คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1 : I : บุรุษปริศนาจากฟากฟ้า Part เทลล่า
ผ่านไปประมาณ 2 ถึง 3 นาทีได้ อนิสเคก็มาถึงที่เกิดเหตุ
อนิสเค “เทลล่า มาแล้ว ๆ ว่าไงมีอะไร”
อนิสเควิ่งมาถึงด้วยอาการเหนื่อยหอบ อาจเพราะแบกกล่องพยาบาลมาเยอะแยะเต็มไปหมด
เทลล่า “นี่ไง ผู้ชายที่บาดเจ็บ ที่อยากให้เธอช่วย”
ฉันชี้ไปทางผู้ชายคนนั้นให้อนิสเคดู พออนิสเคเห็นปุ๊บ เธอก็ทำหน้าตกใจเล็กน้อย ยืนนิ่ง ไม่พูดอะไรเลย ฉันเรียกเธออยู่ หลายครั้ง
เทลล่า “อนิสเคอนิสเคอนิสเค นี่”
อนิสเค “หา หา !?”
เทลล่า “เป็นอะไรไป ยืนนิ่งเชียว รีบช่วยเค้าเถอะ”
อนิสเค “ได้ๆ ไหนขอดูอาการก่อน”
อนิสเคนั่งลงด้านข้างผู้ชายคนนั้น ดูและสำรวจร่างกายของผู้ชายคนนั้นอย่างจริงจัง ฉันเองก็ดูอย่างตื่นเต้น อนิสเคทำหน้าตาไม่ค่อยดีเท่าไหร่ หรือว่าจะแย่จริงๆ แล้วจู่ๆ อนิสเคก็ฉีกเสื้อผู้ชายคนนั้น
ฉว๊ากก!
เทลล่า “อ๊าย.....นี่เธอทำอะไรน่ะ ฉีกเสื้อเค้าทำไม”
อนิสเค “น่าฉันรู้ว่าฉันทำอะไรอยู่ ดีนะที่เธอโทร.หาฉัน คงมีแค่ฉันที่ทำได้”
อนิสเคหันมาพูดกับฉัน ด้วยสีหน้าจริงจัง และพลางยิ้มไป รอยยิ้มของเธอดูเหมือนว่าจะเข้าใจอะไรมากกว่าฉันอีก
เทลล่า “เข้าใจแล้ว...งั้นเราต้องทำยังไงบ้าง”
ฉันถามอนิสเค เพราะอยากช่วยอะไรได้บ้าง อนิสเคนั่งคิดอยู่สักพัก และบอกกับฉันว่า
อนิสเค “งั้นเทลล่า เธอช่วยหยิบยากับผ้าพันแผลในกระเป๋าพยาบาลให้หน่อยสิ”
เทลล่า “ได้ๆ”
ฉันเดินไปหากระเป๋าพยาบาลที่อนิสเควางไว้อยู่ด้านหลัง แต่ว่ามันใหลายใบเหลือเกิน ฉันใช้เวลาหาอยู่นาน ในขณะที่ฉันค้นหาอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกได้ว่ามีแสงสว่างอย่างมากสว่างวาบ แปปนึง จากทางด้านหลัง ฉันก็ไม่ได้หันไปดู เพราะมัวแต่หายากับผ้าพันแผลมากกว่า ในที่สุดก็เจอ
เทลล่า “โทษทีนะ หานานไปหน่อย”
อนิสเค “ไม่เป็นไร”
เทลล่า “แล้วเมื่อกี้ เธอทำอะไรน่ะ รู้สึกว่ามีแสงอะไรสักอย่างมาจากทางนี่นะ”
อนิสเค “ก็...ไม่มีอะไรหรอก พอดีทอลองวิธีรักษาแบบใหม่อยู่ แล้วก็ได้ผลดีด้วย”
เทลล่า “อ้อหรอ แล้วไม่ต้องทายาหรือทำแผลก่อนหรอ”
