นิยายragnarok~^o^

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1

ณ เมืองกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ Morroc ได้เป็นที่กำเนิดโนวิดน้อยน่ารักคนหนึ่ง เธอมีชื่อว่า สายรุ้ง หรือที่เธอแทนตัวเองว่า รุ้ง นั่นเอง
สายรุ้งเกิดขึ้นมาในโลกROนี้อย่างเดียวดาย ไร้ญาติ ขาดมิตร ที่สำคัญยังอ่อน และจน
"พี่คะแทงให้หนูหน่อยนะคะ"
"พี่คะว่าไหมคะแทงให้หนูหน่อยค่ะ"
เป็นประโยคที่สายรุ้งพูดด้วยความเหนื่อยใจและอ่อนล้าเพราะตัวเธอเองนั้นมีเพียงมีดเล่มเล็กๆและเสื้อเชิตถูกๆที่ติดตัวมาตั้งแต่เกิดเท่านั้น
"ผมไม่ว่างครับ ขอโทดด้วยนะ"
"โนวิดสกปรกไป๊อย่ามายุ่ง"
ทุกคำตอบที่สายรุ้งได้รับมันทำให้โนวิดน้อยๆคนนี้เกิดความอ่อนล้าและท้อใจ เธอได้แต่พึมพำอยู่ในความคิดประโยคเดิมๆ
"ทำไม!! เมืองก้อใหญ่ผู้คนก้อมาก แต่ไม่มีน้ำใจกันบ้างเลย "
ได้เพียงเท่านั้น น้ำตาของโนวิดน้อยๆที่ด้อยประสบการณ์ ก้อได้พรั่งพรูออกมาจากสองนัยน์ตาของเธอ
ด้วยความหิวโหย อ่อนล้า และพิษของแดดร้อนกลางทะเลทราย ทำให้สายรุ้งหมดแรงที่จะยืนหยัดต่อสู้ เธอจึงขออาศัยร่มเงาไม้ที่มีอยู่ข้างทางเปนที่พึ่งชั่วคราว และค่อยๆทรุดตัวหลับลงไป โดยที่ยังไม่ทันสังเกตว่า มีสายตาคู่หนึ่ง จ้องมาที่เธออยู่นานมากแล้ว....
"ฮ้าวววววววววว"

สาวน้อยตื่นขึ้นมาด้วยอาการงัวเงีย เธอรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้างเล็กน้อย
แต่กระนั้น หัวใจของเธอ ไม่ได้สดชื่นขึ้นมาเลย

"อ้าว ตื่นแล้วหรอแม่โนวิดน้อยขี้แง"

เสียงลึกลับมาจากด้านหลังของสายรุ้ง เธอสะดุ้งเล็กน้อย และยิ่งตกใจมากขึ้นไปอีก เมื่อพบว่าที่ๆเธอทรุดลงนอนกับที่ๆเธอตื่นมันคนละที่กัน และด้วยความใหญ่โตราวคฤหาสถ์ของบ้านทำให้สายรุ้งตกใจและหวาดกลัวว่านี่มันอะไรกัน

"หวาาา นี่ที่ไหนกันเนี่ย แล้ววว คุณเปนใคร ทำอะไรหนู ใจร้ายยยคนใจร้ายยทำได้กระทั่งโนวิดตัวเล็กๆ"

สายรุ้งหันหันไปต่อว่าชายผู้นั้นโดยที่เค้ายังไม่ได้เอ่ยปากพูดซักคำ

"นี่แม่คุณ"

แบล๊คสมิธหนุ่มหน้าตาดี ท่าทางมีฐานะกล่าวปนเสียงหัวเราะ

"ฉันอ่ะนะ อุตส่าห์ช่วยเธอมาจากนายพวกหักไม้ผีกลางมอ ปลุกเท่าไหร่ก้อไม่ตื่น ฉันเลยต้องอุ้มเธอมานี่เหละ แต่ว่าก้อว่านะ ไปกินไรมาหรอทำไมตัวหนักจัง คิกๆๆๆ"

คำพูดหยอกล้อของbsหนุ่มทำให้สายรุ้งเก้อเขินเล็กน้อย

"งั้น หนูขอบคุณก้อได้ค่ะ ลาก่อนสวัสดีค่ะวันนึงมะมาทดแทน"

