fic reborn sweet time ปฎิบัติการย้อนเวลาจับคู่หัวใจนายมาเฟีย

ตอนที่ 4 : จุดเริ่มต้น(นภา)

โลกปัจจุบัน...

"กรี๊ดดดดดดดดดด><x7/เหวอออออ"เจ็ดสาวกับอีีกหนึ่งหนุ่มร่วงลงมาจากท้องนภาโดยมีช่อง

สายรุ้งเป็นตัวปล่อยทั้งแปดคนออกมา และทุกคนก็ตกลงไปอยู่บนต้นไม้ ทุกคนตีรังกาสามครั้งแล้ว

คว่ำหน้าลงแล้วลงเหมือนแมว

"จะส่งกันลงมา ก็น่าจะเบาๆหน่อยนะ- -;;;;"อาสึนะว่า

"นั้นดิ โคตรเห็นด้วยเลยว่ะ อาสึนะ"เรน(เรย์นะ)บ่นกับอาสึนะ

"โอ้ย เจ็บก้นT^T"วัวน้อยพูดพร้อมลูบบั่งท้ายของตัวเองด้วยความเจ็บปวดเพราะลงผิดท่าผิด

ทางกว่าเพื่อน(ก็มันเล่นเอาก้นลงอ่ะ)

"ก็แน่ล่ะ อยากเอาก้นลงทำไมเล่า"เรนว่าให้วัวน้อย

"แม่จ๋า T^T"วัวน้อยวิ่งไปกอดอาสึนะที่ตัวเปียกอยู่แต่โดนอาสึนะดันไว้ แล้วเรียกให้ไคโตะมา

ช่วยลากวัวน้อยออกไป

"ไคโตะ มาลากเอาวัวออกไปหน่อยดิ เดี๋ยวจะติดหวัดกัน"อาสึนะผลักหน้าวัวน้อยออกจากหน้า

ตัวเองแล้วหันไปบอกไคโตะ

"คร้าบๆ"ไคโตะเดินมาลากเอามิโนริออกไปจากตัวอาสึนะแล้วเอาไปฝากไว้กับเรียวนะ

"ฝากหน่อยนะครับ"ไคโตะเดินลากเอามิโนริมาฝากเลี้ยง(?)

"อืม"เรียวนะจับมือวัวน้อยพร้อมรับคำไคโตะ ไคโตะเดินไปหาอาสึนะอีกครั้งแล้วเอ่ยถามขึ้น

"อาสึนะจัง เรามาถึงที่นี้แล้วให้ทำยังไงต่อหรอครับ"ไคโตะถาม

"แยกย้ายไปบ้านของผู้พิทักษ์รุ่นที่ 10 ทุกคน พ่อใครพ่อมันไปหากันเอาเอง ส่วนเธอไคโตะ

ลองไปที่โรงเรียนม.ปลายนามิโมริดูนะ คุณบาจิลน่าจะอยู่ที่นั้น"อาสึนะบอก

"รับทราบ อ๊ะ เดียวผมจำได้ว่าอาสึนะจังไม่ได้ดูกระดาษนั้นกับพวกเรานี่นา ทำไมถึงได้รู้ล่ะ"ไค

โตะถามอาสึนะ(อีกแล้ว)

"ฉันเอากระดาษนั้นมาด้วยน่ะ"อาสึนะพูดพร้อมชูกระดาษจดหมายที่ว่าให้ดู ไคโตะเลยถึงบางอ้อ

อาสึนะพูดต่อว่า"...ไคโตะ เธอช่วยประกาศแทนฉันทีนะ ฉันไปล่ะ ไว้เจอกันนะ"อาสึนะบอกก่อน

จะเดินลงบันไดของศาลเจ้าไป ไคโตะเลยทำหน้าที่ที่ได้รับหมอบหมายจากอาสึนะมา

"เอาล่ะ ทุกคนประกาศครับ อาสึนะจังบอกว่าให้ทุกคนแยกย้ายกันไปที่บ้านของผู้พิทักษ์ของแต่

ละคนน่ะครับ เออจริงด้วย คุณเรียวนะ ช่วยเอามิโนริจังไปด้วยนะครับ- -"ไคโตะประกาศให้ทุกคน

ทราบ ทุกคนพยักหน้ารับแล้วก็ต่างแยกย้ายกันไป

. . . . .

