ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : @1
1
ณ โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง ในตัวเมือง
คาบเรียนของนักเรียนม.ปลายปี 2 ห้อง A ตอนนี้เป็นวิชาแบ่งชายหญิงเรียนกันคนละอย่า ผู้ชายก็เรียนพละ ผู้หญิงก็เรียนคหกรรม ซึ่งตอนนี้ วาตานุกิ คิมิฮิโระ เด็กหนุมร่างบางกำลังทำเค้กช็อกโกแลตในคาบงานคหกรรม
ณ โรงเรียนมัธยมปลายแห่งหนึ่ง ในตัวเมือง
คาบเรียนของนักเรียนม.ปลายปี 2 ห้อง A ตอนนี้เป็นวิชาแบ่งชายหญิงเรียนกันคนละอย่า ผู้ชายก็เรียนพละ ผู้หญิงก็เรียนคหกรรม ซึ่งตอนนี้ วาตานุกิ คิมิฮิโระ เด็กหนุมร่างบางกำลังทำเค้กช็อกโกแลตในคาบงานคหกรรม
ใช่ คุณอ่านมันไม่ผิดหรอก เขาเป็นเด็กหนุ่ม เพราะเคยประสบอุบัติเหตุมา ร่างกายที่ไม่ค่อยจะแข็งแรงของเขา เลยทำให้ต้องไปเรียนคหกรรมแทนที่จะเล่นกีฬา
"วาตานุกิคุงเนี่ย ทำอาหารกับขนมเก่งจังเลยนะ"
"ไม่หรอกครับ ผมเรียนมาจากพ่ออีกทีนึงนะครับ"
"อ๋อ พ่อของวาตานุกิคุงเป็นเชฟสินะ ดีจังเลย"
"อืม แต่ว่าท่านไม่อยู่แล้วล่ะ ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว"
"เอ๋ จริงอ่ะ เก่งจังเลยนะ วาตานุกิคุงเนี่ย"
"ฮะๆๆๆ"
"อ่ะ พวกผู้ชายที่เลือกกีฬาเล่นเสร็จแล้วเอาเค้กไปให้ให้กันเถอะ"สาว1 สาว2และสาว3พูดขึ้นมา
"เอ๋ จริงหรอ อ๊ายยยยยย โดเมกิคุง หล่อจังเลย"
โดเมกิ ชิซึกะ เพื่อนร่วมห้องของผม ที่น่าจะติดอันดับผู้ชายที่สาวกรี๊ดมากที่สุดในโรงเรียน หมอนี่กับผมน่ะค่อนข้างจะรู้จักกันนิดหน่อยเพราะเราเคยทำงานร่วมกันตอน ม.ต้น
"ไม่หรอกครับ ผมเรียนมาจากพ่ออีกทีนึงนะครับ"
"อ๋อ พ่อของวาตานุกิคุงเป็นเชฟสินะ ดีจังเลย"
"อืม แต่ว่าท่านไม่อยู่แล้วล่ะ ตอนนี้ผมอยู่คนเดียว"
"เอ๋ จริงอ่ะ เก่งจังเลยนะ วาตานุกิคุงเนี่ย"
"ฮะๆๆๆ"
"อ่ะ พวกผู้ชายที่เลือกกีฬาเล่นเสร็จแล้วเอาเค้กไปให้ให้กันเถอะ"สาว1 สาว2และสาว3พูดขึ้นมา
"เอ๋ จริงหรอ อ๊ายยยยยย โดเมกิคุง หล่อจังเลย"
โดเมกิ ชิซึกะ เพื่อนร่วมห้องของผม ที่น่าจะติดอันดับผู้ชายที่สาวกรี๊ดมากที่สุดในโรงเรียน หมอนี่กับผมน่ะค่อนข้างจะรู้จักกันนิดหน่อยเพราะเราเคยทำงานร่วมกันตอน ม.ต้น
ผมยอมรับว่าหมอนี่หล่อจริง เสียตรงที่หน้านิ่ง เดี๋ยวนี้สาวๆชอบคนหน้านิ่งๆไร้อารามณ์กันงั้นหรอ
"วาตานุกิคุง ตัดเค้กสิ ฉันขอเอาไปให้พวกผู้ชายที่เล่นกีฬาเสร็จจะได้ไหม"
"อืม เอาสิ เพราะผมเองก็กินคนเดียวไม่หมดหรอกครับ"
"ขอบใจจ๊ะ วาตานุกิคุง"
จากนั้นเมื่อวาตานุกิตัดเค้กเสร็จก็หยิบของตัวเองมา 1 ชิ้น ของตัวเอง
เค้กที่เหลืออยู่ 7 ชิ้น สาวๆที่อยู่กลุ่มด้วยกัน อีก 5 คน ก็หยิบไปคนละชิ้น ใส่จานอย่างดีแล้วนั่งกินอยู่ข้างๆเค้า ส่วนอีกชิ้นนึงก็สาวที่ขอไปก็ใส่กล่อง แล้วเอาไปให้.....