อนิสเค “เบื้องต้น ฉันทำไปแล้ว เค้าปลอดภัย ไม่ต้องห่วง แค่ทายากันแผลติดเชื้อ แล้วพันแผลไว้ก็พอ ดูสิ หน้าตาเค้าดูดีขึ้นมากเลยนะ”
พอฉันมองหน้าผู้ชายคนนั้น ก็จริงอย่างที่อนิสเคบอก สีหน้าเค้าดูดี ขึ้นมานิดหน่อย หลังจากนั้น เราก็ช่วยกันทำแผลกันอยู่นาน เพราะมีแผลอยู่เยอะมาก คงมีแผลเป็นเต็มไปหมดแน่ ในที่สุดก็ทำแผลเสร็จ
เทลล่า “งั้นเอาไงต่อดี จะปล่อยเค้าไว้ที่นี่คงไม่ได้”
อนิสเค “งั้นเธอก็พาเค้ากลับด้วยสิ”
เทลล่า “ห๊า! จะบ้าหรอ ทำไมต้องเป็นบ้านฉันล่ะ พาไปที่ห้องพยาบาลด้วยกันไม่ได้หรอ”
อนิสเค “ไม่ได้ๆ เพราะถ้าให้คนนอกเข้าไปใช้ช่วงนี้ คงไม่ได้ ถ้ามีคนมาเจอเค้าเดี๋ยวจะเป็นเรื่องใหญ่ อีกอย่างเธอเป็นคนเจอเค้าก่อนนะ”
เทลล่า “เป็นงั้นไป...ไม่มีทางเลือกเลยหรอ”
ฉันยืนคิดอยู่สักพัก จนทำใจยอมรับได้
เทลล่า “โอเค ก็ได้ งั้นเธอมาช่วยกันพาเค้ากลับบ้านฉันหน่อยสิ”
อนิสเค “โทษทีนะ ฉันยังมีเรื่องต้องทำที่นี่อีก เธอคงต้องพาเค้าไปเองแล้วล่ะ”
เทลล่า “โห...ให้ฉันแบกผู้ชายที่มีแผลเต็มไปหมด คนเดียวเนียะนะ”
อนิสเค “ก็เธอแข็งแรงออก หน่า เดี๋ยวเสร็จเรื่องทางนี้ แล้วฉันจะไปหาเธอที่บ้านนะ”
เทลล่า “ใจร้าย....งือ...”
สรุป สุดท้าย ฉันก็ต้องพาเค้ากลับบ้านคนเดียวจริงๆ แต่ว่า มันหนักจริงๆ นะ
ระหว่างที่เดิน(แบก) กลับบ้าน ก็เริ่มเย็นแล้ว ใกล้ถึงบ้านเต็มที ผู้ชายคนนี้ก็พึมพำอะไรออกมาบางอย่างข้างหู
“ไม่อย่างพึงไป...เดี๋ยว แร็ค”
เทลล่า “หา ทำไมล่ะ นายลืมของหรือไง ? แล้วแร็คนี่ใคร”
“.......”
อ้าวเงียบไปเฉย ละเมอหรอกหรอเนียะ ทำตัวลึกลับนักนะ ฟื้นแล้วต้องถามให้ชัดเจนไปเลย
ฉันเดิน(แบก) มาจนถึงบ้านจนได้ เฮ้อ....เหนื่อยจัง บ้านฉันมืดแสดงว่าน้องฉันยังไม่กลับมาสินะ
ฉันหยิบกุญแจในกระเป๋า ไขประตูเข้าไป ลำบากไม่น้อย แบกผู้ชายไว้นี่ แล้วฉันก็พาผู้ชายคนนี้ไปนอนบนโซฟา อย่างเร็ว ก่อนจะเปิดไฟ
อึบฮ่า....ค่อยยังช่วย ปวดหลังซะหมัด ฉันยืนมองเค้า สีหน้าเค้าดูดีขึ้นกว่าเมื่อกี้อีก คงไม่เป็นไรแล้วจริงๆ พอมองนานเข้า ก็เริ่มรู้สึกเขิล....ดูดีๆแล้ว เค้าเองก็หน้าตาก็ดีนะ แต่ก็ไม่ได้หล่ออะไรมากหรอก แต่ก็ไม่ได้แย่ ก็ดูเท่ไปอีกแบบ.....