. . . .

. . .

. .
 
.

ด้านอาสึนะ...

อาสึนะเดินไปเรื่อยๆตามทางที่พอรู้มาจากตอนเด็กๆที่เธอเคยมาเที่ยวนามิโมริอยู่ครั้งนึง เธอ

เดินไปในซอยเรื่อยๆ จนพบกับคุณป้าคนหนึ่ง เธอจึงถามทางกับคุณป้าคนนั้น

"อ่ะ เอ่อ...ขอโทษนะคะ มิทราบว่าบ้านซาวาดะเนี่ย ไปทางไหนหรอคะ"อาสึนะวิ่งเข้าไปหาคุณ

ป้าคนนั้น

"อ๋อ บ้านคุณซาวาดะน่ะหรอ ทางนู้นน่ะจ๊ะ เดินตรงไปแล้วก็เรียบซ้ายนะ แล้วก็ตรงไปอีีก

แล้วก็เรีียวขวาอีรอบนึงก็แล้วก็เลี่ยวซ้ายอีกทีนะ แค่นี้แหละจ้าแม่หนูน้อย^^"ป้าคนนั้นบอก อาสึ

นะรีบขอบคุณป้าแล้วรีบเดินไปที่บ้านซาวาดะให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่แล้ว

แปะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ซ่า~ ฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาไม่ขาดสายทำให้อาการหวัดของอาสึนะเริ่มทรุดลง

ทุกที อาสึนะจึงต้องเร่งฝีเท้าให้ไวกว่าเดิมและมองหาบ้านซาวาดะให้เร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้

และในที่สุดเธอก็เจอซักที บ้านซาวาดะแต่เพราะพิษไข้ทำให้เธอตามัว เธอทำได้แค่เพียงกด

กริงหน้าบ้านเท่านั้น เธอก็หมดสติไป

"คุณย่า...คะ"กริ๊ง ฟุบ
.............................................................
"ครับ ใครมาเอาป่านี้เนี่ย"สึนะที่อยู่ในบ้านได้ยินเสียงกริ๊งเลยเดินลงมาเพื่อเปิดประตู

สึนะเปิดประตูออก"ก็ไม่มีใครนี่นา อ่ะ เฮ้ นี้เธอมาหลับอะไรตรงนี้เนี่ยตัวร้อนด้วยสงสัยจะเป็นไข้

เดี๋ยวพาเข้าบ้านก่อนดีกว่า"สึนะพูดพร้อมอุ้มอาสึนะเข้าไปในบ้าน

"แม่ครับ แม่!!! อยู่รึป่าวเนี่ย"สึนะอุ้มอาสึนะไปที่ห้องรับแขกแล้วว่างอาสึนะลงบนโซฟาตัวใหญ่

แล้ววิ่งตามหาแม่ของเขา

"มีอะไรหรอ ซือคุงเรียกซะดังเชียว"แม่ของสึนะลงมาจากบนบ้านแล้วเอ่ยถามลูกชายที่น่ารัก

ของเธอ

"เด็กคนนี้เขามาสลบอยู่หน้าบ้านเราอ่ะครับ"สึนะชี้ไปทางอาสึนะที่นอนตัวร้อนอยู่ตรงโซฟา

นานะเดินเอามือมาทาบหน้าผากของอาสึนะแล้วเอ่ยขึ้นว่า"ว้าย ตัวร้อนมาเลยนะเนี่ยไม่ได้กาล

แล้วต้องรีบไปเอายามาซะแล้ว เออ นี้สึคุงลูกไปเอาซื้อผ้าลูกเมื่อสามปีก่อนมาให้น้องเขาใส่ด้วย

นะ เดี๋ยวแม่จะเอาเด็กคนนี้ไปอาบน้ำก่อน"นานะสั่งลูกชายของตัวเองแล้วอุ้มอาสึนะไปอาบน้ำ

