The Dragon heart Kingdom online

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 1: สิ่งแรก 100%

 

 

ปี คริสตศาสราช 2010 กองทัพปริสนาเดินตามธงอินทรียึดครองโลกได้สำเร็จตั้งตนเป็นจักรรดิ

ปี คริสตศาสราช 2018 มวลชนต่างร่วมกันก่อกบฏเอาชนะได้ เพราะปัญหาภายใน? หรือกองทัพ"คุณธรรม"?

ปี คริสตศาสราช 2022 กลุ่มมวลชนตั้งสภาโลกเพื่อความ"เท่าเทียม"และ"สงบสุขของโลก"

ปี คริสตศาสราช 2024 การปกครองของสภาโลกถูกพวก "นอกรีด(Maverick)" ขัดขวางต้องทำการกวาดล้าง

ปี คริสตศาสราช 2029 โลกเสมือนจริง ถูกสร้างขึ้นโดย DR.วิกเตอร์ สภาโลกอนุญาติให้ประชาชนเข้าสู่โลกเสมือนได้

ปี คริสตศาสราช 2030 งานฉลองครบรอบ 8 ปีก่อตั้งสภาโลก

 

"ประกาศครบรอบ 8 ปี การก่อตั้งสภาโลกขอเชิญประชาชน ทุกท่านไปร่วมงานฉลอง ขอเชิญทุกท่าน" เสียงรถประกาศดังลั่น โปสเตอร์ถูกติดทั่วทุกมุม "ถุ้ย" ชายคนหนึ่งสวมฮูดสีดำปกปิดใบหน้า ถ่มน้ำลายใส่ใบประกาศอย่างอาจหาญ "ทำอะไรน่ะ" เสียงของชายคนหนึ่งดังขึ้น "บังอาจดูหมิ่นท่านผู้นำหรือ ยิง!" ปัง ปัง ปังเสียงคำสั่งลั่นไกปืนของนายผลแห่งสภาโลกดังขึ้น หากเป็นเมื่อก่อนประชาชนคงตกใจแต่ทุกวันนี้มันเป็นเรื่องปกติแล้วละ ฟึบ ฟึบ ฟึบ ชายในฮูดดำกลับเป็นเสมือนภาพลวงตา ยิงเท่าไรมิอาจโดน "มันเป็นพวกนอกรีด"เสียงโวยวายของทหารนายหนึ่งดังขึ้น ชายในฮูดเพียงเงยหน้าขึ้นมาให้พอเห็นรอยยิ้มเยาะและดวงตาคู่นั้น ดวงตาที่เขามิอาจลืม โฮก ชายผู้นั้นสลายร่างดุจดั้งภาพหลอนพุ้งเข้าหานายผลแห่งสภาโลก "สัญญา" เสียงอันทรงพลังดังขึ้นกลางหิมะแห่งฤดูหนาวที่โปรยปรายลง
มา "สัญญาของเราหวังว่าคงไม่ลืมสินะ ถึงเวลาสำหรับแผนการของเราแล้ว " เมื่อพูดจบร่างนั้นได้สลายกลายเป็นเงาหายไป "ปีศาจ"เสียงโวยวายของเหล่าทหารดังขึ้น นายพลแห่งสภาโลกเพียงแค่มองมันก่อนที่ปากจะพึมพำชื่อนั้นเบาๆ ชื่อที่เขาไม่มีวันลืมชื่อของคนๆนั้น "~"

หนึ่งเดือนต่อมา


เบิร์นสวิส

"อั๊ก" เสียงของชายคนหนึ่งล้มลง เขาถูกชายผู้มีดวงตาสีดำไร้อารมไม่ต้านจากศพต้อนไปจนมุมชิดผนัง "ขอโทษด้วยนะ นายไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกแต่นายจำเป็นสำหรับแผนการของฉันชีวิตของนายฉันขอเถอะนะ" ฉึก ดาบคาตานะปักลงไปที่หัวใจของชายผู้นัั้น ก่อนที่ร่างของชายคนนั้นจะมลายหายไปกับสายลม~ "ครบร้อยคนแล้วสินะ ถึงจะเป็นแค่ สวะก็เถอะ แต่ยังไงก็อดนึกถึงไม่ได้แฮะ" หึ แต่ยังไงสำหรับเขาต่อให้ต้องเหยียบย้ำศพของคนกี่คน ชีวิตกี่ชีวิตเขาก็ไม่สนใจขอเพียงได้ก้าวข้าม ขอเพียงแค่ได้เอาชนะ คนๆนั้นคนที่มีนามว่าซีซ่า คนที่เขาเกลียดที่สุด