เอ๊ะ! ยังไงเนียะฉัน มายืนมองคนอื่นอย่างงี้ได้ไง เดี๋ยวก็ถูกหาว่าลวนลามทางสายตาหรอก ไม่ได้ๆ ฉันไม่ใช่คนแบบนั้นนะ ฉันยืนบิดไปมาในบ้านเพราะเขิลหรอก
ตึง!!!
“กลับมาแล้ว”
เทลล่า “อ๊ากกกก....ฉันป่าวทำอะไรนะ ฉันไม่ได้ยืนมองเค้าและคิดอะไรแปลกๆหรอก...เฮือก!!!”
ฉันตกใจเสียงที่ดังนั่นจนเผลอพูดอะไรออกไปเนียะ ให้ตายสิ สาเหตุมันก็มาจากน้อยชายฉันเอง
“นี่พี่ เมื้อกี้พี่พูดอะไรน่ะ”
เทลล่า “แกนั่นหละ รู้อยู่ว่าฉัน ขี้ตกใจ นิสัยเปิดประตูเสียงดังน่ะ เลิกซะที รู้มั๊ยว่าต้องซ่อมประตูไปแล้วกี่บาน ห๊า”
“โทษที พอดีพึ่งซ้อมจากชมรมเสร็จมาก็เลยยังอารมณ์ค้างอยู่”
ไอ่น้องพลังยักษ์เอ๊ย
เทลล่า “สบานว่าเมื่อกี้ใช้มือเปิดนะ คงไม่ได้ใช้เท้าถีบประตูเข้ามาหรอกนะ”
“พี่พูดงี้หมายความว่าไง”
เทลล่า “ก็ความหมายตามที่พูดนั่นแหละ”
“อื้ยย พูดงี้ก็สวยเซ่”
เทลล่า “แน่นอน ฉันสวยอยู่แล้ว”
“หน๋อย พี่อยากโดนหนักรึไง”
เทลล่า “หรือจะเอา มาซี้ กลัวที่ไหน”
“#%*@?=/©€£©$”
........
จากที่ทะเลาะกันเสียงดัง บุคคลที่ 3 ก็ส่งเสียงพึมพำออกมา
“งืออ อย่า อย่าทำแบบนั้น”
ทำให้การทะเลาะต้องหยุดลง แล้วหันไปมอง บุคคลที่ 3 พร้อมกัน
“พี่ นี่ใคร พี่ชายคนนี้”
เทลล่า “ไม่รู้”
“อ่าว นี่ถามดีๆนะ”
เทลล่า “ก็พูดจริงๆ นี่”
ฉันป่าวกวนประสาทนะ
“แล้วใครพามา”
เทลล่า “พี่นี่แหละ”
“....เฮือก!!!”
