fic reborn sweet time ปฎิบัติการย้อนเวลาจับคู่หัวใจนายมาเฟีย

ตอนที่ 32 : การแข่งที่ 2 กินวิ(ลำ)บาก และสารภาพรัก

"หลังจากการแข่งขันแรกที่ได้ผู้ชนะสาวน้อยน่ารักตัวเล็กแต่ความสามารถไม่ได้เล็กไปกับตัว

อาสึนะจังจากสีชมพู รายการต่อไปของเราก็คือ กินวิบาก ครับ ขอให้ผู้เข้าแข่งแต่ละสีมารายงาน

ตัวที่เดิมด้วยนะครับ"ผู้บรรยายในรอบแรกประกาศก้อง อาสึนะและไคโตะที่ยืนหอบแฮ่กๆจะเป็น

จะตายอยู่ที่หลังแสต๊นหันไปหาแรมโบ้กับวัวน้อยก่อนที่จะ...

"ความหวังของพวกเราขึ้นอยู่กับทั้ง 2 คนแล้ว ทานให้เต็มที่นะจ๊ะ^^"อาสึนะยิ้มพร้อมจับไหล่

ของวัวน้อยกับแรมโบ้ วัวน้อยกับแรมโบ้มองหน้ากันอย่างงงๆพร้อมสื่อความหมายว่า'หมายความ

ว่ายังไง'ไม่พอให้คิดไปมากกว่านั้นทั้งคู่ก็มาปรากฎตัวที่ที่รายงานตัวซะงั้นน่ะ แบบนี้มันคิดเป็น

อื่นไปไม่ได้แล้วว่าอาสึนะสั่งให้ไคโตะมันเทเลมาเนี๊ย!!!! แต่...ตอนนี้แถวมันสั้นลงเรื่อยๆแล้วพอ

หันไปเจออาสึนะ อาสึนะก็ยิ้มสยองให้ เอาล่ะทีนี่ก็มีตัวเลือกเดียวแล้ว เฮ้อ~ วัวน้อยกับแรมโบ้

จำใจเดินไปรายงานตัวอย่างหมดอาลัยตายอยากแล้วก้มหน้าก้มตารายงานตัว สตาร์ฟพาทั้งคู่ไป

ลงสนามเพื่อเข้าประจำที่....

"เอาล่ะครับ เรามาเริ่มการแข่งกันเลยดีกว่า^0^"ผู้บรรยายเอยแล้วก็มีเครปญี่ปุ๋นกว่า 20 ชิ้นขึ้นมา 

ทั้งแรมโบ้และวัวน้อยตาลุกวาวเมื่อเห็นกองเครปขนาดมหึมาวางอยู่ตรงหน้าและไม่ทันไรถาดใบ

ที่เคยมีเครปอยู่เต็มถาดบัดนี้เหลือเพียงถาดเปล่าๆที่ไม่มีอะไรวางไว้เลย และไม่ปรากฎร่องรอย

ด้วยเลยว่ามันเคยมีเครปหลายกิโลวางอยู่ ทั้งสองรีบวิ่งไปกินขนมที่ด่านต่อไป

"ด่านต่อไปนะครับมีนามว่าด่าน เป่างับ เอ้า งงล่ะสิๆ ที่ได้ชื่อนี้ัเพราะว่าผู้เข้าแข่งขันจะต้องเป่า

แป้งผง(ซึ่งกินได้)ที่ทับอยู่บนขนมโดยห้ามใช้มือเขี่ยหาหรือก็คือให้เอามือมาทัดกันไว้ที่หลังแล้ว

ก็เป่าๆๆๆจนหาขนมเจอแล้วก็ทานขนมให้หมดครับ หากใครทำผิดกติกาจะถูกปรับแพ้ฟาวครับ

ผม^^"ว่าแล้วเหล่าผู้แข่งขัน(ที่ยังไม่น็อกไปก่อน)ก็เริ่มเล่นเกมวัวน้อยเป่าลมแรงๆใส่แป้งผงและ

อย่างที่เรารู้ๆกันอยู่ว่าการเป่าฝุนหรือผงแรงๆจะเป็นยังไง วัวน้อยเป่าต่อไปอย่างไม่ลดละความ

พยายาม ในที่สุดก็เจอโดรายากิที่อยู่ในแป้งวัวน้อยกินอย่างอเร็จอร่อยอยู่พักหนึ่งแล้วก็เงยหน้า

ขึ้นมาทำให้เห็นหน้าวัวน้อยที่เปื้อนแป้งสีขาวจั๊ว กล้องซุมไปที่หน้าของวัวน้อยทัให้คนทั้งแสต๊น