โรมอิตารี่

เสียงเพลงแห่งงานศพถูกบัลเลงขึ้นเสียงของฝนเหมือนจะยิ่งตอกย้ำความเจ็บปวดของเขา เขาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างคิดถึงชื่อคนที่เขารักที่สุด
ฉัน.....ฉันไม่ผิด ฉันทำถูกแล้ว "โถ่เว้ย!"เขาต่อยลงไปที่โต๊ะไม้ของเขา โต๊ะที่เขาใช้มันมาตั้งแต่เล็ก "GOD!!!"เขาตะโกนออกมา"ข้าขอสาปแช่งพระเจ้า ขออยู่นอกคุณธรรมที่เจ้าสร้าง ข้าขอถ่มน่ำลายใส่สวรรค์ที่มอบชะตากรรมให้กับโลกใบนี้" เสียงฟ้าผ่าดังลงมาเหมือนรับรู้คำท้าทายของเขา พรุ้งนี้เขาตั้งใจแล้วว่าจะทำตามภารกิจของเขาให้สำเร็จ ทำตามน่าที่ของเขาต่อ เขาล้มตัวนอนลงบนเตียงหายใจเป็นจังหวะก่อนจะค่อยๆหลับลงไปพร้อมใจที่เจ็บปวดของเขา ความเจ็บปวดที่อยากให้มีใครเข้าใจ แม้เพียงคนเดียวก็พอ....
......
......
......
......
......
......
. . .
. . .

ตาของเขาเบิกขึ้นมองเห็นเพียงความมืดรอบด้าน 'ความฝันหรือ หึ ถ้ามันมืดมิดอย่างนี้ก็ดีสิ' เพียงแค่รอคอย รอคอยเวลาที่ตื่น รอคอยเวลาแก้แค้นของเขา "มันไม่ใช้ความฝันหรอก" เสียงหนึ่งตอบจากความมืดเหมือนรู้ใจของเขา "ใครน่ะ?" เขาตะโกนถามไปในความมืด "ฉันคือ.......ฉันไม่ใช้ฉัน....นามของฉันคือ......" 'ใครกันน่ะ?' ทำไมไม่ได้ยินเลย เขารู้สึกถึงความมืดที่กำลังคลืบคลานเข้ามา เสียงกระสิบข้างหู เสียงกรีดร้องลอยเข้ามาในหูเหมือน
คำสาป มีสิ่งหนึ่งที่เป็นเหมือนพลังชีวิตกำลังยื่นมาทางเขา ความรู้สึกอย่างนี้ "ใคร ใครน่ะ!!" เขาจับมือข้างนั้นไว้ ตอนนี้เขามองเห็นแสงสว่างแล้ว สติของเขากำลังจะดับไป "อย่า อย่าเพิ่งสิ อย่าเพิ่งไป" "Julia!!!"

ทำไมทำไมกัน?
ทำไมต้องหนีฉันไปด้วยจูเลีย
?????
?????
?????
. . . . . .
. . . . . .
. . . . . .

