The Dragon heart Kingdom online

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 2:หิมะในเคียฟรุส

เคียฟรุสเป็นเมืองขนาดกลาง เป็นดินแดนทางผ่านเพื่อเข้าสู่ เฮอร์ดาส เมืองการค้าติดทะเล แต่เดิมอยู่ในการ

ครอบครองของ เอวารอส แต่หลังสงครามเผาทัพ เคียฟรุสได้อยู่ในการครอบครองของไบเซนไทร์ซึ่งจัดตั้งให้เมืองนี้เป็นสูญกลางทางด้านอารยธรรม ทางตะวันออกติดป่า ทางใต้ติดอ่าว  ผ่าน ฤดูหนาวจะมีหิมะตกทั้งปี แต่ในฤดูร้อนอากาศจะอบอุ่นกำลังดีมีฝนตกบ้างในบางช่วงเวลา......

 

 

ป่าทางตะวันออก

 

 

  

 

 เหตุใดกัน.....…ข้าเคยมีพลัง

ข้าเคยอยู่กับท่าน

พวกเราเคยฝ่าฝันทุกสิ่งด้วยกัน

ข้ายังจำสัญญาของเราได้อยู่ แล้วท่านละ

ลืมแล้วหรือ.....

 

  'อะไรกันน่ะ? เสียงนั้น' 

ท่ามกลางม่านพฤษากลางหิมะของป่าทางตะวันออกของเคียฟรุสมีร่างบอกช้ำร่างนั้นกำลังเดินอย่างทุลักทุเลไปตามทางกลางหิมะ ในมือกำดาบสีเงินไว้แน่น ในบริเวณนี้ไม่มีผู้เล่นสักคนเนื่องจากเต็มไปด้วยสัตว์ป่าดุร้ายอันตราย กลุ่มโจรและต้นไม้แปลกๆมาก ไม่เหมาะสำหรับการเดินผ่านแต่อย่างใด ทั้งที่อยู่ในฤดูร้อนวันนี้กลับมีหิมะโปรยลงมส

"พลาดแล้วละ!!!"

เขาตะโกนออกไปทางพุ้มไม้ พร้อมกับดาบที่พุ้งปักเส้นเลือดใหญ่ของหมาป่าสีดำตัวใหญ่ตายตรงนั้น

'คุณได้รับ หนังหมาป่าโลหิตจำนวน 3 ผืนคะ'

'คุณได้รับ มีดสั้นเขี้ยวหมาป่าเงิน จำนวน 2 เล่มคะ'

'คุณได้รับ เงิน 100 เนโรคะ'

ถึง DK จะไม่มีระบบ Level เหมือนเกมส์อื่นๆ แต่เมื่อฆ่ามอนสเตอร์หรือผู้เล่น ระบบจะทำการสุ่มของที่สมควรได้จากการฆ่านั้นๆ(เช่นดาบที่ได้มา) รวมทั้งเงินส่วนหนึ่ง

 ถึงจะเหมือนกับไม่เป็นไรแต่เขาเจ็บตรงหัวใจมาก ตอนนี้หัวใจเขาเต้นแรงจนเจ็บเลย เขาค่อยๆขยับตัวไปนั้นตรงหินก่อนใหญ่ข้างทางก่อนจะหายใจอย่างเหนื่อยล้า เขาพยายามเคลื่อนย้ายร่างกายของเขาให้ก้าวไปข้างหน้า เพราะหาก

เขาหยุดอยู่แค่นี้กองทัพของเคียฟรุสอาจพบเขาได้ เมื่อนั้นทุกสิ่งที่เขาทำมาทั้งหมดจะสูญเปล่า

'ท่านมาแล้วหรือ นายท่านของข้า'

เสียงเย็นกระซิบเข้าท่่ีข้างหูของเขา 

"ใครน่ะ...."

เขากระซิบตอบออกไปอย้างแผ่วเบา แต่กลับไร้ซึ่งเสียงตอบกลับ เขาหายใจอย่างเหนื่อยล้าไร้ซึ่งพลัง ในยามนี้ดวง

ตะวันของเคียฟรุสได้เคลื่อนคล้อยเข้าสู่ยามบ่าย อากาศในตอนนี้กำลังเย็นขึ้นเรื่อยๆ เขารับรู้ถึงจิตสังหารบางๆที่

"บุก!!! ยึดเคียฟรุสคืนมาให้ได้ ดินแดนนี้เป็นของพวกเรา!!!"

เสียงคนตะโกนดังมาจากข้างหลัง พร้อมกับเสียงม้าควบและเสียงหมาหอน 

"อะไรน่ะ?...."

เท่าทีีเขาฟังน่าจะเป็นศัสตรูของเคียฟรุสมากกว่า ตอนนี้เขายังไม่พร้อมที่จะมีศัสตรูเพิ่ม แต่ในขณะเดียวกันเขาก็ต้องยึด

เมืองนี้ให้ได้.....