โดเมกิ ชิซึกะ!!!!!!!!!!!
เอาไปให้หมอนั่นทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย//กรีดร้องในใจ
ก็เข้าใจนะว่าหมอนี่มันป็อปแค่ไหน ถึงจะรู้จัก แต่ก็ไม่ได้สนิทด้วยหรอกนะ
ถ้ารู้ว่าหล่อนจะเอาไปให้หมอนั่นล่ะก็ ไม่ให้หรอก
...................................................................................................................
ตัดมาที่ด้านของโดเมกิ
"โดเมกิคุง นี่เค้ก....จ้ะ" สาวน้อยที่ขอเค้กของวาตานุกิอึ้ง...เพราะรอบตัวโดเมกิตอนนี้น่ะ มีแต่เค้กที่ทำกันให้ชั่วโมงเรียนเมื่อครู่เต็มไปหมดเลย
"อืม ขอบใจ" นิ่ง~
"เอ่อคือว่า โดเมกิคุง ลองทานเลยไหมจ๊ะ"
"อืม ก็ได้" จากนั้นก็ลองกินอย่างที่สาวเจ้าว่า
"......" เค้กช็อกโกแลตนี่มัน ถึงจะเป็นรสช็อกโกแลตทั้งก้อนเลย แต่ว่า มันกลับไม่ได้หวานอย่างที่เห็น นอกจากมันจะไม่หวานเกินไปแล้ว มันยังคงความขมนิดๆของช็อกโกแลตไว้ด้วย รวมๆแล้วก็..............อร่อยมาก!!!!!
"เธอ......ทำเอง?"
"อ่อ เปล่าหรอจ๊ะ คือว่า ของวาตานุกิคุงน่ะจ๊ะ"
อ๋อ หมอนั่นเอง คุณชายเอกงานคหกรรมเป็นคนทำหรอเนี่ย ใช้ได้เลยนะ หึ
"แล้วหมอนั่น อยู่ไหน"
"น่าจะกลับไปเก็บของที่ล็อกเกอร์น่ะจ้ะ"
"อืม"
พอโดเมกิกินเค้กของวาตานุกิหมดก็ลุกออกไปหาเจ้าของเค้กตัวจริง
ความเห็นจริงแล้วผมรู้จักกับหมอนั่น เราเคยทำงานร่วมกัน โดยนัดมาทำงานกันที่ศาลเจ้าบ้านผม
"วาตานุกิคุง ตัดเค้กสิ ฉันขอเอาไปให้พวกผู้ชายที่เล่นกีฬาเสร็จจะได้ไหม"
"อืม เอาสิ เพราะผมเองก็กินคนเดียวไม่หมดหรอกครับ"
"ขอบใจจ๊ะ วาตานุกิคุง"
จากนั้นเมื่อวาตานุกิตัดเค้กเสร็จก็หยิบของตัวเองมา 1 ชิ้น ของตัวเอง
เค้กที่เหลืออยู่ 7 ชิ้น สาวๆที่อยู่กลุ่มด้วยกัน อีก 5 คน ก็หยิบไปคนละชิ้น ใส่จานอย่างดีแล้วนั่งกินอยู่ข้างๆเค้า ส่วนอีกชิ้นนึงก็สาวที่ขอไปก็ใส่กล่อง แล้วเอาไปให้.....