น้องฉันเงียบไปแล้วทำหน้าแบบ สงสัยใส่ฉัน
เทลล่า “อะไรมองฉันแบบนั้นทำไม”
“...เดี๋ยวนี้พี่พาผู้ชายเค้าบ้านแล้วหรอกเนียะ”
เทลล่า “อ๊ายยยย...หยุดพูดเลยนะ พี่ไม่ได้พามาเพื่อทำอะไรแบบนั้น”
“จริงอ่ะ”
เทลล่า “ก็จริงสิ...แหกตาดู เค้าบาดเจ็บอยู่ พี่เลยต้องพากลับมาด้วยนี่ไง”
“งืมมม...จริงด้วย โอเค พี่ไม่ได้ทำอะไรไม่ดี ก็แล้วไป”
เทลล่า “นี่แกคิดอะไรอยู่กัน ห๊า”
“ป่าว...ช่างเหอะ ผมไปอาบน้ำก่อนดีกว่า แล้วอย่าทำอะไรอย่างว่าล่ะ”
เทลล่า “ไม่ทำ แล้วไม่คิดที่จะทำด้วย ไปเลยเหม็นเหงื่อจะตาย”
“ไม่ชอบเหรอ กลิ่นเหงื่อผู้ชายเนียะ”
เทลล่า “แหวะ ใครจะไปชอบ”
“คร้าบๆ งั้นไปอาบก่อนนะ”
หลังจากที่เหตุการณ์สงบลง คงไม่ได้ทำให้ข้างบ้านเดือดร้อนหรอกนะ เอ๊ะ หรือเค้าจะชินไปแล้ว เหอะ ๆ เอาเป็นว่า ชั้นไปหาเสื้อให้เค้าใส่ดีๆ ดีกว่า เสื้อของพ่อคงได้อยู่มั้ง
ฉันขึ้นไปหาเสื้อในตู้เสื้อผ้าของพ่อ ผ่านไป 5 นาที ฉันก็ลงมา กำลังจะเปลี่ยนเสื้อให้เค้า พอมองหน้าเค้าแล้ว
‘พี่ แล้วอย่าทำอะไรอย่างว่าล่ะ’
เฮือก.....
อ๊ายยยย พอไอ่น้องตัวดี พูดแบบนั้น ในหัวมันก็...ไม่ๆ ตั้งสติหน่อย เทลล่า เราไม่ใช่คนแบบนั้น
ตึง!!!
เทลล่า “อ๊ากกก....ฉันไม่ได้คิดอะไรจริงๆนะ”
อนิสเค “อะไรเทลล่า เธอคิดอะไรอยู่หรอ”
เทลล่า “.......เหมือนกันเลย”
อนิสเค “เอ๋ อะไรหรอ”
เทลล่า “ประตูน่ะ เปิดเบาๆ กันเป็นมั๊ยยยย!!!!”
อนิสเค “อ่ะโทษคร้า หนูผิดไปแล้ว”
ให้ตายสิ เป็นอะไรกันไปหมด ทำเอาตกใจกันเป็นว่าเล่น สนุกนักรึไง
อนิสเค “ว่าแต่เธอกำลังจะทำอะไรอยู่”
เทลล่า “ก็กะว่าจะหาเสื้อผ้าให้ เค้าซะหน่อย เดี๋ยวก็เป็นหวัดกันพอดี”
อนิสเค “หืม...ดูเป็นห่วงเค้าจังนะ คิดอะไรอยู่ป่าวเนียะ”
เทลล่า “ก็บอกไปแล้วไงว่าป่าว”
อนิสเค “ล้อเล่นๆ ไม่ต้องทำหน้าโกรธแบบนั้นก็ได้”
เทลล่า “ง่ะ...ก็เธอเป็นคนฉีกเสื้อเค้าขาดหมดเลยนี่”
อนิสเค “นั่นสินะ โอเค ให้ฉันช่วยนะ”
เวลาผ่านไป เปลี่ยนเสื้อเกือบจะเสร็จแล้ว ไอ่น้องตัวดีหลังจากที่อาบน้ำเสร็จก็เดินลงมา
“พี่ ผมอาบเสร็จแล้ว พี่จะอาบต่อ...รึ...ป่าว...เฮ้ยยย พวกพี่ 2 คน จะทำอะไรน่ะ ว่าแล้ว กำลังคิดไม่ดีอยู่จริงๆ สินะ”