"ต....ต้องไปแล้วสินะ"

เขาลุกขึ้นเดินต่อไปสู่ป่าที่ลึกข้างหน้า.....

 

 

 

 

 

ทางเข้าป่าทางตะวันออก

 

 

  ชึก!!! เอ้ง...อิ้ง!!! เสียงร้องโหยหวนก่อนตายของหมาป่าสีดำดังขึ้น ชายคนหนึ่งแต่งกายด้วยชุดผมสีเงินเช่นเดียวกับเกาะของเขา ใบ้หน้าท้าทางดูห้าวหาญกำลังปาหอกแหวกอากาศใส่หมาป่าสีดำตัวหนึ่งด้วยความเร็วสูง

"ซีซ่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ตามหาต่อไป!!!"

เขาหันหลังไปตะโกนบอกร่างทั้งสองที่อยู่เบื่องหลังเขา ร่างหนึ่งเป็นชายหนุ่มท้าทางเจ้าเล่ ร่างกายไม่จัดว่าเตี่ยแต่ก็ไม่ได้สูงมากนัก ผมสีดำของเขายาวละต้นคอ ดวงตาสีฟ้าของเขาสวมผ้าปิดตาไว้ข้างหนึ่ง  ส่วนอีกนางเป็นหญิงสาวน่ารักที่ดูเหมือนจะอายุน้อยกว่าพวกเขาทั้งสอง ผมสีดำของเธอยาวถึงกลางหลัง ซึ่งมันเหมือนกับไม่เคยหวีเลยแม้แต่น้อย แต่กลับไม่ทำให้ความงามของเธอหายไปเลยแม้แต่น้อย ดวงตาของเธอเป็นสีแดงผิดจากมนุษย์ทั่วไป แต่มันกลับดูสวยมากกว่าน่ากลัวแม้ใบหน้านั้นจะไม่ได้งดงามเหมือนเทพธิดา แต่กลับมีเสน่ให้เหล่าบุรุษมิสามารถละสายตา

ไปจากเธอได้ ร่างทั้งสามเดินฝ่าเข้าไปในป่นเบื่องหน้า

 

 

 

 

  'ข้าจะเป็นผู้มอบพลังให้แก่ท่านเองนายท่าน'

เสียงเดิมพูดขึ้น ในหัวของเขา ในร่างกายของเขาเหมือนมีพลังบางอย่างกำลังไหลเวียนอยู่ เป็นความร้อนที่กำลังเดิน

ทางผ่านร่างของเขา ทั้งรู้สึกดีและเจ็บไหนเวลาเดียวกัน แม้จะอยู่กลางหิมะแต่ตัวเขากลับมีเหงื่อออกท่วม

  เขาเดินสลับวิ่งไปเรื่อยๆระหว่างทางเขาเจอจนถึงทางลาดที่ทั้งบนเป็นภูเขามีทางเดินได้เพียงเรียงเดี่ยวเท่านั้น ข้างหน้าเขาเป็นป่าไผ่แห่งหนึ่งที่หนาทึบจนมิอาจเห็นสิ่งใดได้ หากเขาผ่านเข้าไปในนี้ได้กองทัพทหารคงมิสามารถตามมาได้แน่นอน.....

"เฮ้ย!!!"

หมาป่าสีเงินตัวหนึ่งผุ่งลงมาจากภูเขา เขาหลบคมเขี้ยวที่ผุ่งเจาะเข้าไปที่ลำคอของเขาได้อย่างน่าหวาดเสียว เขากระโดดพลิกตัววูบหนึ่งก่อนจะใช้ดาบฟันลงไปที่ลำคออย่างเลือดเย็น หมาป่าอีกนับสิบตัวกระโจนลงมาจากภูเขา

คบเขี้ยวต่างดเล็งเจาะเข้าที่จุดตาย หากเป็นคนอื่นคงจบชีวิตไปแล้ว แต่สำหรับเขาแค่นี้มันไม่คนามือเลย เขาหลบคม

ทั้งหมด และฟันเข้าที่ลำคอหมาป่าตัวหนึ่งเป็นแผลยาว ในตอนนั้นข้างหลังของเขามีหมาป่าตัวหนึ่งผุ่งเข้าใส่แขนของเขา มือข้างขวาของเขาตวัดดาบหันกลับไปอย่างรวดเร็วจนสายตาของมนุษย์ทั่วไปมิอาจมองทัน แต่ก่อนที่ดาบเล่นนั้นจะสังหารหมาป่าสีเงิน กลับมีมือข้างหนึ่งรับดาบของเขาไว้ได้อย่างไม่น่าเชื่อ.......เกิดความเงียบชั่วอึดใจหนึ่ง ชายผู้ที่หยุดดาบของเขาได้เป็นชายหนุ่มผู้มีผมสั่นสีทอง ขากแก้มถึงคอมีสัญลักสีดำอยู่ หากสังเกตจะพบว่ามือข้างนั้นมิได้โดน

