คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Open mind (2)
Mu:: แหม่ๆ....พอีนแ่ิเรียนนะ...อโทษทีอัพ้านะรับ!
็วันนี้มีหลายเรื่อที่ลำบาใ็เถอะ ไปอ่านนิยายันเลยีว่านะรับ!
ราส:: แ่้าไอ้บ้าเรียน #ระถืบMu
เบน์:: อย่าไปทำอะไรเานะรับ! #ึแนราส
ราส:: #อุ้มเบน์เ้าห้อ่อนที่ะปิห้อแล้ว @^#%#^!*%* ับเบน์
Mu :: เห็นในแ่ ใะ 'Y' าย =,.=b
่อ....
>>>เบน์<<<
“อ....อื้อ...”
ผมื่นึ้นมอไปรอบๆ
“ผมอยู่ไหนเนี้ย...”
“นายอยู่ห้อพยาบาล นายสลบไป”
ผมหั่นไปมอ้นเสียือ ราสเาำลั้อผมอย่าเอาริเอาั ผมหน้าร้อนึ้นมา
“อ...อ๊ะ!!!? ราสมา้อหน้าผมท...ทำไมับ?”
ผมพูิๆัๆ หน้าร้อน
“นายไม่สบายรึไ อ่อนแอิ....หึ...”
ผมมอราสแล้วราส็โยนระปุยามาให้ผมผมรับแถบไม่ทัน
“ินะแล้วนอนอยู่นี่แหละ...”
ราสเินออาห้อไป ผม็ินยาแล้วล้มัวนอน
>>>ราส<<<
“ท...ทำไม...ใมันเ้นแปล...”
ราสยืนหน้าห้อพยาบาลแล้วสสัยในใัวเอที่ผิปิ่อนที่ในหัวนึถึหน้าเบน์อนที่เบน์นอน
“บ...บ้าน่า!!! เราไม่ใ่เย์นะ!!!...”
ราสพูึ้นมาแล้วเอาระแทำแพทีหนึ่แล้วเินเนิๆไปห้อเรียน
…………………
“ริ๊!!!”
เสียพัเที่ยัึ้น นัเรียนหลายๆน ไปทานอาหารลาวันที่โรอาหารหรูิแอร์ ประับ 5 าวเลยทีเียว อาหารนานๆนิ อาหาร่าประเทศ
“เฮ้ๆราส!”
เพื่อนราสทัราสในโรอาหาร ทำให้ผู้หิทุนในโรอาหารมอราส แล้วรี๊ ิ้นไปิ้นมายัะปลาระี่ไ้น้ำ
“ไ...ิน้าวรึยัว่ะมึ?”
ราสทัอบ่อนที่ะวาานอาหารสอาน อีานอาหารี่ปุ่น อีานอาหารอิาลี
“เียวๆๆ ! ูพึ่เห็นว่ามึินอาหารี่ปุ่น้วยหรอ?”
เพื่อนราสในิๆแล้ว้มลมออาหารี่ปุ่น
“ผมเอาไปให้นในห้อพยาบาลนะ...”
ราสินอาหารอิาลีอยู่แล้วพูออมาเบาๆ
“ใรหรอ OwO ?”
เพื่อนราสถาม้วยวามอยารู้อยาเห็น
“เสือ...”
ำพูราสทำให้เพื่อนอราส้า ราสลุถือานอาหารี่ปุ่นรไปยัห้อพยาบาล ึ่มาเบน์ำลันอนฝันยิ้นหวานอยู่บนเียนอนสีาว เทียบับผิวอเบน์แล้วใล้เียัน
“....ื่นไ้แล้วะนอนินบ้านินโรเรียนรึไ?”
ราสเย่าัวเบน์เบาๆแล้วมอ่อนที่ะีหน้าผาเบน์
“โอ้ย! ผมเ็บนะ ูมั้สิ”
เบน์ลูบหัวัวเอเบาๆ ่อนที่ะสะุาับานอาหาร แล้วาวาวึ้น
“ผมหิวั OwO ”
ราสมอเบน์แล้วเห็นเบน์เป็นลูไ่ัวน้อย ราสอยาะย่ำลูไ่ัวนี้ และอยาินไปทั้ัว...
“ราส?”
ราสหลุออาวามินั้นแล้วหยิบานอาหารมาแล้วยื่นให้อีน
“ินะเียวเป็นลมอี ผมี้เียแบนายมา หนัะาย”
ราสพูวนๆใส่เบน์
“นายเปิใะบ้านะ!”
เบน์ทำปาบู้ๆแล้วินอาหารอย่ายิ้มแย้ม
“อิ่มแล้วร๊าบบบ > < ”
เบน์ อุทานออมาแล้วยิ้ม
“ผมว่าผมไปเรียนีว่า นี่รึ้วันแล้วไม่ไ้เ้าเรียนเลย”
เบน์โลาเียแล้วเินนำ ่อนที่ราสะเินามไป เ้าห้อเรียน แ่เบน์ เินนับผู้ายร่าสู
“อ๊ะ!! อโทษรับ! ”
ผู้ายนนั้นไ้ประอเอวอเบน์ไว้อย่าใล้ิ เบน์มอาออีฝ่ายมูอทั้สอฝ่ายแนบัน นไ้รับรู้ถึลมหายใ
“ผ...ผมไม่เป็นไรฮ่ะ! ผมเินไม่มอเออโทษรับ ุ?”
เบน์ อโทษ ายนนั้น
“มิับ พาีผมรีบไปนรมีฬานะ ไป่อนนะ !”
มิไ้วิ่ผ่านเบน์ไปเบน์ นึถึภาพที่ใบหน้าอมิเ้ามาใล้อนที่ะล้ม เบน์ หน้าแ่า ่อนที่ะส่ายหัวไปมา
“เป็นบ้าอะไรอแ...?”
เสียราสัึ้นทำให้เบน์หลุออาวามิในสมอที่น่าอายนั้น
“ป่าวนิ! เ้าห้อเรียนๆ”
เบน์เินหน้าแเ้าห้อ ราสมอเบน์้วยวามสสัย
เย็น...
“อ่า เลิเรียนแล้วลับหอีว่า....”
เบน์ยิ้มแล้วเินถือระเป๋าออาห้อ่อนที่ะเอมิอยู่หน้าโรเรียน
“ไ! เบน์ั”
มิทัทายเบน์้วยสีหน้ายิมแย้ม
“...ไับ แล้วรู้ื่อผมไ้ยัไ!?”
เบน์หน้าร้อนึ้นมาๆับื่อที่มิรู้มาไ้ยัไ
“เบน์....ผมมีอะไระบอ...”
มิมอาเบน์สายาแปล
“อ...อะไรหรอรับ?”
>>>ไว้พบันใหม่ในอน...
ความคิดเห็น