แบบด่วนสุดๆจนแทบสดุดล้ม สึนะพยักหน้ารับแล้วรีบขึ้นไปที่ห้องของตัวเองก่อนจะควานหาเสื้อ

สมัยที่เขายังอยู่ม.1หรือยังเป็นเจ้าห่วยอยู่นั้นเอง  นานะถอดเสื้อผ้าทุกชินของอาสึนะแล้วรีบอาบ

น้ำสระผมให้อาสึนะให้เร็วที่สุดและพาอาสึนะไปนั่งอยู่ที่โซฟาตัวเดิมในขณะที่อาสึนะยังไม่

ได้สติเลยแม้แต่นิดเดียว อาสึนะถูกแต่งตัวโดยเบียงกี้และนานะเท่านั้นนอกนั้นเป็นผู้ชายเลยแต่

ตัวให้ไม่ได้ นานะรู้สึกเอ็นดูอาสึนะที่นอนหลับอยู่บนโซฟาอย่างน่าประหลาดเพราะเธอพึ่งเคย

เจอกับเด็กคนนี้วันนี้แต่รู้สึกคุ้นเคยจนเหมือนกับอยู่ด้วยกันมาโดยตลอด

ผ่านไป 3 ชั่วโมง

อาสึนะตื่นจากการหลับใหลมองดูตัวเองก็สังเกตว่าชุดที่เธอใส่มันไม่ใช่ชุดเดียวกับตอนที่มา นี่

มันชุดของพ่อของเธอนี่นา อาสึนะคิดได้ดังนั้นจึงรีบวิ่งขึ้นไปข้างบนบ้าน

ปัง!!!! อาสึนะเปิดประตูห้องของสึนะอย่างแรงจนประตูแทบพังผนังที่โดนประตูเกือบยุบ(ที่จริง

ยุบไปแล้ว)

"ใคร...ใคร..เปลี่ยนชุดให้หนูหรอคะ=[]="อาสึนะเปิดประตูแล้วถามคนที่อยู่ในห้องคือ ฮารุ เคียว

โกะ โกคุ ยามะ สึนะที่มานั่งทำกาารบ้านกองเท่าภูเขากันอยู่

"สึนะคุงเด็กคนนี้....เอ่อ..."เคียวโกะอึ้งและชี้ไปทางอาสึนะ

"อ๋อ...เด็กคนนี้มาสลบอยู่หน้าบ้านฉันน่ะ เลยให้เข้ามาก่อนรู้สึกว่าจะเป็นไข้ด้วยนะ ว่าแต่เธอหาย

แล้วหรอ"สึนะอธิบายกับเหล่าหนุ่มสาวที่ันั่งร่วมโต๊ะกับตนอยู่ แล้วหันมาคุยกับอาสึนะ

"หายแล้วคะ ตั้งแต่ตื่นแล้วรู้ว่าไม่ได้ใส่ชุดของตัวเองเนี่ยหนูก็หายเป็นปริดทิ้งเลยล่ะคะ"อาสึนะ

ทำหน้าจริงจังแล้วเดินมานั่งข้างๆเคียวโกะกับฮารุแล้วถามสึนะอีกทีว่า"แล้วตกลงใครเปลี่ยนชุด

ให้หนูคะ"

"อ๋อ เบียงกี้กับแม่ฉันเองแหละ ไม่ต้องเป็นห่วง^^"สึนะบอกกับอาสึนะที่นั่งอยู่ข้างเคียวโกะและ

ฮารุ อาสึนะถอนหายใจอย่างโล่งอก และจับตรงบริเวณหน้าอกที่ควรมีสร้อยคอและบริเวณเอวที่

น่าจะมีกล่องติดอยู่ มันหายไป

"แล้วสร้อยคอกับกล่องที่ติดอยู่ตรงเอวของหนู หายไปไหนคะ"อาสึนะถามถึงสิ่งของสำคัญของ