คมดาบแม้แต่น้อย แต่กลับเบื่องวิธีไปทางด้านข้างแทน รอบตัวของเขามีหมาป่าสีเงินที่เหลือล้อมเอาไว้

"อยู่นิ่งๆแล้วบอกมาว่าแกเป็นใครคงจะดีกว่านะ"

ชายคนนั้นกระซิบพูดด้วยเสียงที่เยือกเย็น มืออีกข้างหยิบดาบแซมเซอร์จ่อลำคอของเขาไว้

"ชิ"

'นายท่านจงเรียกหาข้าสิ ข้าสามารถช่วยท่านได้นะ....'

เสียงเดิมดังขึ้นในหัวของเขา เขาอยากจะตอบเหลือเกิน แต่ในหัวของเขารู้สึกเหมือนมีคลื่นบางอย่างรบกวนอยู่

"ถ้าเลือกที่จะไม่ตอบก็จงอย่าอยู่เลย"

ชายคนนั้นพูดขึ้น พลทหารใส่หน้ากากบางส่วนกระโจนหลงมาจากเขาถือหอกล้อมเขาไว้อีกชึ้นหนึ่ง ตาของเขาเหลือบไปเห็นพลธนูที่ขึงสายธนูไว้พร้อม

เขาเพียงแค่หลับตาลงช้าๆทำใจ

'จะตัดสินใจอะไรอีกละนายท่านของข้า ท่านจะยอมให้มันเหยียดหยามงั้นหรือ?'

อะไรกันเสียงนั้นมันคืออะไรกันแน่ หัวใจของเขากำลังเต้นรัวเหมือนกองศึก พลังนั้นกำลังเคลื่อที่อย่างรวดเร็ว

ความทรงจำบางอย่างเหมือนจะลอยเข้ามาในหัวของเขา ถึงชายผมยุ้งคนหนึ่ง ถึงความแข็งแกร่งถึงพลังอำนาจ ภาพของเมืองที่ลุกเป็นไฟ ภาพของหลายชีวิตที่เกิดและสูญสิ้น

"เจ้าคือใคร..."

มีไผ่หลายร้อยใบลอยขึ้นรอบตัวชายคนนั้น ทุกใบต่างเล็งไปที่จุดตายของเขาทั้งหมด

'ข้าเริ่มรู้สึกตื่นเต้นสะแล้วสิ โปรดเอ่ยนามของข้า....นายท่าน'

"นามของเจ้างั้นหรือ"

ความทรงจำบางอย่างที่เหมือนคาดหายไปกำลังก่อตัวขึ้นในหัวของเขา ใช้ช่วงเวลานี้ช่วงเวลาระหว่างความเป็นความตายช่วงเวลาที่เขาดคยทำพลาดไป

"จงตายไปสะ"

ไพ่คมหลายนับสิบใบแทงตัดเส้นเหลือใหญ่ของเขาออกเป็นเสี่ยงๆ ดาบอาหรับชั้นดีแทงทำลุหัวใจที่เจ้านแรงของเขา ธนูทั้งหมดพุ้งเข้าฝ่าอากาศ แต่ทำไมกันเขาถึงเห็นธนูเหล่านั้นพุ้งเข้าหาหมาป่าไม่ใช้ร่างของเขาร่างกายของเขาล้มลงไปสู้พื้นเบื่องร่าง......

........

........

........

........

'เป็นแบบที่ท่านผู้นั้นบอกจริงๆสินะ นายท่านคนใหม่'

เสียงที่เคยดังขึ้นในหัวของเขาพูดขึ้นในความมืด แต่ในครั้งนี้มันกลับแฝงความเป็นมนุษย์มากกว่าทุกครั้ง

"ใครน่ะ?"

เขาตะโกนถามออกไป เสียงของเขาสะท้อนไปมาในความมืด

'สักวันนึงเจ้าจะได้รู้เอง แต่ในตอนนี้ท่านจะกลับไปเริ่มต้นใหม่ไหมละ? เริ่มต้นทุกสิ่งใหม่อีกครั้งหนึ่ง?'