'ขออภัยคะเกิดการผิดพลาดของระบบ ขอต้อนรับผู้เล่นซีซ่าเข้าสู่ The Dragon heart Kingdom online หนังสือคู่มือถูกส่งเข้าไปใน window ของ
ท่านแล้วคะ โปรดยืนยันบัญชีผู้เล่น' เสียงของระบบดังขึ้น 'หือ DK(The Dragon heart Kingdon online)? ภารกิจเริ่มตอนนี้เลยเหรอ งั้น......ช่วย
ไม่ได้สินะ' เขามองไปรอบๆตอนนี้เขากำลังยืนอยู่ในห้องโถงที่ยาวไม่มากนักมีเพียงแสงสว่างจากเชิงเทียนเท่านั้นที่ทำให้เขามองเห็น ข้างทางมีประตูสีดำยาวไปตลอดทาง เขาหลับตาลงและหายใจเข้าลึกๆ "อ่าฮะ ยืนยันบัญชีส่วนคู่มือเก็บไว้ก่อน" เขาพูดเบาๆไปในความว่างเปล่า 'โปรดยืนยัน' "จะอะไรนักหนา ยืนยัน" มีแสงสว่างบาดตาอีกครั้งก่อนที่ร่างของเขาจะหายไป
เมื่อแสงสว่างหายไปร่างของเขาปรากฎขึ้นมาอีกครั้ง เขามองไปรอบๆสถานที่ ที่เขาอยู่คือวิหารสีขาวรูปร่างคล้ายวิหารกรีก มีแสงจากด้วงอาทิตย์ส่องลงมา มีเสียงสวดบูชาพระเจ้าดังเข้ามาในหู หึ "ถุ้ย" เขาถ่มน้ำลายลงพื้นอย่างไม่เกรงกลัวใครก่อนที่จะเดินออกไปนอกวิหาร เมืองแห่งนี้สำหรับเขาเป็นเมืองที่แปลกประหลาดไม่เหมือนกรุงโรมที่เขาอาสัยอยู่ บ้านเรือนเป็นอาคารขนาดเล็กไม่เหมือนกับตึกสูงในอิตารี่ มีวิหารที่เขาเพิ่งเดินออกมาเป็นดุจดั้งพระราชวัง มีนักบวชในชุดขาวถือกระบองรักษาการอยู่หน้าประตู ผู้คนต่างต่อคิวเข้าออกวิหารแห่งนี้เป็นแถวยาวอย่างเป็นระเบียบ กลางเมืองมีน้ำพุใสสะท้อนประกายของแสงแดดอันอบอุ่น มีเสียงนกร้องเป็นดั่งดนตรีที่ทำให้ใจเขาสงบขึ้น แต่ยังไงเขายังไม่ลืมความเจ็บปวดนั้นหรอกความเศร้าของเขา "window" เขาพูดขึ้น หน้าต่างของระบบปรากฎขึ้นมาตรงหน้าเขาทันที เขาจิ้มเข้าเข้าไปที่เมนูเรียกใช้แผนที่ "หือ?เคียฟรุส ชื้อเมืองงั้นหรือ" ที่จริงเมืองนี้เป็นส่วนหนึ่งของอาณาจักรไบเซนไทร์ที่มีอำนาจอันดับ 2 ถ้าเป็นไปได้เขาก็ไม่อยากเป็นสัตรูกับไบเซนไทร์ตอนนี้ "ตามแผนการที่เจ้านั้นวางต้องสำรวจเมืองนี้อย่างละเอียด แล้วคนภายในกลุ่มจะตามมาทีหลัง งั้นคงต้องหาทางลับ กับพวกทหารรับจ้างตามป่าก่อนสินะ" เขาพูดกับตัวเองเบาๆ ที่จริงสามวันที่ผ่านมาเขาศึกษาแต่ข้อมูลจนไม่ได้ทำอะไร เพื่อรอคอย รอคอยเวลา รอคอยเวลาที่ได้แก้ไข รอคอยวันที่ได้เปลี่ยนแปลง เขาถอนหายใจออกมา ก่อนจะเดินสำรวจเมืองไปเรื่อยๆเสียงนกร้องยังคงดังอยู่ทั่วเมืองปนกับเสียงพ่อค้าแม่ข้าตะโกนขายของ"ดาบจากอาณาจักร จิน ยังไม่ปลดผนึกขายในราคา 600 เนโรเชิญเลือกซื่อได้คะ"เสียงของแม่ค้าคนหนึ่งกำลังตะโกนขายดาบคาตานะเล่มยาวที่มีไข่มุกสีขาวฝังอยู่ตรงด้าม น่าสนใจหนิว่างๆเขาคงต้องหาเงินมาซื่ออาวุทบ้างแล้ว เขาเดินสำรวจเมืองไปเรื่อยๆผ่านค่ายทหารที่มีนักรบใส่เกราะไม้กางเขนกำลังซ้อมรบอยู่ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปบนหลังคาเห็นขโมยกำลังวิ่งหนีเด็กกลุ่มหนึ่งอยู่อย่างสุดชีวิต "555+" เขาไม่ได้หัวเราะแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ เขาเดินไปเรื่อยๆจนมาถึงมุมหนึ่งของเมือง เป็นบริเวณที่อยู่ติดกับป่าเริ่มมีต้นไม้ขึ้นปกคุลมบางๆ มีกลิ่นคาวจางๆฟุ้งไปทั่ว รอบบริเวณไม่มีสิ่งมีชีวิตอาสัยอยู่เลย หือ? "ใครน่ะ!!" เขาตะโกนถามออกไปตั้งท่าเตรียมพร้อมต่อสู้ "รู้ได้ยังไง" ชายกลุ่มหนึ่งแต่งกายด้วยชุดยุโรปสีขาวคล้ายบาตหลวงที่คอมีสร้อยรูปไม้กางเขนฝังด้วยอัญมณีสีม่วงมีประกายเลืองลางอยู่ทุกคนต่างตัดผมสั่นดูเรียบร้อยดวงตามีประกายหมอกสีขาวปกคลุมเป็นไอบางๆ