เธอ ที่เธอเอามาด้วยจากโลกอนาคต

"อ๋อ หมายถึงกล่องนี้น่ะหรอ อื่มเป็นกล่องที่ดีใช่ได้นะ เป็นแบบสัตว์กล่องกับแหวนธาตุนภาด้วย

ว่าแต่ทำไมเด็กอย่างเธอถึงได้มีของดีแบบนี้ได้ล่ะ"สึนะหยิบกล่องสีส้มที่ถูกสลักไว้ข้างกล่อง

ด้วยตัวอักษรที่เงินที่ดูหรูหราโดยเขียนเป็นภาษาอังกฤษไว้ว่า' Atsuna'' 'XI ' และ'Sky 'อย่าง

สวยงามขึ้นมาโยนเล่นพร้อมกับเอาแหวนที่เงินที่มีอัญมณีสีส้มที่บ่งบอกถึงธาตุนภาที่มีรูปเป็น

ผีเสื้อสีส้มที่อยู่เพียงตัวเดียวและและมีดอกไม้และเถาวัลฑ์ต่างๆมาคองกับดอกไม้ โดยไม่บังตัว

ผีเสื้อเลย และพอพลิกดูก็พบกับอักษรภาษาอังฤษ(อีกแล้ว)ที่ถูกสลักไว้ว่า'Faily of Sky ' อาสึนะ

รีบวิ่งไล่ตคุบเอาแหวนและกล่องคืนจากสึนะ แต่สึนะหลบทัน อาสึนะร่ายมนบางอย่างแล้วก็มีริบ

บิ้นว์ของนักยิมนาสติกมาอยู่ในมือของอาสึนะ อาสึนะเหวียงให้ริบบิ้นว์ไปพันกับของทั้งสองสิ่ง

แล้วแย่งคืนมาแต่สึนะไม่ยอมปล่อยจึงแย่งมาไม่ได้

"ยอมแพ้เถอะนะ แล้วบอกฉันมาเถอะว่าเธอเป็นใคร พวกเราไม่ทำร้ายเด็กอย่างเธอหรอก^^"สึ

นะบอกพร้อมโยนของทั้ง 2 สิ่งเล่นยั่วโมโหอาสึนะ อาสึนะทำหน้าปลงแล้วถอนหายใจ เพราะยัง

ไงก็ไม่สามารถแย่งของคืนจากคนๆนี้ได้อยู่แล้ว อาสึนะจึงเริ่มแนะนำตัว

"หนูชื่อ อาสึนะ เอ่อ...โซระ อาสึนะ คะเป็นหัวหน้าของหน่วย Dark Fairy หรือจะย่อง่ายๆว่า DF

ก็ได้คะ ยินดีที่ได้รู้จักคะ และขอของๆหนูคืนด้วยนั้นสำคัญต่อหนูมากนะคะ"อาสึนะแนะนำตัว

โดยที่ต้องคิดนามสกุลปลอมไว้แล้วจึงทำให้คล่องปรื้อแต่ก็มีติดขัดอยู่บ้างเพราะไม่ได้ซ่อมมา

เลยแต่ก็ไม่เป็นอุปสรรค์สำหรับคนอย่างอาสึนะหรอก  สึนะโยนกล่องและแหวนคืนอาสึนะไป

อาสึนะรับไว้ได้แล้วรีบอร์นเอามสวมคอทันที ส่วนกล่องอาสึนะก็เอามากำไว้แน่นแบบไม่ยอม

ปล่อยเลย

"แล้วหน่วยDFที่ว่าเนี่ยคือหน่วยอะไรหรอจ๊ะ"เคียวโกะถาม

"ประมาณว่าหน่วยนักฆ่าพิเศษคงจะได้มั่งคะ ก็พวกหนูน่ะ มีกันแค่ 9 คนเองนี้แถมมีแต่เด็กๆ