คำพูดนั้นดังก้องเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง ร่างกายที่ถูกหลับไหลเหมือนตื่นขึ้นมาอีกครั้งหนึ่ง ริมฝีปากของเขา

กระตุกรอยยิ้มบางๆในความมืด

"เอางั้นก็ได้จงมากับฉัน มาเริ่มต้นมันใหม่ เปลี่ยนแปลงทุกสิ่งอีกครั้ง เจ้าจงเป็นดาบให้แก่ข้า จงเป็นส่วนหนึ่งของฉัน"

เขารับรู้แล้วถึงนามนั้น นามที่ไม่ต้องถาม เขายื่นมือไปในความมืด หลับตาลงและเอ่ยนามนั้น....นามที่ไม่ต้องเอ่ยถาม

"มุรามาสะ!!!"

  เขารู้สึกเหมือนดูเทปย้อนหลัง ธนูที่ที่ยิงออกมา ดาบที่ปักสู้หัวใจ ไพ่ที่ตัดเส้นเลือด

"จงตายไปสะ"

คำพูดเดิมดังขึ้นมาในหูของเขา แต่ในคราวนี้เขาไม่ยอมตายง่ายๆ เขาพลิกตัวอย่างรวดเร็วหลบดาบที่แทงเข้าสู้หัวใจ

ในตอนนี้เขาสามารถคุมพลังที่วิ่งอยู่ในตัวเขาได้ มันทำให้เขาไม่เหนื่อยและสามารถใช้ร่างกายได้คล่องขึ้น ไม่ว่าจะคุม

มันมีที่ส่วนแขนหรือขาต่างก็ไม่มีปัญหา เขาหยิบดาบยาวที่ตกอยู่ข้างทางของเขาขึ้นมา เมื่อสำพัสเขากลับรู้สึกถึงอะไร

บางอย่างที่กระตุ่นจิตสังหารของเขา

  แสงอาทิตที่ส่องลงมาหลันหายไป แต่ถูกแทนที่ด้วยหมอกขวันสีโลหิต หิมะเย็นสีขาวเริ่มกลายเป็นสีดำสนิท 

ขบวนหอกถึงกับกระจายตัวตั้งขบวนหันหลังชนกันทันที

 'You fool ha ha ha ha'

เขาหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง ก่อนจะใช้ดาบเล่นนั้นฟาดฟันเหล่าทหารอย่างง่ายดาย ขบวนรบค่อยๆบีบตัวแคบลงขังเขาไว้ภายในขบวนหอกที่แข็งแกร่ง ล้อมเขาไว้เป็นวงกลมขังเขาไว้กับหมาป่ารอบด้าน แม้จะทำใจให้สงบเพียงใดแต่

จิตสำนึกของเขาบอกให้ฆ่าอย่างเดียว ฆ่าเท่านั้น เขากระโจนเข้าใส่หมาป่าตัวหนึ่งวงดาบยาวในมือของเขาตวัดอย่างโหดเหี่ยมไร้น้ำใจ เมื่อดาบของเขาถูกร่างใด ร่างนั้นจะมลายหายไปทันที....การไล่ฆ่าครั้งใหญ่จึงเริ่มขึ้น....

 

 
หิมะที่หนาวเย็นของเคียฟรุสช่างเงียบเหงา ไร้ซึ่งเสียงของมนุษย์อย่างเช่นทุกวัน ท่ามกลางหิมะสีขาวบนภูเขาแห่งหนึ่ง กลับมีร่างของชายกำลังยืนอยู่ในชุดดำ ร่างสูงโปร่งนั้นมีเส้นผมสีดำยาวราวสตรี ดวงตาคู่นั้นดูโหดร้ายผิดมนุษย์ แต่แฝงไปด้วยความเศร้า เบื่องล่างของของเขา เป็นขบวนนักเดินทาง หรือ ชาวบ้านอพบที่มักจะผ่านไปมาเป็นระยะ ขบวนนักเดินทางมีทั้งเด็กและผู้ใหญ่ ครอบครัว คู่รัก มันทำให้ใจของเขาเต้นแรง น่ารังเกียจ....น่ารังเกียจที่สุด

พลันสายตาของเขาเหลือบไปเห็นเด็กคนนึงกำลังจูงมือเดินไปกลับแม่ ใบหน้าที่มีความสุขเมื่อเธอมองลูก

"เน่าบรม..."

เขากระโดดลงมาจากเหวแทงดาบที่ซ่อนอยู่หลังเสื้อเข้าไปที่หัวใจของผู้หญิงคนนั้น เลือดทะลักออกมาใส่ใบหน้าของเขากลิ่นคาวเลืิอดลอยฟุ้งตลบไปในอากาศ 

"ยังมีอีกสินะ!!!"

ลำคอ หัวใจ เลือด ฟุ้งกระจายไปทั่วพื้น ทุกชีวิตต่างล้มตาย...เหลือเพียงแค่หนึ่งชีวิตที่เขาไม่คิดจะสังหาร คือชีวิตของเด็กคนหนึ่ง...เขาเดินจากไปโดยไม่สนใจเสียงร่ำไห้ของเด็กชายแม้แต่น้อย