"จิตสังหารขนาดนี้จะไม่รู้ได้ยังไง" เขาตอบออกไปอย่างเยือกเย็น พลันปล่อยจิตสังหารที่ซ่อนไว้ออกมา "คงมาเรื่องที่ฉันดูถูกพระเจ้าโง่งมอะไรนั้นสินะ" เขากล่าวขึ้น "ในตอนนั้นข้าเห็น เราเห็นแล้วสายตานั้นสายตาของจอมมาร" หือ จอมมารงั้นเหรอ ถ้าจะอ่านนิยายมากไปแฮะ "ถ้างั้น จงภาวนาถึงพระเจ้าของเจ้าก่อนไปเกิดใหม่สะ"เขาเอ่ยขึ้นเบาๆ ก่อนที่ร่างของเขาจะเป็นดุจเงาภูตพลาย พุ้ง เข้าใส่เหล่านักบวชอย่างไม่กลัวเกรง ตาสีเขียวของเขาเหมือนมีสายลมอยู่ภายใน เส้นผมบางสีน้ำตาลของเขาปลิวสยายไปกับสายลม ใบหน้านั้นดูเยือกเย็นไร้อารมณ์ แต่เหล่านักบวชกลับมิได้เกรงกลัวแม้แต่น้อย
พวกเขาเพียงจ้องมองก่อนจะ หยิบคฑาที่มีหัวเป็นไข่มุกสีขาวออกมาลำแสงจากคทาถูกยิงออกมาอย่าเยือกเย็นไม่แพ้กันทั้งเป็นระเบียบและไม่เป็นระเบียบในเวลาเดียวกัน แต่ไม่ว่าจะยิงยังไงก็ไม่สามารถทำร้าย ซีซ่า ดราโกล คนนี้ได้ในขณะเดียวกันเขาก็ไม่สามารถเข้าใกล้เหล่าสาวกได้เช่นกัน
"ชิ" เขาถอยหลังออกมา ที่แขนมีแผลรอยไหม้โชกเลือดอยู่ที่แขนซ้าย "ชิ อาวุทก็ไม่มีจะไปสู้คทาได้ยังไงเล่า ขอเพียงมีดาบสักเล่ม " ถึงปากจะพูดไปอย่างนั้นแต่เหล่านักบวชกลับไม่สามรถยิงโดนเขาได้อีกเลย "ซ้ายสาม ขวาสอง กลางสี่ กระจอก" เขาอ่านรูปแบบของกระสุนเวทอย่างง่ายดาย ตอนนี้ร่างของเขากำลังเข้าใกล้ ศัตรูเรื่อยๆ หึ ในจอนนั้นมีเสียงเหมือนวัสถุแหวกอากาศดังมาจากเบื่องหลัง "อั๊ก" ลูกธนูธาตมืดผุ่งเข้าใส่ ดวงตาของเขาอย่างไร้ความปราณี มือของเขากุมดวงตาข้างนั้นไว้ด้วยความเจ็บปวด ขบวนนักบวชรีบแปลขบวนเข้ามาล้อมเขาไว้อย่างรวดเร็ว เวทพฤษา ถูกยิงออกมาเป็นเถาวันมัดเขาไว้กับกับผนังสีขาว "ผู้มีดวงตาแห่งจอมมาร จงดับสูญและออกไปจากที่นี่สะ" ดาบของสาวกแห่งพระเจ้าคนหนึ่งแทงเข้าไปที่ใบลำคอของเขา แต่ในเสี่ยววินาทีนั้นคอของเขาเอนหลบอย่างรวดเร็ว ดาบสีเงินปักลงไปที่ผนัง ข้างคอเขาอย่างหน้าหวาดเสียว "you lost" เสียงทุ้มแต่นุ้มนวนน่าฟังของเขาพูดขึ้นอย่างเยือกเย็น "!!!" เขาเพียงขยับตัวครั้งเดียว ปล่อยมือจากลูกธนูที่ปักเฉียดดวงตาของเขา เข้าสู่ผมเส้นผมบางสีน้ำตาล พลิกตัว
ถีบร่างของนักบวชผู้โชคร้าย มือข้างถนัดดึงดาบออกจากกำแพงอย่างง่ายดาย และผุ้งเข้าไปฟาดฟันศัสตรูของเขา ดาบในมือถูกฟาดฟันอย่างดุร้ายและบ้าคลั่ง ร่างของเหล่าสาวกต่างล้มลงราวใบไม้ร่วง แสงสีแดงจากการตายสว่างขึ้นมาอย่างต่อเนื่อง "บอกข้ามาสะ"เขาพูดกับคนที่เหลืออยู่ "บอกมา.....มายุ้งกับฉันทำไม?" เขาหลับตาลงและหายใจเข้าลึกๆ "ดวงตาแห่งจอมมารคืออะไร?" เขาถามอีกครั้ง " Noone can avoid death demon" ชายผู้นั้นตอบเพียงแค่นี้ ก่อนที่ร่างกายของเขาจะมีแสงสีดำกลืนกิน "อ๊าาาาากกก!!!"เสียงร้องโหยหวนดังขึ้น "ในนามของ 48 สาวกข้าขอสาป สาปเจ้า ชายผู้มีดวงตาแห่งจอมมารข้าขอสาป!!!"คำสาปแช่งถูกกล่าวออกมาก่อนที่ร่างนั้นจะสลายหายไปต่อหน้าเขาทิ้งไว้เพียง ลอยเลือดสีดำ 'คุณได้รับค่าเงินทั้งหมด 8000เนโรคะ' เสียงของระบบบดังขึ้นเมื่อการต่อสู้จบ บริเวณที่เขายืนอยู่กลายเป็นสุสานมรณะที่มีแต่กลิ่นคาวเลือดและศากอาคารที่พังทลายลงมา "Damn!!!" ร่างของของเขาค่อยๆล้มลง มือกำหน้าอกเอาไว้แน่น โถ่เว้ย ธนูตอนนั้น...... เขาค่อยๆพยายามลุกขึ้นมา ตอนนี้ยังเข้าเมืองไม่ได้สินะคงต้องเข้าไปไนป่าก่อน เขาคิดก่อนจะพาร่างของตัวเองเดินเข้าไปในป่าอย่างยากลำบาก

