คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Prologue 1 : จุดเริ่มต้นของการเปลี่ยนแปลง
กริ้ง
เสียงกริ่งเลิกเรียนที่ดังอย่างเย็นชา เป็นเสียงที่ได้ยินในทุกๆ เย็น ถึงฉันจะรอเสียงนี้อยู่ แต่ว่ามันก็ไม่ได้ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นมาเท่าไหร่
ฉันเดินกลับบ้านเหมือนอย่างทุกวัน วันนี้เป็นวันที่ 2 ของต้นเดือนกุมภาพันธ์ ตัวฉันนั้นเป็นสมาชิกชมรม เชียร์ลีดเดอร์ ประจำโรงเรียน เป็นตัวยอดนะจะบอกให้ อื้ม.....จริงสิฉันยังไม่ได้แนะนำตัวเลย ฉันมีชื่อว่า เทลล่า เทลล่า อาคาเนะ ยินดีที่ได้รู้จัก
เฮ้อ....อยู่ม.ปลายปี2 แล้ว ก็ยังใช้ชีวิตอยู่เหมือนเดิม ก็ไม่ได้รู้สึกเบื่อหรอกนะ เพียงแต่อยากให้ชีวิตช่วงมัธยมของฉันมันสนุกมากกว่านี้ อยากให้มีเรื่องตื่นเต้น ชวนให้ตกใจเล่นๆ บ้าง เป็นสีสันให้กับชีวิต
ฉันเดินไปพลาง พูดปลอบใจตัวเองไปพลาง แล้วฉันก็หยุดเดิน แหงนหน้ามองท้องฟ้าที่สดใส ทำสายตาทอดยาว แดดวันนี้สว่างแสบตาเหลือเกิน แต่ก็ช่วยให้ความอบอุ่น คงจะเป็นเพราะใกล้ช่วงหน้าร้อนแล้วมั้ง ฉันเอามือข้างขวามาบังแสงแดดไว้...จึงทำให้เห็นอะไรชัดขึ้น
ฉันเห็นนกที่บินหยอกล้อกันไปมา ดีจังนะ ฉันเองก็อยากบินได้บ้างจัง ดูไปก็เพลินๆ อยู่หรอกนะ แต่ว่า นก 2 ตัวนี่ มันบินไปมาแบบแปลกๆ ไม่เป็นธรรมชาติเท่าไหร่ แถมยังเห็นแสงแวบๆ อยู่หลายครั้ง ฉันคงแหงนมองมากไปจนตาเริ่มเบลอแล้วมั้ง ฉันก้มหน้าแล้วเอามือมาขยี้ตา แล้วแหงนมองนกอีกครั้ง สักพักฉันก็เห็นแสงสว่างขึ้น และก็พุ่งตรงมากทางนี้
ฟรึบ!!
ถึงจะแค่แวบเดียว แต่ก็รู้สึกได้ว่ามีอะไรพุ่งมาทางนี้จริงๆ ตอนนี้เริ่มรู้สึกร้อนๆ ที่แก้ม ฉันจึงเอามือข้างซ้ายมาสัมผัสกับแก้มทันที และสัมผัสได้ถึงของเหลวที่ไหลออกมาจากแก้ม ของเหลวนั้นก็คือ
เลือด!!
ใช่ อ่านไม่ผิดหรอก เลือดเลยคุณจ้า....อ๊ากกก อะไรกันเนียะ ฉันตกใจมากพยายามมองหาคนช่วย (โวยวายเกินไปป่าว เนียะฉัน) แต่กลับไม่มีใครอยู่แถวนี้เลย ไม่จริ๊ง!