โดเมกิ ชิซึกะ!!!!!!!!!!!
เอาไปให้หมอนั่นทำมายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย//กรีดร้องในใจ
ก็เข้าใจนะว่าหมอนี่มันป็อปแค่ไหน ถึงจะรู้จัก แต่ก็ไม่ได้สนิทด้วยหรอกนะ
ถ้ารู้ว่าหล่อนจะเอาไปให้หมอนั่นล่ะก็ ไม่ให้หรอก
...................................................................................................................
ตัดมาที่ด้านของโดเมกิ
"โดเมกิคุง นี่เค้ก....จ้ะ" สาวน้อยที่ขอเค้กของวาตานุกิอึ้ง...เพราะรอบตัวโดเมกิตอนนี้น่ะ มีแต่เค้กที่ทำกันให้ชั่วโมงเรียนเมื่อครู่เต็มไปหมดเลย
"อืม ขอบใจ" นิ่ง~
"เอ่อคือว่า โดเมกิคุง ลองทานเลยไหมจ๊ะ"
"อืม ก็ได้" จากนั้นก็ลองกินอย่างที่สาวเจ้าว่า
"......" เค้กช็อกโกแลตนี่มัน ถึงจะเป็นรสช็อกโกแลตทั้งก้อนเลย แต่ว่า มันกลับไม่ได้หวานอย่างที่เห็น นอกจากมันจะไม่หวานเกินไปแล้ว มันยังคงความขมนิดๆของช็อกโกแลตไว้ด้วย รวมๆแล้วก็..............อร่อยมาก!!!!!
"เธอ......ทำเอง?"
"อ่อ เปล่าหรอจ๊ะ คือว่า ของวาตานุกิคุงน่ะจ๊ะ"
อ๋อ หมอนั่นเอง คุณชายเอกงานคหกรรมเป็นคนทำหรอเนี่ย ใช้ได้เลยนะ หึ
"แล้วหมอนั่น อยู่ไหน"
"น่าจะกลับไปเก็บของที่ล็อกเกอร์น่ะจ้ะ"
"อืม"
พอโดเมกิกินเค้กของวาตานุกิหมดก็ลุกออกไปหาเจ้าของเค้กตัวจริง
ความเห็นจริงแล้วผมรู้จักกับหมอนั่น เราเคยทำงานร่วมกัน โดยนัดมาทำงานกันที่ศาลเจ้าบ้านผม
ใช่คุณอ่านไม่ผิดหรอก บ้านผมเป็นศาลเจ้า ส่วนหมอนั่นก็เช่าห้องพักอยู่คนเดียวใกล้ๆโรงเรียน
ถึงจะบอกว่าใกล้โรงเรียน มันก็ต้องผ่านบ้านผมก่อนอยู่ดีนั่นแหละ
ผมเดินมาเรื่อยๆโดยที่มีจุดหมายเป็นล็อกเกอร์เก็บของ
"วาตานุกิ..."เรียกหมอนั่น
"....." หมอนั่นหันมามอง
"มานี่หน่อยสิ" ผมจับมือเขาลากมาที่เงียบๆ เอาจริงๆ หมอนนี่ก็หน้าตาน่ารักอยู่นะ ไม่แปลกหรอกที่ผมจะสนใจเขา
พวกเราเดินมาถึงระเบียงไร้ผู้คนแล้ว ผมหันหน้ากลับไปหาเขา
"นายมีแฟนยัง?" คำถามนี่คงตกใจน่าดู
"ถามทำไม โดเมกิ" ปฏิกิริยาตายด้านหรอ
"ตอบมาเถอะ มีแฟนยัง?" ยังคงย้ำคำเดิม
"แล้วมันเกี่ยวกับนายตรงไหน" เริ่มเบือนหน้าหนี
"มันก็ไม่เกี่ยวหรอก ก็แค่อยากรู้เท่านั้น"
"แฟนน่ะ ไม่มีหรอก" เป็นคำตอบที่รู้สึกโล่งอก
"แล้วคนที่ชอบล่ะ?"