มันยังไม่จบหรอก......มันแค่เริ่มต้นขึ้นซีซ่า
มันแค่เริ่มต้นขึ้นจริงไหม?จูเลีย......แสงสว่างของฉัน
ดวงเนตรแห่งพระเจ้า.....เทพธิดาผู้จุติลงมาบนโลก
เธอก็คิดแบบเดียวกับฉันสินะ
"วีนัสของผม"

"เห็นรายงานของผมแล้วสินะครับ คุณ มิคาเอล" ชายผู้มีเส้นผมสีดำสั่น ตาสีเขียวของเขาถูกสวมทับด้วยแว่นตาสีดำดูเจ้าสำอางพูดกับชายที่อยู่ข้างๆด้วยท้าทางดูเคารพยกย่อง "เห็นแล้วละขอบใจมาก กราเซีย" ชายคนนั้นเพียงตอบกลับมา ด้วยน้ำเสียงมีอำนาจ "ถ้าคนอื่นๆ รู้ว่าผมทำงานให้คุณนี่ผมแย่แน่เลยนะครับ" เขาตอบกลับมา "หึ เมื่อถึงเวลานั้นจะไม่มีใครทำอะไรในได้ ไม่ว่าจะมีคนรู้กี่คนก็ตาม" ใช้เมื่อถึงตอนนั้นไม่ว่าจะเป็นใครก็จะไม่สามารถทำอะไรเขาได้ ศพร้อยศพจะต้องไม่สูญเปล่า มันจะเป็นก้าวหนึ่งสำหรับอำนาจของเขา "แล้วคุณจะทำยังไงกับพวกสาวกงี่เง่านั้นละครับฆ่าทิ้งมันจะไม่โหดร้ายไปหน่อยเหรอ?" ถึงจะพูดไปแบบนั้นแต่น้ำเสียงกลับเยือกเย็นไม่มีท้าทางปราณีอย่างที่พูด "คงจะไม่ได้หรอก คนพวกนั้นยังมีประโยชอยู่ เพราะยังไงอำนาจของเคลียรุสยังอยู่ในมือพวกนั้น รวมถึงส่วนหนึ่งของไบเซนไทด้วย"เขาเสียงเย็น "ช่างมองการไกลเหลือเกินนะครับ my god" เขาพูดพลางหลับตาลงด้วยท้าทีนอบน้อม "สุดท้ายทุกสิ่งก็จะตกมาอยู่ในมือฉันเองละ รวมถึงชีวิตของคนผู้นั้น....ซีซ่า ดราโกล"

นายเกลียดฉันมากสินะมิคาเอล
แต่ทำไมกันฉันถึงไม่เกลียดนายละ?
หึ ฉันคงอ่อนแอจะอย่างที่นายว่าสินะ
แต่.............ฉันยังไม่พร้อมจะตาย
คงจะมอบชีวิตให้อย่างที่นายต้องการไม่ได้หรอกนะ
มิ คา เอล...........

 

*แก้ตัว:เค้านึกว่าต้นฉบับหายอะ ที่แท้อยู่นี่เองแต่งไป 3 รอบละ 555+