สายรุ้งพูดเหมือนประชดbsหนุ่มพร้อมกับจะเดินออกไปจริงๆ

"เดี๋ยวก่อนสิแม่โนวิดน้อย จะไปแล้วหรอ"
"ค่ะ ชั้นเปนโนวิดอ่อนๆอยู่ไปก้อรกลูกกะตา"

สายรุ้งตัดพ้อด้วยความหลังฝังใจ

"กำ"

bs หนุ่มกล่าวขึ้นมาอย่างระอากับความแสนดื้อของแม่โนวิดน้อยคนนี้

"นี่ แม่คุณแล้วเธอชื่ออะไรยังไม่ได้บอกฉันเลยนะ" bs หนุ่มถาม

"เราชื่อสายรุ้งหรือจะเรียกรุ้งก้อได้ ไปแล้วนะบาย"

"กำ คำก้อไปสองคำก้อไปแล้ว กินข้าวรึยังน่ะเรา"

bs หนุ่มถามอีกครั้งพร้อมกับสายรุ้งที่ลูบท้องตัวเองแทนคำตอบเพราะเธอดื่มน้ำและกินแต่แอปเปิลมาหลายวันแล้ว

"เอ่อ... คือ"

เพียงเท่านั้นbsหนุ่มก้อรู้แล้วว่าเธอหิวและอดอยากมาหลายวัน

"มา มากินข้าวกันก่อน มีน่องไก่กับไอติมด้วยน้า" bsหนุ่มชักชวน

"ให้รุ้งกินจิงๆหรอคะ ขอบคุณมากนะคะ"

สายรุ้งเริ่มแทนตัวเองด้วยสรรพนามที่คุ้นเคยและเป็นกันเองมากขึ้น

...ณ โต๊ะอาหาร... ิิิ้bs หนุ่มได้กล่าวทำลายความเงียบขึ้นมา

"ชื่อรุ้งใช่มั้ยน่ะเรา ผมชื่อเต้นะยินดีที่ได้รู้จักนะครับ"

....ที่เดิมต่อจากข้างบน....

"ยินดีที่ได้รู้จักเหมือนกันค่ะ"

สายรุ้งกล่าวอย่างเกรงใจในความสุภาพและใจดีของเขา

"แต่..ไม่ต้องพิธีรีตองกับคนอย่างรุ้งก้อได้ค่ะ แบบว่า..ไม่ชินอ่ะค่ะ"
"โอเค ก้อได้ๆครับ กินต่อเถอะผมเห็นเพิ่งกินไปนิดเดียวเอง"

หนุ่มเต้กล่าวเชิญให้สายรุ้งรับประทานอาหารต่อไป

"ขอบคุณค่ะ รุ้งอิ่มแล้วล่ะ ขอบคุณมากๆ"
"ไม่เปนไรครับ ผมดีใจที่ได้ช่วยเหลือคุณ"

หนุ่มเต้ของเราสุภาพเช่นเคย...

"เอ่อ รุ้งว่านะคะ คุณเต้เรียกรุ้งว่ารุ้งดีกว่านะอย่าเรียกคุณเลยมันฟังแล้วจั๊กกะจี๋อ่าค่ะ รุ้งไม่เคยมีใครเรียกรุ้งว่าคุณเลย"

สีหน้าของเธอสลดลงนิดหนึ่งเมื่อได้นึกถึงอดีตที่เจอแต่ผู้คนใจร้ายและดูถูกเธอ

สำหรับเต้นั้นเค้ารู้สึกสงสารสายรุ้งจับใจเพราะรู้ดีว่าเธอคงผ่านอะไรเลวร้ายมามากแต่ก็ไม่รู้จะปลอบเธออย่างไรดี จึงได้แต่ชักชวนเธอไปเก็บเลเวล ซึ่งสายรุ้งก็ดีใจที่จะมีคนแทงให้

"จะพารุ้งไปเก็บเลเวลหรอคะ ขอบคุณค่ะขอบคุณมาก"

เธอยกมือไหว้หนุ่มเต้ตามประสา