ด้วย"อาสึนะตอบ

"เอ๊ะ ตัวแค่นี้เป็นนักฆ่าแล้วหรอจ๊ะ จะไม่เร็วไปหน่อยหรอ"เคียวโกะถาม

"ไม่หรอกคะ พวกหนูน่ะเห็นอย่างนี้ก็เถอะเก่งพอๆกับวาเรียเชียวนะ-w-"อาสึนะบอก

"แล้วทำไมถึงมาที่นี่ล่ะ"สึนะถามอาสึนะที่ตอนนี้เดินไปเปิดเกมเล่นได้ซักพักแล้ว

"ก็นะคะ พวกเราน่ะถูกรีบอร์นเรีียกตัวมาน่ะคะ แต่ก่อนจะมาน้องสาวของหนูดันเล่นพิเรนเอาถัง

น้ำไปตั้งไว้ตรงประตูบ้า พอหนูเปิดออกไปมันเลยหกใส่ ทีนีี่พอจะไปเทศนาให้น้องสาวสุดที่รักรู้

แจ้งถึงรสพระธรรมก็ดันโดนน้องสาวอีกคนหนึ่งแล้วก็พ่อกับแม่มาขัดอ่ะคะ พอจะไปอาบน้ำเปรี

ยนชุดก็ดันต้องไปแบบขอเลทไม่ได้ มันเลยทำให้หนูเป็นหวัดแต่ภูมิเดิม แต่พอเจอฝนตกหนักๆ

เข้าหนูก็เลยไข้ขึ้นจนเป็นลมหมดสติไป ที่จริงหนูน่ะ เป็นหมอนะคะแต่เวลามันขับขันเลยทำอะไร

ไม่ค่อยได้น่ะนะ"อาสึนะบอกเหตุผลที่ทำให้ตัวเธอและเพื่อนๆต้องมาอยู่ในเมืองนี้และเล่นเกมต่อ

"เจ้ารีบอร์นอีกแล้วหรอ แล้วหมอนั่นได้บอกอะไรมั้ย"สึนะถามอาสึนะที่ทำหน้าตาเบื่อหน่ายกับ

เกมทีี่ตนกำลังเล่นอยู่ แล้วจึงทิ้งจอยออกจากมือแล้วหันหน้าไปบอกกับสึนะว่า"รู้สึกจะบอกว่า

พวกคุณน่ะ ต้องการความช่วยเหลือนี่คะ เลยส่งพวกหนูมา"อาสึนะบอกตามความจริง

"ความช่วยเหลือ พวกเราไม่ได้ต้องการสักหน่อยนี่นา แล้วทำไมเจ้ารีบอร์นมันถึงได้บอกไปแบบ

นั้นล่ะ"สึนะถามอาสึนะ

"ก็เห็นว่ากินเฮวมานานเลยอยากให้สมหวังอะไรอย่างงี้ซักทีอ่ะคะ แต่ชั่งเถอะ ไปหาอะไรกินดี

กว่า"อาสึนะเอ่ยพร้อมลุกขึ้นเตรียมไปหาอะไรกิน พอพูดจบปุ๊ปอาสึนะก็กระโดดข้ามหัวพวกสึนะ

ไปแบบไม่แคร์สายตาใคร

10 นาทีผ่านไป....

อาสึนะเดินขึ้นมาพร้อมขนมและน้ำส้มแต่เพื่อความแน่ใจ โกคุจึงถามไว้ก่อนว่า...

"นี่ยัยเปี๊ยก ไอ้ขนมนั้นใครทำ"โกคุเดินมาใกล้ๆขนมที่อาสึนะถือมา

"คุณเบียงกี้น่ะคะ ทำไมหรอคะ?"อาสึนะกล่าว ทุกคนในที่นั่นพากันเคลียดกันหมดเพราะถ้าจะไม่

กินมันก็ไม่ได้แต่ถ้ากินพวกเขาก็ต้องโดนห่่ามเข้าโรง'บาลแน่ๆ

"เธอไม่รู้รึไง ว่าอาหารที่พี่สาวของฉันทำน่ะ มันเป็นยาพิษนะ ยัยเด็กบ้า!!!"โกคุโวยใส่อาสึนะที่

นั่งกินคุกกี้ที่เบียงกี้ทำให้อย่างสบายอารมณ์ โดยที่ทุกคนในที่นั้นหน้าซีดและเตรียมเรียกรถ