น้อยใหญ่ต่างหัวเราะกันด้วยความตลกขบขัน วัวน้อยไม่สนใจและรีบวิ่งไปด่านต่อซึ่งก็เป็นด่าน

สุดท้ายแล้ว

"ครับ มาถึงด่านสุดท้ายของเรากันแล้วนะครับ ซึ่งด่านนี้เป็นด่านที่ยากที่สุดเท่าที่เรา(ไร

เตอร์)เคยคิดมาซึ่งก็คือการเป่าลูกโป่งให้ลูกโป่งแตกแล้วทานขนมในลูกโป่งให้หมดแล้วมาทาน

แตงโมโดยไม่ใช้มือันนะครับ คำเตือน ในแตงโมและขนมจะมีอยู่ชิ้นนึงที่มียาพิษใส่อยู่ ถ้าหาก

ทานไม่ระวังอาจถึงตายได้ครับ"พูดยังไม่ทันขาดคำวัวน้อยก็ดันกินทุกอย่างไปจนหมดแล้ววิ่งเข้า

เส้นชัยในที่สุด และแน่นอนอาสึนะต้องเอายาแก้พิษให้แหงๆ แต่ปัญหามันอยู่ที่มันคือพิษอะไร

อาสึนะเลยหันไปถามผู้บรรยาย

"เอ่อ....คือว่า พิษอะไรหรอคะ"อาสึนะถาม ผู้บรรยายหันมาตอบอาสึนะว่า"อ๋อ พิษแมงมุมน่ะ

ครับ^^"

เมื่อได้ยินดังนั้นอาสึนะก็รีบคว้ายาแก้พิษที่ติดอยู่ที่ข้างเอวของตัวเองมาฉีดเข้าที่เส้นเลือดดำที่

แขนของวัวน้อยอย่างนิ้มนวนและรวจเร็วแล้วชกเข้าไปที่ท้องของวัวน้อยเต็มๆ ทั้งแสต๊นถึงกับอึ้ง

เมื่อเห็นอาสึนะทำร้ายพวกเดียวกันเอง แต่ทุกคนพยายามคิดว่าสิ่งที่อาสึนะทำมันมีเหตุผลสิ

ส่วนสตาร์ฟที่ส่วนใหญ่เป็นพวกอาสึนะที่อยู่ด้านล่างก็มาห่่ามตัววัวน้อยไปนอนหลังแสต๊นอย่าง

ไม่พูดอะไร


ตอนนี้เรามาพูดถึงคู่รักอินเลิฟพ่อแม่ของไคโตะกันดีกว่า....

ฮินะกับบาจิลเดินชมงานไปเรื่อยๆซึ่งก็ได้พาบาจิลแวะไปหลายร้านแล้วล่ะนะ ทั้งร้านช็อกโก้บา

นาน่า ร้านราเมง ร้านทาโกยากิน และห้างร้านอื่นๆในงาน พวกเกมต่างๆที่คนที่ไม่ตั้งใจฝึกหรือ

ฝึกมาไม่ดีพอ บาจิลก็จัดการเก็บรวดเดียวหมด ฮินะอยากได้อะไรขอให้บอกบาจิลผู้นี้พ้อมจะทำ

ทุกอย่างเพื่อเธอ

"บาจิลคุง ฉันอยากได้กระต่ายตัวนั้นจังเลย เอาให้ฉันหน่อยได้มั้ยจ๊ะ"ฮินะชี้ไปทางร้านยิงปืนร้าน

หนึ่งที่มีตุ๊กตากระต่ายตัวสีขาวผูกโบว์สีชมพูน่ารักๆตัวหนึ่งตั้งโชว์อยู่ บาจิลเดินเข้าไปวาง

เงิน 1000 เยนที่เคาร์เตอร์แล้วหยิบปืนมายิงกระต่ายตัวนั้นอย่างมาดมั่น และในที่สุดตุ๊กตา

กระต่าย 1 คู่ก็มาตกอยู่ในมือของฮินะ

"ขอบใจมากนะจ๊ะ บาจิลคุง อ่ะนี่ ฉันให้เธอตัวนึงนะ จะได้เป็นตัวแทนของฉันไงจ๊ะ บาจิลคุง"ฮินะ

ยื่นกระต่ายที่ผูกโบว์สีชมพูที่หูข้างนึงให้บาจิล บาจิลรับมาอย่างดีอกดีใจ ส่วนฮินะก็กอดตุ๊กตา

กระต่ายที่ผูกโบว์สีฟ้าที่คออย่างน่ารักฟัดไปฟัดมาอย่างดีอกดีใจ บาจิลมองนาฬิกาข้อมือที่สึนะ

ซื้อให้ ก่อนจะจับมือฮินะวิ่งออกจากโรงเรียนไป ซึ่งมันก็เป็นเวลาเดียวกันที่อาสึนะและไคโตะ