เทลล่า “แกนั่นแหละ ที่กำลังคิดไม่ดี ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าเค้าให้อยู่”
“ก็พี่เป็นผู้หญิง ให้ผมทำก็ได้หนิ”
เทลล่า “ทำไม เป็นผู้หญิงแล้วเปลี่ยนเสื้อให้ ผู้ชายไม่ได้รึไง ทีแกตอนเด็ก ฉันยังเปลี่ยนเสื้อให้เป็นประจำ”
“โห่ พี่ ก็นั่นมันตอนเด็กนี่นา มันไม่เหมือนกันหรอก”
เทลล่า “เหมือนกันแหละยะ”
“แล้วพี่ทำข้าวเย็นยัง วันนี้ เวรพี่นะ”
เทลล่า “เอ่อ จริงด้วย ลืมไปเลย วันนี้มีแต่เรื่อง จนลืมไปเลย งั้นรีบไปทำดีกว่า”
แย่เลย ตลาดก็ไม่ได้ไป ของที่มีอยู่ในตู้เย็น ก็เหลือน้อย เฮ้อ...ตามมีตามเกิดแล้วกัน
เทลล่า “อนิสเคเธอก็อยู่กินด้วยกันสิ”
อนิสเค “ไม่เป็นไร อีกอย่าง น้องฉันก็รออยู่ที่บ้าน”
เทลล่า “งั้นก็โทร.เรียกน้องเธอมากินด้วยกันสิ”
อนิสเค “อย่าดีกว่า จากอพาสเม้นของฉันมา นี่มันก็ไกลนะ อีกอย่างมืดแล้วด้วย อัตรายออก เดี๋ยวฉันไปทานกับน้องทีหลังก็ได้”
เทลล่า “งั้นก็ได้ เปลี่ยนใจ ก็บอกนะ”
และแล้วฉันก็ลงมือทำอาหารเย็นเสร็จในเวลาไม่นาน พวกเรา 3 คนก็นั่งทานอาหารกัน แต่อนิสเค มานั่งด้วยเฉยนะ
“ทานแล้วนะคร้าบบบ ง่ำๆๆๆ”
เทลล่า “นี่มาซาโตะ ทานช้าๆ หน่อยก็ได้ อายแขกบ้าง”
มาซาโตะ “ไม่หรอกคนกันเอง”
เทลล่า “ดูพูดเข้า โทษทีนะ น้องฉัน เวลาหิวจัด ก็เป็นแบบนี้หละ”
อนิสเค “ไม่เป็นไรฉันไม่ถือ...นี่ เทลล่าจะเอาไงต่อกับผู้ชายคนนี้ดีล่ะ”
เทลล่า “ก็คงต้องรอให้เค้าหาย แล้วฟื้นขึ้นมา จากนั้นก็ถามว่าเค้าเป็นใคร จะได้แก้ไขปัญหาได้ถูก ตอนนี้ก็ต้องปล่อยให้เค้าหลับแบบนั้นไปก่อน”
อนิสเค “นั่นสินะ ฉันคงคิดมากไป งั้นฉันขออยู่ดูอาการเค้าอีกหน่อยนะ”
เทลล่า “แหน่ะ เธอเองก็ดูเป็นห่วงเค้ามากเหมือนกันนะ”
อนิสเค “อะ อะไร ก็ฉันเป็นคนของชมรม วิจัยการพยาบาลนี่นา จะไม่ดูแลคนไข้ได้ไง”
เทลล่า “จ้าๆ เข้าใจแล้ว...ขอบใจที่ช่วย”
อนิสเค “โอ๊ยยย....ไม่เป็นไร ฉันเองก็ต้องขอบคุณเหมือนกัน ถ้าเค้าอะไรไป ฉันก็แย่สิ”
หืมอนิสเคพูออะไรแปลกๆ ชวนสงสัย แต่ฉันเองก็ไม่อยากถามต่อ เพราะหลังจากนั้นอนิสเคก็ไม่พูดอะไรต่อเลย ผู้ชายคนนี้เป็นใคร มาจากไหน ฉันต้องรู้ให้ได้....แต่ว่าหลังกินอิ่ม ขอไปอาบน้ำก่อนดีกว่า....
ความคิดเห็น