พยาบาลกันเรียบร้อยแล้ว

"ไม่รู้สิคะ หนูบอกแล้วไม่ใช่หรอคะ ว่าหนูเป็นหมอ แค่นี้จิบๆ ง่ำๆๆๆๆๆ"อาสึนะพูดไปกินไปโดย

ไม่สนใจสายตาของทั้ง5คนที่นั่งมองการกระทำของเธออย่าง...เอ่อ....อย่าง...จะว่าไงดีล่ะ คง

ประมาณว่าสงสารก็ได้มั่ง อาสึนะมองพวกสึนะก่อนที่จะปาคุกกี้ที่เบียงกี้ทำเขาปากของทั้ง 5 คน

โดยที่ทั้ง5คนไม่ได้ตั้งตัว มันเลยเข้าไปอยู่ในกระเพาะของทั้ง 5 คนโดยอัตโนมัติ พอรู้ตัวอีกทีก็

กลืนลงไปแล้ว ทุกคนต่างหน้าซีดแทบร้องไห้เพราะการกระทำที่ไม่ถามใครก่อนของเด็กสาวผม

สีคาราเมลบราวน์คนนี้ ทุกคนต่างมองอาสึนะด้วยสายตาอาฆาตแต่อาสึนะไม่สนใจและกินต่อ

อย่างไม่แคร์จิตสังหารที่พวกสึนะแผ่ออกมาจนเต็มห้อง

"ทำบ้าอะไรของเธอ ยัยเด็กเวร- -"โกคุกดเสียงต่ำจนดูน่ากลัวแต่สำหรับอาสึนะแล้ว มันก็แค่

เสียงนกเสียงกาธรรมดาๆนี่เอง- -;;;

"นี่ ถึงฉันจะใจดี แต่ว่านะ ถ้าทำแบบนี้ฉันก็ดีด้วยไม่ออกหรอกนะ^^+++"ยามะพูดด้วยเสียงขี้เล่น

ตามแบบฉบับ แต่คำพูดกลับตรงกันข้ามกันโดยสิ้นเชิง ถึงอาสึนะจะรู้อยู่แก่ใจว่าเมื่อคนๆนี้พูด

แบบนี้แล้วจะเกิดอะไรขึ้นแต่เธอก็ไม่ใส่ใจและกินคุกกี้ยาพิษต่อแบบไม่แคร์สายตาของทั้ง5คน

เลยแม้แต่น้อย แต่พอเวลาอาสึนะมองนาฬิกาโคนันที่อยู่บนข้อมือของตัวเองก็ควักยาบางอย่าง

ออกมาจากสายรัดต้นขาที่ไม่ได้ถูกเอาออกไปด้วย และที่สายรัดต้นขาของเธอก็มีกระเป๋าใบ

เล็กๆใบหนึ่งห้อยอยู่ และข้างในนั้นก็เต้มไปด้วยยาต่างๆไม่ว่าจะเป็น ยาพารา ยาโรคกระเพาะ ยา

น้ำสีเขียวๆที่ไม่รู้ว่ามันคือยาอะไร และสุดท้ายซึ่งเป็นสิ่งที่อาสึนะเอาออกมายัดใส่ปากพวกสึนะก็

คือ ยาเม็ดเล็กๆสีม่วง(สีนี้ไม่น่าไว้ใจเลยแฮะ- -) อาสึนะเอายาแบบนั้นจำนวน5เม็ดยัดใส่ปาก

พวกสึนะด้วยหน้าตาที่เฉยมากๆื ส่วนพวกสึนะก็ทำท่าจะเป็นจะตายเพราะหายใจไม่ออกส่วน

อาสึนะก็เอายาที่ยัดลงคอพวกพี่ๆไปมากินเอง แล้วก็นั่งกินคุกกี้(ยาพิษ)ของเบียงกี้ต่อไปแบบไม่

แคร์สื่อ พวกสึนะที่ทำท่าจะไปนอนเกลือกกลิ้งแดดิ้นอยู่กับพื้นก็กลับมานั่งเหมือนเดิมเพราะรู้สึก