มาหาอะไรกินแก้หิวในตอนเที่ยง(เพราะสตาร์ฟไม่มีข้าวเลี้ยงเหมือนพวกขึ้นแสต๊น) อาสึนะที่ยืน

รอไคโตะไปซื้อช็อกโก้บานาน่าให้เห็นบาจิลกับฮินะจูงมือกันออกจากโรงเรียนก็เริ่มสงสัย

"อาสึนะจังช็อกโก้บานาน่าได้แล้วครับ^^"ไคโตะวิ่งมาหาอาสึนะพร้อมช็อกโก้บานาน่า 2 ไม้แต่

อาสึนะยังไม่พูดอะไรก็จับมือไคโตะแล้วหายตัวไปจากตรงนั้น มาปรากฎตัวอยู่บนต้นไม้ต้นหนึ่ง

นอกอาณาเขตของโรงเรียน

"โธ่...อาสึนะจังอ่ะ ทำอะไรเนี้ย..."ไคโตะบ่นให้อาสึนะยกใหญ่แต่ก็ถูกสาวน้อยผมสีคาราเมล

บลาวน์พูดแทรกขึ้นมาซะก่อน

"ดูนั้นสิ"อาสึนะชี้ไปทางฮินะกับบาจิลที่วิ่งจูงมือกันไปเรื่อยๆไคโตะมองตามก็เห็นภาพดังกล่าง

"อาสึนะจัง...."ไคโตะเอ่ยอย่างสื่อความหมายก่อนที่จะหายตัวไปจากตรงนั้น และมาปรากฎตัวอีก

ทีในต้นไม้ที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่งที่บาจิลลากฮินะเข้ามา ซึ่งมันก็มีนาฬิกาดอกไม้อยู่ด้วย

12.00 น.

นาฬิกาดอกไม้เริ่มส่งเสียงเ้พลงอันไพเราะเสนาะหูและมีน้ำพุขึ้นมาล้อมตัวฮินะกับบาจิลไว้เพียง

2 คนพร้อมมีกลิ่นดอกไม้อ่อนๆโชยมาให้บรรยากาศที่สุดแสนจะเพอร์เฟ็กและโรแมนติกมา ฮินะ

ที่กำลังชื่นชมกับน้ำพุ เสียงดนตรีจากนาฬิกาดอกไม้ และกลิ่นหอมจากอ่อนๆจากดอกไม้ในสวน

อย่างเพลิดเพลินโดยไม่รู้เลยว่ามีมือคู่หนึ่งกำลังจะกอดเอวของเธอไว้ เมื่อเธอรู้สึกตัวอีกทีบาจิล

ก็กอดเอวบางของเธอเอาไว้แล้ว บาจิลเอาหน้ามาซุกที่ไหล่ของฮินะอย่างบางเบา ฮินะมองบา

จิลพร้อมยิ้มนิดๆ

"มีอะไรหรอ บาจิลคุง"ฮินะถามบาจิล

"เป็นแฟนกับผมจะได้มั้ยครับ..."บาจิลเอ่ยเสียงเบาพอให้ได้ยินกันแค่ 2 คน

"เอ่อ...."ฮินะอ้ำอึ้งชั่วขณะ"...ได้สิจ๊ะ บาจิลคุง"

"งั้นผมมีของขวัญให้ด้วยนะครับ ฮินะจัง^^"บาจิลเอ่ย ซึ่งมันก็ทำให้เลือดในร่างกายของฮินะสูบ

ฉีดขึ้นมาบนด้วยควมเขินอายอย่างช่วยไม่ได้

"อ่ะ เอ๋...ฮินะจัง....หรอ..."พูดยังไม่ทันได้จบประโยคดีก็มีสร้อยจี๊ปลาโลมาสีฟ้าขึ้นมาเเขวนไว้ที่

คอของฮินะอย่างสวยงาม

"มันเข้ากับฮินะจังจริงๆด้วยสินะครับ^^"บาจิลเดินอ้อมมาด้านหน้าพร้อมพูดชมแฟนสาวสุดน่ารัก

ที่พึ่งได้เป็นเกิร์ลเฟรนด์บอยเฟรนด์กันเมื่อไม่กี่นาทีนี้อย่างดีใจ ฮินะอายบิดตัวไปมาพร้อมหน้า

แดงขึ้นเรื่อยๆ

อีกด้านหนึ่ง 2 ศรีคู่หูเพื่อซี้เพื่อนรักที่แอบตามทั้ง 2 คนมาก็นั่งฉากเลิฟนั่นอย่างมีความสุขและ

