเขาตาย

แล้วเท่านั้นจึงจะถูกปิดตายโดยสิ้นเชิงจริงๆ

เมื่อเรื่งดำเนินมาถึงตอนนี้อาสึนะก็เริ่มหมดแรงและล้มลง

"อ้าว อาสึนะจังระวังครับ"ไคโตะวิ่งมารับอาสึนะเอาไว้ทันก่อนที่ตัวอาสึนะจะล้มลงกับพื้น ไำคโตะ

อุ้มอาสึนะที่สลบแล้วพากลับไปที่เดิม

"อ้าวอาสึนะจังเป็นไรน่ะ"รุ่นที่ 9 มองมาที่อาสึนะด้วยความเป็นห่วง

"ผมเองก็ไม่รู้ครับ อยู่ๆเธอก็หมดแรงและสลบไปเองน่ะครับ"ไคโตะบอก แล้วไคโตะก็วิ่งขึ้นไป

บนปราสาทเพื่อเอาอาสึนะไปนอน

เช้าวันต่อมา....

อาสึนะตื่นขึ้นมาแล้วหันไปดูคนที่นอนอยู่ข้างๆเตียงงานนี้ คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากผู้

พิทักษ์ที่แสนภัคดีของเธอเองอย่างไคโตะ แต่ว่า...เธอคงต้องลองทำบางอย่างในเช้านี้แล้วล่ะ

นั่นคือ การเปิดเจ้าหนังสือทั้งสองเล่มนี้นั่นเอง อาสึนะเดินเข้าห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายและ

แต่งตัวตามรูป(จิ้ม)แล้วเดินไปยังห้องลับห้อนึงที่เธอพอจะรู้จัก(เพราะตอนเด็กๆโดนทำโทษที่นี่

บ่อย)มันคือห้องสีขาวโล่งไร้สิ่งกีดขวางซึ่งมันเป็นที่กักบริเวณของอาสึนะ เธอหยิบมีดขึ้นมาก่อน

ที่จะปาดเข้าที่มือของตัวเอง เลือดสีแดงสดใหลรินออกมาในขณะที่น้ำตาของอาสึนะก็เริ่มซึม

แล้วเหมือนกัน เลือดของอาสึนะถูกรองรับด้วยเหยือกแก้วประดับอัญมณีหลากสี เมื่อแน่ใจแล้ว

ว่ามีเลือดมากพอ(จนเกิน)อาสึนะก็เริ่มรักษาตนเองด้วยการใช้พลังวิเศษของเธอเอง พอรักษา

เสร็จอาสึนะก็จ้องที่เลือดในเหยือกแก้วของตนเองแล้วเอานิ้วชี้ขวาจุ่มลงไปก่อนที่จะเอามาละ

เล็งเป็นวงเวทขนาดใหญ่ซึ่งมีศูนย์กลางคือ ไดอารี่ทั้งสองเล่ม และเลือดที่อยู่ในเหยือกก็หายไป

เกือบครึ่งเหยือก อาสึนะมองวงเวทก่อนที่จะร่ายเวทมนตร์ออกมา

"เวทมนตร์เอ๋ยจงคลายซะ เราคือบุตรแห่งฟาร์ฟาร่าและวองโกเล่ขอให้เจ้ายอมทำตามคำสั่ง

เรา"อาสึนะร่ายเวทมนตร์อย่างใจเย็น ไดอารี่เริ่มเปิดออกทีละหน้าและในที่สุดมันก็เปิดออกหมด

ครับทุกหน้า

"เฮ้อ~ ในที่สุดก็ทำไก้นะเรา^^"อาสึนะทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นอย่างหมดแรง เอาล่ะ ทีนี่ เตรียมกลับ

เจปอนโน่กัน^^

-------------------------------------------------------------------------------------

เย้ๆๆๆๆๆๆๆๆ ในที่สุดไรเตอร์คนนี้ก็อัพเสร็จในที่สุดมันชั่งทรนามสังขานไรเตอร์จุงเบยแต่เอา

เถอะ วันนี้ขอปลดทุกข์หน่อย พอดีวันนี้เพื่อนเรามันจับเราเข้าแข่งร้องเพลงอ่ะ แบบว่านะเพื่อน

บอกว่าเราร้องเพลงนี้เพราะตอนไปทัศนศึกษาอ่ะ(ร้องคล่องกว่าเพื่อนด้วย)มันเลยมาจับเราลง

อย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่แต่เอาเถอะ ยังไงเราก็ตกตั้งแต่รอบแรกอยู่แล้วล่ะนะ^^

 

เหมียว หง่าว