ไม่ทรมานเลยแม้แต่น้อย เลยกลับมานั่งเหมือนเดิม

"ฮาฮิ ไม่เห็นทรมานเลยนี่คะ"ฮารุมองดูมือไม้ของตัวเองที่ไม่ได้สั่นหรือสีซีดลงเลย

"นี่ยัยเด็กบ้า เธอเอาอะไรมายัดใส่ปากพวกฉันเนี่ย"โกคุหันไปถามอาสึนะที่นั่งเล่นเกมใน

เครื่องPSPของตัวเอง อาสึนะไม่เงยหน้าขึ้นมาทำให้โกคุถึงจุดเดือด โกคุเดินไปกระชากเอา

เครื่องเกมรุ่นพิเศษกันน้ำของอาสึนะมายึดไว้ อาสึนะมองหน้าโกคุแป๊ปนึงแล้วก็ตอบคำถามของ

โกคุ

"ยาแก้พิษพอยซั้นคุกกิ้งแบบใหม่น่ะคะ บอกเลยว่าพวกคุณเป็นคนกลุ่มแรกที่ได้ลองยาตัว

นี้^w^"อาสึนะตอบหน้าระรื่นด้วยอารมณ์เบิกบานและแจ๋มใสสุดๆ ต่างจากพวกสึนะที่ทำหน้า

หดหู่กับตัวเองอย่างเซ็งๆกับหมอตัวน้อยอาสึนะคนนี้และทุกคนต่างคิดว่า...'นี้ใช้พวกตรูเป็นหนู

ทดลองเรอะ=[]='

"แต่ไม่ต้องห่วงคะ เพราะยาของหนูนั้นอย.รับรองแล้วว่าปลอดภัยคะ^^"อาสึนะพูดเสริม ยามะ

เลยลองดูว่าสิ่งที่อาสึนะพูดมันเป็นจริงหรือป่าว

"กรมการอาหารและยารับรองแล้วสินะ ฮ่าๆๆๆๆ ค่อยโล่งอกหน่อย"ยามะพูดอย่างโล่งอก แต่มัน

ถูกทำลายลงด้วยความฮาของอาสึนะและมันก็เป็นความจริงที่แท้จริงด้วย

"ป่าวคะ อย. อย่อย^w^"อาสึนะตอบแบบฉะฉ้านเล่นเอาความมั่นใจของพวกสึนะล่วงลงไปอยู่กับ

พื้นแทบจะทันทีที่อาสึนะเอ่ยคำต้องห้ามในเวลานี้ออกมาหน้าระรื่น พวกสึนะหน้าถอดสีแล้ว

เตรียมรอรับชะตากรรมที่ต้องรับจากการที่โดนแม่สาวน้อยกลอกยา และไม่นานนักรีบอร์นก็

กระโดดเข้าห้องพวกสึนะมาจากทางหน้าต่าง

"ดีจ้า พวกนายไปทำอะไรกันอยู่น่ะ"รีบอร์นกระโดดลงจากขอบหน้าต่างแล้วเดินลงไปหาพวกสึ

นะที่นั่งปล่อยรังศีหดหู่อยู่ที่มุมห้องและตามซอกเล็กๆของห้องโดดใช้สายตามองทุกคน แต่ต้อง

มาสดุดตากับสาวน้อยผมสีสวยที่มีหน้าตาที่่ละไม้คล้ายสึนะและเคียวโกะราวกับเป็นทายาทของ

บอสแห่งวองโกเล่ผู้ยิ่งใหญ่กับหญิงสาวผู้งามงดยิ่งกว่าดอกไม้ผู้นี้ มันทำให้เขาคิดถึงเนื้อหาใน

จดหมายที่เขาฝากให้อิริเอะ โชอิจิส่งให้เมื่อเช้า

    'ถึง อิริเอะ โชอิจิ

ตอนนี้พวกสึนะกำลังต้องการตัวช่วยในเรื่องความรักนายช่วยส่งทายาทแห่งท้องนภาทั้งแปดให้