ยังไม่ลืมที่จะเก็บภาพความทงจำดีๆของทั้งคู่ไว้ด้วยกล้องวีดีโอแห่งโลกอนาคตที่แสนจะัคมชัด

อาสึนะเอาหัวอิงไหล่ไคโตะเบา

"อยากให้มีใครทำอะไรแบบนี้กับฉันจังเลยนะ ว่ามั้ยไคคุง"อาสึนะเปลยออกมา ไคโตะมองมาที่

เพื่อนของตนก่อนจะเอ่ยคำพูดบางอย่างที่แผ่วเบาจนไม่ได้ยิน"ครับ บางทีคนๆนั้นอาจเป็นผม

ก็ได้นะ"


หลังเลิกเรียน ที่บ้านของฮินะ

ฮินะเดินเข้าในห้องของตัวเองพร้อมเชยชมตุ๊กตากระต่ายน้อยอย่างมีความสุขและลูบคอของตัว

เองในบริเวรที่มีสร้อยคล่องอยู่อย่างสุขใจ

"ฮินะ แม่เข้าไปนะ"หญิงสาวหน้าตาละไม้คล้ายกับฮินะในชุดกีโมโนสีดำสายผีเสื้อสีขาวเดินเข้า

มาในห้องลูกสาวสุดที่รักเพียงคนเดียวของเธอ ฮินะหันไปมองแม่ของเธอที่หน้าเด็กเกินกว่าคน

อายุ 30+ 

"มีอะไรหรอคะ ท่านแม่"ฮินะถามคนที่ได้ชื่อว่าเป็นแม่ของเธอ แม่ของเธอเดินมานั่งข้างๆลูกสาว

สุดที่รัก

"ดีใจมั้ยจ๊ะ ที่ได้มีแฟนคนแรกน่ะ"แม่ของเธอยิ้มอย่างใจดีและอบอุ่นให้กับลูกสาวพร้อมถาม

"ดีใจสิคะ ท่านแม่"ฮินะถึงกับหน้าแดงเป็นลูกตำลึงสุก

"คงมีความสุขมากเลยสินะจ๊ะ"แม่ของเธอถามต่อ

"คะ"

"แต่มันจะดีกว่านี้นะ ถ้าคนที่ลูกรักไม่ใชผู้พิทักษ์แห่งวองโกเล่ ยังจำหน้าที่ของลูกและกฎของ

แฟมิลี่ของเราได้รึป่าวจ๊ะ"เมื่อแม่ของเธอพูดคำนี้ออกมา ฮินะถึงกับจุกในอกและพูดอะไม่ออก

"ท่านแม่คะ หนูอยากอยู่คนเดียว"ฮินะบอกกับแม่ของเธอ แม่ของเธอลุกขึ้นยืน

"ได้จ๊ะลูกรัก แม่จะให้เวลาลูกทบทวน แม่เชื่อว่าลูกสาวแม่จะต้องเลือกหนทางที่ถูกต้องได้

แน่"ว่าแล้วแม่ของฮินะก็เดินออกจากห้องไป

ในตอนนั้นภาพต่างๆในอดีตผุดขึ้นมาหลายต่อหลายฉากซึ่งมันทำให้เธอร้องไห้จนอยากบ้า

'เจ้าจงไปตามหาทายาทของเราซะ'

'ตามบรรชาคะ หนูจะต้องตามหาทายาทผู้สืบทอดฟาร์ฟาร่า แฟมิลี่ให้เจอให้ได้'

'เจ้าอย่าได้ลืมเชียวล่ะ แม่สาวน้อยว่าเจ้าห้ามมีใจให้คนของวองโกเล่เด็ดขาด'

'คะ เรื่องนั้นหนูทราบดีคะ ท่านฟอร์จูน งั้นหนูขอตัวนะคะ'

'โชคดีจ๊ะ สาวน้อย'

ภาพของเธอกับฟอร์จูน ดี ฟาร์ฟาร่า บอสฟาร์ฟาร่ารุ่นที่ 9 ปรากฎขึ้นบนหัวของเธอซ้ำไปซ้ำมา

หลายต่อหลายรอบมันชั่งทรมานเหลือเกิน นี่เธอจะเลือกอะไรดีระหว่างแฟมิลี่ กับ คนรัก ยิ่งคิด

ยิ่งปวดหัวจนหัวสมองแทบจะระเบิดออกมาเป็นเสี่ยงๆ นี่มันอะไรกัน ทำไม ทำไม ทำไม ในหัว

ของฮินะในตอนนี้มีแต่คำถามมากมายที่ไม่อาจหาคำตอบไป.....

'นับจากนี่ไปอีกไม่นานสงครามจะเริ่มขึ้น หึหึหึหึ'

---------------------------------------------------------------------------------------------------

เม้นด้วยนะ