"วาตานุกิ..."เรียกหมอนั่น
"....." หมอนั่นหันมามอง
"มานี่หน่อยสิ" ผมจับมือเขาลากมาที่เงียบๆ เอาจริงๆ หมอนนี่ก็หน้าตาน่ารักอยู่นะ ไม่แปลกหรอกที่ผมจะสนใจเขา
พวกเราเดินมาถึงระเบียงไร้ผู้คนแล้ว ผมหันหน้ากลับไปหาเขา
"นายมีแฟนยัง?" คำถามนี่คงตกใจน่าดู
"ถามทำไม โดเมกิ" ปฏิกิริยาตายด้านหรอ
"ตอบมาเถอะ มีแฟนยัง?" ยังคงย้ำคำเดิม
"แล้วมันเกี่ยวกับนายตรงไหน" เริ่มเบือนหน้าหนี
"มันก็ไม่เกี่ยวหรอก ก็แค่อยากรู้เท่านั้น"
"แฟนน่ะ ไม่มีหรอก" เป็นคำตอบที่รู้สึกโล่งอก
"แล้วคนที่ชอบล่ะ?"
"อืม คิดว่า...ไม่น่าจะมีนะ"
"งั้นหรอ งั้นกลับห้องกันเถอะ"
แล้วผมก็เดินกลับห้องไปกับวาตานุกิที่ทำหน้าเหมือนคิดอะไรอยู่
...................................................................................................................
เลิกเรียน.....
...................................................................................................................
เลิกเรียน.....
"วาตานุกิคุง ว่างหรือเปล่าจ๊ะ"
"วันนี้ไม่ว่างหรอกครับ มีอะไรงั้นหรอครับ"
"คือเพื่อนในห้องจะไปฉลองวันเกิดให้ซากุระจังกันน่ะ"
"ขอโทษด้วยนะครับ ผมมีงานพิเศษตอนเย็นนะครับ"
"เอ๋ ทำงานพิเศษด้วยงั้นหรอจ๊ะ ขยันจังเลยนะ"
"ฮะๆๆ ผมต้องหาเงินไว้ใช้เผื่อฉุกเฉินไงครับ"
"อ๋อจ๊ะ งั้นไว้โอกาศหน้าเนอะ พยายามกับงานพิเศษเข้าล่ะ วาตานุกิคุง"
"ขอบคุณครับ งั้นขอตัวก่อนนะครับ"
TBC.
กลับมาพร้อมแก้เหตุการณ์แล้วจ้า
เราจะแก้ทุกตอนแล้วก็จะพยายามแต่ให้จบโดยไวที่สุด
ขอโทษด้วยสำหรับคนที่เคยตามเรื่องนี้ตอนที่เปิดใหม่ๆนะคะ เรารู้สึกขัดใจจริงๆที่เราเปิดเรื่องนี้มานานแล้วแต่ว่าเรายังไม่สามารถจบเรื่องนี้ลงได้สักที
แลขอขอบคุณอย่างจริงใจเลยสำหรับคนที่ยังติดตามอยู่นะคะ ขอบคุณที่ตามเราทั้งที่ไม่รู้ว่าเราจะมาต่อให้เมื่อหร่ ขอบคุณที่ไม่ทิ้งเรื่องนี้ไว้กลางทางไม่เทเรื่องนี้
คิดว่าเรื่องนี้อาจจะไม่ยาวมากเท่าไหร่คิดไว้ประมาณ 12 - 15 ตอน ไม่อยากให้ยืดเยื้อไปมากกว่านี้แล้วค่ะ
ขอให้สนุกกับแนวใหม่นะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น