ฉันแหงนมองฟ้าอีกครั้งว่าจะ โวยใส่นก 2 ตัวนั่น เพราะแสงมันมาจากทางนั้นฉันเชื่ออย่างนั้นนะ และอาจจะทำให้หน้าตาของฉันเกิดรอยแผลเป็นก็ได้ แต่ทันทีที่แหงนมองฟ้า เจ้านกที่ฉันกะจะสาปส่งมัน ตัวนึงมันค่อยๆ ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้น ใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ และเร็วด้วย ไม่แพ้ไอ่แสงบ้านั่นเลยทีเดียว เมื่อคิดดูดีๆแล้ว มันก็กำลังตกลงมาทางไม่ฉันหรอ เมื่อคิดได้ก็สายไปเสียแล้ว
ตู้ม!! มันตกลงมาจริงๆ ด้วย....
...........
ผ่านไปสักพัก ฉันเริ่มรู้สึกตัว ร่ายการมันหนักขึ้น เหมือนมีอะไรบางอย่างทับตัวฉันอยู่ ฉันจึงพยายามดันสิ่งนั้นออกจะตัว จนดันออกได้สำเร็จ เฮ้อ....หนักจริง
เมื่อตั้งสติได้ฉันก็หันไปมองเจ้าสิ่งนั้นว่ามันคืออะไร ?...ฉันตกใจถึงกลับผงะ เพราะสิ่งที่ทับอยู่มันไม่ใช่ นกตัวใหญ่ (ดูจากรูปการคิดว่าเป็นนกจริงๆ) แต่มันคือคน....คนเลยจ้า อ่านไม่ผิดหรอก
เป็นผู้ชาย สูงประมาณ 170 กว่ามั้ง ผิวขาวออกคล้ำหน่อย เอ๊ะยังไง? แต่ที่เห็นชัดสุดและทำให้ตกใจยิ่งกว่าคือผู้ชายคนนี้แผลคล้ายแผลไฟไหม้เต็มตั้งแต่ที่หน้าอกลามไปถึงท้อง นี่ยังไม่รวมถึงแผล เล็กๆ น้อยๆที่อยู่เต็มตัวนะ ไปทำอะไรมานะผู้ชายคนนี้....อ๊ากกกก นี่ไม่ใช่เวลามาสันนิฐานนะ ตอนนี้ต้องขอความช่วยเหลือ หันมองซ้าย ขวา
เฮือก!! จริงด้วย
แถวนี้ไม่มีคนเลยนี่นา มันวันอะไรกันเนียะ...ฉันครุ่นคิดอยู่สักพัง...ปิ้ง! จนได้ความคิดที่เยี่ยมไปเลย ฉันจึงหยิบมือถือออกมาจากกระเป๋า และเริ่มกดเบอร์เพื่อนที่อยู่ ชมรม วิจัยการพยาบาล
ตู้ดดด....
หวังว่าคงยังไม่กลับหรอกนะ
ตู้ดดด....
ทำใจดีๆไว้นะนายน่ะ
ตู้ดดด....
อย่าพึ่งเป็นอะไรไปนะ
ตู้ดดด....
“ฮะ ฮโหล ว่าไง เทลล่า”
“อนิสเคเธอยังอยู่ที่โรงเรียนรึป่าว”
“อะ อื้ม ทะ ทำไมหรอ”
“เธอช่วยมาที่ถนนทางประตูหลังโรงเรียนด่วน มีคนบาดเจ็บอยู่ด้วยอาการหนักมาก ตอนนี้มีแต่เธอนะ ที่จะช่วยเค้าไว้ได้ ฉันไม่รู้จะไปพึ่งใครแล้ว”
“....”
“อนิสเค อนิสเค เป็นไร เงียบทำไม”
“โอเค ได้ๆ เดี๋ยวฉันจะรีบไป รอแปป”
“ให้ว่องเลยนะ”
ตู้ดดดด.......แล้วฉันก็วางสายไป
ฉันหันไปมองผู้ชายที่เป็น ทอปปิกของเรื่อง...ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะช่วยนายไว้ให้ได้ อย่าพึ่งเป็นอะไรไปล่ะ
ความคิดเห็น