มาช่วยทำภารกิจนี้ที เพราะจะให้ฉันทำคนเดียวคงไม่ไหวแล้วฉันก็ไม่อยากไปลบกวนอัลโกบา

เลโน่คนอื่นด้วยยังไงก็ช่วยทีแล้วกัน

ด้วยรักและห่วงใย
รีบอร์น      '

รีบอร์นเดินไปหาอาสึนะที่นั่งเล่นเกมในPSPของตัวเองพร้อมกินขนมไปด้วยพร้อมทำหน้าเบื่อ

หน่ายกับชีวิตนี้เต็มที มันทำให้รีบอร์นรู้ทันทีว่าคนที่ทำให้เหล่าลูกศิตย์ที่น่ารักของเขาเป็นแบบนี้

คือสาวน้อยคนนี้นี่เอง เหลือแต่เพียงต้องการรู้ว่าเธอคนนี้ชื่ออะไร รีบอร์นมองไปรอบๆตัวของ

สาวน้อยก็พบกับอาวุตกล่องซึ่งถูกแกะสลักไว้อย่าสวยงามพร้อมแหวนแห่งนภาระดับA+อีกหนึ่ง

วงซึ่งเดาไม่อยากเลยว่ามันเป็นของใคร เพราะคนที่มีไซนิ้วเล็กขนาดนี้ต้องเป็นเด็กผู้หญิงอยู่

แล้วรีบอรืนมองตัวอักษรที่มีความหมายต่างจากคำอื่นนั่นก็คือ ชื่อของอาสึนะเอง

"ไง อาสึนะ เธอไปทำอะไรเจ้าพวกนี้หรอ"รีบอร์นเอ่ยถามอาสึนะ

"ก็แค่เอาพอยซั้นคุกกิ้งยัดใส่ปากแล้วเอามาเป้นตัวทดลองยาแก้พิษพอยซั้นคุกกิ้นแบบใหม่

เองอ่ะคะ"อาสึนะตอบโดยที่ตาไม่ได้มองรีบอร์นเลยแม้แต่น้อย แต่กลับจ้องภาพในหน้าจอของ

เครื่องเกมในมือของตัวเองอย่างจดจ่อ

"งั้นหรอ แสดงว่าเจ้าพวกนี้ฝึกยังไม่พอสินะ อาสึนะ ฉันมีเรื่องอยากขอร้องเธอหน่อย"รีบอร์นหัน

ไปมองเหล่าลูกศิตย์ของตัวเองพร้อมแสะยิ้มชั่วร้าย แล้วหันมาบอกกับอาสึนะ

"อะไรล่ะคะ"อาสึนะถามรีีบอร์นด้วยอิริยาบทเดิม

"ช่วยเป็นครูฝึกให้เจ้าสึนะกับเคียวโกะให้หน่อยสิ"พอมาถึึงประโยคนี้เหล่าหนุ่มๆสาวๆก็หันหน้า

มามองรีบอร์นเป็นตาเดียวกัน ส่วนอาสึนะก็แสะยิ้มชั่วร้ายแล้วตอบตกลง

"ก็เอาสิคะ น่าสนุกดีนี่นา^^"อาสึนะตอบซึ่งแน่นอนว่าสึนะกับเคียวโกะแทบอยากร้องไห้แต่มัน

ร้องไม่ออกที่ได้ครูฝึกที่เป็นเด็กแต่ไม่ใช่อัลโกบาเลโน่แต่กลับเป็นนักฆ่ามาเฟียเด็กผู้หญิงตัว

เล็กๆ ซึ่งมันไม่ทำให้พวกเขาเข้าใจเลยว่าทำไมต้องเป็นเด็กคนนี้ด้วย ทั้งๆที่เด็กคนนี้ชอบทำ

ตามใจตัวเองเสมอแล้วมันจะสอนพวกเขารอดหรอ คงไม่ใช่ว่าพวกเขาต้องสอนเด็กคนนี้เอง

หรอกนะ=[]=
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ใครรู้ตัวว่าตัวเองสวยตัวเองหล่อก็ช่วยกันเม้นหน่อยนะคะ^^

 

เหมียว หง่าว